Ik zal beginnen bij het begin en mijn best doen er een duidelijk verhaal van te maken.
Toen ik nog in de basisschool zat was ik absoluut niet onzeker. Voor toetsen studeerde ik eerder te weinig dan te veel en stress kende ik niet. In de middelbare school heb ik echter een goede vriendin leren kennen die wél erg onzeker was. Ze is eigenlijk heel de middelbare schooltijd mijn beste vriendin geweest en ik trok dan ook veel met haar op. Ik denk dus dat mijn onzekerheid hier is ontstaan en ik het een beetje van haar heb overgenomen, al zal dat niet het enige zijn dat hierin heeft meegespeeld. Het begon vooral met dat ik wél stress kreeg voor toetsen en examens, ondanks dat ik ergens echt wel wist dat ik het goed gestudeerd had. Ik haalde dan ook steeds boven de 90% op mijn rapport, geen enkele reden om te stressen dus. De laatste jaren is de onzekerheid echter op meerdere vlakken toegenomen. Ik studeer nu aan de universiteit en de examenperiodes staan gelijk aan anderhalve maand slecht (in)slapen door de stress. Overdag valt de stress goed mee, het is vooral 's avonds en de laatste dagen voor een examen dat dit opspeelt. Ook hier geldt weer, ik heb nog nooit een herexamen gehad dus waar stress ik steeds zo over? Stel dat ik wel eens een herexamen heb, is dat dan zo'n ramp? Ook niet. Moest dit het enige zijn kon ik mij er wel over zetten, studeren en examens maken is niet iets wat ik van plan ben mijn hele leven te blijven te doen. Maar dit is maar een deeltje van het geheel.
Sinds een jaar ongeveer kwamen er nog andere dingen bij. Zo trek ik mij normaal niets aan van wat mensen die ik niet ken of 'moet' van mij denken, maar bij mensen die ik graag heb of waarvan ik zou willen dat zij mij graag hebben heb ik wel een soort sociale stress, vooral bij mensen die een stukje ouder zijn dan ikzelf. Zo vraag ik me na (telefoon)gesprekken vaak af of ik geen stomme dingen heb gezegd of dingen die misschien verkeerd geïnterpreteerd konden worden of konden overkomen. Dat blijft dan gerust meerdere uren in mijn hoofd malen.
Bij vriendinnen heb ik dit niet maar bij bepaalde mensen/groepen heb ik wel het gevoel dat ik hun vriendschap moet verdienen ofzo, 'leuk gevonden moet worden'. Het gevoel dat de anderen leuker zijn dan ikzelf waardoor ik er minder bij lijk te horen. Ook mensen die ik vooraf niet echt ken maar van ongeveer dezelfde leeftijd zijn vind ik steeds 'volwassener' of 'spontaner' (vul maar in) dan ikzelf.
Iets wat hierbij aansluit is dat ik geen alcohol drink, best uitzonderlijk voor mijn leeftijd. Ik ga er altijd meteen vanuit dat mensen het "belachelijk" vinden dat ik niet drink, waardoor ik mij er al minder bij voel horen. Je krijgt dan al snel de stempel "plichtsbewust = saai". Ik weet best dat niet iedereen zo zal denken, maar als je ergens zegt dat je niet drinkt komt er bijna altijd de vraag, waarom niet? Terwijl ik denk, waarom wel? Dat is een discussie buiten dit onderwerp om, maar om maar aan te geven dat als ik nieuwe mensen leer kennen ik bijna niet durf te zeggen dat ik niet drink en het gevoel heb buiten de boot te vallen omdat in de meeste gevallen de rest dat wel doet.
