Bokt.nl

**Geplaatst:** 13-11-22 14:03

De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 14:03

Goed, ik heb de magische 3 in mijn leeftijd bereikt.... En voor mijn gevoel zat er tussen mijn 20e en 30e 3x ademhalen. En floeps. Ineens ben je écht officieel volwassen en geen adolescent meer (huil).

Met de snelheid dat de tijd lijkt te gaan groeit ook de druk om na te gaan denken over "gezinsplanning".... Niet dat het nou allemaal a la minute morgen moet, kids. Maar ik wil ook niet op mijn 40e pas erachter komen dat ik toch een foute keus heb gemaakt. Bovendien zijn er in mijn familie (en gezin) bovengemiddeld veel mensen voor hun 60e overleden en dus heb ik altijd in mijn achterhoofd het gevoel zitten van "hoe vroeger je aan kinderen begint, hoe ouder je ze ziet worden".

Maarja. Die rammelende eierstokken, dat zijn ook maar hormonen en is ingegeven door een vrij primair instinct. Bovendien heeft niemand het ooit over de vervelende kanten van kinderen omdat dat taboe is. Dus hoor ik alleen maar rozegeur en manenschijn, terwijl ik in mijn omgeving toch veel bleke uitgeputte bekkies en een ijzig wanhhopige roep om kinderdagopvang of een goede oppas zie, wat me een beetje angst aanjaagt. Ik heb een half jaar lang op moeten passen op mijn neefje en nichtje van toen 2 en 5, omdat hun opa (mijn schoonvader) op sterven lag en oma dus niet beschikbaar was. En God..... 1 dag oppassen kostte me meer energie dan drie dagen werken in loondienst. Ookal ben ik echt helemaal gek op ze. Weet ik niet of ik dat nou 24/7 zou trekken. En dan kwam mama thuis met een paar nieuwe schoenen, en dan was het weer krijsen en gillen omdat er de verkeerde pokemon op stond yada yada. Mijn collega vertelde laatst dat ze zich toen ze kleine kinderen ad regelmatig opsloot op de WC zodat ze even geen gejengel en "mama, waar ligt dit" had :')

. Weinig geruststellend.

De goede omstandigheden vind ik ook een beetje moeilijk. Ik heb een supersteady relatie, een koophuis in een goede onwijs kindvriendelijke en leuke wijk met meer dan genoeg ruimte. Maar door omstandigheden heb ik nooit mijn studie af kunnen maken en zit ik voorlopig nog wel even in de studiebanken, en is mijn inkomen niet fantastisch (+ collegegeld is DUUR en ik heb door mijn leeftijd geen enkele aanspraak meer op tegemoetkomingen of leningen).

Vriend verdient bovenmodaal, maar geen vetpot, en we hebben ook een maximale hypotheek dus om nou te zeggen dat er een gigantische buffer is, maandelijks. Mwah. Er komt nog wel een erfenis aan, maar ik weet niet hoeveel en hoe hoog.
Als ik dan lees dat kinderopvang 200 euro per maand kost minimaal schrik ik toch een beetje, hoewel ik door mijn studie dan wel weer allerlei tegemoetkomingen zou krijgen. We wonen ook niet in de buurt van familie (heb ik ook amper, want de levensverwachting ligt kennelijk niet zo hoog in huize menino en de rest krabt elkaar de ogen uit en daar wens ik me ver buiten te houden +:)+

). Het is ook niet zo dat we in de problemen zouden komen door 200 euro, maar een vakantie zit er dan bv. niet meer in.

Nouja. Al met al TLDR. Ik wil een weloverwogen keuze maken.

De leuke kanten, maar ook de onbesproken kanten die tegenvallen. Het gebrek aan vrijheid en dat je zo'n bv. hummeltje never nooit alleen kan laten, wat ik me pas besefte toen dat stel pas aangehouden werd :')

. Niet dat ik mijn nichtje van 2 ooit alleen thuis had durven laten hoor, maar 't kwartje was gewoon nooit zo gevallen dat je ze dus tot een zekere leeftijd nooit alleen kunt laten. En de andere kanten die chronisch onderschat worden. De kosten (wat wat plastisch klinkt, maar ik wil geen kinderen in armoede op laten groeien) die nodig zijn om een kind een beetje leuk mee te laten komen met leeftijdsgenoten (als er niets onverhoopt gebeurt. Want dat kan altijd)

Aangezien er veel mama's op bokt zitten ben ik dus ontzettend benieuwd wat jullie echt tegen vonden vallen t.o.v. jullie verwachting en vice versa. En of er momenten waren dat je zou willen dat je gewacht zou hebben bv. Mijn hormoontjes vertrouw ik niet zo

Toch is de wens heel groot. Ik ben zelf opgegroeid in een situatie waarbij het vrij duidelijk was dat het allemaal wat tegenviel :')

Dus dat was geen topjeugd en wil ik ten alle tijdens voorkomen.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:12

Geplaatst: 13-11-22 14:12

Ik heb recentelijk de bewuste keuze gemaakt kinderloos te blijven. Tuurlijk heb ik die hormonen ook echt wel en lijkt het me ook vreselijk romantisch, maar met wat er tegenover staat is het het voor mij gewoon niet (meer) waard. Ik speel dan wel een beetje vals want mijn vriend heeft twee kinderen, dus kan een beetje een teen in het water dippen. En inderdaad, een deel van 'jezelf' kwijtraken, je ritme, je structuur, je leven. Alles wordt naar de kinderen aangepast. Je staat altijd 'aan', want ze kunnen elke seconde naast je staan om iets te vragen. Zelfs als ze buitenspelen sta je aan want ze kunnen elke seconde binnen komen. Wij hebben gelukkig geen gezeur met eten of cadeaus oid, daar zijn ze met een goede zero-zeur-tolerance-opvoeding heel prettig mee geworden. Maar dat is héél pittig om vol te houden de eerste jaren dus moet je maar net liggen. Zelfs als je een rotdag hebt of hartstikke ziek bent moet je er gewoon voor de kinderen zijn. Ik zou dat écht niet 24/7 trekken, dus vandaar mijn keuze.

