Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 16:49

Chronisch depressief, wat te doen?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 16:49

Pff, ik wilde dit liever niet schrijven, maar mn historie van topics laat wel zien dat dit geen verrassing is.

Ik vocht het laatste jaar tegen de verkeerde vijand. Ik dacht dat ik nog resterende somatische klachten had. Dat ik door trauma nog steeds in de overlevingsstand stond. Dat klopt wel maar die overlevingsstand is nu wel een beetje uit, maar de vermoeidheid bleef. En de somberheid ook, maar ik dacht steeds dat die kwam doordat ik zo weinig kon.

Maar het was toch andersom, zo kwam ik vandaag tot de conclusie...

Ik had een goed weekend gehad, ik was blij, leuke dingen gedaan. En gisteravond stortte ik weer in een depressieve bui. Zonder enige aanleiding dacht ik. En vanmorgen waren er tranen, alleen maar een de hele tijd. Ik dacht 'hoe kan dit nou? Wat is de trigger?' Maar de trigger is er niet, het depressieve gevoel is er altijd. Ik ben alleen soms sterk genoeg om het depressieve gevoel naast me neer te leggen en even een goed moment te hebben.

Dit besef maakte dat ik even instortte. Ik wilde niet weer dit gevecht aan gaan. Maar al snel kwam ook het besef dat ik nu wel het juiste gevecht aan ga. Dat als ik dit gevecht win, het lichaam toch echt mee gaat doen, beter wordt. Dat als ik me niet elke dag zo depressief voel, ik lichter word, dat niet elke keer opstaan van de bank een strijd is. Dat de deur uit gaan geen drempel meer is. Dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen, en kan doen wat ik wil doen. En dat geeft berusting.

Maar nu, hoe verder? Ik heb dus al heel veel therapie gehad dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Sowieso zit je al met het probleem dat er heeeele lange wachttijden zijn. Ik ga het contact weer oppakken met mijn traumapsycholoog, kijken wat zij nog kan aanraden.
Ik wilde eigenlijk typen dat ik het gevoel heb dat ik al klaar ben, dat het mogelijk zit in het chemische proces in mijn brein, maar dat is niet helemaal waar. Ik droom nog dagelijks over vroeger, die dromen willen iets zeggen, ik ben niet gek. Dus daar moet ik iets mee. Het is alleen vermoeiend, omdat ik dus al zoveel gesprekken, EMDR, creatieve therapie en lichamelijke therapie heb gedaan. Dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Maar het begint dus wel bij mn traumapeut en de huisarts/POHGZZ.

Dit typen was ook deels voor mezelf, om het helder te hebben wat me nog te doen staat. Ik hoor graag ook tips en ervaringen. Ik moet het zelf ook allemaal even laten bezinken, dit besef verklaard heel veel, maar ik moet ook mijn toekomstbeeld en actieplan aanpassen. Dus daar ga ik allemaal eens rustig over nadenken. Ik weet dat dit ook iets van de lange adem is, en dat het niet volgende week over is.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:03

Geplaatst: 06-03-23 17:03

Ben je bekend met de term Dysthyme stoornis? Dat is de term die de DSM-5 gebruikt voor een chronische depressie. Wellicht kan je op die manier wat aanknopingspunten vinden voor jezelf.

Citaat:
Maar het begint dus wel bij mn traumapeut en de huisarts/POHGZZ.

Dit lijkt me inderdaad de logische eerste stap.

Veel sterkte.

Laatst bijgewerkt door Lijsken op 06-03-23 17:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-03-23 17:03

Geplaatst: 06-03-23 17:03

Earth schreef:
Pff, ik wilde dit liever niet schrijven, maar mn historie van topics laat wel zien dat dit geen verrassing is.

Ik vocht het laatste jaar tegen de verkeerde vijand. Ik dacht dat ik nog resterende somatische klachten had. Dat ik door trauma nog steeds in de overlevingsstand stond. Dat klopt wel maar die overlevingsstand is nu wel een beetje uit, maar de vermoeidheid bleef. En de somberheid ook, maar ik dacht steeds dat die kwam doordat ik zo weinig kon.

Maar het was toch andersom, zo kwam ik vandaag tot de conclusie...

