Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-07-23 11:41

Geplaatst: 11-07-23 11:41

Ik begrijp je verbazing, Poekkie. En wat je zegt is waar: het is voor de omgeving ook niet makkelijk en het kan zijn dat je dan ook niet meer weet wat je moet zeggen of doen. Het is dan ook aan - in dit geval - TS om aan te geven wat ze nodig heeft.

Opmerkingen vanuit de omgeving kunnen (altijd) anders ovetkomen dan hoe ze bedoeld zijn. Je achtergrond / voorgeschiedenis bepaalt mee hoe je dingen interpreteer en hoe je erop reageert. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat hoe het overkomt bij TS wel overeenstemt met de werkelijkheid.

Angsten, depressieve gevoelens zijn voor anderen niet altijd te begrijpen. En vanop een afstandje zie je vaak nog wel bepaalde lichtpuntjes of mogelijkheden die je niet ziet wanneer je er middenin zit.
Je kiest niet zelf welk gevoel je hebt, gevoelens mogen er dan ook zijn. Wel kan je zelf “kiezen” hoe je met die gevoelens omgaat, hoe je je gedraagt.

TS mag haar grenzen hebben. Hetzelfde geldt ook voor mensen in haar omgeving. En als je als naaste wil opgeven omdat je het niet meer weet, dan is dat je goede recht en is het soms beter om het er inderdaad bij te laten…

Jij zou zelf oplossingen aandragen, voorstellen om bv een halfuurtje te gaan wandelen. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar kan voor iemand in een situatie zoals die van TS wel al te hoog gegrepen zijn (op dit moment). Je kan het ook aan de ander overlaten: “wat heb jij nu nodig?”, “wat kan ik voor jou doen?”, “wat is voor jou nu wel haalbaar?” Enz. Mogelijk krijg je als antwoord “ik weet het niet”, dan kan je evt de ruimte laten om de persoon erover na te laten denken. Of de persoon komt met iets wat jij niet kan of wil bieden en daar kan je dan ook je grenzen in aangeven en jullie kunnen dan op zoek gaan naar wat voor jullie beide wel ok is.

En nee, jammer genoeg is dat ook geen garantie op succes. Maar op die manier kan je wel over je eigen grenzen blijven waken en tegelijkertijd ook rekening houden met de ander / de regie van de ander over zijn/ haar leven bij de ander laten.

**Geplaatst**: 11-07-23 21:13

Geplaatst: 11-07-23 21:13

Poekkie schreef:
Als niet-depressief persoon is dit topic toch moeilijk voor mij om te lezen en te begrijpen.

De omgeving mag dus niets suggereren qua activiteit of er moet sowieso nee op gezegd worden.

Heb je het hele topic gelezen...?

Mijn gevoel over de situatie van Thijsje is ongeveer als volgt:
ze is depressief en bek-af
(deze twee dingen versterken elkaar)
de laatste tijd lukt het haar met hééél veel moeite om grenzen aan te geven
(veel moeite is stress is dus extra vermoeidheid en 'dus' want dat versterkt meer klachten zoals angst slecht slapen en een totaal gebrek aan concentratie)
en haar omgeving - mogelijk haar werk - heeft nul begrip. (Ik heb ooit het woord pesten gebruikt.)

...binnen datgene wat ik lees en vermoed, is er dus geen liefhebbende omgeving die wat stimuleert.
(Zaken als wandeltherapie kunnen zin hebben bij depressie, tenzij iemand echt uitgeput is, dat is gewoon fysiek vast te stellen.)

Er is sprake van een omgeving die de aanwezige beperkingen botweg niet accepteert.
(Ik snap wel dat als je als mens grenzen gaat stellen dat je tegengas kunt krijgen, maar een béétje begrip zou zo veel leuker zijn...)

Citaat:
De omgeving moet tegelijk blijven steunen en begrijpen.

In principe is dat enorm belangrijk.

Zoals je wellicht gelezen hebt is Thijsje door de hulpverlening op de klinkers gezet 'We beginnen niet aan mensen met zware problemen.'

Dus dat heeft ze al niet, en haar familie? /collega's? doen niet aan steun of begrip.

Citaat:
Anderzijds mag de omgeving ook niet eens iets vragen als ‘ben je nog geweest’ oid want dat is ook al gemeen etc.

Ja.
Ik vind dat gemeen.
Als iemand eerst 'met angst en beven' te kennen heeft gegeven niet aan X mee te doen, is de vraag tamelijk zinloos.
Thijsje heeft gezegd niet naar X te gaan.
En in de context van structureel Thijsje niet serieus nemen in haar ziekte is het verre van 'eens vriendelijk informeren of...'

