Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-22 14:30

Familielid misbruikt

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-22 14:30

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount!

Vorige week vertrekt mijn zusje naar de stad en krijg ik tijdens ons whatsapp gesprek opeens een rare opmerking van haar dat er genoeg dingen zijn die onze ouders niet weten. Ik vond dit een beetje een vage opmerking dus heb gevraagd hoe ze dit precies bedoelde. Ze wilde het niet op de app zeggen, dus ik zei tegen haar dat als ze niet wilde dat het zo vast stond op de app dat ze wel een video kon sturen die daarna automatisch niet meer te bekijken zou zijn...

Vervolgens krijg ik een video van haar die ze inspreekt dat ze nog geen jaar daarvoor door een jongen is verkracht. Een vriend van haar waar ze weleens heel ging heeft daar dus verkracht toen ze een keer langskwam bij hem thuis. Met deze jongen was sowieso al heel veel een rode vlag (drugs/cheaten bij vriendin en dat soort dingen) dus iedereen was blij dat die "vriendschap" eindelijk over was. Nu goed de reden dat die vriendschap over is: dat verwacht je natuurlijk niet...zo ik dus ook niet.

Vervolgens komt ze er ook nog mee dat alleen ons broertje en zijn vriend hier weet van hebben, want ze heeft het hun een keer verteld. Vervolgens heeft ze het nu tegen mij verteld en weten naast haar maar 3 mensen het waarvan mijn broertje en ik, de rest weet van niets. Nu stuurde ze direct daarna nog meerdere video's dat ik het niet tegen mensen mocht vertellen inclusief onze ouders niet, zou ik dit wel doen zou ze mij nooit meer vertrouwen.

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen. Want mijn zusje is sinds vorig jaar zo enorm veranderd, en nu vallen de puzzelstukjes gewoon soort van in elkaar. Ze heeft gewoon een enorm traumatisch iets meegemaakt maar doet dit nu direct af alsof het haar schuld is: want zij had niet langs moeten gaan bij hem. En zij is degene die er toch heen is gegaan. Ik heb ook tegen haar gezegd, dat het niet uitmaakt of iemand 1000 keer wat met je wil doen, nee = nee. Maar ze geeft eigenlijk alsnog zichzelf de schuld nu "want ze had beter moeten weten".

Ik heb haar aangeboden dat ze aangifte kan doen, of hulp kan zoeken maar dat wil ze allemaal niet. Ze vind dat mensen er zo een "big deal" van maken en ze wil het achter zich laten en er niet meer aan denken. En ik snap dat je zulke dingen wil vergeten en verder wil, maar ik denk ook dat je dingen zoals dit niet zomaar vergeten kan, en mijn zusje haar verandering duidt dit nogal aan.

Ik wil mijn zusje heel graag steunen & wil haar vertrouwen niet beschadigen in mij... want het is en blijft mijn zusje en ik heb uiteraard ook alle respect voor haar, en haar wensen. Maar tot welke grens kan je iemand laten gaan zonder in te grijpen als het duidelijk misgaat met iemand, en het wellicht gevaarlijk wordt voor die persoon zelf?

Mijn zusje is namelijk niet officieel hartpatiënt maar heeft wel issues met haar hart, en staat dus ook onder controle. Ze leeft geen normaal leven meer: gaat naar haar werk en komt uren later pas thuis dan nodig, blijft soms gewoon weg, slaapt nooit normale tijden meer en gaat pas 3-4 uur in de nacht naar bed als het kan om vervolgens de halve dag te slapen tot ze weer naar werk moet, koopt veel drank, gaat uit met mensen die ze amper kent en houdt contacten met (geen grapje..) honderden verschillende mensen/groepen via social media en weet ik veel wat, met wie ze ook gerust afspreekt zonder dat ze die mensen überhaupt echt kent.

Ook is ze begonnen met roken terwijl ze weet dat dit slecht voor haar is, naast dat ze al meerdere issues met haar gezondheid heeft. Ook is ze enorm fel en snel agressief als mensen iets zeggen dat haar niet aanstaat en lopen de ruzies thuis tegenwoordig enorm hoog en fel op naar elkaar.

En nu zit ik dus eigenlijk vast, en ik haat het absoluut om dit op mijzelf te betrekken maar ikzelf vind het heel lastig hiermee om te gaan. We wonen allemaal in hetzelfde huis en iedereen ziet dat ze zo enorm veranderd maar ze hebben geen idee waarom, geen idee wat ze meemaakt/waar ze doorheen gaat & snappen dus ook helemaal niet waarom ze opeens zo is omgeslagen. En dus ook niemand kan haar de hulp bieden die ze nodig heeft en dit doet mij enorm veel pijn. Want ik wil niet dat mijn zusje straks in verkeerde paden valt, weer verkeerde mensen ontmoet en ik wil niet dat mijn zusje straks voor haar leven lang nog erger beschadigd wordt dan dat ze al is vanwege haar verkrachting.

Als ik mijn zusje aankijk zie ik hoe een lieve meid het is maar ik voel me ook zo intens verdrietig met wat er is gebeurd & ik voel zoveel woede en wrok over hoe oneerlijk het is dat zo een lief meisje zoiets is overkomen. En het doet echt enorm zeer om haar zo te zien veranderen dit jaar. Ik weet het gewoon allemaal ook niet meer zo goed.

De jongen die dit heeft gedaan is ook nog eens iemand die al niet eerlijk was bij een ander meisje & hij zou dus gewoon aangepakt moeten worden voor hij nog meer meisjes verkracht. Hij behandelde de vriendin die hij had ook al heel slecht en gebruikte haar gewoon als een soort slaaf & ik kan het echt niet aanzien dat er geen actie wordt ondernomen tegen zo iemand. Hij heeft nu al 2 meisjes misbruikt waarvan ik afweet, en als je dat nu al 2x doet zijn er vast meer want hij had al met meer meisjes contact.

Ik denk de hele dagen na over waar ik goed aan doe en ervaar hier enorm veel stress van... Moet ik het toch tegen onze ouders zeggen zodat ze alsnog hulp kan krijgen? Moet ik stil zijn en haar wens respecteren en niets zeggen en maar toekijken hoe haar leven soort van een afgrond inzakt? Moet ik het met mijn broertje (die het al weet...) bespreken en dan samen kijken hoe en wat? Ze wil geen hulp maar wat doe je dan, wacht je maar, doe je niets? Zoveel vragen waarop ik geen antwoord weet, zoveel zorgen waarmee ik niets kan doen.

