Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-21 08:13

Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-21 08:13

Het klinkt zo simpel: ‘je moet het rustig aan doen’, maar hoe doe je dat?

Ik ben van nature een energiek en enthousiast persoon. Voor mezelf streef ik altijd naar beter en ik wil alles goed doen. Als iets niet lukt, moet ik harder werken, beter mijn best doen zodat het wél lukt.

En toen was daar twee jaar geleden mijn diagnose ptss, werkgerelateerd, met daaruit voortkomend een depressie. Ik was nog maar een schim van wie ik was. Nu, twee jaar later, en veel therapieën later, kan ik zeggen dat ik weer een eind op weg ben. Inmiddels helaas, voorlopig, volledig arbeidsongeschikt verklaard, maar ik wil graag weer reïntegreren. Niet in mijn eigen vakgebied terug overigens.

Om arbeidsritme op te bouwen, ben ik begonnen bij een manege in de buurt. Dat ging prima en ik zat uiteindelijk op 9 uur in de week (verdeeld over 3 dagen). Ik merkte dat ik mijn mentale uitdaging miste dus we zijn op zoek gegaan naar een nieuwe plek. Na veel zoekwerk iets gevonden waar ze meer dan open voor me staan...en nu loop ik volledig vast. Ik heb 2x in de week therapie en werk 1x 2 uur (met in totaal een uur reistijd daar nog bij) en ik red het niet. Ik ben ontzettend moe, ik krijg een black-out in de winkel, weet mijn pincode niet meer, kan niet op woorden komen, weet niet eens meer wat ik gister heb gegeten. Kortom: volledig overprikkeld. Fysiek is er niets aan de hand, ik sport en dat gaat prima.

Nu roept iedereen dat ik rustig aan moet doen. En daar komt het: hoe doe ik dat? Zoals ik in het begin al zei ben ik gewend om harder te werken als iets niet lukt, maar hoe harder ik nu mijn best doe, hoe slechter het gaat. Mijn re-integratie gaat weer even op on hold voor drie weken om te kijken wat dat doet, maar ik loop volledig vast. Ik ga er vanuit dat ik niet de enige ben die dit heeft, dus ik hoop op tips of misschien lotgenoten.

Overigens word ik begeleid door twee psychologen (ik heb nog/weer traumatherapie), mijn huisarts en mijn re-integratiecoach, dus alles gaat in overleg/op advies.

**Geplaatst**: 06-04-21 08:41

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst: 06-04-21 08:41

Je bent zeker niet de enige! Alleen moet je voor tips niet bij mij zijn, ik krijg na nog heel meer jaren therapieën nog steeds te horen dat ik mijn grenzen niet goed genoeg bewaak en nóg rustiger aan moet doen. Makkelijk gezegd, soms kost ademhalen bij wijze van spreken al moeite, ook maar mee stoppen dan :')

ik hoop voor je dat het bij jou in ieder geval snel beter gaat, is 10x niks zo hè als je jezelf niet meer herkend. Het is bij mij nu altijd de ik vóór de kortsluiting en de ik erna. En dat is vreselijk moeilijk inderdaad... sterkte!

**Geplaatst**: 06-04-21 08:42

Geplaatst: 06-04-21 08:42

Heftig hoor TS!

Hoe lang doe je dit nieuwe werk? Zijn de klachten ook samen daarmee weer begonnen of verergerd?
Hoe is je eigen gevoel erbij?

Het lijkt me heel zwaar voor je alleszins! Ik kan er weinig zinnigs over zeggen, weten je therapeuten er wel weg mee of weten zij het ook niet?

**Geplaatst**: 06-04-21 08:43

Geplaatst: 06-04-21 08:43

Misschien niet rustiger aan maar wel anders. Blijkbaar is en reistijd en een nieuwe werkplek en meer prikkels op die werkplek teveel van het goede. Vergeet niet dat therapie ook hee intensief is. Dat uurtje bij de therapeut is een schijn van wat er thuis verder gaat.

