Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-10-22 10:52

Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-22 10:52

Mijn zoon van 6 heeft last van héél veel zenuwen, en ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Daarom dat ik hier mijn oor eens te luister wil leggen, om te horen of er hier andere mama's zijn die daar ook tegenaanlopen?

In de zomervakantie hebben we hem een aantal kampjes laten doen. Hij is een weekje op voetbalkamp geweest met een van zijn beste vriendjes van de voetbalploeg en hij is een weekje naar de speelpleinwerking geweest met zijn beste vriendjes van school.

Naar beide weken keek hij enorm hard uit, hij had er echt heel veel zin in. Zeker omdat de trainingen en school dan stilliggen in de vakantie, was hij heel blij dat hij hele weken samen met zijn vriendjes kon doorbrengen.

Tot het moment dat we hem 's morgens gingen afzetten: dan was het elke morgen drama, elke morgen heel hard wenen. 's avonds was hij dan wel super enthousiast, het was kei leuk geweest en hij ging morgen zeker terug. We kregen hem maar amper mee naar huis, zelfs.

Nooit echt begrepen waardoor dat drama dan kwam 's morgens, hij kon het ons ook niet uitleggen. We maakten elke avond de afspraak dat we het gevoel van 's avonds gingen vasthouden voor 's morgens, maar dat lukte geen enkele keer.

Gisteren mocht hij voor de eerste keer naar de Chiro, en hij had er echt zoveel zin in! Al meer dan een week heel enthousiast, "is het al zondag?",... Al zijn vriendjes gingen er zijn, de halve school, heel veel kindjes van de voetbal, dat kon niet beter. Na het eten 's middags kwam hij naar me toe:
"Mama ik voel me niet goed"
"Heb je teveel gegeten?"
"Nee"
"Heb je te weinig gegeten?"
"Nee"
"Heb je zenuwen voor de chiro"?
"Ja" (insert tears)

Voor de rest was hij heel stil en afwezig, maar de fietstocht naar de lokalen was geen probleem, we zijn samen gereden met een aantal vriendjes en dat vond hij heel leuk.
Op het moment dat we hem binnen willen laten gaan, draait hij zich om en begint hij heel hard te wenen. Op de vraag "waarom", weet hij het eerst niet, maar iets later kwam er dan toch uit dat hij niet wist wat ze gingen doen, dat hij niet wist waar hij zijn rugzakje moet zetten,... Toen we hem weer gingen ophalen, wou hij niet meer naar huis. Het was super leuk geweest en hij ging blijven gaan en ik moest ZEKER chirokleren voor hem kopen!

Dit is al langer een "probleem", maar het is pas sinds kort dat het ons begint te dagen dat het zenuwen zijn, schrik voor het onbekende dus.

En dus ben ik nu op zoek naar tips en trics. Hoe kan ik hem hier het beste in helpen? Ik vertel hem 100x dat hij er niet alleen is, dat hij zijn vriendjes dichtbij heeft en dat ik wéét dat hij het leuk gaat vinden, maar hij gelooft me gewoon niet

Kleine sidenote: zijn papa was vroeger ook zo. Die ging vroeger met de chiro op kamp, moeke en vake kwamen op bezoek tijdens de bezoekdag en konden (toen gelukkig nog niet) papa mee naar huis nemen. Eens hij thuis was, was hij gekalmeerd en vroeg hij ze om hem terug te brengen :')

Laatst bijgewerkt door Xanthippe op 10-10-22 11:17, in het totaal 1 keer bewerkt

I'm addicted to the way I feel when I think of you.

**Geplaatst:** 10-10-22 11:01

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 11:01

Klinkt alsof hij behoefte heeft aan concreet maken van nieuwe dingen.
Kun je ze uittekenen? Nieuwe locaties alvast een keer bekijken?

**Geplaatst:** 10-10-22 11:02

Geplaatst: 10-10-22 11:02

Is 'leuk' niet te abstract voor hem. Dus een beter omlijnd plan helderder?

De volgende vriendjes komen: Max, Thijs, Niek enz.
Je wordt om 8 uur door mama gebracht, gaat dan naar binnen en kan je spullen op x locatie neerzetten en dan gaan zitten op ...
De rest van de dag heb je xxxx te doen
Papa komt je om 17 uur weer ophalen.

