Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-23 11:47

Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-23 11:47

Ik hoop dat dit een topic gaat worden met veel gedeelde ervaringen!

Allereerst mijn verhaal: begin februari van mijn knollie gedonderd met een complexe enkelbreuk tot gevolg. Ik hoorde de boel breken zeg maar -O-

En dan toch nog proberen op te staan, want de paardenethos zegt "gelijk er weer op". Maar aangezien ik vervolgens naast mijn eigen rechtervoet stond, bleek dat dat toch niet zo'n goed plan.

Snel actie ondernomen, ik zat letterlijk binnen een uur in het gips. Nog steeds chapeau voor zowel mijn helpende stalgenoten als alle medewerkers in het ziekenhuis. +:)+

$_/-\o_$

Conclusie: enkel zowel uit de kom als op 2 plekken gebroken (binnenzijde van de "vork" afgebroken en een breukje laag in het kuitbeen) en daardoor alle banden, spieren enzovoort behoorlijk uitgerekt. Week gips, daarna operatie voor het aanbrengen van schroeven en een plaat.

In totaal heb ik een week of 10 met gips gezeten, 1 van de schroeven is er begin april uitgehaald. De rest moet tenminste een jaar blijven zitten.

Snel onder behandeling bij zowel fysio als osteo en natuurlijk gaat het allemaal nooit snel genoeg, maar eigenlijk mag ik niet klagen: ik doe weer heel veel en natuurlijk af en toe pijntjes, maar ik geloof dat ik niet ontevreden mag zijn over waar ik op dit moment sta.

Wat ik wel lastig vind: ondanks dat botbreuken heel erg veel voorkomen, lijkt het voor artsen nou niet het meest sexy onderwerp ofzo. Ik streef naar maximaal resultaat en zoek adviezen, onderzoeken, ervaringsverhalen. Maar er is maar zo weinig te vinden! En als de chirurg dan ook nog eens geen steady verhaal heeft

Waar ik op dit moment het meest mee zit: in de periode dat de schroef verwijderd is zijn natuurlijk ook foto's gemaakt. Op dat moment werd er gezegd: ziet er heel mooi uit. Je hoeft uiteindelijk niet veel restschade te verwachten. Als je over 10 of 20 jaar eerder klachten aan je rechter- dan aan je linkerenkel krijgt, dan zal dat een gevolg zijn van dit trauma. Klonk redelijk zorgeloos. Afgelopen week eens een check-up gedaan met nieuwe foto's en nu zegt diezelfde chirurg: dit trauma was zo ernstig, over 10 jaar heb je sowieso artrose. Kies uitstekend schoeisel (bergschoenen) en ga fietsen en zwemmen. Vermijd piekbelasting, hardlopen is uit den boze (met de fysio was ik net met een hardloopschemaatje begonnen. Ik ben geen hardloper, maar we wilden juist de kracht en stabiliteit gaan uitbouwen hiermee) en verwacht sowieso niet dat het ooit nog wordt zoals het vroeger was.

Verder is aanvankelijk gezegd: schroeven en plaat mogen er weer uit als je dat wil. Nu zegt hij: niet doen, als je er niet enorm veel last van hebt. Risico op ernstige infecties is te groot

Terwijl ik zo hoop op het terugkrijgen van dat laatste stukje beweeglijkheid (ik heb enorme "balletvoeten", als ik mijn voeten punt dan steekt mijn wreef als een bolletje boven alles uit. Dat krijg ik bij de gebroken enkel niet meer voor elkaar, ik voel dat het tegengehouden wordt en kan daar niet doorheen drukken zeg maar. Geen probleem van wereldformaat, maar het is mijn eigen voet niet meer en als het kán heb ik die liever toch terug O:)

)

Ik ben dus heel benieuwd naar ervaringsverhalen van anderen. Ook te maken gehad met tegenstrijdige adviezen? Valt revalidatie mee of tegen? Hoe lang? Wat verwacht je zelf als eindresultaat en hoe haalbaar is dat? Iemand wel eens om een second opinion gevraagd en waar ben je dan geweest?

Brandt los $*\o/*$

**Geplaatst**: 18-08-23 11:52

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 11:52

Ons pap heeft dit nu voor de tweede keer in z'n leven gedaan (geen aanrader). Natuurlijk hetzelfde been.
Van de eerste keer (begin jaren 90?) had hij altijd wel een klein beetje last. Geen pijn geloof ik, maar hij kon het soms nog wel voelen. Maar dan vooral de banden geloof ik. Die waren het vervelendst. Qua lenigheid is hij nooit de meest lenige persoon geweest.
De tweede keer is vorig jaar geweest, in maart/april. Hij heeft veel fysiofit gedaan, maar het heeft lang geduurd voor hij weer normaal kon lopen. Sinds een paar maanden doet hij nu aan Nordic Walking, dat gaat hem goed af. Hij heeft nu nog wel met lang zitten dat hij de eerste passen niet goed wegkomt. Maar verder is hij best goed herstelt. Het is ook heel erg lang dik gebleven, echt wel meer dan een half jaar, maar daar heeft hij verder niet veel last van gehad. Als je wil kan ik 't m morgen weleens vragen, hoe het nu gaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-23 12:08

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-23 12:08

Oef, 2 keer zelfde been... dat is pittig. Ben erg benieuwd hoe het nu gaat met hem LoveBodin!

**Geplaatst**: 18-08-23 12:31

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 12:31

Ik heb in de zomer van 2021 mijn enkel gebroken. Mijn breuk was lang niet zo heftig als die van jou maar alsnog heb ik er heel lang last van gehad. Ik kan eigenlijk pas zeggen dat ik nu, 2 jaar later, zo goed als pijnvrij ben. Niet altijd, maar het grootste gedeelte van de tijd wel.

Bij de fysio was ik erg snel uitbehandeld. “Je kunt weer normaal lopen dus je bent hier klaar. De rest moet je zelf doen”. Uiteindelijk bleef ik last hebben met veel staan en als ik eens een dagje meer moest lopen. Ik ben uiteindelijk voor een second opinion maar een andere fysio gegaan en deze heeft mij doorverwezen voor nieuwe steunzolen. Door de schroeven was mijn enkel iets anders gaan staan en waren de huidige steunzolen niet meer goed. Deze fysio gaf ook aan dat als ik weinig last zou hebben van de schroeven dat ik ze beter kon laten zitten. Zij zag het af en toe gebeuren dat mensen na het verwijderen van de schroeven veel meer last hadden.
Wellicht als de schroeven en plaat bij jou zorgen voor bewegingsbeperking dat het wel handig is om ze er uit te laten halen.

