Bokt.nl

E4D schreef:

Ik heb zelf geen adhd en heb ook niemand van heel dicht bij maar ken wel een paar vrienden van vrienden of kennissen die adhd hebben. Sommige hebben HAVO gestudeerd maar ik kan er niet echt iets nuttigs over zeggen. Ik weet niet in welke klas je dochter zit? Persoonlijk zou ik er niet te veel van verwachten eerlijk gezegd... Met alle volle klassen en druk die op het onderwijs staat denk ik niet dat er heel veel tijd voor vrij gemaakt wordt maar kan me wel voorstellen dat ze misschien wat meer begrip zullen hebben. Hoop voor je dat er een stagiaire of onderwijsassistent is die af en toe met jou dochter aan de slag kan.
Nogmaals ik heb geen ervaringen, geniet nu lekker met je dochter van de zomer!

Xyris schreef:

Ach wat sneu, ik snap het wel dat je dat rot vindt. Ik weet dat ze bij mijn neefje tegen dezelfde dingen aan lopen, inderdaad ook veel dingen waarvan we weten dat hij het beter kan, maar dat gebeurt met momenten gewoon niet. Hij is snel afgeleid waardoor bepaalde dingen niet goed afgemaakt worden en als het aankomt op lezen is het helemaal drama. Begrijpend lezen kan hij wel, maar nieuwe woorden en zinnen (voordat hij de context van die zin snapt) zijn een drama. Soms leest hij ook gerust woorden achterstevoren. Terwijl, als hij echt iets wilt lezen, om bijvoorbeeld de 'grote broer' te zijn, dan lukt het wel, zelfs als het woorden zijn die hij niet kent. Heel typisch dat 'dat kan beter' verhaaltje. Al geloof ik dat ze hem op school er niet zo sterk mee confronteren als dat ze bij jouw dochter doen. Ik hoop dat daar verandering in komt zodra er meer bekend is, al vermoed ik dat dat bij een 7-jarige nog niet zo heel hard aankomt (als ik zo naar mijn neefje kijk). Bij mijn weten gaat de ondersteunende organisatie ook in gesprek met school. Of misschien is dat al gebeurd?

Mag ik vragen waar jullie zoal tegenaan lopen thuis? In het geval van mijn neefje was het vroeger met name enorme woedeaanvallen waar je gewoon niet doorheen kon komen. Dit leek voornamelijk voort te komen uit dingen niet begrijpen en niet met zijn eigen emoties om kunnen gaan. Op het moment dat hij wat rustiger was en hem uitgelegd werd wat er nou gebeurde of hoe iets in elkaar zat, dan valt het kwartje ineens. En ik krijg zelf sterk de indruk dat hij die logica nu nog steeds gebruikt (dat wat uitgelegd is).
Kletsen valt bij hem wel mee, maar stilzitten is geen doen, het is een echte wiebelkont, kan ineens heel explosief zijn in zijn spel, of wat er misschien dan ook in zijn hoofd omgaat. Het is ook heel moeilijk voor hem om te concentreren op zijn eten (of andere dingen die hem wat minder interesseren, zoals lezen dus). Als hij enthousiast is (in bijvoorbeeld spel, of stoeien) dan is de kans erg aanwezig dat dit spelletje te wild wordt als je hem niet tot rust maant, het is een echte jongen wat dat betreft en 'lomp' is zo'n beetje zijn 2e naam . Maar verder ist een lief en zorgzaam kind, een trotse oude broer die bijvoorbeeld waanzinnig goed is in rekenen en ondanks hoe hij is, toch een hoop vriendjes heeft.

Ik kan me voorstellen dat het extra moeilijk is als je zelf ADHD hebt, herken je dingen van jezelf in haar?

Verara schreef:

Ja, ik heb een zoon met ADHD.
Aan het eind van groep 1 diagnose, toen een jaar “gedragstherapie” en in de zomervakantie na groep 2 medicatie opgestart.
Hij is nu 12, en heeft net de basisschool afgerond.

Heb ik wat anders gedaan vanaf de diagnose? Niet echt eigenlijk. Het was geen verrassing.
Vanuit de gedragstherapie moesten we hem leren plannen, met van die magneetborden werken om de dag in begrijpelijke blokjes op te delen, and stuff.
Dat werkte voor geen meter
Want ik ben zelf ook een raschaoot.
Wel had mijn zoon al vanaf jongs af aan een goed ziekte-inzicht.
Hij snapte al heel snel dat hij net even anders dacht en reageerde als “het gemiddelde kind”.