Ik had een goed weekend gehad, ik was blij, leuke dingen gedaan. En gisteravond stortte ik weer in een depressieve bui. Zonder enige aanleiding dacht ik. En vanmorgen waren er tranen, alleen maar een de hele tijd. Ik dacht 'hoe kan dit nou? Wat is de trigger?' Maar de trigger is er niet, het depressieve gevoel is er altijd. Ik ben alleen soms sterk genoeg om het depressieve gevoel naast me neer te leggen en even een goed moment te hebben.

Dit besef maakte dat ik even instortte. Ik wilde niet weer dit gevecht aan gaan. Maar al snel kwam ook het besef dat ik nu wel het juiste gevecht aan ga. Dat als ik dit gevecht win, het lichaam toch echt mee gaat doen, beter wordt. Dat als ik me niet elke dag zo depressief voel, ik lichter word, dat niet elke keer opstaan van de bank een strijd is. Dat de deur uit gaan geen drempel meer is. Dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen, en kan doen wat ik wil doen. En dat geeft berusting.

Maar nu, hoe verder? Ik heb dus al heel veel therapie gehad dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Sowieso zit je al met het probleem dat er heeeele lange wachttijden zijn. Ik ga het contact weer oppakken met mijn traumapsycholoog, kijken wat zij nog kan aanraden.
Ik wilde eigenlijk typen dat ik het gevoel heb dat ik al klaar ben, dat het mogelijk zit in het chemische proces in mijn brein, maar dat is niet helemaal waar. Ik droom nog dagelijks over vroeger, die dromen willen iets zeggen, ik ben niet gek. Dus daar moet ik iets mee. Het is alleen vermoeiend, omdat ik dus al zoveel gesprekken, EMDR, creatieve therapie en lichamelijke therapie heb gedaan. Dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Maar het begint dus wel bij mn traumapeut en de huisarts/POHGZZ.

Dit typen was ook deels voor mezelf, om het helder te hebben wat me nog te doen staat. Ik hoor graag ook tips en ervaringen. Ik moet het zelf ook allemaal even laten bezinken, dit besef verklaard heel veel, maar ik moet ook mijn toekomstbeeld en actieplan aanpassen. Dus daar ga ik allemaal eens rustig over nadenken. Ik weet dat dit ook iets van de lange adem is, en dat het niet volgende week over is.

Wat een naar verhaal. Het klinkt erg eenzaam. Het ding met dit soort dingen, als het echt chronisch is, is dat een stukje acceptatie (in plaats van krampachtig zoeken naar een oplossing) soms ook wel veel kan schelen. Maar tegelijkertijd is dat helemaal niet wat je wil horen natuurlijk en hoe je als mens wil leven.

Wat ik mis in je verhaal - vooral omdat je schrijft dat het een chemisch proces is - is medicatie. Hoe zit je daarmee? Mijn ervaring is dat medicatie ook veel invloed heeft op dromen, dus ik heb zelf júíst het idee dat nare dromen iets typisch biochemisch zijn. Al heb ik daar geen wetenschappelijke onderbouwing voor, hoor, en kan ik dat alleen onderbouwen dat iedere keer als ik liep te rommelen met medicatie (of weer moest opbouwen, afbouwen, etc. ) ik rare dromen krijg. Hormonen kunnen ook van flinke invloed zijn. Desondanks is mijn medicatie het beste geweest wat mij is overkomen, en heb ik daardoor een dusdanige stabiele basis kunnen leggen (en een fantastische vriend gevonden, die me ook heel goed ondersteunt) dat ik het nu niet meer nodig heb, ondanks een flinke predispositie voor neerslachtigheid en een chronische (of persisterende) depressie. Ik vraag me af of het iets voor jou kan betekenen (of al doet?)

Wil je iig veel sterkte wensen :(:)

**Geplaatst**: 06-03-23 17:05

Geplaatst: 06-03-23 17:05

Het is me niet helemaal duidelijk uit je verhaal of je medicatie neemt of niet?

Hier alvast goede ervaringen met een lage dosis antidepressiva als "dagelijks onderhoud". Natuurlijk is hier ook een heel proces aan vooraf gegaan (jarenlange therapie, verschillende soorten AD, etc). In overleg met de dokter is hiertoe besloten en eigenlijk gaat dit gewoon prima. De AD haalt de scherpste randjes eraf en maakt dat ik voltijds kan werken met minimale terugval.

Geen pleidooi om zomaar medicatie te gaan nemen maar hier was het wel een oplossing.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:11

Geplaatst: 06-03-23 17:11

Earth schreef:
Maar de trigger is er niet, het depressieve gevoel is er altijd. Ik ben alleen soms sterk genoeg om het depressieve gevoel naast me neer te leggen en even een goed moment te hebben.

