Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-23 18:52

Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-23 18:52

Beste mensen,

Dit moet me van het hart. Ik weet dat ik niet de enige ben die ermee zit, en ik hoop dat we elkaar kunnen helpen om uit deze vicieuze cirkel te breken.

De COVID-19-pandemie is nog niet (helemaal) voorbij, en de maatregelen liggen nog vers in ons geheugen. Verschrikkelijk vonden de meeste mensen dat: niet meer sporten, niet meer naar het theater, niet meer uit eten en drinken, alleen nog thuiswerken en al die rottige mondkapjes.
Ik vond het ook niet echt leuk. Maar toch ook weer wel. Zoals veel van jullie weten ben ik autist. De lockdowns wierpen mij terug in mijn reflexen. Alles waartoe ik van nature geneigd ben - mezelf afzonderen, thuis mijn ding doen en een beetje achter de computer hangen als het noodzakelijke gedaan was - dat werd ineens sociaal wenselijk!

Nu dat voorbij is, merk ik dat ik meer moeite dan ooit heb om weer met de maatschappij mee te doen. Van te voren dacht ik, net als iedereen: jee, ik ga vlammen! Maar in de praktijk moet ik voor alles zin maken - voor nuttige dingen, maar ook voor leuke. Ik ben sinds het weer mag twee keer naar een concert geweest; voor een musicoloog zowat een wereldwijd laagterecord. Paardrijden: ook zoiets. Ik ging eerst wel, maar toen ik vergat een nieuwe lesafspraak te maken ben ik meteen twee maanden weggebleven.

Soms gaat het periodiek goed. Dan doe ik eventjes van alles en lijkt het lek boven. Zo ging dat van de zomer. Maar dan komt de klad er net zo gemakkelijk weer in. Zo ging dat vroeger ook, maar nu lijkt het meer moeite dan ooit te kosten om de deur uit te stappen. Onderwijl merk ik dat simpele sociale verplichtingen me stress opleveren. Zo heb ik tijdens het kerstdiner en op mijn verjaardag knallende ruzie met mijn familie gehad - en dat ligt niet aan mijn familie. Dat had ik vroeger nooit.

Mijn indruk is dat wij autisten als het ware verwend zijn. Van kinds af aan moesten we wel naar school, naar legio verenigingen, op straat met andere kinderen spelen enz., dus we zijn erin getraind. Na twee jaar isolatie is die routine eruit. Herkennen jullie dit ook, medeautisten? En zouden we er iets aan kunnen doen wat wél meer dan twee maanden goed blijft gaan?

**Geplaatst**: 04-02-23 18:57

Re: Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst: 04-02-23 18:57

Hoi! Herkenbaar wel, vervelend dat je het zo ervaart! Hoe ervaar je de leuke dingen achteraf? Als 'blij dat ik het gedaan heb' of dat ook niet echt? Want als het het tweede is, waarom zou je het dan doen? Zijn er dingen waar je minder tegenop ziet dan andere dingen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-23 19:14

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-23 19:14

Sheran schreef:
Hoi! Herkenbaar wel, vervelend dat je het zo ervaart! Hoe ervaar je de leuke dingen achteraf? Als 'blij dat ik het gedaan heb' of dat ook niet echt? Want als het het tweede is, waarom zou je het dan doen? Zijn er dingen waar je minder tegenop ziet dan andere dingen?

Goed dat je dat vraagt! Ik ben (bijna) altijd blij dat ik die leuke dingen gedaan heb, en dat is dé reden om er toch steeds weer zin voor te maken. Het kost me alleen wel enorm veel energie; vaak doe ik op zo'n dag niets anders meer.

**Geplaatst**: 04-02-23 19:23

Geplaatst: 04-02-23 19:23

Medeautist hier. Als jij het het waard vind vermoeid te zijn en die stress te hebben dan kun je daar uiteraard voor gaan, okal duurt het een paar weken bijtanken.
Ikzelf daarintegen vind die stress en voor mij vermoeidheid het niet waard en leef heerlijk zonder enige sociale verplichtingen. Ik ''mis'' volgens de norm als 18jarige een hoop en hoewel ik het soms echt wel mis hoor, is het het gewoon niet waard om de rest van de 22 uur te moeten slapen. Dan ben ik liever in mijn eigen wereld, wat ik als overigens als een zegen zie dat veel van ''ons''(autisten) onszelf prima kunnen vermaken. Nou heb ik ook 3 paarden op mijn eigen weiland, dus geen mensen maar wel iets om mijn huis uit te komen. Dat scheelt een hele hoop.