En ja, je krijgt er veel voor terug. Tuurlijk. Als ik mijn broer en schoonzus met mijn nichtje zie is het ook één en al liefde. Natuurlijk! Maar een kind moet wel echt een rationele keuze zijn want bovenstaande komt er óók bij kijken. Dus super goed dat je het gesprek opent!

Wat voor mij ook mee speelt: in wat voor wereld zet je zo'n kind neer? Niet dat ik mensen veroordeel die kinderen krijgen hoor, maar kijk naar de enorme overbevolking, de klimaatverandering, de aarde die het gewoon niet meer trekt. Wij checken over een jaar of 40-50 uit waarschijnlijk, maar de generatie na ons mag dan vrolijk dealen met wat er nog van de aarde over is. Met alle stikstof ellende, vergrijzing, oorlogen en smeltende poolkappen er gratis bij. Ik wil zelf geen kind achterlaten daarmee. Nogmaals, dit is een keuze die ieder voor zich moet maken hoor, maar dit zijn mijn afwegingen!

(edits: typos, zinsopbouw)

Laatst bijgewerkt door VuurVleugels op 13-11-22 14:15, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst:** 13-11-22 14:13

Geplaatst: 13-11-22 14:13

Leuk geschreven! En wat goed dat je er zo serieus over nadenkt en afwegingen maakt. Ik werd er echt zo ingetrokken omdat ik met 24 jaar zwanger raakte en abortus voor mij geen optie was.
Ja ik vond en vind het best heftig. Je bent je vrijheid kwijt en vooral je onbevangenheid. Ik had ook geen roze wolk en was doodmoe en tegen een depressie aan. Tel daarbij nog jaren rechtszaken op en het heeft me zeker 5 jaar van mijn leven gekost. Ik vind de ‘je krijgt er zoveel voor terug’ ook altijd zo cliché. Natuurlijk krijg je ook een hoop liefde, waardering en trots terug, maar ook veel zorgen. En dan heb ik nog een gezonde dochter die erg slim is, goed kan leren en geen gedragsproblematiek heeft (al valt dat puberen ook niet mee en ik zal maar niet vertellen waar ik voor uitgemaakt ben vorige week). Je kan ook een kindje krijgen met medische of gedragsproblemen en dan krijg je dat er ook nog eens bij. Ook kost een kind gewoon veel geld. Als ze jong zijn valt het wel mee maar het wordt steeds meer. Ik ben blij dat ik er als alleenstaande moeder maar 1 heb. Ik heb nooit spijt gehad dat ik geen abortus heb laten doen maar feit is wel dat het ingrijpend en bepalend is voor je leven. Mijn leven zou er zeker anders uitgezien hebben zonder kind.

"Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great - You have no power over me"

**Geplaatst:** 13-11-22 14:16

Geplaatst: 13-11-22 14:16

Ik zou niet anders willen dan de 3 meiden die we nu hebben.

Maar de nadelen wil ik ook best wel delen

. Geen dag meer voor jezelf. Waar je normaal gesproken weekend en vrije dagen hebt, bestaan die nu voornamelijk uit kinderen vermaken. (op een uitzondering na als je oppas regelt en wat leuks gaat doen)

Niet iedereen heeft het geluk om makkelijke slapers te hebben, dus verwacht niet direct dat je jonge kinderen overal mee naar toe nemen kan en ze slapen wel. Ook de verwachting 'ze kunnen bij oma en opa logeren' is niet een vanzelfsprekendheid. Één van mijn kinderen is een enorm slechte slaper en die wil niet ergens anders slapen en ik wil mijn ouders daar ook niet mee opzadelen.

Ik was altijd redelijk onbezonnen en makkelijk, sinds ik kinderen heb denk ik overal langer en verder over na. Wat er wel niet mis kan gaan, hoe je het het beste kan doen als ouder zijnde. Vermoeiend :')

Weinig rust in huis, de kinderen staan de hele dag aan. Ze kunnen heel mooi spelen gelukkig, maar het is wel de hele dag: 'mama kijk!' 'mama kun je helpen' 'mama wat ben je aan het doen'.
Ik heb jonge kinderen (0,2,4) alles is tijdelijk maar dan komt er vast wel weer iets anders, haha.

Wat wel een pluspunt is, je gaat werken meer waarderen :')

Even er uit en jezelf uitdagen.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:16

Geplaatst: 13-11-22 14:16

Je benoemt eigenlijk alles al. Alleen jij kan die keus maken.

Kinderen zijn geweldig, maar ook regelmatig heel zwaar.

Fysiek hebben mijn drie kinderen mij mijn schildklier gekost, mijn strakke buik onherstelbaar beschadigd en mij permanent beperkt mobiel gemaakt door bekkeninstabiliteit.

