Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Poekkie schreef:Als niet-depressief persoon is dit topic toch moeilijk voor mij om te lezen en te begrijpen.
De omgeving mag dus niets suggereren qua activiteit of er moet sowieso nee op gezegd worden.
Citaat:De omgeving moet tegelijk blijven steunen en begrijpen.
Citaat:Anderzijds mag de omgeving ook niet eens iets vragen als ‘ben je nog geweest’ oid want dat is ook al gemeen etc.
Citaat:Ik persoonlijk zou juist proberen te stimuleren om eens een keertje te rijden naar het paard of een half uurtje samen te wandelen maar als ik dit topic zo lees zou zelfs dat al een aanval zijn.
Poekkie schreef:Verder is mijn ervaring met mensen die niet goed in hun vel zitten dat het antwoord op vragen als ‘wat heb je nu best nodig?’, ‘waar heb je zin in?’, ‘wat kan ik voor je betekenen vandaag?’ Meestal gewoon ‘niets’ is. Meestal niet slecht bedoeld, maar vaak weten ze het zelf ook niet. Dan moet er toch een betere manier zijn om te helpen dan ze ‘gewoon laten zitten’? Als je weggaat krijg je daarna anders weer over je heen dat je er niet voor hen bent, wat vanuit hun standpunt dan ook weer te begrijpen is… .
kiki1976 schreef:Ik snap dat het heel erg moeilijk is als je het zelf niet ervaren hebt hoe het is om zo depressief te zijn. Want dat is het ook echt. Ik denk dat niemand dat ook zal ontkennen.
Maar als naaste van naaste familie die kampen met depressies is ook echt enorm moeilijk. Tenminste dat is mijn ervaring.
Wellicht ook omdat het bij ieder persoon anders tot uiting komt. Wat ik zelf enorm moeilijk vind zijn de enorm wisselende buien.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat degene er ook niets aan kan doen en ik ze echt allemaal met alle liefde van de wereld wil helpen.
Maar het ene moment willen ze even tegen je aan klagen (om het maar even zo te noemen) en dat mag altijd, maar het andere moment moet je oprotten en ontploffen ze als je bv vraagt of ze een bakje koffie willen. In zo'n situatie weet ik, bij diegene moet je niks meer zeggen en gewoon even weg gaan. Maar later krijg je het verwijt dat je er nooit bent. Terwijl degene echt wel weet, dat het niet zo is.
Degene ervaart het op dat moment ook echt, er is niemand die om me geeft.
Daar moeten we zeker ook niet aan voorbij gaan, dat gevoel.
En vervolgens iedereen wegduwen en alleen maar alleen willen zijn. Liefst hele dag willen slapen omdat degene zo ongelooflijk moe is. Eten, drinken, alles kost te veel energie.
Op je tenen lopen om geen geluid te maken. Vooral geen triggers om een weer een boze reactie uit te lokken.
Die ups en downs zijn vreselijk, voor alle partijen.
Maar ondanks we niet altijd weten hoe we er op dat moment het beste mee om kunnen gaan, maakt het niet dat we er niet voor je zijn. We weten soms gewoon niet hoe.
Ik wil iedereen die ermee te maken heeft een hele dikke knuffel geven, niemand staat alleen