Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 20:11

.

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 20:11

Misschien rare titel.

Mijn moeder heeft al 1.5 jaar longkanker en sinds woensdag is ze ineens erg achteruit gegaan.
Nu thuis om te sterven.

Ik als enigste kind en mijn vader gaan dus haar verliezen. Alleen ik voel er
( nog) niks bij en dat maakt me erg onzeker, ik ben op zoek naar verklaringen daarvoor.

Ik zal wel een en ander toelichten.

Mijn moeder is een moeilijk en apart persoon.

Heeft altijd wel voor haar gezin goed gezorgd maar we hebben nooit geen warm contact gehad.
Op de belangrijkste momenten van het leven heeft ze eigenlijk altijd moeilijk gedaan.
Ik was ongetrouwd zwanger en ik was een schande voor de familie( was al 10 jaar samen en woonde samen maar toch...)
Met trouwen daarna wilde ze geen jurk mee uitkiezen , ik heb dit dus in mijn eentje gedaan.

Met hun 50 jarige bruiloft had ze meteen alle versieringen buiten eraf getrokken, niemand hoefde het te weten. ( Alle kids zwaar teleurgesteld)

Dit is een kleine opsomming van de hele lange waslijst.

Ik heb ondertussen 4 kinderen en ben al meer dan 30 jaar erg gelukkig met mijn man. Helaas is het huwelijk tussen mijn eigen ouders altijd gebaseerd op onderdanigheid van mijn vader, mijn moeder is gewoon de baas en mijn vader volgt het trouw, is niet tegen haar opgewassen.

Ik heb eigenlijk nooit geen echte goede gesprekken met haar gehad, ze heeft ook nooit willen luisteren, altijd " ik heb het te druk, ik moet weg enz.
Alle gesprekken die over haar gingen werden al meteen afgeserveerd, beetje dikke muur om haar heen, niet kwetsbaar willen zijn.

Door haar enorme drive om niet toe gegeven aan ouderdom hebben ze op 80 jarige leeftijd nog steeds een lopend bedrijf. Ik ben na 10 jaar gestopt om oplossingen te zoeken om zowel mijn moeder en vader een rustige oude dag te geven.

Nooit ben ik betrokken geweest bij enig plan of wat dan ook om het zakelijk goed te regelen.

En dat terwijl mijn man en ik een heel succesvol bedrijf hebben.

Zakelijk gezien staan wij heel goed in onze schoenen en hebben echt van alles aangedragen om zowel financieel als belastingtechnisch het voor hun goed te regelen.

Maar nee er is niks geregeld niks met tekenbevoegdheid voor mijn vader, niks noppes. Ze wil echt niks.

Ik weet het niet meer, ben ik doordat ze 1.5 jaar ziek is al emotioneel voorbereid op wat komen gaat of ben ik zo afgestompt door al die problematische jaren die we gehad hebben?

Ik zou helemaal kapot moeten zijn want ergens houd ik superveel van haar, ondanks haar moeilijke karakter.

Ze heeft zelf het met haar moeder erg slecht gehad en ik denk dat dit altijd altijd een trauma voor haar is geweest.
Haar moeder heeft ze altijd als tweederangs behandeld, haar broers waren het mannetje thuis en zij de sloof.

Ik denk dat ze daarom zeker ook het werken niet los heeft kunnen laten,

Met het bedrijf heeft ze bewezen dat ze meer is dan een sloof. Ze heeft zeker geleefd om te werken. Nooit goed voor zichzelf geweest.

Daarom heb ik ergens wel begrip maar waarom voel ik dan geen verdriet enzovoorts? Ik voel me eigenlijk nu rot daardoor, schuldig.

Pff komt moeilijke tijd

Laatst bijgewerkt door Jillz1 op 28-01-25 08:08, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-11-21 20:14

Geplaatst: 19-11-21 20:14

Lieve TS,
Voel je vooral NIET schuldig dat je geen verdriet voelt. Dat is heel begrijpelijk gezien je verhaal.
Misschien heb je het voor je gevoel al op een bepaalde manier afgesloten.
Of je nou wel of geen verdriet voelt, daar is niets verkeerds aan!