Niet het is leuk, gezellig, je gaat het fijn hebben. Maar je gaat dit/dat/zus/zo doen. Eventueel met plaatjes/visualiseren

Kan zijn vader hem niet helpen? Als die ook zo is?

Life is short....SMILE while you still have teeth!

**Geplaatst:** 10-10-22 11:18

Geplaatst: 10-10-22 11:18

Ik had dit vroeger ook altijd en in sommige gevallen nu op mijn 45 ste nog steeds.
Ik ben een heel nuchter persoon maar wel een introvert. Ik hou van duidelijkheid hoewel ik ook heel flexibel ben. Vroeger als ik iets ging doen wat af week van mijn normale programma en waar ik ook naar uit keek, dan werd ik enorm zenuwachtig. En dat is vaak nu nog steeds zo. Dat uitte zich voornamelijk in niet kunnen slapen. De nacht kon mij niet kort genoeg duren. Na een uur stond ik dan huilend bij mijn ouders omdat ik niet in slaap kan komen. Ergens heen rijden is ook een ramp. Ze reden nooit snel genoeg naar mijn zin. Dan werd ik boos en geïrriteerd.
Nu nog steeds heb ik hier last van. Ik heb jaren wedstrijden gereden met mijn pony’s. Nacht ervoor is nog steeds een ramp. ‘ s Morgens geen hap door mijn keel zelf tot kotsen aan toe. Ook niet te genieten s morgens terwijl ik er enorm zin in heb. Het gevoel gaat meestal wel als de boel op de trailer staat. Nog steeds rij ik het liefste wel zelf. Een ander rijd me altijd te langzaam.
Oké heel verhaal en geen idee wat je eraan heb. Het kan zijn dat je kind een introvert is of moeite heeft met veranderingen. Mij hielp het in ieder geval om gestructureerd mijn dag te beginnen. Duidelijkheid wanneer opstaan, ontbijt, wanneer vertrekken. Die tijden afspreken en daar ook samen aan houden. Je zoon betrekken in devoorbereiding bijv een lijstje maken met wat er allemaal mee moet. Samen dit inpakken. Controle tijdens een niet te controleren situatie is belangrijk.
Succes.

1090 goedgekeurde kilometers in de mendurance. Powershet

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-10-22 11:23

Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-22 11:23

Hij was op de locatie al geweest, was er al meerdere keren geweest met de school, de voorbije jaren.
Al wat we wisten, hebben we hem ook verteld: er zal een springkasteel zijn, er zullen lasergeweren zijn waarmee je kan gaan spelen, jullie gaan spelletjes doen, je kan hotdogs eten,...

Heb even de OP aangepast, papa was vroeger zo, kent enkel de verhalen maar kan het zichzelf niet meer voorstellen. Papa was vroeger ook onwennig aan het begin van het schooljaar, tot overgeven toe. Op kamp afzetten was drama. Maar net zoals mijn zoon was hij heel sociaal, veel vriendjes, veel hobbies. Hij is eruit gegroeid en ik vermoed dat mijn zoon dat ook wel zal doen.
Alleen is het nu dus even zoeken hoe we er best mee kunnen omgaan. Hem voorbereiden doen we echt al zoveel we kunnen, maar het blijft moeilijk op het moment van afzetten.

@Napie; lijkt me heel vervelend voor je. Gelukkig kan je je weg er wel wat in vinden, door dan bijvoorbeeld zelf te rijden.

Zijn slaap laat hij er gelukkig niet voor, hij valt snel in slaap 's avonds en is ook niet té vroeg wakker.

Denk ook écht niet dat hij introvert is, want hij praat tegen iedereen, roept heel de buurt bij elkaar om dag te zeggen tegen iemand die net de hoek omgaat, wil aan iedereen laten zien dat hij nieuwe schoenen heeft, aan iedereen vertellen dat hij een medaille gewonnen heeft.

Ik denk in het algemeen ook niet dat het aan de voorbereiding ligt, want zolang wij erbij zijn gaat het allemaal best prima, maar vanaf dat we weg gaan, begint het meestal.

I'm addicted to the way I feel when I think of you.

