Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-02-22 13:51

Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst door de TopicStarter : 14-02-22 13:51

Al jaren heb ik zowel psychische klachten als lichamelijke klachten. Het laatste jaar zijn de lichamelijke klachten zo exponentieel toegenomen dat ik soms bijna invalide werd. Ik bleef maar knokken naar een lichamelijke reden, maar die vond ik niet. Tegenslag op tegenslag, ja je lichaam doet wel raar, maar dit is niet de oorzaak, het is een gevolg.
Ik sloot steeds spanning en trauma niet uit als onderdeel van het probleem. Ik heb ook wel eens vaker gelezen over chronische stress. Maar omdat mijn lichaam vorig jaar zo afhaakte, ging ik me automatisch toch weer focussen op het lijf.

Maar nu de laatste tijd, ik sliep weer slecht. Had weer veel spanning. Ik kon het wel plaatsen, maar moest daarvoor hard graven. Maar dat graven heeft wel geloond. Eindelijk, ik kan aan de bak...

En dat is chronische stress. Mijn hele leven, van kinds af aan heb ik al stress. Misschien al vanaf baby. Ik was altijd een lieve baby, niet lastig. Maar wilde ik niet lastig zijn omdat ik geen gezeur wilde misschien? Als peuter wilde ik ook niet mijn vader triggeren tot zijn boosheid. Dus leerde ik dat ik maar niet te gek moest doen. Maar ondertussen waren de woedeaanvallen van mijn vader ook een reden toch grote, zeer grote angst. Ik voelde me belachelijk onveilig thuis, ik droom momenteel al maanden over me niet welkom voelen thuis, me niet welkom voelen in de straat. Maar ook onveilig voelen, ik moet naar bed, maar wat als mijn vader weer boos wordt?

Chronische stress kan leiden tot neurologische veranderingen in het brein. Daarnaast kan het een serieuze impact hebben op organen, maar ook op het immuunsysteem. Laat ik nou een auto-immuunziekte hebben en de laatste tijd heel veel last te hebben van mijn organen (met name de maag waar de meeste spanning zit).

Het loont om wat meer op internet er over op te zoeken, want het is vrij complex. Maar het ontroerd me dat ik het toch daar moet zoeken. Gisteravond had ik zoveel spanning, ik kon echt niet slapen. Dus heb ik contact gemaakt met mijn stresslaadje. Zo noem ik het. En dat was zo heftig, de spanning kwam eruit en mijn hele lijf vertrok. Het was zelfs zo intens dat ik nu spierpijn heb in mijn gezicht. Ik schrok van de heftige intensiteit van deze spanning, ik kon dit niet weghuilen, niet weg 'aanspannen', dus heb ik emdr op mezelf toegepast (geleerd van mn psych). En gelukkig zakte de spanning van een 10 naar een 7, net genoeg om te kunnen slapen, gelukkig.

Maar goed, hoe verder. Ik moet dit niet alleen doen, maar ik ga onderzoeken waar ik hiervoor hulp kan krijgen.
Wat ik hiermee wil? Misschien zijn er meer mensen die het herkennen? Tips? Behandeling?
Het is misschien een warrig verhaal, omdat ik ook erg moe ben nu

**Geplaatst**: 14-02-22 23:55

Geplaatst: 14-02-22 23:55

Wat ongelooflijk knap dat je contact kon maken met je eigen lijf en hoofd waardoor de spanning er uit kwam. En ik zal je vertellen, dat is de enigste oplossing. Alles, alle trauma's, alles wat je gemist hebt in je jeugd, alles wat pijn doet, alles waar je naar verlangt, zit opgeslagen in jouw lichaam. En bij jou is dat genoeg zo te lezen, en dat zit in je lichaam. Je lichaam blijft zo functioneren totdat het je lichaam ooit uit gaat komen. Daar is maar 1 manier voor, het voelen voelen voelen. Contact maken met je eigen ik en je pijn. En misschien ligt er wel veel meer onder dan jij ooit denkt. Je lichaam gaat zo aan de haal met je doordat je het waarschijnlijk vroeger altijd weggeduwd hebt waardoor het opgeslagen werd.

Daarom een tip: zoek hulp! Om alles open te gaan maken en jezelf terug te vinden en alles te gaan verwerken. Klopt het dat er genoeg dingen zitten die je nooit verwerkt hebt?

