Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-21 20:56

Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-21 20:56

Sinds 3 jaar weet ik dat ik autisme en een angststoornis heb. Hiervoor ga ik naar een psychiater en neem ik medicatie maar toch voel ik me nog slecht. Naar school gaan is ontzettend zwaar voor mij en ik heb het gevoel dat ik constant over mijn eigen grens ga. Ik ben snel overprikkeld, vaak al voor ik op school ben en hou dit de hele dag in tot ik thuis ben. Ik voel me heel vaak boos en begrijp de wereld niet. En ik voel me raar. Weet niet meer waarvoor ik het doe,constant volhouden. Heb het gevoel alsof mijn dromen toch nooit uit gaan komen en ben heel hard voor mezelf. Er is veel dat ik verzwijg voor anderen, zelfs voor de psychiater omdat ik me schaam voor wat ik voel en wie ik ben.

Wilde dit gewoon even van me afschrijven omdat ik het gevoel heb dat ik voor altijd problemen ga hebben, voor altijd raar ga zijn.

**Geplaatst**: 31-10-21 21:18

Geplaatst: 31-10-21 21:18

Oh meisje toch, deze gedachten zou je juist met je psychiater moeten delen! Het is heel goed dat je een psychiater bezoekt maar het is zo belangrijk om juist deze persoon in vertrouwen te nemen. Hij/zij zal nooit over jou oordelen, maar is er om je te helpen.
Als je het moeilijk vindt om het uit te spreken, kun je het misschien opschrijven?

Dikke knuffel :(:)

**Geplaatst**: 31-10-21 21:25

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 31-10-21 21:25

Ik herken wat je zegt! Wat vervelend zeg.

Iris ter haar heeft een boek geschreven over leven met angst.

Een steekje los. Ik raad het je aan om te lezen! Dit gaat vooral over hoe zij het mee maakt en wat ze er aan heeft gedaan. Ik vond het erg fijn om te lezen.
Maar schaam je alsjeblieft niet, zoveel mensen hebben hier last van. En schaam je al helemaal
Niet voor je psychiater. Hun zijn er juist om je te helpen!

Dikke knuffel

**Geplaatst**: 31-10-21 21:45

Geplaatst: 31-10-21 21:45

Och, wat rot voor je dat je zo in de knoop zit :(:)

Het is heel begrijpelijk dat je, je schaamt maar dit is zeker niet terecht!
Ik vind het al heel knap van je dat je dit zo durft te delen hier, ondanks dat je zegt dat je, je gevoel en gedachten met niemand durft te delen. Alleen al het feit dat je ervoor hebt gekozen om dit topic te openen, is al een stap in de goede richting.

Juist een psychiater is de persoon met wie je dit soort verhalen kunt delen. Mocht je dit moeilijk vinden dan kan je er eventueel voor kiezen om het op te schrijven en het aan de psychiater voor te lezen.

**Geplaatst**: 31-10-21 21:59

Geplaatst: 31-10-21 21:59

Galaika schreef:
Sinds 3 jaar weet ik dat ik autisme en een angststoornis heb.

Dat is een nare combinatie van twee heel verschillende dingen.
Autisme is een aspect van 'hoe jij bent' als mens. Sommigen gebruiken het woord 'neurodivers' : niet ieder zenuwstelsel werkt hetzelfde.
Een angststoornis kan je leven goed vergallen, sprak ik uit ervaring, maar is anno 2021 goed te verhelpen.

Citaat:
Hiervoor ga ik naar een psychiater en neem ik medicatie maar toch voel ik me nog slecht.

Citaat:
Naar school gaan is ontzettend zwaar voor mij en ik heb het gevoel dat ik constant over mijn eigen grens ga. Ik ben snel overprikkeld, vaak al voor ik op school ben en hou dit de hele dag in tot ik thuis ben. Ik voel me heel vaak boos

Zowel het autisme als je angststoornis kan bijdragen aan het snel overprikkeld worden.
Soms zijn er strategieën die helpen.
Sommige mensen hebben baat bij een 'whisperphone'. Sommige mensen kalmeren enorm als ze op een wiebelkussen zitten. Sommigen genieten erg van een soort bodywrap /bandage onder hun kleding in de winter.
Krijg je technieken aangereikt om je grenzen te bewaken...?
Dat deze gang van zaken je boos maakt, snap ik volkomen. (Er is dus niets mis met jou dat jij dit voelt, maar met het gebeuren zelf is van alles mis.)

Citaat:
(ik) begrijp de wereld niet. En ik voel me raar. Weet niet meer waarvoor ik het doe,constant volhouden.

Zoals het nu gaat, lijkt me ook beslist niet de bedoeling.

Citaat:
Heb het gevoel alsof mijn dromen toch nooit uit gaan komen en ben heel hard voor mezelf. Er is veel dat ik verzwijg voor anderen, zelfs voor de psychiater omdat ik me schaam voor wat ik voel en wie ik ben.

Schaamte is nare, pijnlijke emotie, die er over gaat dat jij als mens niet acceptabel zou zijn voor 'de groep', alsof jij 'niet goed zou zijn'. :(:)

Naar om je zo te voelen!!
En het lijkt ook op 'hoe het op school gaat' : jij wordt er akelig van, 'maar zo schijnt het te moeten' en om allerlei redenen schik je je daar (noodgedwongen?) in.

Citaat:
Wilde dit gewoon even van me afschrijven omdat ik het gevoel heb dat ik voor altijd problemen ga hebben, voor altijd raar ga zijn.

Als gezegd: er zijn strategieën mogelijk en de angststoornis is anno nu goed te verhelpen. Dus als je met een goede psychiater van doen hebt, is er veel mogelijk. En 'als het niet klikt', please, ga een deurtje verder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-21 22:04

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-21 22:04

Ja inderdaad, ik ga al mijn hele leven naar een normale school waar ik heel hard mijn best doe om normaal over te komen. Normale punten zijn niet goed, het moeten heel goede punten zijn voor mij. Verder is er ook geen ondersteuning meer op school en moet mijn weg vinden tussen de 'neurotypische' klasgenoten.

Ik bespreek natuurlijk wel dingen met mijn psychiater en ze weet dat ik het moeilijk heb maar vaak ben ik niet volledig eerlijk hoe moeilijk het is, ook omdat mijn moeder er vaak bijzit.

**Geplaatst**: 31-10-21 22:41

Geplaatst: 31-10-21 22:41

Lieve ts, blijf hier niet meer rondlopen. Ik heb precies wat jij beschrijft en ben hier veel te lang mee doorgelopen, het te verbergen, het door gaan, dat heeft geleid naar een burn-out. Een burn-out waarin ik werkelijk waar niet eens meer mijn bed uit kon voor jaren lang en hele dagen sliep(slaap). Ik heb inmiddels een tussenjaar na 5 jaar vechten tussen van elk soort instanties en therapie.
Jouw moeder hoeft er helemaal niet bij te zijn, dat is in mijn 3 jaar van therapie ook niet geweest. Als jij aangeeft liever alleen te zitten kan dit, dat recht heb jij. Je moet echt gaan vertellen hoe jij je voelt want in deze maatschapij moet je echt schreeuwen wil je hulp krijgen, hulp en aanpassingen die jij waarschijnlijk echt wel wilt.
Veel sterkte ts.. Leer voor jezelf op te komen en je grenzen aan te geven.

**Geplaatst**: 31-10-21 22:48

Geplaatst: 31-10-21 22:48

Galaika schreef:
Ja inderdaad, ik ga al mijn hele leven naar een normale school waar ik heel hard mijn best doe om normaal over te komen. Normale punten zijn niet goed, het moeten heel goede punten zijn voor mij. Verder is er ook geen ondersteuning meer op school en moet mijn weg vinden tussen de 'neurotypische' klasgenoten.

Ik bespreek natuurlijk wel dingen met mijn psychiater en ze weet dat ik het moeilijk heb maar vaak ben ik niet volledig eerlijk hoe moeilijk het is, ook omdat mijn moeder er vaak bijzit.

Misschien kun je vragen of het een paar keer zonder je moeder kan. Juist met je psychiater is het belangrijk eerlijk te kunnen zijn zodat hij of zij je zo goed mogelijk kan helpen.

Zijn er bepaalde dingen op school of in je thuissituatie waar je het meeste last van hebt of wat dat nare gevoel triggert?

**Geplaatst**: 31-10-21 23:12

Geplaatst: 31-10-21 23:12

Mijn tip zou zijn om je moeder iets te zeggen in de trant van 'dat je met haar een heel ander soort band en contact hebt dan met de psychiater' (dat is sowieso waar) en daarna kun je zeggen dat het verwarrend voor jou is. (Dat heeft trouwens geen laars met autisme van doen, het kan hartstikke ingewikkeld zijn. Zeker als je eens ongeremd zou willen praten over 'thuis', of als je moeder andere ideeën over school heeft dan jij, etc etc etc.)

Doet je moeder er moeilijk over, vraag je schriftelijk je psychiater om hulp.
Mag zij aan je moeder uitleggen dat het zo niet werkt.

En daarna gaan de psych en jij 'spijkers met koppen slaan'!

Afgaand op wat je schrijft zou ik kunnen 'invullen' dat grenzen stellen een belangrijk gespreksthema zou kunnen zijn.
Maar misschien is er iets heel anders waar jij het over wil hebben...!
... vaak is het in de hulpverlening wel belangrijk dat jij een duidelijk idee hebt wat jou zoal dwars zit of wat je veranderd zou willen zien etc. - and please, zeg het bij herhaling met zoveel woorden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-11-21 17:02

Geplaatst door de TopicStarter : 04-11-21 17:02

Rytir schreef:
Galaika schreef:
Ja inderdaad, ik ga al mijn hele leven naar een normale school waar ik heel hard mijn best doe om normaal over te komen. Normale punten zijn niet goed, het moeten heel goede punten zijn voor mij. Verder is er ook geen ondersteuning meer op school en moet mijn weg vinden tussen de 'neurotypische' klasgenoten.

Ik bespreek natuurlijk wel dingen met mijn psychiater en ze weet dat ik het moeilijk heb maar vaak ben ik niet volledig eerlijk hoe moeilijk het is, ook omdat mijn moeder er vaak bijzit.

Zijn er bepaalde dingen op school of in je thuissituatie waar je het meeste last van hebt of wat dat nare gevoel triggert?

Eigenlijk zijn het heel kleine dingen. Klasgenoten die over een onderwerp bezig zijn en daar een mening over hebben die mij aan het denken zet en me een slecht gevoel heeft over mezelf. Ik ben bijvoorbeeld de laatste jaren heel veel aan het denken over mijn seksualiteit en gender en dat is 1 van de dingen waar ik met niemand over praat omdat ik me erover schaam. En dat besef en die pijn die ik voel van het weer eens anders zijn dan anderen triggert heel veel slechte gevoelens denk ik.

**Geplaatst**: 04-11-21 17:40

Geplaatst: 04-11-21 17:40

Hier ook een autisme spectrum stoornis en angsten, ik herken je problemen precies.
Mocht je er over willen praten kun je me altijd een berichtje sturen

**Geplaatst**: 05-11-21 19:08

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 05-11-21 19:08

Wat vervelend dat je dit doormaakt. Aan je profiel te zien ben je 16, die leeftijd is wel een heftige periode om te doorstaan uit eigen ervaring. Pas vanaf 20/21 begonnen bij mij puzzelstukjes op zijn plaats te vallen.
Tot op zekere hoogte is normaal doen nodig, maar laat je niet meesleuren door de menigte.. wie weet is het op een dag je sterkste punt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-21 21:39

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-21 21:39

Ik heb een moeilijk moment en moet het even kwijt.

Kom thuis van hobby, een klein grapje van mijn vader laat me ontploffen. Roepen, tieren en weg willen lopen. Toch gegeten, daarna nog een korte wandeling. Denken. Denken en denken en denken. Over later, mijn 'droomwereld' maar ook over school dat weer begint maandag. Mijn dromen spreken elkaar tegen en houden me weg van het hier en nu.Iedere keer als ik probeer om mezelf in deze wereld te houden is er chaos want ik begrijp het niet. Ik begrijp niet hoe de wereld in elkaar zit. Er is frustratie. Als er een rustige omgeving is, zit ik meteen weer te denken wat resulteert in chaos in mijn hoofd met verschillende ideeën die elkaar tegenspreken. Als er een drukke omgeving is is er geen tijd om na te denken. Dat brengt even mentale rust maar dan ben ik weer heel snel overprikkeld. Dus meteen weer denken en slecht voelen. En zo gaat het constant door en door. Ik word gek, ik ben gek.

**Geplaatst**: 07-11-21 09:19

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 07-11-21 09:19

Zou meditatie niet een idee zijn om te proberen? Zelf heb ik het nog nooit geprobeerd maar het idee is om je gedachten toe te laten, in jouw geval de chaos maar van een afstand te bekijken (van wat ik ervan begrepen heb). Dat leert je wat beter met die gedachten om te gaan als het rustig is ipv er alleen maar naar te luisteren en jezelf gek te maken.

**Geplaatst**: 07-11-21 09:35

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 07-11-21 09:35

Je geeft jezelf niet de ruimte om jezelf te zijn, daar word iedereen knettergek van en dan heb je ook nog een leeftijd waarop het toch al allemaal ingewikkeld is :(:)

Je bent anders, dat lijkt op deze leeftijd klöte maar het is wie jij bent

En jij hebt je eigen krachten die je nu ook niet goed benut omdat je zo bezig bent met er tussen proberen te passen. Als je je anders voordoet dan hoe je bent, dan vreet dat zó veel energie, je voelt je naar want je bent nooit "goed genoeg" en help je jezelf de afgrond in. Dat kan de bedoeling niet zijn :(:)

Dus.

Je moet "met de billen bloot". Neem iemand in vertrouwen, gooi je leven om. Haal de druk er af om iets te zijn dat je niet bent. Zoek je plekje in de wereld waar je wèl op kan bloeien en jezelf kan laten zien

Geef er aan toe, dat is de enige echte oplossing voor de lange duur.

En wellicht zijn er nog diverse therapie-vormen die je daarnaast kunnen helpen in je prikkelverwerking waardoor alles niet zo heftig binnenkomt, denk aan Reflex-integratie, dat kan super veel verlichting geven voor mensen met allerlei kleine of grote klachten

**Geplaatst**: 07-11-21 12:33

Geplaatst: 07-11-21 12:33

Ik zou zeggen: maak lijstjes.
Nu word je dolgedraaid, en zoekt mentale rust in de drukte. Dat kan (naar de disco met oordoppen in) maar overprikkeling ligt op de loer. :(:)

Kijk eens naar het Moro reflex op https://www.inpp.nl. Ik voel me zonder dat Moro reflex stukken rustiger...

Maar de lijstjes dus: zoek al je vijf zintuigen af, wat jou rust zou kunnen geven.

Heb je een geur waar je blij van wordt? Zeep, wierook, bloemen, hooi, of nog weer iets anders...?

Zijn er thee smaken die jou goed bevallen...? Er zijn ook allerlei kruiden waar je thee van kunt zetten ga eens snuffelen bij een echte drogist. Uiteraard zijn er kruidenboeken, dat valeriaanwortel met vrouwenmantel rust geeft. (Zonder pepermunt erbij vind ik het niet lekker.)

Welke kleuren kunnen jou helpen? Het kan handig zijn om bijvoorbeeld truien in alle kleuren van de regenboog te hebben, maar als het om rust gaat misschien vooral pasteltinten.

Muziek: zijn er liedjes die fijne herinneringen oproepen? Hoe is Bach voor jou? Of juist drumsessies? Of harp...?
Er zijn cd's (mp3, etc) in de handel en op YT die jouw hersenen helpen om alfagolven te maken. (Die werken ontspannend. Of wellicht werken theta golven beter voor jou. Google op binaural, monroe en brainsync.)(Of lekker slapen met delta 'waves'.)

Onderzoek of jezelf masseren kan werken. Of zachtjes kloppen. Neus op internet rond bij tteam en ttouch: de cirkels en de bodywraps. Kijk op YT naar de 'basic exercise' van Stanley Rosenberg, en de 'butterfly hug'.

En behalve de vijf zintuigen kun je ook bewegen. Helpt schommelen? Zoek 'kruislopen' / cross crawl op YT. Bij tteam is er het labyrint.

Als je een aantal van deze dingen er in houdt, ben je minder afhankelijk van je omgeving, kun je jezelf rust geven - dat scheelt bakken stress.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-21 15:37

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-21 15:37

pmarena schreef:
Je geeft jezelf niet de ruimte om jezelf te zijn, daar word iedereen knettergek van en dan heb je ook nog een leeftijd waarop het toch al allemaal ingewikkeld is

Je bent anders, dat lijkt op deze leeftijd klöte maar het is wie jij bent En jij hebt je eigen krachten die je nu ook niet goed benut omdat je zo bezig bent met er tussen proberen te passen. Als je je anders voordoet dan hoe je bent, dan vreet dat zó veel energie, je voelt je naar want je bent nooit "goed genoeg" en help je jezelf de afgrond in. Dat kan de bedoeling niet zijn

Dus.

Je moet "met de billen bloot". Neem iemand in vertrouwen, gooi je leven om. Haal de druk er af om iets te zijn dat je niet bent. Zoek je plekje in de wereld waar je wèl op kan bloeien en jezelf kan laten zien Geef er aan toe, dat is de enige echte oplossing voor de lange duur.

En wellicht zijn er nog diverse therapie-vormen die je daarnaast kunnen helpen in je prikkelverwerking waardoor alles niet zo heftig binnenkomt, denk aan Reflex-integratie, dat kan super veel verlichting geven voor mensen met allerlei kleine of grote klachten

Bedankt voor je reactie, ook naar de rest. Ik vind het heel lief!

Je hebt gelijk. Ik weet dat je gelijk hebt maar het is moeilijk om er iets mee te doen. Iedere keer als ik een deel van mezelf accepteer en toelaat komt er iets anders voor terug.

En dan, naast autisme en angststoornis, denk ik ook veel na over mijn gender en seksualiteit waar ook veel stress bij komt kijken. Eigenlijk ben ik daar al jaren mee bezig en over aan het denken. Ik accepteer het voor een stuk, maar dan ben ik plots weer negatief en kwaad. Ik wil erover praten maar weet niet met wie, ook omdat ik me ervoor schaam en het niet allemaal begrijp. Ik denk dat ik tegenover de mensen waar ik een soort van uit de kast ben heel zelfverzekerd overkom terwijl ik het ook niet weet.

**Geplaatst**: 14-11-21 16:05

Geplaatst: 14-11-21 16:05

Gesprekken bij psych zijn vertrouwelijk, waarom dan is je moeder daar bij? Als die ook hulp nodig heeft, zouden dat aparte afspraken moeten zijn of kan ze misschien beter bij een praatgroep van de autismevereniging terecht waar meerdere ouders met kinderen met autisme elkaar ondersteunen in hoe wat op te lossen. Psych is niet zo van de practische kanten.

En verder hou van jezelf :
https://www.youtube.com/watch?v=JmtPXcsitqs

Dromen vooral blijven doen. Geeft je iets om naar toe te werken, iets wat van jouw is en trots op te zijn. Ook al zou je er nooit komen, weg er naar toe geeft al voordelen.
Ik wil bv ook graag eigen huisje, dieren aan huis, flink stuk zelfredzaamheid, etc. Het financiele stuk is lastig, maar allerlei stapjes er naar toe als opgeruimd huis (niet alleen wegens schoonmaken, maar ook voor als ooit kunnen en dus verhuizen), leren zeep maken, brood bakken, enz. geeft mij wel al een stukje van die droom. Hoe ver die droom uiteindelijk uit komt en wat de uiteindelijke vorm wordt, is de vraag, maar met ministapjes komt die wel dichterbij.

**Geplaatst**: 14-11-21 17:33

Geplaatst: 14-11-21 17:33

Ik heb de andere berichten niet doorgelezen. Maar ik gooi hier gewoon mijn beste peptalk tegenaan.

Nee het blijft niet altijd zo lastig. De wereld krioelt van jou lotgenoten waaronder ik zelf. En het gros van ons leeft een gelukkig leven ondanks EN dankzij de autisme. Want ook om jou talenten staan mensen te springen. Iedereen heeft uitdagingen. Maar jij hebt een voordeel. Jou uitdagingen hebben een naam en zijn bestudeerd. Dus overal waar je gaat komen staan de hulptroepen klaar. Ik kan je niet beloven dat je je dromen waar gaat maken. Maar stop niet te veel energie in het waarmaken en vooral heel veel in het dromen. Dat is namelijk veel leuker. Wat het boos zijn betreft. Dat mag. Je mag af en toe boos zijn. En je mag af en toe gewoon een verschrikkelijke rotdag hebben. Daar heb jij recht op. En wat de wereld betreft, F*K de wereld. Nergens staat geschreven dat jij de wereld moet begrijpen. En die wereld heeft het nog heel vaak bij het verkeerde eind ook. En dan zou ik nu die leuke hond in je profiel maar eens een knuffel gaan geven. $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-21 20:21

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-21 20:21

Weet niet of er nog mensen in geïnteresseerd zijn maar ik moet het weer even van me afschrijven.

2 of 3 weken geleden weer naar de psychiater. Kwam binnen, eerlijk gezegd dat het niet zo goed ging en voila, daar ging het weer fout. Uiteindelijk een paar dingen gezegd waar ze trots op was, dat ik meer sprak en deed in de klas. Blijkbaar is het zelfs in de dokterwereld goed om gewoon te blijven maskeren en niet te luisteren naar je eigen gevoel. Want dat hyperactieve sociale gedrag is niet wie ik ben denk ik.

Dan dinsdag een gesprek gehad met mijn ondersteuner van een paar jaar geleden, psychiater en leerlingbegeleider dachten dat het goed zou zijn voor mij om daar weer mee te beginnen. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me ongemakkelijk, geraakte niet uit mijn woorden en wilde zo graag gewoon naar huis. Uiteindelijk besloten dat er geen reden was om wekelijks samen te komen en dat ik hem altijd een bericht mocht sturen als dat nodig is. Ik ken mezelf, ga dat niet doen, zeker niet na hoe ik me voelde tijdens het gesprek.

Vandaag einde van de examens, dus afgesproken met vriendinnen. Heb het 4 uur volgehouden en ben nu doodop. Constant het vrolijke masker opgehouden, grapjes gemaakt en gewoon blij geweest. Nu ben ik moe en wil ik gewoon slapen, voel me zo verschrikkelijk verdrietig en het hoeft gewoon allemaal niet meer. Toen ik aan mijn mama vertelde hoe moe ik daarvan werd en dat ik het allemaal deed voor anderen, vroeg ze mij wat ik dan wilde. Wel, eigenlijk alles behalve dit.

Constant faken en masker opgehouden zorgt ervoor dat ik niet meer weet wie ik ben. Ik doe dingen iedere dag en bijt door en doe vrolijk en doe wat iedereen van me verwacht maar ik weet het niet. Ik weet niet wie ik ben en wat ik wil. Het is vermoeiend en ik wil gewoon rust. Hoe kan ik luisteren naar wat ik wil als alles dat lijkt tegen te werken?

**Geplaatst**: 17-12-21 21:38

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 17-12-21 21:38

Vervelend dat het niet goed gaat.

We kunnen je ook niet zo goed helpen van achter onze schermen.
Weten en begrijpen je vriendinnen wat er bij jou gaande is?
Mijn ervaring is dat als je geen geheim maakt van je diagnose en wat uitleg geeft dat je over het algemeen veel begrip krijgt. Dan zou je bijvoorbeeld aan ze kunnen uitleggen dat jij na de examens meer behoefte hebt aan een rustig middagje thuis dan aan nog meer drukte en prikkels. Dan kan je achteraf nog met een of twee vriendinnen afspreken. Zo van "Hé ik ben echt bek af van die examens dus ik zoek even de rust op. Kan ik jullie later bellen als ik weer wat meer mens ben?"
Ik wens je in elk geval een hoop sterkte toe.

**Geplaatst**: 18-12-21 10:13

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 18-12-21 10:13

Ik denk dat het sowieso lastig is met zulke dingen en dat heel veel mensen wel het gevoel hebben eigenlijk niet de puf te hebben voor een middagje "gezellig doen" en daarna ook bekaf zijn :(:)

Maar aan de andere kant is het ook wel weer fijn natuurlijk, een beetje lachen en vrolijkheid. Tenminste, als je het op dat moment wel echt even zo voelt en het lachen wel even echt is...?

De hele dag alleen maar sombere gevoelens hebben is ook niet wat je van het leven hoopt...
maar vermoeidheid haalt de glans overal vanaf, dat is de ellende :(:)

**Geplaatst**: 18-12-21 18:30

Geplaatst: 18-12-21 18:30

Galaika schreef:
Weet niet of er nog mensen in geïnteresseerd zijn maar ik moet het weer even van me afschrijven.

Ja hoor meis, doe maar!
Ik hoop dat het je wat opluchting heeft gegeven.

