Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-21 21:38

Gegeneraliseerde angststoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-21 21:38

Dit topic open ik niet voor mijzelf, ik maak me nogal zorgen om mijn beste vriendin. Ik wil haar privacy zeker in acht nemen dus wil verder over haar persoonlijk niet teveel kwijt, maar ik zit wel een beetje met mijn handen in het haar op dit punt.

Sinds ongeveer 3 jaar kampt mijn vriendin met een gegeneraliseerde angststoornis, wat de oorzaak hier precies van is is onbekend maar de huisarts zag wel een relatie met de hoeveelheden alcohol en drugs die al op jongere leeftijd zijn gebruikt waardoor er schade in de hersenen is ontstaan.
Die angststoornis is natuurlijk enorm vervelend voor haar en voor de mensen om haar heen. De stoornis omvat kleinere angsten zoals bijvoorbeeld het wenken van een ober of iemand opbellen, maar zorgt het laatste jaar voor grotere gevolgen. Zo is mijn vriendin gestopt met haar opleiding, onder het mom van een tussenjaar, maar ze heeft me verteld dat ze het niet aankan in verband met examens, faalangst en presentaties geven en dus weet ze niet of ze nog ooit gaat beginnen met een nieuwe opleiding.
Ze komt op dit moment haar huis nauwelijks uit en ziet alleen familieleden en mij zo af en toe.
Het heeft daarnaast zeer regelmatig paniekaanvallen en deze worden mede getriggerd door alcoholgebruik. Hierdoor is al vaker tijdens een avondje borrelen of stappen niet leuk afgelopen voor haar maar ook voor de rest, ik heb toen ook aangegeven aan haar dat het echt beter is als ze matig doet met alcohol maar dat neemt ze niet helemaal van me aan. Ze ligt tot heel erg laat in bed iedere dag (+- 13:00 soms zelfs nog later) en gaat ook weer heel laat slapen.
Ik maak me zorgen om haar, ze isoleert zichzelf en is heel erg goed in slachtoffer spelen door regelmatig anderen de schuld te geven van haar isolement, dat niemand haar meevraagt bijvoorbeeld. Ik weet dan vaak ook niet of het daadwerkelijk zo erg is of dat ze het wat overdrijft. Daar wil ik liever ook niet over oordelen, dat kan ik ook niet aangezien ik zelf niet met deze angsten kamp.
Ze heeft een periode bij een psycholoog gelopen, hier voerde ze eenmaal per week gesprekken maar dat heeft heel weinig voor haar opgeleverd. Binnenkort gaat ze met een nieuwe psycholoog praten die ook beter aansluit op haar levensstijl (mbt religie) maar behalve dat doet ze eigenlijk niets behalve binnen in huis hangen en televisie kijken sinds ze is gestopt met haar opleiding. Ik bezoek haar regelmatig en vraag haar ook weleens naar mij te komen, neem haar ook weleens mee naar mijn vriendinnenclubje om haar onder de mensen te brengen maar zelfs dat vind ze te 'eng' waardoor ze liever thuis blijft.
Ik probeer regelmatig met haar hierover te praten maar meestal wilt ze hier niet over praten of wimpelt ze het af. Ik heb het ook al een tijdje geleden met haar gehad over medicatie maar daar wilt ze niet aan beginnen. Een andere vriendin van mij heeft ook een angststoornis en slikt medicatie die ontzettend goed helpt, dus ik zie hoe het ook kan.

Ik vind het enorm rot voor haar en wil haar zo graag helpen maar heb het gevoel dat mijn hulp totaal niet aanvaard wordt. Ik merk ook steeds vaker dat de vriendschap hieronder lijdt en dat vind ik natuurlijk al helemaal niet leuk. Moeilijk om hiermee om te gaan.
Zijn er mensen op bokt die eenzelfde situatie hebben meegemaakt of ervaring hebben met een gegeneraliseerde angststoornis?

**Geplaatst**: 03-02-21 02:01

Geplaatst: 03-02-21 02:01

Ja, ik.

Sowieso is het heel belangrijk om te weten dat angst subjectief is.

Met andere woorden, iedereen ervaart angst op een andere manier, en wordt getriggerd door andere dingen.

Zodoende heeft iedereen een eigen realiteit. Dat maakt het soms lastig om je in te leven in een ander, vooral als diegene kampt met iets dat heel abstract is voor jou, in dit geval de (buitenproportionele) angsten van je vriendin.

Veel mensen gaan met hun angsten om door relativeren: "Ís dit eigenlijk wel zo eng?" Als je goed in je vel zit en de situatie rationeel kunt bekijken dan is dit een prima manier (en merk je dat mensen dit (vaak ongevraagd) ook op anderen toepassen - "Joh, wat is het ergste dat kan gebeuren?"). Maar als je angst zo diep zit als bij je vriendin... dan is je grip op realiteit enigszins kwijt. :(:)

Vooropgesteld, een beetje angst is normaal en gezond. Het helpt je om te bepalen wat wel en niet gevaarlijk is, bijvoorbeeld, en in bedreigende situaties verhoogt het je concentratievermogen en reactiesnelheid. Als je op de snelweg een spookrijder zou tegenkomen, krijg je dankzij angst een adrenalinestoot, waardoor je binnen één tel het stuur omdraait zonder daarbij na te hoeven denken.

Maar als angst buitenproportioneel wordt, dan gaat het je deze lichamelijke reacties geven óók als je je niet in een bedreigende situatie voordoet, zoals hartkloppingen en negatieve gedachtes bij het gaan naar de winkel. Dat maakt angst vermoeiend, ingrijpend en beheersend, en dat zie je terug aan je vriendin: haar verstoorde slaappatroon (door oververmoeidheid), haar lamlendigheid en gebrek aan motivatie (beheerst worden door angst neemt ook je plezier weg), haar paniekaanvallen (zijn ingrijpend, vermoeiend), maar ook het idee dat zij wordt buitengesloten - of dat rationeel gezien nou wel of niet zo is, het is een gevolg van haar angst, en die zijn háár realiteit.

Het gevolg is dat ze zoveel mogelijk die moeilijke situaties uit de weg probeert te gaan. Daardoor lijkt het alsof ze haar eigen angsten indirect waarmaakt: door haar verstoorde dagritme heeft ze ook minder energie om dingen te ondernemen, door haar alcoholmisbruik maakt ze jullie uitjes ook minder gezellig, door haar lamlendigheid hebben mensen geen zin meer om haar uit te nodigen.

Jij kijkt mee vanaf de zijlijn en ziet dit gebeuren. En wat ik heel erg terugzie in jouw verhaal is dat je haar probeert te helpen om haar angsten te relativeren, en oplossingen voor haar te bedenken.
Dat is heel lief van je, maar... het geeft voor haar enkel het signaal af dat je haar niet begrijpt, haar problemen niet erkent of zelfs bagatelliseert. Hierdoor voelt zij zich niet gehoord en slaat ze jouw advies in de wind, waardoor jij het idee hebt dat je voor dovemansoren spreekt.

Ik kan me goed voorstellen dat dat voor jullie beide leidt tot frustratie. :(:)

Wat belangrijk is om te onthouden: je hoeft haar angst niet weg te nemen. Het is niet jouw taak om haar problemen op te lossen, hoe fijn dat ook zou zijn. Die verantwoordelijkheid ligt bij haarzelf.
Dus probeer de (onbewuste) verwachting dat ze luistert/advies aanneemt ook niet te stellen. Want dat is niet eerlijk voor haar (een verwachting die ze niet waar kan en/of hoeft te maken, immers ze is jouw geen verantwoording over haar leven verschuldigd), maar ook niet naar jou (zo stel je jezelf constant teleur).

Mijn advies is om te kijken naar hoe het wél lukt om nu vriendinnen met haar te zijn op een zo ongedwongen mogelijke manier. Doe dingen die jullie allebei leuk vinden of die het voor haar wat makkelijker maken (en daardoor ook voor jou). Haar nu meenemen naar vriendinnen/een borrel doen samen, dat leidt alleen maar tot frustraties, echter 'n uurtje koffiedrinken of een wandeling maken kan ook heel gezellig zijn! Door je te beperken tot zulke momenten worden jullie allebei niet geconfronteerd met dingen die frustraties in de hand werken en kunnen jullie allebei misschien even vergeten dat het niet zo goed met haar gaat. Of stel je voor dat naar de winkel gaan al wekenlang niet lukt en ze daardoor haar Tony-repen mist (ik zeg ook maar wat), dan kun je aanbieden dat samen te halen (desnoods wacht ze bij de ingang, dan is ze tóch mee geweest!) of om het mee te nemen voor haar. Op die manier laat je ook merken dat je om haar geeft.

En zo zijn er nog wel wat voorbeelden te bedenken.

Voor nu wens ik je in ieder geval veel succes. Je klinkt als een lieve vriendin.

overigens moet ik bekennen dat een aantal punten me doen denken in de richting van ADHD, uiteraard is de OP láng niet uitgebreid genoeg om daar überhaupt iets over te bepalen, maar als je vriendin nog verder onderzocht wordt dan is het wellicht de moeite waard om dit eens op te noemen aan haar...

**Geplaatst**: 03-02-21 02:47

Geplaatst: 03-02-21 02:47

Citaat:
Ik probeer regelmatig met haar hierover te praten maar meestal wilt ze hier niet over praten of wimpelt ze het af. Ik heb het ook al een tijdje geleden met haar gehad over medicatie maar daar wilt ze niet aan beginnen. Een andere vriendin van mij heeft ook een angststoornis en slikt medicatie die ontzettend goed helpt, dus ik zie hoe het ook kan.

Vraag wel hoe het gaat en of je haar ergens mee kan helpen.
Wilt ze niks erover zeggen (of maar even ergens kort over) dan is het klaar en moet de rest van de visite gewoon gezellig zijn.
Begin sowieso nooit over een ander en medicijnen dat dit wel gaat werken.
Dat weet je niet en dat is aan een psycholoog om met haar te bespreken.

Ik ken een paar mensen van dichtbij met een ernstige angststoornis waarbij nog geen 1 medicijn adequaat werkt.
Medicijnen hebben ook bijwerkingen die een ander probleem kan verergeren.

**Geplaatst**: 03-02-21 03:02

Geplaatst: 03-02-21 03:02

Ik heb zelf ook deze angststoornis en hoewel het voor iedereen anders is, lees ik toch een paar overeenkomsten.

Ik ben ook gestopt met school omdat ik de druk totaal niet aankon, sliep niet meer at niet meer, was mezelf echt helemaal kwijt.
Maar voor mijzelf wist ik wel waar het door kwam, ik ben heel erg gepest op school, heb een vrij lastige jeugd achter de rug en boven op dat alles, is mijn vader heel onverwacht overleden toen ik 13 was. Dus ik had een start punt voor therapie.

Ik ben jarenlang in therapie gegaan vanaf dat ik 15 ben tot mijn 23ste. Ik heb alles gezien van gezins therapie tot crisisdienst en alles ertussen. Heb medicatie gehad. Ben rond gestuurd en heb uiteindelijk de diagnose autisme gekregen met ptss, depressie en Adhd.

Ook ik heb moeite met uitgaan, en ben niet op mijn gemak in een winkel of restaurant. Ik ga ook onwijs laat slapen en sta soms heel laat weer op. Maar dit doe ik echt niet uit luiheid of onwil.
S nachts heb ik de meeste paniekaanvallen, lig uren wakker van vanalles en nog wat. En 's nachts is de enige tijd van de dag dat er niemand belt, niemand ineens aan mijn deur staat, en ik nergens heen moet. Als ik uren naar de muur wil staren kan dat.
Als ik dan de prikkel heb dat ik er vroeg uit moet, begint de paniek weer. Het aftellen, piekeren. Daarboven op slaap ik heel slecht met veel nachtmerries. Je levenstijl even aanpassen is voor mij echt heel lastig.

Therapie heb ik eigenlijk alleen voor mijn diagnose wat aan gehad. Voor de rest had ik er niks aan, je wordt te veel rond gestuurd. Er is te weinig verstand, te lange wachtlijsten en als je te complex wordt willen ze je niet meer behandelen.

Ik zou het echt niet waarderen als jij als mijn vriendin me zo probeert te helpen als ik heel eerlijk ben. Je zou mij te veel druk geven en dan sluit ik je buigen.
Van mijn vrienden verwacht ik geen therapie, of hulp. Zeker als je niet weet waar je het over hebt. Leren omgaan met mijn irrationele angsten is soms al moeilijk genoeg. Ik heb een constante strijd met mezelf in mijn hoofd en ik hoef daar geen buitenstaanders bij. Hoe goed je het ook bedoeld.

En daarbij is het in ieder geval in mijn geval best moeilijk om überhaupt nog een licht aan het einde van de tunnel te zien. Als je geen toekomst meer ziet, waarom zou je dan jezelf proberen te verbeteren. En dan kom je in een cirkel terecht, en die doorbreken moet iemand echt zelf doen. Voor zichzelf. Het heeft mij jaren gekost voor ik weer vrijwilligers werk ben gaan doen een paar keer in de week.

En dat doe ik nu nog steeds, drie keer in de week een paar uur, meer kan ik niet eens aan. Dat ziet er voor de meeste mensen uit als lui en niet willen werken. Maar die mensen realiseren zich niet dat ik iedere dag een soort oorlog in mijn hoofd heb met een enorm laag zelfbeeld. Alles wat ik doe, zeker als het iets stoms is kan jaren in mijn hoofd blijven hangen.
En vergeet niet dat ondanks dat ik me zeer bewust ben van de oliebol show die in mijn hoofd rond gaat. Dan ik er niet altijd wat aan kan doen.

En dit is dat allemaal nog zonder de corona oliebol die nu rond gaat en een wissel trekt op alles wat ik doe.

Sorry beetje lang en onsamenhangend verhaal maar hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik je probeer te vertellen.
Wees een vriendin, geen therapeut. En dit bedoel ik niet gemeen of iets naar jou. Want je hebt je vriendin obviously lief dat je haar zo probeert te helpen. Maar het blijft een poedersuiker situatie voor jullie allebei. :(:)

**Geplaatst**: 03-02-21 09:38

Re: Gegeneraliseerde angststoornis

Geplaatst: 03-02-21 09:38

Het is fijn dat je er zo voor je vriendin wil zijn! Wel vraag ik me af of ze op de hoogte is van dit topic? Zo niet, ik zou het in haar plaats niet echt kunnen waarderen, hoe goed het ook bedoeld is....

Mijn ervaring is dat je soms niet anders kan dan voor jezelf kiezen en aangeven dat je er wel voor de ander wil zijn, wil helpen, maar niet op de manier zoals het loopt. Dat is rot, want kan het einde van vriendschap betekenen, maar grenzen stellen is wel van belang...
Daarnaast is het denk ik belangrijk dat je je eigen grenzen in de gaten blijft houden. Je kan er voor iemand zijn, maar er zullen ook best momenten zijn dat jou dat niet lukt omdat je bv zelf teveel aan je hoofd hebt. Ik probeer dat wel aan te geven (als in: het lukt mij nu niet omdat ik mezelf niet goed genoeg voel, als het terug beter gaat, wil ik er wel terug voor je zijn).
Verder is mijn ervaring ook dat hoe goed bedoeld ook, advies geven heel averechts kan werken. Het doet vaak veel meer dat je echt luistert. Soms is dat inderdaad niet genoeg, maar hou altijd in je achterhoofd dat je een vriendin bent en niet een psycholoog / therapeut. Ik ben zelf psycholoog van opleiding en heb dus ook vrienden die psycholoog zijn, maar ik sta in vriendschappen wel als vriendin (en vriendinnen die psycholoog zijn, zijn er voor mij ook als vriendin) en niet als psycholoog. Merk ik dat ik als vriendin niet genoeg kan doen, dat er gewoon zijn als vriendin en luisteren niet voldoende is, dan geef ik dat ook aan en probeer ik vaak ook mee te zoeken naar wie / wat wel zou kunnen helpen.

**Geplaatst**: 03-02-21 10:28

Geplaatst: 03-02-21 10:28

Ik denk dat het belangrijkste is dat zij zelf geholpen wilt worden.
Je kan haar aanmoedigen en overtuigen, maar zij moet het uit eindelijk zelf willen.

Een goede psycholoog waar je een klik mee hebt is al een goed begin. Daarnaast is het belangrijk dat je vriendin leert dat er handvaten zijn om je angst te beteugelen in kleine stapjes.
Sommige psychologen gebruiken exposure therapie, maar bij mij werkte dat juist averechts , omdat ik de handvaten niet kende of onder de knie had om de angst aan te pakken.
Ik zelf heb heel veel aan https://www.angstaanpakken.com/index.html?gclid=EAIaIQobChMI_qXgk6PN7gIVl-d3Ch0m4wEsEAAYASAAEgJJ2vD_BwE deze site gehad, heb ook zijn programma gevolgd.

Zelf heb ik toen mijn eetpatroon ook drastisch aangepast, geen cafeïne, alcohol en bepaalde e-nummers en geminderd met suikers.
Alles om triggers te voorkomen.
Ook het nieuws voor negatief nieuws en sociaal media heb ik op een laag pitje gezet.

En veel lopen buiten, mijn vriend sleurde mij echt mee, en uiteindelijk gaf dat veel rust en uiteindelijk energie.
Het was voor mij ook fijn om steun aan een dier te hebben, wandelen met een hond was voor mij een stuk aangenamer.

Ik gebruik zelf nu al enige jaren medicijnen, maar het opstarten was heftig! mocht je vriendin het willen proberen, vang haar aub op! blijf desnoods enige tijd bij haar slapen.

Nu gebruik ik het al enige jaren, heb een vrij lage dosis, maar ik wilde dat ik dit jaren eerder had geweten.
Ik heb nu zoveel rust in mijn hoofd, waardoor de angst bijna totaal naar de achtergrond is verdwenen.
Tuurlijk heb ik soms nog angst klachten, maar die kan ik nu goed relativeren en dat is het belangrijkste

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-21 12:17

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-21 12:17

Bedankt voor jullie behulpzame en inhoudsvolle reacties tot nu toe.
Ik zal even in grote lijnen op iedereen proberen te reageren.

Ik heb het verhaal even heel kort en bondig opgeschreven, hierdoor lijkt het inderdaad wellicht alsof ik alleen maar de 'zeurderige' vriendin ben die het denkt beter te weten, maar dat is zeker niet zo. Ik heb vanaf dag 1 me altijd opgesteld als een luisterend oor en wilde zeker in het begin niets zeggen of adviseren omdat ik er totaal niets vanaf wist. Daarnaast liep ze toen nog bij een psycholoog dus ik had daar ook wel vertrouwen in dat wat ging helpen.
Echter het punt is dat het de afgelopen maanden/jaar in een zeer korte tijd echt enorm achteruit is gegaan en ik zie steeds meer ongezonde levenspatronen (denk aan dat slaapritme, alcoholgebruik, niet naar buiten gaan, alleen maar bankhangen etc.) en dat baart me toch zeker wel zorgen. Ik snap dat jullie aangeven dat adviseren op zo'n moment niet gewenst is maar ik ken deze meid al 20 jaar. Ik kan niet onopgemerkt haar zo laten verkommeren, dat zou ik mezelf kwalijk nemen op een later moment.
Ik blijf regelmatig bij haar slapen, houdt haar gezelschap en probeer ontspannen uitjes te organiseren als we weg gaan.
Het is en blijft heel moeilijk om een angststoornis te begrijpen als je dat zelf niet in die hoeveelheid hebt ervaren. Ik heb vroeger ook zeker angsten gehad die mij enorm dwars zaten, zo durfde ik een periode de bus niet meer in te stappen en heb ik daardoor de bus gemist en mijn schooldagen geskipt. Ik vond dat toen ook enorm moeilijk maar ik ben hier overheen gekomen. Het lijkt me enorm lastig als je hier dagelijks mee kampt maar dan drie maal zo heftig.
Maar het is voor mij ook ontzettend moeilijk om een vriendschap voort te zetten op deze manier. Ik moet mijzelf constant wegcijferen en aanpassen aan haar kaders. Dat klinkt heel hard, dat bedoel ik niet zo natuurlijk want ik wil het beste voor haar. Maar na 3 jaar gaat dat zeker wel knagen. Vooral als ze voor mijn gevoel vrijwel niets eraan doet om uit deze situatie te komen. Ze zou bijvoorbeeld op zijn minst het alcoholgebruik kunnen minderen aangezien dat een felle trigger is, maar zelfs dat doet ze niet. Cafeïne is ze dan wel mee gestopt terwijl alcohol minstens zo'n felle trigger is als ik zie wat voor paniekaanvallen zij daarvan krijgt.
Hierdoor ontstaan er irritaties van mijn kant en wellicht ook van haar kant. Het is gewoon ontzettend lastig als je beide in een andere wereld leeft. Zo voelt het namelijk regelmatig voor mij.
Ze wilde eigenlijk binnenkort naar Canada vertrekken voor 1 a 2 maanden om haar broer daar te bezoeken, ook dan krijg ik toch vraagtekens. Ze heeft een studiepauze genomen onder het mom dat ze aan haarzelf wilde gaan werken, intensief.

**Geplaatst**: 03-02-21 13:45

Geplaatst: 03-02-21 13:45

Hier iemand die mogelijk ooit GAS gehad heeft (naar, lang verhaal) en bij mij is het gewoon over.

Het grote punt is dat angst geen gedachte is, niet rationeel - het is meer je overlevingsinstinct.
Silver Dapple zei +:)+

uitstekende dingen. Zoals: angst is subjectief, waar jouw eigen instinct 'geen onraad ruikt', zegt het instinct van je vriendin 'GEVAAR!!!'.
...en een instinct houdt zich niet bezig met uitleggen ofzo, het enige wat een instinct wil, is dat jij als mens overleeft: hollen, vluchten, vechten, of je koest houden, wegkruipen, doen alsof je dood bent...
En een instinct wil dat je dit NU doet.
"NU, anders hoeft het niet meer!!! Je wordt LUNCH!!!"

Zogezegd de oorlog in of met jezelf : je instinct is uiterst dwingend - en jijzelf had eigenlijk hele andere plannen...

De alcohol maakt het niet beter, een van de gevaarlijkste aspecten van alcohol is dat het angst wat kan dempen. Sommigen spreken licht cynisch over 'zelf medicatie'.
(Vroegah kreeg je, zeker als vrouw, valium of een van haar vele zusjes van de dokter - ook geen aanrader, en veel verslavender dan alcohol...)(Anno 2021 hebben we wel betablokkers, die kunnen soms wat helpen omdat je de effecten van 'vecht/vlucht' minder voelt. Een therapie is het niet. )(Anti depressiva kunnen angst ook wat dempen, maar het motto is 'pillen en praten', nu ja: pillen en emdr, want bij sommigen houdt de werking van de ssri's op gegeven moment op.)

En een overijverig overlevingsinstinct kan een leven compleet vergallen.
De zonzijde is, dat we in 2021 leven en dat er veel aan te doen is.
Ik heb het vaker gezegd: ik ben een fan van emdr. (Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.) Dat gaat voor mij terug op de periode dat ik 'verdacht werd van' GAS. Feit is: het aantal triggers breidde zich steeds verder uit.

Ik werd steeds banger voor steeds meer dingen.
Op een goede dag ben ik emdr gaan doen, en we hebben systematisch alle triggers één voor één 'de nek omgedraaid'. Daar word je blij van!
(Angst neemt vreugde weg, en omdat je lichaam hetzij in 'vecht/vlucht modus staat, hetzij zich compleet slap wil houden 'heb je ook geen fut'.)
En behalve emdr zijn er nog een paar andere uitstekende therapieën zoals somatic experiencing (de boeken van Peter Levine zijn zeer de moeite waard!)(ook de YT filmpjes van hem, Deb Debra en Stephen Porges)
en gespecialiseerde kinesiologie.
(Helaas hebben veel psychologen weinig geleerd mbt angst, enkel gedragstherapie om je angstgedachten om te buigen. Die gedachten zijn secundair en de therapie voelde voor mij ont-zet-tend frustrerend. Ik deed giga mijn best, maar het hielp geen zier. "Als je nog geen laag zelfbeeld had, is dit de manier om het te krijgen.")

Wat ik niet helemaal snap is dat studie verlof om aan zichzelf te werken...?

En mijn tip als vriendin zou idd ook zijn: bewaak je eigen grenzen, doe vooral die dingen die nadrukkelijk ook voor jou leuk, gezellig, etc zijn en 'speel in op haar sterke kanten'. Nadat je zogezegd je eigen grenzen hebt gesteld, richt je je af van de problemen (dat is wel een klus, datis helder), maar focus je op dat wat nog wel goed gaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-21 12:02

Re: Gegeneraliseerde angststoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-21 12:02

Bedankt voor jouw uitgebreide reactie Janneke.

Dat studieverlof heeft ze genomen omdat ze op haar opleiding en stage heel erg merkt dat de angst de overhand neemt en ze kon het niet meer aan zoals ze dat toen tegen mij zei.
Dus tot september wilt ze nu aan de slag gaan met haar angsten maar wat mij tegen het borst stuit is dat ze dat niet doet maar in plaats daarvan een vakantie naar Canada plant.
Ik maak me zorgen dat ze dalijk in september nog steeds niet toe is aan school en dat ze alleen maar verder naar beneden gaat om zo maar even te zeggen.
Ik wil in ieder geval meer afstand nemen van haar en haar angststoornis en misschien minder vaak zeggen hoe ik het zou doen. Toch blijft het lastig, ze gooit namelijk wel iedere keer haar problemen bij mij maar als ik dan een tip geef doet ze daar echt helemaal niks mee.
Gisteren werd ze bijvoorbeeld ook weer om 13:30 pas wakker. Toen appte ze me dat ze zo moe wakker werd en dat ze niet snapt waarom, en dat ze misschien nog wel wilde doorslapen tot laat in de middag.
Als ik dan vervolgens zeg dat je daar juist ontzettend moe en ontregeld van wordt zegt ze vaak alleen dingen als 'ja dat klopt' maar doet er vervolgens niks mee.

**Geplaatst**: 04-02-21 14:55

Geplaatst: 04-02-21 14:55

Het lastige is dat jouw rol als vriendin niet is om haar te helpen, dat kan je niet. Wat inhoud dat alle advies, hoe goed bedoeld ook, nu even het tegenovergestelde effect heeft. Tuurlijk heb je gelijk, ieder die niet zulke heftige klachten heeft snapt dat ook, maar je vriendin nu even niet. Als ik heel eerlijk ben zou ik een stapje terug doen. Als zelfbescherming. Ik zou tegen je vriendin zeggen dat je veel van haar houd maar voor jezelf iets terug moet in het contact. Niet dat je haar laat vallen hoor maar je kan haar problemen niet oplossen dus kan ze die beter bij haar therapeut neerleggen. Probeer samen vooral leuke dingen te doen, waar je beide energie van krijgt. Een film op netflix kijken bijvoorbeeld of een ommetje met de hond. En leid het onderwerp dan af van haar klachten maar richting mooi weer ofzo. Klinkt natuurlijk vreselijk oppervlakkig maar ik vrees dat je anders het risico loopt van verliezen van zo'n mooie vriendschap

**Geplaatst**: 04-02-21 18:51

Re: Gegeneraliseerde angststoornis

Geplaatst: 04-02-21 18:51

Sorry als dit bot overkomt, maar dat heb je je helemaal niet mee te bemoeien. Je gedraagt je als een ouder, dit is niet jou taak.

Het is ook niet aan jou om te bepalen of ze therapie neemt of medicatie. Dit zijn nog steeds haar keuzes. Je er even doorheen slaan is ontzettend moeilijk en eigenlijk onmogelijk.
In iedere stap die je wil maken moet je tegen je eigen brein en gedachtes vechten. En daar wordt je ontzettend moe van, maar wat ik zelf ervaren heb is dat het ontzettend belangrijk voor mij was om een lange periode te hebben gehad van geen therapie en even niks moeten. Dus in zekere zin self care. Als dat er voor haar op aan komt dat ze naar Canada gaat, moet ze dat vooral doen.

Ze kiest momenteel voor wat ze als veilig ziet, en daar horen slechte patronen bij. Voor haar is de alcohol veilig, dit kent ze en remt waarschijnlijk symtomen en maken dingen voor haar handelbaar.

Want weten wat je problemen zijn is iets anders dan er wat aan kunnen doen. Maar geloof mij. Hoe meer druk jij erachter zet, hoe meer ze zich gaat terug trekken.

**Geplaatst**: 04-02-21 19:58

Geplaatst: 04-02-21 19:58

Dat studieverlof zou idd wel eens lang kunnen gaan duren...
(Maar tja, toen oma nog jong was, kon je je enige studievertraging permitteren, dat schijnt compleet afgeschaft te zijn. Als het niet lukt, kun je beter stoppen.)

Shaggy09 schreef:
Toch blijft het lastig, ze gooit namelijk wel iedere keer haar problemen bij mij maar als ik dan een tip geef doet ze daar echt helemaal niks mee.
Gisteren werd ze bijvoorbeeld ook weer om 13:30 pas wakker. Toen appte ze me dat ze zo moe wakker werd en dat ze niet snapt waarom, en dat ze misschien nog wel wilde doorslapen tot laat in de middag.
Als ik dan vervolgens zeg dat je daar juist ontzettend moe en ontregeld van wordt zegt ze vaak alleen dingen als 'ja dat klopt' maar doet er vervolgens niks mee.

"Krommuniseren" heet het in mijn vriendenkring.
Moe wakker worden is balen en kan allerlei oorzaken hebben. (Waaronder idd een mallotig dag nacht ritme, maar dat kan een fysiek aspect van depressie zijn, etc.)

Het communiceert makkelijker als je zegt dat je het rot voor haar vindt, punt vwb dit onderwerp.
En dan zeg je (... gesteld dat dit zo voelt...) dat het jou wel gezellig lijkt om samen x te gaan doen - wat nu dus niet lukt.
En vraag haar naar haar mogelijkheden om wel samen x te doen.

Dan voel je mee, zeg je wat jij wil en kan zij bepalen wat er wel en niet kan.
Dat geeft haar 'ruimte', en omdat jij geen tips en adviezen geeft spaart het jou de frustratie dat ze er niets mee doet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-21 22:31

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-21 22:31

troi schreef:
Het lastige is dat jouw rol als vriendin niet is om haar te helpen, dat kan je niet. Wat inhoud dat alle advies, hoe goed bedoeld ook, nu even het tegenovergestelde effect heeft. Tuurlijk heb je gelijk, ieder die niet zulke heftige klachten heeft snapt dat ook, maar je vriendin nu even niet. Als ik heel eerlijk ben zou ik een stapje terug doen. Als zelfbescherming. Ik zou tegen je vriendin zeggen dat je veel van haar houd maar voor jezelf iets terug moet in het contact. Niet dat je haar laat vallen hoor maar je kan haar problemen niet oplossen dus kan ze die beter bij haar therapeut neerleggen. Probeer samen vooral leuke dingen te doen, waar je beide energie van krijgt. Een film op netflix kijken bijvoorbeeld of een ommetje met de hond. En leid het onderwerp dan af van haar klachten maar richting mooi weer ofzo. Klinkt natuurlijk vreselijk oppervlakkig maar ik vrees dat je anders het risico loopt van verliezen van zo'n mooie vriendschap

Klopt, ik dacht hier ook al aan mede door jullie reacties. Ik wil vanaf nu me ook wat meer op de achtergrond houden wbt haar angsten en proberen om de leuke aspecten van onze vriendschap weer te benadrukken door leuke dingen te doen voor zover dat kan. Ik hoop alleen dat ze niet te ver achteruit gaat want zo'n gevoel krijg ik behoorlijk de laatste tijd.

alice0cullen schreef:
Sorry als dit bot overkomt, maar dat heb je je helemaal niet mee te bemoeien. Je gedraagt je als een ouder, dit is niet jou taak.

Het is ook niet aan jou om te bepalen of ze therapie neemt of medicatie. Dit zijn nog steeds haar keuzes. Je er even doorheen slaan is ontzettend moeilijk en eigenlijk onmogelijk.
In iedere stap die je wil maken moet je tegen je eigen brein en gedachtes vechten. En daar wordt je ontzettend moe van, maar wat ik zelf ervaren heb is dat het ontzettend belangrijk voor mij was om een lange periode te hebben gehad van geen therapie en even niks moeten. Dus in zekere zin self care. Als dat er voor haar op aan komt dat ze naar Canada gaat, moet ze dat vooral doen.

Ze kiest momenteel voor wat ze als veilig ziet, en daar horen slechte patronen bij. Voor haar is de alcohol veilig, dit kent ze en remt waarschijnlijk symtomen en maken dingen voor haar handelbaar.

Want weten wat je problemen zijn is iets anders dan er wat aan kunnen doen. Maar geloof mij. Hoe meer druk jij erachter zet, hoe meer ze zich gaat terug trekken.

Als ouder vind ik een beetje vergezocht, zie me meer als een bezorgde vriendin. Door je bericht snap ik beter dat mijn bemoeien geen zin heeft, je moet echter wel begrijpen dat het voor een beste vriendin waar je sinds de crèche al lief en leed mee deelt heel moeilijk is om iemand zo slecht te zien gaan. Ik neem het mezelf ook niet kwalijk dat ik haar tot nu toe altijd heb geprobeerd te helpen. Ik zou het veel erger vinden als ik vanaf dag 1 maar zou toekijken hoe het steeds slechter gaat met zo'n persoon.
Maar ik snap wat je zegt en wil zoals ik hierboven aangaf zeker wel een stapje terug doen daarin en druk zetten is al helemaal niet mijn bedoeling.
Ik wil wel dat onze vriendschap gelijkwaardig blijft dus wellicht is contact op een lager pitje ook een verstandige keuze. Ik ben alleen bang dat ze mij dat later weer gaat verwijten, dat ik er te weinig voor haar geweest ben op het moment dat ik ervoor heb gekozen om een stapje terug te doen.

**Geplaatst**: 05-02-21 09:01

Geplaatst: 05-02-21 09:01

Shaggy09 schreef:
Ik wil wel dat onze vriendschap gelijkwaardig blijft dus wellicht is contact op een lager pitje ook een verstandige keuze. Ik ben alleen bang dat ze mij dat later weer gaat verwijten, dat ik er te weinig voor haar geweest ben op het moment dat ik ervoor heb gekozen om een stapje terug te doen.

Ik zou dat gewoon echt bespreken: dat je haar graag wil helpen en er voor haar wil zijn, maar je niet weet hoe. Dat je het idee hebt dat wat je probeert om haar te helpen niet aanslaat en je het erg vindt dat het slechter met haar lijkt te gaan. Dat je een stapje terug doet, niet omdat je er niet voor haar wil zijn, maar omdat je je niet wil 'bemoeien'. En dat als er iets is wat je voor haar kan doen, ze het wel kan aangeven of zo.
Spreek uit jezelf, geef aan wat het met je doet en waarom je doet wat je doet.
Als je er niet over in gesprek gaat met haar en dan een stapje terug doet, weet zij natuurlijk niet waarom je een stapje terugzet en dan heeft ze er natuurlijk het raden naar. Maar als je het bespreekbaar maakt, weet zij wat er gaande is en is de kans kleiner dat het tussen jullie in komt te staan.

**Geplaatst**: 05-02-21 09:41

Geplaatst: 05-02-21 09:41

Shaggy09 schreef:
troi schreef:
Het lastige is dat jouw rol als vriendin niet is om haar te helpen, dat kan je niet. Wat inhoud dat alle advies, hoe goed bedoeld ook, nu even het tegenovergestelde effect heeft. Tuurlijk heb je gelijk, ieder die niet zulke heftige klachten heeft snapt dat ook, maar je vriendin nu even niet. Als ik heel eerlijk ben zou ik een stapje terug doen. Als zelfbescherming. Ik zou tegen je vriendin zeggen dat je veel van haar houd maar voor jezelf iets terug moet in het contact. Niet dat je haar laat vallen hoor maar je kan haar problemen niet oplossen dus kan ze die beter bij haar therapeut neerleggen. Probeer samen vooral leuke dingen te doen, waar je beide energie van krijgt. Een film op netflix kijken bijvoorbeeld of een ommetje met de hond. En leid het onderwerp dan af van haar klachten maar richting mooi weer ofzo. Klinkt natuurlijk vreselijk oppervlakkig maar ik vrees dat je anders het risico loopt van verliezen van zo'n mooie vriendschap

Klopt, ik dacht hier ook al aan mede door jullie reacties. Ik wil vanaf nu me ook wat meer op de achtergrond houden wbt haar angsten en proberen om de leuke aspecten van onze vriendschap weer te benadrukken door leuke dingen te doen voor zover dat kan. Ik hoop alleen dat ze niet te ver achteruit gaat want zo'n gevoel krijg ik behoorlijk de laatste tijd.
.

En de ellende is dat dat idd mogelijk is. Als ze idd aan jou hangt dan is dat ontzettend disfunctioneel. Jij geeft haar nu advies dat zij niet accepteert maar toch haar helpt waarna ze niet verder komt, sterker nog ze zinkt er dieper van zo te lezen. Dat zou een een kringetje zijn waar ze alleen slechter van wordt, misschien toch vorm van enablen?

Misschien als jij, liefdevol!, een stapje terug doet zoekt zij weer functionele hulp. Maar ook dat is niet in jouw macht. Probeer nu alleen een lieve vriendin te zijn met de grenzen die jij nodig hebt om dat vol te kunnen houden.

**Geplaatst**: 05-02-21 09:48

Geplaatst: 05-02-21 09:48

Ik heb weinig ervaring met angststoornis, wel met alcohol.

Dus mijn insteek gaat dan ook in deze richting.

Natuurlijk kun je angststoornissen ook zonder ontwikkelen maar MET alcohol is het vele malen erger.

Alcohol en drugs misbruik in vroege jaren geeft veel onherstelbare schade.

Van het "gezellige en stoere" kun je heel gemakkelijk afgeleiden in verslaving mits je de aanleg hebt.

En begrijp mij niet verkeerd : zo even " dan drink je toch niet meer" of "ga het drinken matigen" zit er niet in, want het is eveneens een ziekte.

Op een gegeven moment beland je dus in een negatieve spiraal waar niet zomaar weer uitkomt.

Ik zit hier achter het toetsenbord en kan uiteraard alleen afgaan op dat wat jij TS omschrijft.

Maar het omschreven "leefpatroon " van jou vriendin
laat mij dus vermoeden, dat de basis van alle ellende mede te zoeken is in een alcoholverslaving.

En : een alcoholverslaving heeft niets te maken met hoeveelheid of hoe vaak je drinkt.
Daar zou ik een roman kunnen schrijven, maar helpt nu niets.

Feit is: alcohol maakt hier de angsten NOG groter en sterker en dus wordt weer alcohol gebruikt om te dempen, en begint het cirkeltje opnieuw.

Zoals ik het lees gaat de lichaam nu ook achteruit (veel slapen)

Er is hier alleen 1 weg eruit : zij moet zelf willen.

Alles andere zal niet helpen.
Je kan psychologen op afsturen, medicijnen inproppen, enz enz...
Maar aan de basis veranderd er niets en de angst zou blijven.

Alcoholverslaving is een ziekte, zoals angststoornis er ook een is.
Maar zonder de alcoholverslaving aan te pakken zie ik echt geen mogelijkheid om met de angststoornis te dealen.

Misschien kun je haar duidelijk maken, dat het drinken van haar dus een ziekte is.
Vaak helpt dit besef of deze inzicht dat het daadwerkelijk een ziekte is ,om er iets te kunnen doen.

Te vaak is het beeld " dan zuip je even minder"... maar dat is dus voor een zieke niet mogelijk...

Sterkte voor je vriendin en voor jou.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-21 18:27

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-21 18:27

sasja0705 schreef:
Ik heb weinig ervaring met angststoornis, wel met alcohol.

Dus mijn insteek gaat dan ook in deze richting.

Natuurlijk kun je angststoornissen ook zonder ontwikkelen maar MET alcohol is het vele malen erger.

Alcohol en drugs misbruik in vroege jaren geeft veel onherstelbare schade.

Van het "gezellige en stoere" kun je heel gemakkelijk afgeleiden in verslaving mits je de aanleg hebt.

En begrijp mij niet verkeerd : zo even " dan drink je toch niet meer" of "ga het drinken matigen" zit er niet in, want het is eveneens een ziekte.

Op een gegeven moment beland je dus in een negatieve spiraal waar niet zomaar weer uitkomt.

Ik zit hier achter het toetsenbord en kan uiteraard alleen afgaan op dat wat jij TS omschrijft.

Maar het omschreven "leefpatroon " van jou vriendin
laat mij dus vermoeden, dat de basis van alle ellende mede te zoeken is in een alcoholverslaving.

En : een alcoholverslaving heeft niets te maken met hoeveelheid of hoe vaak je drinkt.
Daar zou ik een roman kunnen schrijven, maar helpt nu niets.

Feit is: alcohol maakt hier de angsten NOG groter en sterker en dus wordt weer alcohol gebruikt om te dempen, en begint het cirkeltje opnieuw.

Zoals ik het lees gaat de lichaam nu ook achteruit (veel slapen)

Er is hier alleen 1 weg eruit : zij moet zelf willen.

Alles andere zal niet helpen.
Je kan psychologen op afsturen, medicijnen inproppen, enz enz...
Maar aan de basis veranderd er niets en de angst zou blijven.

Alcoholverslaving is een ziekte, zoals angststoornis er ook een is.
Maar zonder de alcoholverslaving aan te pakken zie ik echt geen mogelijkheid om met de angststoornis te dealen.

Misschien kun je haar duidelijk maken, dat het drinken van haar dus een ziekte is.
Vaak helpt dit besef of deze inzicht dat het daadwerkelijk een ziekte is ,om er iets te kunnen doen.

Te vaak is het beeld " dan zuip je even minder"... maar dat is dus voor een zieke niet mogelijk...

Sterkte voor je vriendin en voor jou.

Ik ga het geen alcoholverslaving noemen, dat laat ik liever over aan een professional.

pateeke schreef:
Ik zou dat gewoon echt bespreken: dat je haar graag wil helpen en er voor haar wil zijn, maar je niet weet hoe. Dat je het idee hebt dat wat je probeert om haar te helpen niet aanslaat en je het erg vindt dat het slechter met haar lijkt te gaan. Dat je een stapje terug doet, niet omdat je er niet voor haar wil zijn, maar omdat je je niet wil 'bemoeien'. En dat als er iets is wat je voor haar kan doen, ze het wel kan aangeven of zo.
Spreek uit jezelf, geef aan wat het met je doet en waarom je doet wat je doet.
Als je er niet over in gesprek gaat met haar en dan een stapje terug doet, weet zij natuurlijk niet waarom je een stapje terugzet en dan heeft ze er natuurlijk het raden naar. Maar als je het bespreekbaar maakt, weet zij wat er gaande is en is de kans kleiner dat het tussen jullie in komt te staan.

Inderdaad misschien een goed idee om het aan te geven. Ik wil voorlopig even toekijken hoe het gaat. Als ik de behoefte voel dan ga ik aan haar uitleggen dat het beter is voor ons beide als ik een stapje terug doe in dat opzicht.