Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-12-21 12:22

Geplaatst: 27-12-21 12:22

Thijsje38 schreef:
Wat is het fijn om soms begrepen te worden ik loop daar erg tegen aan in mijn omgeving. Soms wel en soms totaal niet. Het is redelijk gelukt om het een en ander te doen had nog 2 dingen die ik had willen doen die niet gelukt zijn maar het gros wel. Dat maakt wel dat ik als een blok tegen morgen op zie want ik weet dat ik over mijn limiet gegaan ben. Lichamelijk voel ik mijn spieren samen trekken van de inspanning. Ik zit ook in een soort van hyper fase nu waarvan ik weet dat een instort moment volgt. Hopelijk gebeurt dat vannacht en kan ik slapen. Verder merk ik dat ik deze dagen heel veel moeite heb om naar andere te kijken zonder jaloers te zijn. Ik ben altijd iemand geweest die blij was met alles wat ik had en ik ben echt niet materialistisch maar merk dat het mij erg veel pijn doet naar andere te kijken die bv lichamelijk goed overweg kunnen of zomaar iets kunnen plannen zonder 10 dingen te verzetten of gewoon kunnen lachen. Op zulke momenten is die masker erg zwaar dan vraag ik mij af waarom mijn rugzak zoveel stenen bevat. Dan voel ik mij ook weer heel somber want dan wil ik ook zo graag “gewoon” zijn. Ik wil niet altijd “anders” blijven en ik dat mensen mij liefhebben.

Ik ben er ook jaloers op wanneer mensen zomaar dingen kunnen doen etc af en toe. Ik ga dat nooit zomaar kunnen helaas.

En bedenk je maar eens, waarschijnlijk hebben de helft van de mensen waar jij jaloers op bent hun eigen problemen en hebben ze net zo'n masker op als jij. Geloof me dat er veel meer mensen zijn die een masker op hebben dan je denkt. Voor mij is kerst ook zwaar geweest hoor. Dat ben jij niet alleen. Ik wist ook niet of ik alles kon volhouden

**Geplaatst**: 27-12-21 19:32

Geplaatst: 27-12-21 19:32

martine0503 schreef:
De weg daar naartoe bestaat maar absoluut niet over rozen. Het is keihard knokken en terugval accepteren. Probeer dat niet in te zien als falen. Hoe vaak zijn we vroeger wel niet gevallen eer we konden lopen of fietsen. Ik ben er ook nog lang niet en als iets niet lukt accepteer ik het maar. Ook al is dat ook niet altijd even makkelijk

Jep, accepteren, accepteren, accepteren. Hoe moeilijk dat ook is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-21 20:13

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-21 20:13

Ik kreeg een pb waar ik wel even stil van ben. (Op een goede manier) Ik zie mezelf in deze topic als een soort van iemand die alleen maar kan klagen althans zo voelt het soms voor mij. Ik haal er soms kracht uit en opluchting door gewoon over mijn gevoel te kunnen praten maar vind het heel lastig om geholpen te worden want meestal ben ik de schouder om op te huilen. Ik probeer mijzelf ook altijd in een ander te verplaatsen hoe zou ik mij voelen en ik kan me erg inleven in een ander. Hoewel dit een goede eigenschap is merk ik dat het soms dan dubbel hard aankomt als jezelf op je knieën zit en er niemand is om je een hand toe te reiken. Veel mensen denken dat je na een keer al beter hoort te voelen of dat je je er maar overheen moet zetten maar snappen niet dat dit gewoonweg echt niet lukt hoe graag je het ook wil. Je leert dus dingen op te kroppen omdat je eigenlijk weet dat iemand anders je toch niet snapt. Het is soms enorm eenzaam..

Vandaag was zoals ik al bang was een slechte dag. Mijn hoofd en lichaam zijn op. Ik heb het maar laten gebeuren en vanmiddag geslapen en mijn serie voor de 7 of 8 ste keer aangezet die draait nu op de achtergrond het voelt vertrouwd. Ik kijk steeds naar de klok wanneer ik mijn bed in kan zodat de dag voorbij is. Dan is er weer een dag van deze strijd voorbij.

**Geplaatst**: 27-12-21 20:24

Geplaatst: 27-12-21 20:24

Thijsje38 schreef:
Wat is het fijn om soms begrepen te worden ik loop daar erg tegen aan in mijn omgeving. Soms wel en soms totaal niet.

Zoals jij je nu voelt, heb je als mens bakken en bakken steun nodig.
En dat is geen luxe, dat is bittere noodzaak...!
En als het er niet is, dan is dat alleen maar heel erg rot...!!!

Citaat:
Het is redelijk gelukt om het een en ander te doen had nog 2 dingen die ik had willen doen die niet gelukt zijn maar het gros wel. Dat maakt wel dat ik als een blok tegen morgen op zie want ik weet dat ik over mijn limiet gegaan ben. Lichamelijk voel ik mijn spieren samen trekken van de inspanning. Ik zit ook in een soort van hyper fase nu waarvan ik weet dat een instort moment volgt. Hopelijk gebeurt dat vannacht en kan ik slapen.

... als er meer begrip zou zijn, zou je wellicht niet zoveel hooi op de vork hoeven hebben - en soms kan het ook andersom zijn: snappen mensen pas dat je je echt rot voelt als je 'in staking' gaat.
(Edit)
Of: duik gewoon nu, zodra je dit leest je bed in, onder het motto 'op is op', geen zin in urenlang die ogen openhouden met die luciferhoutjes...

Citaat:
Verder merk ik dat ik deze dagen heel veel moeite heb om naar andere te kijken zonder jaloers te zijn. Ik ben altijd iemand geweest die blij was met alles wat ik had en ik ben echt niet materialistisch maar merk dat het mij erg veel pijn doet naar andere te kijken die bv lichamelijk goed overweg kunnen of zomaar iets kunnen plannen zonder 10 dingen te verzetten of gewoon kunnen lachen.

Ja.
Bij jou gaat alles moeizaam en je hebt bakken stress en dat is gewoon hartstikke naar.

Citaat:
Op zulke momenten is die masker erg zwaar dan vraag ik mij af waarom mijn rugzak zoveel stenen bevat. Dan voel ik mij ook weer heel somber want dan wil ik ook zo graag “gewoon” zijn. Ik wil niet altijd “anders” blijven en ik dat mensen mij liefhebben.

Hmmm, een mooie serie doelen.
Uiteraard is een doel een soort eindpunt, en niet een begin.
Maskers pats boem afgooien werkt doorgaans niet : die dingen hebben een functie. Maar als je weet welke functie, kun je wellicht dingen veranderen.
Stenen uit de rugzak is anno 2021 niet zo vreselijk moeilijk, het grootste probleem heet wachtlijst. (En vroeger waren er half sadistische trauma therapieën, inmiddels is verwerken lang zo zwaar niet meer.)
Ellende verwerken doet waarschijnlijk wel het één en ander met het gevoel van 'anders/ ongewoon' zijn.

En NATUURLIJK wil je je een geliefd mens weten!!! :(:)

... 'and charity begins at home', zeggen de Britten, probeer lief te zijn voor jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-21 23:01

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-21 23:01

Vandaag was een redelijke dag. Of het door de medicatie komt of gewoon weg een goede dag durf ik niet te zeggen. Sinds lange tijd ben ik weer even op mijn paard gestapt gewoon 10 minuten rond gestapt en daarna nog even getut dit voelde goed. Daarna merkte ik wel vrij snel dat ik weer een klap van vermoeidheid kreeg en ben na thuiskomst weer op de bank beland en nu op bed. Ik heb wel vrees voor morgen maar ik wil graag met de hond naar het bos en wat in huis rommelen dus hopelijk lukt dat. Ik merk soms dat ik vreselijk hard voor mezelf kan zijn want dan vind ik dat ik gerust meer kan doen maar ik ben de grens van mezelf al gepasseerd en ik stort dan ook gewoon in. Ik klap dicht en lik ben e maar ook weer niet ik ervaar niks meer om mij heen. Dus daar moet ik even mee puzzelen. Maar deze stap het ik heb eer even gezet.

**Geplaatst**: 28-12-21 23:13

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 28-12-21 23:13

Vooral 'blij' zijn met die stap. Tuurlijk stort je daarna in en dat mag. Je hebt t wel gedaan.

En morgen ook, niks verwachten. Misschien juist ff niks en pas over een paar dagen met je hond op pad

En probeer niet te veel te verwachten. Blijf in het moment. poedersuiker dag = ff niks. Betere dag, ga je wat doen, maar wees niet teleurgesteld als je weer terugvalt, elke stap kost energie.

Vandaag heb je wat leuks gedaan en dit gedeeld hier. Dus nee je zeurt niet, je deelt gewoon je verhaal hier. Soms is die wat beter dan de andere keer

**Geplaatst**: 28-12-21 23:36

Geplaatst: 28-12-21 23:36

Thijsje38 schreef:
Vandaag was een redelijke dag. Of het door de medicatie komt of gewoon weg een goede dag durf ik niet te zeggen. Sinds lange tijd ben ik weer even op mijn paard gestapt gewoon 10 minuten rond gestapt en daarna nog even getut dit voelde goed. Daarna merkte ik wel vrij snel dat ik weer een klap van vermoeidheid kreeg en ben na thuiskomst weer op de bank beland en nu op bed. Ik heb wel vrees voor morgen maar ik wil graag met de hond naar het bos en wat in huis rommelen dus hopelijk lukt dat. Ik merk soms dat ik vreselijk hard voor mezelf kan zijn want dan vind ik dat ik gerust meer kan doen maar ik ben de grens van mezelf al gepasseerd en ik stort dan ook gewoon in. Ik klap dicht en lik ben e maar ook weer niet ik ervaar niks meer om mij heen. Dus daar moet ik even mee puzzelen. Maar deze stap het ik heb eer even gezet.

Daar geef ik een tipje voor. Ik heb hier zelf heel veel ervaring mee wat ADHD genoemd wordt. Daardoor is her altijd een battle met wat ik gedaan wil hebben en wat ik gedaan krijg door motivatie problemen.

Wat ik zelf altijd doe is een planning of een lijstje maken van de dingen die ik wil doen. Dan ga ik kijken of ik aan de slag kan. Soms kom ik niet eens aan de gang. En dat is oke. Soms krijg ik 1 ding gedaan van de 7 ofzo. Dan ben ik vaak al trots op mezelf omdat ik er op die dagen hard voor heb geknokt om dat ene ding voor elkaar te krijgen. Soms krijg ik de helfr gedaan en dar is ook goed. En soms krijg ik alles gedaan. Alles wat ik wel of niet gedaan krijg is goed. Er is niks beter dan het andere. Door de dopamine tekorten kan ik nooit voorspellen hoe ver ik zal komen op een dag omdat het altijd anders is. Daardoor leef ik ook heel erg van dag op dag.

Ik heb geen verwachtingen van mezelf. Maar ik stel wel doelen op. En dat is belangrijk. Je kan morgen er een doel van maken om te wandelen met je hond, maar leer dan dat je niet moet verwachten van jezelf dat het ook lukt. Het zou geweldig zijn als het lukt maar het is ook helemaal prima als het niet lukt. Zo voel je je alleen maar trotser op jezelf als het wel lukt. En ga jezelf niet forceren. Ook depressie werkt heel veel met dopamine tekorten waardoor je de motivatie en energie voor veel dingen simpelweg niet hebt. Om je daar dan in te forceren dat werkt gewoon niet. Dat werkt zelfs alleen maar tegen. Dus, stel je doelen op maar heb geen verwachtingen. Die doelen geven je een reden om op te staan, maar her is ook helemaal prima als het je niet lukt. Leef daarmee van dag op dag. Uiteindelijk zal het je lukken om het te accepteren. Dat heefr mij zeker een jaar of 2 gekost sinds ik de diagnose heb.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-21 09:52

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-21 09:52

Ik dacht idd ik zal ook de goede momenten delen. Zo klein ook. Vandaag moest ik erg vroeg op ondanks een hele slechte nacht wilde mijn man dat ik hem naar het werk bracht. Nu al een tijd op en ineens word ik overspoeld door verdriet. Alles wat zich de afgelopen tijd heeft afgespeeld komt binnen. Ook de vermoeidheid komt als een bom weer op me vallen. Ik probeer zo nog even te gaan slapen hopelijk helpt dat. Het is zo lastig om steeds die omslag mee te maken. Net of je aan het rijden ben en ineens de handrem erop trekt en andersom staat.

**Geplaatst**: 29-12-21 09:56

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 29-12-21 09:56

Die omslag blijft ook wel voorlopig. Alleen wordt de ondergrens als het goed is langzaamaan wat minder diep.

Vind het moeilijk om te lezen dat degene die je steun en toeverlaat zou moeten zijn, je juist energie kost.

Hopelijk kan je nog even lekker slapen!