Het mag er zijn. En die spanning is vervelend, maar dat is onderdeel van een proces.

Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 15-02-22 00:00

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst: 15-02-22 00:00

Wow, da's een heftige beleving! En ook super zwaar om in je eentje door te maken!

Hulp zoeken in de richting van lichaamsgerichte (trauma)therapie of somatic experience, zou mijn advies zijn.

Sterkte en een knuffel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-22 00:21

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-22 00:21

Ik heb er al jaren therapie op zitten. Ik dacht dat ik er al was. Maar zoals mijn eerdere therapeut zei, het is als een ui die je pelt. Elke keer komt er meer, en kom je tot de kern. Ik denk, maar dat dacht ik wel vaker :')

, dat ik bij die kern ben aanbeland. En ja, dat ga ik niet alleen doen. Ik heb mijn traumatherapeut al gemaild voor een afspraak

daar hikte ik al even tegenaan, maar dit wil ik inderdaad niet alleen doen, daar is het veel te zwaar voor. Ik ga daar mee beginnen en dan kijken hoe verder. Kleine stapjes. Kreeg TRE therapie al aanbevolen, dat ligt me niet helemaal maar ik ga me er in verdiepen. Ik ben ook wel bereid om ergens in te stappen wat goed voor me is, terwijl ik er niet helemaal achter sta. Dan kan ik de knop wel omzetten zeg maar

Momenteel is de spanning gelukkig te handelen, maar het lijkt wel of mijn lijf me wat slaap gunt. Ik begrijp nu ook steeds meer van mijn lichaam, puzzelstukjes vallen op de plaats. Soms neig ik te denken 'waarom nu pas' maar alles heeft zijn moment. Ik heb nog een heel leven voor me, daar moet en kan ik me weer op focussen. Want ik heb nu weer perspectief, dat had ik eerder niet!

**Geplaatst**: 15-02-22 08:32

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst: 15-02-22 08:32

Dat van die ui die je pelt, dat herken ik ook wel.

Mijn advies over somatic experience of lichaamsgerichte therapie is omdat dat juist je lichaam centraal stelt en jij in je openingspost de klachten vanuit je lichaam weergeeft.

Is een net andere benadering dan de meeste psychotherapie, is mijn ervaring.

Nogmaals veel sterkte.

**Geplaatst**: 15-02-22 08:58

Geplaatst: 15-02-22 08:58

Ik denk dat je onder de noemer complexe ptsd een hoop kan vinden hierover. Er zijn hele fijne boeken over geschreven. En ik snap helemaal hoe dat allemaal in je lichaam wordt bewaard! Ik zou het boek van pete walker aanbevelen!

**Geplaatst**: 15-02-22 10:08

Geplaatst: 15-02-22 10:08

Wow, wat een verhaal! Ik hoop van harte dat je iemand vind die je de juiste hulp kan bieden hiermee!

Wat me nog het meest met stomheid heeft geslagen, is de herkenbaarheid!
Ik ben dus echt oprecht blij dat je dit van je af geschreven hebt, ik herken echt zoveel in je verhaal
en ik zit ook nog volop te zoeken in het lichamelijke als oorzaak terwijl het misschien inderdaad gewoon stress is. Het slecht slapen, last van mijn maag, darmen, vermoeidheid, de nare vaderfiguur ... Wat een eye opener.

Heel veel sterkte hiermee en bedankt om dit zo neer te schrijven!

**Geplaatst**: 15-02-22 11:21

Geplaatst: 15-02-22 11:21

Heb je al eens gehoord van conversie stoornis? Misschien de moeite waard in eens op te googlen.
En als tip zou ik je yoga willen geven. Dan leer je je lichaam voelen. En ademen is ook een belangrijk aspect.
https://www.yogaonline.nl/blog/oud-verd ... door-yoga/

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-22 13:13

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-22 13:13

Jenara schreef:
Wow, wat een verhaal! Ik hoop van harte dat je iemand vind die je de juiste hulp kan bieden hiermee!