Wel ontzettend rot dat er geen tekenbevoegdheid is en dat het zo slecht geregeld is $:\$

Heel veel sterkte. Het zal hoe dan ook een hele lastige en vervelende tijd voor jou en je naasten zijn :(:)

**Geplaatst**: 19-11-21 20:18

Geplaatst: 19-11-21 20:18

Hey lieve TS. Je hoeft helemaal niets, je hoeft niets te voelen. Misschien komt het later, misschien komt er niets, misschien voelt er zelfs een opluchting. Wees minder streng voor jezelf en laat de gevoelens komen als ze komen en als het niet komt is dat helemaal geen schaamte. Ik vind het wel erg dapper dat je erover praat, hopelijk kan je dit zelf ook doen met je man/kinderen.

**Geplaatst**: 19-11-21 20:22

Geplaatst: 19-11-21 20:22

Ten eerste sterkte voor wat komen gaat.
Dat je nu niks voelt hoeft ook niet.
Het kan zijn omdat je er soort van naartoe hebt geleefd, of door alle ervaringen die je met haar hebt gehad.
Dat is niet erg, er zijn geen vaste regels voor wat je wanneer moet voelen. Misschien komt het nooit, misschien na dat alles afgesloten is of pas over een aantal jaar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 20:33

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 20:33

chantalboes schreef:
Hey lieve TS. Je hoeft helemaal niets, je hoeft niets te voelen. Misschien komt het later, misschien komt er niets, misschien voelt er zelfs een opluchting. Wees minder streng voor jezelf en laat de gevoelens komen als ze komen en als het niet komt is dat helemaal geen schaamte. Ik vind het wel erg dapper dat je erover praat, hopelijk kan je dit zelf ook doen met je man/kinderen.

Ik moet er wel over praten want ik merk dat ik er veel last van heb. Ik ben dan wel haar dochter maar ik durf mij wel kwetsbaar op te stellen. Ik heb geleerd dat je kwetsbaar opstellen je vaak meer goed dan slecht doet.

Gelukkig begrijpt het gezin erg goed.
Zelfs mijn nichtjes snappen mij goed, met sommige ben ik heel close en hebben uiteraard laatste jaren wel een en ander meegekregen van de gebeurtenissen. Uiteraard heb ik dit niet besproken met haar naaste broers, die begrijpen het toch niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 20:42

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 20:42

Ik wil ook nog even toevoegen.

Ze wil dus echt niks, geen familiebezoek, geen thuiszorg, geen bed in huiskamer, geen huisarts die langs komt.
En tegen arts in ziekenhuis nog zeggen dat ze niet goed alles bekeken hebben.

Ze is zo verbitterd en dat maakt het zo in en in triest.

Gisteren in zkh wilde ze niet eens zuurstof ( en dat bij 66% saturatie)

Laatst bijgewerkt door Jillz1 op 19-11-21 20:45, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-11-21 20:44

Geplaatst: 19-11-21 20:44

Moeilijk hoor, juist wat je aangeeft, het is toch je moeder. Heb je haar wel eens rechtstreeks gevraagd of ze van haar kinderen houd? Mocht je niet bang zijn voor het antwoord dan doen want heel misschien brengt het emoties bij haar boven waar je zo ontzettend naar verlangt, het houden van en een stukje goedkeuring van je moeder. Zij mag dan een slachtoffer van haar verleden zijn, jij en de andere gezinsleden zijn het slachtoffer van haar. Sterkte.

**Geplaatst**: 19-11-21 20:52

Geplaatst: 19-11-21 20:52

Nou ik begrijp je heel erg goed buiten dat mijn moeder niet ziek is en er geen overlijden in zicht is.

Soms hoop ik dat dit niet lang meer duurt voor mezelf en voor haar. Als je als mens het jezelf en de omgeving zo lastig weet te maken is sterven genadig voor zowel haar als (in mijn geval) voor mij, mijn broer en alle naasten.

Ik weet zeker dat mijn moeder ook niks wil in de vorm van bezoek, arts, familie oid en daarnaast heeft ze ook geen partner.

Dus ik begrijp helemaal dat je er niks bij voelt en dat je wel heel veel van haar houdt en dat dat beide naast elkaar kan bestaan. Ergens in mij is er namelijk wel een verlangen naar een liefdevolle, warme, „normale“ moeder maar de realisatie dat zij dat nooit zal worden is ook bij mij stevig doorgedrongen.

Dus wat ik zou gaan missen is een „moeder“ terwijl ik die eigenlijk al heel lang niet meer heb.

Mijn moeder heeft ook geen testament en zal ook nergens voor tekenen, aard van het beestje…

Veel sterkte, het is hoe dan ook heftig als er iemand overlijd.