Een ander punt waarover ik op sommige vlakken onzeker ben/over kan stressen zijn mijn dieren. De fretten zitten in een volledig overdekte en afgesloten ren, ook met ingegraven gaas. Toch twijfel ik elke keer dat ze weer beginnen graven opnieuw over of alles echt wel oké is en ze nergens kunnen ontsnappen. De deuren sluiten met schuifsloten, en ook deze check ik zeker een keer of vijf voor ik toch maar besluit dat ze echt wel dicht zijn en weer naar binnen ga. Maar dan ook echt op een obsessieve manier
. Ik overloop ook minstens drie keer of ik alles in orde heb gemaakt (proper water, eten gehad, alles schoongemaakt...). Hetzelfde "ritueel" geldt als ik het huis verlaat. Ik check meerdere keren of alle kranen dicht zijn, het vuur zeker uitstaat, er niets meer aan het opladen is etc voor ik vertrek. Niets mis met het checken van zo'n dingen maar één keer is meer dan genoeg, terwijl ik na drie keer nog steeds twijfel en soms terugloop. Het is zo enorm vermoeiend om dit soort dingen meerdere keren per dag te "moeten" doen.Het meermaals checken van zaken heb ik ook wanneer ik een bericht/mailtje moet sturen naar iemand die een stuk ouder of onbekend is of iemand die ik zo apprecieer dat ik niet wil overkomen als iemand die schrijffouten maakt of dat ik niets wil zeggen wat verkeerd over zou kunnen komen. Ik lees dit dan ook steeds meerdere keren volledig na en kan zelfs nadat ik het verzonden heb weer over vanalles beginnen twijfelen.
Twijfelen heb ik bijvoorbeeld ook over autorijden. Ik rij nu toch al een aantal jaar met de auto en nog kan ik (zowel op voorhand als onderweg) echt stress hebben als ik ergens naartoe moet rijden waar ik het niet ken, of gewoon als het druk is op de baan. Het heeft dan ook lang geduurd voor ik alleen durfde te rijden. Over het algemeen moet ik iets vooral heel erg vaak gedaan hebben voor ik vind dat in het kan en dus geen stress meer heb.
Ook toen mijn rij-examen eraan kwam voelde ik mezelf er totaal niet klaar voor terwijl iedereen die al met mij had gereden zei dat ik echt wel goed reed. Door de stress een stomme fout gemaakt (iets wat ik anders absoluut niet zou doen, het tegenovergestelde zelfs) wat dan weer ook geen goed heeft gedaan aan mijn zelfvertrouwen.
Het feit dat ik geen vertrouwen heb in mezelf maakt ook dat ik er in mijn job (met een best grote verantwoordelijkheid) later heel lang over ga doen om zeker te zijn van mezelf zonder iemand die mij nog een beetje "inwerkt"/begeleidt.
Om af te sluiten misschien nog belangrijk om erbij te zeggen dat ik ook best perfectionistisch ben, wat mogelijk wel een rol zal spelen in mijn onzekerheid.
Over bepaalde van de genoemde punten, zoals een autorit naar een nog onbekende bestemming, afspreken met een groep mensen die ik nog niet echt goed ken, de examenperiode die eraan komt en noem maar op kan ik gerust één tot meerdere weken op voorhand beginnen stressen. Andere punten zoals dingen vijf keer controleren zijn gewoonweg echt vermoeiend en vervelend.
Nu zullen jullie vast allemaal denken, zoek je een goede psycholoog om te werken aan je zelfvertrouwen en perfectionisme, maar dat vind ik zo'n grote stap. Ik zou er graag eerst zelf aan proberen te werken maar ik weet gewoon niet hoe en waar te beginnen.
Allereerst bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Wat ik hiermee nu wil bereiken? Het is fijn om alles voor mezelf eens op een rijtje te hebben gezet, wat zoal de "problemen" zijn, en ik hoop ook dat er mensen zijn die tips hebben hoe hiermee om te gaan of hieraan te werken. Ik besef ook goed genoeg dat dit niet iets is wat op een weekje opgelost is, maar alle kleine beetjes helpen denk ik dan maar.
... en ik hoop dat je voor jezelf een psycholoog niet ziet als een soort van nederlaag.![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
Je hoeft niet diep in de put te zitten om van een psycholoog hulp te krijgen. 