Toch ben ik gek op ze en had ze niet willen missen. Maar weet absoluut zeker dat je ze wil, want er zijn geen garanties dat het makkelijk wordt.

"Nooit gedacht dat ik een Tattoo zou hebben... en het is helemaal zeker, hij gaat nooit meer weg!!"

"Niets is zo prachtig als een Aria!" KLIK! Wie weet waar Elliot van manege Schildknecht is? *KLIK*

**Geplaatst:** 13-11-22 14:17

Geplaatst: 13-11-22 14:17

Ik wil je een compliment maken; ik vind het ontzettend goed dat je van te voren een goede afweging maakt

Om een of andere reden denken mensen soms nog langer na over de koop van een paard (want: duur, en je moet er altijd rekening mee houden in je dagplanning) maar niet over het krijgen van kinderen (want: wens!) terwijl het "Duur en je moet er altijd rekening mee houden in je dagplanning" net zo goed een rol speelt. En nouja, een paard kan je altijd nog verkopen, kinderen niet

Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad en ben inmiddels echt te oud. Ik ben wel een aantal maanden opvoeder geweest van mijn twee neefjes. Zij hebben fantastische ouders die een hele grote kinderwens hadden en fantastische ouders zijn. Maar toen belandden ze samen in een behoorlijk heftig auto-ongeluk (kinderen waren er niet bij gelukkig) waarvan ze beiden maanden moesten revalideren.
Dat komt natuurlijk niet vaak voor, dat beide ouders tegelijk "uitgeschakeld" zijn dus je moet niet té bang worden, maar juist omdat je noemt dat je geen vangnet hebt in familie is het wel iets waar ik over na zou denken. Stel er gebeurd is, is er iemand aan wie je je kinderen op dat moment toe kan vertrouwen?

Laatst bijgewerkt door Lijsken op 13-11-22 14:21, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst:** 13-11-22 14:19

Geplaatst: 13-11-22 14:19

Lichamelijk gezien trouwens: op een trampoline springen en niezen zal nooit meer hetzelfde zijn.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:20

Geplaatst: 13-11-22 14:20

Poeh... ik vind het zeker geen rozengeur en maneschijn.

Mijn man en ik vochten jaren om een kindje te krijgen. Toen hij geboren werd dacht ik alleen maar "wat heb ik gedaan"
Ik had echt het makkelijkste liefste kind ooit maar vond het totaal niet leuk. Daar raakte ik zwaar van in de war, want dit wilde ik toch het liefst?
Maar na een paar maanden kwam er wat ritme, wat zelfstandigheid en vond ik het "wel oke...".
Na een maand of 10 besefte ik me pas dat ik echt ontzettend begon te genieten van dat knulletje en mijn draai had gevonden. En na een jaar vond ik de roze wolk.

Toen hij 2,5 was gingen we voor nr 2 en toen ze geboren was zei ik tegen mijn man letterlijk "een jaar afzien, en dan genieten". Deze dame huilde veel, had geen ritme en door medische nalatigheid heb ik maanden verschrikkelijk veel pijn gehad. Ik ben in een depressie gekomen. Vlak na herstel daarvan verloor ik mijn man dus mijn hechting met haar is heel moeilijk verlopen.
Ze is nu 1,5 en ik kan nu pas oprecht zeggen dat ik echt geniet van haar en er plezier in heb.

Ik ben geen babymoeder. Ik vind dat extreem afhankelijke helemaal niks en heb tijd voor mezelf nodig. Tegelijkertijd ben ik een controlfreak en kan ik ze nauwelijks uit handen geven.
Maar vanaf anderhalf komen er ineens kleine mensjes tevoorschijn en word ik zo blij van ze.
Nog steeds is het zwaar dat je er constant rekening mee moet houden, een soort hond maar dan 20000x intenser. Maar voor mij is de cliché wel waar dat ik zo ontzettend veel liefde van ze terug krijg dat het tegen elkaar opweegt. Of dat voor jou ook zo is kun je denk ik niet vooraf bedenken hoewel ik denk dat de natuur daarin wel zorgt dat dat bij de meesten zo is.
Waarmee ik niemand kinderen wil aanpraten, ik denk wel dat je leven "simpeler" is zonder kinderen.

Maar ik zou nu nooit meer zonder ze willen, ze hebben mijn leven intens verrijkt.

Laatst bijgewerkt door secricible op 13-11-22 14:22, in het totaal 1 keer bewerkt

"what is the bravest thing you've ever said?" asked the boy
"Help" said the horse

**Geplaatst:** 13-11-22 14:22

Geplaatst: 13-11-22 14:22

Mijn zoon is nu 15 maanden en ik ben 7 maand zwanger van onze dochter.
Dit is hoe het mij ons/bevalt.

Pittig, ik wist altijd al dat ik kinderen wilde en ik had me enorm ingelezen dus dacht helemaal voorbereid te zijn.
Dat was niet zo. Je kunt als kinderloze je gewoon niet écht inbeelden hoe het is om een baby te hebben.

De eerste 3/4 maanden vond ik echt verschrikkelijk. De onzekerheid, slaapgebrek en het ontzwangeren waren echt zwaar en pittig.

Wat ik vooral als een enorme overgang heb ervaren is het verschuiven van je eigen standplaats in de wereld. Voor kinderen ervaarde ik alles vanuit mijzelf en besliste ik vanuit wat goed is voor mij en mijn eigen geluk. Mijn brein is gewoon herschreven. Mijn kinderen staan voor nu op 1. Dat is niet erg maar soms wel een gek idee.

