Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-07-22 15:35

Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-07-22 15:35

Waarschuwing: dit topic kan onderwerpen bevatten die voor sommige mensen een trigger zijn, zoals suïcide.

Waarschuwing 2: dit wordt een lang verhaal. Dit is geplaatst onder een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht je denken mij te herkennen, zet dat dan aub niet in dit topic maar PM mij.

Hoi Bokkers,

Ik zit vast in een cyclus en ik ben op.

Sinds jonge leeftijd zijn er al mentale problemen. Zo ongeveer sinds 9-10 jaar op z’n minst, van wat ik mij kan herinneren. Jeugd was moeilijk. Ik zal er niet teveel over zeggen. Maar wat ik wel weet: weinig kind kunnen zijn, niet een ideale familie situatie, en zoals meerdere therapeuten het noemen, emotionele verwaarlozing. Voeg daarbij ook het verliezen van een ouder toe.

Het werd van kwaad naar erger. Ik ging van een kind met goede cijfers en hobbies naar een afgevlakte zombie die niks meer wou. Cijfers waren bizar slecht. Ik heb mijn kans gemist om VWO te doen. Mijn hobbies waren niet leuk meer. Ook uit de paarden kon ik geen toevlucht meer halen. Het voelde meer als een verplichting. Andere hobbies werden ook minder interessant. Lezen was teveel energie. Bewegen deed ik nauwelijks. Slaap ging van kwaad naar erger, ik sliep vaak pas om 4 uur ‘s nachts om vervolgens om 7 uur ‘s ochtends wakker te worden voor de middelbare school en tijdens de les verder te slapen. Kwam ik thuis om 4 uur, slapen. Tot een uur of 7, dan was het tijd om te eten en bleef ik weer wakker, opgesloten in mijn kamer.

Vrienden had ik niet veel. De meeste vrienden die ik als jonger kind had werden druk met hun eigen leven en ik had de motivatie niet om een vriendschap bij te houden. Op de middelbare school wel een soort van vriendengroep, maar net zoals mij allemaal andere ‘kinders’ met een moeilijke achtergrond. Oftewel, we deden vooral dingen om te ontvluchten, maar er was vrij weinig ruimte om emotioneel te verbinden en we deden veel mis.

Als tiener naar een psycholoog geweest. De eerste was een man die mij vertelde, na een intake, dat mijn ‘depressie’ en ‘laag zelfbeeld’ door mijzelf waren veroorzaakt. Want ja, ik praat mij al die dingen aan. Soort tiener-ding. Na die intake ben ik ook nooit meer bij hem geweest en heb ik gesmeekt om een ander. Nou goed dan. Zijn collega. Deze vrouw was een stuk aardiger maar we kwamen nooit ergens. Ja, ze had wel een depressie geconstateerd, maar ja, dat kon ook gewoon de leeftijd zijn… Ook was er een ‘kans op sociale angststoornis’. Maar de oplossing voor beiden was: sporten, gezond leven en een ritme aanhouden. Dus iedere morgen moest ik haar e-mailen om te bewijzen dat ik vroeg wakker was. En wanneer ik had gesport. En wat ik had gegeten die dag.

Ik voelde mij ongehoord en steeds meer kreeg ik het idee dat ik niet begrepen werd. Dus ben ik maar gestopt met therapie en dacht ik, ‘ik doe het zelf wel’. Wat zelfhulpboeken aangeschaft en uit wanhoop super veel via internet geprobeerd, waaronder een website die was opgestart zodat mensen met emotionele problemen met een vreemde konden chatten over die problemen. 7 Cups of Tea geloof ik. Je kunt je vast wel voorstellen dat dit weinig deed en langzaam maar zeker kwamen daar ook suïcidale gedachten bij.

Er kwam een moment waarbij ik het gevoel had dat het tijd was om uit huis te gaan. Dus ik ben een klein appartement gaan huren en ben begonnen aan een vervolgopleiding. Dit ging ook niet gemakkelijk. Wat was het moeilijk om het huishouden bij te houden en een serieuze poging te doen tot studeren als je al 0,0% energie hebt. Toch denk ik dat het wel íets goeds heeft gedaan. Ik probeerde serieus een slaapritme te behouden, deed mijn best om gezond te eten. Maar buiten dat bleef het erbij. Mijn depressie nam al mijn energie, mijn angststoornis zorgde ervoor dat ik als een kluizenaar leefde. Ik zat altijd alleen tijdens de les, stelde alles wat sociaal was uit. Naar de winkel gaan om boodschappen te doen was al verschrikkelijk. Dus bleef ik vooral thuis en verzoop ik dan maar in tv series en dingen. Toch was het al een stuk beter dan thuis. Ik sliep een stuk beter. Mijn depressie was er wel maar met online vrienden kon ik ermee leven. Het enige wat me echt dwars zat was de angst. Ik leefde in mijn huis omdat alles daarbuiten paniekaanvallen konden veroorzaken.

Ik heb nog een jaar over gedaan op school. Door medische redenen heb ik veel van een jaar gemist, dus was dat eigenlijk de enige optie. Ik kwam in een andere klas terecht, een stuk kleiner dan de vorige, maar toch had ik moeite met contacten maken op één meisje na die zich ook niet helemaal thuis voelde. Wel kregen we een nieuwe docent die een stuk meer steun gaf en voor het eerst kon ik met iemand praten over mijn problemen. Wonder boven wonder ben ik met goede cijfers afgestudeerd.

Daarna kwam werken. Ik begon met een baan van 40 uur in de week. Het werk was op zich wel leuk, en ik had ook wel wat contacten met collega’s, maar het was vooral zwaar. Ik had eigenlijk geen energie meer over buiten werktijden. Huishouden kwam er bijna niet van. Mijn schema was eigenlijk, werk-eten-slapen en repeat. ‘s Weekends was ik zo moe dat ik de hele dag maar op de bank lag te hangen in plaats van huishouden of dergelijke. Tijdens deze periode ging slapen steeds maar slechter en ging ook mijn mentale gezondheid achteruit. Ik had iedere nacht meerdere nachtmerries. In het begin dacht ik er niet teveel over na, tot er een droom kwam die toch wel écht té was. Toen werd ik die ochtend wakker en ging er toch echt wel iets mis in mijn hoofd. Dus ben ik eindelijk naar de huisarts gestapt voor therapie.