Is dit wel de juiste werkplek voor nu voor jou of is terug naar de manege beter voor je. Vanuit een goede omgeving weer verder zoeken

**Geplaatst**: 06-04-21 08:47

Geplaatst: 06-04-21 08:47

Herkenbaar. Niet dezelfde diagnose maar ik ben niet in staat hetzelfde te doen dan ik een paar jaar terug kon. Met harder werken ga je het nu ws niet meer redden, dan ga je weer achteruit in je herstel op lange termijn.
En ja rustig aan doen.... Dat is voor mij dus ook echt zon toverwoord waarvan ik denk hoe dan?!
Zelf probeer ik nu iedere week voor mezelf na te gaan hoe de week was en hoe ik m beleefd heb qua energieniveau. Ben ik ook maar iets te overprikkeld, dan betekend dat dat ik een stap terug ga naar de week ervoor waarin het wel goed ging. En dan van daaruit weer proberen iets uit te bouwen. Soms is dat heel moeilijk want je kunt niet altijd alles afzeggen en sommige dingen ' moeten ' ook.
Zoals ik je verhaal zo lees hoef je niet perse fysiek rustig aan te doen, maar wel mentaal. Heb je voor jezelf duidelijk welke dingen je veel energie kosten? Mijn tip zou zijn om (hoe poedersuiker het ook is) misschien even terug te gaan naar de situatie waarin je je wel red, en van daaruit verder te proberen hoe en wat.
En nee, dat is geen falen, en ook geen stap terug, maar goed voor jezelf zorgen

Wellicht is het ook een optie dat je qua werk wel iets fysieks blijft doen, en dan voor de mentale uitdaging prive iets oppakt. Dan kan je kiezen wanneer je mentale uitdaging wil, ipv dat het een 'moetje' is qua werk.

**Geplaatst**: 06-04-21 08:47

Geplaatst: 06-04-21 08:47

In jou geval:harder werken aan je rust pakken

.

Als het toch eens zo makkelijk zou zijn...
Heb je activiteiten waar je rustig van wordt in je hoofd? Voor mij werkt tuinieren goed, (lekker hersenloos onkruidjes plukken, maar toch geconcentreerd en fysiek bezig zijn)

Ook zou ik proberen om de mentale uitdaging niet in je "werk" te hebben, maar dat juist daarnaast op te zoeken, zodat het een "mag" ipv "moet" wordt. Lukt het een dag niet, jammer, proberen we het morgen weer. Door het in je werk op te zoeken leg je jezelf druk op (want je wil ze op het werk niet teleurstellen/goed presteren (al is het maar onbewust) en creëer je dus extra prikkels.

Probeer daarnaast een planning te maken (met activiteiten én geplande rust) die goed haalbaar is, liever gedurende de dag nog wat extra doen als dat er punten zijn waar je niet aan toe komt. Wederom vanwege de jezelf opgelegde verplichtingen.

En bedenk je, ook al mislukt alles wat je op een dag wou doen, je hebt wel je best gedaan om aan je herstel te werken, en alleen die intentie is al een dikke 10 waard

.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-21 08:48

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-21 08:48

Zeedraakje: pffff het is inderdaad moeilijk. De balans vinden is zo moeilijk en je gaat er zo snel overheen. Dodelijk vermoeiend. Ook voor jou sterkte!

Poes: ik doe dit nieuwe werk nu een paar weken en sindsdien is het veranderd. Vandaar dat mijn psycholoog ook voorstelde om het eens even op on hold te zeggen om te kijken wat dat doet. Ik kon mezelf prima redden thuis en ik was redelijk stabiel tot een paar weken terug, maar ik wil zo ontzettend graag weer werken.

Belle_boef: die werkplek moeten we nu gaan onderzoeken inderdaad. De manege valt af, omdat het voor mij daar in de loop van de tijd meer energie kostte dan het mij opleverde, omdat ik te weinig uitdaging had.