Op school is altijd superfijn meegedacht en gewerkt. Hij heeft diverse extra hulplessen gehad. Fysio voor het slechte handschrift (heeft niet geholpen) Hij mocht even op het schoolplein gaan rennen als hij het niet meer uithield.

Zelf hebben we een aantal “commando’s” met hem bedacht en tot in den treure geoefend. Zoals:
ADEMEN! Dan concentreert hij zich even goed op zijn ademhaling, waardoor zijn idioot drukke gedrag op dat moment doorbroken wordt.
FOCUS! Op straat, in de speeltuin, in de supermarkt, wanneer hij zo hyperdepiep is dat hij anderen of zichzelf “in gevaar brengt”

Woorden die redelijk gewoon zijn, maar voor hem een hele duidelijke boodschap overbrengen.

kosseh schreef:

Geen ouder van een kind, maar heb het zelf.
Op de basisschool was het een combinatie van epilepsie, ADD (wat zich soms meer als ADHD uite) en dyslectie.
Ondertussen over de epilepsie heen.

Mocht je iets willen weten of hoe zelf iets ervaren kan worden kan je het altijd vragen .

Wat er in de boekjes geschreven stond herken ik. Nooit iets op tijd af, heel veel punten missen door slordige berekening enzo.

Langzaam leren omgaan en manier voor mezelf gevonden die voor mij werkte.
Verschillende medicijnen geprobeerd, maar ook veel zonder.

Als nog kan je er alles wat je wilt mee bereiken! Soms wel wat lastiger dan andere, maar ook dan kom je er.

MarlindeRooz schreef:

Hier diagnose dysgrafie (ask google) en adhd gehad op de basisschool. Maar het vermoeden is dat het eigenlijk autisme is. Maar de wachttijden zijn extreem helaas. Is daar al naar gekeken bij jezelf en je dochter? Slimme vrouwen met autisme vallen helaas niet op. Zeker omdat je zegt slecht tegen prikkels te kunnen.

Je mag me altijd vragen wat je wil. Mijn basisschooltijd en jeugd was niet echt heel top door mijn enorme overprikkeling / onrust. Ik vond ook het “niet netjes” en “waarom weet je dat niet want je bent zo slim. Je doet gewoon niet je best” commentaar echt afgrijselijk.

taartjee schreef:

Dit topic grijpt mij erg aan. Ten eerste wil ik je echt een compliment geven dat je wil kijken hoe het het beste kan voor jouw dochter.

Ik ben zelf in groep 6 gediagnostiseerd met ADHD en ik herken mijzelf enorm in jouw dochter. Ik ben nu 25 jaar oud en merk heel veel dingen aan mezelf die ik kan terugkoppelen naar dingen van vroeger.
Ik heb tot aan de 2e klas van de middelbare school wekelijks een soort van therapie gehad om te leren begrijpen hoe mijn hoofd precies werkte. Ik had namelijk heel veel moeite met mijn emoties en die konden met regelmaat echt switchen als een blad aan een boom. Mijn ouders hebben ook hulp gehad in speciale oudergroepen waarin wordt besproken hoe je met bepaalde zaken om kunt gaan als ouders. Deze waren beiden bij de lokale GGD, wellicht iets om naar te kijken. Ook waren wij lid van de stichting balans (https://balansdigitaal.nl/stoornis/adhd/). Hier hebben vooral mijn ouders ook veel aan gehad en voor de kinderen zat er altijd een leuk blad bij, wat ik geweldig leuk vond om te lezen.

taartjee schreef:

Wat ik nu merk van vroeger, is dat ik heel lang zwaar teleurgesteld ben geweest in mijzelf omdat ik het niet voor elkaar kreeg om dingen af te krijgen. Ik wil je dan ook echt op je hart drukken om niet boos op je dochter te worden wanneer ze iets niet af krijgt. Morgen is er weer een dag en dan kan ze het gewoon opnieuw proberen.
Hetzelfde geld voor wiebelen. Het constant iets moeten bewegen is een manier om gefocust te kunnen blijven. Ik zit bijvoorbeeld altijd met haarelastiekjes, mijn ketting of mijn ring te friemelen als ik mijn focus ergens bij moet houden, maar ook tijdens het gewoon zitten moet er altijd iets bewegen en dat is vaak een been of een voet. Wat ik als kind ook heel irritant vond en ook niet kon begrijpen is wanneer mensen mij niet vroegen om op te houden met wiebelen of bewegen, maar dat bevalen: "hou eens op met dat ge..."
Dat is een negatieve associatie en dit kan ook heel goed omgezet worden in een andere manier van vragen.
Ik heb op die manier namelijk heel lang het gevoel gehad dat ik nooit iets goed kon doen wat erin heeft geresulteerd dat ik zelf nooit tevreden ben met wat ik doe. Het kan altijd beter, ik kan altijd beter.

taartjee schreef:

Wat ik vooral wil meegeven is ook echt, wordt niet boos wanneer je dochter iets doet waar ze niets aan kan doen, teveel wiebelt, lekker aan het dagdromen is of weet ik veel. We kunnen hier daadwerkelijk niets aan doen. Zie het maar als een muggenbult die keihard jeukt waar je niet aan mag komen, dan ga je ook rare bewegingen maken. Probeer altijd samen met haar te kijken wat voor haar werkt. Bijvoorbeeld even samen een gek dansje doen, even wat energie kwijt raken en dan weer door.
En er zullen ook momenten zijn dat ook zij echt even niet meer weet wat ze met zichzelf aan moet, in de knoop raakt met haar eigen emoties. Het hebben van ADHD is het ontcijferen van een handleiding in een onbekende taal, je gaat het steeds iets beter begrijpen, maar het kost heel veel moeite en energie.
Maar ondersteun haar ook op momenten dat het even niet zo lekker gaat, vertel haar dat ze het kan doen, ook al is het op haar eigen tempo.

taartjee schreef:

Mijn basisschool heeft mij heel erg goed geholpen. Wij kregen op school altijd een weektaak en ik kreeg een aangepaste weektaak met minder taken. Ik had dan de afspraak dat ik aan het begin van de week 5 taken mocht kiezen die ik wilde doen van de 8 of zo en aan het einde van de week moesten die zijn, maar ik mocht zelf bepalen wanneer ik dat wilde doen. Hierdoor heeft mijn juf de regie terug aan mij gegeven, als in dat ik zelf mag kiezen wat ik wilde doen, hoe ik dat wilde doen en wanneer ik dat wilde doen. De juf had ook altijd iets kleins als beloning op het moment dat ik die weektaak af kreeg, zodat het een positieve lading kreeg. Ook werd ze niet boos als het een keer niet lukte. Dan kwam ze bij me zitten om te vragen waarom het niet is gelukt en dan gingen we gewoon weer proberen om het de week daarna wel weer gewoon te doen.
Wellicht is dit iets wat je kan overleggen na de zomervakantie met de juf of meester waar jouw dochter het jaar les van gaat krijgen.

taartjee schreef:

Over het overprikkelt raken, dat heb ik zelf ook heel snel. Ik kan nu heel goed aangeven wanneer ik merk dat ik overprikkelt raak. Misschien is het een idee om een soort van codewoord samen met haar af te spreken als zij merkt dat het haar even teveel wordt, dat zij dat woord kan zeggen zodat jij weet wat er gaande is. Dan kan je haar even tot rust laten komen of samen met haar naar een rustige plek gaan waar er niet zoveel prikkels zijn.
Ikzelf raak dan vooral heel erg in mezelf gekeerd, ga voor me uit staren en probeer me echt af te zonderen. Ik kan ook helemaal gek worden van alle prikkels en daar word ik heel kriebelig van en het kan flink op mijn frustratie spelen wat voor m'n emotieschommelingen vroeger ook funest was en ik binnen no time een woede aanval kon krijgen, puur door het overprikkelt zijn en niet begrijpen wat er nu gebeurde met mijn hoofd.

taartjee schreef:

