Geplaatst Na lang wikken en wegen open ik toch maar dit topic. Het is een kwetsbaar topic maar ik denk dat dit uiteindelijk misschien wel een goed hulpmiddel kan zijn voor mij om toch een soort van outlet te hebben maar ook motivatie te kunnen vinden om zoiets bij te houden. Het wordt een lang verhaal dus, doe de gordel om en hou je vast, zou ik zeggen.
Al een langere tijd merk ik dat het niet zo goed met me gaat. Ik heb moeite met eten, slapen en actief zijn, ik heb veel stemmingswisselingen en ook ervaar ik toch meerdere keren per week of een flinke huilbui, of echt een enge paniekaanval waarbij alle stoppen als het ware doorslaan. Dat ondanks dat ik toch al wel een aantal jaren nu constant in therapie ben geweest. Ik heb al een langere EMDR-behandeling achter de rug zitten, heb mij aan zowel CBT als ACT gewaagd, ben in therapie geweest bij een slaapoefentherapeut, in behandeling bij een diëtist en zo verder. Eigenlijk komt het er op neer dat ik alles al heb gedaan wat ik kon doen om goed te herstellen van mijn mentale dal dat in 2020 begon. En toch lijkt het nu slechter dan ooit.
Mijn problematiek gaat al heel ver terug. Inmiddels ben ik dus 26, maar ook als tiener ervaarde ik al dergelijke klachten. Veel tieners worstelen met zichzelf en dus is het best logisch om te denken dat ik er wel overheen kom. Ik had volledig verwacht dat ik tegen mijn 20ste een baan, een huisje en een bepaalde onafhankelijkheid zou hebben. Helaas liep dat allemaal niet zoals ik had verwacht. Ik heb inmiddels wel een opleiding afgemaakt en wat werkervaring. Ik heb een fijne, begripvolle vriend, een leuk huisje samen en vier gelukkige, verwende katten. En toch zie ik om mij heen mensen die jonger zijn die al veel meer hebben dan ik… die ook al meer bereiken en misschien zelfs kunnen. Het wordt voor mij tijd dat ik voor mijn eigen herstel ga en inhalen wat ik al deze jaren heb gemist.
Ik stond nu al een tijdje op de wachtlijst om opnieuw in behandeling te gaan bij een GGZ organisatie. Hiervoor was ik wekelijks bij mijn huisartsenpraktijk te vinden voor de praktijkondersteuner. Dit was echt een hele lieve vrouw, en ik vond het altijd fijn om een beetje mijn verhaal kwijt te kunnen, maar haar opties waren op een gegeven moment ook wel een beetje uitgebuit. Dus na weer een slechte episode gehad te hebben, ben ik voor het eerst volledig eerlijk geweest: ik denk niet dat dit genoeg is voor mij, en ik vermoed eigenlijk dat ik al jaren niet genoeg heb gekregen. Misschien komt dat door mijzelf. Ik heb ook wel een beetje moeite om mij echt volledig open te stellen. Zelfs bij de POH betrapte ik me er vaak op dat ik dan tijdens de sessie zei, “mwah, het gaat wel zo zijn gangetje,” terwijl ik van binnenuit mij af vroeg of dat wel zo was. Toch denk ik ook wel dat er wel duidelijke tekenen zijn geweest dat het niet zoveel beter ging met mij als dat ik zelf deed voordoen. Mijn POH merkte dat zelf bijvoorbeeld regelmatig op, maar de GGZ behandelaren voorheen weer niet.
Enfin, ik heb uiteindelijk een doorverwijzing gekregen om toch opnieuw een GGZ traject binnen te stappen. Na ongeveer twee maanden wachten had ik gisteren eindelijk mijn eerste intakegesprek. Ik denk dat ik er echt wel aan toe was; de afgelopen weken heb ik het flink zwaar gehad en ik voelde dan ook totaal geen spanning, eerder opluchting, toen de dag aanbrak. Een paar weken lang zit ik in zo’n diep dal, dat ik echt wanhopig was om eindelijk hulp te krijgen. Op sommige momenten ben ik een gevaar voor mijzelf. Nu mijn vriend een aantal weken in het buitenland zit heb ik meerdere malen overwogen om een ambulance of iets dergelijke te bellen. Mijn enige motivaties om wel door te zetten en iedere dag toch blijven vechten om voor mezelf te zorgen waren tot zover mijn vier katten en schuldgevoelens. Uiteindelijk heeft dat dan toch zijn werk gedaan. Eindelijk heb ik weer hulp.
Mijn intake werd begeleid door een psycholoog en een psychiater. In het begin was ik wel erg nerveus over de psycholoog. Mijn behandelaar bleek een man te zijn. Dit vind ik wel spannend gezien ik ook beste angst heb voor mannen die ik niet ken. Gelukkig voelde het eigenlijk direct wel goed. Beiden waren erg vriendelijk en het gesprek begon laagdrempelig. Het scheelde dat ik mijn vragenlijst al zeer zorgvuldig en gedetailleerd had ingevuld. Ik hoefde eigenlijk niet zo heel veel uit te leggen, behalve hier en daar een aanvulling of voorbeeld van hoe iets zich uit. De grootste topics waren o.a. Paniekaanvallen, depressie, een zeer laag zelfbeeld en nachtmerries.
