Geplaatst De afgelopen jaren zijn voor mij allemaal heftig geweest. In 2018 een flinke mentale dip gekregen door een verwerkingsproces. Ik kon helemaal niet functioneren. 2019 in gegaan waar ik het hele jaar heb lopen herstellen en mijn eerste 3 diagnoses heb gekregen. ADHD, C-PTSS en een reactieve hechtingsstoornis. 2019 einigde met een flinke burnout waarbij ik alweer niet kon functioneren. 2020 begon ontzettend goed. Mijn vriend was ik tegengekomen, ben zo'n beetje bij hem ingetrokken. Maar toen we verder in de relatie kwamen merkten we allebei dat er toch nog veel van mijn PTSS in mijn systeem zat. Weer terug naar therapie dan maar. Willen verhuizen aan het einde van 2020 was helaas niet gelukt.
Maar in eind januari 2021 wel. Toen waren we samen verhuisd officieel naar ons eigen huisje. Helaas besloot mijn beste vriendin de dag erna een zelfmoordpoging te doen (ik mag er open over zijn. Anders had ik dit niet gezegd), waar ik haar van heb moeten redden. Ben blij dat ze er nog is, maar alsnog moest ik door een soort rauwprocess heen. Daarbij had ik problemen op mijn werk met mijn baas. Dus in februari, 2 dagen voor mijn verjaardag ben ik daar moeten stoppen. Ik zat zonder werk. Ik begon op dit punt pas echt te merken hoe erg mijn ADHD in de weg zat van het runnen van een huishouden. Proberen om op meerdere plekken te solliciteren. Mijn vriend had ondertussen een nieuwe baan. Dus ik moest thuis poetsen. Het lukte allemaal niet. Dus ik trok aan de bel voor hulp. We waren ondertussen ergens in mei. Ze gingen bij de gemeente en pleegzorg kijken of er geholpen kan worden met het vinden van huisbegeleiding voor het huishouden en met het vinden van werk. Maar, ondertussen zat ik wel thuis. Ondertussen ook nog naar groepstherapie voor mensen met ADHD in de hoop dat dit me kon helpen. Ik had al een paar jaar last van tics, maar op dit moment begonnen ze ineens heel wat erger te worden. Tot in juli ik een tic aanval had van 6 uur lang waarin ik mezelf constant pijn deed, niet eens kon lopen door de tics en we naar het ziekenhuis moesten voor een oplossing. Dat werd medicatie. Nou, bij therapie hadden we besloten dat daar ook iets aan gedaan moest worden. Dus ik kreeg daar ook nog therapie voor. In juli hadden we ook besloten om 2 poezels in huis te halen. Nina en Blacky. Een van de grote lichtpunten van her jaar en iets wat me echt heeft geholpen met mijn mentale gezondheid. Al was de timing niet helemaal goed met de aankoop
We hebben er alsnog totaal geen spijt van.
Ondertussen was het augustus en begonnen we eindelijk meer te weten over de begeleiding die ik zou krijgen. Uiteindelijk kreeg ik in september huishoudelijke begeleiding en ging ik naar dagbesteding bij een leuke kinderboerderij met camping waar ik mijn passie voor dieren, en vooral paarden kwijt kon. Weer een licht puntje. Na zo lang thuis zitten eindelijk een plek waar ik me thuis voel, kan leren paardrijden en niet meer thuis hoef te zitten. In september kreeg ik ook mijn diagnose voor gille de la tourette en zijn we een traject begonnen voor een eventuele autisme diagnose, waar ik nog steeds mee bezig ben. Nu het wachten geblazen is zijn we verder gegaan met trauma therapie. We hebben weer wat dingen ontdekt die nog flink in de weg zitten, dus we zijn nog langer bezig. We hebben ook besloten om in het begin van 2022 een gesprek te hebben met pleegzorg, de gemeente en thuisbegeleiding als doel om pleegzorg nog eens te verlengen tot 23 jaar, gezien ik het nog hard nodig heb.