**Geplaatst**: 06-04-21 08:54

Geplaatst: 06-04-21 08:54

Hoe zien je dagen er uit als je thuis bent? Plan je op een dag genoeg momenten om even op adem te komen?
Ik heb 1 keer een flinke burn out gehad en 3 keer bijna. Ik heb nu eindelijk pas een beetje geleerd hoe ik op de rem kan trappen en wanneer ik dat moet doen.

Ik ben begonnen met het maken van een overprikkelingsoverzicht. Wat zorgt voor prikkels en hoe merk ik dat ik overprikkeld begin te raken? En als ik dan overprikkeld ben hoe zorg ik dat ik weer in groen kom? Het duurde even voor ik echt begon te herkennen waar het mis ging, maar ik ben de laatste 2 maanden vrijwel niet meer in oranje geweest omdat ik het op tijd herkende.

Goed voor jezelf zorgen moet echt op 1 staan. Ga een paar keer per dag even rustig zitten met een kopje koffie/thee. Ga een uurtje wandelen, neem een lekker bad, verplicht jezelf even niets te doen.

Laatst bijgewerkt door zonnebloem18 op 06-04-21 08:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 06-04-21 08:58

Geplaatst: 06-04-21 08:58

Druif_01 schreef:
Overigens word ik begeleid door twee psychologen (ik heb nog/weer traumatherapie), mijn huisarts en mijn re-integratiecoach, dus alles gaat in overleg/op advies.

Kunnen die je dan niet vertellen hoe 'rustig aan doen' er voor jou uit zou kunnen zien? Het is praktisch onmogelijk om goed antwoord te geven op je vraag zonder je achtergrond te kennen, wat je allemaal al hebt gedaan en wat je nu doet. Ik zou deze vraag dus eerder aan je hulpverleners voorleggen dan aan Bokt.

Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-21 08:59

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-21 08:59

Rintah schreef:
Ook zou ik proberen om de mentale uitdaging niet in je "werk" te hebben, maar dat juist daarnaast op te zoeken, zodat het een "mag" ipv "moet" wordt. Lukt het een dag niet, jammer, proberen we het morgen weer. Door het in je werk op te zoeken leg je jezelf druk op (want je wil ze op het werk niet teleurstellen/goed presteren (al is het maar onbewust) en creëer je dus extra prikkels.

Ik vind dit echt wel een goede, die ga ik zeker even meenemen. Het probleem is dat ik mezelf, zonder het te merken, direct weer druk opleg. Ook al ligt er op mijn huidige werk echt 0 druk en weten ze van de situatie. Het zou best iets kunnen zijn om eens te kijken naar bijvoorbeeld een cursus oid (thuisstudie) en daarnaast iets van koffie rondbrengen in een bejaardenhuis (ik noem maar iets). Ik wil mezelf namelijk wel graag ‘nuttig’ maken en bezig zijn (binnen de perken :roll:

)

Bernoe: dat wordt nu ook het idee inderdaad, terug naar toen het wel goed ging en opnieuw beginnen. Een agenda hou ik al bij om te zien wat ik op een dag doe. Geeft veel inzicht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-21 09:06

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-21 09:06

Vanillia, uiteraard heb ik die vraag ook aan mijn hulpverleners gesteld, maar ik vind het ook fijn om tips te krijgen van anderen die, misschien, in hetzelfde schuitje zitten.