Toen kwam er een andere baan op mijn pad. Het klonk allemaal veel beter. Eén dag minder in de week werken, met meer flexibiliteit en ook nog meer in de richting van waar ik voor afgestudeerd was. Het klonk zo goed! Echter was dit echt de laatste klap…

Ik kon geen plekje vinden in het team en ook met andere collega’s had ik al weinig klik. Daarnaast was het werk mentaal zwaar en was het eigenlijk helemaal zo flexibel niet als ze hadden aangegeven. Er kwam veel tijdsdruk bij kijken, veel prestatiedruk ook en vanuit de roostermakers was het iedere keer weer een gedoe om je rooster zo voor elkaar te krijgen dat ik niet vanalles moest verplaatsen in mijn privé leven.

Ik ben huilend naar mijn teamleider gestapt op een gegeven moment, ik trok het niet meer. Ik sliep niet, ik zat iedere dag maar tegen werk aan te hikken en kreeg regelmatig een paniekaanval tíjdens het werk. In dezelfde periode ben ik ook eindelijk weer gestart met therapie en ik kreeg van de roostermakers maar niet de ruimte om therapie in te plannen op de dagen dat mijn therapeute werkte. Mijn teamleider kreeg dit eindelijk wel voor elkaar, maar daar kwam het gevoel weer: ik ben niet gehoord. Het maakt niet uit dat ik het allemaal niet meer trek.

Uit therapie kwam de volgende diagnose: depressie, PTSS, een nachtmerriestoornis, een paniekstoornis en vooral een zeer laag zelfbeeld. Mogelijk een persoonlijkheidsstoornis. Maar goed. Ik had tenminste een diagnose op papier, en er kwam een behandelplan.

EMDR was het eerste. Daar heb ik echt wel langer dan een half jaar aan gezeten. Volgens mijn therapeute was dat wel bijzonder lang, al weet ik niet of dat statistisch gezien ook zo is. Maar het moest maar zo. De trauma’s: een ernstig ongeluk, het zien van een overlijden, seksueel misbruik en dingen uit mijn jeugd. Er was dus genoeg materie om mee aan de gang te gaan. Maar het leek wel te werken. Langzaam maar zeker kon ik over bepaalde onderwerpen met vrienden praten. Voorheen heb ik altijd gedaan alsof het niet gebeurd was. Dat was al een grote stap.

Maar hoewel het eerst beter leek te gaan, werd het door mijn werk alleen maar erger. Steeds vaker moest ik een time-out nemen omdat ik uit paniek door de stoppen sloeg. Tot ik helemaal niet meer kon werken. Ik heb toen nog een tijdje een maatschappelijke werker gehad die mij hielp met dingen zoals de afspraken met de bedrijfsarts en andere administratieve dingen. Hulp in het huishouden heb ik nooit gevraagd, ik schaamde mij teveel voor de rommel. Vrienden had ik nooit over de vloer, ook al leek het me wel gezellig, want… ik schaamde me te veel.

Na een heel lang traject, leek het beter te gaan. En toen kwam er weer een crash. Ik was begonnen met reïntegratie en alles en dacht positief te zijn, maar nog geen twee weken na weer in het werk te zijn kreeg ik zo’n erge paniekaanval dat ik echt dacht dat ik dood ging. Mijn vriend heeft toen de ambulance gebeld, want ik kon niet meer ademen, leek wel verlamd te zijn, het voelde echt niet goed. Gelukkig was er niks aan de hand, het was gewoon echt paniek. Maar goed. Met veel zuchten heeft de planner me maar weer op ‘ziek’ gezet. Daar kwam ook al commentaar van, want ja, doe ik wel mijn best om terug in het werk te komen dan?

Inmiddels had ik twee verschillende therapeuten, en daar kwam nog een derde bij voor de nachtmerries. Ik trok het gewoon echt niet meer. Levensmoe. Het was allemaal teveel.

Uiteindelijk heb ik in overleg met mijn team van therapeuten mijn baan ook gestopt. Als je er steeds zó van in paniek raakt gaan we alleen maar stappen achteruit. Nu moest ik dus voor mijzelf kiezen en herstellen. Dus ben ik een jaar keihard aan de klus gegaan met mijn mentale gezondheid. Oefeningen, boeken, meditatie. Van alles wel geprobeerd. En het werd ook wel ietwat beter, maar nog steeds was het net niks. Wel was ik inmiddels gestopt met de EMDR omdat ik mijn trauma’s redelijk onder controle had.

Toen kwam er een dag dat ik mijn vriend afzette bij het station. Hij zou een dagje weg. Ik ben bij hem gebleven op het perron en heb hem netjes uitgezwaaid. Het was halverwege de avond, schemerde net. Toen de trein eenmaal uit zicht was ging ik terug naar de parkeerplaats. En daar ben ik achtervolgd door twee mannen. Ik weet niet waarom, of wie het waren. Ik weet wel dat ik ze passeerde en er direct alarmbellen afgingen in mijn hoofd. Eerst dacht ik dat het gewoon paranoia was, ik was immers net uit trauma behandeling. Maar toch heb ik mijn sleutelbos tussen mijn vingers gepakt, heb ik er een punt van gemaakt om ze niet aan te kijken, en daarna zo snel mogelijk richting de auto gewandeld. Helaas deden de mannen hetzelfde. Ik probeerde het niet te laten zien maar ik heb steeds vanuit mijn ooghoeken gekeken of ze nog volgde. De parkeerplaats was in zicht maar ver weg en de auto stond ook nog eens achterin. Mijn hart ging zo tekeer, ik kreeg het koud, alles sloeg op hol. Ik begon te rennen. En toen wist ik het zeker, ze renden namelijk nog harder achter mij aan. Toen ik dacht dat ik dood ging stopte er net een trein en ik hoorde een vrouw, de conductrice, schreeuwen, maar ik weet niet wat. Ik ben doorgerend, mijn auto in gevlogen en direct weg gescheurd. Geen eens de tijd genomen om de lampen aan te doen of mijn gordel om te doen, of uberhaupt de deur op slot, ik wilde gewoon weg. Pas toen stopte ze met rennen.