Ik heb dit al met mijn beste vriendinnen besproken maar die weten ook geen raad. Gelukkig heeft niemand ervaring in mijn bekende kring met dingen zoals dit, maar verder kan ik dus ook bij niemand terecht met mijn verhaal, vragen, waar ik goed aan doe en dergelijke. De gezondheid en veiligheid van mijn zusje zal altijd op de 1e plaats staan, uiteraard, maar is het veilig voor haarzelf dat ze geen hulp krijgt die ze wel nodig zou moeten hebben?

Misschien zijn er mensen op bokt die al wat ouders zijn met meer levenservaring, en wellicht mensen die een soort dergelijks hebben meegemaakt die wellicht steun kunnen bieden of advies kunnen geven hoe hiermee om te gaan en waar je het beste mee doet. Natuurlijk is elke situatie anders, en dat snap ik volledig, maar ik maak me echt grote zorgen, niet alleen om mijn zusje maar ook vanwege eventuele andere slachtoffers die hij maakt.

Even ter extra informatie: mijn zusje is verkracht net nadat ze in Nederland de volwassen leeftijd heeft bereikt, en wij wonen dus allemaal nog samen. Het is dus niet zo dat mijn zusje een oudere volwassen vrouw is met eigen huis/leven en dergelijke: eerder iemand die eigenlijk nog een kind is dat zoekende is naar wie ze is, en wie iets enorm traumatisch is overkomen. Iemand die net uit de pubertijd komt/nog vol in de ontwikkeling zit en die zelf nog denkt dat alles maar te vergeten is.

Nogmaals: Dit is een goedgekeurd schaduwaccount!

**Geplaatst**: 17-11-22 14:34

Re: Familielid misbruikt

Geplaatst: 17-11-22 14:34

Wat verschrikkelijk om te lezen. Ik stuur je even een pb. :knuffel:

**Geplaatst**: 17-11-22 14:41

Geplaatst: 17-11-22 14:41

Ik kan me voorstellen dat je er erg mee zit TS, wat naar. Ik zou je eigenlijk aanraden om eens contact op te nemen met jhet Centrum seksueel geweld. Dat kan om zelf advies te krijgen hoe hier als naaste zo goed mogelijk mee om te gaan maar eventueel als je zusje daar voor openstaat ook samen met je zusje. Veel sterkte in ieder geval

**Geplaatst**: 17-11-22 14:47

Re: Familielid misbruikt

Geplaatst: 17-11-22 14:47

Heftig verhaal :(:)

ik vind wel dat als ze niet wil dat je het aan een ander verteld (inclusief ouders) je dat ook niet moet doen. Stel dat jij in haar schoenen stond, en je wil niet dat je ouders het weten en ze zou het toch zeggen. Ben je niet blij.. je kan het er nog eens over hebben met haar, maar uiteindelijk is het aan haar om het te vertellen of hulp in te schakelen. Hoe moeilijk ook voor jou.

**Geplaatst**: 17-11-22 14:51

Geplaatst: 17-11-22 14:51

Ik zou het met je zus er over hebben face to face. En haar meermaals vertellen dat ze veranderd is en dat ze het zelf tegen haar ouders moet vertellen. Ergens vertelt ze het jou in de hoop misschien op hulp. Een schreeuw om hulp zo lees ik je verhaal

**Geplaatst**: 17-11-22 14:56

Geplaatst: 17-11-22 14:56

Dit is enorm lastig.

Weet dat je zelf ook hulp kunt krijgen. Ook al is dit jou niet overkomen, je kunt er wel enorm mee zitten.
Het gaat daar om jou en hoe jij dingen voor jezelf kunt verwerken of aanpakken.
Blijf er vooral niet zelf mee lopen. Dan heb je kans dat het aan je gaat vreten.

Voor je zus is dit natuurlijk ook lastig. Ze kan altijd langs bij de praktijkondersteuner voor de huisarts. Die horen haar aan en kunnen haar doorsturen naar instanties die haar kunnen helpen als zij dat wil. De ondersteuner is geen psycholoog of iets dergelijks. Dus het is echt voor haar verhaal en eventuele handvaten. Lastige voor jou is dat ze dat zelf moet willen.

Zelf zit ik er ook in. Mijn broertje blijkt misbruikt tijdens tripjes naar Portugal. Hij heeft hulp nodig. Ook omdat hij inmiddels een alcoholverslaving heeft. Maar we kunnen hem niet dwingen. Hij moet zelf de stap willen zetten. Ik kan er op zich goed mee dealen, maar mijn moeder loopt zelf bij de praktijkondersteuner omdat zij het dus echt niet snapt en niet aan kan zien wat er gebeurt.

Heel veel sterkte voor je zus en voor jezelf.

**Geplaatst**: 17-11-22 14:56

Geplaatst: 17-11-22 14:56

Wat ontzettend naar TS, niet alleen voor je zusje maar ook voor jou én je broertje.

Wat je altijd kan doen is in gesprek gaan met je huisarts. Dat kan je zusje ook doen, als zij dat wil, of jullie samen. Die gesprekken zijn vertrouwelijk en komen dus niet bij jullie ouders terecht, ook kost het niks. Jullie huisarts kan je ook verder helpen aan passende hulp voor je zusje, ook zonder tussenkomst/medeweten van je ouders. Bovendien is het iemand die zulke situaties kent, en je advies kan geven. En ik kan me ook voorstellen dat het voor jou helpt om je hart te luchten, want er komt heel wat op je schouders zo.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:00

Geplaatst: 17-11-22 15:00

Mijn advies, als ervaringsdeskundige, is; doe niks wat je zus niet wilt, zij moet de eeste stap zetten. De eerste stap om hulp te zoeken, de eerste stap om de gebeurtenis te delen met mensen om haar heen (je ouders, vrienden etc).

Wat jij kunt doen is vragen waar je zus behoefte aan heeft. Misschien wil ze alleen een luisterend oor of een arm om haar heen etc.

