Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly, Hanmar
Arethe schreef:Wat een fijne berichten lieve TS. Het is niet niks wat er allemaal gebeurd, je stapt in een trein die op volle snelheid doordendert en je kan er niet uit. Dan is zo’n ontlading niet meer dan logisch en ook alleen maar goed. Fijn dat je van de morfine pleisters af bent nu, moest je dit rustig afbouwen of kan je gewoon stoppen?
Kay_Kim schreef:Na het gesprek ben ik beginnen huilen van opluchting.
Ik wou direct mijn mama bellen maar met mijn huilen en huilstem dacht ze eerst dat het slecht nieuws was maar het was dus goed en zij wou zich sterk houden maar op het einde van het gesprek begon ze ook te huilen.
Heb dan ook al de belangrijke mensen in mijn leven op de hoogte gebracht.
Er is echt 100 kg van men schouders af, nu weten we dat het werkt en dat geeft echt goede moed
Kay_Kim schreef:Ja we krijgen begeleiding in het ziekenhuis… maar erover praten met iemand anders is toch nog anders als het ‘doen’… maar het komt wel goed, ik ben al enkele dagen terug aan het dillateren.
Merk wel dat ik heel emotioneel ben… begin om het minste te wenen, net nog met een liedje op de radio.
Ik ben wel wat ziekjes, snot en heel ellendig