**Geplaatst**: 04-02-23 19:25

Geplaatst: 04-02-23 19:25

Geen autisme, wel adhd en misschien een tip met dingen plannen.

Ik zorg er altijd voor dat ik dingen in de ochtend plan. Als ik iets in de middag moet of wil doen, loop ik er de hele dag mee in mijn hoofd en doe ik eigenlijk de rest van de dag niets. Dat weerhoudt me er ook eerder van om te gaan of om iets nieuws te plannen.

Afspraken in de ochtend doen mij goed, hop koffie erin en gaan en de rest van de dag zie ik wel. Terugkerende dingen doe ik altijd op 'schema' zo heb ik afgesproken dat ik elke vrijdag naar les ga bij mijn instructeur en doe ik dat op dezelfde tijd als altijd.

**Geplaatst**: 04-02-23 19:28

Geplaatst: 04-02-23 19:28

Op zich herken ik het wel, tegelijkertijd heeft het mij ook enorm rust gegeven. Een stukje mis ik het wel, maar ik ben ook een stukje vertrouwen in de mens verloren tijdens de epidemie. Mensen gingen zo vaak doelbewust zoeken naar mazen in de regels of gewoon botweg er tegenin want regels zijn stom, ongeacht wat de consequenties voor anderen waren, dat een gedeelte van het vertrouwen naar de mensen echt weg is.

Er wordt van autisten vaak gezegd dat ze niet flexibel zijn, dat ze star zijn in hun gedrag. Maar wat er eigenlijk bedoeld wordt is dat andere mensen star zijn in hun gedrag en als autisten daar niet volledig naar voegen, dat voor de anderen als een probleem gezien wordt omdat zij dan ook een stukje moeten voegen. En dat kwam heel duidelijk naar voren tijdens de epidemie.

En toch probeer ik wel weer iets op te pakken. Want helemaal geen sociale contacten is ook niet de oplossing. Maar steeds vaker valt wat ik oppak ook tegen. Niet met familie overigens, we hebben het vrijwel altijd onwijs gezellig. Maar wel met activiteiten en andere mensen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-23 19:42

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-23 19:42

Anastasia24 schreef:
Medeautist hier. Als jij het het waard vind vermoeid te zijn en die stress te hebben dan kun je daar uiteraard voor gaan, okal duurt het een paar weken bijtanken.
Ikzelf daarintegen vind die stress en voor mij vermoeidheid het niet waard en leef heerlijk zonder enige sociale verplichtingen. Ik ''mis'' volgens de norm als 18jarige een hoop en hoewel ik het soms echt wel mis hoor, is het het gewoon niet waard om de rest van de 22 uur te moeten slapen. Dan ben ik liever in mijn eigen wereld, wat ik als overigens als een zegen zie dat veel van ''ons''(autisten) onszelf prima kunnen vermaken. Nou heb ik ook 3 paarden op mijn eigen weiland, dus geen mensen maar wel iets om mijn huis uit te komen. Dat scheelt een hele hoop.

Dan ben je benijden.

Voor mij heeft het nooit zo gewerkt. Na een tijd waarin me afzonderde - ook vroeger kwam dat geregeld voor - begon ik altijd gigantische fomo te krijgen. Echt een gevoel dat je je leven aan het verpesten bent. Dus ja, die stress is het me waard.

Overigens hoef ik geen drie weken bij te komen van iets heftigs. Drie dagen is al heel wat.

**Geplaatst**: 04-02-23 20:04

Geplaatst: 04-02-23 20:04

Ben geen autist, wel introvert. Dus ik herken er wel veel van. Ik merk dat het mij heel veel energie kost, alle verjaardagen die weer gevierd worden, de feestdagen, iedereen die alle gemiste feestjes in wil halen, overal weer druk, mensen die geen afstand meer houden. Ik laad vooral op bij de paarden of door met de hond te wandelen. Beste beslissing ooit om begin vorig jaar weer een hond te nemen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-23 20:05

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-23 20:05

SusanH schreef:
Ben geen autist, wel introvert. Dus ik herken er wel veel van. Ik merk dat het mij heel veel energie kost, alle verjaardagen die weer gevierd worden, de feestdagen, iedereen die alle gemiste feestjes in wil halen, overal weer druk, mensen die geen afstand meer houden. Ik laad vooral op bij de paarden of door met de hond te wandelen. Beste beslissing ooit om begin vorig jaar weer een hond te nemen.