**Geplaatst**: 19-11-21 20:55

Geplaatst: 19-11-21 20:55

TS iedereen rouwt anders daar is geen goed of fout in

Ik begrijp dat je door alles wat er gebeurt is veel praktischer in de situatie staat. Je hebt ook al 1,5 jaar om je voor te bereiden.
Voor nu is het hoe het is, probeer daar vrede mee te hebben. Als je moeder echt is overleden kijk je misschien heel anders tegen de situatie aan, daar is nu nog niks over te zeggen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 20:55

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 20:55

bigone schreef:
Moeilijk hoor, juist wat je aangeeft, het is toch je moeder. Heb je haar wel eens rechtstreeks gevraagd of ze van haar kinderen houd? Mocht je niet bang zijn voor het antwoord dan doen want heel misschien brengt het emoties bij haar boven waar je zo ontzettend naar verlangt, het houden van en een stukje goedkeuring van je moeder. Zij mag dan een slachtoffer van haar verleden zijn, jij en de andere gezinsleden zijn het slachtoffer van haar. Sterkte.

Ik durf het niet meer te vragen. Ze praat slecht nu en het is al erg genoeg voor haar. Ik heb jaren al aangeven dat ze niet normaal omgaat met mij.

Ze trekt dan haar schouders op maar heb nooit geen verklaringen gekregen.

Na vele ruzies en teleurstellingen heb ik mij 5 jaar geleden eigenlijk emotioneel daarvoor afgesloten.
Ik ben me gaan richten op mijn eigen geluk, met mijn eigen gezin.
Na talloze gesprekken met mijn vader heb ik ervaren dat ze niet te veranderen was.

Ook mijn vader heeft tig keer gezegd, ik heb nooit geen weerwoord kunnen bieden dus ik heb me er maar bij neergelegd.

Opvallend is wel dat ze heeft nooit rechtstreeks tegen mij heeft gezegd dat ze trots ofzo op mij is maar mijn nichtjes vertelde me dat ze bij anderen altijd heel positief en trots over mij praat.

**Geplaatst**: 19-11-21 20:57

Geplaatst: 19-11-21 20:57

Sterkte TS!
Er is niet 1 manier of gevoel wat bij rouw komt kijken. Misschien heb je al die jaren al stukje bij beetje afscheid genomen, misschien komt er een gevoel zodra ze er daadwerkelijk niet meer is. Misschien wel helemaal niets. En dat is okay. Hoe erg dat misschien ook wel niet klopt met het idee in je hoofd (bijv. dat je je moeder toch hoort te missen).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-21 20:59

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-21 20:59

Ergens in mij is er namelijk wel een verlangen naar een liefdevolle, warme, „normale“ moeder maar de realisatie dat zij dat nooit zal worden is ook bij mij stevig doorgedrongen.

Zo dat heb je goed verwoord, eigenlijk is het ook zo bij mij.

**Geplaatst**: 19-11-21 21:13

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 19-11-21 21:13

Je hart hunkert naar een "normale" moeder die van je houdt en die dat ook naar jou toe uit maar je hoofd weet dat je bent blijven investeren in een relatie met nul rendement. Je hart weet nu dat de verwachtingen die je had nooit meer uit gaan komen. En dat is zuur.

Ik denk in zo'n geval altijd aan de uitspraak van Ma Flodder: "t Is toch je kind hè", maar dan als: 't Is toch je moeder hè". Jij ervaart het niet zo maar wilt aan deze verwachting voldoen. Dat hoeft niet. Het is goed zo, hoe jammer ook.

Als je moeder straks is overleden ontvang jij steun en liefde van je gezin. Deel die met je vader. Dat gaat heel waardevol zijn.

**Geplaatst**: 19-11-21 22:11

Geplaatst: 19-11-21 22:11

Lieve TS, een virtuele knuffel voor jou...

Niets is raar in deze periode. Wel iets voelen, niet iets voelen... Je bent niemand uitleg verschuldigd.

Als ik je bericht zo lees, is het ook het rouwen om de moeder die je nooit hebt gehad, ze gaat ook in haar laatste dagen niet veranderen. Dat is confronterend, en dat mag. :(:)

**Geplaatst**: 19-11-21 22:34

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 19-11-21 22:34

TS een dikke knuffel.

Ik vind het rot voor je dat je nooit een fijne moeder hebt gehad.
Dat doet zeer. Ook al sluit je je er zoveel mogelijk voor af.

Wat je ook voelt of niet voelt, het is oke.
Je ben prima zoals je ben. Wees trots op jezelf.