Een eind verderop ben ik gestopt en toen pas begon ik met huilen en trillen. Ik heb mijn vriend in paniek opgebeld en er stopte nog meer mensen maar ik heb mijn deuren op slot gehouden en niemand aangesproken. Mijn vriend nam de eerste de beste trein terug en nam me mee terug naar huis.

Helaas omdat ik mijn EMDR net had afgesloten was vanuit het team het antwoord: angst na zo’n ervaring is normaal, geef het minimaal 3 maanden. Maar in de tussentijd durfde ik het huis niet meer uit, voelde ik mij niet eens veilig in het huis en durfde ik al helemaal niet ergens alleen naar toe. Dus ging ik enkel naar de winkel als mijn vriend mee ging en verder dan dat helemaal niet. Het duurde maanden voor ik überhaupt een trein in durfde. Ook thuis voelde ik mij niet goed. Ik was constant paranoïde dat als ik alleen thuis was, iemand bij het raam zou staan of de deur open zou breken.

Die angst ging maar niet weg. Als ik stemmen buiten hoorde kreeg ik een paniekaanval. Als er iemand aan de deur stond, paniekaanval. Belde iemand me op, paniekaanval. Maar in de tussentijd sloeg ik met therapie helemaal dicht, deed ik net alsof het allemaal beter ging en werd het stop gezet. Nachtmerries werden erger.

Het heeft nog best lang geduurd maar eindelijk kwam daar dan een dag dat ik zó erg in paniek raakte om, nou, precies helemaal niets, dat ik huilend tegen mijn vriend riep: “ik kan dit zo niet meer, ik wil hulp”. Dezelfde dag zat ik nog bij de huisarts. En ook dat vond ik moeilijk. Maar zo gezegd zo gedaan, kon ik direct aan de medicatie voor mijn paniekstoornis en de volgende week ook met een nieuwe therapeute beginnen.

Sindsdien gaat het eigenlijk écht wel een stuk beter. Ik heb ook therapie gehad gespecialiseerd in slaap voor mijn nachtmerries en slechte slapen. Daar heb ik veel goede oefeningen uit gehaald. En met mijn huidige therapeute doe ik een stuk andere oefeningen die wel echt lijken te helpen. Ook de medicatie doet het super goed. Slaap is beter, ik voel mij eindelijk niet zo depressief, mijn paniekaanvallen zijn ontzettend verminderd en ik ben echt zo’n stuk ondernemender dan ik in de laatste twintig jaar ben geweest!

Maar toch ben ik nog zo op… Ik ben in het traject om terug aan het werk te gaan. Het voelt alsof het tijd is. Maar ook dat baart mij zorgen. Ik ben bang dat ik weer in zo’n situatie als mijn vorige baan terecht kom. Nu betrap ik mij weer op steeds meer vermijdingsgedrag. Alles duurt lang… Ik laat het allemaal een tijd liggen voor ik eindelijk zoveel moed bij elkaar heb geschraapt dat ik het afhandel. Ik weet niet wat ik zoek in een baan. Ik weet niet wat ik wil. De motivatie om ‘t huis uit te gaan en iets te doen ontbreekt toch net een tikkie meer.

Ook slaap is toch moeilijk te onderhouden. Ben ik één dag iets minder streng voor mezelf geweest en nu lig ik alweer twee weken in de knoop met laat slapen en moeite om de dag door te komen. Iedere dag toch weer met het goede voornemen om het dít keer te fixen en dan toch ben ik weer teleurgesteld in mezelf.

Was ik net zo goed bezig met een poging om af te vallen en dan heb ik weer een periode waarin ik net iets te weinig actief ben en toch weer meer eet. Kijk ik dan in de spiegel en kan ik alleen maar huilen en van mezelf walgen. Misschien niet omdat ik overgewicht heb, maar wel omdat ik gewoon zó klaar ben met mij en mijn problemen.

En zo gaat het nu iedere keer… Ik heb wel vaker een goede periode gehad, maar het volgt altijd met een intens slechte periode. Dat maakt mij zó bang. Ik wil niet meer zo in het diep vallen. Ik ben het zat om iedere keer als het er wat fleuriger uitziet voor me wéér een grote tegenslag te hebben. Eigenlijk verwacht ik het nu al wanneer er een paar goede dingen gebeuren: nu komt er dan vast wel weer iets rots. En ik ben ook moe van mijzelf. Moe dat het steeds zo moeilijk gaat, dat ik zoveel mentale problemen heb, dat ik steeds vermijdingsgedrag heb vanwege mogelijke what if’s. Ik ben gewoon op. Ik wil dit niet meer. Ik wou dat ik ‘normaal’ was. Dat ik geen medicatie nodig had om te functioneren, en gewoon als ‘ieder ander’ normaal kon werken, normaal functioneerde.

**Geplaatst**: 18-07-22 15:52

Geplaatst: 18-07-22 15:52

Allereerst wat vervelend dat je zo rot moet leven. Continu in angst. Wat ik aan het einde lees, is dat je voor jezelf een vicieuze cirkel aan het creëren bent. Dat zal alles met je verleden hebben te maken. Het ging de vorige keer ook mis, dus nu vast ook weer. Spijtig dat het niet lukt deze gedachtegang te doorbreken. Dan werd het allemaal vast een heel stuk mooier voor je. Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte en kracht om verder te knokken tot voor jou ook de zon weer gaat schijnen.