Ik zelf merk wel dat het echt een zwakke plek is. Vooral in de winter met kou moet ik vaak echt even op gang komen voor ik de trap af kan lopen.

**Geplaatst**: 18-08-23 12:35

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 12:35

Och wat een pech. Wat een pijn zal je gehad hebben.

Mijn man, zoon en zusje hebben alledrie, los van elkaar, platen en schroeven in hun handen/polsen.
Bij alledrie is gezegd laten zitten als het kan. Alleen eruit halen bij verl pijn.

Kan mij indenken dat dat ook zo is voor een enkel.

Overigens hebben ze alledrie functieverlies in hun hand/pols met platen en schroeven.
Denk dat hand/pols voor 80% weer de oude is.

**Geplaatst**: 18-08-23 12:49

Geplaatst: 18-08-23 12:49

ik heb vorig jaar oktober mijn enkel en kuitbeen gebroken, niet zo heftig als jij, gewoon typisch ongeluk van een bejaarde die niet goed kan sturen op een e-bike 8)7

6 weken gips gehad, de traumachirurg had het ook kunnen opereren, zei hij, maar dat zag ik niet zitten. Hij zag meteen dat ik een onbehandelde kniefractuur heb, 20 jaar geleden opgelopen, ongelukje met een paard, en dus altijd ongelukkig zal blijven lopen.

Na het gips fysio, daar was ik snel klaar, want op de hometrainer kan ik thuis ook en dat doe ik nog steeds, 3 uur per dag. Van fietsen is de lol af, dat doe ik alleen nog "functioneel", als ik een boodschapje moet doen, maar niet meer "voor de lol" en lopen kan ik moeilijk vanwege die knie (is al jaren zo).

De enkel voel ik bij weersverandering, het kuitbeen voel ik nooit

**Geplaatst**: 18-08-23 12:52

Geplaatst: 18-08-23 12:52

Eind 2014 ben ik gevallen met de bakfiets en stond mijn rechtervoet naast mijn been. Het gewricht was als een pistoletje opengescheurd, maar er was geen botje gebroken gelukkig. Gezet en dichtgenaaid op de ok, succes ermee.

De fysio zei na het hersteltraject: je kunt door de pijn heengaan, want het gaat niet meer kapot. High impact lukt echt niet meer, maar wandelen gaat op zich prima. Na overbelasting soms wat hersteltijd nodig. Vochtig weer geeft meer last.

Wat een heel vervelend gevolg is, is dat ik die voet anders ben gaan belasten. Onbewust. Maar dat gaf én geeft veel bekkenklachten en rugklachten. Begin dit jaar weer een traject gedaan bij de fysio, maar er zit geen verbetering in helaas $:\$

**Geplaatst**: 18-08-23 13:07

Geplaatst: 18-08-23 13:07

Ik heb ongeveer 5 jaar geleden mijn enkel gebroken. Toen ik in het ziekenhuis kwam zei de arts gelijk: dit is zo'n beetje de ergste breuk die je kunt hebben, want ik kan er niet heel veel aan doen, maar het trauma is enorm. Dus dat begon al goed. Bij mij was het binnenste gedeelte van het gewricht gebroken, waaronder ook een deel kraakbeen, en als dat sterft of minder wordt is er sprake van artrose. Dat was dus gelijk een fijn vooruitzicht. :))

Ik heb in totaal iets van 16 weken in het gips gezeten, behoorlijk lang. Dat was zelfs zo lang dat mijn voet helemaal was vervormd, dus dat gevoel dat je voet niet meer je eigen voet is herken ik heel erg goed.

Ik heb heel veel tegenstrijdige adviezen gehad, zelfs mijn behandelend artsen waren het niet altijd met elkaar eens. Van de 1 mocht ik wel naar de fysio, en van de ander totaal niet. Dus toen ben ik maar gewoon naar de fysio gegaan en heb daar eerlijk de zorgen van de artsen neergelegd. De fysio vond het verstandig als ik het advies van de 'hoofd'arts zou volgen. Mijn 'hoofd' arts vond dat fysiotherapeuten in het geval van mijn trauma meer zouden kapotmaken dan zouden helpen, dus dat mocht vooral niet. Ik zou dus vooral naar je arts luisteren, en altijd zijn advies opvolgen als dat tegenstrijdig is met dat van je fysiotherapeut. Ik heb de arts toen zelf om oefeningen gevraagd, en ik kreeg van hem een hele waslijst mee, waar ik ook gelijk mee aan de slag ben gegaan in de sportschool. Zijn nummer 1 advies was om te beginnen met low-impact activiteiten zoals zwemmen en inderdaad fietsen, en dat op te bouwen.
Ik vond qua revalidatie vooral het mentale stukje echt moeilijk: ik had regelmatig het idee dat het nooit meer zou worden zoals het was, maar nu een paar jaar later kan ik eigenlijk alles weer dat ik voor mijn enkelbreuk kon, zelfs op mijn tenen lopen als een ballerina en hoge hakken dragen (beiden waren dingen waarvan de arts dacht dat ik nooit meer zou kunnen)

Wat mij het meest heeft geholpen is het laten aanmeten van zolen, dus dat is een tip die ik je mee wil geven. Goede zolen zijn juist na zo'n operatie ontzettend van belang omdat je voet enorm is veranderd en waarschijnlijk ook niet helemaal goed meer past in je oude schoenen van voor je enkelbreuk. Daarnaast helpen goede zooltjes met het correct afrollen en gebruiken van het enkelgewricht, dus je hebt er alleen maar voordelen van. Zie het als een extra ondersteuning bij je revalidatie

Bij geval van tegenstrijdige adviezen zou ik vooral je arts volgen, en als je twijfelt of als iets niet duidelijk is: stel vragen en bel ze op. Ga in geval van nood voor een second opinion. Het zou zonde zijn als je inderdaad over 10 jaar artrose hebt, terwijl zoiets vaak met een goede revalidatie te beperken of te voorkomen is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-23 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-23 16:02

Chubby schreef:
Eind 2014 ben ik gevallen met de bakfiets en stond mijn rechtervoet naast mijn been. Het gewricht was als een pistoletje opengescheurd, maar er was geen botje gebroken gelukkig. Gezet en dichtgenaaid op de ok, succes ermee.

De fysio zei na het hersteltraject: je kunt door de pijn heengaan, want het gaat niet meer kapot. High impact lukt echt niet meer, maar wandelen gaat op zich prima. Na overbelasting soms wat hersteltijd nodig. Vochtig weer geeft meer last.