**Geplaatst:** 10-10-22 11:31

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 11:31

Vaak is het zo dat inderdaad een duidelijk beeld schetsen een soort houvast geeft. Dus even stap voor stap doornemen / visualiseren hoe de dag gaat verlopen. De dingen die gaan gebeuren, en even aangeven op de klok / hoe hij het goed snapt wanneer hij weer gehaald wordt. Door wie, met welke auto en wat je voor hem meeneemt. Iets lekkers / een favoriete knuffel ofzo. Dat helpt bij die kleine van ons altijd goed.

Wat overigens het beste helpt is niet te lang van te voren beginnen over uitjes. Het mooiste is het eigenlijk pas vlak voor het wegrijden om het er over te hebben, zodat er geen zenuwen kunnen ontstaan maar het nog in de "oh leuk!!" fase blijft zeg maar.

Maarja naarmate ze ouder worden wordt dat wel wat lastiger.

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 10-10-22 11:36

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 11:36

Klinkt een beetje als heimwee.

Misschien geen structurele oplossing en het is zeker een pleister plakken.
Maar… op ponykamp hadden wij een oud pillen potje. Etiket erop: anti heimwee pilletjes.
Daar deden we gewoon koffie zoetjes in.

Als een kindje heimwee had dan gaven we z’n zoetje.
En echt 10 van de 10 x kwamen ze een uur later bij mij: het werkt echt!!!!

Misschien kan je dat eens proberen bij het afzetten? Het focust de aandacht op een oplossing op dat moment en ze vergeten even de heimwee. Plus het placebo effect.

Andoy's legacy: M1 + 10 http://www.wanicare.com

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-10-22 11:53

Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-22 11:53

@pmarena: dat proberen we ook al te doen, niet te lang op voorhand beginnen over uitjes of nieuwe plannen. We zijn daarmee begonnen om hem de teleurstelling te besparen als iets niet doorgaat. Dat helpt nu ook al om niet op voorhand teveel zenuwen op te bouwen, maar nu was de chiroleiding zelf komen vertellen in de klas, dus dat hadden we zelf niet in de hand.

Het is ook heel gek dat hij er zelf wel enorm naar uikijkt, maar dan op het moment zelf toch wat angstig is dat we weggaan.

Misschien goed om er ook even bij te zeggen dat het altijd maar een paar minuutjes duurt. Tegen dat wij goed en wel uit het zicht zijn, is het over en gaat hij spelen alsof er niets aan de hand was. Dan heeft de leiding er voor de rest van de dag ook geen ommeziens naar, omdat hij zijn plan trekt, gewoon flink speelt en eet,... Dus dat lijkt me dan ook niet te stroken met heimwee?

Wat niet wegneemt dat we dat wel kunnen proberen. Pilletje erin en kijken hoe dat gaat. Ik neem het idee zeker mee!

I'm addicted to the way I feel when I think of you.

**Geplaatst:** 10-10-22 12:04

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 12:04

De vraag die ik eigenlijk heb: moet het veranderen? Wat als je het gewoon laat zijn, hem even laat huilen, en daarna verder tot de orde van de dag?

Impatience is just denying reality

**Geplaatst:** 10-10-22 12:21

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 12:21

Klinkt een beetje als verlatings/scheidingsangst. Wel eens meegemaakt met een bekende, kind was niet te troosten als mama wegging, maar eenmaal daar was het goed en had het ook een leuke dag. Alleen het afscheid nemen was een ramp (wel een extreem geval, kind was een jaar of 10 en afscheid nemen ging altijd gepaard met huilen, schreeuwen en schelden).

Wat vooral hielp was het afscheid niet te lang maken en goed afspreken wanneer mama weer terugkwam.

**Geplaatst:** 10-10-22 12:25

Geplaatst: 10-10-22 12:25

Ik herken dit best wel van mijzelf. Wat bij mij goed werkte is dat ik bijv. een rooster kreeg of gewoon al wist wie er bijv. was als leiding. Dan vond ik het niet meer spannend en dan was het klaar.

Dit doen wij ook op de scouting. Heel veel kinderen durven in eerste instantie niet mee, tot dat we het programma sturen naar de ouders. Dan kunnen die het aan de kinderen laten zien en willen heel veel toch mee. Ook staat hier bijv. in dat ze niks hoeven te eten wat ze niet lekker vinden, wat het avondeten is etc... Dat neemt voor sommige enorm de spanning eraf.