Maar wil je het wel, al die feestjes e.d.? Want dat is bij mij de bottleneck: ik wil het wel willen, maar ik ben er niet toe geneigd. (En ja, ik bedoel wat ik typ.

)

**Geplaatst**: 04-02-23 20:10

Geplaatst: 04-02-23 20:10

Ik herken het ook helemaal. Ik heb altijd buitenshuis gewerkt. Nu moet ik verplicht 1 dag per week weer naar kantoor om te werken. De andere dagen thuis. Ik vind de kantoor dagen ronduit afschuwelijk. Kost mij bergen energie en ben kapot daarna. Laatste keer bleek er ook iets bijzonders te zijn op kantoor en was het gigantisch druk. Ik kon mezelf niet afzonderen en zat uiteindelijk met koptelefoon op en handen daar tegen met ogen dicht te proberen te concentreren op het telefoongesprek wat ik had. Dat viel uiteindelijk mijn collega's natuurlijk ook op. Echter er was nergens ruimte voor terug trekken. Ik ben zoooo blij dat ik nu door omstandigheden 3 weken volledig thuis mag werken dan 1x kantoor dan 2 weken vakantie. Dit geeft zoveel rust!!!
Verder weinig sociaal leven en enorme moeite met drukte in winkels enz. Heerlijk alleen thuis of in de polders met mijn dieren.

**Geplaatst**: 04-02-23 20:15

Geplaatst: 04-02-23 20:15

Het hangt van de frequentie af of ik zin heb. Vooruitzicht is nu met ingang van 25 feb ieder weekend iets. Ik werk om het weekend. Ik heb ook nog 2 paarden. En een huishouden. Dus nee. Ik heb er geen zin in . En ook geen zin om er zin in te maken als ik eerlijk ben. Moet er ook nog diensten voor ruilen, om alles passend te krijgen dus het kost me ook nog extra geregel waar ik niet op zit te wachten.

**Geplaatst**: 04-02-23 20:20

Geplaatst: 04-02-23 20:20

Ik ben introvert, en ga nooit naar feestjes, verjaardagen, bedrijfsuitjes

. Maar ik ga wel graag naar mijn werk (dat zich ook niet echt voor thuiswerken leent, ik ben veiligheidskundige) en dat heb ik ook tijdens corona elke dag gedaan. Door mijn werk moet ik wel regelmatig naar congressen en bijeenkomsten. Vreselijk vind ik dat vooraf, achteraf blijkt het altijd mee te vallen

Maar dankzij mijn werk kom ik dus nog eens ergens, als ik dat niet had liep ik het liefst de hele dag in mijn eentje door een bos te dwalen vrees ik. Oh en naar mijn paard ga ik elke dag, maar behalve dat ik mijn stalhouders zie is het daar ook altijd rustig.

**Geplaatst**: 04-02-23 20:45

Geplaatst: 04-02-23 20:45

musiqolog schreef:
Dan ben je benijden. Voor mij heeft het nooit zo gewerkt. Na een tijd waarin me afzonderde - ook vroeger kwam dat geregeld voor - begon ik altijd gigantische fomo te krijgen. Echt een gevoel dat je je leven aan het verpesten bent. Dus ja, die stress is het me waard.

Overigens hoef ik geen drie weken bij te komen van iets heftigs. Drie dagen is al heel wat.

Wat bedoel je met ''benijden'' je zegt het zo stellend? Ik ben wel eens jaloers ja, op de medemens die niet weken bij hoeft te komen en niet depressief word van eigen onkunde om indrukken te kunnen verdragen. Misgunnen, nee, natuurlijk niet.
Heb je jezelf afgevraagd waarom je je leven aan het verpesten zou zijn als je lekker in je eigen wereldje leeft en geen stress ervaart voor de sociale interacties? Ikzelf heb daar namelijk geen last (meer) van maar snap zeker waar je vandaan komt met die opmerking.
Ik heb nog nooit zoveel rust gehad. En dan heb ik het niet over die ene keer concert maar wekelijks meerdere dingen plannen, dat is misschien 'normaal'(wat veel autisten nastreven) maar gelukkig worden de meeste er niet van.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-23 20:57

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-23 20:57

Anastasia24 schreef:
musiqolog schreef:
Dan ben je benijden. Voor mij heeft het nooit zo gewerkt. Na een tijd waarin me afzonderde - ook vroeger kwam dat geregeld voor - begon ik altijd gigantische fomo te krijgen. Echt een gevoel dat je je leven aan het verpesten bent. Dus ja, die stress is het me waard.