Wat me nog het meest met stomheid heeft geslagen, is de herkenbaarheid!
Ik ben dus echt oprecht blij dat je dit van je af geschreven hebt, ik herken echt zoveel in je verhaal
en ik zit ook nog volop te zoeken in het lichamelijke als oorzaak terwijl het misschien inderdaad gewoon stress is. Het slecht slapen, last van mijn maag, darmen, vermoeidheid, de nare vaderfiguur ... Wat een eye opener.

Heel veel sterkte hiermee en bedankt om dit zo neer te schrijven!

Dank je, en graag gedaan

Als je meer wil weten, stuur me even een bericht. Ik hoop dat je er wat mee kunt

En iedereen bedankt voor het reageren. Mijn traumapeut heeft gereageerd, ik kan 4 april terecht. In de tussentijd evn wat vinden, maar ik merkte dat ik gisteren bijvoorbeeld te hoog in mn ademhaling zat, maar dat kon ik door mindfullness heel goed weer omzetten. Ik ben blij dat ik dat soort handvatten al heb. En daardoor kon ik ook prima slapen. Dus dat ga ik voortzetten.
Yoga heb ik geprobeerd, dat was ook een versie van aanspannen ontspannen, ik weet niet meer welke dat was. Maar ik liep constant tegen beperkingen aan van mijn lijf -O-

En ik merk dat yoga wel wat weerstand bij me oproept. Maar goed, zoals ik al zei wil ik het de kans geven als het werkt.

Conversiestoornis ken ik, maar dat is niet op mij van toepassing. Gelukkig maar.

@Marije dat is zeker waar hoor, al kan ik in psychotherapie wel heel goed bij mij gevoel en daarmee werken. Alleen kan ik dat in het dagelijks leven wat moeilijker, soms kom ik er pas na een paar dagen achter dat de spanning heel hoog is. En ik me maar afvragen waarom ik zo moe ben, waarom ik mezelf niet in beweging krijg. Maar dat is ook wel logisch, want als je onder constante stress staat, voel je misschien een toename bijna niet

Enfin, een lichaamsgerichte benadering moet het ook zeker worden hoor, ik zou mezelf tekort doen als ik dat niet zou doen.

**Geplaatst**: 15-02-22 16:53

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst: 15-02-22 16:53

De ene yoga is de andere niet. Ik heb ook eerst een proefles bij alle yogascholen in de stad gedaan, om uit te komen in een dorpje verderop. Ik noem die yoga vooral “luie yoga” en er is heel veel respect voor “beperkingen”. Er zitten ook 2 vrouwtjes van 84 en 85 in de les. Als t pijn doet;stoppen. Als t niet lukt; niet doen! Soms is er een alternatief en soms is het een kwestie van accepteren dat je niet alles kan en dat dat oók oke is. Sommige mensen slapen de halve les, sommigen huilen etc.
Als je interesse hebt kun je me wel een pbtje sturen, weet niet in welke omgeving je zit?

**Geplaatst**: 15-02-22 22:29

Geplaatst: 15-02-22 22:29

Earth schreef:
Al jaren heb ik zowel psychische klachten als lichamelijke klachten.
(...)
Ik sloot steeds spanning en trauma niet uit als onderdeel van het probleem. Ik heb ook wel eens vaker gelezen over chronische stress. Maar omdat mijn lichaam vorig jaar zo afhaakte, ging ik me automatisch toch weer focussen op het lijf.
(...)
En dat is chronische stress. Mijn hele leven, van kinds af aan heb ik al stress. Misschien al vanaf baby. Ik was altijd een lieve baby, niet lastig. Maar wilde ik niet lastig zijn omdat ik geen gezeur wilde misschien? Als peuter wilde ik ook niet mijn vader triggeren tot zijn boosheid. Dus leerde ik dat ik maar niet te gek moest doen. Maar ondertussen waren de woedeaanvallen van mijn vader ook een reden toch grote, zeer grote angst. Ik voelde me belachelijk onveilig thuis, ik droom momenteel al maanden over me niet welkom voelen thuis, me niet welkom voelen in de straat. Maar ook onveilig voelen, ik moet naar bed, maar wat als mijn vader weer boos wordt?

