Levenslang met dwang is een tv-programma dat menigeen op dit forum vast een keer gezien heeft. Dat geldt ook voor mij, en voor mij was het programma enorm confronterend omdat ik me helaas maar al te goed herken in de deelnemers. Al zolang ik me kan herinneren ben ik onzeker. Over wat ik doe, of wat ik doe wel goed genoeg is, of ik wel alles gedaan heb wat ik kan... Deze onzekerheid is helaas de perfecte voedingsbodem geweest voor het ontstaan van een dwangstoornis.
Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden is mijn dwang in de afgelopen twee jaar enorm gegroeid. Inmiddels moet ik iedere deurpost, iedere scheur in de vloer, iedere drempel een vast aantal keer aantikken bij het passeren ervan. Ik mag bepaalde nummers niet luisteren, bepaalde films niet kijken, bepaalde dingen niet eten, bepaalde routes niet rijden met de auto... En zo gaat het langzaamaan van kwaad tot erger. Het zorgt ervoor dat ik continu in angst leef. Hoewel ik zelf heel goed weet dat deze angst totaal irreëel is ben ik nog steeds doodsbang. Doodsbang dat als ik iets niet of niet goed doe er dan iets ergs gebeurt met iemand die ik liefheb.
Afgelopen zomer zag ik zelf in dat het zo niet langer verder kon en heb ik voor het eerst hulp gezocht. Helaas zijn de wachttijden op het moment erg lang en ben ik nog niet veel verder in het hulptraject. In de herfst ging het korte tijd iets beter, maar de laatste weken neemt de onzekerheid weer steeds meer toe en begint de dwang weer meer te overheersen.
Op het moment weet ik even niet meer zo goed wat ik moet doen en is het erg moeilijk om de dagen enigszins normaal door te komen