[ITP] Sneeuwpret met Shadow!

[IM] Dag maatje, bedankt voor alles!
[OV] [EG]Tinker merrie Shadow!

**Geplaatst:** 10-10-22 12:27

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 12:27

Ik dacht dat Chiro stond voor chiropractor

Heb echt even moeten googlen wat het nog meer kon zijn _O-

"Alles van waarde is weerloos" ~Lucebert

**Geplaatst:** 10-10-22 12:29

Geplaatst: 10-10-22 12:29

Xanthippe schreef:
@pmarena: dat proberen we ook al te doen, niet te lang op voorhand beginnen over uitjes of nieuwe plannen. We zijn daarmee begonnen om hem de teleurstelling te besparen als iets niet doorgaat. Dat helpt nu ook al om niet op voorhand teveel zenuwen op te bouwen, maar nu was de chiroleiding zelf komen vertellen in de klas, dus dat hadden we zelf niet in de hand.

Het is ook heel gek dat hij er zelf wel enorm naar uikijkt, maar dan op het moment zelf toch wat angstig is dat we weggaan.

Misschien goed om er ook even bij te zeggen dat het altijd maar een paar minuutjes duurt. Tegen dat wij goed en wel uit het zicht zijn, is het over en gaat hij spelen alsof er niets aan de hand was. Dan heeft de leiding er voor de rest van de dag ook geen ommeziens naar, omdat hij zijn plan trekt, gewoon flink speelt en eet,... Dus dat lijkt me dan ook niet te stroken met heimwee?

Wat niet wegneemt dat we dat wel kunnen proberen. Pilletje erin en kijken hoe dat gaat. Ik neem het idee zeker mee!

Ik zou zeggen, gewoon dapper volhouden en elke keer dat het zo ging, er goed inprinten zeg maar.
Als hij vertelt hoe leuk het was, nog even goed zeggen "en weet je nog hoe je je vanochtend voelde...?"

Na een keer of 100 een kind daar op wijzen gaat dat echt beklijven, dat het elke keer toch niet nodig bleek te zijn om verdrietig of bang te worden :(:)

Bij die van ons (nu 7) hebben zulke dingen ook best een poos geduurd maar omdat ik het zó vaak benoemd heb, werkt het nu wel als ik hem er dan aan herinner hoe het vorige keren ging. Dat geeft toch een stukje kracht / vertrouwen dat het nu waarschijnlijk ook wel goed zal komen, als hij er zelf maar positief in staat

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 10-10-22 12:36

Geplaatst: 10-10-22 12:36

Oeh is lastig dit. Ik herken het wel van vroeger.
Maak heldere afspraak met je kind en kom deze ook na.

Ik durfde vroeger bijvoorbeeld niet op ponykamp. Wel gegaan op aandringen en met de afspraak dat als de heimwee te erg werd ik zou worden opgehaald. 3x raden dat ik dus mooi niet werd opgehaald, moest er maar eens doorheen.

Dit soort dingen moet je dus echt nooit doen, want het wordt alleen maar erger.

**Geplaatst:** 10-10-22 12:41

Re: Zoontje (6) heeft héél veel zenuwen

Geplaatst: 10-10-22 12:41

Hoe gaat het afscheid nemen? Wat doen jullie dam precies?
Begeleiden jullie hem nog bij aankomst, wordt hij door iemand opgevangen die hem kan voorzien van de informatie die hij nodig heeft?

**Geplaatst:** 10-10-22 13:12

Geplaatst: 10-10-22 13:12

Hoe nemen jullie afscheid? Ik neem aan dat jullie hem naar binnen brengen en dan bij hem weglopen en hem daar achter laten? Kinderen vinden het vaak best spannend om achter gelaten te worden door hun ouders. Misschien helpt het om hem bij jullie weg te laten lopen door hem af te zetten en hem zelf naar binnen te laten lopen.

Mijn nichtje had dit vroeger ook. Als haar ouders even weggingen en haar thuis lieten, al was het maar om de kliko buiten te zetten, was het drama. Maar zelf naar de speeltuin gaan was geen probleem.

Laatst bijgewerkt door Picopico op 10-10-22 13:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 10-10-22 13:16

Geplaatst: 10-10-22 13:16

Picopico schreef:
Misschien helpt het om hem bij jullie weg te laten lopen door hem af te zetten en hem zelf naar binnen te laten lopen.