Ik ben geen baby mama maar nu mijn zoon ouder is, loopt, brabbelt en ontdekt is het echt fantastisch. We hebben zoveel plezier met hem! Kinderen zijn niet zaligmakend maar voor ons wegen de nadelen absoluut niet op tegen al het geluk wat je ervoor terug krijgt.

Kan er nog veel meer over kwijt maar het is eigenlijk niet kort te omschrijven. Enige wat ik denk dat belangrijk is, mocht je voor kinderen gaan kies er dan bewust voor. Want zoals je zelf al aangeeft, echt vrij heb je namelijk niet meer.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:32

Geplaatst: 13-11-22 14:32

Mjetterd schreef:
Lichamelijk gezien trouwens: op een trampoline springen en niezen zal nooit meer hetzelfde zijn.

Daar heb ik dan weer helemaal geen last van.
Geen klachten gehad tijdens de zwangerschap en er ook niks aan over gehouden, zelfs geen streepje. Trampoline geen probleem.

"Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great - You have no power over me"

**Geplaatst:** 13-11-22 14:33

Geplaatst: 13-11-22 14:33

VuurVleugels schreef:
Wat voor mij ook mee speelt: in wat voor wereld zet je zo'n kind neer? Niet dat ik mensen veroordeel die kinderen krijgen hoor, maar kijk naar de enorme overbevolking, de klimaatverandering, de aarde die het gewoon niet meer trekt. Wij checken over een jaar of 40-50 uit waarschijnlijk, maar de generatie na ons mag dan vrolijk dealen met wat er nog van de aarde over is. Met alle stikstof ellende, vergrijzing, oorlogen en smeltende poolkappen er gratis bij. Ik wil zelf geen kind achterlaten daarmee. Nogmaals, dit is een keuze die ieder voor zich moet maken hoor, maar dit zijn mijn afwegingen!

Dit vind ik ook wel een ding. Een maand geleden nog een bericht van de NOS.
https://nos.nl/artikel/2446410-aantal-j ... orona-hoog

Citaat:
Ongeveer een op de zes jongeren tussen 12 en 25 jaar denkt er serieus over een einde aan zijn leven te maken. Dat percentage is de afgelopen maanden nauwelijks gedaald.

Dat verklaren ze deels nog door corona, maar ook de maatschappij waarin we leven. Ik zou me als puber/jongvolwassene nu ook onwijs bezorgd maken over klimaatverandering, het feit dat huizen nauwelijks te vinden zijn etc. Zij moeten het wel op gaan lossen straks en/of leven met de gevolgen van wat mijn generatie veroorzaakt heeft -O-

Dus ook daar een tip; denk niet alleen na over een toekomstig kind als baby, maar ook als puber en volwassene die het wordt.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:38

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 14:38

Ik heb twee schatten van kinderen en zou ze voor geen goud willen missen.inmiddels zijn ze allebei volwassen en zonder al te veel problemen opgegroeid. Maar als ik bedenk in wat voor verrotte wereld we tegenwoordig leven vraag ik me af wat de huidige jonge generatie nog voor toekomst heeft. Persoonlijk zou ik in deze tijd geen kinderen hebben genomen.

**Geplaatst:** 13-11-22 14:40

Geplaatst: 13-11-22 14:40

Met de dag word ik blijer geen kinderen te hebben.

Ik heb nooit echt rammelende stokken gehad. Of ze anders heel hard weg gestopt.
Toen ik jong was wist ik eigenlijk als zeker, ik wil geen kinderen.
Maar vervolgens gaat iedereen zeggen, ja maar kinderen van jezelf zijn wel leuk, ik vind die van andere ook niets.
Zoveel als jij van dieren houd dan kan het niet anders dat je ook van een eigen klein mensje houd.
En dan ga je toch een soort van twijfelen.

Maar ik heb al bijna mijn hele leven ME/CVS, dus gaan werken en ook nog willen paardrijden was al een pittige klus voor mij. Maar ja dat rijden, moet ik dat wel blijven doen dan? Nu kan een kind nog, later niet.
Maar toen ik op mijn 30e ook nog bij een ongeval hersenletsel op liep was de keuze wel gemaakt.
Zo moe, zo vaak migraine, dat is niet eerlijk tegenover een kindje. Een moeder die er te weinig leuke dingen mee kan doen.

Ondertussen ben ik 48 en geen dag spijt.
En met de dag minder spijt in deze verkl,ote rare wereld.

En dan zie ik mijn vriendin, die zielsveel van haar kinderen houd.
Nu na jaren weer een paard gekocht om ook weer haar hobby te kunnen doen.
Gisteren op stal gekomen, vandaag de kinderen mee.
Druk op stal, paard nerveus, kinderen bang en zij in de stress word het ooit wel wat...
Het enige wat ik dan denk is... wat denk je dan, die kinderen nu al menen te moeten knuffelen...dat kan toch ook niet.
Ik vind het oprecht rot voor haar, maar wat een getrut toch... Dat mis je toch niet...

‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’

**Geplaatst:** 13-11-22 14:47

Geplaatst: 13-11-22 14:47

Mjetterd schreef:
Lichamelijk gezien trouwens: op een trampoline springen en niezen zal nooit meer hetzelfde zijn.

helaas waar.

ik heb 4 dochters. heel cliché misschien, maar ik zou ze dus echt niet kunnen missen.
Voor ik van de eerste zwanger werd had ik nog nooit zelf een baby vastgehouden of verschoond, vond het zelfs een beetje eng om ergens op kraamvisite te moeten. Totaal zonder ervaring het diepe in gesprongen dus.
Ik heb geluk gehad dat ze alle 4 makkelijke kinderen waren, zelf werd ik na nr 1 ook veel makkelijker en handiger natuurlijk. Je moet het even leren, maar het is niet zo moeilijk en als je in een regelmaat komt is het ook wel heel erg leuk om de kinderen te zien groeien. De eerste 2 jaren vind ik wel tropenjaren hoor, gebroken nachten, nauwelijks rust overdag. Werk werd echt een soort vlucht/uitrustplek haha.. Was wel in een tijd dat kinderopvang nog wat betaalbaarder was en ik had geluk met een lieve oma die regelmatig op wilde passen.

mijn oudste 2 zijn inmiddels het huis uit en aan het studeren, weer een heel andere fase. Heel anders hoe we nu weer met elkaar om gaan, gelijkwaardiger.

De leukste periode vind ik toch de basisschoolleeftijd, tot een jaar of 10. pubertijd mogen ze wat mij betreft overslaan haha. nog twee te gaan, de jongsten zijn nu 8 en 9.

qua kosten is het zeker niet goedkoop, maar dat komt ook omdat we voor de kinderen wat minder gingen werken. Ik ging 3 dagen en man ging 4 dagen *(eerste tijd via betaald ouderschapsverlof) Dat inkomen mis je dus al. En ja, vakanties ben je gebonden aan schoolvakanties, dus hoogseizoen, dat is ook heel naar. Merkkleding en rages etc hebben we nooit heel erg aan meegedaan. Mijn kinderen zijn ook niet gewend aan veel luxe. Dragen net zo makkelijk Vinted of hema/scapino kleren dan echte dure merkkleding.

Veel succes met je overwegingen.

[IM] Zoëy, onze gouden stippelpony

don't bite the hand that feeds you

**Geplaatst:** 13-11-22 14:49

Geplaatst: 13-11-22 14:49

Wat voor mij vooral het grootste nadeel is; je staat 24/7 aan! Ook al zijn ze op school of opvang, je weet gewoon dat er een telefoontje kan komen in kader van; kan je komen halen want koorts/van klimrek gevallen/overgeven (vul in naar wens).
Nooit meer de vrijheid om gewoon te gaan en staan waar je wil, te eten wanneer je zin hebt, te slapen wanneer het kan, altijd en alles is aangepast op hun ritmes, dat mis ik soms wel eens, het impulsieve.

Lichamelijk heb ik de zwangerschappen eigenlijk altijd plezierig gevonden, ontzwangeren was ook prima te doen, ik ben wel een babymoeder, ik vind de periode van geboorte tot zeg maar 3 jaar (dan gaan ze hier naar school) het allermooiste, ook al is het intens.

Nu zijn de jongste 2 inmiddels (bijna) 2 jaar en 6 jaar en de oudste wordt over paar maanden 18 jaar, zit ik dus echt 2 compleet verschillende fases.

Had ik het, achteraf, anders willen zien? Nope, ik zou ze echt absoluut niet kunnen missen. Ze zijn niet alleen het belangrijkste onderdeel van mijn leven, ze zijn een onderdeel van mijn wezen, zonder hun zou ik me nu totaal incompleet voelen.

Des Lions - Fokkerij van Tinkers in Zuid Frankrijk
https://www.deslions.eu/
Live cam voor veulens 2024 via dit youtubekanaal; https://www.youtube.com/channel/UCOqsI9 ... bvuviF1vnw
Topic 2024; [KS-MK] Franse (Tinker)veulens 2024 - here we go again!

**Geplaatst:** 13-11-22 14:54

Geplaatst: 13-11-22 14:54

Ik heb zelf geen kinderen, heel bewust niet. Sinds een jaar heb ik een relatie met een man met een zoon van nu 13, en krijg ik dus voor een deel mee hoe het is. Sowieso maakt hij een deel uit van mijn leven, en als we gaan samenwonen alleen maar meer.

Ik vind het interessant om mee te maken en heb mezelf ook wel verrast ik hoe snel je om zo’n ventje gaat geven. Maar de zorgen, het eindeloze geregel, opvoedkundige goede keuzes maken

, etc. Het is echt wel pittig. En dan is deze al een heel eind op weg :))

"Without you.. Without you the poetry within me is dead."

**Geplaatst:** 13-11-22 15:08

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 13-11-22 15:08

200€ voor opvang?! Dat wil ik ook

Wij zijn 500€ in de maand kwijt voor 1 dagje in de week..

Ouder zijn is zwaar, maar leuk.
Mijn dochtertje is nu 1,5 en nu pas kan ik er echt van genieten, ook omdat ik mijzelf veel te veel druk op heb gelegd tot nu.