Citaat:
Ik persoonlijk zou juist proberen te stimuleren om eens een keertje te rijden naar het paard of een half uurtje samen te wandelen maar als ik dit topic zo lees zou zelfs dat al een aanval zijn.

... als gezegd: Thijsje haar omgeving accepteert haar ellende en haar beperkingen/ ziekte niet.

Gesteld dat jij vanuit respect, acceptatie etc. iemand iets aanbiedt, ergens toe stimuleert - het is een kwestie van aanvoelen, maar in principe goed.

**Geplaatst**: 12-07-23 00:23

Geplaatst: 12-07-23 00:23

Is zo’n aanvallende openingszin nu echt nodig? Tuurlijk heb ik het topic gelezen }:0

Maar ik lees dingen heel anders als jij. Ik lees eigelijk nergens dat er geen liefhebbende omgeving is, alleen dat thijsje zich onbegrepen voelt door de omgeving. Ik lees dat er suggesties worden gegeven en vragen gesteld maar dat thijsje die als aanvallend ervaart en hierdoor mensen probeert te vermijden. Wat er juist wordt gezegd of gedaan is open gelaten.

En heel eerlijk - ik lees vooral serie / gsm / spelletje… persoonlijk vind ik het erg moeilijk om dat te rijmen met bek-af zijn, zeker over een periode van twee jaar. Waarschijnlijk komt dat ook doordat ik een persoon ben die juist fysieke activiteiten zoals een uurtje mest scheppen oid juist nodig heeft en zelf helemaal gek wordt van uren schermtijd. Dus wss zal ik ook ‘gemeen’ over komen al is dat niet gemeen of onbegripvol bedoeld.

Verder is mijn ervaring met mensen die niet goed in hun vel zitten dat het antwoord op vragen als ‘wat heb je nu best nodig?’, ‘waar heb je zin in?’, ‘wat kan ik voor je betekenen vandaag?’ Meestal gewoon ‘niets’ is. Meestal niet slecht bedoeld, maar vaak weten ze het zelf ook niet. Dan moet er toch een betere manier zijn om te helpen dan ze ‘gewoon laten zitten’? Als je weggaat krijg je daarna anders weer over je heen dat je er niet voor hen bent, wat vanuit hun standpunt dan ook weer te begrijpen is…

Ik weet niet of thijsje hier iets in herkent? Of dat het voor haar juist helemaal anders ligt of voelt? Is het voor haar mogelijk te formuleren wat ze van haar man / kinderen / familie zou verlangen?

En ja de hulpverlening maat hier wat serieuze steken vallen en dat is ruk -O-

Daarop dat ik juist oprecht denk dat de band met familie en omgeving belangrijk is.

**Geplaatst**: 12-07-23 07:07

Geplaatst: 12-07-23 07:07

Ik heb dat wel eens ervaren. De vraag 'ga je mee?', waarop ik 'nee' antwoord. En dan het gevoel dat iemand mij figuurlijk met een lasso vangt en meesleept; 'wil je echt niet mee?' 'nee!', 'toe nou. Dat ene uurtje kan toch wel?' 'ik heb geen zin want ik ben moe'. 'we gaan rustig aan doen. Dus dat kan wel! Ga even mee!'

En als Thijsje veel van die lassogooiers in haar omgeving heeft, dan vreet dat energie en zelfvertrouwen.

**Geplaatst**: 12-07-23 07:44

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 07:44

Poekkie fijn dat jij opknapt van een uurtje fysiek zijn, maar als je depressief bent is jezelf daar naar toe slepen al te veel moeite.

Het is alsof je extreem overprikkelt bent en het verschilt per persoon wat dan nog lukt. In mijn geval kan ik uren hersenloos scrollen, domme series kijken of gamen. Niks wat mijn focus echt vraagt.

Thijsje werk je er nog steeds bij? Is het dan niet eens tijd om je ziek te melden?

**Geplaatst**: 12-07-23 08:35

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 08:35

@Janneke2 ik heb je al eerder eens gecomplimenteerd met je teksten in dit topic maar ook nu weer wil ik je even bedanken voor je mooie uitleg en hulp richting Thijsje!!

Ook ik heb goddank geen last van depressies net zoals Poekkie dus soms moeilijk te begrijpen hoe Thijsje zich moet voelen maar met jou uitleg iedere keer wordt het een beetje inzichtelijk!