Ja?
Een kind van 6 dat duidelijk aangeeft dat hij het spannend vindt dat hij niet weet wat hij kan verwachten. Die wil je dan droppen en alleen die onzekere situatie op laten zoeken?

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-10-22 13:29

Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-22 13:29

Shadow0 schreef:
De vraag die ik eigenlijk heb: moet het veranderen? Wat als je het gewoon laat zijn, hem even laat huilen, en daarna verder tot de orde van de dag?

Hij hoeft van mij zeker niet te veranderen, maar het zou zijn leven toch wat aangenamer maken moest hij niet elke keer zo overstuur geraken. Ik wil gewoon zien of er mogelijkheden zijn om hem wat op te peppen, om hem zijn zenuwen onder controle te laten houden. Want zo is het voor hem ook gewoon niet leuk. Ik wéét dat hij er na een paar minuutjes door is, maar als hij dat nu ook zou beseffen, zou het toch voor iedereen leuker zijn.

Wistaire schreef:
Klinkt een beetje als verlatings/scheidingsangst. Wel eens meegemaakt met een bekende, kind was niet te troosten als mama wegging, maar eenmaal daar was het goed en had het ook een leuke dag. Alleen het afscheid nemen was een ramp (wel een extreem geval, kind was een jaar of 10 en afscheid nemen ging altijd gepaard met huilen, schreeuwen en schelden).

Wat vooral hielp was het afscheid niet te lang maken en goed afspreken wanneer mama weer terugkwam.

Gelukkig gaat afscheid nemen voor de rest wel gewoon vlot, aan school bijvoorbeeld 's ochtends of op de voetbaltraining. Kus, knuffel en hop weg. Schelden en schreeuwen is er gelukkig nooit bij.

eclair98 schreef:
<knip>
Dit doen wij ook op de scouting. Heel veel kinderen durven in eerste instantie niet mee, tot dat we het programma sturen naar de ouders. Dan kunnen die het aan de kinderen laten zien en willen heel veel toch mee. Ook staat hier bijv. in dat ze niks hoeven te eten wat ze niet lekker vinden, wat het avondeten is etc... Dat neemt voor sommige enorm de spanning eraf.

Dat is wel een goeie om te weten, eens hij bijvoorbeeld volgende zomer mee op kamp gaat (als hij het tegen dan nog heeft). Tegen dan eens met de leiding checken of zo’n afspraken mogelijk zijn!

Cayenne schreef:
Ik dacht dat Chiro stond voor chiropractor
Heb echt even moeten googlen wat het nog meer kon zijn

Oei, ik ging er even vanuit dat het wel bekende termen waren

pmarena schreef:
Ik zou zeggen, gewoon dapper volhouden en elke keer dat het zo ging, er goed inprinten zeg maar.
Als hij vertelt hoe leuk het was, nog even goed zeggen "en weet je nog hoe je je vanochtend voelde...?"

Na een keer of 100 een kind daar op wijzen gaat dat echt beklijven, dat het elke keer toch niet nodig bleek te zijn om verdrietig of bang te worden

Bij die van ons (nu 7) hebben zulke dingen ook best een poos geduurd maar omdat ik het zó vaak benoemd heb, werkt het nu wel als ik hem er dan aan herinner hoe het vorige keren ging. Dat geeft toch een stukje kracht / vertrouwen dat het nu waarschijnlijk ook wel goed zal komen, als hij er zelf maar positief in staat

Dat eerste stukje ga ik volgende keer zeker proberen, eindeloos als het moet. Blij om te horen dat jullie er zeker bij gebaat waren!

Biks2 schreef:
Oeh is lastig dit. Ik herken het wel van vroeger.
Maak heldere afspraak met je kind en kom deze ook na.

Ik durfde vroeger bijvoorbeeld niet op ponykamp. Wel gegaan op aandringen en met de afspraak dat als de heimwee te erg werd ik zou worden opgehaald. 3x raden dat ik dus mooi niet werd opgehaald, moest er maar eens doorheen.

Dit soort dingen moet je dus echt nooit doen, want het wordt alleen maar erger.