Nymphadora Ria

*22-06-2018*
Cadilac

*24-05-2007* B+8

**Geplaatst:** 13-11-22 15:09

Geplaatst: 13-11-22 15:09

Wat heb je dit goed omschreven TS. Ik begrijp je struggle, aangezien ik er zelf ook mee zit. In de wereld van vandaag is een oerinstinct voor mij ook niet meer genoeg om van daaruit te beslissen dat ik kinderen zou willen. Die rammelende eierstokken herken ik, bij ieder kindje doet mijn brein 'aaah

' maar ondertussen weet ik dondersgoed dat ik nu geen kinderen zou willen. Ik moet er wel bij zeggen, ik heb geen koophuis en geen relatie, ook geen vreselijk grote financiele buffer, en ben een paar jaartjes jonger. Het is dus een iets andere situatie voor mij, maar ook als ik al die dingen wel zou hebben, zou ik alsnog mijn overwegingen hebben zoals jij die ook hebt. Dat je dit gesprek zo opent vind ik erg mooi, omdat nog best wel taboe is. De enige angst die ik heb bij het niet krijgen van kinderen, is hoe mijn toekomst eruit zal zien als ik ouder ben. Want als je geen kinderen hebt, met wie vier je dan Kerst, wie komt er dan op bezoek als je 60/70 bent, wie helpt je zodra je dat echt nodig gaat hebben op je 80e/90e? Vrienden, zussen en broers hebben op een gegeven moment ook hun eigen leven natuurlijk, eventueel wel met kinderen. Aan de andere kant, als je wel kinderen hebt is het natuurlijk ook niet gegarandeerd dat je later gezellig met z'n allen om het haardvuur gaat zitten en dat ze altijd voor je klaar staan. Er kan zoveel gebeuren. Persoonlijk denk ik dat als je nadenkt over hoe je je leven graag voor je zou zien, nu en over 30/40/50 jaar, dat je dan een redelijk idee hebt over hoe kinderen daar wel of niet in zouden passen. Uiteindelijk gaat het er voor mij in ieder geval om, om goed te onderzoeken wat ik in mijn leven wil doen en worden. En ook de afweging van de voordelen en de nadelen, als je dus echt dolgraag kinderen wil dan kan ik mij ook voorstellen dat alle nadelen erbij in het niet vallen - of het in ieder geval dubbel en dwars waard zijn. Als dat voor jou niet zo is, dan heb je ook je antwoord.

Dat je zelf een negatieve ervaring hebt gehad in je jeugd kan natuurlijk een bepaalde stempel op je huidige overwegingen drukken. Zo kom ik zelf uit een gescheiden nest en zijn er nog een aantal dingen die ik heb meegemaakt die ik ook niet aan een toekomstig kind zou willen wensen. Lange tijd was dat mijn motivatie om echt, echt geen kinderen te willen. En dat is zonde, want dan laat ik mijn eigen angst in de weg staan van een belangrijke keuze. De geschiedenis hoeft zich niet te herhalen. Dus mocht je het idee hebben dat jouw ervaringen je keuze op een bepaalde manier kleuren, dan is dat misschien nog even het onderzoeken waard.

Laatst bijgewerkt door UMayDream op 13-11-22 15:11, in het totaal 1 keer bewerkt

Lees hier over mijn reis van 2,5 maanden naar Canada: [BEU] Van dressuur in Nederland naar cowgirl in Canada, eh!

**Geplaatst:** 13-11-22 15:09

Geplaatst: 13-11-22 15:09

https://www.bol.com/nl/nl/f/dagboek-van ... /30005931/

Je moet 'm hier en daar natuurlijk met een korrel zout nemen maar tussen de regels door is het niet te missen duidelijk.

Hier ook geen kinderen; de behoefte was er aan beide kanten niet en we kwamen elkaar tegen op een leeftijd dat de risico's er ook niet minder op werden.

Maar wat jij zegt over de genetische status van je familie; dat is wel iets waar te vaak te simpel overheen gestapt wordt, in mijn optiek.
Van heel dichtbij zien gebeuren, de zoon van de stalhouder overleed "uit het niets" op 28-jarige leeftijd. Zijn vader heeft de 50 ook niet gehaald.
Het was bekend dat er in die familie vaker dan gemiddeld problemen waren met het hart (genetische aanleg). Ik vind dat je jezelf best de vraag mag stellen of je dat je kinderen, in welke versie dan ook, aan wil doen.

It will never be perfect. Make it work. --Live--

Leuke dingen doen met je paard? http://www.nvvr.info

**Geplaatst:** 13-11-22 15:12

Geplaatst: 13-11-22 15:12

Wat goed dat je dit topic aanmaakt en er zo goed over nadenkt!

Ikzelf heb eigenlijk nooit een hele sterkte kinderwens gehad. Ook omdat ik voor de klas sta en daar al erg mijn ei en liefde in kwijt kon. Toch hebben we uiteindelijk wel voor een kindje gekozen en na een makkelijke zwangerschap en makkelijke bevalling hadden wij ons zoontje(inmiddels bijna 2). Ik had verwacht dat ik een echte babymoeder zou zijn. Heerlijk knuffelen de hele dag, maar ons zoontje huilde erg veel en sliep overdag weinig. Dit werd na een week of 8 beter, maar was erg pittig. Ik heb er een klein trauma aan overgehouden. Toen mijn zoontje al bijna een jaar was, schoot ik nog in de stress en brak het zweet me uit zodra ik in de verte een jonge baby hoorde huilen.. Gelukkig is dat inmiddels beter. Moe ben ik overigens in die periode nooit geweest, omdat ons zoontje de nachten wel goed sliep.

Het zien opgroeien van je kindje is wat mij betreft 1 van de mooiste dingen die er is. Hoe snel ze dingen leren, dat ze zo klein als ze zijn al een hele eigen persoonlijkheid hebben. Samen spelen vind ik erg leuk. Zal ook wel moeten, want ons zoontje kan zichzelf slecht vermaken.