**Geplaatst**: 29-12-21 12:32

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 29-12-21 12:32

Ja ik kan er ook heel slecht tegen dat je gewoon de ondersteuning niet krijgt die je nodig hebt van de mensen om je heen. Vooral je vriend. Ik had er zelf denk ik allang een streep door getrokken als mijn vriend zo was

Maar dat moet je helemaal zelf weten. Ik had het hem niet waard gevonden.

**Geplaatst**: 29-12-21 13:43

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 29-12-21 13:43

Vervelend inderdaad.

@loveglove. Ik vind het altijd heel lastig ook de juiste steun te geven. Je wilt mensen ontlasten en respect hebben voor waar ze op dat moment mee zitten, maar je wilt ze ook niet helemaal links laten liggen, dan voelen ze zich ook weer waardeloos.

Wat kan een partner of vriend het beste doen?

**Geplaatst**: 29-12-21 14:35

Geplaatst: 29-12-21 14:35

Hoi Thijsje,
.... ik ben geneigd om te denken dat de pillen iets aan het doen zijn: reden tot vreugde!
(Nu ja, daar ben jij waarschijnlijk te moe voor - maar ik ben er eerlijk gezegd blij mee!)

En in het kader van de vermoeidheid twee lichamelijke opmerkingen.
Er is iets dat bekend staat als 'dorsal vagal shutdown': dat is een beschermingsreactie van je lichaam, als dingen jou om wat voor reden dan ook te veel zijn.
Er zijn manieren om er weer uit te komen : dat zijn allemaal varianten op rust en (sociale) veiligheid.
Oa op YT staan er een aantal zinnige dingen over (Stephen Porges, Deb Dana - en kijk eens naar de 'basic exercise' van Stanley Rosenberg).

De tweede opmerking gaat over je bijnieren: als je zo moe bent, zou het wel eens kunnen zijn dat je te weinig cortisol aanmaakt.
De valkuil is dan om te veel te doen.
'Beweging is goed voor mensen met een depressie' - maar dus op de dure voorwaarde dat je bijnieren ordentelijk werken.
(Gaat iemand met 'goede bijnieren' over haar grens, dan herstelt het lichaam, en met een beetje extra rust word je zelfs sterker. Bij te weinig cortisol 'zak je verder in het moeras'.)
(Dit weten is één ding, een orthomoleculaire arts kan jou ook relatief makkelijk helpen dit te herstellen.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-21 09:42

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-21 09:42

Marlies nog gefeliciteerd met je verjaardag

Janneke dankjewel voor je moedigende berichten ik lees ze soms extra terug om beter te kunnen relativeren. Het klinkt mij wel bekent hoe jij het uitlegt maar weer bij de huisarts iets vragen vind ik steeds lastiger want ik krijg steeds het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt.

Allemaal bedankt voor het reageren het geeft mij soms even het gevoel hier niet helemaal alleen in te staan.
Gister was echt weer een slechte dag kwa gevoel viel het gaande de dag wel mee ik was vooral erg leeg maar het lichamelijke vermoeidheid had ik het meest moeite mee. De PO hamert er steeds op nee je mag absoluut niet blijven liggen je moet je er voor hoeden om niet te blijven liggen. Op z’n moment wilt mijn hoofd echt in beweging maar lichamelijk lukt het echt niet. Ik ben soms zo ver dat ik weinig drink zodat ik niet zo vaak naar de wc hoeft te lopen want uiteindelijk moet ik er bijna kruipend heen. Ik probeer zo gauw het misselijke een beetje weg trekt gezond te eten maar het voelt echt alsof ik met zware kettingen moet slepen met elke stap die ik neem. Ik frustreer mij heel erg dat het ook niet gelijk loopt als mijn hoofd het wilt kan mijn lichaam het niet en als mijn lichaam het kan wilt mijn hoofd niet. Ik merk dat ik steeds meer angst krijg voor afwijzing om mij heen ik ben bang niemand meer over te houden hierdoor leg ik meer druk op mezelf om vooral weer die masker op te trekken om maar niet lastig te zijn.