**Geplaatst**: 18-07-22 15:59

Re: Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst: 18-07-22 15:59

TS is het geen idee om opgenomen te worden ergens? Een oud collega heeft dit gedaan nadat het helemaal niet goed ging en die heeft er heel veel profijt van gehad.

Ik weet dat het natuurlijk niet zo makkelijk en snel gaat maar misschien is het wel iets om te overwegen

**Geplaatst**: 18-07-22 17:03

Re: Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst: 18-07-22 17:03

Jeetje lieve TS, wat heb je veel meegemaakt. Ik weet niet wat ik kan zeggen behalve, wat ontzettend rot voor je. Rot dat je je zo voelt, rot dat je hier niet uit kan komen (wat overigens wel heel begrijpelijk is). Fijn dat je wel zegt dat het met de therapie wel beter met je gaat. Ik wens je toe dat het beter met je mag gaan, dat de zon ook voor jou weer mag gaan schijnen. Dat je het leven weer als fijn mag ervaren. Als je erover wil praten om dingen van je af te typen, juist naar iemand die je niet kent, ben je altijd welkom.

**Geplaatst**: 18-07-22 17:12

Re: Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst: 18-07-22 17:12

Ik heb het niet allemaal doorgelezen maar even vluchtig, maar ik denk dat je nu even op de rem moet trappen. Want als je nu weer aan het werk gaat, dan is de kans dat je weer onderuit gaat heel groot. Geef jezelf de tijd, dit soort dingen kunnen jaren duren, ook al wil je dat misschien niet. Er is veel gebeurd over de jaren heen, dat heeft ook gewoon lang nodig. Ik zou ook eens kijken of je voor een intensiever therapietraject in aanmerking komt. Ik heb dat zelf ook gedaan, daar heb ik veel profijt bij gehad, vooral cognitief. Ik ben nu na een aantal jaar ook nog steeds bezig, maar ik gun mezelf die tijd. Ik kan neit veel doen, maar wat ik kan, doe ik. Ga even terug naar 0 en kijk wat je wel kunt, niet wat er steeds fout gaat of niet lukt. Dat is wellicht ook deel van het probleem, jezelf het niet gunnen of te streng zijn voor jezelf .

**Geplaatst**: 18-07-22 18:03

Geplaatst: 18-07-22 18:03

Hoi meis,
wat heb jij het voor de kiezen gehad...!
En er zijn een aantal dingen die ik herken. Zoals sexueel misbruik, een nare jeugd, hulpverleners die een trauma niet herkennen (ik geef toe: trauma en depressie lijken op elkaar) en hulpverleners die uit een boekje werken (meer dan een half jaar emdr is prima, zeker na 'langdurig trauma', en het doel hoort niet te zijn 'trauma onder controle' - en na een nare ervaring drie maanden wachten is absurd. Bij emdr geldt geen wachttermijn.).
Verder kan ik melden dat de reactie van Lithya mij onaangenaam trof: 'je doet het zelf'. Mijn hoela. Het is toch precies wat er gebeurt: beetje uit het dal, bam weer terug. En ja, dat is hartstikke ontmoedigend...!

En als je getraumatiseerd bent, werkt je lichaam standaard heel hard.
Dat is gewoon biologie. (Geen fout van jouw kant, niet iets wat je moet afleren ofzo: je lichaam zegt dat er gevaar dreigt en ze gaat in de alarmtoestand.)
Ik was destijds erg blij met mijn orthomoleculaire arts (die ook regelmatig topsporters begeleidde). Goede informatie over wat stress doet met bijvoorbeeld je zintuigen en andere lichamelijke aspecten kan ook nooit kwaad. (Over woorden kunnen we eindeloos debatteren, maar 'what if' bij een trauma mag van mij lichamelijk heten, ipv een mentaal/gedragsprobleem.)

En verder geeft ik je groot gelijk: 'zo' is het gewoon niet fijn. Dat is een trieste constatering, maar wel waar.
Dat je op deze voet niet verder wil gaan: volstrekt terecht.
....blijft natuurlijk wel de vraag: wat werkt echt om de zaak beter te maken...?
Wat zet zoden aan jouw dijk...?

Technisch gezien is dit een van de fasen van traumaverwerking. 'Welke kant wil IK op...? Hoe wil ik dat MIJN leven er uit gaat zien...? Wat vind ik belangrijk? Waardevol...? Wat geeft mij energie...?' - en dan zoeken met je therapeut en wellicht andere profs hoe je één en ander kunt ontwikkelen.

En wat mij trof: 'het voelt alsof het weer tijd is om te gaan werken' - is dat echt zo voor jou? Heb je er echt zin in, en is het zaak om te werken aan assertiviteit en daaromtrent
("En dat gedoe, dat flikt geen enkele baas mij meer...!")
...of voel je je schuldig, gepushed, of waardeloos omdat je niet werkt...?

**Geplaatst**: 18-07-22 20:47

Geplaatst: 18-07-22 20:47

Janneke2 schreef:
Verder kan ik melden dat de reactie van Lithya mij onaangenaam trof: 'je doet het zelf'. Mijn hoela. Het is toch precies wat er gebeurt: beetje uit het dal, bam weer terug. En ja, dat is hartstikke ontmoedigend...!

En zo bedoelde ik hem dus juist net niet. Ts krijgt iedere keer wanneer ze wat probeert het deksel op de neus. Je probeert het en het gaat weer mis. Als dit maar vaak genoeg gebeurd, ga je geloven dat jij de schuldige bent aan alles en dat is wat je niet bent. Maar wat je ook krijgt is dat je vooraf gaat denken dat het fout kan gaan. Gaat er in jouw ogen iets mis, dan is dat een bevestiging op de negatieve gedachten gang die je al hebt. En dat is wat ik bedoel met de vicieuze cirkel waarvan ik hoop dat deze voor ts kan worden doorbroken. Dat wanneer ze iets probeert er eens bevestiging komt dat ze het heel goed kan, dat ze het heel goed doet en dat ze in een team gewaardeerd wordt. Dat zijn ook de woorden die ik opgeschreven heb: Spijtig dat het niet lukt deze gedachtegang te doorbreken. Ik vind het namelijk erg te lezen dat ts zich vaak de schuld geeft van ontstane situaties waar zijn helemaal geen schuld aan heeft. Zich al zorgen maakt of een situatie weer zal ontstaan, terwijl ze naar, zoals ik het lees, naar eer en geweten zo goed en zo kwaad, iedere keer terug aan het werk is gegaan.