Wat een heel vervelend gevolg is, is dat ik die voet anders ben gaan belasten. Onbewust. Maar dat gaf én geeft veel bekkenklachten en rugklachten. Begin dit jaar weer een traject gedaan bij de fysio, maar er zit geen verbetering in helaas

Ik vind het openscheuren van een gewricht ongeveer net zo heftig klinken als een breuk geloof ik

Wat mij heel erg geholpen heeft is een osteopaat bij mij in de straat, zij heeft zich direct over mijn enkel ontfermd als burenhulp. Dus ik zat zodra ik loopgips had al op de hometrainer, 3x per dag 10 minuutjes, op haar advies. Doorbloeding stimuleren, vertrouwd raken met het feit dat die voet weer (een heel klein beetje) kracht kan en moet leveren. Je raakt zoveel spiermassa kwijt in de gipsperiode, maar ik denk echt dat door het fietsen ik ook heel snel weer in de opbouwfase zat. En zodra ik weer kon lopen heeft ze me ook behandeld en samen gelopen om de bewegingsafwikkeling te monitoren. Heel bewust zijn van je beweging om al te veel compensatie in andere gebieden van je lichaam te voorkomen. Dat heeft me echt wel enorm geholpen.

Zou ik ook iedereen willen adviseren. Je hoeft er niet eens zo vaak heen en het kan prima in combinatie met fysio. Ze wisselen onderling ook informatie uit.

En voor de fysio heb ik een sportfysiotherapeut gekozen. De eerste weken verschilt behandeling niet van normale fysio, maar daarna gaan ze veel meer kijken naar belastbaarheid. Welke sporten beoefen je en hoe zorgen we er voor dat je dat weer kan doen. Dus op een gegeven moment heeft hij een hele stellage gebouwd, omdat ik best wel weer op een paard kan gaan zitten, maar het feit dat je er dan op een gegeven moment ook weer vanaf moet... dat durfde ik niet. Met behulp van die stellage kon ik gecontroleerd een afsprong gaan oefenen :')

Hij moest echt creatief worden zeg maar

Wel verdrietig dat je bijna 10 jaar na dato nog niet klachtenvrij bent. Zo'n knullige val beïnvloedt de rest van je leven

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-08-23 16:10

Geplaatst door de TopicStarter : 18-08-23 16:10

Lau07 schreef:
Ik heb ongeveer 5 jaar geleden mijn enkel gebroken. Toen ik in het ziekenhuis kwam zei de arts gelijk: dit is zo'n beetje de ergste breuk die je kunt hebben, want ik kan er niet heel veel aan doen, maar het trauma is enorm. Dus dat begon al goed. Bij mij was het binnenste gedeelte van het gewricht gebroken, waaronder ook een deel kraakbeen, en als dat sterft of minder wordt is er sprake van artrose. Dat was dus gelijk een fijn vooruitzicht.
Ik heb in totaal iets van 16 weken in het gips gezeten, behoorlijk lang. Dat was zelfs zo lang dat mijn voet helemaal was vervormd, dus dat gevoel dat je voet niet meer je eigen voet is herken ik heel erg goed.

Ik heb heel veel tegenstrijdige adviezen gehad, zelfs mijn behandelend artsen waren het niet altijd met elkaar eens. Van de 1 mocht ik wel naar de fysio, en van de ander totaal niet. Dus toen ben ik maar gewoon naar de fysio gegaan en heb daar eerlijk de zorgen van de artsen neergelegd. De fysio vond het verstandig als ik het advies van de 'hoofd'arts zou volgen. Mijn 'hoofd' arts vond dat fysiotherapeuten in het geval van mijn trauma meer zouden kapotmaken dan zouden helpen, dus dat mocht vooral niet. Ik zou dus vooral naar je arts luisteren, en altijd zijn advies opvolgen als dat tegenstrijdig is met dat van je fysiotherapeut. Ik heb de arts toen zelf om oefeningen gevraagd, en ik kreeg van hem een hele waslijst mee, waar ik ook gelijk mee aan de slag ben gegaan in de sportschool. Zijn nummer 1 advies was om te beginnen met low-impact activiteiten zoals zwemmen en inderdaad fietsen, en dat op te bouwen.
Ik vond qua revalidatie vooral het mentale stukje echt moeilijk: ik had regelmatig het idee dat het nooit meer zou worden zoals het was, maar nu een paar jaar later kan ik eigenlijk alles weer dat ik voor mijn enkelbreuk kon, zelfs op mijn tenen lopen als een ballerina en hoge hakken dragen (beiden waren dingen waarvan de arts dacht dat ik nooit meer zou kunnen)

Wat mij het meest heeft geholpen is het laten aanmeten van zolen, dus dat is een tip die ik je mee wil geven. Goede zolen zijn juist na zo'n operatie ontzettend van belang omdat je voet enorm is veranderd en waarschijnlijk ook niet helemaal goed meer past in je oude schoenen van voor je enkelbreuk. Daarnaast helpen goede zooltjes met het correct afrollen en gebruiken van het enkelgewricht, dus je hebt er alleen maar voordelen van. Zie het als een extra ondersteuning bij je revalidatie

Bij geval van tegenstrijdige adviezen zou ik vooral je arts volgen, en als je twijfelt of als iets niet duidelijk is: stel vragen en bel ze op. Ga in geval van nood voor een second opinion. Het zou zonde zijn als je inderdaad over 10 jaar artrose hebt, terwijl zoiets vaak met een goede revalidatie te beperken of te voorkomen is.

Jouw verhaal geeft me wel weer moed Lau, je hebt ook een heel traject achter de rug, maar wel met een fijn eindresultaat.

Die zooltjes ga ik ook naar kijken. Heb je die op maat laten maken? Dat moet een orthopeed doen lijkt me. Of koop je een goede inlegzool bij de schoenenwinkel? Het gaat vooral om steun aan de holle zijde van de voet lijkt me, ik merk dat ik als ik niet oplet naar binnen kantel met rechts, dat doet mijn gezonde voet niet.

En ik wil graag op mijn arts af gaan, maar niet als hij nu een heel ander verhaal vertelt dan 4, 5 maanden geleden... Hij denkt ook in het geheel niet mee over oefeningen. Hij heeft het knutselwerk gedaan, dat is goed. En ik krijg bijna het gevoel dat hij me nu een zeur vindt die het onmogelijke verwacht. Terwijl ik gewoon heel hard werk aan een maximale herstelmogelijkheid, ik neem geen genoegen met 60% als het ook 80 of 90% herstel kan zijn (of misschien zelfs 99, aan 100 denk ik niet ;-)

). Ergens ben ik misschien teleurgesteld dat hij daar wel tevreden mee zou zijn. Dan heb je toch ook niet volledig eer van je werk?
Ben nu aan het onderzoeken hoe moeilijk of makkelijk het krijgen van een second opinion is.