Als jij behoefte hebt aan meer informatie over seksueel geweld kan je contact opnemen met centrum seksueel geweld, dat vind ik een fijne organisatie. Maar ook slachtofferhulp kan je hierbij helpen.

Edit: voor als ze laagdrempelig lotgenotencontact zoekt: fier.nl en lotgenotenseksueelgeweld.nl

Laatst bijgewerkt door stella92 op 17-11-22 15:06, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-11-22 15:02

Geplaatst: 17-11-22 15:02

Een poging.....

Misschien is het goed om twee dingen als eerste uit elkaar te halen, namelijk de aangifte en de hulp van je zusje. De aangifte heeft geen haast, want voor verkrachting geldt geen verjaringstermijn en voor aanranding 20 jaar. Dus dat zou ik eventjes loslaten en je op je zusje concentreren, want dat gaat ze echt niet doen nu want zover is ze helemaal niet.

Met je broertje even een babbel doen kan verstandig zijn. Ook voor jezelf.

Wellicht kun je proberen om met je zusje in gesprek te komen. In het 1ste gesprek zou je dan haar kunnen laten voelen dat je haar steunt, dat jij het wel een groot iets vind en heel erg voor haar en je kunt haar vragen wat ze nodig heeft van je. Ik zou dus in het begin zeker niet teveel tegen haar in gaan. HEt is nl al heel wat dat ze het gedeeld heeft met jou en ik zou dus proberen te bespreken en aan te voelen wat ze van je nodig heeft. Dus ik zou het zeker in dit stadium niet tegen je ouders gaan zeggen en als je het in de toekomst toch tegen je ouders gaat zeggen vind ik dat het goed is dat je haar dat van te vore laat weten.
Misschien dat je als je haar vertrouwen meer hebt, met haar naar een centrum kunt gaan waar ze veel kunnen met dit soort ervaringen. En waar de hulpverlening heel laagdrempelig is ( centrum seksueel geweld heeft een goede naam) en waar ze in gesprek kan komen . Als ik jouw verhaal namelijk hoor probeert ze het heel erg weg te duwen hetgeen natuurlijk niet lukt daar het te traumatisch is. In ieder geval is zij nooit de schuldige, dat is heel erg belangrijk in het gesprek dat ze voelt dat jij dat zo ziet.

Sterkte, niet gemakkelijk.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:04

Geplaatst: 17-11-22 15:04

Eretria schreef:
Heftig verhaal ik vind wel dat als ze niet wil dat je het aan een ander verteld (inclusief ouders) je dat ook niet moet doen. Stel dat jij in haar schoenen stond, en je wil niet dat je ouders het weten en ze zou het toch zeggen. Ben je niet blij.. je kan het er nog eens over hebben met haar, maar uiteindelijk is het aan haar om het te vertellen of hulp in te schakelen. Hoe moeilijk ook voor jou.

Heftig! Knap van je zus dat zij het toch wel verteld heeft tegen jou! Hier ben ik het echt zeer mee eens overig wat Eretria schrijft.

Ik heb een soort gelijk verhaal als jouw zusje. Bij mij is het toen uitgekomen omdat ik het tegen een vriendin verteld had. Die wou mij ook helpen en is naar haar moeder hier over gegaan die het vervolgens tegen mijn ouders toen die tijd had verteld, dit allemaal achter mijn rug om. Dit was niet haar taak, want het was/is mijn verhaal die ik haar in vertrouwen had verteld en niet wou dat er verder iets mee gedaan werd. Echter gebeurde nadat zij dit had verteld en het balletje ging rollen wel en kon ik heel mijn verhaal uitgebreid op het bureau doen.

Blijf wel in gesprek met haar, laat zien dat je er voor haar bent en achter haar staat. Maar besef dat het haar verhaal is en zij dit zelf moet gaan vertellen wanneer zij er klaar voor is, dit is niemand anders zijn taak namelijk. Ik zou haar gewoon een x uitnodigen voor een lekkere girlsnight en het dan misschien er over te hebben als er een geschikte timing is. Dat lucht haar misschien op.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:11

Geplaatst: 17-11-22 15:11

Ik lees vooral dat je zusje het nu zelf aan het vertellen is.
Als ze het echt geheim wil houden zou ze dat niet doen.

Ik zou een gesprek aan gaan met je zus. Waarin je allereerst laat weten dat ze zich niet schuldig niet voelen of ergens voor moet schamen. Dat ze zo enorm veranderd is en dat het zoveel dingen op zijn plaats zal zetten ook voor je ouders als ze het weten.

Er weten nu meerdere mensen van dat het ook beter is als je zusje dit zelf bespreekt voordat je ouders dit via via horen. Want een vriend weet het. En beste vriendinnen. Straks de overbuurvrouw etc.

Ik lees het ook als een schreeuw om hulp. Misschien wil ze juist wel dat je ouders het weten maar vind ze het zelf te moeilijk om dat gesprek aan te gaan. Als ze echt niet had gewild dat iemand ervanaf zou weten had ze het ook echt niemand verteld

Sterkte Iig.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:19

Re: Familielid misbruikt

Geplaatst: 17-11-22 15:19

Wat fijn dat je zusje je in vertrouwen durft te nemen! Daar is al een hele belangrijke eerste stap gezet. Ik zou het zelf nu niet teveel aanpakken om stappen te ondernemen, maar biedt een luisterend oor en geef aan dat als ze wil praten of als ze uit zichzelf ermee aan de slag wil, je er altijd voor haar bent en haar wil helpen. Dus niet gelijk proberen op te lossen.

Ik heb zelf hetzelfde meegemaakt als je zusje en bij mij is het door anderen aan mijn ouders verteld. Ik was WOEST, ik wilde het namelijk heel bewust niet aan hun vertellen. Enige waar ik behoefte aan had op dat moment, is zelf ontdekken hoe hiermee te leren omgaan. Niet dat anderen dingen voor mij gingen oplossen. Doe dat dus ook niet voor haar.

Je kan eventueel nog wel met je broertje gaan praten. Dan kan je het zelf wel kwijt ook. Mogelijk zit hij daar ook wel mee.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:22

Geplaatst: 17-11-22 15:22

Wat moeilijk voor jullie.

ik zou haar vertrouwen iig niet schaden door het aan iemand te vertellen in jullie kring. Of door hulp te forceren. Uiteindelijk is het toch haar verhaal, haar leven en haar trauma. En als je er niet aan toe bent om er aan te gaan werken, is het ook niet per se effectief om er aan te gaan werken.

Ik snap je machteloosheid. Maar ik denk dat de vervelende waarheid is, dat jij hier eigenlijk gewoon helemaal niets mee kan. Er is geen quick fix. Er is niet iets wat je kunt doen wat je zusje beter kan maken (het aan jullie ouders / hulpverlening vertellen.) buiten accepteren dat jullie zusje het moeilijk heeft en doen wat je doet als iemand het moeilijk heeft.

Wel kun je er met haar over praten. Vragen waarom het ze moeilijk vindt om aan je ouders te vertellen (dan kun je ook wat beter inschatten of het angst, of een gegronde reden is...) of aan de hulpverlening. Dan kun je, als zij erg vanuit haar emoties reageerd, zelf wel vanuit ratio reagerenen zo misschien een beetje tot haar doordringen. Je moet haar vertellen dat het niet haar schuld is en dat ze hoe dan ook slachtoffer is (en dat zelfs als het wel haar schuld is, het nog steeds een nare schadelijke situatie is geweest. En dat zelfs dan haar gevoel er mag zijn. (>wel oppassen dat je het niet zo verwoordt dat het lijkt alsof je haar niet gelooft.) Die twijfel dat het haar eigen schuld is of dat ze zich aanstelt, die moet je zoveel mogelijk de grond in boren. Zolang ze dat voelt of denkt zal het heel moeilijk zijn om verder te kunnen.

Je kunt haar laten weten dat ze er altijd met je over mag praten. En dat je er onvoorwaardelijk voor haar bent. Blijf de komende periode gewoon regelmatig aan haar vragen hoe het gaat, en neem haar af en toe een keer mee voor een lunch samen. Dat soort dingen. Het is belangrijk dat ze nu iemand heeft om op terug te kunnen vallen die haar niet forceert, of dwingt of wat dan. Gewoon, iemand bij wie ze altijd terecht kan. Haar gedrag lijkt vluchtgedrag, dus kennelijk heeft ze een toevluchtsoord nodig. Het zou fijn zijn als ze naar jou kan komen, als is het maar af en toe, ipv haar gevoelens weg te drinken/roken/feesten. Hoewel dat gedeeltelijk ook gewoon normaal gedrag is voor een jonge meid, maar wel tot een bepaalde hoogte zegmaar. (en je moet uitkijken dat je niet alles pathologiseert).

Dat hij nog steeds "actief" is, lijkt me wel lastig. Verkrachting is juridisch best ingewikkeld als er geen geweld bij is gebruikt geloof ik (en ik weet op basis hiervan natuurlijk niet of dat zo geweest is). Ik denk dat de kans dat hij aangehouden of gestopt wordt ook vrij klein is. Maar een oriënterend gesprek bij de politie zonder aangifte te doen behoort natuurlijk altijd tot de mogelijkheden. Ik ben geen agent wat dat betreft. Maar ik zou proberen me niet te verantwoordelijk te voelen voor die gast of andere evt. slachtoffers, simpelweg omdat je ook daar heel weinig aan kan doen. En je dus echt richten op wat je zusje nodig heeft.

Het ontzettend naar, en dit is zowel troostend als ontnuchterend. Maar in Nederland (en overal waarschijnlijk) zijn zo ontzettend veel mensen slachtoffer van seksueel geweld. Dat zullen de meeste slachtoffers hun hele leven meedragen, en soms met heel veel moeite. Maar als je ziet hoeveel mensen er slachtoffer zijn en er goed mee leren leven, hoeft het niet het einde van je leven te zijn. Het kan soms wel heel moeilijk zijn om weer op dat punt te komen.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 17-11-22 15:23, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-11-22 15:22

Geplaatst: 17-11-22 15:22

Ts heeft het al met vriendinnen besproken

Het is echt wachten nu op wie het als eerste tegen iemand anders verteld. Het recept ligt al klaar zeg maar

Dit zou ik ook echt vertellen aan zus. Zodat ze weet dat er Iig meer mensen op de hoogte zijn.

Uiteindelijk is het haar beslissing wat ze met wie bespreekt. En of er wel of geen aangiften komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-22 15:28

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-22 15:28

Bedankt voor alle reacties / PB's. Ik zal mijn best doen overal antwoord op te geven.

Ik heb het al meerdere keren met haar besproken maar hulp wil ze echt niet hebben. Ik heb haar al meerdere keren gezegd dat ze absoluut in geen geval fout is geweest en dat hij hierin verkeerd is geweest. Ze zegt aan de ene kant dat het haar schuld is want ze is er zelf heengegaan en aan de andere kant wil ze het gewoon achter zich laten, en wil ze er geen gedoe van maken dat ze is verkracht.

Ze is een slimme meid en heeft over dit soort onderwerpen al vaker series en films gezien, ik heb haar dus ook al geprobeerd uit te leggen dat ze dit niet zomaar maar kan vergeten en door kan gaan met hoe ze leeft maar ze zegt dat ze is veranderd omdat ze dit wil, soort van. Verder weet ze het zelf ook gewoon niet zo goed wat ze zeggen moet denk ik.

Met onze ouders wil ze het niet bespreken omdat ze dan vindt dat er "een ding van wordt gemaakt" en dat wil ze niet hebben, dit terwijl ze wel gewoon een goede band heeft met onze ouders. Dus ik snap ergens ook niet dat ze het niet gewoon tegen onze moeder of vader heeft verteld, maar naar ons gaat met haar verhaal en hun erbuiten laat. Volgens mij kan een ouder hierin toch meer betekenen dan wij, maar misschien zie ik niet in waarom ze haar verhaal bij ons doet en niet gewoon bij onze ouders dat zou ook kunnen. Met onze moeder heeft ze namelijk een enorm goede band, veel beter nog dan de band die wij hebben zou ik zeggen.

Het enige wat mijn zusje in het gesprek dat ik met haar had heeft aangegeven is dat ze het niet bij ons andere zusje wilde hebben want, ik quote: "die snapt er toch niets van". Hun band is ook niet zo goed (sinds het voorval) dus die beredenering snap ik wel.