Rot allemaal, hoor!
Er zijn vele termen voor in omloop. Het is absoluut chronisch, maar goed te verhelpen.
En toxisch. Je hoort als kind thuis gewoon, jawel: gewoon veilig te zijn. En zo nee, heeft dat gevolgen. Sommigen spreken over 'ontwikkelingstrauma', een wat ongelukkige term om aan te duiden dat de trauma's je ontwikkeling als mens doorkruist hebben.
Anderen spreken cryptisch over 'type 2 trauma', itt 'type 1'. Bij type 1 gaat het over een boffer die een fijne jeugd etc etc had en met één enkele nare gebeurtenis wordt geconfronteerd, type 2 wil zeggen dat het allemaal veel complexer ligt.

Citaat:
Chronische stress kan leiden tot neurologische veranderingen in het brein. Daarnaast kan het een serieuze impact hebben op organen, maar ook op het immuunsysteem. Laat ik nou een auto-immuunziekte hebben en de laatste tijd heel veel last te hebben van mijn organen (met name de maag waar de meeste spanning zit).

Stress zet onder andere je zintuigen wagenwijd open, je immuunsysteem wordt onderdrukt, net zoals je spijsvertering. Je 'waarschuwingssysteem' kan hyperalert worden, wat weer makkelijk tot extra stress leidt.

Citaat:
Maar goed, hoe verder. Ik moet dit niet alleen doen, maar ik ga onderzoeken waar ik hiervoor hulp kan krijgen.
Wat ik hiermee wil? Misschien zijn er meer mensen die het herkennen? Tips? Behandeling?
Het is misschien een warrig verhaal, omdat ik ook erg moe ben nu

Ik herken het zeer zeker als incestvrouw. En er is goede hulp voor.
Ik ben een fan van emdr en andere 'lichamelijke' therapieën. (Af en toe uitstapjes naar gedragstherapie kan zinnig zijn, maar de chronische stress is iets lichamelijks.)
Ik mag op YT graag kijken naar filmpjes van oa Stephen Porges en Deb Debra over polyvagal theory, inclusief de 'basic exercise' van Stanley Rosenberg.
En er zijn ook de Cook Hook-ups, de butterfly hug en het kruislopen ('cross crawl' op YT).
Ik doe zelf regelmatig 'de oefening van de vijf zintuigen' en een oefening voor /tegen een hypertoon middenrif (heb ik vaker op bokt over geschreven).
En wat voor sommige mensen met vroegkinderlijke traumatisering goed blijkt te werken, is het INPP werk, met name het primitive schrikreflex (het Moro reflex) kan een schrikreactie (of: een 'angststoornis') zogezegd scherper maken.

**Geplaatst**: 15-02-22 23:13

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst: 15-02-22 23:13

Wat "fijn" dat het graven heeft beloond!
Misschien kan zoeken op SOLK je ook nog helpen, somatisch (onvoldoende) verklaarde lichamelijke klachten. De verbinding tussen je lichaam en geest is zó ongelooflijk sterk en een complete behandeling levert zoveel meer op dan een stukje aanpakken

Veel succes en kracht toegewenst

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-02-22 14:30

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-22 14:30

We zijn alweer even verder. Sinds ik hiervan bewust ben en bewust omga met de spanning, kan ik er gelukkig alweer beter mee omgaan. Gisteren had ik echt een hele goede dag en kon ik me heel makkelijk aanzetten tot dingen. Vandaag is dat iets minder, maar ik merk dat de Oekraïne kwestie me erg aangrijpt. Daarnaast blérde ik gisteren met een liedje mee waarbij de tekst mij plotseling heel erg aangreep, waardoor er weer veel verdriet en herinnering omhoog kwam, dus gek is het niet.
Momenteel is de spanning minder erg gecentreerd rond met maag, maar zit het in mijn hele buik. Daardoor ook moeite met naar de wc gaan enzo, heel irritant

Ik slaap wel weer beter, maar dat komt ook mede doordat ik weer begonnen ben met melatonine en valeriaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-22 19:24