Dus de negatieve lading die jij nu aan mijn woorden over de vicieuze cirkel probeert te geven, nergens geef ik aan: je doet het zelf. Ik geef aan: hopelijk lukt het je om weer positief naar het leven te gaan kijken.

**Geplaatst**: 19-07-22 09:50

Geplaatst: 19-07-22 09:50

Jeetje TS, ik heb je hele verhaal met aandacht gelezen en wat heb jij veel meegemaakt zeg! :knuffel:

Maar vooral, wat ben jij steeds goed bezig met het aan-jezelf werken! Chapeau daarvoor

Heel logisch dat je inderdaad bang ben om een slechtere periode in te gaan. Zou dat niet juist een heel goede zijn om te behandelen met een therapeut/psych?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-07-22 10:01

Geplaatst door de TopicStarter : 20-07-22 10:01

Bedankt voor alle reacties allereerst! Het voelt zo fijn om toch op een manier gehoord te worden. Ik ga proberen om zo zorgvuldig mogelijk te reageren op iedereen...

@Lithya, dankjewel. Het is erg moeilijk om het te doorbreken, vooral omdat wanneer ik dat doe, het vaak toch weer terug komt. Ik heb ook heel lang CBT gehad om dit te veranderen, maar dit maakte het eigenlijk erger. Dankjewel en ik doe mijn best om te blijven gaan!

@Amber_anne, daar heb ik eigenlijk nog niet over na gedacht. Ik ben best wel graag in mijn 'safe space' thuis. Ik kan er wel even onderzoek naar doen natuurlijk.

@Ryder, dankjewel :knuffel:

@Earth, wat je zegt herken ik wel een beetje. Het gaat nu steeds beter en dan ga je verder met de volgende stap, maar dat blijkt dan toch weer net een stapje teveel. Ik ga het zeker met mijn therapeute bespreken de eerstvolgende sessie.

@Janneke2, allereerst dankjewel voor je reactie!

Mijn lichaam staat echt altijd aan. Ben daardoor ook altijd moe, hoe goed ik ook slaap of niet. Het lastige is dat ik nog niet helemaal heb uitgevonden wat nu precies werkt... Jammer, want ik ben nu al zolang bezig dat het wel fijn zou zijn juist om dat te weten!

Het laatste stukje kan ik mij wel erg in herkennen... Ik weet inderdaad niet of ik er zelf echt achter sta, en dat maakt het lastig. Helaas is de situatie ook niet zo dat ik veel ruimte heb op het moment om daarop te wachten, of zo voelt het in ieder geval. Ik moet zeker nog veel werken aan assertiviteit, ondanks dat ik daar echt al sprongen vooruitgang mee heb gemaakt, merk ik nog te vaak dat ik juist niet echt goed voor mezelf op kom. Wel heb ik zeker zin in 'iets' doen, maar ik denk vooral dat het de angst voor de verantwoordelijkheid dat met werk komt is en inderdaad ook, ik voel mij schuldig.

@Gitana, dankjewel!

Ik heb nog wel een psycholoog, maar gezien het zo achteruit is gegaan, ga ik ook even in gesprek over hoe nu verder en of er mogelijk verdere stappen genomen kunnen worden.

Het is alleen zo vermoeiend allemaal... Ik ben gewoon echt toe aan het 'beter zijn'.

**Geplaatst**: 20-07-22 12:27

Geplaatst: 20-07-22 12:27

moonpresence schreef:
Mijn lichaam staat echt altijd aan. Ben daardoor ook altijd moe, hoe goed ik ook slaap of niet. Het lastige is dat ik nog niet helemaal heb uitgevonden wat nu precies werkt... Jammer, want ik ben nu al zolang bezig dat het wel fijn zou zijn juist om dat te weten!

Angst en trauma hebben te maken met laten we zeggen je overlevingsinstinct.
Vandaar dat ik schreef 'dat het geen mentaal probleem is'.
Je kunt je te scherp afgestelde instinct wel met een omweg veranderen, maar niet rechtstreeks met denken.
En ik herken dat cognitieve gedragstherapie voorbij een bepaald punt contra productief werkt.
(Inventariseren 'dit is één van de niet helpende gedachten, laat ik proberen hier beleid op te maken' heeft zin. En als emdr fan gesproken: daarna kun je de gedachte met emdr 'de nek omdraaien'. Emdr hoeft nl niet per se op een gebeurtenis gedaan te worden, maar het kan prima mbt dit soort 'refreintjes' die telkens weer opduiken. En in de tussentijd goed voor jezelf zorgen.)

En er zijn in de tussentijd bakken technieken die een beetje je overlevingsinstinct kunnen geruststellen. Zo is er op facebook de pagina 'trauma geek', met veel informatie, onder andere over de polyvagale theorie.
Op YT zijn er filmpjes van Stephen Porges en Deb Debra over, je kunt de 'basic exercise' van Stanley Rosenberg doen, de butterfly hug staat op YT, en 'cooks hook up'.

En mijn orthomoleculaire arts constateerde bij mij 'uitputting' van de bijnieren. (Want ze hadden te lang te veel moeten doen, en het resultaat is wel moe zijn, maar zeer beslist niet ontspannen zijn.) Is relatief makkelijk te verhelpen.

Citaat:
Het laatste stukje kan ik mij wel erg in herkennen... Ik weet inderdaad niet of ik er zelf echt achter sta, en dat maakt het lastig. Helaas is de situatie ook niet zo dat ik veel ruimte heb op het moment om daarop te wachten, of zo voelt het in ieder geval. Ik moet zeker nog veel werken aan assertiviteit, ondanks dat ik daar echt al sprongen vooruitgang mee heb gemaakt, merk ik nog te vaak dat ik juist niet echt goed voor mezelf op kom. Wel heb ik zeker zin in 'iets' doen, maar ik denk vooral dat het de angst voor de verantwoordelijkheid dat met werk komt is en inderdaad ook, ik voel mij schuldig.