In dit jaar heeft mijn oma ook borstkanker overwonnen, waar ik ontzettend trots op ben voor haar. De moeder van mijn vriend was ook verhuisd rond de tijd dat wij verhuisd waren. We hebben in mijn vriend zijn familie nog een nichtje mogen verwelkomen op deze wereld. Mijn vriend is dus opnieuw oom. En zijn zus en vader hebben ook nog een nieuwe pup in huis gehaald. Ze delen de hond. Het is een schat van een woef
Al met al was het een vrij heftig jaar met veel ups en downs. Als er iets is wat ik dit jaar heb geleerd is dat mentale gezondheid niet gewoon een herstel proces is als je depressie, ptss of wat dan ook hebt. Wanneer je denkt dat je bent hersteld kom je nog van alles tegen wat niet klopt. Ik kan nog steeds maar bepaald aantal dingen omdat ik nog steeds kamp met de nasleep van een burnout, lichte depressie en ptss. Ik dacht dat ik was hersteld. Ik heb geleerd dat herstel niet gaat om beter worden, maar om herkennen wanneer het niet helemaal goed met je gaat. Het gaat om dat je jezelf gunt om je klote te voelen, maar ook om je goed te voelen. Het maakt deel uit van het leven. Het is geen kwestie van herstellen en dat was het. Het zal altijd werk nodig blijven hebben. Al helemaal als je ook nog beperkingen hebt. Een ding waar ik enorm dankbaar voor ben dit jaar, is dat dit jaar me heeft bewezen dat er een rede is waarom ik op zo'n jonge leeftijd zoveel moet meemaken: ik hoor mensen te helpen. Ik ben pas 20. In februari wordt ik 21. Maar alleen in dit jaar al heb ik ontzettend veel mensen kunnen helpen door een simpel wijs woordje of een adviesje. Of zelfs simpel door iemand te laten weten dat ik het ook mee heb gemaakt. En dat ze niet alleen zijn. En dat maakt alles zoveel waard. Het maakt niet uit of het mensen zijn die ik wel of niet ken. Ik heb ze kunnen helpen. En dat doet heel veel met mij.
Dus, wat zijn mijn doelen van dit jaar? Ik houd het lekker simpel: doorgaan met herstellen en kijken hoe ver ik mijn leven terug kan opbouwen. Hopelijk kan ik straks weer ietwat aan het werk. waarschijnlijk zal ik nooit volledig functioneel zijn. Maar dat betekend niet dat ik niks kan. Hopelijk komt mijn passie voor zingen en dansen weer terug. Ze zijn al een paar jaar op vakantie vanwege mijn mentale gezondheid. Hopelijk komt er ook weer een ritme terug. Ook die was op vakantie gegaan toen mijn mentale gezondheid zo achteruit ging. Alles wat ik weet, is dat ik het allemaal stapje voor stapje ga doen. En dat begint dit jaar met ziek zijn door de boosterprik die ik een paar dagen terug heb gehad
Hopelijk krijg ik ook een diagnose voor autisme. Of krijg ik in ieder geval de duidelijkheid of ik het wel of niet heb. Het is eenmaal lastig te diagnostiseren bij mij aangezien ik van alles heb wat overlapt met veel autisme symptomen
We zullen zien.
Ik ga lekker bij de dag leven en samen met mijn vriend en de poezels een mooi leven opbouwen. Ik ga in elk geval 2022 mer een lach en een traan tegenmoet. Letterlijk. Ik heb gisteren flink gehuild en daarna hebben we samen gelachen
Ik wens iedereen hier ook een mooi 2022, en voor degenen die het momenteel moeilijk hebben, dar die problemen dir jaar minder worden of zelfs helemaal weg gaan. We komen er wel. Allemaal. We zijn stuk voor stuk vechters