**Geplaatst**: 12-07-23 08:50

Geplaatst: 12-07-23 08:50

Poekkie schreef:
Verder is mijn ervaring met mensen die niet goed in hun vel zitten dat het antwoord op vragen als ‘wat heb je nu best nodig?’, ‘waar heb je zin in?’, ‘wat kan ik voor je betekenen vandaag?’ Meestal gewoon ‘niets’ is. Meestal niet slecht bedoeld, maar vaak weten ze het zelf ook niet. Dan moet er toch een betere manier zijn om te helpen dan ze ‘gewoon laten zitten’? Als je weggaat krijg je daarna anders weer over je heen dat je er niet voor hen bent, wat vanuit hun standpunt dan ook weer te begrijpen is… .

Ja, die kans is reeel dat je dat als antwoord krijgt.
Echter, als iemand zegt niets, je gaat weg en later krijg je het verwijt dat je er niet voor die persoon bent omdat je weggegaan bent, dan is dat iets wat je niet bij jou moet pakken. Je hebt de ander zijn grens gerespecteerd. Dan had de ander maar moeten aangeven wat die nodig had.
En ja vaak weet je niet wat je nodig hebt als je daar middenin zit. Dat is voor beide vervelend. Maar soms kan het wel helpen als je dan laat weten dat je er voor die persoon bent als hij / zij je aangeeft wat je voor hem/ haar kan doen.
En hoe moeilijk ook… als vriend(in) kan je ook gewoon niet altijd bieden wat de ander nodig heeft .ik heb dat wel eens gezegd tegen vrienden die het moeilijk hadden “ik merk dat je het heel moeilijk hebt. Ik kan als vriendin enkel een luisterend oor bieden, maar je lijkt nu meer. / iets anders nodig te hebben. Het is misschien niet slecht om hulp / steun / advies te zoeken bij een hulpverlener.”. Ik heb vrienden gehad die dat niet positief opgevat hebben, maar evenzeer vrienden die dat wel als steunend / begripvol ervaren hebben en daar ook iets mee deden. Hoe lastig ook: soms is dat het beste / eerlijkste wat je kan doen .het is zowel naar jezelf als naar de ander toe het eerlijkst als je niet de schijn ophoudt dat je kan helpen als je dat niet kan. Anders creëer je bepaalde verwachtingen waar je niet aan tegemoet kan komen en dat creëert bij beide meestal spanning / irritatie.

**Geplaatst**: 12-07-23 10:29

Geplaatst: 12-07-23 10:29

Ik snap dat het lastig te begrijpen is als je zelf nooit depressie hebt gehad.

Toen ik een burnout had, was zelfs het naar de wc lopen vanaf mijn slaapkamer bank, wat een paar meter was, enorm vermoeiend. Ik kon helemaal niks. En dat komt van iemand die ook altijd vrij actief is geweest.

En het is inderdaad heel lastig om iemand die last heeft van depressie te helpen. Ik doe het nu steeds beter en beter. Maar ik heb nog steeds van die dagen dat ik niks kan door mijn depressie. En mijn vriend die zegt dan ook wel eens bijvoorbeeld "kom laten we samen dit doen. Dan help ik je."
Of, "probeer iets te kijken wat je een beetje opvrolijkt."
En dat is enorm lief bedoeld. Maar in zo'n momenten kan dat zo verkeerd aankomen. Dan hoor ik meer "Je bent lui. Doe eens wat." en "Stop eens met depressief zijn."
Dat is wat depressie met je doet. Je gaat alles heel fout opvatten en persoonlijk nemen. En dat kost zo ontzettend veel energie.

En het is eerder gezegd: het is niet het niet willen. Je wilt heel graag. Niets liever. Je wilt echt. Maar hoe hard je ook probeert, het gaat gewoon niet. En dat is enorm frustrerend. De chaos die ze hier af en toe neerschrijft herken ik enorm goed. De dagen dat je zo onrustig bent maar niks gedaan krijgt door de onrust. Je bent als een kip zonder kop aan het rondrennen en zo moe en dan toch kun je niet stil zitten. Maar je hoofd is zo chaotisch dat je niks nuttigs kan doen. En er is niets wat je op dat moment kan kalmeren. Voor mij persoonlijk heb ik geleerd dat in die momenten er emotie vast zit die eruit moet. Dus dat is misschien een tip voor thijsje. Vaak als ik dan eens ga zingen (dat is dan mijn uitlaatklep. Kan voor thijsje iets anders zijn), en dan specifiek liedjes die me hard raken, komt het er ineens allemaal uit. Daarna kan ik meestal mijn rust wel weer vinden.

Maar je hebt ook de dagen dat uit bed komen zelfs de zwaarste taak is die er maar kan zijn. En dan voel je je zo stom en waardeloos. Je kan niet eens uit bed komen. Dingen als tanden poetsen en je aankleden zijn dan ook van de kaart. Je voelt je zo verloren en zo slecht dat, iets wat iedereen elke dag makkelijk doet, voor jou ineens zo moeilijk is. En lang niet iedereen begrijpt dat. Je wil uit bed en je aankleden en tanden poetsen. Maar je hebt er simpelweg de energie niet voor. En dat, dat is enorm poedersuiker.