Wat ik zwaar vond was, naast het huilen, dat ik niet meer zomaar weg kon wanneer ik wilde. Ons zoontje kon niet goed mee overal heen, want dat werd huilen en dus zat ik veel aan huis gebonden. Zowel mijn partner als ik hebben hobbies die veel tijd kosten en daar waar we eerder beiden bijna elke avond weg waren, moesten we elkaar ineens afwisselen. Dus minder tijd voor jezelf en minder tijd voor elkaar. Gelukkig hebben wij lieve ouders en schoonouders en broertjes die graag af en toe oppassen, zodat we ook samen iets kunnen doen. Maar als je geen familie in de buurt hebt, dan misschien wel lieve vriendinnen of gewoon een oppas. Ik vind wel: hoe ouder m'n zoontje wordt, hoe leuker het wordt.

**Geplaatst:** 13-11-22 15:14

Geplaatst: 13-11-22 15:14

Je kunt niet alles in het leven beslissen op ratio. Als ik denk hoe erg mijn leven is veranderd na kinderen. Alle vrijheid die je mist... alles wat niet meer kan... Ja, dat kan je goed omschrijven. Dat kon ik als kinderloze ook altijd goed omschrijven.

En ik dacht dat ik mij ook wel kon 'indenken wat ik er voor terug kreeg' . Ik bedoel ik houd zielsveel van mijn nichtjes, mijn vent en ook van mijn dieren. Dus ik dacht altijd: Ja, ik snap wel hoe het is om onvoorwaardelijke liefde te kennen.

In mijn werk was ik altijd zwaar geïrriteerd als een ouder in een gesprek vroeg: 'heb je zelf kinderen?' , dan dacht ik hallo, ik ben een professional, ik kan mij heus goed voorstellen hoe het is.

De realiteit is naar mijn mening. Je hebt geen idee :')

Je hebt geen idee hoe het is om zoveel, zo onvoorwaardelijk van een kind te houden.

En ja, ik wil haar heus ook wel eens tegen de muur gooien, dus het is geen rozengeur en maneschijn.

Maar dat gevoel, dat had ik nooit willen missen. Al zegt mijn verstand soms: je had nu ook lekker sushi kunnen zitten eten in een restaurant, ipv pindakaas van het plafon af zitten boenen

Dat gevoel.... onbeschrijfelijk...

24/7 buiten en een binnenbak in de Randstad? Het is er:
insta: https://www.instagram.com/staldegroenemeer website: https://www.staldegroenemeer.nl

**Geplaatst:** 13-11-22 15:16

Geplaatst: 13-11-22 15:16

Poosje81 schreef:
Wat voor mij vooral het grootste nadeel is; je staat 24/7 aan! Ook al zijn ze op school of opvang, je weet gewoon dat er een telefoontje kan komen in kader van; kan je komen halen want koorts/van klimrek gevallen/overgeven (vul in naar wens).
Nooit meer de vrijheid om gewoon te gaan en staan waar je wil, te eten wanneer je zin hebt, te slapen wanneer het kan, altijd en alles is aangepast op hun ritmes.

Dit is hoe ik het ook heb ervaren toen ik een relatie had met een man die jonge kinderen had uit zijn eerdere relatie.

Wat een zegen toen de relatie over ging en ik mezelf en onvoorwaardelijke tijd voor mezelf weer terug kreeg!! Ik verstopte me tijdens die relatie wel eens op de slaapkamer of ging naar de wc terwijl dat helemaal niet hoefde, gewoon om éven alleen te kunnen zijn. En ja, ik vond ze echt wel lief en ik gaf echt wel om ze ondanks dat het niet mijn kinderen waren. Maar de hele dag de zorg voor een kind vond ik echt enorm heftig en niet aan mij besteed. Voor die relatie had ik wel degelijk een kinderwens, zij het een kleine die maar van zeer korte duur was (hou het maar op een soort van verstandsverbijstering rond mijn 28e). Maar inmiddels is er geen vezel in mijn lijf die verlangt naar kinderen en ik ben blij dat het ook wat normaler wordt tegenwoordig. Mijn huidige partner weet dat dit mijn dealbreaker is en verzucht gelukkig steeds vaker hoe blij hij is dat wij "er niet mee opgescheept zitten".

Ik vind het echt te waardevol om tijd voor mezelf en/of mijn partner te kunnen hebben, zonder dat hier van alles voor geregeld moet worden. Ik vind het heerlijk om ook eens een dag helemaal niks te kunnen doen en heb dit naast een drukke baan ook nodig. Kinderen passen niet bij mij en niet bij wat ik wil in mijn leven.

**Geplaatst:** 13-11-22 15:18

Geplaatst: 13-11-22 15:18

Ik kan je alleen iets zeggen vanaf de andere kant. Ik wil geen kinderen en ik heb nooit kinderen gewild. Ik zie het leuke ook niet van kinderen, dus dat maakt het wel heel erg makkelijk als je altijd alleen maar de nadelen eraan ziet