Overigens hoef ik geen drie weken bij te komen van iets heftigs. Drie dagen is al heel wat.

Wat bedoel je met ''benijden'' je zegt het zo stellend? Ik ben wel eens jaloers ja, op de medemens die niet weken bij hoeft te komen en niet depressief word van eigen onkunde om indrukken te kunnen verdragen. Misgunnen, nee, natuurlijk niet.

Ik bedoel juist dat jouw eigenschap om dingen niet te willen je helpt. Dat is iets om jaloers op te zijn. Als je de dingen die de meerderheid doet au fond niet wilt, hoef je je er ook niet voor op te laden.

Neem nou liefde, seks en relaties. Ik vind dat vreselijk moeilijk, ik kan echt niemand krijgen. Nou zijn er ook veel autisten die zichzelf als (bijna) aseksueel omschrijven. Die hoeven helemaal geen partner te vinden. Als ik dat ook was, zou het mij een hoop frustratie bespaard hebben.
Nou, zo is het dus ook met sociale dingen. Als je echt niet geeft om uitgaan, dan is het niet zo'n punt om thuis te blijven. Als je het eigen wel wilt, maar je moet er de wereld voor bewegen ... nou ja, je snapt me vast wel.

**Geplaatst**: 04-02-23 21:09

Re: Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst: 04-02-23 21:09

Ik vond de niet-sociale tijd van covid heerlijk. Geen feestjes, geen verjaardagen, geen schoonouders, geen verwachtingen. Lekker veel thuis, al ging het werk wel door bij ons.
Ik ben graag thuis en van nature een introvert. Ik heb niks met feestjes of verjaardagen. Echter ga ik wel graag uiteten met mijn geliefde dus dat miste ik wel.

De covid maatregelen zijn bij mij al wel ver weg gezakt. Het was een rare tijd, maar ergens heeft dit wel een bijzonder gevoel bij me achtergelaten. Ik kijk er niet perse negatief op terug.

Toen alle maatregelen opgeheven waren heb ik weinig last gehad van reintegreren. Echter wel van weer zoveel mensen die om me heen krioelen soms. Dat heeft een verstikkend effect en vind ik soms nog pittig. Ook het verplichte handjes geven en 3 zoenen had van mij weg mogen blijven. Maar anderzijds hoef je weer niet panisch te doen als je even gauw voorlangs de melk wilt pakken bij een treuzelende dame of heer in de supermarkt.

**Geplaatst**: 04-02-23 21:20

Re: Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst: 04-02-23 21:20

ik begon net weer een beetje buiten te komen na corona toen brak ik mijn enkel, weer 8 weken "lockdown"
Nu ben ik er zo klaar mee, ik wil niet meer m'n huis uit. Ik durf amper buiten te lopen (nou ja, meer strompelen na die gebroken enkel) met al die ongelijke stoeptegels, fietsen durf ik niet meer, want ik heb met een fietsongeluk die enkel gebroken en mensen liep ik al met een boog omheen.
Verjaardagen en feestjes vond ik al niks en nu heb ik de geniale smoes om niet mee te hoeven dat ik dan niet aan mijn anderhalf uur revalidatie op de hometrainer per dag toe kom.

Werken doe ik niet meer, precies toen de corona begin, ging ik met pre-pensioen, boodschappen bestel ik, dus ik hoef de deur niet meer uit. Heerlijk!

**Geplaatst**: 05-02-23 09:39

Geplaatst: 05-02-23 09:39

Heel veel mensen vonden de Coronatijd best heel prima. Lekker rustig, veel thuis, geen verplichtingen, geen drukte om zich heen. Voor mij heeft het als voordeel gehad dat ik nu nog maar 2 dagen per week naar kantoor hoef. De rest ben ik lekker thuis. Ik vind het heerlijk. Uitgaan deed ik sowieso al niet dus nu nog steeds niet.
Het probleem ligt bij jou meer dat je het wel wilt maar dat er een drempel is. Maar hoe graag wil je het dan eigenlijk? En waarom wil je het? Maakt het je gelukkig? Of doe je het dan om ‘normaal’ gevonden te worden?