Het meest frustrerende is dat herstel en depressie zelf niet een lineaar proces is. Het gaat echt met ups en downs. Er zitten dagen tussen dat je wel ineens iets leuks kunt doen of waar je toch iets productiefs kunt doen. En dat zijn de dagen dat je wel net de energie hebt om over die berg van angst heen te klimmen voor iets. En die goede dagen maakt het, niet alleen voor de mensen om je heen, maar voor jezelf heel verwarrend. "Ik kon dit gisteren allemaal doen. Waarom lukt het nou vandaag niet meer?"
Daardoor voel je jezelf nog stommer. En het is enorm frustrerend. Maar je bent eenmaal elke dag anders. En zelfs op het uur kun je anders zijn. Gisteravond had ik na het lezen eerst een moment waarop ik me kapot aan het lachen was van filmpjes die ik op youtube aan het kijken was. Een half uur later zat ik enorm te huilen. En daar zit maar een half uur tussen. Dus 24 uur kan veel verschil maken soms. Het is heel menselijk. Iedereen heeft dagen waar ze minder goed in hun vel zitten dan anderen. Bij mensen met depressie wordt dat vaak ook nog enorm versterkt door de depressie. Dus wat een mindere dag zou zijn geweest is nu gewoon zo'n rotdag waar je voelt dat je gewoon er niet meer wilt zijn. Dat wil je niet voelen. Maar toch voel je het.

Ik snap heel goed dat het moeilijk te begrijpen is als je het zelf nog nooit hebt meegemaakt. Daar hoef je je ook niet schuldig over te voelen. Je hoeft ook niet altijd alles te begrijpen. Zolang je maar begrijpt dat, wat voor jou misschien lijkt op iets onzinnigs of overdrijven of wat dan ook, dat echt niet is. En dat ze er oprecht zoveel moeite mee heeft. Dat is het enige wat je hoeft te begrijpen. En dat is iets wat je moet kunnen respecteren. Maar het lijkt erop dat je dat ook doet. Je doet je best om haar proberen te begrijpen. En dat is al heel wat waard. Niet iedereen doet daar zijn best voor.

En voor thijsje, je doet het heel goed. Geloof me. Je grenzen aangeven is enorm moeilijk. En toch heb je het op zijn minst geprobeerd. Dat is al heel veel. Dat mag genoemd worden.

En, mocht je in een periode belanden waar je weer wat meer kunt, ik heb misschien nog een tip voor je. Ik ben zelf begonnen met het lesen van een boek genaamd "how to be loving."
Ik weet niet of je engels kunt. Ik weet ook niet of er een Nederlandse vertaling is van het boek. Ik zelf heb hem in het Engels. Maar dat boek heeft enorm mooie inzichten op de soort donkere periodes waar jij je momenteel in bevindt. Ik ben nog niet ver, maar nu al merk ik dat ik anders aan het kijken ben naar zo'n donkere periodes op een manier waarop ze wat beter vol te houden zijn. Ik wil je wel een waarschuwing geven dat je misschien niet te veel op een dag moet lezen. Lees het op een tempo wat te doen valt voor je. Want ikzelf heb gister avond bijvoorbeeld twee hoofdstukken gelezen en laterna kwam er van alles uit

Wat eruit kwam was heel goed. Dat was een teken van herstel bij mij. Dus, hopelijk kan dat voor jou hetzelfde doen.

Misschien is het nog te vroeg voor zo'n boek. Maar dan laat ik deze tip voor je achter wanneer je in de toekomst wat meer herstelt bent en het wel aan kunt. Ik wil je nergens toe forceren. Het is alleen maar een tip. Je mag zelf weten wat je ermee doet. Misschien helpt het je ooit.

**Geplaatst**: 12-07-23 11:06

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 11:06

Ik snap dat het heel erg moeilijk is als je het zelf niet ervaren hebt hoe het is om zo depressief te zijn. Want dat is het ook echt. Ik denk dat niemand dat ook zal ontkennen.