Zonnebloem, ik weet inmiddels wat mijn prikkels zijn en ook hoe ik merk dat het teveel word. Beetje jammer alleen dat het me maar niet wil lukken om daar vervolgens aan toe te geven. Daar word in mijn therapie ook hard aan gewerkt, maar dat gaat helaas niet zo snel. Ik probeer ook niet teveel activiteiten achter elkaar te doen. Mijn psycholoog zei ooit dat ik té efficiënt ben. Ik doe het liefst alles achter elkaar, want dan ben ik toch bezig. Dat werkt dus niet voor mij. Dus het is telkens 1 activiteit en dan even weer terug. In de praktijk gaat dat iets minder soepel

**Geplaatst**: 06-04-21 09:21

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst: 06-04-21 09:21

Zou het dan voor je kunnen helpen om met tijdvakken te werken ipv activiteiten? Dus ipv "even stofzuigen, en dan ook nog even de keuken dweilen en planten water geven" naar "een (half)uur huishouden". En eventueel een wekker/alarm zetten zodat je niet toch stiekem te lang door gaat

Dan eerst rustig kop thee drinken/halfuurtje liggen, en daarna dan weer een halfuurtje wat doen

**Geplaatst**: 06-04-21 10:26

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst: 06-04-21 10:26

Ik heb in het begin gewerkt met timers. Na 30 minuten ging de tuner af en moest ik 15 minuten pauze houden. Voelt in het begin onzinnig, maar ik merkte de eerste avond al meteen dat ik veel makkelijker in slaap viel.

**Geplaatst**: 06-04-21 10:49

Geplaatst: 06-04-21 10:49

Heel herkenbaar. Ik heb ook ptss en ging maar door ook al was ik op en moest ik echt kalmer aan doen. Tot 2 weken geleden mijn lichaam en geest letterlijk hebben laten weten dat het genoeg was. Het resultaat was dat ik 3 dagen met ongecontroleerd schudden, trillingen en krampen in het ziekenhuis lag. Neurologisch alles uitgesloten.

Ik weet hoe moeilijk het is maar luister alsjeblieft naar je lichaam. Ik deed het niet en nu nog (ik kan net 200 meter lopen zonder in te storten terwijl ik elke dag wandelingen van minstens 4-5 km maakte en veel fietste) vind ik het heel moeilijk om heel kalm aan te doen. Maar ik wil dit echt niet nog een keer meemaken.
Psychische klachten die zich lichamelijk uiten.

Veel sterkte en een dikke virtuele knuffel.

**Geplaatst**: 06-04-21 10:54

Geplaatst: 06-04-21 10:54

Heel herkenbaar! Ik heb ook PTSS en werd na 1.5 jaar thuis zitten en 6 uur vrijwilligerswerk op de manege stapelgek. Ik wilde nuttig zijn.
Daarom ben ik gaan studeren, een studierichting waarbij ik veel triggers tegenkom want ik wil mijn heftige ervaringen omzetten in iets positiefs. Ik sta zeker nog steeds achter die keuze maar de makkelijkste weg is het niet, en ik maak binnen mijn studie ook niet altijd de keuzes die verstandig zijn voor mezelf. Ik leg mezelf veel druk op om te bewijzen dat ik het allemaal echt nog wel kan, ik wilde niet op mijn 21e al gehandicapt zijn (ik loop er al 4 jaar mee). Inmiddels heb ik door de stress en spanning ook een hoop fysieke klachten ontwikkeld.
Ik heb nog niet de juiste oplossing of therapie gevonden maar ik ga mijn eigen hulphond opleiden en die gaat me helpen om mijn grenzen eerder op te merken. Op die manier hoop ik de dagen een beetje beter door te komen.

**Geplaatst**: 06-04-21 12:45

Geplaatst: 06-04-21 12:45

Druif_01 schreef:
Het klinkt zo simpel: ‘je moet het rustig aan doen’, maar hoe doe je dat?

Ik ben van nature een energiek en enthousiast persoon. Voor mezelf streef ik altijd naar beter en ik wil alles goed doen. Als iets niet lukt, moet ik harder werken, beter mijn best doen zodat het wél lukt.

Perfectionisme is een uitstekende eigenschap, daar moet je trots op zijn en beslist niet van af.
(Angst om fouten te maken is van een ander kaliber.)

