Het heeft even geduurd, maar ik kan reageren. 
Had er toch meer moeite mee dan ik dacht, gek is dat...
Dit maakt het dan nog weer een stukje echter, en wijst me op het feit dat ik hier best wel van mag wankelen, ondanks dat mijn hoofd vooral heel praktisch bezig is met 'wat nu?'.
Ik lees veel berichten met neem je tijd en luister naar je gevoel. Ik merk dat ik daar bij mezelf makkelijk overheen stap, maar jullie hebben gelijk. Ik krijg al de kriebels als ik denk aan een volgende zwangerschap, en dat is wel een duidelijk teken dat het nog niet past.
Ibbel schreef:Misschien helpt het je om bij de huisarts en/of de POH-GGZ een afspraak te maken? Om je al dan niet irreële angsten - zowel lichamelijk als mentaal - op een rijtje te zetten en te kijken wat daarvan oplosbaar is?
Dat is wel een goeie ja. 
Heb al eerder daar gelopen en heeft me toen wel geholpen.
WenK schreef:Cru gezegd.... onbezorgd zwanger wordt je nooit meer. Wij zijn afgelopen januari ons zoontje verloren aan een aangeboren afwijking. Ik was 22 weken zwanger. Inmiddels weer 31 weken zwanger en ondanks dat alle echo's aangevendat dit kindje gezond is blijft er angst.
Wat je wel kunt doen is er zo goed mogelijk mee omgaan. Wat mij heeft geholpen (maar dat is voor iedereen persoonlijk) is veel contact met onze (hele fijne) verloskundige, pretecho's voor de medische echo's (ik kon dan al even zien dat ie ok was voor ze dieper keken en de "leuke" spanning verdrong de "spannende" spanning), gesprekken met mijn man en mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt (de herkenning was zo fijn!) en het durven accepteren dat het nooit (meer) onbezorgd zal zijn. Ook richtte ik me op de cijfers, zo veel % is een gezond kindje, de kans dat het nu mis gaat is maar zoveel %...
Bij mijn verloskundige heb ik bijvoorbeeld nu ook aangegeven absoluut niet te willen wachten als er nagedacht wordt over ingrijpen/inleiden, ik wil niet (ver) over mijn uitgerekende datum heen en ik krijg/heb extra echo's om me gerust te stellen.
Wat ik jou zou willen adviseren is om eens een mail te sturen met je verhaal en de vraag of en hoe ze je tzt zouden willen helpen naar verschillende verloskundigen. Aan de hand van hun reacties kun je dan wellicht een praktijk uitkiezen die je aanspreekt en je het gevoel geeft ertoe te doen. Dat kan je helpen vertrouwen te vinden in het proces van weer zwanger worden. Wanneer voor jou het moment is om weer zwanger te worden weet je alleen zelf...
Mocht je een luisterend oor nodig hebben staat mijn PB ter beschikking.
Wat een ontzettend fijne verloskundige heb je! Ik kan me helemaal voorstellen dat dit de angst wat verzacht en dat het je minder slapeloze nachten oplevert 
Dat het niet zorgeloos is begrijp ik ook helemaal... Ik duim voor je dat je over een aantal weken een prachtig gezond kindje in je armen hebt!
Ik ben inderdaad al aan het rondkijken en wil ook voorafgaande aan een eventuele zwangerschap al in gesprek gaan met de verloskundige om te kijken wat zij mij kunnen bieden en om eventueel ook afspraken te maken hierover.
XladyX schreef:Hier helaas ook twee maanden terug een verlies meegemaakt. Mentaal geeft het echt een harde klap en het verdriet was groot, vaak ook geheel onbegrepen door de mensen om ons heen of opmerkingen die misplaatst zijn als "er was vast iets mis dus goed datvhet weg is" of "wacht maar volgende keer lukt het wel". Besloten wel weer verder te gaan proberen en nu weer opnieuw zwanger, sneller dan verwacht. Zorgeloos is het niet, maar ergens geeft het rust dat ik er geen invloed op heb. Een drukke hobby of bezigheid geeft overigens wel heel veel afleiding waardoor de tijd tot de volgende echo wat sneller voorbij gaat. Ik herken het gevoel van overal zwangeren/kinderen zien, vooral de eerste weken na mijn miskraam vond ik dat moeilijk. Maar ergens vond ik het ook niet eerlijk om daarmee over anderen te oordelen want wie weet wat een ander heeft moeten meemaken om te komen tot waar ze zijn. Ik wens je heel veel sterkte en rust, neem je tijd om op adem te komen van alles
Wat fijn dat het bij jullie nu goed is gegaan! Ik kan me voorstellen dat ook jij er niet helemaal gerust op bent.