Maar als naaste van naaste familie die kampen met depressies is ook echt enorm moeilijk. Tenminste dat is mijn ervaring.
Wellicht ook omdat het bij ieder persoon anders tot uiting komt. Wat ik zelf enorm moeilijk vind zijn de enorm wisselende buien.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat degene er ook niets aan kan doen en ik ze echt allemaal met alle liefde van de wereld wil helpen.
Maar het ene moment willen ze even tegen je aan klagen (om het maar even zo te noemen) en dat mag altijd, maar het andere moment moet je oprotten en ontploffen ze als je bv vraagt of ze een bakje koffie willen. In zo'n situatie weet ik, bij diegene moet je niks meer zeggen en gewoon even weg gaan. Maar later krijg je het verwijt dat je er nooit bent. Terwijl degene echt wel weet, dat het niet zo is.
Degene ervaart het op dat moment ook echt, er is niemand die om me geeft.
Daar moeten we zeker ook niet aan voorbij gaan, dat gevoel.
En vervolgens iedereen wegduwen en alleen maar alleen willen zijn. Liefst hele dag willen slapen omdat degene zo ongelooflijk moe is. Eten, drinken, alles kost te veel energie.
Op je tenen lopen om geen geluid te maken. Vooral geen triggers om een weer een boze reactie uit te lokken.
Die ups en downs zijn vreselijk, voor alle partijen.

Maar ondanks we niet altijd weten hoe we er op dat moment het beste mee om kunnen gaan, maakt het niet dat we er niet voor je zijn. We weten soms gewoon niet hoe.

Ik wil iedereen die ermee te maken heeft een hele dikke knuffel geven, niemand staat alleen

**Geplaatst**: 12-07-23 11:17

Geplaatst: 12-07-23 11:17

Ik ben dan zelf goddank aardig onbekend met depressie maar ken wel.best wat mensen die er veel last van hebben

Ik lees veel over wisselende dingen kunnen. Bij mij is dat ivm.fysieke sjit die ik zelf soms niet eens snap laat staan een ander..zo kan ik fanatiek klussen om 15 minuten later om te vallen van slapte of pijn..s ochtends wakker worden met een lichaam dat te moe is iets te doen om dan die avond van alles te kunnen. Vaak moet ik nee zeggen met leuke uitjes omdat het gewoonweg te vermoeiend zou zijn. En andere dingen kunnen dan weer wel

Dat levert vaak onbegrip boosheid gevoelens van lui nest, aansteller, je profiteert van geld van een ander enz. Ik kan de reacties van anderen niet veranderen wel mijn eigen reactie en gevoelens daarover ik heb geleerd om te denken ik.weet hoe het zit. Het is geen onwil dat weet ik dus zwaai zwaai voor dat moment voor sommige mensen kun je het toch nooit goed genoeg doen.

Soms ben je te moe om te eten of aan te kleden. Jammer dan maar in slaapkleren de dag doorkomen. En ja soms is er wel energie voor wat internetten of sndere zinloze bezigheden omdat iets doen dat meer aandacht vergt gewoon te veel is

**Geplaatst**: 12-07-23 11:23

Geplaatst: 12-07-23 11:23

kiki1976 schreef:
Ik snap dat het heel erg moeilijk is als je het zelf niet ervaren hebt hoe het is om zo depressief te zijn. Want dat is het ook echt. Ik denk dat niemand dat ook zal ontkennen.

Maar als naaste van naaste familie die kampen met depressies is ook echt enorm moeilijk. Tenminste dat is mijn ervaring.
Wellicht ook omdat het bij ieder persoon anders tot uiting komt. Wat ik zelf enorm moeilijk vind zijn de enorm wisselende buien.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat degene er ook niets aan kan doen en ik ze echt allemaal met alle liefde van de wereld wil helpen.
Maar het ene moment willen ze even tegen je aan klagen (om het maar even zo te noemen) en dat mag altijd, maar het andere moment moet je oprotten en ontploffen ze als je bv vraagt of ze een bakje koffie willen. In zo'n situatie weet ik, bij diegene moet je niks meer zeggen en gewoon even weg gaan. Maar later krijg je het verwijt dat je er nooit bent. Terwijl degene echt wel weet, dat het niet zo is.
Degene ervaart het op dat moment ook echt, er is niemand die om me geeft.
Daar moeten we zeker ook niet aan voorbij gaan, dat gevoel.
En vervolgens iedereen wegduwen en alleen maar alleen willen zijn. Liefst hele dag willen slapen omdat degene zo ongelooflijk moe is. Eten, drinken, alles kost te veel energie.
Op je tenen lopen om geen geluid te maken. Vooral geen triggers om een weer een boze reactie uit te lokken.
Die ups en downs zijn vreselijk, voor alle partijen.

Maar ondanks we niet altijd weten hoe we er op dat moment het beste mee om kunnen gaan, maakt het niet dat we er niet voor je zijn. We weten soms gewoon niet hoe.

Ik wil iedereen die ermee te maken heeft een hele dikke knuffel geven, niemand staat alleen

Ik sluit me hier helemaal bij aan. Een goede vriendin van mij heeft ook flinke depressie. En ik heb zelfs, samen met haar moeder, haar leven gered. Daar is ze me ook dankbaar voor (ik kan dit gewoon delen. Ze is er heel open over).

Dus hoewel ik zelf depressie heb, heb ik ook met anderen om moeten gaan die het ook nodig hebben. En inderdaad, bij iedereen uit het zich anders en iedereen heeft iets anders nodig. Dat maakt het heel lastig. Wat bij de ene goed werkt, werkt bij de ander avarechts. Dat is, als mensen zijn we allemaal anders. Gelukkig ook maar. Zou een saaie boel zijn als dat niet zo was :')

En de ups en downs zijn inderdaad ook enorm lastig. Je weet nooit waar de persoon aan toe is en soms kun je het niet eens zien omdat er heel veel zijn die het enorm goed kunnen verstoppen (zoals mijn vriendin). Dus het is zeker niet makkelijk voor de mensen eromheen.

En dat is voor thijsje ook goed om te weten hoor. waarschijnlijk zijn er heel veel in haar buurt die hun best doen om haar te ondersteunen en te helpen. Alleen, zo lijkt het niet. Dat is heel lastig om te zien als je zo diep zit. En het gevoel dat het niet zo is mag er zijn. Daar is helemaal niks mis mee. Maar probeer in je achterhoofd te houden dat je gevoel niet altijd de waarheid is en de mensen in kwestie her waarschijnlijk alleen maar goed bedoelen. Maar ook voor hun is dit heel lastig. En dat is niet jou fout. Dat is niemands fout. Jij kunt daar niks aan doen en hun ook niet. En als ze zelf naar je toe komen om je te helpen ben jij ook geen last voor ze. Hoe sterk het ook voelt van wel.

En zelfs deze woorden kunnen haar helemaal verkeerd vallen, terwijl ook ik het alleen maar goed bedoel. En nogmaals, het is oke als dat gebeurt. De gevoelens mogen er zijn

@karuna dat herken ik inderdaad ook. Ikzelf heb meer dan alleen depressie. In feite is momenteel mijn depressie een van de "stempeltjes" die me nu het minste belast. Maar ik heb door adhd er van dag tot dag ook veel moeite mee en dat kan inderdaad enorm wisselen. Ik voel me vaak ook schuldig tegenover anderen die het dan wel kunnen maar ik niet. En dat "je bent lui", dat klinkt me heel bekend. Dat heb ik vaak moeten horen

Het is heel frustrerend, maar je kunt er gewoon echt niks aan doen

**Geplaatst**: 12-07-23 11:26

Geplaatst: 12-07-23 11:26

Duidelijk nee zeggen moet je vooral als vrouw over een drempeltje heen, velen zijn er niet mee opgevoed. Doe je het dan wel dan moet je naderhand nog sterker in je schoenen staan en al die “ lassowerpers” zoals iemand ze noemde te zeggen dat nee ook echt nee is. Gewoon nee wordt vaak niet geaccepteerd en dan begin je alsnog excuses voor dat nee te verzinnen. Ik kan het wel, gewoon nee is bij mij ook echt nee, zonder die nee te vergoelijken . Kan me voorstellen dat het voor iemand die niet goed in z’n vel zit echt ontzettend moeilijk is. Je krijgt van alles te horen en moet een brede rug hebben om het vol te houden . Sterkte Thijsje .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-23 11:53

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-23 11:53

Het is ineens heel hard gegaan en ik vind het best moeilijk om sommige dingen te lezen. Het geeft mij dan weer even het gevoel zie je wel je doet het dus allemaal fout.