--
Waar ik zelf meer moeite mee heb is dat ik nu geheimen zoals dit moet gaan verbergen voor onze ouders en broertjes en zusjes. Elke keer weer die vraag of het goed gaat, en hoe het allemaal gaat terwijl ik eerlijk gezegd gewoon even geen antwoord wil geven op die vraag specifiek momenteel. Mijn ouders hebben zelf heel veel vragen waarom ze is veranderd en dan zegt ze "Ja omdat ik nu eenmaal zo ben" dus ik zie niet alleen mijn zusje in pijn en verdriet maar ook mijn ouders met duizenden vragen hoe het kan dat hun kind zo ontspoort opeens.

Wat ik zelf inderdaad ook even wilde doen is een keertje met mijn broertje even weg van huis en het er met hem over hebben. Alleen ons broertje is heel erg extrovert en toont bijna nooit emotie en wij hebben een hele open band met elkaar dus ook daar heb ik dan weer vragen over van waarom het nooit ter sprake is gekomen.

--

@BeFunny - Je doet nu net alsof ik het openbaar in een vriendengroep heb gegooid en dat het wachten is tot er een bom ontploft.. Ik heb mijn beste vriendinnen (2) verteld hoe het zat en wij weten alles over elkaar, zijn al een eeuwigheid elkaars steun en toeverlaat, en nee deze gaan zeker niet opeens achter mijn rug om contact zoeken met mijn zusje of ons familie over deze situatie. Als je zulke speculaties hebt kan je onderwerpen zoals deze maar beter met rust laten.

**Geplaatst**: 17-11-22 15:35

Geplaatst: 17-11-22 15:35

Nee hoor.
Ik zeg gewoon hoe het ervoor staat.
Je zus heeft jou in vertrouwen genomen en expliciet gevraagd om het tegen niemand te vertellen.

Uiteraard begrijp ik dat je de behoefde voelde er met iemand over te praten en dat zijn je twee beste vriendinnen geworden.
Die beste vriendinnen kunnen ook die behoefte voelen en het tegen hun moeder vertellen bijvoorbeeld. Dat heb je helaas niet in de hand.

Als je even terug leest in het toppic is het zo bij anderen uitgekomen door vriendinnen. En dat is vaak het geval. En die vriendinnen die vertellen het ook niet omdat ze zonodig iets door willen banketstaaf naar omdat ook zij er zo mee belast worden

Bespreek gewoon met je zus dat je het er met die vriendinnen over gehad hebt omdat jij hier ook niet goed mee weet om te gaan. Omdat het nu ook "jou geheim is" en daarin heb jij ook een keuze. Ze heeft het je zelf verteld en dat is met een rede. Dat is sowieso heel moedig
Maar jij zit er nu ook mee.

En zeg haar dat je er hoe dan ook Voor haar bent.

**Geplaatst**: 17-11-22 16:13

Geplaatst: 17-11-22 16:13

Shadow1000 schreef:
Bedankt voor alle reacties / PB's. Ik zal mijn best doen overal antwoord op te geven.

Ik heb het al meerdere keren met haar besproken maar hulp wil ze echt niet hebben. Ik heb haar al meerdere keren gezegd dat ze absoluut in geen geval fout is geweest en dat hij hierin verkeerd is geweest. Ze zegt aan de ene kant dat het haar schuld is want ze is er zelf heengegaan en aan de andere kant wil ze het gewoon achter zich laten, en wil ze er geen gedoe van maken dat ze is verkracht.

Ze is een slimme meid en heeft over dit soort onderwerpen al vaker series en films gezien, ik heb haar dus ook al geprobeerd uit te leggen dat ze dit niet zomaar maar kan vergeten en door kan gaan met hoe ze leeft maar ze zegt dat ze is veranderd omdat ze dit wil, soort van. Verder weet ze het zelf ook gewoon niet zo goed wat ze zeggen moet denk ik.

Met onze ouders wil ze het niet bespreken omdat ze dan vindt dat er "een ding van wordt gemaakt" en dat wil ze niet hebben, dit terwijl ze wel gewoon een goede band heeft met onze ouders. Dus ik snap ergens ook niet dat ze het niet gewoon tegen onze moeder of vader heeft verteld, maar naar ons gaat met haar verhaal en hun erbuiten laat. Volgens mij kan een ouder hierin toch meer betekenen dan wij, maar misschien zie ik niet in waarom ze haar verhaal bij ons doet en niet gewoon bij onze ouders dat zou ook kunnen. Met onze moeder heeft ze namelijk een enorm goede band, veel beter nog dan de band die wij hebben zou ik zeggen.

Het enige wat mijn zusje in het gesprek dat ik met haar had heeft aangegeven is dat ze het niet bij ons andere zusje wilde hebben want, ik quote: "die snapt er toch niets van". Hun band is ook niet zo goed (sinds het voorval) dus die beredenering snap ik wel.

--
Waar ik zelf meer moeite mee heb is dat ik nu geheimen zoals dit moet gaan verbergen voor onze ouders en broertjes en zusjes. Elke keer weer die vraag of het goed gaat, en hoe het allemaal gaat terwijl ik eerlijk gezegd gewoon even geen antwoord wil geven op die vraag specifiek momenteel. Mijn ouders hebben zelf heel veel vragen waarom ze is veranderd en dan zegt ze "Ja omdat ik nu eenmaal zo ben" dus ik zie niet alleen mijn zusje in pijn en verdriet maar ook mijn ouders met duizenden vragen hoe het kan dat hun kind zo ontspoort opeens.

Wat ik zelf inderdaad ook even wilde doen is een keertje met mijn broertje even weg van huis en het er met hem over hebben. Alleen ons broertje is heel erg extrovert en toont bijna nooit emotie en wij hebben een hele open band met elkaar dus ook daar heb ik dan weer vragen over van waarom het nooit ter sprake is gekomen.

--

@BeFunny - Je doet nu net alsof ik het openbaar in een vriendengroep heb gegooid en dat het wachten is tot er een bom ontploft.. Ik heb mijn beste vriendinnen (2) verteld hoe het zat en wij weten alles over elkaar, zijn al een eeuwigheid elkaars steun en toeverlaat, en nee deze gaan zeker niet opeens achter mijn rug om contact zoeken met mijn zusje of ons familie over deze situatie. Als je zulke speculaties hebt kan je onderwerpen zoals deze maar beter met rust laten.