Dat hebben we ook al geprobeerd; om aan te geven dat hij gewoon even een uurtje moet proberen en als het dan echt niet gaat, dat de leiding dan mag bellen om te komen ophalen. En we hebben het ook nog nooit moeten doen

Kimbers schreef:
Hoe gaat het afscheid nemen? Wat doen jullie dam precies?
Begeleiden jullie hem nog bij aankomst, wordt hij door iemand opgevangen die hem kan voorzien van de informatie die hij nodig heeft?

Op voetbalkamp meldde ik hem aan, bracht ik hem tot in de kleedkamer, wachtten we samen op het vriendje en gingen de 2 vriendjes samen het veld op om nog even te spelen tot het kampje echt begon. Aan het veld gaf ik hem nog een kus, knuffel, zei “veel plezier en tot straks, papa komt je halen” en dan draaide ik me om en was ik weg. Maar dan staat hij er dus echt heel beteuterd bij, weent hij stilletjes, maar hij gaat wel met zijn vriendje mee. Aan de auto kon ik hem nog zien en zag ik dat het ergste al door was.

Op speelpleinwerking bracht ik hem tot aan de leiding, liet ik hem zijn rugzak gaan wegzetten en als hij terug kwam, hetzelfde: kus, knuffel, veel plezier en papa komt je halen. Dan begon hij te wenen en riep ik een vriendje om hem mee het bos in te nemen om te gaan spelen, of nam de leiding hem mee om te gaan kleuren oid.

Op de chiro gisteren was het voor ons ook even nieuw. Maar alles was zeer overzichtelijk en we wisten al snel waar we moesten zijn, konden ook zo doorlopen van de fietsenstalling naar het juiste lokaal. Daar heeft de leiding hem ook meteen aangesproken en mee naar binnen willen nemen, en dit was een van de eerste keren dat hij echt omdraaide en terug naar mij kwam lopen. Terwijl hij zijn beste vriendjes gewoon zag zitten vanuit de deuropening en één van zijn vriendjes hem ook kwam halen aan de deur. Dan gisteren ook kus, knuffel, en “ga maar met Jules mee, we komen je straks halen, veel plezier”.

Picopico schreef:
Hoe nemen jullie afscheid? Ik neem aan dat jullie hem naar binnen brengen en dan bij hem weglopen en hem daar achter laten? Kinderen vinden het vaak best spannend om achter gelaten te worden door hun ouders. Misschien helpt het om hem bij jullie weg te laten lopen door hem af te zetten en hem zelf naar binnen te laten lopen.

Mijn nichtje had dit vroeger ook. Als haar ouders even weggingen en haar thuis lieten, al was het maar om de kliko buiten te zetten, was het drama. Maar zelf naar de speeltuin gaan was geen probleem.

Dit vind ik misschien nog wel een goeie. Even goed kijken hoe hij daarop reageert, maar als hij vraagt om mee te gaan, doe ik dat toch wel hoor

Onze zoon is wel vaak van het “ikke zelf doen” en “nee je moet niet helpen, IK KAN DAT WEL HOOR”, dus misschien kan hij er wel kracht uithalen dat hij het zelf mag doen. ’t Is het proberen waard.

I'm addicted to the way I feel when I think of you.

**Geplaatst:** 10-10-22 13:32

Geplaatst: 10-10-22 13:32

Goof: Niet ieder kind "werkt" hetzelfde natuurlijk

Bij die van ons werkt het het beste om het verloop van de dag met hem door te spreken, aan te geven dat als hij zich niet fijn voelt, er naar mij gebeld mag worden en ik hem direct kom halen (nooit nodig geweest geloof ik), er zus-en-zo daar gaat gebeuren, we hem over X tijd weer komen halen en er dan zus-en-zo gaat gebeuren. Zodat hij het goed kan overzien dat het maar een dagdeel is en hij gewoon thuis eet / slaapt.

En ik ga gewoon even mee, knuffel en zwaai, blijf even tot hij zich prettig voelt en dat is eigenlijk altijd al heel erg snel, dat hij mij niet meer ziet staan zeg maar

Dat is voor jezelf als ouder ook wel fijn, dat je weet dat het goed zit zeg maar

Xanthippe schreef:
Ik wéét dat hij er na een paar minuutjes door is, maar als hij dat nu ook zou beseffen, zou het toch voor iedereen leuker zijn.

Nou precies dàt dus, werken aan het besef daarvan, elke keer als je hem blij ophaalt, even de herinnering planten hoe die zich begin van de dag voelde. Dat mamma zei dat het vast wel mee zou vallen / leuk zou worden. Had ik gelijk...? Zeg ik er dan nog bij

En dat het dus gewoon wéér hartstikke meeviel en zelfs heel leuk bleek te zijn.

De volgende keer kan je daar dan op teruggrijpen als de onzekerheid toeslaat. Dan zeg je: Weet je nog, toen je naar X ging? En naar Y? En naar Z? Wat zei mamma toen...? En, had ik gelijk...? :knuffel:

Dat helpt die van ons echt om het steeds beter te kunnen relativeren

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 10-10-22 13:40

Geplaatst: 10-10-22 13:40

Nah school is natuurlijk best overzichtelijk. Je komt 's ochtends, je weet de dagindeling. Die van ons wilde dan wel weten of het een korte of lange dag was. Maar ze weten dat ze 's middags gewoon weer thuis zijn

Toen die van ons naar de peutergroep ging (eens per week om aan het schoolse idee te wennen) nam ik hem ook gerust weer mee naar huis als hij zo huilerig niet wilde blijven. Dat wordt altijd afgeraden maar voor die van ons vond ik dat toch echt het beste: dat hij het vertrouwen kreeg dat hij er zelf ook wat over te vertellen had. En dat heeft prima uitgepakt

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-10-22 13:40

Geplaatst door de TopicStarter: 10-10-22 13:40

pmarena schreef:
Goof: Niet ieder kind "werkt" hetzelfde natuurlijk

Bij die van ons werkt het het beste om het verloop van de dag met hem door te spreken, aan te geven dat als hij zich niet fijn voelt, er naar mij gebeld mag worden en ik hem direct kom halen (nooit nodig geweest geloof ik), er zus-en-zo daar gaat gebeuren, we hem over X tijd weer komen halen en er dan zus-en-zo gaat gebeuren. Zodat hij het goed kan overzien dat het maar een dagdeel is en hij gewoon thuis eet / slaapt.

En ik ga gewoon even mee, knuffel en zwaai, blijf even tot hij zich prettig voelt en dat is eigenlijk altijd al heel erg snel, dat hij mij niet meer ziet staan zeg maar Dat is voor jezelf als ouder ook wel fijn, dat je weet dat het goed zit zeg maar

Xanthippe schreef:
Ik wéét dat hij er na een paar minuutjes door is, maar als hij dat nu ook zou beseffen, zou het toch voor iedereen leuker zijn.

Nou precies dàt dus, werken aan het besef daarvan, elke keer als je hem blij ophaalt, even de herinnering planten hoe die zich begin van de dag voelde. Dat mamma zei dat het vast wel mee zou vallen / leuk zou worden. Had ik gelijk...? Zeg ik er dan nog bij En dat het dus gewoon wéér hartstikke meeviel en zelfs heel leuk bleek te zijn.

De volgende keer kan je daar dan op teruggrijpen als de onzekerheid toeslaat. Dan zeg je: Weet je nog, toen je naar X ging? En naar Y? En naar Z? Wat zei mamma toen...? En, had ik gelijk...?

Dat helpt die van ons echt om het steeds beter te kunnen relativeren

Eigenlijk doe ik dit ook exact elke keer. Want inderdaad, zo naar je werk moeten vertrekken met een huilend kind te hebben achtergelaten, dat is het ook niet.

We spreken de dag door voor zover het kan, voor zover we het zelf weten en toch blijkt dat niet genoeg. Op school heeft hij daar dan blijkbaar geen last mee, want daar weten ze toch ook nooit echt wat ze gaan doen. Ik vind het een vreemde kronkel bij hem soms

Dat laatste is echt hetgene dat ik vanaf nu ga proberen. Want ik wil hem gewoon hélpen, gewoon duidelijk maken dat hij zo'n leuke tijd gaat hebben, zonder de zorgen vooraf. Dat hij echt gewoon blijgezind ergens naar kan uitkijken.

En haha, "had ik geen gelijk?" is goud, dat vindt hij nu al zo'n leuke vraag

I'm addicted to the way I feel when I think of you.