Ik zit momenteel hoog in mijn emoties door de laatste gebeurtenissen.
Maar ik zit niet hele dagen binnen ik werk idd nog een n dat is iets wat ik mijzelf verplicht het “moet” op z’n moment heb ik mijn masker op en bijt ik even door.
Dit kost zoveel energie dat andere dingen soms paniek brengen.
Als iemand mij mee vraagt zeg ik ALTIJD JA dit geeft mij soms net een zetje in de goede richting en gaat het vaak wel goed.
Ik heb het vooral over mensen in mijn directe omgeving die wel degelijk weten wat er speelt en daar op momenten net een schepje boven op doen. Ik geef aan dat het soms echt even niet gaat ik kom dan weer in een cirkel terecht dat bepaalde activiteiten niet lukken.
Boodschappen doen bijvoorbeeld. Als iemand vraagt goh zal ik anders even mee gaan of zullen we even samen gaan doe ik dat ik heb dan even het gevoel dat ik er niet alleen voor sta en ook al is het niet geheel zonder angst doe ik het wel.
Maar i.p.v. dat krijg ik ja je hebt weer geen boodschappen gedaan hè had je zeker weer geen tijd voor.
Zelfde geld voor mijn paard staat all in dus wordt verzorgd. Maar als iemand vraagt kom zullen we samen gaan vind ik dat fijn en voelt het minder spannend. Maar dan krijg ik achteraf ja je bent weer niet geweest hè zeker geen tijd (deze mensen weten ook wat er speelt)
Opmerking als JIJ MOET rijden of JIJ MOET dit doen geeft zoveel druk dat alles dan weer angst opwekt. Er staat zoveel druk achter dat ik dan weer mezelf terug trek.
Als ik dan iets anders wel heb gedaan krijg ik geen opmerkingen van goh super gedaan maar opmerkingen “tja dat lukt wel dus ik snap niet dat je het ander dan niet doet kan er bij mij niet in…”
Dus dan ga ik de andere dingen niet doen omdat ik bang ben dat mensen vinden dat ik mij aanstel.
Sommige begrijpen het wel maar dat zijn er echter maar heel weinig.
Fysiek moet ik meer rust nemen van de artsen. Als ik onrust ervaar ga ik juist mezelf fysiek uitputten met gevolg dat ik ernstige gezondheids klachten ervaar. Ik moet juist bij onrust minder fysiek activiteiten gaan doen. Boek lezen lukt niet kwa rust ik kan mijn concentratie daar niet bij houden. Ik probeer een spelletje te spelen omdat ik mijn hoofd daar bij moet houden. Mijn serie is mijn veiligheids deken. Ik blijf dezelfde serie keer op keer herhalen omdat het vertrouwd is, het is een andere wereld, ik ben dan even niet hier maar daar met mensen waarvan ik elke stap ken die ze zetten omdat ik het zo vaak gezien heb. Er zijn geen verrassingen geen druk.
Dus nee ik sluit mij niet in huis op hoe graag ik dat ook wil maar draag mijn masker dagelijks om de noodzakelijke dingen te doen. De dingen die mij vreugde zou moeten geven geven mij veel paniek omdat mensen er een dwingende gevoel aan geven.
En ik snap echt wel dat mensen het niet altijd begrijpen en ik heb daar ook gewoon begrip voor maar om mij dan achter mijn rug om uit te lachen of snerende opmerkingen te geven zal het niet beter gaan maken.

**Geplaatst**: 12-07-23 12:10

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 12:10

Je doet niets fout. Dat kan ik je garanderen. We proberen hier elkaar gewoon een beetje te helpen begrijpen hoe de situatie momenteel voor je is. Dat is alles

Ik zou willen dat ik bij je in de buurt woonde. Dan hadden we dingen als boodschappen samen kunnen doen. Ik heb er zelf namelijk ook moeite mee. Voor andere redenen dan wel. Maar dat was perfect geweest om elkaar ermee opweg te helpen.

Dat je geen focus hebt om te lezen is niet erg. Het is gewoon een tip voor wanneer je dat wel weer eens hebt. Ik weet vrij zeker dat die tijd wel komt. Je bent enorm sterk, dus daar twijfel ik bij jou niet aan.

En die serie als veiligheidsdeken herken ik. Bij mij is het geen serie maar muziek

Specifiek een bepaalde artiest waar ik veel rust in kan vinden. Houd je ook fijn vast aan die serie. Het kan heerlijk zijn om zo af en toe een soort pauze te krijgen van alles om je heen

En die mensen, tja.. Over zo'n mensen heb ik niet veel goeds te zeggen. Je kan iets niet begrijpen maar wel respecteren. Mijn moeder begrijpt mijn adhd ook niet. En toch accepteert en respecteert ze dat ik daardoor sommige dingen niet kan die voor haar heel vanzelfsprekend zijn. Dat is hoe het ook kan.
Sommige mensen

Steek vooral de energie die je nog hebt om sociaal te zijn in de mensen die je wel begrijpen en respecteren. Die zijn het ook waard. Probeer je zo min mogelijk aan te trekken van alle stomme opmerkingen. Ookal is dat zo veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik leg de nadruk dan ook op proberen. Als het niet lukt, lukt het niet. Dat is niet erg.

Nog een paar dikke knuffels van mij hier :knuffel:

**Geplaatst**: 12-07-23 12:34

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 12:34

Je MOET niets !!

**Geplaatst**: 12-07-23 13:19

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 13:19

Bedankt iedereen voor alle uitleg en inzichten. Ik heb er in elk geval veel aan gehad. Ook naar de toekomst toe moesten er wel mensen in mijn omgeving in zulk schuitje te komen zitten.