Goh, ik kan me wel voorstellen dat die gedachte maakt dat je instort.... Maar tegelijk denk ik ook: je hebt misschien een chronische depressie, maar je bent geen depressie. Je sleurt je verleden met je mee en dat is heel zwaar. Maar er zijn, zoals je zelf zegt, ook momenten die wel goed zijn.
Ben je in therapie wel eens op zoek gegaan naar wie je bent als persoon? En dan bedoel ik dus wat is er naast die depressie / trauma?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 17:15

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 17:15

Bedankt voor jullie reacties.

@Lijsken ik ken de term inderdaad. Gek genoeg is dit al eens eerder besproken met de huisarts dat dit op mij van toepassing is, maar dan heb ik weer een vals gevoel van dat het goed gaat en dan ligt de focus toch weer snel op het somatische. DAt komt ook omdat mijn lichaam ster is in dissocieren.

@Menino: interessante gedachtegang. Momenteel slik ik wel pijnmedicatie, oh en trouwens toch op en af oxazepam vanwege de spanning. Maar de dromen hebi k al jaren eigenlijk.

@Solleke: Momenteel slik ik geen AD. Dat heb ik tot september vorig jaar gedaan, dit was een onderhoudsdosis maar eigenlijk deed dat niks dus ik ben gestopt. Dus als ik weer begin, zal dat meer moeten zijn dan een onderhoudsdosis. Dit is overigens al de 6e keer dat ik op en af AD slik en eigenlijk ben ik nooit echt er heel veel beter van geworden, maar er is ook weinig geëxperimenteerd met de dosis steeds. Dus dat zouden we nog kunnen doen.

@pateeke. Dat heb ik zeker gedaan, dat kwam ook veel naar voren in mijn opleiding dus ik weet nu best goed wie ik ben, waar ik goed in ben, waar ik blij van word maar ook, wat mijn valkuilen zijn. Dat is ook het verneukeratieve, ik weet dat ik echt een energiek, druk, blij persoon kan zijn en ik weet wat ik heb te bieden. Dat maakt dat ik het heel lastig vind dat ik niet mezelf kan zijn. Mijn vriendin zei laatst in tranen, 'ik zie steeds minder van jou terug, dat doet me verdriet', en dat heb ik zelf ook.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:16

Geplaatst: 06-03-23 17:16

Het lijkt alsof ik dit geschreven zou kunnen hebben. Ik herken mij hier heel erg in en heb nu na 3 jaar waarin ik geen behandelingen en hulp heb gehad toch weer aan de bel getrokken en sta nu op de wachtlijst voor de specialistische GGZ. Ook ik heb verschillende therapieën gevolgd, EMDR, cognitieve gedragstherapie, PMT. En toch heb ik momenten dat het super goed gaat voor een periode, maar ook weer super slecht waarbij ik gewoon geen verklaring kan vinden. Soms denk ik dat ik iets traumatische uit mijn jeugd nog niet verwerkt heb, maar ik zou niet weten wat. Als ik eenmaal uit zo'n depressieve periode kom dan herken ik mijzelf niet en snap ik niet dat ik mij zo slecht heb kunnen voelen. Ik twijfel dan soms ook of ik niet iets van een bipolaire stoornis heb, dat wil ik ook laten onderzoeken zodra ik weer met behandeling start.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:17

Geplaatst: 06-03-23 17:17

Jammer dat AD weinig voor je doet, ik vond het wel een uitkomst. Niet perse om "blij" te worden trouwens, want dat doet het hier ook niet. Wel om de mega ups en downs draaglijk te houden. Hier goede ervaringen met sertraline.

Laatst bijgewerkt door Solleke_Noah op 06-03-23 17:18, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 17:18

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 17:18

SnuitjeLove schreef:
Het lijkt alsof ik dit geschreven zou kunnen hebben. Ik herken mij hier heel erg in en heb nu na 3 jaar waarin ik geen behandelingen en hulp heb gehad toch weer aan de bel getrokken en sta nu op de wachtlijst voor de specialistische GGZ. Ook ik heb verschillende therapieën gevolgd, EMDR, cognitieve gedragstherapie, PMT. En toch heb ik momenten dat het super goed gaat voor een periode, maar ook weer super slecht waarbij ik gewoon geen verklaring kan vinden. Soms denk ik dat ik iets traumatische uit mijn jeugd nog niet verwerkt heb, maar ik zou niet weten wat. Als ik eenmaal uit zo'n depressieve periode kom dan herken ik mijzelf niet en snap ik niet dat ik mij zo slecht heb kunnen voelen. Ik twijfel dan soms ook of ik niet iets van een bipolaire stoornis heb, dat wil ik ook laten onderzoeken zodra ik weer met behandeling start.