**Geplaatst**: 19-11-21 22:41

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 19-11-21 22:41

Je hebt geleerd je af te sluiten voor pijnlijke gevoelens rondom je moeder. Dat zit er nu zo in gesleten dat het "normaal" is geworden. Het is eigenlijk verdrietig natuurlijk, maar dit is nu eenmaal hoe het gegroeid is :(:)

Heel veel sterkte in de tijd die komen gaat.
Ik ben benieuwd hoe het voor je vader allemaal zal ontwikkelen verder zeg....

**Geplaatst**: 19-11-21 22:44

Geplaatst: 19-11-21 22:44

De bokkers boven mij beschrijven het al mooi. Niks moet in gevoel. Niet nu niet later. Het komt zoals het komt.

Zelf denk ik dat als het zover gaat zijn met mijn moeder ik ook niet veel verdriet ga ervaren. Klinkt rot. Maar nooit is ze er voor ons geweest. Als ze op bezoek komt is het nooit spontaan maar moet ze iets van ons.
Vanaf mijn 9 ben ik al haar hulpverlener geweest.
Voel ik schuld dat mijn gevoel niet meer is. Ja. Raar maar waar.
Maar het gaat niet meer veranderen. Het is niet anders. Ik heb me er bij neer gelegd dat ze nooit een echte moeder zal zijn.

Sterkte :knuffel:

Probeer lief te zijn voor jezelf.

**Geplaatst**: 19-11-21 22:51

Geplaatst: 19-11-21 22:51

Voel je niet schuldig. Zoals er al geschreven is je hebt geleerd om je deur dicht te houden wat betreft je
moeder. Probeer wel dat je anderen wel binnenlaat want alleen rouwen is geen fijn proces.

**Geplaatst**: 19-11-21 23:45

Geplaatst: 19-11-21 23:45

Wat heftig TS… wellicht heb je de afgelopen tijd al onbewust afscheid van je moeder genomen.

Wat een zorgen moet jij gehad hebben (en nog steeds), een virtuele knuffel voor jou. :(:)

**Geplaatst**: 19-11-21 23:59

Geplaatst: 19-11-21 23:59

Jillz1 schreef:
Ergens in mij is er namelijk wel een verlangen naar een liefdevolle, warme, „normale“ moeder maar de realisatie dat zij dat nooit zal worden is ook bij mij stevig doorgedrongen.

Zo dat heb je goed verwoord, eigenlijk is het ook zo bij mij.

Heb je haar verteld dat je, ondanks alles, van haar houdt omdat ze je moeder is? Wellicht opent dat nog iets bij haar. Wellicht heeft zij er net zoveel behoefte aan als jij en weet ze simpelweg niet hoe.

**Geplaatst**: 20-11-21 00:00

Geplaatst: 20-11-21 00:00

Het feit dat je dit topic maakt en er mee bezig bent geeft wel degelijk aan dat je wat voelt!
Bovendien is er geen gouden regel hoe je dingen moet ervaren. Iedereen doet het op zijn eigen manier! :(:)

Je moeder is gewoon je moeder, met al haar bijzonderheden.
Zoals ik het lees is je moeder mogelijk nog harder voor zichzelf dan voor haar man en haar gezin.
Wat zal ze zichzelf, en jullie, daarmee eigenlijk tekort mee hebben gedaan. Zo zonde van het leven, maar het zal voor haar zal het leven vooral overleven zijn.

**Geplaatst**: 20-11-21 00:06

Geplaatst: 20-11-21 00:06

Gevoel is een heel gek iets. Soms voel je vanalles terwijl er op dat moment niets bijzonders in je leven gebeurt. Soms voel je niets terwijl je dat, gezien wat er allemaal gebeurt, gek vindt. Echt, het is oke dat je nu niets voelt. En misschien komt dat nog, misschien niet. Maar accepteer je gevoel. Ook als dit niet is wat je hoopt, of als het niet is 'zoals et heurt'. Het is oke, want het is jou gevoel, niet het gevoel van een ander.

Ondanks dat je band met je moeder niet is wat je diep van binnen hoopt(e), dit is ongetwijfeld een vreemde periode. Sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-21 01:32

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-21 01:32

fransje23 schreef:
Het feit dat je dit topic maakt en er mee bezig bent geeft wel degelijk aan dat je wat voelt!
Bovendien is er geen gouden regel hoe je dingen moet ervaren. Iedereen doet het op zijn eigen manier!