Paniekaanvallen uiten zich bij mij zeer gevarieerd. Ze zijn wel dusdanig ernstig dat ik meerdere keren bijna richting de eerste hulp ging. Soms ‘raak’ ik verlamd, en kan ik enkel nog stilletjes op de grond liggen. Soms komt het gepaard met een extreme pijn in de borst, alsof ik een hartaanval krijg. Andere keren komt het voor dat ik niet meer kan praten, mijn eigen naam vergeet, of gewoon heel erg hysterisch moet huilen. Het lastige aan mijn paniekstoornis is dat zij wel dusdanig verschillen dat ik niet altijd direct door heb dat het een aanval is; en hoewel ik het soms al kan aanvoelen, is het soms ook zeer abrupt zonder waarschuwing. Dit maakt het lastig om het altijd te herkennen als een paniekaanval, wat natuurlijk de paniek niet ten goede komt. Ook een paar nachten terug had ik zo’n pijn dat mijn vriend mij aanspoorde om de ambulance te bellen, terwijl dan wat later blijkt dat het gewoon dikke paniek is.
De depressie is er al heel lang. Al meerdere jaren zijn mijn katten een van de weinige motivatie die ik heb om ‘s ochtends op te staan en te gaan leven. Of nouja, overleven. Echt leven kun je het niet altijd noemen. Veel mensen in mijn leven hebben wel eens het argument gebruikt dat mijn depressie deels komt door het vele thuis, binnen zijn. Ik ben er echter vrij zeker van dat dit andersom is. Op goede dagen ben ik namelijk helemaal niet de hele dag thuis en ga ik graag naar buiten, de natuur opzoeken, of tijd doorbrengen met paarden. Op slechte dagen is het helaas wel zo dat ik gehele dagen thuis kan zijn. Bankhangen of zelfs enkel uit bed om de katten te voeren en weer terug. Mijn vriend en ik creëren samen altijd wel schema’s waar ik mij aan kan houden, zodat ik nog wel de motivatie kan vinden om mijn dagen productief te besteden. Echter, soms heb ik het gewoon niet in mij om dit te doen. Uiteraard stapelt het werk zich dan op. Voel ik mij minder omdat ik het mezelf kwalijk neem dat ik bijvoorbeeld die dag dan toch niet gewoon de stofzuiger heb gepakt, of toch niet met camera in touw naar dat evenement ben geweest. Het blijft dus een vicieuze cirkel. Eigenlijk zijn mijn highlights dan altijd de dagen dat ik er toch doorheen sleep. Dan voel ik me ook wel oprecht goed. Zelfs een rit naar de winkel kan soms al een hele opluchting zijn. Soms is het helaas ook een aanzetting tot paniek. Dat maakt het zo lastig: ik kan mijzelf niet altijd zeggen dat ik het gewoon maar moet doen, want het komt wel goed.
Nu ja, terug naar het gesprek. Ik kan in ieder geval tevreden terugkrijgen dat ik goed uit mijn woorden kwam en duidelijk en vooral eerlijk heb kunnen uitleggen waar ik mee zit. Het moeilijkste van het hele gesprek vond ik toch wel het toegeven en beschrijven van de zelfbeschadiging. Hoewel ik niet onbekend ben met zelfbeschadiging en andere destructieve uitingen, is dit denk ik wel het eerste “jaar” dat ik dit ook toegeef. Voorheen hield ik het eigenlijk altijd geheim. Ik dacht altijd dat als ik zoiets zou toegeven dat mij dat dan een aandachtszoeker maakte; wat overigens heel tegenstrijdig is, omdat ik dat zelf helemaal niet zo ervaar als ik andere mensen er eerlijk over zie zijn. Die gedachte komt dus echt bij mij, over mijzelf vandaan. Wellicht is het ook niet geheel onwaar. Uiteindelijk geef ik ook toe voor een soort aandacht. Namelijk, help mij! Toch blijft dit echt moeilijk. Ik wil de hulp heel graag, maar mij open stellen en ook eerlijk toegeven dat ik dit soort dingen doe, geeft me eigenlijk een schaamtegevoel. Rationeel gezien weet ik wel dat dit natuurlijk iets is waar mijn behandelaren voor gestudeerd hebben uiteindelijk. Ik ben niet de enige, en zeker niet de laatste. Dat maakt het helaas niet makkelijker.