**Geplaatst**: 18-08-23 19:02

Geplaatst: 18-08-23 19:02

Hier een enkelbreuk meer dan 30 jaar geleden. Ze wilden er pinnen inzetten, maar ik heb dat geweigerd. Ik was 13, maar vond het onzin. En voila, het was ineens niet meer nodig (het was ook echt niet gebeurd, als ik iets niet wil is het menens en dat wisten mijn ouders ook toen al). Vervolgens was 5 weken gips de ellende, en ik zou er 3 weken niet op mogen lopen. Na een week zat ik weer op de fiets naar school, 15km enkele reis en binnen 1.5 week liep ik er gewoon op. En ook hardlopen en paardrijden, want ik moest wel conditie houden. Ik deed zelfs weer mee met gym op school met mijn voet in het gips.
Na 5 weken en 1 dag (dus 1 dag te lang gips gehad) gips er af en mocht ik 4 weken niet sporten, maar ik had 4 dagen later een hardloopwedstrijd over 3km. Die wedstrijd heb ik gelopen, maar deed er wel 16minuten en 14 seconden over, dus erg traag voor mijn doen toen.
Ik denk dat ik een jaar lang af en toe wel wat gevoeld heb, maar voel er nu niets meer van. De steunkous die ik toen meekreeg heb ik nooit gedragen, niet nodig gehad, was echt onzin.

Wat ik er van geleerd heb:
-volg je eigen gevoel. Ik weet achteraf zeker dat 3 weken tape deze breuk ook genezen had zonder enige restschade.
-Opereren niet doen als het niet goed voelt. Bij mij was het dus geheel overbodig, maar toch wilden ze het doen.

Wat ik van anderen weet is dat je altijd, maar dan ook altijd pinnen er weer uit moet laten halen. Die gaan gewoon problemen opleveren. Ik had een duikbuddy en die moest ze er 6 weken in hebben, die heeft hemel en aarde bewogen om ze er uit te krijgen, want ze wilden ze ook laten zitten.
Dat er uit halen stelt niets voor in zijn ogen. 's morgens gebeurd, 's middags liep hij met 50kg op zijn rug naar het water om te gaan duiken.

Een second opinion was 30 jaar geleden zo gedaan, dat is dezelfde dag gedaan. Maar het was ook echt menens, ik was 13, maar ik kon spontaan weer lopen op die gebroken enkel omdat ik zo boos was. Dus er was echt niet geopereerd.

Artsen luisteren vaak erg slecht is mijn ervaring en zijn niet blij met een second opinion. Ik kan hier meerdere voorbeelden van noemen.
Vorig jaar met die hondenbeet bij mij, die huisarts bleef haar eigen kop volgen en niet luisteren. Ik heb hierdoor dus nog steeds last van peesontstekingen, ook staan er pertinente onwaarheden in het dossier. Dat dossier gaat nog weg zodra alles met de rechtsbijstand is afgehandeld, en dan gaat ook het ziekenhuisdossier weg, dan is er nooit wat gebeurd, dat heb ik ook nodig voor de verwerking. Dan ben ik nooit ergens geweest. Maar toen dus een vriend van mij die wondverpleegkundige is zei dat de huisarts het verkeerd aanpakte, toen werd die huisarts gewoon boos, terwijl het echt gewoon netjes gezegd is. Die was gepikeerd en voelde zich gepasseerd. Maar die vriend is wel voor mij de redding geweest.
Nadat ik eindelijk was doorverwezen hadden ze me in het ziekenhuis willen laten lopen met die wond en dat ik dat elke dag maar met een katheter moest spoelen. Ik vond dat niets, en heb dat direct aangegeven, mijn vraag over hoe lang moet ik dat dan doen werd niet beantwoord. Ik heb 2 weken lang elke dag gebeld met deze vraag omdat ik geen antwoord kreeg. ER staat in het dossier dat ik elke dag dezelfde vraag stelde en dat ik lastig was aan de telefoon. Nee, dat was ik niet, ik heb gewoon recht op een antwoord, en de vraag was logisch. Uiteindelijk bleek dat ze rustig nog 6 maanden hadden willen afpakken van mijn leven, dat ik rustig minstens 6 maanden had moeten spoelen met zo'n stomme katheter, 6 maanden mijn leven stil moest zetten, 6 maanden me moest schamen met en wond. Ja, ik mocht er mee naar een zwembad, maar niemand zal blij zijn met een wond waar gewoon achter de zwemmer geel vocht op de grond valt. Ik had het wel bijna gedaan. Ik heb ook op het punt gestaan om er een einde van te maken, want dit is geen leven. Dit is geen oplossing voor mij. Uiteindelijk is de wond gereinigd en direct na het reinigen was het rare gevoel van de wond weg, en hoefde ik niet meer te spoelen en kon ik het gewoon laten genezen. Dus ze hadden mij aan het lijntje willen houden. Waarschijnlijk is het goedkoper, en bij 5% van de mensen groeit het spontaan dicht in die 6 maanden. Bij de rest moest alsnog hetzelfde gebeuren als wat bij mij gedaan is. Ik heb dus uiteindelijk na heel veel doorvragen wat cijfers gekregen.

Mijn vader had iets gehad, maar ik weet zeker dat een kortdurend probleem met het hart was, een ritmestoornis, want ik heb zelf een hartslag van over de 200 gevoeld, maar ze doen dan ook een eeg en een mri, en volgens de neuroloog was er een afwijking op de eeg (dus niet ecg, die is ook gemaakt, maar konden ze niets op vinden) die zou kunnen wijzen op epilepsie. Dus mijn vraag was: zou kunnen wijzen op, wat betekent dat? Ja, er is wat te zien, dus wij houden het op dat er sprake is geweest van een eerste epileptisch insult. Ik zo, hoeveel procent van de mensen zonder epilepsie heeft dan diezelfde zgn. afwijking? Dat was nooit onderzocht. Nou zeg ik, dan weet ik het goed gemaakt, u beweert dat iedereen heeft fout heeft, want dat staat er nu letterlijk, dus dan gaat het dossier nu weg, dan is er geen ambulance geweest, geen ritmestoornis, geen eeg, geen ecg, geen mri en dan rijdt mijn vader mij direct zelf weer naar huis (je krijgt het advies om 3 maanden niet te rijden, is overigens een advies, nooit een verbod, dat heb ik ook uitgezocht, je bent gewoon verzekerd ook). Die man schrok zo van mijn kennis en bewering op dit gebied dat er ineens een second opinion geregeld kon worden. Er werd een 2e arts bijgehaald en na overleg bleek er toch een onderzoek mogelijk te zijn, een kanteltafeltest. Die kon pas enige weken later uitgevoerd worden, maar daar is toen wel degelijk een hartprobleem uit naar voren gekomen. En daarmee bleek dat ik toch gelijk gehad had. Maar het werd wel even door 1 persoon zo beweerd (niet door de huisarts overigens, niet door het ambulancepersoneel, maar wel door een neuroloog).