Ik heb natuurlijk vriendinnen en veel andere mensen om me heen die wél kinderen hebben, en die zien mij continu doen waar ik zin in heb, schijt aan alles. En dan zeggen ze wel van jeetje wat lijkt me dat heerlijk. Ze zeggen ook van zodra je kinderen krijgt, draait letterlijk ALLES om de kinderen. Ook zeggen ze eigenlijk allemaal dat je relatie er niet beter van wordt, en veel zijn ook vrij vlot uit elkaar gegaan nadat er kinderen kwamen. Maarja... feit is ook dat veel mannen juist wegblijven bij vrouwen die geen kinderen willen, dus ja... wat is beter.. eerst iemand hebben en dan verliezen... of iemand helemaal niet kunnen krijgen?
Al met al denk ik dat de keuze die je maakt, uiteindelijk een keuze is tussen volledige vrijheid en volledig gevangenschap. Als jij denkt dat het voor jou niet zal voelen als gevangenschap, omdat je gevangen zit met wat in jouw ogen het mooiste is wat je kunt hebben op aarde, dan zou ik ervoor gaan. Als het je benauwt of als je twijfelt, zou ik het niet doen.
En zoals al eerder genoemd is.. denk ook aan in wat voor wereld je zo’n kind neerzet

Laatst bijgewerkt door Dorine92 op 13-11-22 15:20, in het totaal 1 keer bewerkt

Wohlan inter 2 startgerechtigd
Beliche zz-licht+2
Ugalla Sz zz-zwaar startgerechtigd

**Geplaatst:** 13-11-22 15:19

Geplaatst: 13-11-22 15:19

Ik ben inmiddels 34 en ik mis een stukje biologie; ik heb 0,0 rammelende eierstokken. En dat maakt soms ook best onzeker.

Ik ben opgegroeid met het idee en wereldbeeld dat kinderen krijgen er bij hoort. Het was wel altijd iets voor later.
Maar later kwam, de stabiele relatie, koophuis in goede wijk, vaste baan, prima salaris. En de vragen kwamen soms wel, maar wij zaten beide met hetzelfde: we voelen het niet. Heel veel gesprekken samen over gehad en we zitten 100% op één lijn. Ik werk met kinderen en soms krijg ik ook op dat vlak vragen; maar wil je dan niet zelf kinderen?

Inmiddels ben ik op een leeftijd dat je het echt wel zeker moet weten, maar het gevoel is er nog altijd niet bij ons beiden. Ik ben er ook 100% van overtuigd dat ik geen kind wil nemen omdat "het zo hoort" of omdat het van ons wordt verwacht. Dus zonder dat we er 100% voor willen gaan, doen we het dus ook niet.
Onlangs is mijn jongere zusje voor het eerst mama geworden. Echt ontzettend leuk, we zijn echt dol op onze neefjes en nu nichtje er bij. Maar ik had het ook best moeilijk op dit punt, als enige van het gezin die geen kinderen heeft: want wat moet ik zelf met dit ontbrekende gevoel? Stel ik nu iedereen om me heen teleur? Maar ik weet heel goed dat ik mezelf teleurstel als ik ergens instap waar ik niet achter sta.

Wij hebben dit jaar een pup genomen en dat is al behoorlijk handenbindend. En die groeit snel op :')

Bij mij heeft ook altijd meegespeeld dat ik werk met kinderen met een beperking, ik zie dagelijks dat kinderen krijgen geen garantie is dat alles goed gaat. Niet dat het kommer en kwel is, maar wel veel extra zorgen, op welk vlak dan ook en in allerlei uitersten.
Dan nog de wereld en de maatschappij, wat staat komende generaties te wachten?
En tot slot mijn eigen hoofd en lijf. Ik kom nu al net aan de winters door, hoe moet dat als je mama bent?

Ik ben groot waardeerder van mijn rust thuis, mijn vrijheid. Dat gaf ik gedeeltelijk op met een puppy, maar krijg ik langzamerhand weer steeds meer terug. Met een kind is dat absoluut niet vergelijkbaar..

..
The music of this awe
Deep silence between the notes
Deafens me with endless love
..

**Geplaatst:** 13-11-22 15:20

Geplaatst: 13-11-22 15:20

De eerste drie maanden had ik echt een poep makkelijk kind.ik had lichamelijke ook weinig ellende na de bevalling alleen mijn buik is helemaal naar de sodemieter. Dat moet operatief hersteld worden. Wil die weer enigsinds mooi glad worden.

Maar mijn dochter stond een poos stil in haar ontwikkeling. Heeft heel lang geen intentie gehad om rollen of kruipen. En vanaf tien /elf maanden begon ze opeens te rollen en met 13 maanden kruipen en 13 en een halve maand stond ze aan de tafel. Heel veel gezeur van het cb gehad er over. Fysio er bij. (ze is dus hypermobiel dus). En belachelijk veel ellende met een gastouder vinden en vakantie gastouders vinden. Boze werkgever want steeds meerdere dagen koorts na de vaccinatie. En ik ben alleenstaand dus geen vent in huis die de helft van de ellende kan opvangen.

Lily heeft veel last van frustratie als ze iets niet durft maar wel wilt dat was eerst met kruipen. En nu met het bochtje om de tafel heen maken om langs de volgende zijde te kunnen lopen. Ik Verwacht dat Lily pas los loopt als ze bijna twee is. Gelukkig slaapt ze snachts wel fijn door. Dus de avonden kan ik even herstellen.

Positieve is dat ze een enorme heerlijke knuffelkont is. En met dagjes uit gewoon lekker om zich heen koekeloert. Ik ben met haar naar de hengstenshow geweest. Het merendeel van de tijd sliep ze lekker in de draagdoek.Dat is echt mijn lifehack geweest die draagdoek.

Inmiddels begint ze met bijna 16 maanden een echt mini mensje te worden en begin ik het steeds leuker te vinden. Maar die periode van vier tot 13 maanden vond ik vreselijk.

Dat vinden wij alleen maar heel bijzonder!

Wie is er online