**Geplaatst**: 05-02-23 10:26

Geplaatst: 05-02-23 10:26

Misschien sla ik de plank mis hoor, maar ik moest hier aan denken:

Je zegt wel dat, als je eenmaal bent geweest, je blij bent dat je bent gegaan. Is dat omdat je het leuk/fijn vond, of is er een andere reden?

Als je het wel leuk vindt, dan zou ik het in kleine stapjes opbouwen. Je hoofd weer in stapjes laten wennen aan nieuwe prikkels. Want het zijn zoveel indrukken waar je na coronatijd weer mee moet leren omgaan! Dat kost een boel energie. Vooral als je hoofd denkt bij 'jezelf afzonderen': $*\o/*$ Yeey! Dit is veilig!

Bijvoorbeeld paardrijden, eerst een paar keer een halfuurtje (prive)les, en dan eens een paar keer een uurtje, (of ga, als dat kan, lekker op buitenrit!) en dan uiteindelijk weer in de groepsles.

**Geplaatst**: 05-02-23 10:41

Geplaatst: 05-02-23 10:41

Geen autist. Toch een herkenbaar verhaal. De routine is eruit en het is lastig om mij te bewegen voor sociale uitjes. Werken doe ik inmiddels volledig vanuit huis. Ik heb gelukkig wel een eigen paard waardoor ik elke dag buiten kom. Het is een kleine stal dus op 5 van de 7 dagen kom ik niemand tegen. Inmiddels ben ik weer aan het 'opkrabbelen' in sociale zin. Ik heb voor mezelf bedacht welke familieleden en vrienden/kennissen ik graag wil zien en ik zorg ervoor dat ik ze ergens tref waar ik mij het fijnste voel. Ik spreek bijvoorbeeld af om een wandeling te maken ipv naar een druk restaurant te gaan. Voor veel van dit soort dingen geldt (naar mijn mening) dat je het beste met kleine stapjes kan beginnen. (Zoals hierboven ook wordt genoemd)

**Geplaatst**: 05-02-23 12:15

Geplaatst: 05-02-23 12:15

Geen autisme maar ik vond de coronatijd heerlijk. Bij mij was het niet zo dat ik niks meer deed want je kon best nog wel veel doen binnen de regels, maar ik deed minder en andere dingen. Veel meer op mijn voorwaarden.

Ik ben bijvoorbeeld veel gaan wandelen 1 op 1 met vrienden. Door weer en wind. Thermosfles thee mee en gaan. Ik ging in de avond naar de stad om daar met een vriendin een afhaalpizza en wijn in het park te nuttigen. Ik ben bij een hardloopgroepje buiten gegaan ipv naar de sportschool. Ik heb tuinieren ontdekt en thuis bakken. En dat beviel zo goed dat ik dat nog steeds zo doe.

Ik heb echt ontdekt waar ik nu eigenlijk echt blij van wordt. En dat is dus veel meer thuisgebonden en rustiger dan ik dacht. Prima toch? Je hoeft niet terug in een uitgaansleven of naar een manege. Misschien past een klein huiskamerconcertje of privéles of af en toe een buitenrit veel beter bij je. Kijk naar wat je wil doen maar dan op een manier waar je wel gemotiveerd van raakt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-23 13:50

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-23 13:50

Suzanne F. schreef:
Het probleem ligt bij jou meer dat je het wel wilt maar dat er een drempel is. Maar hoe graag wil je het dan eigenlijk? En waarom wil je het? Maakt het je gelukkig? Of doe je het dan om ‘normaal’ gevonden te worden?

Nee, ik wil het omdat ik het leuk vind. Als ik per se normaal gevonden wou worden, zou ik wel normaal doen.

Klassiek i.p.v. de top 40, Rechtenstudie i.p.v. muziekwetenschap, vliegvakantie i.p.v. fietsvakantie, Lowlands i.p.v. Castlefest, concert van Coldplay i.p.v. opera van Stockhausen... allemaal 'normale' (mainstream) keuzes die ik nooit gemaakt heb en ook nooit zal maken.

**Geplaatst**: 05-02-23 14:07

Geplaatst: 05-02-23 14:07

K_nolan schreef:
Geen autisme, wel adhd en misschien een tip met dingen plannen.

Ik zorg er altijd voor dat ik dingen in de ochtend plan. Als ik iets in de middag moet of wil doen, loop ik er de hele dag mee in mijn hoofd en doe ik eigenlijk de rest van de dag niets. Dat weerhoudt me er ook eerder van om te gaan of om iets nieuws te plannen.