Dus een second opinion kan geregeld worden, maar je moet wel zelf heel duidelijk en stevig in je schoenen staan. De houding van 'ik betaal, dus ik bepaal' werkt goed in deze als je weerstand ondervindt. Het principe van 'de dominee en de huisarts spreek je altijd met u aan' geldt in deze geemancipeerde maatschappij kennelijk nog steeds, artsen staan graag boven de rest en houden niet van mondigheid. Maar ja en amen knikken is gewoon niet verstandig. En als artsen wel open staan voor een andere mening, dan is er vaak geen tijd voor. Je kunt ze dus ook niet alles kwalijk nemen. Ze moeten zeg maar een protocol volgen omdat de verzekeringen dat bepaald hebben.

Verder, niet hardlopen vind ik behoorlijk bijzonder. Artrose betekent in beweging blijven. Iets wat weer hersteld is, is weer hersteld. Belasten maakt alles sterker. Als er een zgn. standafwijking is, dan zou een fysio dat ook moeten kunnen zien. Dus vraag daar ook naar. Zooltjes kunnen vaak nuttig zijn, maar voor wandelen heb je weer andere zooltjes nodig dan voor hardlopen. Dus dat loopt enorm in de papieren, want met 1 paar ben je er niet. Ik heb voor wandelen 1 paar zolen laten maken, maar voor hardlopen gewoon een loopanalyse laten doen en zo schoenen gekocht. Want anders is het niet te betalen al die zolen voor elke sport weer 1 paar en 1=geen. Ik weet niet of je dat kunt betalen, want je krijgt het vaak niet van de verzekering. Dus hou daar wel rekening mee.

Kortom, ik zou toch netjes vragen om een second opinion. En komt er weerstand, dan moet je ook wat meer voor jezelf opkomen. Ik kan gelukkig nog steeds zeggen dat ik nooit in het ziekenhuis gelegen heb en nooit geopereerd ben en dat hou ik graag zo, dit is te danken aan mijn eigen gevoel volgen. Ik heb zeer slechte ervaringen met artsen en heb gemerkt dat ze niet open staan voor mensen die zelf ook meedenken en meelezen. Honingzalf bij wondzorg is bijvoorbeeld bij mij een ding geweest, ik geloof daar wel in, die arts niet.

Zooltjes zou ik mogelijk wel overwegen, zeker als je gewoon wilt hardlopen. Maar ik denk dat je dan voor wandelen aan zooltjes moet denken en juist bij hardlopen niet, want die schoenen zijn al veel zachter. Voor elke schoen en sport is het waarschijnlijk onmogelijk om zooltjes te laten maken. Niet hardlopen als het nu wel goed voelt zou ik niet doen. Je weet nooit of je artrose krijgt en je gaat ook nooit weten of het wel of niet van de breuk komt. Ik zou daar niet bang voor zijn. Je leeft nu en je weet niet eens of je er over 10 jaar nog bent, ook al ligt dat wel in de planning. Nu wat laten wat je echt wilt voor later lijkt me niet verstandig.

Dat artsen vaak gaan voor niet 100% herstel is denk ik het gegeven dat veel mensen ook niet echt tot het uiterste willen gaan. Een 1% geen herstel is bij mij ook niet bespreekbaar. Zoiets siert je dat je dat ook niet wilt. Maar veel mensen gaan snel bij de pakken neerzitten en accepteren het dat ze iets niet meer geheel kunnen. En daardoor ontstaat ook het beeld dat bij een blessure X of Y je niet meer 100% zult herstellen. Terwijl dat mogelijk wel kan. En ik denk dat geld een rol speelt, je krijgt helaas niet meer de beste zorg, maar de zorg die het minste kost of waar het meeste aan verdiend wordt. Helaas.

In ieder geval succes en sterkte met het vinden van een second opinion. En ik zou dus naar zooltjes kijken. En zorgen dat die pinnen er wel z.s.m. uitgaan. Het maakt een gewricht niet zwakker ofzo. Na 3-6 weken is een breuk geheeld en weer sterk. Er is natuurlijk wel een kleine kans op een infectie, maar de voordelen wegen op tegen de nadelen. Slechts een enkele keer zit er iets geheel ingekapseld in een stuk bot waardoor het er niet uit kan.

**Geplaatst**: 18-08-23 19:23

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 19:23

Ik heb mijn enkel gebroken op meerdere plaatsen. Wat mij wel echt geholpen heeft/verlichting gaf was al het ijzerwerk er weer uit halen. Dat nam bij mij toch best veel bewegingsvrijheid weg en gaf daarnaast best veel irritatie waardoor het zwelling en pijn gaf. Hij is mooi 100% geworden zoals het was. Maar het ijzerwerk er weer uit laten halen heeft het wel 2 x zoveel beter gemaakt. Ik had trouwens wel een fysio die dit al vrij snel in de gaten had, ik was meer degene die zijn kop in het zand stak en dacht dat alles erbij hoorde en wel beter zou gaan.

**Geplaatst**: 18-08-23 20:17

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 20:17

Ik heb ook m’n enkel gebroken in 2016 met een stom fietsongeluk. Ik heb het geluk gehad met connecties een geweldige traumachirurg te vinden die vertrouwen in zijn eigen kunnen had. Het gebeurde ‘s avonds laat en ben met ambulance naar het ene ziekenhuis gebracht, de pech daar een orthopeed in opleiding te treffen die de volgende ochtend moest overleggen met het team. Middels een telefoontje van de assistente kreeg ik te horen dat ze niet alle breuken konden opereren en dat ze niet wisten of ik daarna uberhaupt nog normaal kon lopen. De traumachirurg waar ik met veel geluk de volgende dag bij ben uitgekomen zei dat ik nú langs moest komen en dat hij het dan nog kon opereren. Dat is allemaal goed gegaan en revalidatie ging ook vrij vlot.

Ben wel te snel gaan hardlopen denk ik achteraf. Ik kreeg wat vage klachtjes en pijntjes. Daarvoor moest ik op controle bij een orthopeed die mij iedere keer wegstuurde met kijk het aan, ijzer kan het probleem niet zijn. Wel opnieuw een controlefoto gemaakt en daar bleek een klein haakje achterin het enkelgewricht te zitten. Dat bagatelliseerde hij ook, zit ver genoeg achterin en artrose ga je vroeg of laat toch wel krijgen in die enkel..