Goed, om dit in ieder geval in beeld te hebben - want het zijn wel een stel potentiële valkuilen.
Uitkeringsinstanties willen mensen graag snel aan het werk hebben en dan kan er "heerlijk" op je schuldgevoel in worden gewerkt...
...( als dit speelt: ) veel met je therapeut over praten hoor!!!

En sowieso: voor mij begint assertiviteit met weten/voelen waar je staat, wat je wil, wat jouw belangen zijn - en op basis daarvan kun je nee zeggen.
En grenzen aangeven (ik wens geen kilo's verantwoordelijkheid, bijvoorbeeld).
En ook zeggen wat je wel wil, welke kant jij op wil.

Citaat:
Ik ben gewoon echt toe aan het 'beter zijn'.

Dat is een uitstekend doel...!
Maar het doel wordt

in kleine stapjes bereikt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-22 11:47

Re: Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-22 11:47

Hallo allemaal,

Weer even een update. Best een kleine update wel. Inmiddels heb ik weer een sessie met mijn psychologe gehad en daar mijn best gedaan om open en eerlijk te zijn. Dat vind ik nog wel erg moeilijk, ondanks dat ik echt een hele fijne psycholoog heb waar ik ook echt wel een klik mee voel. Ik betrapte mij erop dat ik de afgelopen tijd tijdens onze sessies best wel snel overging tot een gewoonte van ‘ja, het gaat wel goed eigenlijk, alles loopt zo op rolletjes’. En daarna was het gesprek, natuurlijk, best snel weer over.

De vorige keer had ik al aangekaart dat ik mijzelf hierop betrapt had, en hoe moeilijk ik het dan vond om daar weer uit te komen. Toen ze mij vroeg waarom het dan níet zo goed ging, had ik eigenlijk geen goed antwoord klaar. Nu zijn er natuurlijk ook niet echt goede of foute antwoorden, maar ik zit héél snel in de ‘uhm, ja, weet ik niet zo, vind ik lastig’ modus. Eigenlijk is dat zelfs bijna mijn standaard antwoord.

Dit keer kon ik wel íets meer erover kwijt, maar toch nog niet dat ik dacht wauw, wat ben ik open geweest! Wel heb ik haar verteld dat ik toch wel veel druk begin te voelen vanuit het werkaspect, en dat ik moeite heb om niet weer in een oude cyclus te vallen. Ik gaf aan dat ik niet het idee had dat terug het werkveld in gaan míjn idee was, maar meer dat het er een soort van is ingeslopen. Zoals ik ook bij haar aangaf, heb ik helaas niet veel opties. Het is krap bij kas. Mijn spaarrekening is inmiddels leeg. En dan is er nog de ‘druk’ vanuit overheidsinstatie. Die wilt natuurlijk ook graag dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk ga.

Om mij heen hoor ik veel mensen erover praten hoeveel werk er wel niet is. Ook zo de overheidsinstantie: ‘er is werk zat, dus dat zal heus niet lang duren’, zei hij vrolijk. Zo vrolijk voelde ik mij helemaal niet. Ondanks dat het gebrek aan werknemers niet mijn fout is, voel ik wel die hele last op mijn schouders, want ík werk (ook) niet.

Volgens mijn psycholoog zou het een stuk beter zijn als ik het nog kan uitstellen. Mijn herstel moet voorop staan. Maar ook zij begrijpt dat ik financieel de ruimte gewoon niet meer heb. Over andere aspecten was ze iets harder. Ik moet toch wel goed oefenen om voor mijzelf op te komen, en niemand mij een schuldgevoel aan te laten praten. Daar ben ik het mee eens. Het is echter wel makkelijker gezegd dan gedaan; ik ben nu eenmaal niet zo assertief (meer), en ik klap vaak echt dicht.

Een andere optie was iets vinden wat gerelateerd is aan mijn passie(s). Maar gezien hoe het op het moment in elkaar zit, is dat ook niet altijd even gemakkelijk. Voor veel werkvelden heb je toch een diploma nodig. Het beroep uitoefenen waar ik mijn certificaat voor heb gehaald is gewoon geen optie. Dan is de kans nog groter dat ik weer terug ziek val.

Het baart mij zoveel zorgen. De medewerker die mij wekelijks belt vraagt vaak wat ik al op het oog heb, of ik al iets gehoord heb en waar ik precies naar zoek. Het voelt alsof er iemand achter mij aan jaagt en daarnaast weet ik zelf ook niet wat ik zoek. Ik kijk meestal gewoon door alle openingen heen… En toch spreekt niets mij aan.

Ik heb nu door omstandigheden even een ‘pauze’. Korte pauze wellicht. Maar nu pas merk ik hoe moe ik ben. Ik slaap moeilijk in en heb ‘s ochtends moeite met opstaan en ook opblijven. Gedurende de dag heb ik te weinig energie om veel productiefs te kunnen doen. Inmiddels is het huishouden teveel, en mijn lieve vriend doet zijn best maar heeft ook gewoon werk. Ik voel mij ook schuldig tegenover mijn partner. Hij doet zijn best om mij te helpen en ook zichzelf te onderhouden, en om mij te blijven steunen ook als ik zelf het gevoel heb dat ik het allemaal niet kan. Maar toch blijf ik steeds een soort ‘terugvallen’ hebben. Ik zet het tussen aanhalingstekens omdat het toch ook wel weer een stuk beter gaat dan het vorig jaar rond deze tijd ging.

