Hoi meis,
wat ptss en depressie betreft kan ik mij melden. Al was het bij mij niet werkgerelateerd.
Dat lijkt me nog een extra klap: je doet wat je graag wil en 'beng' en het lukt niet meer...
Het zijn nare aandoeningen. Bovendien aan elkaar verwant, met een duidelijke overlap, maar ook verschillen. Als student van prof Schreuder: bij depressie is het belangrijk om je cortisol gehalte te checken. Van 'te veel stress' kan je cortisol te laag worden - zoals bij ptss, pts stress tenslotte - met als gevolg dat je moe wordt, moedeloos, bang of hoe het maar uitkomt. Een orthomoleculaire arts kan je hier goed bij helpen.
Schema therapie ken ik vooral als een lange vragenlijst mbt je jeugd, je ouders en in welke mate jouw behoeften wel of juist niet aan de orde kwamen.
Ik kan me voorstellen dat je op gegeven moment in zo'n therapie confronterend kan zijn en dat dus de ptss klachten erger worden. (Ik kwam niet verder dan de lijsten, maar op basis daarvan kun je goed met een therapeut de diepte in.) Zo gaat het soms in een trauma therapie. In principe "geeft het niets" - leuk is beslist anders!!! - je therapeut snijdt een volgend thema (al dan niet een volgende behoefte die vroeger genegeerd werd) en 'bam'.
In mijn tijd (oma vertelt...) werd dan gezegd: we gaan tijdelijk van fase 2 (confrontatie, maar dat is nu te heftig) naar fase 1: weer rust opbouwen.
Nu ja, om één of andere reden gingen jullie emdr doen.
Hebben jullie hier over gepraat, waarom gekozen werd voor emdr (fase 2) ...?
Op zich ben ik emdr fan, ik vind het een hele respectvolle therapie.
(Dat jullie daarna exposure gingen doen hoor ik vaker, maar ik snap het niet helemaal. Emdr heeft aspecten van exposure, en emdr is in principe pas klaar als ook het exposure aspect compleet neutraal voelt. Uiteraard kun je daarna checken hoe het 'in real life'is, en wellicht blijkt er dan nog een trigger mbt geur oid te zijn.)
En BALEN dat de klachten bleven...!
Okee, de flashbacks ben je liever kwijt dan rijk, maar de 'definitie' van ptss in de DSM omvat veel meer (en in principe kun je dus ptss hebben zonder flashbacks).
En BALEN dat de therapie dan stopt...!!! Been there, done that and got the scars, therapeuten die je eerst vertrouwt en op een moment dat je je nog steeds hartstikke rot voelt krijg je de boodschap 'dat het klaar is'.
In principe is het om uit je vel te springen, maar ik had daar lang niet altijd de enrgie of het lef voor.
Hopelijk ten overvloede, maar voor alle duidelijkheid: trauma verwerken doe je zogezegd in 'de drie fasen'.
Die kunnen elkaar wat afwisselen, maar het kan zin hebben om te weten dat er drie "afzonderlijke" fasen zijn.
Beginnen bij het begin : de stabilisatiefase, 'poot'n op de groand', rust opbouwen. En heel veel informatie krijgen. Snappen wat er gebeurt, weten hoe allerlei zaken in elkaar zitten, duidelijkheid, rust en graag betrouwbare mensen om je heen.
In die stabilisatie staat niet de oliebol centraal, maar jouw leven 'in het hier en nu'. En krijg je allemaal tips en tricks en technieken om je leven zo aangenaam als momenteel mogelijk is te maken. Alles echt fijn maken lukt de eerste keer in fase 1 nog niet, dat komt in de rest van het proces.
Van de reddingsdriehoek tot de polyvagale theorie tot de oefening van de vijf zintuigen.
Je zelf ook al aan de slag met dingen als wandelen, yoga en wat al niet, gericht op rust en ontspanning. En rondneuzen mbt de informatie. Ivm de mogelijkheid dat je cortisol mogelijk te laag is: liever wandelen dan hollen en niet meteen enorme afstanden.
In de tweede fase ('confrontatie') waarin jullie met bijv emdr de oliebol aanpakken wordt het anders. En als je grondig aan fase 1 gewerkt hebt, kun je altijd terugvallen op je vaardigheden. (Gedurende 1 minuut of vijf weken of - tig maanden - net wat je wil.) Nu is het doel dat je leven leuker wordt omdat je de ellende 'de nek omdraait' - dat lucht op! En met wat mazzel krijg je nieuwe inzichten.
En de derde fase: daarin gaat het over 'wat jij vroeger niet geleerd hebt mbt emoties en wat al niet' alsnog leren. En : heel belangrijk : de derde fase traumatherapie is ook ruimte om na te denken over 'dit is MIJN leven, wat wil IK hier mee gaan doen...? En het is een complete fase, geen afrondend gesprek.
Er is een omkering: nu staat niet centraal wat jou is aangedaan, maar wat jij wil, wie je bent, waar je heen wil - en ruimen jullie alle belemmeringen die er nog blijken te zijn op.
Je suis Charlie - comme tout le monde.
(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )