Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-05-22 10:54

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-05-22 10:54

Ik heb denk ik nog niet echt gereageerd in dit topic, maar ik heb het vanaf het begin gevolgd. De reactie van de huisarts maakt me gewoon plaatsvervangend boos. Is er iemand die je kan ondersteunen met dit soort dingen? Want sorry maar meer dan een week wachten is echt belachelijk. Het is nou niet bepaald alsof je je teen gestoten hebt.

**Geplaatst**: 30-05-22 10:57

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-05-22 10:57

Wat een bizarre reactie van de huisartsenpraktijk. -O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-22 11:06

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-22 11:06

Nee helaas staat mijn man daar heel anders in. Depressief zijn is een keuze als ik pieker moet ik dat maar niet doen. Hij zegt ook mensen die dit bespreken willen gewoon aandacht en dat maakt het soms moeilijk voor mij om het te delen. Ik wil alles behalve in de belangstelling staan vandaar dat ik ook schrok van het andere topic en mij daarbij heel ongemakkelijk voelde maar ik ben wel iemand die af en toe die luisterend oor nodig heeft.
Wel merk ik dat ik momenten heb dat ik heel goed mijn verhaal kwijt en en ook ineens dicht klap zoals nu zo merk ik dat erover praten heel veel energie kost. Maar opkroppen des te meer. Ik ben wel echt verdrietig en teleurgesteld in de mensen die voor mij heel dierbaar zijn dat ik zo aan de kant wordt gezet. Ik zie mezelf daardoor als een “probleem” vandaar ook het gevoel van het niet waard zijn. Die avond dacht ik ook aan hoe mensen zouden reageren als ik er niet meer zou zijn en ik denk niet dat er meer dan een handvol mensen er echt mee zouden zitten en dat doet extra zeer. Ik voel mij meer een object in het leven dan een persoon die er toe doet …

**Geplaatst**: 30-05-22 11:20

Geplaatst: 30-05-22 11:20

Thijsje38 schreef:
Nee helaas staat mijn man daar heel anders in. Depressief zijn is een keuze als ik pieker moet ik dat maar niet doen. Hij zegt ook mensen die dit bespreken willen gewoon aandacht en dat maakt het soms moeilijk voor mij om het te delen. Ik wil alles behalve in de belangstelling staan vandaar dat ik ook schrok van het andere topic en mij daarbij heel ongemakkelijk voelde maar ik ben wel iemand die af en toe die luisterend oor nodig heeft.
Wel merk ik dat ik momenten heb dat ik heel goed mijn verhaal kwijt en en ook ineens dicht klap zoals nu zo merk ik dat erover praten heel veel energie kost. Maar opkroppen des te meer. Ik ben wel echt verdrietig en teleurgesteld in de mensen die voor mij heel dierbaar zijn dat ik zo aan de kant wordt gezet. Ik zie mezelf daardoor als een “probleem” vandaar ook het gevoel van het niet waard zijn. Die avond dacht ik ook aan hoe mensen zouden reageren als ik er niet meer zou zijn en ik denk niet dat er meer dan een handvol mensen er echt mee zouden zitten en dat doet extra zeer. Ik voel mij meer een object in het leven dan een persoon die er toe doet …

Ik ben heel even heel cru en bot nu, maar in alle eerlijkheid vind ik mensen die jou niet eens willen ondersteunen mensen waar je vanaf moet gaan stappen. Het haalt je alleen maar naar beneden.

Maar dat is natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan. Je houd eenmaal van ze. De mensen die goed voor je zijn, zijn voor bijna iedereen heel zeldzaam om te vinden.

Uit dit bericht zie ik wel al vooruitgang in hoe je dingen deelt. Je geeft zelf al aan dat het nu soms wat makkelijker is om dingen te delen. Dat is een hele stap om dat te kunnen zeggen en op te merken aan jezelf. Daar mag je trots op zijn

En ik snap totaal hoe je je als object voelt. Ik ken dat gevoel

Maar er zijn mensen in de wereld die je niet zo zien en oprecht om je geven. Al ken ik je alleen via bokt, ik ben er eentje van

Je doet dit herstel voor jezelf, want jij gaat voor. Maar ik weet dat het soms helpt om het voor de mensen te doen waarvan je weet dat ze om je geven. Dus als je her een dag niet voor jezelf wilt doen, doe her dan voor mij, en alle bokkers die je hier ondersteunen. Dat kan helpen. Daar ben je geen last mee. Jou zien herstellen maakt ons juist heel blij. Jou door je ups en downs zien gaan vinden we niet erg. We leven met je mee. We ondersteunen je erin. Ik weet zeker dat meer als de helft van de mensen hier ook ooit zo'n soort dieptepunt heeft gehad en jou daarin begrijpt. Zoals je eerder zei, er zijn er heel veel die dit meemaken. Daarvoor deel jij het ook natuurlijk.

Ik zie in elk geval al besy wel wat stappen aan vooruitgang. Helaas gaan herstellen niet in zo'n mooie steigende lijn, maar met heel wat ups en downs. Zolang de uiteindelijke downs maar wat minder down gaan zijn tegen het einde aan en de ups wat meer up. Dan is het helemaal goed. En daar moet je ook fijn de tijd voor nemen die je nodig hebt

Ik blijf je knuffels geven natuurl8ik :knuffel:

**Geplaatst**: 30-05-22 11:40

Geplaatst: 30-05-22 11:40

LoveGlove schreef:
Thijsje38 schreef:
Nee helaas staat mijn man daar heel anders in. Depressief zijn is een keuze als ik pieker moet ik dat maar niet doen. Hij zegt ook mensen die dit bespreken willen gewoon aandacht en dat maakt het soms moeilijk voor mij om het te delen. Ik wil alles behalve in de belangstelling staan vandaar dat ik ook schrok van het andere topic en mij daarbij heel ongemakkelijk voelde maar ik ben wel iemand die af en toe die luisterend oor nodig heeft.
Wel merk ik dat ik momenten heb dat ik heel goed mijn verhaal kwijt en en ook ineens dicht klap zoals nu zo merk ik dat erover praten heel veel energie kost. Maar opkroppen des te meer. Ik ben wel echt verdrietig en teleurgesteld in de mensen die voor mij heel dierbaar zijn dat ik zo aan de kant wordt gezet. Ik zie mezelf daardoor als een “probleem” vandaar ook het gevoel van het niet waard zijn. Die avond dacht ik ook aan hoe mensen zouden reageren als ik er niet meer zou zijn en ik denk niet dat er meer dan een handvol mensen er echt mee zouden zitten en dat doet extra zeer. Ik voel mij meer een object in het leven dan een persoon die er toe doet …

Ik ben heel even heel cru en bot nu, maar in alle eerlijkheid vind ik mensen die jou niet eens willen ondersteunen mensen waar je vanaf moet gaan stappen. Het haalt je alleen maar naar beneden.

Maar dat is natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan. Je houd eenmaal van ze. De mensen die goed voor je zijn, zijn voor bijna iedereen heel zeldzaam om te vinden.

Ja! Ik ben precies zo. Maar dit is niet makkelijk als je al lang een relatie met elkaar in welke vorm dan ook hebt (dit geldt ook voor vriendschappen). En dat is misschien maar goed ook.

Veel onbegrip komt voort uit een gebrek aan begrijpen. Dat is best wel ruk, en ook potentieel schadelijk. Maar niet onoverkomelijk. Het is ook de taak van een goede therapeut hierin te begeleiden.

De reactie van je man slaat natuurlijk nergens op, maar komt waarschijnlijk voort uit het feit dat hij .1 niet weet hoe het is en het zich simpelweg niet voor kan stellen .2 hij zich onwijs machteloos voelt, niet weet hoe hij er mee om moet gaan. En daarom er maar voor kiest de situatie te ontkennen ("een depressie is een keuze") .

Systeemtherapie lijkt me daarbij een hele goede eerste oplossing. Want eerlijk. Een depressieve partner hebben is niet makkelijk en het vergt ook een goede doos met handvatten voor je daar mee om kunt gaan, waarbij je ook je eigen "demonen" goed onder ogen moet komen.

Hoe onsympathiek manlief nu ook klinkt. Goede begeleiding kan hierin héééél veel betekenen, dus het lijkt me essentieel dat je man ook eens mag aanschuiven bij een goede psycholoog. En het liefst zo snel mogelijk zodat een expert even goed kan uitleggen wat er nu aan de hand is, wat TS nodig heeft, en hoe hij daarin kan voorzien zonder dat het hem teveel gaat opslokken.

Schiet alleen niet op met die pannenkoek van een huisarts, want wat ik zie is iemand die echt heel diep in de rats ziet en snel de hulp kan gebruiken -O-

En dan misschien niet eens diepgravende therapie, maar wel iets wat zo snel mogelijk ondersteuning biedt bij het omgaan met de hele zwarte momenten. Zoals een goed crisis signaleringsplan en een aanmelding bij het crisis-team in case if...
Echt helemaal flut dat daar niet achteraan gegaan wordt.

**Geplaatst**: 30-05-22 12:21

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-05-22 12:21

Wat ontzettend ruk dat er zoveel onbegrip is om je heen, zeker van mensen die je in elk geval een strohalm zouden moeten toesteken; je man en je huisarts.

Ik kan me van een eerder topic herinneren dat er een TS was, die ook zo afgewimpeld werd. Daar heeft toen een Bokker tijd gemaakt om de HA te bellen, zodat er eerder hulp was. Was wel een bokker met kennis van zaken. Hopelijk is dat hier ook mogelijk, want nog een dikke week wachten, lijkt mij niet bevorderlijk.

**Geplaatst**: 30-05-22 13:04

Geplaatst: 30-05-22 13:04

Depressiviteit is geen keuze, maar een ziekte waar we nog veel te weinig van af weten.
Ik vind je man met die opmerking zich opstellen als een onwetende pannekoek. Niet ok dus! Want hij laat je daarmee volkomen in de steek!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-22 14:16

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-22 14:16

Even mijn PO niet blij gemaakt maar ik geef mijzelf er wel rust mee ik blijf vandaag thuis mss even wat rommelen maar voor nu vind ik het heerlijk even lekker op de bank tv te kijken. Ik werd er zelfs even emotioneel van omdat het lang geleden was dat ik mijzelf dit gegund heb.

**Geplaatst**: 30-05-22 14:30

Geplaatst: 30-05-22 14:30

Thijsje38 schreef:
Even mijn PO niet blij gemaakt maar ik geef mijzelf er wel rust mee ik blijf vandaag thuis mss even wat rommelen maar voor nu vind ik het heerlijk even lekker op de bank tv te kijken. Ik werd er zelfs even emotioneel van omdat het lang geleden was dat ik mijzelf dit gegund heb.

Ik denk dat je PO hartstikke blij is dta je jezelf dit gunt

Zolang je er maar niet in blijft hangen.
Geniet ervan Thijsje

Dat verdien je in deze zware periode.

Kan je PO iets betekenen bij de afspraak met de Huisarts? Of een Bokker idd

.Ik vind het helemaal niet erg om te bellen, alleen ken de sociale kaart denk ik niet goed genoeg om te weten bij welke organisatie je nu het beste kunt ter overbrugging voor crisis-zorg.
Maargoed dat is eigenlijk ook gewoon de taak van je huisarts. Het gaat erom dat die nu weet dat jij potentieel een gevaar bent voor jezelf als je emoties je overvallen en er zo snel mogelijk een interventie/vangnet daarvoor komt.

**Geplaatst**: 30-05-22 15:44

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 30-05-22 15:44

Thijsje, er is een verschil tussen:
- je volledige dag-nag-ritme kwijtraken omdat je enkel nog in bed blijft liggen
- jezelf het gunnen om naast de dagelijkse dingen die soms wel even moeten ook meer dan genoeg tijd gunnen om op te laden. Ook met zoiets is het mogelijk om een ritme aan te houden.

De batterij van een telefoon blijft ook langer vol als hij enkel op stand by staat. En als je hem gebruikt voor wat appen, zal ie minder lang meegaan en als je een zwaar spel erop draait, zal ie nog sneller leeggaan. En in alle gevallen moet je eens in de X periode gewoon opladen. Geldt ook voor jou, mij, iedereen.

Dus wees een beetje lief voor jezelf

**Geplaatst**: 30-05-22 20:03

Geplaatst: 30-05-22 20:03

Thijsje38 schreef:
Even mijn PO niet blij gemaakt maar ik geef mijzelf er wel rust mee ik blijf vandaag thuis mss even wat rommelen maar voor nu vind ik het heerlijk even lekker op de bank tv te kijken. Ik werd er zelfs even emotioneel van omdat het lang geleden was dat ik mijzelf dit gegund heb.

Heerlijk genieten van je day off dag! Doe je goed.

**Geplaatst**: 01-06-22 09:37

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-06-22 09:37

Rocamor, mooi verwoord zo.

TS, goed hoor, even ontspanning zoeken thuis en lekker op de bank. Dat moet je jezelf gewoon gunnen.
Denk ook dat de PO niet perse bedoelt dat je de deur uit moet, maar wel dat je niet in je bed moet blijven en je ritme naar de knoppen moet helpen.
Dus sommige dingen als opstaan, eten enz 'moet' door gaan en dan proberen de rest in te vullen met iets te doen wat voor jou waardevol is. En of dat dan even op de bank is, een rondje lopen of met andere mensen op pad, dat doet er even niet toe.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-06-22 22:45

Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-22 22:45

Ik merk dat het even niet lekker gaat ik heb voor mijzelf niet het idee dat ik verdrietig ben maar heel erg gehaast. Het lijkt of ik op de kermis ben waar ik altijd van genieten maar net alsof er overal geluid vandaan komt en mijn hoofd zegt rechts nee links wacht rechts ow achteruit en dat binnen een seconde. Ik vind het echt een eng gevoel omdat ik niet weet wat het betekend. Gaat ik morgen een instort moment ervaren of alleen nog meer hyper of stilte voor de storm geen idee. Ik ben naar bed gegaan in de hoop dat het morgen over is en ik mij hopelijk niet heel verslagen voel. Ook merk ik het met typen dit wil ik zeggen ow en dit ook terwijl ik dan denk heb ik mijn medicijnen ingenomen ja dat heb ik een minuut geleden gedaan. Heb ik mijn auto opslot gedaan ja dat heb ik gedaan ow even een slok drinken maar ik heb helemaal geen dorst. Zeer vermoeiend. Hopelijk geeft het erkennen en het schrijven ook wat rust.

**Geplaatst**: 02-06-22 22:56

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 02-06-22 22:56

Erkennen doe je al goed :(:)

Het is normaal dat je gedachten nu door je hoofd racen. Weet dat dat nu een moment is en dat je op een later moment weer rustige gedachten hebt.

Hopenlijk helpt het schrijven je :(:)

**Geplaatst**: 03-06-22 20:21

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 03-06-22 20:21

Jeetje dat klinkt inderdaad heel erg vermoeiend, poeh ik heb met je te doen. Misschien helpt slapen je om morgen weer wat rustiger in je hoofd te zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-06-22 10:55

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-22 10:55

Ik wilde gister avond nog posten maar omdat mijn emoties dan het sterkst zijn heb ik maar gewacht. De onrustige gevoel blijft helaas het is idd erg vermoeiend en vergt veel lichamelijke energie waardoor het even op de bank liggen geen keuze is maar een verplichting. Dan is het ook ineens niet zo fijn meer want mijn hoofd zegt kom dingen gaan doen je moet zus je moet zo en het lukt niet.
Ik heb deze week wel wat stappen gezet waarvan ik niet verwacht had dat ik die zou kunnen zetten dus er is wel ergens vooruitgang maar toch geeft het mij niet de rust waarop ik hoopte. Ik hoop dat er komende woensdag wat hulp komt want het is zo ontzettend zwaar.
Het is nu een week sinds het schrik moment en ik heb er heel vaak aan gedacht wat als. Ook dacht ik vaak hier waren er mensen die oprecht met mij mee voelde terwijl op de thuisfront alles kil en koud is. Oh voel je je zo ja dan moet je er wat aan doen hè dan moet je het zeggen en als ik er iets van zeg is het ja je moet toch wat sterker worden ach je moet je er niks van aantrekken. Waarom is het leven soms zo moeilijk en oneerlijk….

**Geplaatst**: 05-06-22 11:32

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 05-06-22 11:32

Ik vind het heel triest dat het thuisfront zo kil is en als je jouw hulpvraag ergens neer kunt leggen, dan zou ik dit zeker ook benoemen en aandacht voor vragen.
Juist op het juiste moment die arm om je heen, een liefdevolle reactie, dat kan zo helpend zijn ook al lost het niets op.
Thijsje fijn dat je stappen hebt gezet. Hopelijk komt daar iets positiefs uit.

**Geplaatst**: 05-06-22 11:42

Geplaatst: 05-06-22 11:42

Thijsje38 schreef:
Ik wilde gister avond nog posten maar omdat mijn emoties dan het sterkst zijn heb ik maar gewacht. De onrustige gevoel blijft helaas het is idd erg vermoeiend en vergt veel lichamelijke energie waardoor het even op de bank liggen geen keuze is maar een verplichting. Dan is het ook ineens niet zo fijn meer want mijn hoofd zegt kom dingen gaan doen je moet zus je moet zo en het lukt niet.
Ik heb deze week wel wat stappen gezet waarvan ik niet verwacht had dat ik die zou kunnen zetten dus er is wel ergens vooruitgang maar toch geeft het mij niet de rust waarop ik hoopte. Ik hoop dat er komende woensdag wat hulp komt want het is zo ontzettend zwaar.
Het is nu een week sinds het schrik moment en ik heb er heel vaak aan gedacht wat als. Ook dacht ik vaak hier waren er mensen die oprecht met mij mee voelde terwijl op de thuisfront alles kil en koud is. Oh voel je je zo ja dan moet je er wat aan doen hè dan moet je het zeggen en als ik er iets van zeg is het ja je moet toch wat sterker worden ach je moet je er niks van aantrekken. Waarom is het leven soms zo moeilijk en oneerlijk….

Lieve Thijsje,

Wat betreft dat thuisfront. Ik denk dat dat ook komt omdat zij zich heel machteloos voelen en niet zo goed weten wat ze er mee aan moeten. Op bokt zitten een hoop mensen die zelf al de nodige sh#t hebben meegemaakt, misschien zelfs een baan hebben als hulpverlener, dus logisch dat hier ook een hoop mensen zitten die veel beter snappen wat jij nodig hebt en kunt gebruiken :(:)

Buiten het feit dat mensen je berichten en openheid oprecht heel erg waarderen.

Het feit dat mensen in jouw omgeving niet goed weten wat ze er mee moeten is waarschijnlijk omdat ze veel van je houden, en dus hun eigen pijn over jouw verdriet geen plekje kunnen geven :(:)

Wsl proberen ze zichzelf voor te houden dat jij er controle over hebt zodat zij ook een uitweg kunnen zien.
Ik heb ook in een fase zoals jou gezeten, en was zo wanhopig op zoek om naar iemand om me aan vast te klampen terwijl iedereen juist afstand van me nam. Daar was ik toen best verdrietig en verbolgen onder.

Achteraf, zonder enige vorm van zelfverwijt want het was ook geen keuze, zie ik wel in dat zij het ook heel moeilijk hadden met de situatie en dat zij als leken ook maar een weg moesten vinden om er mee te dealen dat ik op het randje van de afgrond stond. Als je zelf in complete overlevingsmodus zit zie je dat helemaal niet bij en aan anderen. En dat is ok.

Ik denk wel dat jouw naasten wat handvatten kunnen gebruiken. Net als jijzelf nu overduidelijk. Wat dat betreft wordt het nu wel snel tijd dat er eens gepaste hulp voor jou komt. Een crisisplan. En dat ook jouw naasten in jouw behandeling worden betrokken.

Is er al enige schot in de hulpverlening?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-22 09:27

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-22 09:27

Het is even geleden dat ik hier gepost heb dat komt vooral door de wisselende gevoelens. Ik merk dat ik weer veel mijn masker op doe en door probeer te gaan. Het gesprek met de huisarts heeft helaas niets opgeleverd behalve ja je moet geduld hebben wacht tijd was 8-9 weken en die zijn voorbij dus je zal binnenkort wel aan de beurt zijn.
Komende maandag heb ik pas weer een gesprek met mijn PO die weet dus nog niet van der Ernst van de laatste keer. Ergens voelt het fijn dat hij zo begaan is maar soms denk ik verdien ik dit wel? Kan de hulp niet beter naar iemand anders gaan want ik lijk niet echt vooruit te komen. Maar aan de andere kant ik ben er nog en die vechtersbaas mentaliteit is nog aanwezig …

**Geplaatst**: 21-06-22 09:35

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 21-06-22 09:35

Iedereen verdient hulp Thijsje. En die hulp heb je nodig om vooruit te komen. Als je het zonder hulp zou redden, dan had je niet nogmaals bij de HA hoeven aangeven dat het nu niet gaat.

Sommige kinderen fietsen zo weg zonder zijwieltjes. En anderen hebben eerst zijwieltjes nodig. Beiden is toch prima?

Wat liever zijn naar jezelf hoor!

**Geplaatst**: 21-06-22 13:29

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 21-06-22 13:29

Wat GOED dat je vechtersmentaliteit er nog is...!!! +:)+

En ja: alle 'gezeur' over dat het mee zou vallen etc etc etc kun je 'internaliseren' en dan ga je idd denken /voelen dat je het niet zou verdienen.

Ik hoop dat je vandaag nog gebeld wordt voor een afspraak!!

En het kan goed zijn om die twee dingen te melden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-22 01:25

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-22 01:25

Het is weer avond (nacht) dan is het gevoel het sterkst. Boos en gefrustreerd omdat ik zonder medicijnen zit omdat de huisarts ze niet eerder voor wilde schrijven en de apotheek ze op het laatste moment niet op voorraad had.
Maandag heb ik weer een afspraak bij de PO en wat heb ik deze ongelooflijk hard nodig. Ik zit erg in de knoop met mijn gevoel dusdanig dat ik wel erg veel moeite heb om het te verwoorden. De onrust overheerst ik wil alles doen om dit gevoel te doven maar wat? Ik zie steeds dat ik op dezelfde knelpunt zit onrustig = opvangen door middel van actief zijn = uitgeput en gefrustreerd
Soms denk ik ik wil geen hulp maar bij het lezen van een andere topic realiseerde ik mij nu des te meer hoe graag ik hulp wil en hoe hard ik soms moet knokken om het te krijgen. Het is niet vanzelfsprekend helaas. Voor mij is het openen van dit topic wel net dat strohalmpje om door te gaan. Hier kan ik de andere kant van het masker zijn. Mij niet hoeven verantwoorden voor mijn gevoel waarom ik mij zo voel. Hier heb ik het gevoel dat ik ondanks weinig woorden nog gehoord wordt. Dat ik mij niet hoeft te schamen dat mijn gevoel anders is en ik er niet helemaal alleen voor sta.

**Geplaatst**: 26-06-22 01:54

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-06-22 01:54

Ik weet nu geen woorden
Maar wil er wel zijn en valideren dat ik het gelezen heb en jou zie!

Dikke knuffel en veel succes maandag!

**Geplaatst**: 26-06-22 01:57

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-06-22 01:57

Ik sluit mij aan bij Eloya. Ik weet nu ook even niks te zeggen. Ik hoop dat je je morgenochtend weer een stuk beter voelt. Dikke knuffel voor jou :knuffel:

**Geplaatst**: 26-06-22 02:08

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 26-06-22 02:08

Wat fijn dat je maandag je PO ziet. Hopelijk kan zij jou eat handvaten geven. Stay strong..