Oh zo herkenbaar. Ik ben soms ook bang dat ik bipolair of bordeline heb, maar ik ben meerdere keren getest en zoiets kwam er nooit uit. Jij een hele dikke knuffel, het is zo herkenbaar wat je schrijft haha.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:22

Re: Chronisch depressief, wat te doen?

Geplaatst: 06-03-23 17:22

Dankje! Hetzelfde voor jou. Toevallig had ik eergister nog een slechte periode, waarin ik 2 uur lang heb liggen huilen en last van herbelevingen had. Nu als sneeuw voor de zo'n verdwenen en denk ik echt "waar sloeg dat nou op". Aan de ene kant ben ik ook bang voor een label of diagnose, maar aan de andere kant heb ik dan ook een verklaring waarom ik zulke buien ervaar. Vroeger schoof ik het op mijn traumatische jeugd en de herbelevingen. Maar nu ervaar ik dus soms ook zulke depressieve buien zonder de herbelevingen, maar wel met de emoties die ik toen der tijd voelde, dat maakt het dan extra verwarrend dat je geen duidelijke oorzaak kan aanwijzen van je emotionele buien.

Antidepressiva heb ik ook meerdere keren geslikt maar heb ik erg negatieve ervaringen mee gehad, ik heb een jaar lang op een hele hoge dosis van Mirtazapine gezeten zonder begeleiding. Kreeg ik voorgeschreven via de huisarts terwijl ik nog niet onder behandeling van een psycholoog stond. Het afkicken hiervan was een hel, waardoor ik na nog wat ssri's geprobeerd te hebben niet meer aan medicatie ga beginnen.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:40

Geplaatst: 06-03-23 17:40

Ik heb er zelf nog geen ervaring mee, maar ik wil dit jaar eens micro dosing proberen, onder begeleiding. Daar schijnt voor depressie ook goede resultaten op te leveren.

Verder haal ik altijd een goede boost uit de programmas van Tony Robbins. Stanford University heeft een onderzoek gedaan naar de resultaten daarvan, en ook die zijn voor depressie erg goed te noemen. Het weekend van 16-19 maart is er Unleash the Power within, ik vond dit een heel fijn programma om mee te doen. Is online, wel op Amerikaanse tijden, de hele nacht, en ik kan je aanraden om het ergens in je eentje in een hutje op de hei te doen waar je ongegeneerd hard kunt schreeuwen en muziek lekker aan kunt zetten. Je hebt er een credit card voor nodig helaas om te kunnen betalen, is 595 dollar tenzij er nog ergens een keer een korting komt. Voor mij werkt het, misschien voor jou ook. Er zijn soms ook gratis programmas en online is ook heel veel te vinden van hem. Op Netflix is I'm not your guru, een documentaire over hem, in zijn programma Date with Destiny.

**Geplaatst**: 06-03-23 17:59

Geplaatst: 06-03-23 17:59

Dat bipolaire gevoel, dat ken ik wel. Volgens mij hoort dat bij trauma.

Ik heb geleerd dat zodra ik me depressief begin te voelen ik heel ver over mijn grenzen ben gegaan. Ik ben uitgeput en het enige wat dan nog helpt is rust. Ik weet niet of je al een jaar echt rust hebt gehad?
Bij mij is vrij onlangs alle druk weggevallen (geen werk en therapie meer) en dat heeft mijn depressie opgelost. Maar ik heb dan ook een heleboel prutpeuten gehad en wil niet meer terug de ggz in.

Ken je de term structurele dissociatie? Misschien is dat hetgeen waar je 'last' van hebt.
Ellert Nijenhuis heeft een informatief filmpje op youtube gezet (zoek op Ellert Nijenhuis en structurele dissociatie). Die info heeft voor mij veel opgehelderd.
Het wordt dan ook logisch dat sommige emoties op 'rare' momenten opspelen en ook logisch dat je niet altijd toegang hebt tot die emoties.