**Geplaatst:** 10-10-22 13:56

Geplaatst: 10-10-22 13:56

Ik ben het eens met wat Shadow aangeeft. Het mag er zijn, troost hem, wees duidelijk in wanneer je hem komt halen en geef hem af aan iemand van de begeleiding die hem mee kan nemen en kan troosten en een taakje geven. Ik zou niet teveel proberen de zenuwen weg te nemen, waarschijnlijk gaat dat toch niet lukken. Het is ook heel normaal dat die er zijn. Ik ben 44, had dit als kind heel erg en nu als volwassene soms nog voor onbekende en nieuwe situaties. Als kind was het zelfs zo erg dat ik ook fysiek ziek werd en koorts kreeg. Mijn dochter heeft dit precies zo, die heb ik zeker in de kleutertijd vaak van school moeten halen met feestjes omdat ze er letterlijk ziek van was geworden al die spanning. Nu is ze 12 en is ze daar over heen gegroeid in die zin dat ze er geen koorts meer van krijgt maar net als ik vind ze nieuwe dingen altijd heel erg spannend. Ik help haar het meest door haar gevoel te erkennen en er verder nuchter onder te blijven. Ja het is spannend, dat mag en is normaal maar het is ook niet het einde van de wereld en het komt allemaal wel goed.

**Geplaatst:** 10-10-22 13:59

Geplaatst: 10-10-22 13:59

Xanthippe schreef:
Cayenne schreef:
Ik dacht dat Chiro stond voor chiropractor
Heb echt even moeten googlen wat het nog meer kon zijn

Oei, ik ging er even vanuit dat het wel bekende termen waren

Ik had wel een idee wat het was, maar moest ook even Google-en

Volgens mij is Chiro een volledig Belgische organisatie die wij in Nederland niet kennen. Ik denk dat scouting en jong Nederland als vergelijkbare organisaties in Nederland gezien kunnen worden. Puur op basis van wat ik ken van de scouting en lees op de betreffende websites.

Weet je waar ik nu naar verlang? Een winterbuitenrit!

**Geplaatst:** 10-10-22 14:02

Geplaatst: 10-10-22 14:02

Xanthippe schreef:
Picopico schreef:
Hoe nemen jullie afscheid? Ik neem aan dat jullie hem naar binnen brengen en dan bij hem weglopen en hem daar achter laten? Kinderen vinden het vaak best spannend om achter gelaten te worden door hun ouders. Misschien helpt het om hem bij jullie weg te laten lopen door hem af te zetten en hem zelf naar binnen te laten lopen.

Mijn nichtje had dit vroeger ook. Als haar ouders even weggingen en haar thuis lieten, al was het maar om de kliko buiten te zetten, was het drama. Maar zelf naar de speeltuin gaan was geen probleem.

Dit vind ik misschien nog wel een goeie. Even goed kijken hoe hij daarop reageert, maar als hij vraagt om mee te gaan, doe ik dat toch wel hoor
Onze zoon is wel vaak van het “ikke zelf doen” en “nee je moet niet helpen, IK KAN DAT WEL HOOR”, dus misschien kan hij er wel kracht uithalen dat hij het zelf mag doen. ’t Is het proberen waard.

Hoe vindt hij het om door een vriendje (+ ouder) thuis opgehaald te worden om iets te gaan doen? Als hij dat niet erg vindt, zou je met een andere ouder kunnen afspreken dat hij met hun mee rijdt. Hij gaat dan weg bij jullie, maar is nog wel bij bekenden waardoor het misschien een minder grote stap is.

**Geplaatst:** 10-10-22 14:07

Geplaatst: 10-10-22 14:07

Kan het zijn dat het misschien gewoon wat teveel is voor je zoontje?
Die van mij is bijna 7 en mentaal zijn dit hele grote stappen die hij echt nog niet zet.
Hij gaat sinds kort voor het eerst bij vriendjes thuis spelen.

Zelf leg ik er geen druk op, hij moet helemaal niets.
Ik zeg dus ook zeker niet een week van te voren dat er iets komt waar hij naartoe gaat leven. Die spanning bouwt hij dan onwijs op en tijd besef van hoe lang het nog duurt voordat het zover is, dat is nog lastig.

Instagram van mijn paardjesdikkebillenponys

Wie is er online