Afspraken in de ochtend doen mij goed, hop koffie erin en gaan en de rest van de dag zie ik wel. Terugkerende dingen doe ik altijd op 'schema' zo heb ik afgesproken dat ik elke vrijdag naar les ga bij mijn instructeur en doe ik dat op dezelfde tijd als altijd.

Ik weet eigenlijk even niet wat ik moet schrijven, maar het is net of ik over mezelf lees, ik blokkeer ook als ik 'iets' heb later op de dag, er komt gewoon niets uit mijn handen.

Over het naar buiten moeten gaan, daar heb ik ook moeite mee gehad, ik vond de lockdowns eigenlijk wel fijn.

Ik ben nu net terug van bijna een maand vakantie waar mijn ouders ook waren, veel afgesproken en sociale dingen gedaan. Leuk maar ook heel vermoeiend. Blij dat ik nu weer thuis ben op mijn rustige plek.

Ik heb een halve diagnose autisme gekregen na een neuropsychologisch onderzoek, maar de psycholoog en andere mensen waren het daar niet mee eens. Ik herken wel dingen maar lang niet alles.

**Geplaatst**: 05-02-23 14:45

Re: Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst: 05-02-23 14:45

Geen autist (zover ik weet), maar wel erg introvert hier. Dat betekent niet dat ik geen sociale contacten wil/nodig heb, maar op 'mijn tijd' en het kost me altijd veel energie.
Echter vind ik het wel belangrijk om mijn comfortzone niet te klein te laten worden en alleen maar thuis te blijven, waar het veilig en vertrouwd voelt. Ik vind het belangrijk om nieuwe ervaringen op te doen en dingen uit te proberen, ook als me dat wat kost. Ook omdat ik daar best plezier aan kan beleven! Het was voor mij ook weer erg wennen aan de prikkels na de lockdowns en ik vind "nee" zeggen moeilijk, dus het is altijd even zoeken om het te doen.
Ik zou daarom de rest willen volgen met "neem kleine stapjes", maar neem ze wel! Zeker omdat je aangeeft dat je het ook wilt en leuk vindt. Elke overwinning is één, je hoeft niet gelijk je einddoel te behalen. En een dag of meerdere gewoon niets willen is ook prima. Vind je eigen tempo

**Geplaatst**: 06-02-23 11:45

Re: Na de pandemie met moeite naar buiten

Geplaatst: 06-02-23 11:45

Wat er veel gebeurde tijdens corona is dat mensen geen dagritme meer hadden. Als jij en je lichaam nu gewend zijn om geen ritme te hebben is het heel erg moeilijk om weer in een soort ritme te komen.

Misschien helpt het je om te werken met een dagschema, waarin tijd om erop uit te gaan en tijd voor ontspanning thuis gepland zijn, zodat je de blokken kan plannen wanneer je erop uit gaat.

Heb je trouwens ook begeleiding voor je autisme? Eventueel kan je misschien zoeken naar een coach gespecialiseerd in autisme of een SPV'er die je hierin begeleid?

**Geplaatst**: 06-02-23 12:01

Geplaatst: 06-02-23 12:01

Medeautist hier. Ik voel wat je zegt, alleen vind ik ons als autisten zeker niet verwend. De maatschappij is ingericht op neurotypische mensen, en dat dat soms teveel vraagt van neurodivergente mensen, is heel begrijpelijk. Tijdens corona heb ik gevoeld hoe belangrijk het is om mezelf genoeg tijd vrij te geven, en om tijd te investeren in mijn special interests (met of zonder andere mensen). Daar hoort ook bij dat ik me heb gerealiseerd dat ik tijd en energie wil steken in de relaties die ik belangrijk vind. Het gaat voor mij om de balans.

Maar ja, zoals je zegt, we zijn van jongs af aan gewend om maar mee te doen, en al die prikkels te accepteren. Tijdens corona zijn we het ontwent (en trouwens ook een heleboel introverte neurotypische mensen) en dat is nu een harde klap. Persoonlijk streef ik er niet naar om weer terug te gaan naar het oude normaal, omdat ik ook heb ingezien dat dat voor mij tot depressie en (autistische) burn out heeft geleid.

Ik zou je dus als tip mee willen geven om na te denken wat je los kan laten, zodat je van jezelf niet meer zoveel moet, en zodat er weer ruimte komt voor de dingen (en mensen) die je wel echt belangrijk vindt.