Ik ben het vertrouwen in mijn arts volledig kwijt. Begin april kwam ik op de spoed terecht met pijnklachten overeenkomende met blinde darm ontsteking, enkel aan de verkeerde kant van mijn lijf. Sindsdien heb ik pijn. 24/7 pijn.
Mijn eerste reactie was dat het met mijn vrouwelijke organen te maken had. Ze hebben deze onderzocht op de spoed destijds, maar konden niks vinden dus ik werd naar huis gestuurd met pijnstillers.
Daarna begon het "feest". Ik had een afspraak gemaakt met de gynaecoloog in hetzelfde ziekenhuis waar ik voor de spoed was gezien ik nog steeds 99.99% zeker was dat het daarmee te maken had. Zij geloofde mij niet en ik werd naar het kastje gestuurd, waar ze wel iets vonden maar ook aan gaven dat ze denken dat dit NIKS met mijn pijnklachten te maken heeft. Ze dachten in eerste instantie tumoren in mijn alvleesklier, en een cyste op mijn eierstok. Kort daarna kreeg ik een biopsie en pet scan en gelukkig geen kanker, maar duidelijke afwijkingen aan verschillende klieren en aan mijn eierstokken werden aangetoond. Na de diagnose werd ik terug naar de muur gestuurd voor mijn eierstokken waar mijn arts aan gaf dat ze me niet verder ging helpen tot het probleem was opgelost. Kastje gaf vervolgens aan dat het probleem chronisch is en ik hier waarschijnlijk nooit van ga genezen, en gaf opnieuw aan dat ze denken dat dit NIKS te maken heeft met het probleem waarmee ik in het ziekenhuis terecht ben gekomen en de pijn bij de muur lag. Ze hadden enkel toevallig gevonden dat er wat mis is, maar willen het nu in de gaten houden omdat het wel belemmerend kan zijn in de toekomst. Muur wil mij op zijn vroegst met 3 maand terug zien na een proefperiode van hormoonmedicatie, maar ik kan na een maand al wel zeggen dat het te weinig verschil maakt om te zeggen dat het DE oplossing is.
Dus de situatie is; Ik heb een "verschrikkelijke" arts voor hetgeen waar ik daadwerkelijk een probleem mee heb. Zij geeft mij niet het vertrouwen dat zij daadwerkelijk het probleem probeert te verhelpen en scheept me af met de meest waardeloze *piep*. Ik heb daarnaast in hetzelfde ziekenhuis fantastische artsen die echt hun best doen voor me, me goede adviezen proberen te geven en me echt proberen te helpen en me heel serieus nemen zonder dat ik klachten heb voor hetgeen waarvoor ik bij ze kom
Ik wil voor mijn "daadwerkelijke" probleem weg van dit ziekenhuis en naar een specialistisch ziekenhuis (3 uur verderop... niet zomaar het volgende dorp dus..) maar maak me onwijs zorgen om hoe het ziekenhuis en de begeleidende artsen daarop gaan reageren. Iedere arts, behandelaar, adviseur, stagiair die ik ben tegen gekomen is fantastisch behalve de arts die mij moet begeleiden en helpen met mijn pijn..
Ik ben bang dat als ik een overstap aan vraag, dat dit de relatie met de andere artsen zou beïnvloeden op een negatieve wijze. Blijkbaar is de arts waar ik nu loop hoog aangeschreven en dat zie ik ook terug op de reviews, maar voor mij is ze een nachtmerrie. Ik vertrouw haar niet. Ik geloof echt wel dat dat ze goed is in haar vak, maar ze voelt zich duidelijk niet comfortabel om mij daadwerkelijk te helpen in mijn specifieke probleem. Om voor al mijn behandelingen over te stappen is niet realistisch gezien het 3 uur reizen is en ik nu al 10 afspraken in het ziekenhuis heb voor volgende maand alleen en waarschijnlijk regelmatig terug ga moeten komen.
Ik wil dus graag mijn artsen lokaal houden, maar een specialistisch ziekenhuis opzoeken voor de pijn en dat maakt me onwijs nerveus..
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe reageerden jullie andere behandelende artsen dat jullie weg liepen van een bepaalde arts?
Maar denk niet dat dat het is. Ik sluit het niet uit, maar het lijkt me onwaarschijnlijk. Dan lijkt PCOS me logischer, zeker in combinatie met de cyste die ze op de CT scan zagen. Maar dat is aan artsen om uit te zoeken. 
Op mijn zij is al maanden een NO-go. Zodra ik op sta en ga lopen of rechtop zit springt de pijn op en sta ik te schreeuwen en janken en heb ik 30 seconden tot 5 minuten nodig om bij te komen. Douchen is helemaal een feest. Ik probeer niet eens meer te staan en ga in plaats van maar gewoon op de grond zitten omdat ik anders knock out ga. Maar he, dat is normaal toch? 