@TS: mijn excuses - ik heb je posts verkeerd gelezen en dacht idd dat je voornamelijk binnen zat en alles afwees. ‘T lijkt heel logisch dat dingen samen doen het makkelijker maakt om er aan te beginnen - dat geldt voor de meeste mensen wel denk ik. Chapeau dat je op zulke momenten probeert en hulp aanvaardt

Is er in je omgeving een optie om mss met enkele mensen een vast moment af te spreken? Bvb dat vriendin X elke donderdag om 18u ofzo je komt ophalen om samen boodschappen te doen. En vriendin Y op 2 tijdstippen mee nar paard rijdt oid? Of maakt zoiets het juist moeilijker?

**Geplaatst**: 12-07-23 16:24

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-07-23 16:24

Ik volg dit topic al vanaf het begin, heb dus alles gelezen

Momenteel kamp ik ook met een zware depressie, al een langere tijd helaas dus ik herken het gevoel van niets willen, niets kunnen en alles heel zwaar zien en alles vooral niet willen voelen.
En 1 van de meest voorkomende issues bij een depressie is jezelf super zwart maken, een zwaar negatief zelfbeeld hebben. Jezelf niet nuttig vinden, jezelf niet in deze maatschappij horen voelen, je vind jezelf het gewoon niet waard.

Ik vraag mij wel oprecht af hoe de omgeving van TS werkelijk is, want als je een depressie hebt kun je de opmerkingen van mensen echt extreem anders vormgeven dan dat het daadwerkelijk is. Waarbij ik niet per definitie zeg dat haar omgeving echt niet zo gemeen en dwingend is zoals TS zegt, misschien heeft zij wel een sociale kring die erg dwingend en negatief kan doen.

Maar ik heb de afgelopen maanden gelezen dat TS geen hulp krijgt, niet van hulpverleners, niet van haar sociale kringen. Dat haar omgeving haar niet geloofd etc. Als haar situatie echt zo is, dan zou ik haast verwachten dat je onder een dekentje ligt, in een donkere kamer en er niet meer uitkomt.
Kan het dan niet zo zijn, dat mensen het oprecht goed bedoelen maar TS het anders ziet in haar ogen doordat je dus zo depressief is?
Ik heb helaas ook wel wat issues gehad door mijn depressie, waarbij ik opmerkingen van mensen anders interpreteerde dan dat het werkelijk was. Ik verdraaide het zo, dat het paste in mijn depressie als het ware. Waardoor ik toch wel wat mensen raakte op een manier waarop ik nu echt wel spijt heb (en gelukkig is het uitgesproken)
Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat een huisarts of andere instelling geen therapie wil geven/aanmelden bij een instelling, als iemand zo depressief is als TS. Er zijn genoeg momenten geweest in dit topic dat ik dacht, ik hoop maar dat ze niet zichzelf wat aandoet, want ze klinkt zo depressief en heeft geen hulp.
Als dat wel zo is, dan wordt het toch wel tijd voor een andere huisarts! en een verfrissings cursus voor haar huidige huisarts.

Een depressie is echt geen kattenpis, en het raakt niet alleen de persoon die ermee te dealen heeft.
Voor mij wordt mijn depressie gevoed door fysieke problemen, die niet meer over gaan, dus ik heb echt nog een lange weg te gaan.

**Geplaatst**: 08-09-23 10:57

Geplaatst: 08-09-23 10:57

Hoi Thijsje,
even een paar woorden om te laten weten dat ik aan je denk.
... ik hoop dat geldt 'geen bericht, goed bericht'...!

**Geplaatst**: 12-09-23 19:48

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 12-09-23 19:48

Mee eens Janneke, geen nieuws is in ieder geval nu ook geen slecht nieuws maar het zou fijn voor Thijsje als er wellicht een klein beetje goed nieuws zou zijn!

**Geplaatst**: 12-09-23 20:39

Geplaatst: 12-09-23 20:39

Ik denk ook nog steeds aan je :knuffel:

**Geplaatst**: 05-10-23 15:05

Geplaatst: 05-10-23 15:05

Ook ik denk aan je Thijsje :(:)

**Geplaatst**: 05-10-23 17:39

Geplaatst: 05-10-23 17:39

Ik ben je ook niet vergeten hoor :knuffel:

**Geplaatst**: 05-10-23 21:46

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 05-10-23 21:46

Ik ook niet :knuffel:

**Geplaatst**: 06-10-23 18:03

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 06-10-23 18:03

Thijsje,

**Geplaatst**: 07-10-23 09:45

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 07-10-23 09:45

Met een heel klein tekentje van ( over) leven zouden we, of ik in ieder geval, heel blij zijn. Misschien kun je een beetje genieten van het zachte herfst weer!