Citaat:
Om arbeidsritme op te bouwen, ben ik begonnen bij een manege in de buurt. Dat ging prima en ik zat uiteindelijk op 9 uur in de week (verdeeld over 3 dagen). Ik merkte dat ik mijn mentale uitdaging miste dus we zijn op zoek gegaan naar een nieuwe plek. Na veel zoekwerk iets gevonden waar ze meer dan open voor me staan...en nu loop ik volledig vast. Ik heb 2x in de week therapie en werk 1x 2 uur (met in totaal een uur reistijd daar nog bij) en ik red het niet. Ik ben ontzettend moe, ik krijg een black-out in de winkel, weet mijn pincode niet meer, kan niet op woorden komen, weet niet eens meer wat ik gister heb gegeten. Kortom: volledig overprikkeld. Fysiek is er niets aan de hand, ik sport en dat gaat prima.

Een paar jaar voordat ik zelf depressief werd, volgende ik college bij prof. Schreuder.
Hij leerde ons, 'dat als je de DSM erbij pakt, er geen echt verschil is tussen depressie en PTSS. (De DSM gebruikt iets andere woorden: 'slecht slapen' bij depressie, nachtmerries bij trauma, maar in modern slaaponderzoek is dat geen helder onderscheid. Etc.) Het enige onderscheid bleek uiteindelijk te zijn het cortisolgehalte. In ptss 'sta je op scherp', want gevaar - "daarna" zak je weg in depressie. Soms direct, soms na verloop van tijd (nader onderzoek gewenst). Cortisol is een stresshormoon, en als dat gehalte zakt, raak je depressief'.

De grote vraag is voor mij of jouw cortisolgehalte is gecheckt. (For some reason or the other: wat ik in het jaar 2000 leerde, is nog niet overal opgenomen in de praktijk.)
Liefst een soort van 24 uurs meting (dmv bijv speeksel) door je huisarts of als je die hebt psychiater, anders kun je naar een orthomoleculaire arts stappen.

En inmiddels hebben we de polyvagale theorie van prof Stephen Porges. Waar depressie gezien wordt als 'dorsal vagal shutdown', wat een directe of verlate reactie op trauma (of heftige schrik, te lang te veel stress etc etc) is. (Neus vooral rond op YouTube, sommige filmpjes zijn gewoon ook fijn om naar te kijken - en kijk ook eens naar de basic exercise van Stanley Rosenberg.)
En dat het goed is, om door middel van veiligheid en menselijk contact iedere keer 'dat je de ladder afdonderd naar shutdown, weer op te klimmen tot en met rust en 'sociale betrokkenheid'.

Citaat:
Nu roept iedereen dat ik rustig aan moet doen. En daar komt het: hoe doe ik dat? Zoals ik in het begin al zei ben ik gewend om harder te werken als iets niet lukt, maar hoe harder ik nu mijn best doe, hoe slechter het gaat. Mijn re-integratie gaat weer even op on hold voor drie weken om te kijken wat dat doet, maar ik loop volledig vast. Ik ga er vanuit dat ik niet de enige ben die dit heeft, dus ik hoop op tips of misschien lotgenoten.

Heel frustrerend...!

...ik heb trouwens een jaar oid geroepen 'ik kan niet denken, mijn hersens staan stil' - dat is wat stress met een mens doet. (In standje 'overleven' vindt moeder natuur dat je op reflexen moet overleven, daar zijn ze voor, nadenken kost maar tijd, 'dus staan je hersenen stil'. Alles vergeten, niet op woorden kunnen komen, etc etc.)
Ook heel frustrerend !!