Ik zou denk ik niet hem de schuld geven in een gesprek. Heel cru gezegd kan jij niet weten wat er gebeurd is, en of het zijn schuld is. En dat weet je zusje ook. Ook als de zaak superobivous is. Belangrijker is je haar vertelt dat het iig niet haar schuld is.
Wat er ook is gebeurd. Zij heeft het niet zo gewild, en het is wel zo gegaan. Hij heeft daarin haar grenzen overschreden. En dat is verschrikkelijk voor haar x1000. punt.

Wat betreft dat ze "er geen ding" van wil maken... Ik geloof niet dat tijd alle wonden heelt, maar hulpverleners ook niet. Ik vind haar beredenering dus enigszins plausibel. Al is het wel goed om te kijken of ze geen hulp wil, of geen hulpt durft. Maar daar kom je alleen maar met tijd en vertrouwen, en dat hoeft niet vandaag of morgen.

Verder, mensen zijn veerkrachtiger dan je denkt. Het is een misvatting dat een verkrachting buiten onwijs naar, per definitie voor iedereen traumatiserend is. Er zijn wonderlijke mensen die zoiets meemaken en het een plek kunnen geven. Ik zeg niet dat het er veel zijn en dat je zusje zo is. Maar het kan...
Het kan best zijn dat haar losgeslagen gedrag "gewoon" adolescentengedrag is (ik denk op te maken dat ze ergens tussen de 18 en 25 is? ) Het kan vluchtgedrag zijn. Het hoeft niet. Maar als dat wel zo is, en ze echt naar uitwegen op zoek is om haar gevoel te onderdrukken zal ze dat zelf ook wel weten.
Ook daarin zul je je oordelen los moeten laten (en dus niet automatisch veronderstellen dat het 1 sowieso met het ander te maken heeft. Dat is ook vervelend voor je zusje) om een oprechte conversatie met je zusje te kunnen hebben over wat zij echt wil, voelt en waar ze evt. hulp voor nodig zou kunnen hebben.

Heel banketstaaf gezegd; stelt dat ze nu gewoon in een verlate puberteit zit en het idee heeft dat ze het moest vertellen omdat ze zich bezwaard voelde om een geheim te hebben terwijl ze het op een normale manier een plek heeft kunnen geven. Dan wil je haar ook gewoon echt niet in 1 of andere malle molen sturen waar ze over jaren pas weer uit is. De kans dat bovenstaand scenario waar is, is niet per se groot.
Maar je gaat er pas achterkomen door vertrouwen in elkaar op te bouwen zodat ze durft te vertellen wat haar echt bezighoudt, op welke gronden ze de keuzes maakt die ze doet, en haar daarbij in haar waarde te laten, en heel goed te luisteren naar wat zij zelf zegt en waar zij zelf evt. hulp bij wil (maar niet om durft te vragen). Het lastige is, dat ze sommige dingen misschien niet durft uit te spreken (dat wel hulp zou willen, of het met jouw hulp aan mama wil vertellen...). Maar dat is gewoon geen reden om aannames te doen en het voor haar te beslissen.

Je zusje is een volwassen vrouw schrijf je, en ondanks dat ze zich waarschijnlijk verdrietig voelt, is ze nu niet in acuut gevaar. Vertrouw een beetje op haar, en geef haar de tijd om tot keuzes te komen waar ze echt achterstaat. En reik daarbij je arm uit.

Het is onbevredigend. Maar nogmaals, er is geen quick fix voor dit soort dingen. De kans dat jullie nu beide een moeilijke tijd doorgaan is aanwezig. Maar ik denk dat dat ook maar gewoon even is wat het is. Ook jij kan daarbij om hulp vragen (bv. bij een POH-GGZ) die het hopelijk verlicht. Maar dat maakt de situatie niet ineens minder vervelend.

**Geplaatst**: 17-11-22 17:10

Geplaatst: 17-11-22 17:10

Even heel hard:

Jouw volwassen zus (dat haal ik iig uit je berichten?) vertrouwd jouw een erg gevoelig geheim toe en vraagt je zeer duidelijk dat geheim te houden. In die mate dat ze het via voice berichten doet zodat het vooral niet (met bewijs) uit zou kunnen komen.

En wat doe jij?
Jij gaat het met je vriendinnen bespreken... IMO heb je haar vertrouwen al geschonden en flink ook.

Als zus idd volwassen is dan mag ze haar eigen keuzes maken en heb jij haar niks op te dringen. Wil ze geen hulp dan wil ze geen hulp.. Wat ze wel wilde was dat haar zusje, die ze vertrouwde, het wist misschien met het idé dat ze dan na verloop van tijd er over kon praten met jou. Ze benaderd jou vermoedelijk omdat jij, in tegenstelling tot haar ouders, geen autoriteit hebt over haar. Tegen jou "nee" zeggen is makkelijker dan tegen haar ouders. Dat is biologisch gewoon zo. Jij was dus de veilige optie om het met iemand te delen zonder dat er allerhande verplichtingen en schuldgevoelens bij zouden komen wanneer ze bv hulp zou weigeren. En als het uit komt dat jouw vriendinnen het al weten dan weet ze ineens dat ze jou iig al niet moet benaderen de dag dat ze toch (meer) hulp zou willen.

en wat doe jij? Jij gaat het rond bazuinen.

Ik hoop dat je zus er niet achter komt maar ik vrees er voor. Dit soort dingen hebben de neiging snel terug te komen bij de 1e verteller. Befunny legt heel mooi uit waarom. Om dezelfde reden dat jij het jouw vriendinnen verteld hebt. Wat maakt jou zo speciaal dat jij dat recht wel hebt en je vriendinnen niet? Ofwel: dit gaat uit komen en daarmee heb je precies gedaan wat je zus niet wilde. Daarom zwijgen zoveel slachtoffers dus.