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-22 19:24

Momenteel giert de spanning net zo hard door mn lijf als mijn bloed. Het is echt abnormaal, ik kan amper meer functioneren. Nu pas is het echt heel goed voelbaar welke impact het op mijn lijf heeft. Ik ben erg moe, futloos en heb een irritante hoofdpijn. Ik heb al geprobeerd om te bewegen, om juist mijn parasympatisch systeem te triggeren, maar dat gebeurt niet. Mediteren werkt ook niet, dus ik heb het idee dat er een trauma naar de oppervlakte aan het drijven is. Ik kan het nog niet vastpakken, maar dat komt wel. Ik wil er niet mee wachten tot mn traumapsych op 4 april want terug stoppen gaat niet meer.
Vanmiddag keek ik 'Over mijn lijk' en toen moest ik huilen en poeh, mijn gezicht trok echt zo verdrietig weg. Ik voel dan altijd hoe mijn gezicht doet, en dat was echt intens.
Ik kan gelukkig wel aardig slapen, maar heel goed van kwaliteit is het niet. En dat is natuurlijk niet zo gek nu mijn lijf in constante staat van paraatheid is. Maar irritant is het wel.

Maar ondertussen wil mijn lichaam alleen maar slapen, en dat is best irritant

Momenteel ben ik boeken aan het bestellen, de body keeps the score(maar dan Traumasporen in het NL's) is al veel voorbij gekomen, maar ook Wanneer je lichaam nee zegt. En ik was nog een beetje aan het rondzoeken en ik vind dit boek 'Ongezien opgegroeid'. En alleen al de introductie en de eerste recensie raken me al, dus die ga ik ook bestellen.

**Geplaatst**: 04-03-22 20:01

Re: Chronische stress, toxische stress en early life stress

Geplaatst: 04-03-22 20:01

Kan je gemakkelijk huilen? Misschien anders gewoon eens alles laten gaan en laten gaan. Elke keer weer. Gedachtes opschrijven wil ook nog wel eens de scherpe kantjes er af halen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-22 20:03

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-22 20:03

Dat kan ik wel, daarom kijk ik ook dat soort programma's, dat triggert wel zeg maar :')

Opschrijven doe ik idd ook.
[MWS] Lieve papa Hier doe ik dat.

**Geplaatst**: 04-03-22 20:13

Geplaatst: 04-03-22 20:13

Niemandskinderen is ook een mega goed en fijn boek over dit onderwerp

Als ik je berichten op Bokt zo lees, denk ik dat je daar ook heel veel herkenning en erkenning uit zou kunnen halen.

Edit: Deze dus: https://www.bol.com/nl/nl/p/niemandskin ... oductImage
(De reviews zijn ook heel fijn om te lezen qua inhoud).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-22 20:27

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-22 20:27

Cayenne schreef:
Niemandskinderen is ook een mega goed en fijn boek over dit onderwerp
Als ik je berichten op Bokt zo lees, denk ik dat je daar ook heel veel herkenning en erkenning uit zou kunnen halen.

Edit: Deze dus: https://www.bol.com/nl/nl/p/niemandskin ... oductImage
(De reviews zijn ook heel fijn om te lezen qua inhoud).

Ja die heb ik inderdaad ook gezien, maar Ongezien opgegroeid sprak me iets meer aan. Maar ik heb niemandskinderen wel in mn verlanglijstje gezet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-03-22 18:16

Geplaatst door de TopicStarter : 21-03-22 18:16

Inmiddels zijn we weer even verder. Ik heb 2 hele goede weken achter de rug, met af en toe een mindere dag maar sinds zaterdag is het gewoon buh. Maar dat komt doordat ik steeds dichterbij kom bij mijn kern van PTSS. En dat is behoorlijk heftig, maar ik ben ergens ook wel blij. De kern is intens verdrietig, ik heb het opgeschreven.