Ik zag ook nog iets over het doen van HAVO. Het was zeker geen makkelijke weg (2 keer HAVO 5), maar ik heb wel gewoon mijn HAVO diploma behaald. Op de middelbare school waren ze ervan op de hoogte en de meeste docenten hielden er wel rekening mee. Ook heb ik zo'n 13 jaar medicatie geslikt. Ik heb Ritalin geslikt, maar dat werkte bij mij heel erg op mijn energie en emoties waardoor ik op het moment van uitwerken zoveel energie kreeg dat ik niet meer wist wat ik met mezelf aan moest en dat mondde uit in kwaad en boos omdat ik niet begreep hoe en wat. Al vrij snel over gestapt op Concerta en dat tot vorig jaar februari geslikt. Dat heeft mij ook wel echt heel erg geholpen tijdens mijn middelbare school periode.
Wanneer jij denkt dat jouw dochter baat zou hebben bij medicatie zou ik zeker die optie bekijken. Voor sommige kinderen werkt het voor geen meter, maar bij heel veel kinderen werkt het wel goed en hebben ze er heel veel profijt van. Kijk daarbij dus vooral naar je dochter zelf.

Mocht je meer vragen hebben dan mag je me altijd een PB sturen en ik hoop oprecht dat het helemaal goed gaat komen met jouw prachtige dochter!

estell__ schreef:

Mijn zoontje is onlangs gediagnosticeerd met ADHD. Problemen voornamelijk op school, thuis allemaal wel handelbaar. Probleem alleen dat hij zelf aangaf erg druk te zijn in zijn hoofd. Hierdoor toch begonnen met medicatie en ineens, hij speelt. En echt ook! Onvoorstelbaar. Hij is nu net 6. Ik ben blij met hoe het nu gaat. Hij is nog steeds blij en doet soms impulsieve dingen, maar realiseert zich net iets eerder dat het niet handig is.

Ik heb nu een blij kind dat de rust kan vinden om te spelen. En heel eerlijk, desondanks dat ik hem thuis altijd goed stuurbaar heb gevonden, ben ik voor hem enorm blij dat we zijn begonnen met medicatie.

Shadow0 schreef:

Ik denk dat dit een heel concreet punt is waar je afspraken over kunt maken met school. Steeds dat soort aanwijzingen helpen niet om het beter te doen, maar kunnen op zeker moment wel het zelfvertrouwen ondermijnen. Ik denk dat het zinniger en positiever is om slechts 1 aandachtspunt per keer te nemen (bv op de lijntjes schrijven) en daarin vooral ook steeds een haalbaar uitgangspunt te nemen en daar steeds het positieve in te benoemen. En vooral niet teveel drukte maken om de dingen die niet meteen gaan, dat komt een andere week.

En misschien is de school bang dat ze dan andere dingen over het hoofd zien ('als we het alleen over het schrijven hebben, wie let er dan op of ze wel doorwerkt?') en dat kun je dan zoveel mogelijk richting de IB sturen, of dat de opmerkingen naar jou gaan maar niet steeds in haar werk terecht komen.

wyoming schreef:

Mijn zoon met adhd (bijna 7) kan ook niet netjes schrijven. Die start volgend jaar in groep 3 en gaat dan fysiotherapie krijgen voor de fijne motoriek, grotere vellen papier en ook al wat meer op de computer. Zodat hij geen achterstand krijgt op de lesstof omdat hij spanning opbouwt bij het schrijven. (Want als hij blokkeert komt er niks meer binnen) Maar hij start wel op een sbo, na 1,5 jaar in een OZA groep (zelfde school)

LWDaisy schreef:

Geen kind, wel een partner met ADHD. Ik ben nota bene 14 jaar jonger, maar kan die vent echt niet bijhouden

Wat ik geleerd heb - nooit te veel info tegelijk geven. Dingen zeggen/vragen doe ik 1 per 1. Anders slaagt hij echt tilt.

Wat mijn vriend ook heeft - wat hij niet ziet, bestaat niet. Die dingen vergeet hij gewoon. Zoals de was die nog in de machine zit - die ziet hij niet, dus die bestaat niet. Dezelfde was in een wasmand op de tafel ziet hij wel, daar kan hij wel iets mee. Als ik het licht in het washok laat branden, is dat voor hem wel voldoende ter herinnering - "er brandt licht dus hier heb ik nog iets te doen". Verder veel post-its voor als hij iets echt niet mag vergeten

Je moet op tiktok maar eens zoeken op ADHD. Mijn vriend heeft me daar laatst een aantal filmpjes laten zien; over hoe het er in het hoofd van iemand met ADHD aan toe gaat. Héél chaotisch! Duizend dingen tegelijk, meteen afgeleid.