Edit:
Ik heb ook moeten accepteren dat ik veel dingen niet meer kan. Door de chronische spanning in mijn lijf heb ik niet zoveel energie als anderen. Nu ik beter op mijn grenzen let en er bewust niet overheen ga voel ik me beter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 18:31

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 18:31

stella92 schreef:
Dat bipolaire gevoel, dat ken ik wel. Volgens mij hoort dat bij trauma.

Ik heb geleerd dat zodra ik me depressief begin te voelen ik heel ver over mijn grenzen ben gegaan. Ik ben uitgeput en het enige wat dan nog helpt is rust. Ik weet niet of je al een jaar echt rust hebt gehad?
Bij mij is vrij onlangs alle druk weggevallen (geen werk en therapie meer) en dat heeft mijn depressie opgelost. Maar ik heb dan ook een heleboel prutpeuten gehad en wil niet meer terug de ggz in.

Ken je de term structurele dissociatie? Misschien is dat hetgeen waar je 'last' van hebt.
Ellert Nijenhuis heeft een informatief filmpje op youtube gezet (zoek op Ellert Nijenhuis en structurele dissociatie). Die info heeft voor mij veel opgehelderd.
Het wordt dan ook logisch dat sommige emoties op 'rare' momenten opspelen en ook logisch dat je niet altijd toegang hebt tot die emoties.

Edit:
Ik heb ook moeten accepteren dat ik veel dingen niet meer kan. Door de chronische spanning in mijn lijf heb ik niet zoveel energie als anderen. Nu ik beter op mijn grenzen let en er bewust niet overheen ga voel ik me beter.

Bedankt voor je reactie. Ik ben al meerdere keren meer dan een jaar gestopt met werken of studeren. Momenteel zit ik al 15 maanden bij huis, eerste paar maanden deed ik bijna niks, zelfs geen hobby's. Maar dat haalt bij mij helaas de depressie niet weg.
Ik heb idd al vermeld dat ik regelmatig dissocieer, dat is minder geworden sinds ik haptonomie doe. Dat dus ik nu 4 maanden ong en sindsdien heb ik meer last van depressieve gevoelens, puur omdat ik minde dissocieer.

Dus dat heeft me ergens wel wat goeds gebracht.

**Geplaatst**: 06-03-23 18:43

Re: Chronisch depressief, wat te doen?

Geplaatst: 06-03-23 18:43

Hey Earth,

Ben bang dat ik je niet kan helpen maar wel met je mee leef! :knuffel:

Ik herken het volledig loop zelf ook met onder andere dit gevoel rond al vanaf jongs af aan en ben nu zelf ook bezig met de juiste hulp vinden, dood eng en onwijs duur want wat is nou de "juiste" hulp?
Klaar met het zo voelen en heel graag happy kunnen zijn en vooral genieten van leuke dingen.

Misschien klinkt het stom maar doordat je het ene verminderd/ mee om leert gaan dat het andere (het volgende wat je aan moet pakken) groeit? Dat het een soort van ketting reactie is maar dan in de "juiste" richting, richting het oplossen?

Ik hoop dat je aansluitende hulp kan vinden!
Mocht je willen praten mag je altijd een berichtje doen

Excuses voor mijn uitlegkunsten $:\$

**Geplaatst**: 06-03-23 18:54

Re: Chronisch depressief, wat te doen?

Geplaatst: 06-03-23 18:54

Hoe merken jullie dat je dissocieert?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 18:55

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 18:55

SnuitjeLove schreef:
Hoe merken jullie dat je dissocieert?

Niet, ik merk het vaak pas wanneer ik uit de dis kom _O-

Dan denk ik ah oliebol, I did it again :')

**Geplaatst**: 06-03-23 19:01

Re: Chronisch depressief, wat te doen?

Geplaatst: 06-03-23 19:01

Wat merk je dan achteraf waardoor je beseft dat je gedissocieert hebt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 19:03

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 19:03

SnuitjeLove schreef:
Wat merk je dan achteraf waardoor je beseft dat je gedissocieert hebt?

Omdat ik dan soms overspoeld wordt door emoties. Of gewoon heel veel voel ineens. Ik kan het niet supergoed uitleggen.

**Geplaatst**: 06-03-23 19:12

Geplaatst: 06-03-23 19:12

Knuffel in de eerste plaats!

Toch zou ik fysiek nog niet uitsluiten.
Heel veel processen hebben invloed op highs en lows. Euforie en depressie.