Ook heb ik het tijdens mijn vorige therapiesessie gehad over mijn zelfbeeld. Daar sloeg mijn psycholoog toch echt wel de spijker op z’n kop. Ik ben inderdaad nog steeds wel in standje overleven, en mijn zelfbeeld is zó laag, maar ik heb al zoveel energie nodig voor de rest dat er eigenlijk weinig overblijft voor dat gedeelte. En juist dat heeft ook echt een impact op mijn stemming en werk-gelegenheid. Ze omschreef het als dat ik mijzelf niet meer herkende. En dat is zó waar!

Als ik in de spiegel kijk weet ik eigenlijk niet meer wie ik zie. En ik zit al zo lang in deze sleur dat ik eigenlijk niet zo goed meer herinner wie ik nou wel was, maar nu ook mijn uiterlijk mee veranderd is, is het extra moeilijk om toch te zien wie ik ook alweer was onder al die problematiek.

Maar nu is de vraag hoe ik dit terug kan krijgen. Ondanks dat ik therapie echt heel fijn vind loop ik nog steeds tegen hetzelfde probleem aan: namelijk, ik heb geen flauw idee wat mij helpt. En eigenlijk weet ik ook niet waar ik moet beginnen om het te vinden. Misschien was mijn herstel toch nog niet zo ver als ik dacht. Nu weet ik niet zo goed wat ik er mee moet, ik heb niet veel ruimte om terug tijd voor mezelf te nemen, maar aan de andere kant denk ik dat dit ook niet de juiste richting is.

Nou, goed. Dat was de update voor vandaag. Tot de volgende keer, lief dagboek…

**Geplaatst**: 26-07-22 13:14

Geplaatst: 26-07-22 13:14

moonpresence schreef:
Hallo allemaal,

Weer even een update. Best een kleine update wel. Inmiddels heb ik weer een sessie met mijn psychologe gehad en daar mijn best gedaan om open en eerlijk te zijn. Dat vind ik nog wel erg moeilijk, ondanks dat ik echt een hele fijne psycholoog heb waar ik ook echt wel een klik mee voel. Ik betrapte mij erop dat ik de afgelopen tijd tijdens onze sessies best wel snel overging tot een gewoonte van ‘ja, het gaat wel goed eigenlijk, alles loopt zo op rolletjes’. En daarna was het gesprek, natuurlijk, best snel weer over.

Lastig hoor...!
Goed om te proberen om het patroon te doorbreken...! +:)+

....maar het kost wel energie.
In termen van transactionele analyse klinkt het mij in de oren als een 'boe ouder' die vindt dat jij niet mag zeuren, aandacht vragen, problemen hebben, laat staan er over praten. (Nare dingen, die boe ouders!)

Citaat:
De vorige keer had ik al aangekaart dat ik mijzelf hierop betrapt had, en hoe moeilijk ik het dan vond om daar weer uit te komen. Toen ze mij vroeg waarom het dan níet zo goed ging, had ik eigenlijk geen goed antwoord klaar. Nu zijn er natuurlijk ook niet echt goede of foute antwoorden, maar ik zit héél snel in de ‘uhm, ja, weet ik niet zo, vind ik lastig’ modus. Eigenlijk is dat zelfs bijna mijn standaard antwoord.

...ik heb heel wat keren gezegd dat dat nou precies de vraag was, waar ik bang voor was. :(:)

Met stress is het op gegeven moment zo, dat 'de boel aan elkaar gaat kleven' en er gewoon 1 grote brei is, zonder verder kop of staart, laat staan duidelijkheid.

Citaat:
Dit keer kon ik wel íets meer erover kwijt, maar toch nog niet dat ik dacht wauw, wat ben ik open geweest! Wel heb ik haar verteld dat ik toch wel veel druk begin te voelen vanuit het werkaspect, en dat ik moeite heb om niet weer in een oude cyclus te vallen. Ik gaf aan dat ik niet het idee had dat terug het werkveld in gaan míjn idee was, maar meer dat het er een soort van is ingeslopen. Zoals ik ook bij haar aangaf, heb ik helaas niet veel opties. Het is krap bij kas. Mijn spaarrekening is inmiddels leeg. En dan is er nog de ‘druk’ vanuit overheidsinstatie. Die wilt natuurlijk ook graag dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk ga.

Goed gedaan...!
+:)+

Citaat:
Volgens mijn psycholoog zou het een stuk beter zijn als ik het nog kan uitstellen. Mijn herstel moet voorop staan. Maar ook zij begrijpt dat ik financieel de ruimte gewoon niet meer heb.

Ja, het dilemma is reëel.
Maar met bakken stress de arbeidsmarkt op heeft zo haar nadelen.

Citaat:
Over andere aspecten was ze iets harder. Ik moet toch wel goed oefenen om voor mijzelf op te komen, en niemand mij een schuldgevoel aan te laten praten. Daar ben ik het mee eens. Het is echter wel makkelijker gezegd dan gedaan; ik ben nu eenmaal niet zo assertief (meer), en ik klap vaak echt dicht.

Ik lees en geloof grif dat je gehoord hebt 'dat je weer iets moet'.
...en binnen bepaalde grenzen ben ik het wel met haar eens: het is een belangrijk doel!

Ik hoop vurig dat jullie ook over stukjes 'hoe gaan we dit doel bereiken' hebben gesproken.
Bijvoorbeeld de lijstjes: wie zegt het, hoe kijkt iemand erbij, wat 'hoor' jij er in (nare gedachten over jezelf etc) - en dan brave assertieve antwoorden verzinnen.
'Ik doe niet niets, ik werk hard aan mijn herstel' als je het gevoel krijgt dat je bijvoorbeeld lui zou zijn.

Citaat:
Een andere optie was iets vinden wat gerelateerd is aan mijn passie(s). Maar gezien hoe het op het moment in elkaar zit, is dat ook niet altijd even gemakkelijk. Voor veel werkvelden heb je toch een diploma nodig. Het beroep uitoefenen waar ik mijn certificaat voor heb gehaald is gewoon geen optie. Dan is de kans nog groter dat ik weer terug ziek val.

Passie is leuk, maar momenteel ben je te moe voor passies.
Wellicht dat een braaf, eenvoudig baantje wel zou kunnen.