Je moeder is gewoon je moeder, met al haar bijzonderheden.
Zoals ik het lees is je moeder mogelijk nog harder voor zichzelf dan voor haar man en haar gezin.
Wat zal ze zichzelf, en jullie, daarmee eigenlijk tekort mee hebben gedaan. Zo zonde van het leven, maar het zal voor haar zal het leven vooral overleven zijn.

Mijn moeder heeft nooit van zichzelf gehouden denk ik. Ondanks dat ze ook goed bedrijf hebben ( zeker vroeger toen het 100% draaide nu voor 60%, tja de ouderdom telt toch wat mee) heeft ze nooit zichzelf verwend, geen nieuwe meubels, kleding ouwe zooi, ze hebben auto bedrijf en hun eigen auto is amper APK goedgekeurd, schaamde me vroeger dood voor hun auto.

Opmerkelijk genoeg heeft ze altijd op onze kinderen gepast, ze erg verwend, iedereen in de familie soep, pannenkoeken gebracht, altijd voor anderen gezorgd maar nooit voor zichzelf.

Ik denk echt dat haar manier van leven uit haar eigen jeugd is voortgekomen.

Het is zo ontzettend wrang dat ze nooit heeft geleerd van zichzelf te houden.

Ook heeft ze altijd voor mijn gezin" klaargestaan" als er iets was, bijv. Ziekte of problemen. Maar haar " eigen" problemen mag nooit over gepraat worden, wordt in de doofpot gestopt, afgewimpeld.

Zijn er nu pas achter gekomen dat ze stiekem voor allerlei kwaaltjes al bij de huisarts liep, zelfs mijn vader wist dat niet.

**Geplaatst**: 20-11-21 02:53

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 02:53

Alles komt ergens vandaan.

Toen mijn vader ziek werd vond ik dat wel "zielig". En een tijd later dat hij opgegeven werd en 3wk tot 3mnd kreeg, vond ik dat wel onwerkelijk en ook echt heel rot voor hem.

Onze band was niet geweldig, maar ik zag wel een andere man. Hij wilde niet toegeven een zijn aanstaande overlijden, dus dat was soms moeilijk. Hij wilde niet praten over zijn uitvaart, heeft ons niks meer meegegeven, dus dat was het.
Hij had wel erg veel pijn en de laatste 3 dagen was hij niet meer aanspreekbaar.

Ik heb wel alles gedaan wat ik dacht dat we moesten doen. Mijn man, toen vriend en ik zijn bij mn ouders en broer ingetrokken omdat hij de zorg ook had voor mn gehandicapte broer en ik met mn moeder werkte.

Na zijn overlijden ben ik nooit echt verdrietig geweest en ik mis hem ook niet. Daar voel ik me wel schuldig over, want ik weet dat hij wel gek op mij was.
Maar ik ben ook 26jr verder nu en snap wel dat bij hem ook dingen ergens vandaan kwamen.

De band met mn moeder is ook wel verandert. Zeker de laatste jaren.

Maar ik denk dat je voor jezelf moet nagaan waar je mee kan leven. Jij moet straks door. Je moeder gaat niet meer veranderen.
Als je nog iets wil zeggen, kan je dat nog wel doen. Maar een discussie heeft geen nut meer.

Na een overlijden ga je vaak wel door fases en zal je een tijdje wel boos zijn misschien, of je moeder wel missen en wel verdrietig zijn. Hoeft niet, kan wel.

Misschien zie je je vader ook veranderen, worden jullie gesprekken anders en helpt dat je wel, of ook niet. Maar dat kost allemaal tijd.

Er is geen handleiding voor. Mensen willen zo graag dat men doet, zoals men wil dat je doet, voelt zoals je volgens hun "hoort"te voelen etc. Maar zo werkt het niet. Jij bent jij, je moeder is jouw moeder en dit is jullie situatie en die is uniek.
Als ze wel oppas oma was, zullen de verhalen van je kinderen ook wel komen en misschien doet dat je goed.

**Geplaatst**: 20-11-21 07:11

Re: Mijn moeder komt te overlijden, maar ik voel het niet....

Geplaatst: 20-11-21 07:11

Misschien ga je er nog wat bij voelen, maar misschien ook niet. Of komt het gevoel heel veel later. Het gaat zoals het gaat, wees daar maar mild over naar jezelf.

Het kan zijn dat je gaat rouwen over alles wat niet is geweest en wat ook niet meer komen gaat.

In ieder geval veel sterkte toegewenst :knuffel: