Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-02-21 12:18

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 26-02-21 12:18

TS ik vind je heel dapper dat je hier je verhaal duft te vertellen! Nu moet je nog een keer net zo dapper zijn om dit bij je huisarts neer te leggen, geef duidelijk aan dat je er zelf niet meer uit komt en dat je hulp nodig hebt! Je huisarts zal je doorverwijzen naar een psychische hulpverlener. Ook daar zul je je héle verhaal opnieuw moeten vertellen. Dat is niet leuk maar wel noodzakelijk om jou de juiste hulp te kunnen bieden.

En ook jij verdient het dat je uit je vicieuze cirkel komt! Het zal tijd kosten dus heb veel geduld maar hou vol! De eerste stap heb je al gezet namelijk het herkennen van je problemen en daar wat aan willen doen!

Ik wens je onwijs veel kracht en wijsheid toe! En mocht je vragen hebben of gewoon even willen ventileren dan mag je me altijd ff een berichtje doen.

**Geplaatst**: 26-02-21 12:39

Geplaatst: 26-02-21 12:39

Hoi meis,
Schaduw of niet, wat GOED om het allemaal eens op te schrijven...! +:)+

Ik geloof grif dat het lastig was, en ik hoop dat het wat opluchtte.
"Hij had sex met mij, terwijl ik dat overduidelijk niet wilde" - huuuuu! In alledaags Nederlands, verkrachting. :(:)

Verkrachting trekt diepe sporen, en die zijn anno nu goed te genezen. +:)+

Jezelf haten, jezelf vier vinden, jezelf straffen - heel verdrietig. En voor mij als incestvrouw heel bekend en heel begrijpelijk. En ondertussen 'verdwijnt alle kleur' uit je leven, het wordt 'overleven', ieder beetje stress: 'wham, uitlaatklep nodig!'

Ik vond het ontzettend rot om te lezen, dat wanneer je dan, niet zonder moeite iemand in vertrouwen neemt, je 'de kous op de kop' kreeg, brrr, wat een ijkoude douche! :(:)

En daarvoor had je al gedoe met eten... (Ik hoop dat dat nu een beetje stabiel is!)

Ooit was er een onderzoek onder incestvrouwen (net niet wat jou aangedaan is, maar er zijn overeenkomsten) waaruit bleek dat relatief veel incestvrouwen als prostituée werkten. (Andermaal, maak je eigen vertaalslagen!)
Kortom: sex als uitlaatklep komt vaker voor.
(In de trauma theorieën die ik voor mijn werk las, komt een term voor: 'de dwang of drang om het trauma te 'herhalen''.)
En doorgaans is dat iets, wat je niet even stop zet.
Uiteraard is het wel te stoppen, maar dan praten we over verwerken. We leven in 2021 en dit kan uitstekend. :(:)

Stap idd naar de huisarts. In theorie hoeft hij niet te weten wat jouw uitlaatklep is, wie verkrachting is aangedaan krijgt sowieso psychologische hulp.
"Het hele verhaal" hoef je pas later te vertellen. Enne: alleen als de psychologe in kwestie voor jou enigszins veilig en vertrouwd voelt. (Echt vertrouwen moet groeien, maar als je alleen maar 'afstand' voelt, vraag je om iemand anders.)

En nog even wat de huisarts betreft: afhankelijk van details die je hier niet per se hoeft te delen, wellicht kan het wel verstandig zijn, om je huisarts ....in laten we zeggen tweede instantie.... voor te leggen 'dat je wellicht minder safe sex gehad hebt', en een medisch gesprek te hebben over jouw lichamelijke veiligheid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-02-21 00:37

Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-21 00:37

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties. Ook de mensen die mij via PB een bericht hebben gestuurd. Ik zal zoveel mogelijk antwoorden.

@Suzanne F.
Nee ik laat mij er niet voor betalen. Ik heb het geluk dat ik me geen zorgen over financiële dingen hoef te maken. Het stelt mij op een vreemde manier gerust om te horen dat dit vaker voor komt.

@anjali
Een relatie lijkt mij zoals vele met mij niet een verstandige keuze. Zoals iemand anders al zei moet ik eerst leren om van mezelf te houden voordat ik ook van iemand anders kan houden. Afgelopen zomer heb ik wel een hele leuke jongen ontmoet van ongeveer mijn leeftijd (Ik noem hem B). Van beide kanten was er meer dan vriendschap maar beide niet echt verliefd en niet klaar voor een relatie. Hij is de enige persoon aan wie ik mijn verhaal (gedeeltelijk) heb verteld. Hij reageerde heel begripvol en wou er ,als ik er behoefte aan had, met mij over praten. Vanaf het begin heb ik hem verteld dat hij op dat moment niet de enige was waar ik mee naar bed ging en hij respecteerde dat dat mijn keuze was. Echter heb ik hem uiteindelijk heel erg pijn gedaan en zijn we met ruzie "uit elkaar" gegaan. Dit was weer het begin van een slechte periode waarin ik mezelf weer een vreselijk naar persoon vond.

Naast de betekenisloze seks heb ik nu 2x gehad dat ik iemand leerde kennen waar ik wel prettige kriebels van kreeg. En telkens vanaf moment 1 voelde ik me weer k*t. Een tijdje geleden schreef ik in mijn boek:
"The more I get to know what a wonderful person you are, the less I like myself."
Dus nee, een relatie zie ik voorlopig niet gebeuren.

@Peuk
Momenteel is alleen B die weet wat er gebeurd is en waarom ik met meerdere jongens/mannen naar bed ga. M'n vriendin die ik het probeerde te vertellen weet voor een groot deel wel over mijn seksuele activiteit en dat ik een trauma heb. Echter hebben wij dit dus nooit meer verder besproken. Verder is er niemand die hier van af weet en dat wil ik graag zo houden.

@Suuszels
Het sociale team klinkt voor mij wat laagdrempeliger om naartoe te gaan dan naar een psycholoog. Ik zal er eens naar kijken. Bedankt voor de tip en je lieve berichtje.

@Rytir
Kan me erg in je bericht vinden. Voor het trauma was ik gemiddeld denk ik ook al actiever om seksueel gebied dan leeftijdsgenoten. Nu na het trauma kan ik ook onderscheid maken in normale seks omdat ik iemand een leuk persoon vind en seks voor de seks. Bij dat laatste gaat het om steeds mijn eigen grenzen verleggen en kijken hoe goed ik het "spelletje" kan spelen en sturen.
Verder vind ik het inderdaad best een grote stap om naar de huisarts te stappen. Er zijn weken dat ik niet het gevoel heb dat ik er last van heb of dat ik er over wil praten. Dan vind ik het allemaal wel prima zo en weet hou ik me vast aan de gedachten dat er tijden komen dat ik me wel heel gelukkig voel.

@Mand
Bedankt voor het aanbod. Zodra ik wat meer tijd heb om overal op te reageren zal ik je een PB doen. Heel lief in ieder geval!

@WowAmigo
Wat jij zegt over iemand die van buitenaf kan kijken en patronen kan herkennen, dat lijkt mij inderdaad wel fijn. Vind het zo lastig om hulp van een vreemde te vragen (psycholoog in dit geval). Niet omdat ik bang ben dat ze mij veroordelen, maar dat ik niet als individu wordt gezien waar meer achter zit dan alleen mijn verhaal.

@verootjoo
Ben het helemaal met je eens wat een relatie betreft, zoals hierboven ook al besproken. Alleen het woord kwetsbaarheid struikel ik een beetje over. Ik voel mij namelijk helemaal niet kwetsbaar. Ik ben mij erg bewust van de positie die ik aanneem als ik met deze mannen afspreek. Het is psychologisch spelletje geworden; krijg ik wat ik wil, en krijgt hij wat hij wilt? Wat doet hij als ik me op deze manier gedraag en hoe past hij zich aan als ik opeens dit doe? Daarnaast heb ik tot nu toe nog niemand ontmoet die kwade bedoelingen had in de zin van mij pijn willen doen of ergens toe dwingen.

@Janneke2
Bedankt voor je uitgebreide post en het delen van jouw verhaal. Ik weet niet waarom, maar telkens bij het lezen van een verhaal zoals die van jou, voel ik me schuldig. Schuldig dat ik hulp vraag, terwijl er zoveel ergere dingen gebeuren.
Over het eten: het is een hele tijd weer goed gegaan. Ik at gezond, had een gezonde hoeveelheid beweging en een gezond gewicht waar ik me goed bij voelde. Maar heb afgelopen weken weer vreselijke vreetbuien gehad en ben bang dat ik weer aan kom.
Jouw laatste zin is erg confronterend. Tegen beter weten in is het inderdaad niet altijd safe geweest en dat is een van de redenen dat ik mezelf zo vies vind. Hierop heb ik echter wel al actie op ondernomen, dus over mijn lichamelijke gezondheid hoef ik me momenteel geen zorgen meer te maken.

Het heeft me ruim een uur gekost om alles te lezen en om deze reactie te schrijven. Zoals ik al eerder zei vind ik het erg moeilijk om te verwoorden wat ik voel en hoe ik over dingen denk. Ik waardeer al jullie berichten en adviezen en ik zal hier zeker iets mee doen. Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik niet op iedereen heb gereageerd. Het kost me een hoop energie merk ik.

**Geplaatst**: 27-02-21 00:52

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 00:52

Ik ben trots op je hoe je hier allemaal op reageert!

Het komt altijd goed

**Geplaatst**: 27-02-21 02:52

Geplaatst: 27-02-21 02:52

Ts, wat zijn jouw doelen in je leven? Wat wil jij bereiken?

**Geplaatst**: 27-02-21 03:05

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 03:05

Ts je hebt zeer uitgebreid gsschreven. Wat me opvalt is, en dit is geen kritiek enkel een observatie, dat je nergens reageert op vele berichten die een bezoek aan de huisarts adviseren. Mag ik vragen waarom je hier niets op of over zegt?

**Geplaatst**: 27-02-21 03:36

Geplaatst: 27-02-21 03:36

Maartje1990 schreef:
Ts je hebt zeer uitgebreid gsschreven. Wat me opvalt is, en dit is geen kritiek enkel een observatie, dat je nergens reageert op vele berichten die een bezoek aan de huisarts adviseren. Mag ik vragen waarom je hier niets op of over zegt?

Ik wilde precies hetzelfde typen.

**Geplaatst**: 27-02-21 11:07

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 11:07

Het is best wel heel knap dat je nu al zo goed rationeel kan reflecteren op alle posts. Heeft je inderdaad misschien wat tijd gekost (En was vast qua emoties niet makkelijk) maar je hebt het wel maar mooi gedaan! Dat helpt je denk ik, en hoop ik, weer een stap verder. Ik ga wel weer dezelfde vraag stellen; durf je meer hulp te vragen (beginnend bij de huisarts)? En zo niet, wat houdt je tegen?

**Geplaatst**: 27-02-21 11:44

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 11:44

Tsjonge, wat een verhaal TS. Knap dat je er open over durft te vertellen hier.

Ik wil je toch ook adviseren om je huisarts in vertrouwen te nemen, in ieder geval over je trauma.

**Geplaatst**: 27-02-21 13:08

Geplaatst: 27-02-21 13:08

Allereerst, heel goed dat je je verhaal hier deelt... ik herken mijzelf ook wel in bepaalde gedeeltes van jouw verhaal, voor mij was toentertijd de doorslag om te stoppen toen mijn vertrouwen beschadigd werd en ik in 1 x het contact met mijn hele omgeving verbrak. Ik ben toen gaan reizen, in mijn eentje, en dit heeft mij echt heel erg geholpen toentertijd. Ik ben 3 maanden naar Amerika gegaan, en nog vele andere reizen gemaakt. Het klinkt misschien als wegvluchten maar ik zag het meer als mijzelf herontdekken. Als je er verder over wil praten, je mag mij altijd een berichtje sturen :+:

**Geplaatst**: 27-02-21 13:17

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 13:17

Heb je overwogen om aangifte te dien van de verkrachting?

Want dat is het. Sex zonder dat je het wilt is verkrachting, en nooit de schuld van het slachtoffer. Nooit...

**Geplaatst**: 27-02-21 13:23

Geplaatst: 27-02-21 13:23

troi schreef:
Heb je overwogen om aangifte te dien van de verkrachting?

Want dat is het. Sex zonder dat je het wilt is verkrachting, en nooit de schuld van het slachtoffer. Nooit...

Aangifte is geen oplossing voor haar probleem en maakt het wellicht wel nog erger. Het gaat erom hoe nu verder voor haar, niet om opnieuw weer dat trauma te herbeleven.

**Geplaatst**: 27-02-21 13:29

Geplaatst: 27-02-21 13:29

Rennie89 schreef:
troi schreef:
Heb je overwogen om aangifte te dien van de verkrachting?

Want dat is het. Sex zonder dat je het wilt is verkrachting, en nooit de schuld van het slachtoffer. Nooit...

Aangifte is geen oplossing voor haar probleem en maakt het wellicht wel nog erger. Het gaat erom hoe nu verder voor haar, niet om opnieuw weer dat trauma te herbeleven.

Ik denk dat ze dat prima zelf kan beslissen.

Mijn suggestie komt voort uit meerdere overwegingen, en erkenning van de misdaad is er 1. Ze schrijft er dermate laconiek over dat ik me afvraag of ze werkelijk snapt dat zij hierin slachtoffer is van een misdaad en niet iemand die ‘even pech had, misverstandje kan gebeuren’...

**Geplaatst**: 27-02-21 13:33

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 13:33

Dit is te groot en te ingrijpend om alleen op te lossen dus inderdaad, naar de huisarts, print desnoods je eerste post uit en schuif hem die onder de neus. Je gaat niet op adviezen in om de huisarts te bezoeken maar die is er niet voor niets, heeft geheimhoudingsplicht dus dat is de eerste stap op weg naar een gezond leven.

**Geplaatst**: 27-02-21 13:39

Geplaatst: 27-02-21 13:39

troi schreef:
Ik denk dat ze dat prima zelf kan beslissen.

Mijn suggestie komt voort uit meerdere overwegingen, en erkenning van de misdaad is er 1. Ze schrijft er dermate laconiek over dat ik me afvraag of ze werkelijk snapt dat zij hierin slachtoffer is van een misdaad en niet iemand die ‘even pech had, misverstandje kan gebeuren’...

Sowieso is dat aan haar om te beslissen en als je aangifte wilt doen is dat alleen maar goed. Maar ik denk echt dat er veel meer voor nodig is dan erkenning geven van dat het verkrachting is om dit gedrag te stoppen. Ze gebruikt seks nu als uitlaatklep, iets wat veel bij slachtoffers gebeurt. Aangifte alleen is niet de oplossing voor het probleem. Daar komt echt veel meer bij kijken om alles te verwerken.

**Geplaatst**: 27-02-21 13:39

Geplaatst: 27-02-21 13:39

Rennie89 schreef:
troi schreef:
Ik denk dat ze dat prima zelf kan beslissen.

Mijn suggestie komt voort uit meerdere overwegingen, en erkenning van de misdaad is er 1. Ze schrijft er dermate laconiek over dat ik me afvraag of ze werkelijk snapt dat zij hierin slachtoffer is van een misdaad en niet iemand die ‘even pech had, misverstandje kan gebeuren’...

Sowieso is dat aan haar om te beslissen en als je aangifte wilt doen is dat alleen maar goed. Maar ik denk echt dat er veel meer voor nodig is dan erkenning geven van dat het verkrachting is om dit gedrag te stoppen. Ze gebruikt seks nu als uitlaatklep, iets wat veel bij slachtoffers gebeurt. Aangifte alleen is niet de oplossing voor het probleem. Daar komt echt veel meer bij kijken om alles te verwerken.

Ze zegt toch ook niet dat dat een oplossing is.

**Geplaatst**: 27-02-21 14:00

Re: Even m'n ei kwijt...

Geplaatst: 27-02-21 14:00

Wat dapper dat je deelt TS!

Wat ik je wil zeggen: hoe je reageert, vroeger en nu, is een logische reactie van je lijf en zenuwstelsel. Je voelde je onveilig, en probeerde die veiligheid te vinden.

Dat dat op manieren gebuerde en gebeurt waar je niet blij van wordt, is natuurlijk een hele goede reden om daar iets aan te doen.

Wat ik heb geleerd over traumatische ervaringen (want dat zijn dit!) is dat de eerste stap compassie is. Liefdevol naar jezelf kunnen kijken en zien: 'ik deed wat ik kon binnen de mogelijkheden die ik had. Ik wilde mezelf beschermen, mezelf de veiligheid bieden die ik niet vond in mijn omgeving.'

Ik zou je aanraden mensen in je omgeving te vinden die je kunnen helpen in dit proces. Een trauma-geinformeerde therapeut, een goede psycholoog, desnoods een vertrouwenspersoon waar je je verhaal zonder oordeel bij kwijt kunt.

Acties komen altijd voort uit onderliggende dingen. Met een goede begeleider zou je kunnen gaan kijken naar wat er is. Misschien een behoefte aan veiligheid, gezien worden, erkend worden. Door daar aan te werken bouw je een stevig fundament, een stevige basis in jezelf - en daarmee kun je je acties veranderen.

Weet dat het geen snelle weg is, en geen weg met shortcuts - maar wel een weg waarbij dingen werkelijk veranderen.