Citaat:
2 of 3 weken geleden weer naar de psychiater. Kwam binnen, eerlijk gezegd dat het niet zo goed ging en voila, daar ging het weer fout. Uiteindelijk een paar dingen gezegd waar ze trots op was, dat ik meer sprak en deed in de klas. Blijkbaar is het zelfs in de dokterwereld goed om gewoon te blijven maskeren en niet te luisteren naar je eigen gevoel. Want dat hyperactieve sociale gedrag is niet wie ik ben denk ik.

Naar hoor...!
Wat er precies fout ging, geen idee, maar het is en blijft rot.

Ik stam nog uit de tijd dat er 'contracten' werden gemaakt tussen hulpverleners en hun cliënten.
Gewoon duidelijke afspraken over 'doel en middelen' zodat je weet waar je aan toe bent.
Dit klinkt alsof de psychiater denkt 'dat jij moet leren durven'. (Zogezegd de gedragsmatige aanpak van 'een' angststoornis.)
Terwijl het voor jou 'opzitten en pootjes geven' is, ten koste van jezelf.
Ik gun jou hele bakken complimenten.
O zo...!
Want je sleept jezelf er toch maar doorheen.
(Maar iemand complimenten geven omdat ze zichzelf voorbij loopt - nee.)

Citaat:
Dan dinsdag een gesprek gehad met mijn ondersteuner van een paar jaar geleden, psychiater en leerlingbegeleider dachten dat het goed zou zijn voor mij om daar weer mee te beginnen. Het was verschrikkelijk. Ik voelde me ongemakkelijk, geraakte niet uit mijn woorden en wilde zo graag gewoon naar huis. Uiteindelijk besloten dat er geen reden was om wekelijks samen te komen en dat ik hem altijd een bericht mocht sturen als dat nodig is. Ik ken mezelf, ga dat niet doen, zeker niet na hoe ik me voelde tijdens het gesprek.

Als het niet (niet meer?) klikt, er geen echt contact is,
dan is het een vriendelijke, maar loze geste om te zeggen 'dat je mag mailen of app-en' -
als het niet werkt, dan heeft dat ook gewoon geen zin.

Citaat:
Vandaag einde van de examens, dus afgesproken met vriendinnen. Heb het 4 uur volgehouden en ben nu doodop. Constant het vrolijke masker opgehouden, grapjes gemaakt en gewoon blij geweest. Nu ben ik moe en wil ik gewoon slapen, voel me zo verschrikkelijk verdrietig en het hoeft gewoon allemaal niet meer. Toen ik aan mijn mama vertelde hoe moe ik daarvan werd en dat ik het allemaal deed voor anderen, vroeg ze mij wat ik dan wilde. Wel, eigenlijk alles behalve dit.

Vermoeiend hoor.
Na zo'n inspanning wil je als mens doorgaans uitrusten.

Citaat:
Constant faken en masker opgehouden zorgt ervoor dat ik niet meer weet wie ik ben. Ik doe dingen iedere dag en bijt door en doe vrolijk en doe wat iedereen van me verwacht maar ik weet het niet. Ik weet niet wie ik ben en wat ik wil. Het is vermoeiend en ik wil gewoon rust. Hoe kan ik luisteren naar wat ik wil als alles dat lijkt tegen te werken?

**Geplaatst**: 18-12-21 19:42

Re: Blijft het voor altijd lastig?

Geplaatst: 18-12-21 19:42

Galaika, ik heb veel respect voor hoe je er nu bijstaat. Want als ik 1 ding heb geleerd over autisme is, dat het "sociaal gewoon doen" zoals jij dat zegt enorm veel energie kost. Dat maakt dat iedere dag als een enorme berg is waar je constant tegenop moet klimmen. Het houdt nooit op.
Misschien dat mindfullnes je kan helpen om meer rust op de dag te vinden zodat je minder overprikkeld wordt.
Het is een techniek waarmee je - als je die eenmaal hebt geleerd - tussen de bedrijven door wanneer jij dat wilt je rust kan pakken en even weg kan zijn van de ruis om je heen.
Verder is het ook een goed idee om open te zijn over je diagnose en daarbij goed uit te leggen wat dat voor jou betekent. Dan kunnen ze je ook begrijpen. Als mensen dat dan raar blijven vinden of jou daarom niet accepteren, zijn ze je vriendschap niet waard. En, je bent echt niet alleen. Er zijn er veel met jou. En geloof me, er zijn ook heel veel pubers zonder diagnose die ook niet weten wie of wat ze zijn en waar ze naartoe gaan. Dat is heel gewoon.