Is oa je weekend niet te belastend geweest? Bij uitputting hoort ook weer de dip als het lijf uit balans is.

Ik heb even niet je vorig topic in gedachte maar iets herinnert me eraan dat ik toen ook iets had van “is fysiek wel goed gezocht bij earth”.

Onder andere cortisol kan echt rare dingen doen.
https://www.nve.nl/aandoening/cushing-e ... droom-van/

**Geplaatst**: 06-03-23 19:20

Geplaatst: 06-03-23 19:20

Earth schreef:
SnuitjeLove schreef:
Wat merk je dan achteraf waardoor je beseft dat je gedissocieert hebt?

Omdat ik dan soms overspoeld wordt door emoties. Of gewoon heel veel voel ineens. Ik kan het niet supergoed uitleggen.

Ja ik herken dat wel, ik heb zelf ook het idee dat ik regelmatig dissocieer maar kan er de vinger niet echt op leggen. Heb het idee dat ik mezelf in de goede periodes een soort van 'voor de gek hou' en dat dan soms ineens het besef weer binnenkomt dat het leven (voor mijn gevoel) helemaal niet leuk is.

Wat mij wel helpt is om de depressieve periodes maar gewoon te accepteren. Al is dat dagen op de bank hangen en mezelf nutteloos voelen en huilen. Dan is dat maar zo, ik probeer mezelf er dan aan te herinneren dat het uiteindelijk weer over gaat.

Om mezelf te behoeden van een slechte periode probeer ik duidelijke rust momenten in te bouwen zodat mijn emmer niet overloopt. Doordeweeks loop ik stage en heb ik met mijzelf afgesproken dat ik 's avonds niet meer bezig ga met huiswerk. Ik probeer ook af en toe het lezen van boeken weer op te pakken omdat ik daardoor soms ik een positieve flow kom. Het verschilt per periode wat werkt en wat niet, ik heb veel verschillende hobbies waarmee ik dan probeer af te wisselen. De valkuil voormij is dat ik er in door kan slaan en daar moet ik mezelf voor behoeden.

**Geplaatst**: 06-03-23 19:30

Geplaatst: 06-03-23 19:30

Earth schreef:
Ik vocht het laatste jaar tegen de verkeerde vijand. Ik dacht dat ik nog resterende somatische klachten had. Dat ik door trauma nog steeds in de overlevingsstand stond. Dat klopt wel maar die overlevingsstand is nu wel een beetje uit, maar de vermoeidheid bleef. En de somberheid ook, maar ik dacht steeds dat die kwam doordat ik zo weinig kon.

... mag ik vragen op welke manier je vocht tegen je somatische klachten?

Want vanuit mijn achtergrond vind ik sommige dingen heel erg logisch: 'de overlevingsstand is uit, maar de vermoeidheid bleef' klinkt mij volstrekt begrijpelijk in de oren.

Dat het een teleurstelling is, snap ik.

Mijn manier van 'kijken': in het jaar 2000 volgde ik college bij prof Schreuder over het lichaam en reacties op trauma. Een van de dingen die ik leerde 'dat als je de DSM erbij pakt, er geen echt verschil is tussen depressie en PTSS'.
('Boem'. Ik vond het nogal een conclusie. Waar de DSM bij trauma spreekt van nachtmerries, gaat het bij depressie over slecht slapen. Dat verschil kan relevant zijn, maar in modern slaaponderzoek is er nauwelijks verschil tussen. En zo ging hij beide 'turflijsten' af.)

Het enige onderscheid bleek uiteindelijk lichamelijk te zijn: het cortisolgehalte (het hormoon voor lange termijn stress).
In ptss 'sta je op scherp', want gevaar - voor de wanboffers geldt: "daarna" zak je weg in depressie bij het dalen van de cortisolspiegel. Soms direct, soms na verloop van tijd ('nader onderzoek gewenst', onder andere naar een medicijn.).

Schreuder deed geen uitspraak over het hoe en waarom, maar uit een andere hoek (de orthomoleculaire geneeskunde) is er wel de kreet 'bijnier uitputting', dat gaat ook over te laag cortisol, en kan verholpen worden. (Gewoon met voedingssupplementen.)
Meten bij voorkeur in het speeksel, om het uur oid wat speeksel in een bakje.