**Geplaatst**: 06-04-21 12:55

Geplaatst: 06-04-21 12:55

Als ik je verhaal zo lees dan vraag ik me vooral af waarom je aan het reïntegreren bent terwijl je nog ziek bent?
Dat lijkt mij zeer onverstandig.
Zeker gezien je lichaam en geest zo protesteren en je zaken duidelijk nog niet anders aanpakt.
Daar valt nog veel winst te behalen en ligt ook de sleutel; zolang je dat niet doet kom je niet vooruit of val je snel weer terug (zoals ook het geval is naar wat ik zo lees).
Los eerst het probleem op, wordt eerst beter. En ga dan pas (oefenen met) jezelf belasten (reïntegreren) qua werk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-04-21 13:28

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-04-21 13:28

Barbalala, een terechte vraag! Mijn traumabehandeling was afgerond dus ben ik gaan reïntegreren. Helaas een terugval gehad waardoor emdr opnieuw opgestart diende te worden. Hierna ging het beter en wilde ik graag weer iets gaan doen, maar helaas wordt dat echt teveel.

Wat je zegt klopt: ik ben ziek, maar om de een of andere reden wil ik daar, na twee jaar, nog steeds niet aan. Als ik dat eenmaal accepteer, zal dat ook een hoop schelen.

**Geplaatst**: 06-04-21 14:47

Geplaatst: 06-04-21 14:47

Druif_01 schreef:
Barbalala, een terechte vraag! Mijn traumabehandeling was afgerond dus ben ik gaan reïntegreren. Helaas een terugval gehad waardoor emdr opnieuw opgestart diende te worden. Hierna ging het beter en wilde ik graag weer iets gaan doen, maar helaas wordt dat echt teveel.

Wat je zegt klopt: ik ben ziek, maar om de een of andere reden wil ik daar, na twee jaar, nog steeds niet aan. Als ik dat eenmaal accepteer, zal dat ook een hoop schelen.

Daar heb je een heel goed punt, vechten tegen het ziek zijn kost enorm veel energie die je veel beter kunt gebruiken. Het accepteren is wel het moeilijkste van het hele proces vind ik zelf, moeilijker dan de traumabehandeling

**Geplaatst**: 06-04-21 15:07

Geplaatst: 06-04-21 15:07

[***] schreef:
Heel herkenbaar! Ik heb ook PTSS en werd na 1.5 jaar thuis zitten en 6 uur vrijwilligerswerk op de manege stapelgek. Ik wilde nuttig zijn.

Wat is jouw definitie van nuttig dat je vrijwilligerswerk daar niet onder rekent?

**Geplaatst**: 06-04-21 15:11

Geplaatst: 06-04-21 15:11

tamary schreef:
[***] schreef:
Heel herkenbaar! Ik heb ook PTSS en werd na 1.5 jaar thuis zitten en 6 uur vrijwilligerswerk op de manege stapelgek. Ik wilde nuttig zijn.

Wat is jouw definitie van nuttig dat je vrijwilligerswerk daar niet onder rekent?

Ik heb voor mezelf hogere eisen dan kinderen helpen met pony's opzadelen en iedere dag toekijken op de manege hoe de paarden niet goed genoeg verzorgd werden.
Ik zie dat het verkeerd over kon komen, ik zie vrijwilligerswerk zeker als nuttig. Het was niet mijn bedoeling om al het vrijwilligerswerk over één kam te scheren, maar op deze plek voelde ik me niet nuttig genoeg. Ik wil heel graag een verschil kunnen maken en dat ga ik in de forensische wereld zeker kunnen.

**Geplaatst**: 06-04-21 15:14

Re: Rustig aan doen, maar hoe doe je dat?

Geplaatst: 06-04-21 15:14

... en misschien is het een idee om
(naast de cortisol bepaling)
emdr te doen op 'ik wil nuttig zijn' (daar is niets mis mee...!!!)
- en het gevoel te onderzoeken dat toch maakt dat je over een grens gaat. (Zoiets als 'ik voel me vreselijk als ik aan de kant sta', wat soms ook beslist geen feestje is.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-21 14:22

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-21 14:22

Susanne, ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Vrijwilligerswerk is altijd nuttig, maar het moet ook nuttig voor jezelf zijn. Althans, dat is wel wat ik zoek.

Janneke, ik heb ook schematherapie waar deze vraagstukken worden behandeld.