**Geplaatst**: 18-11-22 03:18

Geplaatst: 18-11-22 03:18

Ts ik wil je toch even een hart onder de riem steken na de reacties van hierboven. Ikzelf zou het iets vriendelijker hebben gebracht dan rond bazuinen maar er is wel een punt gemaakt.
Ik onderschat zeker niet de situatie waar jullie je in bevinden maar ik snap jouw zusje heel goed. ''Hulp'' geeft helaas niet vaak de hulp die nodig is. Uiteindelijk is het aan je zusje om dit een plekje te geven. Ze kan erover leren praten maar wel pas als zij daar klaar voor is. Tot die tijd, als zus, zou ik zorgen dat je er voor haar bent wanneer zij dat nodig heeft maar cijfer jezelf niet weg. Zo'n gebeurtenis van een geliefde is erg zwaar en ik kan mij zelf ook goed inbeelden waarom je het kwijt moest bij je beste vrienden. Achteraf gezien niet het slimste misschien maar jij bent ook gewoon een mens en deze situatie wens je niemand toe, zowel die van je zusje als die van jou.
Maar het is niet onmogelijk dat iemand het gewoon wilt vergeten, het hoeft niet persé de reden te zijn voor haar gedrag, uiteraard kan het ermee te maken hebben; een paar goede gesprekken met broer er evt. bij.
Sterkte ts.

**Geplaatst**: 18-11-22 03:46

Re: Familielid misbruikt

Geplaatst: 18-11-22 03:46

Ik snap je zus wel. Ik heb me jarenlang de schuld gegeven en het verdrongen. Ik heb het pas verteld omdat hij opgepakt was door de politie voor iets anders en ik moest Gaan getuigen. Het is heel eng en verdrietig om het tegen 1 iemand te zeggen, dus schaad dat vertrouwen alsjeblieft niet.

Wil je wel advies krijgen van iemand, ga Dan met een hulporganisatie of psycholoog praten.

Maar geef ook je zus de ruimte om op haar eigen manier te Helen. Ookal is dat in jouw zicht helemaal de verkeerde manier.

**Geplaatst**: 18-11-22 05:50

Geplaatst: 18-11-22 05:50

Ik heb het ook jaren verzwegen voor mijn ouders en wil je ook echt heel erg op het hart drukken dat je haar vertrouwen niet moet gaan beschadigen door haar verhaal te gaan vertellen aan anderen en zeker niet aan jullie ouders. Ook al snap ik dat jij het kwijt wilde bij iemand, zoals vriendinnen, heb je je eigenlijk meteen al niet gehouden aan het belangrijkste wat ze aan je vroeg.

Zij is de enige die kan aangeven of ze hulp wil, daar aan toe is en toe is om iets te vertellen aan anderen. Als je wilt dat ze met jou blijft praten moet je wel naar haar luisteren en zeker geen dingen doen die zij niet wilt of haar gaan pushen. Het enige wat je daarmee bereikt is dat zij je niet meer in vertrouwen gaat nemen en afstand neemt.

Ik heb het pas aan mijn ouders verteld toen ik hulp nodig had en wilde. Ja, ik ben zeker veranderd in die jaren ervoor maar als ik toen gedwongen was had dat de relatie juist verpest. Of als iemand mijn verhaal zou door vertellen. Ik ben daarna ook dingen gaan doen die mensen raar vonden en oordelen over hadden. Niet slim, niet passend bij zo'n traumatische ervaring en noem alle Bs maar op. Voor mij was het juist een manier om de controle terug te krijgen, iets wat IK wilde op mijn voorwaarden.
En die hulp uiteindelijk was geen wondermiddel, ik bleef veranderd en het is alsnog aanwezig gebleven. Ik vond de hulp eigenlijk verschrikkelijk, het hielp voor de nachtmerries, de rest heb ik toch zelf moeten doen. En dat was idd een plekje geven voor zover dat kan, leren hoe je omgaat met jezelf terwijl je veranderd bent. Ik was nog paar jaar jonger, 15 en mijn ouders heb ik het verteld toen ik bijna 18 was geloof ik.

Hoe vervelend het ook voor jou is, het gaat niet om jou in dit geval. Het verliezen van mensen omdat ze mijn vertrouwen beschadigden was bijna nog pijnlijker. Het was al een hele grote stap dat ze het jou verteld heeft. Wees daar nu tevreden mee, het is een stap. Zorg dat je er voor haar bent als ze wil praten, maar absoluut niet gaan pushen dat ze het jouw ouders met vertellen of hulp moet zoeken. Gewoon luisteren en zorgen dat ze altijd bij je terecht kan en niet het gevoel krijgt dat je haar veroordeelt.

**Geplaatst**: 18-11-22 17:18

Geplaatst: 18-11-22 17:18

MyWishMax schreef:
Ik heb het ook jaren verzwegen voor mijn ouders en wil je ook echt heel erg op het hart drukken dat je haar vertrouwen niet moet gaan beschadigen door haar verhaal te gaan vertellen aan anderen en zeker niet aan jullie ouders. Ook al snap ik dat jij het kwijt wilde bij iemand, zoals vriendinnen, heb je je eigenlijk meteen al niet gehouden aan het belangrijkste wat ze aan je vroeg.

Zij is de enige die kan aangeven of ze hulp wil, daar aan toe is en toe is om iets te vertellen aan anderen. Als je wilt dat ze met jou blijft praten moet je wel naar haar luisteren en zeker geen dingen doen die zij niet wilt of haar gaan pushen. Het enige wat je daarmee bereikt is dat zij je niet meer in vertrouwen gaat nemen en afstand neemt.

Ik heb het pas aan mijn ouders verteld toen ik hulp nodig had en wilde. Ja, ik ben zeker veranderd in die jaren ervoor maar als ik toen gedwongen was had dat de relatie juist verpest. Of als iemand mijn verhaal zou door vertellen. Ik ben daarna ook dingen gaan doen die mensen raar vonden en oordelen over hadden. Niet slim, niet passend bij zo'n traumatische ervaring en noem alle Bs maar op. Voor mij was het juist een manier om de controle terug te krijgen, iets wat IK wilde op mijn voorwaarden.
En die hulp uiteindelijk was geen wondermiddel, ik bleef veranderd en het is alsnog aanwezig gebleven. Ik vond de hulp eigenlijk verschrikkelijk, het hielp voor de nachtmerries, de rest heb ik toch zelf moeten doen. En dat was idd een plekje geven voor zover dat kan, leren hoe je omgaat met jezelf terwijl je veranderd bent. Ik was nog paar jaar jonger, 15 en mijn ouders heb ik het verteld toen ik bijna 18 was geloof ik.