Uiteindelijk heb ik contact gehad met de traumachirurg die mij geopereerd had en die zei, tsja in theorie zou je geen last van het ijzerwerk moeten hebben maar de praktijk werkt nog wel eens anders. Hij had weer het volste vertrouwen in zijn kunde en een andere collega, dus het er toch uit laten halen. Dat heeft wel echt ontzettend geholpen, want ik denk dat de banden geïrriteerd raakten van de uitstulpingen. Ik werd er soms gewoon kreupel van. Daarna heb ik toch nog wen fysiotraject gelopen om de enkel weer mobieler en stabieler te maken. De mobiliteit ten opzichte van de andere enkel blijft toch beperkter. Daarnaast heb ik meer last gekregen van overpronatie en een beetje een platvoet.

Bij overbelasting, lange wandelingen of gekke bewegingen, heb ik nog wel eens last van stijfheid en een beetje zeurderigheid. Hardlopen heb ik even laten zitten, is toch een van de meest belastende en blessuregevoelige dingen die je kunt doen. Misschien dat ik ooit nog 1 hele rustige poging doe om het op te bouwen, maar we zijn ook een hoop andere sporten die minder belastend zijn. Gek genoeg gaat tennis wel goed.

Moraal van het verhaal, stel vragen en neem niet alles klakkeloos aan. Sommige artsen kunnen iets niet en zijn daarom voorzichtig. Ik heb helaas nog maar weinig meegemaakt dat ze dit ook uitspreken en aanraden om ergens anders te zoeken.

Voor degenen die het interessant vinden onderstaand de breuken en het ijzerwerk.

Afbeelding

**Geplaatst**: 18-08-23 20:37

Geplaatst: 18-08-23 20:37

mandymonica schreef:
Lau07 schreef:
Ik heb ongeveer 5 jaar geleden mijn enkel gebroken. Toen ik in het ziekenhuis kwam zei de arts gelijk: dit is zo'n beetje de ergste breuk die je kunt hebben, want ik kan er niet heel veel aan doen, maar het trauma is enorm. Dus dat begon al goed. Bij mij was het binnenste gedeelte van het gewricht gebroken, waaronder ook een deel kraakbeen, en als dat sterft of minder wordt is er sprake van artrose. Dat was dus gelijk een fijn vooruitzicht.
Ik heb in totaal iets van 16 weken in het gips gezeten, behoorlijk lang. Dat was zelfs zo lang dat mijn voet helemaal was vervormd, dus dat gevoel dat je voet niet meer je eigen voet is herken ik heel erg goed.

Ik heb heel veel tegenstrijdige adviezen gehad, zelfs mijn behandelend artsen waren het niet altijd met elkaar eens. Van de 1 mocht ik wel naar de fysio, en van de ander totaal niet. Dus toen ben ik maar gewoon naar de fysio gegaan en heb daar eerlijk de zorgen van de artsen neergelegd. De fysio vond het verstandig als ik het advies van de 'hoofd'arts zou volgen. Mijn 'hoofd' arts vond dat fysiotherapeuten in het geval van mijn trauma meer zouden kapotmaken dan zouden helpen, dus dat mocht vooral niet. Ik zou dus vooral naar je arts luisteren, en altijd zijn advies opvolgen als dat tegenstrijdig is met dat van je fysiotherapeut. Ik heb de arts toen zelf om oefeningen gevraagd, en ik kreeg van hem een hele waslijst mee, waar ik ook gelijk mee aan de slag ben gegaan in de sportschool. Zijn nummer 1 advies was om te beginnen met low-impact activiteiten zoals zwemmen en inderdaad fietsen, en dat op te bouwen.
Ik vond qua revalidatie vooral het mentale stukje echt moeilijk: ik had regelmatig het idee dat het nooit meer zou worden zoals het was, maar nu een paar jaar later kan ik eigenlijk alles weer dat ik voor mijn enkelbreuk kon, zelfs op mijn tenen lopen als een ballerina en hoge hakken dragen (beiden waren dingen waarvan de arts dacht dat ik nooit meer zou kunnen)

Wat mij het meest heeft geholpen is het laten aanmeten van zolen, dus dat is een tip die ik je mee wil geven. Goede zolen zijn juist na zo'n operatie ontzettend van belang omdat je voet enorm is veranderd en waarschijnlijk ook niet helemaal goed meer past in je oude schoenen van voor je enkelbreuk. Daarnaast helpen goede zooltjes met het correct afrollen en gebruiken van het enkelgewricht, dus je hebt er alleen maar voordelen van. Zie het als een extra ondersteuning bij je revalidatie

Bij geval van tegenstrijdige adviezen zou ik vooral je arts volgen, en als je twijfelt of als iets niet duidelijk is: stel vragen en bel ze op. Ga in geval van nood voor een second opinion. Het zou zonde zijn als je inderdaad over 10 jaar artrose hebt, terwijl zoiets vaak met een goede revalidatie te beperken of te voorkomen is.

Jouw verhaal geeft me wel weer moed Lau, je hebt ook een heel traject achter de rug, maar wel met een fijn eindresultaat.

Die zooltjes ga ik ook naar kijken. Heb je die op maat laten maken? Dat moet een orthopeed doen lijkt me. Of koop je een goede inlegzool bij de schoenenwinkel? Het gaat vooral om steun aan de holle zijde van de voet lijkt me, ik merk dat ik als ik niet oplet naar binnen kantel met rechts, dat doet mijn gezonde voet niet.

En ik wil graag op mijn arts af gaan, maar niet als hij nu een heel ander verhaal vertelt dan 4, 5 maanden geleden... Hij denkt ook in het geheel niet mee over oefeningen. Hij heeft het knutselwerk gedaan, dat is goed. En ik krijg bijna het gevoel dat hij me nu een zeur vindt die het onmogelijke verwacht. Terwijl ik gewoon heel hard werk aan een maximale herstelmogelijkheid, ik neem geen genoegen met 60% als het ook 80 of 90% herstel kan zijn (of misschien zelfs 99, aan 100 denk ik niet ). Ergens ben ik misschien teleurgesteld dat hij daar wel tevreden mee zou zijn. Dan heb je toch ook niet volledig eer van je werk?
Ben nu aan het onderzoeken hoe moeilijk of makkelijk het krijgen van een second opinion is.

Voor zooltjes moet je inderdaad langs een podoloog. Die heeft de goede apparatuur om te meten wat precies de verhouding van je voeten is en hoe je het beste ondersteund kan worden.