Ik heb uiteindelijk met moeite kunnen opsommen wat ik tot nu toe allemaal heb gedaan qua behandelingen. Er was best veel namelijk. En ik moet toegeven dat ik soms zelf niet zo goed meer herinner wat ik nu eigenlijk allemaal gedaan heb. Mijn behandelaren verbaasde mij wel toen zij boosheid uitten over mijn loopbaan tot dusver. Ze gaven aan dat ik toch wel heel ernstig ben onderbehandeld, en ook dat ik niet netjes ben behandeld door hun collega’s toen ik onverwachts stopte met mijn behandeling bij de vorige instelling. Dat was wel een schrikmomentje. Ergens denk ik dat ik dit zelf ook wel voelde, maar nooit echt durfde te uiten. Ik weet nog goed toen een huisarts mij vroeg: “Hoe komt het nu dat ondanks zoveel behandelingen, het nu toch slechter gaat?” En ik diep van binnen dacht: omdat de behandelingen eigenlijk weinig hebben gedaan. Maar om dit zo van professionals te horen is confronterend.
Daarnaast heb ik ook als opdracht meegekregen om contact te zoeken met de gemeente omtrent financiële hulp. Op het moment ben ik werkloos. Ik heb in de ziektewet gezeten en na mijn eerstejaarsevaluatie is deze gestopt. Hierna ben ik eerlijk ook wel langere tijd aan het solliciteren geweest, maar ik merkte dat ik nog heel veel moeite had met de gedachte om te werken. Niet omdat ik niet wil werken (ik wil eigenlijk dolgraag werken, zodat ik weer mijn onafhankelijkheid en vrijheid terug kan krijgen, en ook weer iets om handen heb) maar gewoon omdat ik eigenlijk al maar net genoeg voor mezelf kan zorgen dat ik ‘s ochtends op kan staan en ‘s avonds weer naar bed kan gaan met een maaltijd en beweging achter de rug. In mijn hoofd betwijfel ik dus eigenlijk of ik daarbij een baan ook nog kan onderhouden. Wat ik doe, doe ik graag goed, en ik wil niet een werkgever ten last zijn. Daar heb ik nog veel moeite mee. Maar om hulp vragen en nog langer werkloos zijn is ook moeilijk. Ik bestraf mezelf al vaker dat ik op mijn leeftijd niet al een bepaalde mijlpaal heb gered. Het is een punt van schaamte en teleurstelling.
Voor nu is het behandelplan als volgt: ik begin met wekelijkse therapie waarbij de prioriteit is om de zelfbeschadiging en destructie te verminderen of verhelpen. Ook gaan ze in gesprek over mijn medicatie. Op het moment slik ik een SSRI, maar ben ik van 20mg naar 10mg gegaan. De vraag is nu echter of ik terug naar 20 mg moet of zelfs de dosis moet verhogen naar 30 of 40. Dat hoor ik nog. Mijn prioriteit wordt ook omhoog geschroefd, zodat ik meer intensieve behandelingen krijg.
Ook staat schematherapie op de planning. Ik moet leren om voornamelijk voor mijzelf te leven en niet voor anderen. Mijn eigen emoties voelen en mijn eigen keuzes kunnen maken. Dit zal uiteindelijk ook mijn zelfbeeld ten goede doen, gok ik zo. Ongeveer rond september begin ik dan ook met groepstherapie. Dit is wel een nieuwe voor mij dus ik ben wel vrij nerveus.
Ze verwachten al met al dat ik op zijn minst nog een jaar in behandeling ga zijn. Dat was nog wel even slikken, als ik mij bedenk dat ik sowieso sinds 2020 al continu in behandeling ben geweest, en ook daarvoor meerdere malen. Aan de andere kant is het een opluchting dat het voelt dat ik nu eindelijk echt voor herstel ga. Er staan ook een aantal testen op de planning. Misschien dat daar oog nog bruikbare informatie uit komt. Ik hoop het tenminste. Mijn doel is om gewoon te leren leven. Werken, studeren, vriendschappen beginnen en onderhouden. Ik heb wel dromen maar nog nooit gedacht dat dit ooit meer zou zijn als dat: een droom. Daar wil ik verandering in zien. In plaats van dromen wil ik dat het doelen worden.
Maar voor nu… voor nu wil ik gewoon leren leven en mijn levenslust zien terug te vinden. Ik heb op het moment nog wat moeite om het allemaal te verwerken, maar vanaf dinsdag begint mijn nieuwe behandeling. Even een diepe zucht voor ik aan de bak ga. Gisteren heb ik bij mijn verzorgpaardje mijn ei kwijt gelaten, en vandaag crash ik een beetje door overweldiging. Desondanks ben ik blij dat ik deze stap heb gemaakt. Ik denk ook dat ik echt de juiste behandelaren heb.
Dus… eigenlijk moet het goed komen, toch?
Ik probeer voorzichtig hoopvol te zijn. Tot zover mijn enorme muur aan tekst. Chapeau als je tot hier bent gekomen en bedankt voor het lezen!
. Ik ga heel hard voor je duimen dat het vanaf nu alleen maar beter zal gaan 
Maar gelukkig maakte dat niet zoveel uit. Ik heb inmiddels geleerd dat het best een kleine afdeling is, wat ik zelf wel fijn vind eigenlijk. Je blijft zo toch wat dichterbij de behandelaar en regiebehandelaar, ik krijg ook regelmatig contact met beiden (ook buiten sessies om), en het is allemaal iets minder intimiderend. 
Maar goed, het gaat om het idee. 