**Geplaatst**: 30-12-21 13:30

Geplaatst: 30-12-21 13:30

Hoi Thijsje,

Ik lees een tijdje mee en wil nu reageren op wat je in je berichtje zegt over het bewegen.
Ik lees dat je PO zegt dat je moet blijven bewegen. En ik zit daar zelf ook altijd mee in mijn hoofd dat ik MOET blijven bewegen. Maar weet je, soms lukt het gewoon niet. En als dat moeten dan in je hoofd zit kom je niet toe aan het echte rusten. Dan blijft je hoofd maar malen want als je niet beweegt is het niet goed... Terwijl naar het toilet gaan al een hele opgave is. Wat wil je PO dan dat je gaat doen, een marathon lopen?
Dus ik denk dat je naar je lijf moet luisteren Thijsje. En als je lijf nu zegt dat je moet slapen, liggen, tv kijken, boek lezen of weet ik veel wat, dan is dat belangrijker dan jezelf dwingen om een rondje te gaan lopen. En zodra je genoeg hebt gelegen dan krijg je vanzelf zin om weer wat dingen te gaan doen. Soms kan het wel goed zijn om te kijken of het lukt om wat te bewegen, misschien op de bank een beetje rekken en strekken als je merkt dat je spieren stijf worden maar als dat niet lukt is dat prima. Want je moet niks.

Sterkte ermee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-12-21 10:50

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 31-12-21 10:50

Dankjewel Stella voor mij is het soms een hele opgave om er juist aan toe te geven dus toen ik aangaf dat ik het eindelijk over mij heen liet komen kreeg ik juist dat dat niet goed was. Op z’n moment denk ik wat ik ook Doe het is nooit goed. Gister kreeg ik een telefoontje waar de moed mij weer echt in de schoenen gezakt is. Na maanden op de wachtlijst gestaan te hebben had ik dan komende maandag mijn eerste afspraak bij de eerste lijns psycholoog bellen ze gister op dat de psycholoog Corona heeft en alle afspraken zullen worden afgezegd voor de komende tijd. Ik kan evt bij de andere op de wachtlijst gezet worden maar dan begint de tijd weer van voor af aan dus hoogst wss 10-14 weken wachten. Ik heb aangegeven dat het echt noodzakelijk is ook dat ik mijzelf soms niet in de hand heb en mijzelf iets zou aan kunnen doen maar ik kreeg als antwoord ja overleg maar met de huisarts maar iedereen moet wachten dus ik geef je weinig kans.
Op z’n moment denk ik zie je wel ik moet het toch alleen doen. Ik was bijna zover dat ik weer een beetje wilde hobbyen en nu is dat allemaal weer verdwenen ik voel mij verlaten en machteloos. Alweer….

**Geplaatst**: 31-12-21 11:45

Geplaatst: 31-12-21 11:45

Wat vervelend dat de psych juist nu corona heeft. Doe jij zo hard je best voor hulp. Elke dag 'vechten' tot die dag komt... Moet je wachten. En niemand kan er iets aan doen. Het is onmacht :(:)

Maar onthoud wel dat je stap 1, meteen ook de moeilijkste stap, al hebt gezet. 'Ik heb hulp nodig!'. En wees daar trots op!

**Geplaatst**: 31-12-21 11:47

Geplaatst: 31-12-21 11:47

Ik begrijp dat het heel eenzaam aanvoelt, TS. En dat het een serieuze domper is dat je nu niet terecht kan bij de psycholoog.
Toch denk ik dat het goed zou zijn als je naar je HA gaat en dit bespreekt. Misschien kan die hierin nog wat voor je betekenen.
Daarnaast ken ik het borglandschap in NL onvoldoende, maar weet dat er ook initiatieven zijn waar je onmiddellijk bij terecht kan voor hulp als het goed is. En dan heb je natuurlijk nog de telefoonnummers of chatdiensten van organisaties waar je contact mee op kan nemen.
Verder heb je ook een aantal online trainingen / programma's die mogelijk wel wat verlichting kunnen brengen (bv voor depressie heb je zo wel een aantal programma's).
Zo'n dingen kunnen in tussentijd misschien helpen om de wachttijd te overbruggen

Veel succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-01-22 02:06

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 01-01-22 02:06

Ruim een half uur Tuur ik maar dit scherm om mij heen hoor ik mensen “vieren” en op dit moment snak ik naar een einde en daarmee bedoel ik niet alleen deze nacht maar helemaal…ik dacht dat het beter ging dat ik vooruitgang maakte maar klokslag 12 was alsof bij mij iets ineen stortte. Ineens heb ik geen vooruitzicht meer een nieuw jaar hoort nieuwe voorlichten mee te nemen maar voor mij lijkt het een oneindig gevecht. Al het verdriet wat ik weggestopt had is op mij afgekomen. De eenzaamheid de oneerlijkheid angst en spanning. Wat doet het ongelofelijk zeer om mensen gelukkig te horen zijn niet omdat ik een ander het niet hun maar omdat ik zo graag mee deel in dat geluk en gevoel ergens bij te horen er te mogen zijn. Ik ben zo op …

**Geplaatst**: 01-01-22 02:18

Geplaatst: 01-01-22 02:18

Och. Wat zou ik graag een deel van je donkere gevoelens wegnemen :(:)

knuffel van mij!

En weet dat er met jou veel meer mensen zijn die het oud en nieuw niet vieren. Om welke reden dan ook. Ik ken er een paar. En dan is het vreemd om mensen op straat te horen lachen en te zien dat ze het nieuwe jaar vieren. Maar weet dat jij niet de enige bent die opkijkt naar een nieuw jaar.

Knuffel van mij! En naast bokt, kun je ook altijd de huisartsenpost bellen of chatten/bellen met bijvoorbeeld 113. Dat mag echt voor jezelf :(:)

Dat ben je waard

**Geplaatst**: 01-01-22 02:36

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-01-22 02:36

Lieve Thijsje.. Is er niemand in je omgeving die je even kunt bellen om je gedachten en verdriet uit te spreken? :(:)

Ik hoop echt dat dit jaar voor jou een jaar van verlichting, geluk, ontspanning en liefde voor jezelf mag worden. Je verdient het! :+:

**Geplaatst**: 01-01-22 11:59

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-01-22 11:59

Nee hoor TS, juíst oud en nieuw is een rotmoment! Mensen zeggen dat alleen liever niet hardop...

**Geplaatst**: 01-01-22 12:40

Geplaatst: 01-01-22 12:40

Tiggs schreef:
Nee hoor TS, juíst oud en nieuw is een rotmoment! Mensen zeggen dat alleen liever niet hardop...

Eens. Ik heb het gisteren gezellig gehad met mijn vriend. Maar ook ik heb moeten huilen gisteravond. En als je iemand bent die snel overprikkelt raakt is zo'n avond helemaal niks met al die knallen.

Oud en nieuw kan echt vreselijk zijn. Feestdagen kunnen extra moeilijk zijn voor veel mensen. Daar hoef je je niet voor te schamen. Voor mij zullen de feestdagen nooit echt makkelijk zijn.

**Geplaatst**: 01-01-22 12:42

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-01-22 12:42

Ik hou ook niet van de feestdagen. Veel verdriet en onbegrip komt dan naar boven. Ook zoals veel gedachtes.
Voor mij altijd een moeilijk en eenzaam moment.
Je bent niet de enige die zich zo voelt hoor. Begrijp jou heel goed :knuffel:

**Geplaatst**: 01-01-22 20:23

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 01-01-22 20:23

Och lieve TS, wat een vreselijk moeilijk berichtje van je.

Ik hoop zo dat met de overgang van nacht naar dag, je iets los hebt kunnen laten van dat gevoel.

En wat hier boven ook al geschreven wordt, je mag altijd bellen of chatten met 113. Dat ben je waard.

Kan je op zulke donkere momenten, jezelf er toe zetten om dit te delen? Behalve natuurlijk hier.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-01-22 00:28

Geplaatst door de TopicStarter : 02-01-22 00:28

Dankjulliewel voor jullie steun.
Marlies je zegt chatten bedoel je dus evt via app of iets? Bellen is voor mij zo goed als onmogelijk ik raak in paniek met bellen en als ik zo ver zou komen zou ik bang zijn dat mijn man ineens binnenloopt tijden z’n gesprek.

Gister viel het allemaal even zwaar met kerst had ik niet zoveel last als nu ik wilde echt weg ik kreeg geen lucht meer zo voelde het. Ik heb nog nooit z’n zwaar jaar gehad als afgelopen jaar en dat kwam even op mij af. En dan voelt het alsof er geen veranderingen zijn. Ik kan zo slecht met die schommel van emotie. Gister wanhoop/verdriet vandaag onrust in mijn hoofd en lijf. Als ik zat ging ik steeds mijn mobiel pakken, neerleggen, handen smeren met lotion, naar de keuken lopen om de lotion af te wassen zodat ik mijn foon weer kom pakken om alles overnieuw te doen daarna als ik opstond ging ik ook steeds van het ene naar ander waardoor mijn lichaam weer haperde en ik een aantal keer uitgleed op de trap.
Nu is mijn hoofd weer leeg en gevoelloos en denk ik wanneer houdt dit op.