Shadow0 schreef:De vraag die ik eigenlijk heb: moet het veranderen? Wat als je het gewoon laat zijn, hem even laat huilen, en daarna verder tot de orde van de dag?
Hij hoeft van mij zeker niet te veranderen, maar het zou zijn leven toch wat aangenamer maken moest hij niet elke keer zo overstuur geraken. Ik wil gewoon zien of er mogelijkheden zijn om hem wat op te peppen, om hem zijn zenuwen onder controle te laten houden. Want zo is het voor hem ook gewoon niet leuk. Ik wéét dat hij er na een paar minuutjes door is, maar als hij dat nu ook zou beseffen, zou het toch voor iedereen leuker zijn.
Wistaire schreef:Klinkt een beetje als verlatings/scheidingsangst. Wel eens meegemaakt met een bekende, kind was niet te troosten als mama wegging, maar eenmaal daar was het goed en had het ook een leuke dag. Alleen het afscheid nemen was een ramp (wel een extreem geval, kind was een jaar of 10 en afscheid nemen ging altijd gepaard met huilen, schreeuwen en schelden).
Wat vooral hielp was het afscheid niet te lang maken en goed afspreken wanneer mama weer terugkwam.
Gelukkig gaat afscheid nemen voor de rest wel gewoon vlot, aan school bijvoorbeeld 's ochtends of op de voetbaltraining. Kus, knuffel en hop weg. Schelden en schreeuwen is er gelukkig nooit bij.
eclair98 schreef:<knip>
Dit doen wij ook op de scouting. Heel veel kinderen durven in eerste instantie niet mee, tot dat we het programma sturen naar de ouders. Dan kunnen die het aan de kinderen laten zien en willen heel veel toch mee. Ook staat hier bijv. in dat ze niks hoeven te eten wat ze niet lekker vinden, wat het avondeten is etc... Dat neemt voor sommige enorm de spanning eraf.
Dat is wel een goeie om te weten, eens hij bijvoorbeeld volgende zomer mee op kamp gaat (als hij het tegen dan nog heeft). Tegen dan eens met de leiding checken of zo’n afspraken mogelijk zijn!
Cayenne schreef:Ik dacht dat Chiro stond voor chiropractor

Heb echt even moeten googlen wat het nog meer kon zijn

Oei, ik ging er even vanuit dat het wel bekende termen waren 
pmarena schreef:Ik zou zeggen, gewoon dapper volhouden en elke keer dat het zo ging, er goed inprinten zeg maar.
Als hij vertelt hoe leuk het was, nog even goed zeggen "en weet je nog hoe je je vanochtend voelde...?"
Na een keer of 100 een kind daar op wijzen gaat dat echt beklijven, dat het elke keer toch niet nodig bleek te zijn om verdrietig of bang te worden

Bij die van ons (nu 7) hebben zulke dingen ook best een poos geduurd maar omdat ik het zó vaak benoemd heb, werkt het nu wel als ik hem er dan aan herinner hoe het vorige keren ging. Dat geeft toch een stukje kracht / vertrouwen dat het nu waarschijnlijk ook wel goed zal komen, als hij er zelf maar positief in staat

Dat eerste stukje ga ik volgende keer zeker proberen, eindeloos als het moet. Blij om te horen dat jullie er zeker bij gebaat waren!
Biks2 schreef:Oeh is lastig dit. Ik herken het wel van vroeger.
Maak heldere afspraak met je kind en kom deze ook na.
Ik durfde vroeger bijvoorbeeld niet op ponykamp. Wel gegaan op aandringen en met de afspraak dat als de heimwee te erg werd ik zou worden opgehaald. 3x raden dat ik dus mooi niet werd opgehaald, moest er maar eens doorheen.
Dit soort dingen moet je dus echt nooit doen, want het wordt alleen maar erger.
Dat hebben we ook al geprobeerd; om aan te geven dat hij gewoon even een uurtje moet proberen en als het dan echt niet gaat, dat de leiding dan mag bellen om te komen ophalen. En we hebben het ook nog nooit moeten doen 
Kimbers schreef:Hoe gaat het afscheid nemen? Wat doen jullie dam precies?
Begeleiden jullie hem nog bij aankomst, wordt hij door iemand opgevangen die hem kan voorzien van de informatie die hij nodig heeft?
Op voetbalkamp meldde ik hem aan, bracht ik hem tot in de kleedkamer, wachtten we samen op het vriendje en gingen de 2 vriendjes samen het veld op om nog even te spelen tot het kampje echt begon. Aan het veld gaf ik hem nog een kus, knuffel, zei “veel plezier en tot straks, papa komt je halen” en dan draaide ik me om en was ik weg. Maar dan staat hij er dus echt heel beteuterd bij, weent hij stilletjes, maar hij gaat wel met zijn vriendje mee. Aan de auto kon ik hem nog zien en zag ik dat het ergste al door was.
Op speelpleinwerking bracht ik hem tot aan de leiding, liet ik hem zijn rugzak gaan wegzetten en als hij terug kwam, hetzelfde: kus, knuffel, veel plezier en papa komt je halen. Dan begon hij te wenen en riep ik een vriendje om hem mee het bos in te nemen om te gaan spelen, of nam de leiding hem mee om te gaan kleuren oid.
Op de chiro gisteren was het voor ons ook even nieuw. Maar alles was zeer overzichtelijk en we wisten al snel waar we moesten zijn, konden ook zo doorlopen van de fietsenstalling naar het juiste lokaal. Daar heeft de leiding hem ook meteen aangesproken en mee naar binnen willen nemen, en dit was een van de eerste keren dat hij echt omdraaide en terug naar mij kwam lopen. Terwijl hij zijn beste vriendjes gewoon zag zitten vanuit de deuropening en één van zijn vriendjes hem ook kwam halen aan de deur. Dan gisteren ook kus, knuffel, en “ga maar met Jules mee, we komen je straks halen, veel plezier”.
Picopico schreef:Hoe nemen jullie afscheid? Ik neem aan dat jullie hem naar binnen brengen en dan bij hem weglopen en hem daar achter laten? Kinderen vinden het vaak best spannend om achter gelaten te worden door hun ouders. Misschien helpt het om hem bij jullie weg te laten lopen door hem af te zetten en hem zelf naar binnen te laten lopen.
Mijn nichtje had dit vroeger ook. Als haar ouders even weggingen en haar thuis lieten, al was het maar om de kliko buiten te zetten, was het drama. Maar zelf naar de speeltuin gaan was geen probleem.
Dit vind ik misschien nog wel een goeie. Even goed kijken hoe hij daarop reageert, maar als hij vraagt om mee te gaan, doe ik dat toch wel hoor 
Onze zoon is wel vaak van het “ikke zelf doen” en “nee je moet niet helpen, IK KAN DAT WEL HOOR”, dus misschien kan hij er wel kracht uithalen dat hij het zelf mag doen. ’t Is het proberen waard.