Wij hadden hetzelfde na de miskraam, we zien wel wanneer het lukt. Helaas dus opnieuw niet goed, en dat hakt er nu echt wel in.
Dankjewel voor je tips en je verhaal!
veerledec schreef:Utrogestan zou wellicht kunnen helpen. Sterkte!
Bedankt voor je tip en je toelichting hierop, echter wil ik geen medicijnen of andere middelen gebruiken zonder dat hier een indicatie voor is.
Heb overigens wel even opgezocht wat het is, maar het zwanger worden is niet het probleem En daar lijkt het meer op gericht te zijn.
Ik heb heel sterk het gevoel dat het gewoon dikke pech was, en wil dus ook mijn lijf de 'kans' geven om het zelf te doen, en ik kan hierbij helpen door de mogelijke oorzaken weg te nemen. Zonder dat ik mezelf en mijn partner nog onrustiger maak met onderzoeken.
Ook voor de onderzoeken is geen indicatie vanuit de artsen. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap staat los van een miskraam, het lijkt tot nu toe gewoon dikke pech.
Lieffiefi schreef:Utrogestan helpt niet perse en krijg je niet zomaar.
Ts heeft 1 mk gehad, 1 bb zs.
Utrogestan krijg je veelal pas na 3 mk's of meer...
Helaas ervaringsdeskundige.
Ik heb 8 miskramen moeten doormaken 1 zelfs met 11 weken.
Inmiddels ruim 19 weken zwanger dmv iui.
Als je tips wilt, mijn verhaal of gewoon wilt praten: mijn pb staat open. Je staat hier niet alleen voor!
Jeetje, wat een verdriet! 
Wat ontzettend fijn dat je nu wel zwanger bent! En bedankt voor je uitnodiging, mocht ik vragen hebben dan laat ik dat weten.
ikke schreef:Zolang het niet goed voelt, niet doen. Deze versie van: bij twijfel niet inhalen.
Miskramen hakken er hard in; dat wordt nogal eens onderschat. Ik heb het in mijn vriendenkring zien gebeuren; dat kun je als buitenstaander bijna alleen maar onderschatten.
Naast jezelf, hebben jullie ook nagedacht over het de mogelijkheid dat jullie samen geen kinderen kunnen krijgen? Als in dat jullie voortplantingstechnisch niet bij elkaar passen?
Staat er wat knullig maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.
Dat zou een heftige diagnose zijn, maar dan weet je wel waar je aan toe bent. Steeds een miskraam ga je ook niet trekken.
Voor nu een virtuele knuffel voor jullie en de rust en wijsheid gewenst op weg naar een goede oplossing.
Dankjewel voor je bericht, voor mij is het nog lang niet zover om na te denken over hetgeen wat jij benoemd. Daar kan ik gewoonweg met mijn hoofd nog niet bij.
Als deze lijn zich voortzet laten we uiteraard onderzoek doen, maar voor nu wil ik er eerst zo positief mogelijk in staan en het proberen.
4 op de 10 zwangerschappen gaan mis, vaak al voordat je zelf merkt dat je zwanger bent, maar ook zeker daarna. Dat maakt dat heel veel vrouwen hier mee te maken krijgen, en het echt niet ongewoon is.
Maakt het niet minder verdrietig, maar het is wel de realiteit. Het hoeft nu nog niks met mij (of mijn partner) te maken te hebben.
Geplaatst 
Dankjullie wel! Ik reageer op een later moment even inhoudelijk 