Citaat:
Ik wroet met mijn handen in de grond. Zonder enige gedachte plaats in de viool waar ik hem wil hebben. Ik graaf een kuiltje met mijn hand, schuif wat aarde weg en plaats het viooltje in de grond. Voorzichtig schuif ik de aarde terug en druk ik het aan om de viool heen. Ik doe dit delicaat en voorzichtig, zodat ik de viool niet beschadig. Dan druk ik mijn wijsvinger in de aarde richting de wortels van de viool en stop er wat mest bij. De korrels stinken aan de ene kant, maar aan de andere kant staat de lucht me toch aan. Het geeft het gevoel van buiten, van vrijheid, van de boerderij.
Nadat ik de mest in de grond heb gestopt, druk ik het zand definitief aan en leun ik even achterover om te kijken naar de zes viooltjes die ik heb gepland. Ik voel me tevreden en ik zucht diep. Op de achtergrond hoor ik mijn man druk bezig met harken en vegen. Wanneer ik hem hoor zuchten en steunen, spits ik mijn oren naar hem toe. Ik voel mezelf verstijven. ‘Mijn schuld. Ik doe het fout.’ Mijn gevoel praat tegen me, iets wat er altijd is. Maar vandaag hoor ik voor het eerst de woorden door mijn lichaam resoneren. En mijn hele lijf verzuurt. Ik word misselijk en voel de tranen opwellen in mijn ogen. Heel even ben ik helemaal alleen in de tuin, op de wereld. En ik ben heel klein en ik voel me in stukken uit elkaar vallen. Mijn lichaam is niet meer een, ik ben kapot. Mijn gevoel van angst en verdriet implodeert in mijn buik en ik, ik voel me loodzwaar. Het verdriet en de angst giert door mijn lijf en ik probeer mezelf te herpakken.

Nog steeds zit ik in de tuin, op mijn hurken. Ik wil omhoog komen, maar mijn lichaam zit vast. Zuur, pijn, verdriet, kots. Dat is het enige wat nu sterk is in mijn lichaam. Die gevoelens wil ik uitkotsen, ze moeten uit mijn lichaam, maar het zit vast. Ik weet dat ik het terug moet duwen, dat ik het moet dragen. Want het is teveel om nu te verwerken, het is de kern van mijn bestaan. Dat voel ik in alle vezels van mijn lichaam. En dan kom ik weer terug op de wereld zoals hij is en ik kan weer nadenken. Mijn brein probeert te relativeren, maar ergens voel ik dat dit er even moet zijn. Want dit is de kern van de ui, die ik al die jaren heb afgepeld. Jarenlang horen, voelen en ervaren dat mijn mening er niet mag zijn, dat wat ik doe toch niet goed genoeg is, of misschien wel fout is. Dat wat ik wil, volgens hem toch niet haalbaar is. Dat wat ik ervaar, volgens hem niet waar is. Alles wat je denkt te zien, te voelen, te horen, te krijgen, wordt direct ondermijnd.
Elke keer wanneer je land op aarde, wordt de grond direct onder je voeten weggeslagen en zwem je weer rond in de lucht van haat en pijn. Waar je na een tijdje niet eens meer van schrikt, maar waar je naar schikt. Het stopte me niet, ik bleef doen wat ik wilde doen, maar elke keer met de kernwaarde dat ik niet zou slagen, dat ik niet goed genoeg zou zijn. Altijd ging ik situaties aan met een onderbewustzijn dat het toch niet zou lukken, dat ik er toch niet bij zou horen, dat ik toch niet goed genoeg was. Dus kan het leven dan wel slagen, als je die kernwaarde hebt? Nee, dat kan niet, want de grond is nog steeds weg, nog steeds zweef ik rond. Wel als een sterke engel, met veel kracht en met goede mensen om me heen. Want zij droegen mij, zij zorgde ervoor dat als ik dan maar moest zweven, dat ik het goed deed.
Maar nu is het tijd om te landen, want ik wil gewoon met beide benen op de grond staan. En ik wil weten dat ik goed genoeg ben, nee voelen. Ik weet het, maar het gevoel is te diep, te sterk. Mijn hoofd kan niet opboksen tegen de kracht van het gevoel. Dat gevoel aard in mijn buik, en straalt uit door mijn hele lijf. Het maakt me moe, want het is een verlammend gevoel wat ervoor zorgt dat het leven oneerlijk zwaar wordt. Want eigenlijk zegt het gevoel, ‘jij hoort hier niet’. De dood is soms geen oplossing, maar volgens het gevoel is het wel waar je hoort te zijn, omdat de gevoelens bij leven je het leven niet gunnen. Ik wil alleen niet dood, gelukkig maar, want gelukkig is er teveel om voor te leven. Maar het leven is wel ondoenlijk zwaar, waardoor de dood soms aanklopt of hij wat voor je kan betekenen. Gelukkig zette dat moment vaak wel een goed perspectief over het leven. Dat niet alles poedersuiker is in het leven, en dat ik ondanks mijn kernwaardes nog wel momenten in het leven heb dat ik geniet.