En misschien kan ook dat niet.
Als je jezelf zo kwijt bent hoor je in principe niet te werken. Wat kan een verklaring van je psycholoog in deze betekenen...?

Citaat:
Het baart mij zoveel zorgen. De medewerker die mij wekelijks belt vraagt vaak wat ik al op het oog heb, of ik al iets gehoord heb en waar ik precies naar zoek. Het voelt alsof er iemand achter mij aan jaagt en daarnaast weet ik zelf ook niet wat ik zoek. Ik kijk meestal gewoon door alle openingen heen… En toch spreekt niets mij aan.

Zo dan...!
Is dit verplicht, iemand die jou elke week belt...?
En heeftdeze persoon zelf ook nog eens ideeën...? (Daar zijn reïntegratie bureaus voor, snappen hoe de arbeidsmarkt werkt, en jou tips geven. )

Citaat:
Ik heb nu door omstandigheden even een ‘pauze’. Korte pauze wellicht. Maar nu pas merk ik hoe moe ik ben. Ik slaap moeilijk in en heb ‘s ochtends moeite met opstaan en ook opblijven. Gedurende de dag heb ik te weinig energie om veel productiefs te kunnen doen. Inmiddels is het huishouden teveel, en mijn lieve vriend doet zijn best maar heeft ook gewoon werk. Ik voel mij ook schuldig tegenover mijn partner. Hij doet zijn best om mij te helpen en ook zichzelf te onderhouden, en om mij te blijven steunen ook als ik zelf het gevoel heb dat ik het allemaal niet kan. Maar toch blijf ik steeds een soort ‘terugvallen’ hebben. Ik zet het tussen aanhalingstekens omdat het toch ook wel weer een stuk beter gaat dan het vorig jaar rond deze tijd ging.

Zeg honderd keer per dag tegen jezelf

dat dit overmacht is en dat JIJ dit niet zo gewild hebt!!!

Citaat:
Ook heb ik het tijdens mijn vorige therapiesessie gehad over mijn zelfbeeld. Daar sloeg mijn psycholoog toch echt wel de spijker op z’n kop. Ik ben inderdaad nog steeds wel in standje overleven, en mijn zelfbeeld is zó laag, maar ik heb al zoveel energie nodig voor de rest dat er eigenlijk weinig overblijft voor dat gedeelte. En juist dat heeft ook echt een impact op mijn stemming en werk-gelegenheid. Ze omschreef het als dat ik mijzelf niet meer herkende. En dat is zó waar!

En het gaat vaak hand in hand: laag zelfbeeld en overleven. :(:)

Een kind dat zich niet veilig voelt, schijnt de keuze te maken
'ik blijf geloven dat mijn ouders goed zijn, dus al die nare dingen zijn mijn schuld, ik ben slecht'.
Want jonge exemplaren van de diersoort 'mens' hebben hun ouders jarenlang keihard nodig om in leven te blijven.

Citaat:
Als ik in de spiegel kijk weet ik eigenlijk niet meer wie ik zie. En ik zit al zo lang in deze sleur dat ik eigenlijk niet zo goed meer herinner wie ik nou wel was, maar nu ook mijn uiterlijk mee veranderd is, is het extra moeilijk om toch te zien wie ik ook alweer was onder al die problematiek.

Citaat:
Maar nu is de vraag hoe ik dit terug kan krijgen. Ondanks dat ik therapie echt heel fijn vind loop ik nog steeds tegen hetzelfde probleem aan: namelijk, ik heb geen flauw idee wat mij helpt. En eigenlijk weet ik ook niet waar ik moet beginnen om het te vinden. Misschien was mijn herstel toch nog niet zo ver als ik dacht. Nu weet ik niet zo goed wat ik er mee moet, ik heb niet veel ruimte om terug tijd voor mezelf te nemen, maar aan de andere kant denk ik dat dit ook niet de juiste richting is.

Nou, goed. Dat was de update voor vandaag. Tot de volgende keer, lief dagboek…

Als oudgediende in en rond de hulpverlening: het is in mijn ervaring wel heel belangrijk dat JIJ richting geeft.
Op zich hoef je niet te weten wat jouw helpt - in principe heb je daar psychologen voor.

Maar het is wel een belangrijk thema dat jij 'het stuur in handen hebt', of je bijv coaching wil (hoe kan ik handiger omgaan met wat zich nu voordoet)
of bijvoorbeeld traumaverwerking, dus echt de diepere stress oplossen-
of wellicht iets er tussen in. (Bijvoorbeeld emdr toepassen rond het dichtklappen ipv assertief zijn, en dan een tijdje oefenen met je nieuwe vaardigheden om jezelf te verdedigen en grenzen af te bakenen.)

**Geplaatst**: 26-07-22 13:38

Re: Wat als je alles doet maar toch op blijft?

Geplaatst: 26-07-22 13:38

Ik herken jouw beeld heel erg. Ik was 'daar' ook. Mijn psycholoog zei direct dat mijn probleem te groot was om enkel 1 uurtje per 2 weken te bespreken, en ik ben toen doorgestuurd naar observatietherapie. Daar kijken ze in 6 weken door middel van allerlei therapieën wat er precies speelt en op welk vlak ze je kunnen helpen. Ik wist het zelf namelijk ook niet. En ik heb toen in die observatie dat wel ontdekt. Daarna ben ik in deeltijdtherapie geweest. Dat is het beste wat ik ooit heb gedaan, want ik wist ook niet meer wie ik was, hoe de wereld werkte, wat mijn plaats was en hoe ik me moest gedragen. In deze therapie ben ik mezelf weer tegengekomen, heb ik mezelf ontdekt.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat dit het niet hoef te zijn. Ik wil niet zeggen dat je zelf in deeltijdtherapie moet, maar er is meer dan enkel praten met een psycholoog. Als je die deeltijd in gaat, zien instanties ook dat je jezelf serieus neemt, want dat is vaak waar 'wij' het onderspit delven.