Één van mijn artsen was ook zo’n chagrijnige man die het allemaal wel best vond. Daar heb ik toen gewoon wat van gezegd. Voor hem is het misschien lopende band werk, maar voor jou beïnvloedt het je hele leven. Ik vind dat je daar best wel wat eisen tegenover mag stellen.

in jouw specifieke geval zou ik gewoon vragen waarom hij zijn mening heeft veranderd omdat hij eerder XYZ heeft gezegd. Een brutaal mens heeft de halve wereld moet je maar denken :))

**Geplaatst**: 18-08-23 20:42

Geplaatst: 18-08-23 20:42

verhaal: spiraalbreuk scheenbeen, kuitbeen stuk en scheur in de enkel. Enkel is vastgezet met 2 schroeven en in de scheenbeen is een pen gegaan. Nu 11 jaar terug. Na 12 week heb ik de schroeven uit de enkel laten verwijderen, die belemmerden mij in bewegen. Na een jaar is de pen er ook uit gegaan.
Ik heb dus heel bewust gekozen voor het verwijderen van het metaal. Metaal is sterker dan bot, dus als er wat zou gebeuren was mijn gewricht aan de beurt, dan was de ramp nog groter.
Spijt heb ik daar nooit van gehad, hoewel artsen het vaak afraden zou ik het wel aanraden

**Geplaatst**: 18-08-23 20:56

Geplaatst: 18-08-23 20:56

Ik heb in 2020 een enkelbreuk gehad, vork aan de binnenkant. Dus ook operatie met schroeven etc. Dat ijzerwerk zit er dus ook nog gewoon in. Ik heb 16 weken gips gehad, en mijn revalidatie ging eerst ook erg langzaam. Vanuit de orthopeed weinig support daarin, goede sportfysiotherapeut gaf al een stuk meer progressie. Grootste vooruitgang kwam door het trainen bij een personal trainer gespecialiseerd in sport revalidatie. Heel veel krachttraining, en mobiliteit. Ik doe inmiddels juist wel aan hardlopen, en zal daarin zeker geen snelheidsrecords breken maar loop wel meer dan 30 km hard in de bergen. Nu artrose in mijn andere voet, maar echt geen last meer van de enkel. Geef de hoop dus niet op.

Ik merk zelf wel dat ik krachttraining (benen en core) moet blijven doen om blessure vrij te blijven.

**Geplaatst**: 18-08-23 20:57

Geplaatst: 18-08-23 20:57

In 2017 brak mijn dochter haar enkel (toen 11 jr). Zoals hun omschreven was het onderstuk aan de achterkant ( het uitstekende stukje) in haar enkel eraf gebroken.
Plan: 1 week gewoon gips en daarna 5 weken loopgips.
De dag erna werden we gebeld door het ziekenhuis, de orthopeed had de foto's nog eens bekeken en wilde dat ze onder de ct scan ging. 2 Uurtjes later lag ze eronder.
Oeps daar kwamen nog 3 breuken en scheur in het bot aan het licht.
Lang overleg wel/niet opereren geweest maar besloten het niet te doen. Mede ivm dat ook haar groeischijf goed gebroken was in haar enkel.
6 weken gips maar mocht er absoluut niet op staan.

Nu 7 jaar later ondervind ze nog dagelijks last ervan. Breuken zijn netjes hersteld, enkel een verspouwing zoals ze dan noemen (geen idee wat het inhoud, krijg daar ook geen antwoord op)
Lang fysio gehad maar voor de pijn heeft dit nooit geholpen.
Hardlopen word haar nog steeds afgeraden overigens

**Geplaatst**: 18-08-23 23:11

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 18-08-23 23:11

In 2010 heb ik mijn sleutelbeen gebroken in heel veel stukjes. De plaat mocht er na een jaar uit maar laten zitten. Nu heb ik hem er vorige zomer uit laten halen want mijn schouder schoot steeds een stukje uit de kom wat gruwelijk veel pijn deed. Herstel was supersnel en nu geen pijn meer. Laat het zolang mogelijk zitten is mijn advies. Het is weer een operatie met gevaar voor infectie. Op dezelfde plek wordt het weer geopend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-23 11:22

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-23 11:22

Wat veel verhalen! Vandaag weinig tijd, ga later reageren. Maar al die ervaringen bij elkaar is zo waardevol, Dank jullie wel alvast!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-23 20:53

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-23 20:53

Radiostilte schreef:
Ik heb mijn enkel gebroken op meerdere plaatsen. Wat mij wel echt geholpen heeft/verlichting gaf was al het ijzerwerk er weer uit halen. Dat nam bij mij toch best veel bewegingsvrijheid weg en gaf daarnaast best veel irritatie waardoor het zwelling en pijn gaf. Hij is mooi 100% geworden zoals het was. Maar het ijzerwerk er weer uit laten halen heeft het wel 2 x zoveel beter gemaakt. Ik had trouwens wel een fysio die dit al vrij snel in de gaten had, ik was meer degene die zijn kop in het zand stak en dacht dat alles erbij hoorde en wel beter zou gaan.

Mijn fysio is juist meer van "laat maar zitten". Osteo wil het er dan juist weer uit hebben. Bij de chirurg is het blijkbaar net hoe zijn pet staat. En ik denk dat het me wel belemmert in mijn beweging, maar ik heb er geen pijn van. Dus moet ik mijn zegeningen tellen en het zo laten of voor het gehoopte stukje bewegingsvrijheid de operatie en het infectierisico aangaan... Dat is uiteindelijk een afweging die ik zelf moet maken, maar graag wel een beetje onderbouwd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-08-23 20:58

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst door de TopicStarter : 19-08-23 20:58

Al met al denk ik dat in ieder geval de zooltjes dus wel een heel goede ondersteuning zouden kunnen gaan geven, wacht ik even met hardlopen tot ik een uitslag vanuit de second opinion heb (aanvraag loopt) en moet ik me er in ieder geval op voorbereiden dat die enkel altijd aandacht zal vragen in de vorm van training en dergelijke. Maar dat vind ik niet eens zo erg. Als dat vervolgens betekent dat ik vrijwel alles wat ik deed weer kan doen (het hardlopen hoort daar overigens niet eens bij, dat hoeft van mij niet zo nodig. Als ik maar waar nodig een keer 5 passen kan doen en dat lukt inmiddels sowieso wel prima).

Dank voor jullie input, ik hou jullie op de hoogte na de second opinion! En ik vind het prima als anderen die op zoek zijn naar informatie, steun of wat dan ook dit topic "kapen"! Is juist een beetje mijn bedoeling, dat er meer ervaringsverhalen te vinden zijn!

**Geplaatst**: 19-08-23 21:17

Geplaatst: 19-08-23 21:17

Beetje late reactie, maar heb beide enkels (kuitbeen) gebroken.
Wil morgen wel even uitgebreider reageren.

En ja, ik heb ook moeite met de tegenstrijdige berichten vanuit het ziekenhuis.

**Geplaatst**: 19-08-23 22:51

Geplaatst: 19-08-23 22:51

Lees dit topic maar eens.
[MWS] Ervaringen gebroken kuitbeen
Die van mij in 86 flink gesloopt gehad.
Bimalleolaire enkel fractuur links type C volgens Weber met fracturatie van de malleolus tertius en malleolus lateralis>osteosynthese.
Half jaar een plaat en 5 parkers.
Daarna een jaar bezig geweest om het heel spul weer een beetje bewegelijk te krijgen.
Door de enorme zwelling lagen pezen en spieren verkeerd en zijn na veel fysio op zijn plaats terecht gekomen.
Oorspronkelijk lagen de hechtingen netjes achter onderste stukje van het kuitbeen maar zijn uiteindelijk met een gigantisch bocht over het kuitbeen terechtgekomen.
Voet is wat stijver, heb in twee tenen minder gevoel en een zenuw ligt net onder het huidoppervlak wat veel overlast geeft.
Maar ik heb mijn voet nog, mede omdat ik dikke laarzen droeg toen ik de trapper van mijn fiets erop kreeg. Ben nl met fiets en al omgevallen vanwege de gladheid en een slechte conditie van straat, veel hobbels en kuilen.

**Geplaatst**: 19-08-23 23:07

Re: Revalidatie na enkelbreuk

Geplaatst: 19-08-23 23:07

Ergens in 1993 mijn been gebroken. Scheenbeen op 3 plaatsen gebroken, kuitbeen verbrijzeld. 1e keer geopereerd om de enkel te repareren met een hele meccano doos. 2e keer om al het metaal er weer uit te halen. Na jaren ernstige artrose ontwikkeld en dus operatie nr 3, het vast zetten van de enkel. Deze operatie mislukte. Ik liep een zenuw beschadiging op en het bot weigerde aan elkaar te groeien en daardoor belandde we bij operatie nr 4. Nu staat de enkel vast. Een van de pezen in mijn enkel is chronisch ontstoken en die zenuw beschadiging is gelukkig niet meer pijnlijk maar veroorzaakt wel een dove voet.

Hoewel het heftig klink is er gelukkig allemaal goed mee te leven.

**Geplaatst**: 19-08-23 23:32

Geplaatst: 19-08-23 23:32

Ik heb goed 9 jaar geleden mijn enkel gebroken op 5 plekken en nog wat scheuren gehad. Daarnaast ook een beenbreuk er bij en idd al mijn banden uitgerekt en beschadigd. Ik heb de eerste 7/8 uur met enorme pijn doorgebracht op de eerste hulp en uiteindelijk hebben ze die nacht mijn enkel en been tot boven mijn knie gegipst. Vervolgens 10 dagen later geopereerd. 3 maanden niet belasten en in het gips. Vervolgens mocht ik uit het gips en wel belasten. Dat kon ik niet. De schroeven en plaat die mijn kuitbeen en mijn enkel aan de linkerkant vast zetten veroorzaakte pijn en een te grote bewegingsbeperking. Die zijn uiteindelijk op 6 maanden verwijderd. De pinnen in de rest van mijn enkel kwamen niet voor verwijdering in aanmerking op dat moment. Een jaar na het ongeluk dat nog een keer laten bekijken. Op dat moment was het advies ook om het niet te doen. Op dat moment was duidelijk al te zien dat ik beginnende artrose had. Over 10 jaar zou het duidelijk voelbaar en merkbaar zijn. Verwijderen van de pinnen betekend meer kans op instabiliteit en ontstekingen, plus dat het bot dan weer moet gaan helen.

Dus ze zitten er na dik 9 jaar nog steeds en de klachten die zijn er ook. Ik kreeg toen ongeveer het zelfde advies. Geen klappen opvangen met het gewricht dus idd niet hardlopen, niet trampoline springen, geen piekbelasting, voorzichtig met de pezen en banden (uitkijken op ongelijke ondergrond). En dan kun je nog best een eind komen. Later is me nog een keer verteld dat ik uiteindelijk een enkel vervanging nodig heb, maar dat ik daar voor mijn 55 niet voor in aanmerking kom. Dus ik moet nog even door met wat ik heb. Op het eerste moment zag ik dat allemaal niet hoor. Nu ben ik veel verder. En ja ik heb echt behoorlijk wat beperkingen en rottige pijnmomenten. Maar ik kan nog steeds door.

Er is mijn ontzettend vaak verteld dat dit soort letsel eigenlijk altijd tot artrose leid. De artsen zeiden het toen, de fysio zegt het en de osteo ook. Dat is een gegeven dat ik heb geaccepteerd, maar het feit dat ik er misschien niks meer door zou kunnen heb ik niet geaccepteerd. Omdat ik bijna geen opwaartse beweging met mijn voet meer kan maken ben ik vrij gevoelig voor blessure. Heb elke 1 a 2 weken nog fysio om het gewricht los te maken en mijn pezen te ondersteunen. Het losmaken van het gewricht zorgt er voor dat ik minder last heb van de stijfheid. Het rekken en strekken van de pezen helpt tegen de blessures. Als je niet kunt oprekken komt de peesplaat onder je voet, maar ook de achillespees en kuitspieren namelijk onder druk te staan. Dat geeft dus bij vlagen problemen. Ik kan niet goed meer traplopen of dingen van de grond pakken. Maar dat is gewoon beperkt en niet perse pijnlijk (tenzij onder extra belasting). Een klap opvangen is wel pijnlijk, net als lang stilstaan. Ik maak kleine passen of ik ren. Rennen vangt namelijk deels op in de voet en dat gaat me vaak echt wel prima af. Ik heb zooltjes laten aanmeten door een podotherapeut. Dat gaat prima. Maar het liefst loop ik op blote voeten of barefoot schoenen. Het advies voor zware stevige schoenen deed het voor mij niet. Ik had daardoor nog meer beperkingen in de beweging en dat hindert meer dan dit. Voor de instabiliteit plak ik medisch tape. In extreem moeilijke situaties en bij het rijden van paarden gebruik ik een brace. In de warme periodes gebruik ik compressiekousen tegen de zwelling en als het koud is wollen sokken voor de warmte.

Er zijn dagen dat ik mega kreupel ben, er zijn dagen dat ik top loop en niemand het ziet. Die laatste dagen zijn soms nog lastiger dan de eerste. Want ik moet wel constant de grenzen bepalen. Wat kan wel en niet en soms willen mensen wel eens te veel pushen en mijn grenzen negeren. Uiteindelijk weet ik inmiddels wel waar mijn pezen van overbelast raken en wat mijn gericht doet kraken. En ik ben ook de gene die nog 20 jaar door moet met dit been, dus dat moet ik dan echt strak afwegen. Wat is het wel waard en wat niet.