Een paar jaar later kwam de polyvagale theorie van prof Stephen Porges. Door hem wordt depressie gezien als 'dorsal vagal shutdown', wat een directe of verlate reactie op trauma (of heftige schrik, te lang te veel stress etc etc) is.
(Neus vooral rond op YouTube, er staat vrij veel over, ook van Porges zelf - sommige filmpjes zijn gewoon ook fijn om naar te kijken.)

En kijk ook eens naar de basic exercise van Stanley Rosenberg. Zeer de moeite waard!

Naar mijn idee zeggen beide proffen ongeveer hetzelfde, maar de een 'ziet' hormonen, de ander het zenuwstelsel als oorzaak voor depressie. Of nu ja, als reactie op de eigenlijke oorzaak, trauma dan wel te lang te veel stress.

Citaat:
Maar het was toch andersom, zo kwam ik vandaag tot de conclusie...

Ik had een goed weekend gehad, ik was blij, leuke dingen gedaan. En gisteravond stortte ik weer in een depressieve bui. Zonder enige aanleiding dacht ik. En vanmorgen waren er tranen, alleen maar een de hele tijd. Ik dacht 'hoe kan dit nou? Wat is de trigger?' Maar de trigger is er niet, het depressieve gevoel is er altijd. Ik ben alleen soms sterk genoeg om het depressieve gevoel naast me neer te leggen en even een goed moment te hebben.

... dit is natuurlijk ook een optie, maar dus niet de enige.

Een goed weekend, zonder triggers is op zich een zegen, maar het hoort tot de mogelijkheden dat vooral de vermoeidheid toeslaat - dingen als een 'bijnieruitputting' zijn niet vanzelf weg.

Citaat:
Dit besef maakte dat ik even instortte. Ik wilde niet weer dit gevecht aan gaan. Maar al snel kwam ook het besef dat ik nu wel het juiste gevecht aan ga. Dat als ik dit gevecht win, het lichaam toch echt mee gaat doen, beter wordt. Dat als ik me niet elke dag zo depressief voel, ik lichter word, dat niet elke keer opstaan van de bank een strijd is. Dat de deur uit gaan geen drempel meer is. Dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen, en kan doen wat ik wil doen. En dat geeft berusting.

... en hier word ik eerlijk gezegd een beetje duizelig.
Misschien zit het m in het woord 'gevecht', terwijl ik bellen hoor rinkelen dat je mogelijk flink uitgeput bent...

Uiteraard ben ik het wel volledig eens met laten we zeggen het doel dat je hier benoemt: dat je lichaam mee gaat doen, lichter wordt, dat actief zijn gewoon leuk is en vooral dat je je lichaam kunt vertrouwen.
(Militair gezegd: nu de strategie nog...)

Citaat:
Maar nu, hoe verder? Ik heb dus al heel veel therapie gehad dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Sowieso zit je al met het probleem dat er heeeele lange wachttijden zijn. Ik ga het contact weer oppakken met mijn traumapsycholoog, kijken wat zij nog kan aanraden.
Ik wilde eigenlijk typen dat ik het gevoel heb dat ik al klaar ben, dat het mogelijk zit in het chemische proces in mijn brein, maar dat is niet helemaal waar. Ik droom nog dagelijks over vroeger, die dromen willen iets zeggen, ik ben niet gek. Dus daar moet ik iets mee. Het is alleen vermoeiend, omdat ik dus al zoveel gesprekken, EMDR, creatieve therapie en lichamelijke therapie heb gedaan. Dus ik weet even niet waar ik moet beginnen. Maar het begint dus wel bij mn traumapeut en de huisarts/POHGZZ.

... dromen en dromen is ook nog twee.
Als gezegd: in de DSM staat /stond 'nachtmerries' bij trauma en 'slecht slapen' bij depressie.
Als het geen echte nachtmerries zijn (dat hoop ik voor je, want het kunnen monsters zijn!!) en je redelijk kunt doorslapen, wordt de volgende kwestie of het 'telkens dezelfde' droom is (met al dan niet kleine varianten) of dat je telkens andere dingen droomt.
Uiteraard betekent het hoe dan ook 'dat het nog niet klaar is', maar zeker bij wisselende thema's is het vooral een kwestie van "je bent 's nachts aan het werk". Dat kan vermoeiend zijn, - ook dat nog! - maar binnen bepaalde grenzen wel goed. En uiteraard kan een traumapsycholoog hierbij helpen.