Hoe vervelend het ook voor jou is, het gaat niet om jou in dit geval. Het verliezen van mensen omdat ze mijn vertrouwen beschadigden was bijna nog pijnlijker. Het was al een hele grote stap dat ze het jou verteld heeft. Wees daar nu tevreden mee, het is een stap. Zorg dat je er voor haar bent als ze wil praten, maar absoluut niet gaan pushen dat ze het jouw ouders met vertellen of hulp moet zoeken. Gewoon luisteren en zorgen dat ze altijd bij je terecht kan en niet het gevoel krijgt dat je haar veroordeelt.

Ik wil even inpikken op hetgene ik vetgedrukt heb.
Eerst en vooral heb je gelijk - het gaat in de eerste plaats om de zus van TS, en in jouw geval om jou. Wat rot dat jullie zoiets vreselijks hebben moeten meemaken, wat rot dat het ook zo jong gebeurde (daardoor lijkt het alsof ik bedoel dat het "later" minder uitmaakt, dat is zeker niet wat ik bedoel!), ik vind geen woorden die kunnen uitdrukken hoe erg ik dit voor jullie en andere lotgevallen vind!

Maar.. Ik kan me wel voorstellen dat dit voor TS ook erg heavy is. En dat het toch ook wel om haar draait. Het misbruik is haar niet overkomen - maar de manier waarop haar zus zich nu gedraagt, overkomt haar en de rest van het gezin wél.
Ik ben akkoord met wat je zegt - het is aan de zus om te beslissen wie ze wat vertelt, en ook wanneer ze dat doet. Maar ik ben iemand die in veel schoenen tegelijk gaat staan, en denk "arme TS". Arme TS, want zij wéét waarom haar zus zo verandert is en waarom zij zich op bepaalde momenten op bepaalde manieren gedraagt - maar kan/mag niets zeggen. Zij moet toekijken hoe haar zus zich gedraagt en hoe de rest van het gezin en de rest van de wereld daarop reageert en daarover oordeelt. Terwijl zij dus wel weet vanwaar dat gedrag komt. De zus zou waarschijnlijk op veel meer begrip kunnen rekenen mocht de rest van het gezin weten wat haar overkomen is, en haar daardoor beter kunnen bijstaan. Dat moet voor TS niet makkelijk zijn, om daarop toe te moeten kijken en niets te kunnen doen.

Het gedrag van de zus nu overkomt TS (en de rest van het gezin) wel degelijk.
Het verschil is dat TS nu snapt vanwaar dat veranderde gedrag komt, en daar haar reacties op kan aanpassen. De rest van het gezin weet van niks, en kan dus ook niet "gepaster" reageren. TS moet toekijken hoe haar zus wordt misbegrepen en hoe anderen oordelen over haar gedrag.
Daar bovenop zal TS zich heel rot voelen door wat haar zus is overkomen, maar zij kan daar nergens mee terecht, want ze mag er van haar zus met niemand over praten.

Ik zou me echt super rot voelen, moest zoiets één van mijn naasten overkomen en ik diegene daar mee zie worstelen, en weten dat ik één van de weinigen ben die dit weet en daar zelf met niemand over kan/mag praten. Zoiets weten brengt volgens mij een heel heavy gevoel met zich mee. Natuurlijk is het voor de zus nog vele malen erger! Maar onderschat "iets weten" en er niet over mogen praten niet, ik denk dat dat echt niet makkelijk is.

Daar zal zeker ook nog onmacht bij komen kijken, omdat de zus geen aangifte wilt doen. Blijkbaar doet die jongen het ook anderen aan, en komt hij ermee weg - TS weet dit, maar mag hier van haar zus niets aan doen, en de zus wilt het (nu) ook niet doen. Ik snap het wel hoor, maar ik snap ook hoe frustrerend die onmacht en woede voor TS zullen voelen.

Verder zou ik niet meteen weten wat jij kan doen, TS. Ik zou voor jezelf een instantie zoeken waar jij mee kan praten, omdat ik me dus echt wel kan voorstellen hoe zwaar deze wetenschap voor jou is.
Probeer er ten allen tijden te zijn voor je zus, respecteer haar wensen en noden, maar zie dat je er zelf niet aan onderdoor gaat. Probeer met haar te praten als ze dat wilt, ik denk dat jij daar ook behoefte aan hebt.

**Geplaatst**: 18-11-22 18:06

Re: Familielid misbruikt

Geplaatst: 18-11-22 18:06

Ik ben zelf slachtoffer van verkrachting en ik heb het jaren stil gehouden voor ik er aan toe was om het te vertellen aan in eerste instantie maar 1 familie lod.

Ik snap dat je je zorgen maakt over je zus en jij je eigen ideen hebt bij wat ze eventueel zou kunnen doen of wat wellicht in jouw ogen zou koeten.

Maar het is haar trauma en het is aan haar om te beslissen wanneer zij er klaar voor is om de confrontatie met vooral haarzelf aan te gaan maar ook met de mensen om haar heen. Of dat nu familie, vrienden of zorgverleners of authoriteiten zijn. Ze heeft het jou verteld omdat zij daar klaar voor was of nodig had om te delen maar jij mag never nooit niet haar verteouwen beschamen door dit kenbaar te maken aan anderen tenzij zij daar yitdrukkelijk toestemming voor heeft gegeven. Je reactie toont enorme liefde voor je zis , want niemand wil dat iemand van wie je houd ontecht wordt aangedaan.

Wees er voor haar, als je dit kunt, maar tegelijkertijd mag jij ook je grens aan geven als je dit te moeilijk vind. Geef dan gerust aan dat je haar hebt gehoord , dat je dit zelf ook moet verwerken en dat je niet goed weet hoe hiermee om te gaan. Dat je haar vertrouwen in jou om het te vertellen erg fijn en waardevol vind, dat je dit niet zult verbreken maar ook even tijd nodig hebt om te verwerken.
Mocht je echt hiermee vastlopen zoek dan zelf ook rustig hulp. Want het is fijn dat je zus je vertrouwt hiermee maar jij moet niet daarvan weer het haasje worden.