Zij het dat de eventueel aanwezige uitputting ook aandacht nodig heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-23 21:22

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-23 21:22

Hannanas schreef:
Knuffel in de eerste plaats!

Toch zou ik fysiek nog niet uitsluiten.
Heel veel processen hebben invloed op highs en lows. Euforie en depressie.

Is oa je weekend niet te belastend geweest? Bij uitputting hoort ook weer de dip als het lijf uit balans is.

Ik heb even niet je vorig topic in gedachte maar iets herinnert me eraan dat ik toen ook iets had van “is fysiek wel goed gezocht bij earth”.

Onder andere cortisol kan echt rare dingen doen.
https://www.nve.nl/aandoening/cushing-e ... droom-van/

Klopt, ik was ook bang dat die waardes niet goed zouden zijn. Maar die zijn gewoon goed. Ik ben er zelfs voor bij de endocrinoloog geweest. Bang dat ik uitgeputte bijnieren had. Verder heb ik lichamelijk al zooooveel laten checken. B12, Lyme, Ik word er gek van als mensen weer beginnen over B12 :')

Happy Hippie, leuke naam, mijn hond heette Hippie

Ik heb soms ook een idee dat het een kettingreactie is. Ik heb tot mijn 23e een onveilige jeugd gehad, waardoor het gewoon heel veel is wat ik moet verwerken. Mocht je de juiste hulp vinden, dan hoor ik het graag

Janneke. Ik ben altijd moe, en hoe veel ik ook bij slaap, uit rust, niks van mezelf vraag, de vermoeidheid blijft. Maar daar zit het hem ook niet in, het zit hem in het psychische, ik ben gewoon constant moe doordat ik constant down ben. En dat zal wel wat met de hormonen doen. Maar toch is er geen afwijking te zien in cortisol, dat verbaasde me eigenlijk wel. Maar ik voel me nu bijv ook echt uitgeput.

**Geplaatst**: 06-03-23 21:31

Geplaatst: 06-03-23 21:31

Vanuit een totaal andere hoek bekeken: heb je je al verdiept in acceptance and commitment therapy? Er gaan geluiden rond dat het zowel voor chronische vermoeidheidsklachten werkt als voor depressie.

Zelf ben ik ermee bezig voor mijn angstklachten - ik heb last van faalangst, perfectionisme, angst voor onvoorspelbare situaties/onvoorziene omstandigheden en sociale angst, en ik loop/liep alleen maar de hele dag te denken wat voor slecht mens ik ben omdat ik X, Y en Z niet goed genoeg doe of niet direct gefixed heb en hoezeer andere mensen mij wel een puinhoop moeten vinden. Wat ik ook doe, het zal nooit goed genoeg zijn - dus nu leer ik om de gedachten meer als informatie te zien waar ik niet persee iets mee hoef.

ACT is zeker niet makkelijk en direct resultaat geeft het ook niet. Maar het kan zeker helpen.

**Geplaatst**: 06-03-23 22:02

Geplaatst: 06-03-23 22:02

En hoe hoog is je vitamine d gehalte? Van een te lage vit d kan je ook depressief worden. Ik wordt echt depressief wanneer m'n vitamine d te laag is. Man van mijn collega is jaren zwaar depressief geweest tot aan zelfmoorgedachte aan toe. Heeft jaren niet gewerkt. Die is hele hoge waardes vitamine d gaan slakken en langzaam verdween zn depressief. Tot op heden niet meer.depressief geweest. Wanneer zn vitamine d daalt dan komen er weer klachten

De meeste artsen houden de verouderde ondergrens van 50 aan. Deze is veel te laag. Ideale vit d gehalte is volgens orthomoleculair artsen 80 en liefste 100-150. En helemaal bij mensen die gevoelig zijn voor depressies. Door lage vitamine d kunnen ook je hormonen op hol slaan wat ook weer voor klachten kan zorgen.

**Geplaatst**: 06-03-23 22:05

Geplaatst: 06-03-23 22:05

Earth schreef:
SnuitjeLove schreef:
Wat merk je dan achteraf waardoor je beseft dat je gedissocieert hebt?

Omdat ik dan soms overspoeld wordt door emoties. Of gewoon heel veel voel ineens. Ik kan het niet supergoed uitleggen.

En je hebt geen ASS? Dan ben je ook vaak moe, kan je dissocieren, depressie, overspoeld worden door emoties, ass wordt vaak ten onrechte aangezien voor bipolair...