Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-21 13:16

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-21 13:16

Ik heb een reden om niet alles aan haar vrij te geven. De keren dat ik dat wel deed resulteerden uiteindelijk in niet zo oordeelvrije opmerkingen. Ik bedoel, ik vroeg ooit eens eerlijk waarom er geen verdere stappen ondernomen werden na het hoog genoeg scoren op de AQ (autisme quotiënt test) van andere opname met daarbij vermeld dat mijn jongste broer ASS heeft. Als antwoord kreeg ik van haar: 'Oh, je wilt nu autist zijn? Geen probleem hoor. Op 5 minuten kan ik je elke diagnose geven die je wenst. Gewoon een kleine aanpassing in de computer'. Dat vond ik niet bepaald netjes. Sindsdien ben ik mijn vertrouwen kwijt geraakt in haar.

Dat en zoals Janneke al zei. Op 10 minuten voer je geen diepgaand gesprek. Korte medicatie wijziging (al is ze radicaal tegen medicatie) of papiertje voor arbeidsongeschiktheid en een kort gesprek. That's it.

Ik heb alles hier altijd zo onpersoonlijk gevonden. Alles is volgens strakke planning. Eens wat extra tijd omdat het nodig is gebeurde zelden. Want volgens de DGT regeltjes kan dat niet.

Ik heb een afspraak gemaakt deze namiddag bij de huisarts voor een echte babbel want ik ben daar straks enorm overspoeld geweest. Ben gewoon gaan slapen want ik kon niets met mezelf aanvangen.

**Geplaatst**: 15-09-21 18:38

Geplaatst: 15-09-21 18:38

Kun je dan niet beter om een andere psychiater vragen?
Want het is daar bij juist heel belangrijk dat je iemand goed vertrouwt en niet bang hoeft te zijn voor wat ze zegt.
Op deze manier is het voor jou dan ook niet fijn en schiet je er weinig mee op :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-21 19:13

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-21 19:13

Ik denk niet dat dat kan gezien in mijn wooncontract haar naam staat. Daarbij is zij ook aanwezig op de teamvergaderingen. Ik ga morgen bellen met de hoofdverpleegkundige om te vragen of ik uitstel kan krijgen wbt de vergadering en zal het dan eens ter sprake brengen. Vrees er echter een beetje voor..

Ik heb gewoon een beetje meer tijd nodig.. Meer opbouw bij mijn psychotherapeute en hopelijk goede hulp bij het JAC. Misschien hoop ik wel te hard op een oplossing.

Het gesprek bij de HA was wel oké en ik mag daar altijd komen tussen gesprekken met therapeut door (kost mij ook niet zo veel). Maar meer dan een luisterend oor zijn kan ze ook niet uiteraard. Haar conclusie was immers ook gewoon terug bezig zijn met dingen zodat ik niet 24/7 met mezelf en mijn gedachten zit. En dat ik een compromis moest maken met mezelf dat het maar iets tijdelijk is en maw dingen moet doen die ik misschien niet heel erg leuk vind.

Maarja. Het is geduld hebben. Ik zoek ondertussen wel af en toe maar er is echt niets waarvoor ik mezelf geschikt vind. Ik ben uiteindelijk mijzelf alleen maar aan het saboteren en toch geraak ik er met dat besef niet overheen.

Ik ging bij mijn ouders (en de dieren) vandaag maar dat is niet gelukt. Ik wil de dieren heel graag zien en het zou me deugd doen maar ik heb geen zin om mijn ouders te zien / spreken gezien ik emotioneel zo instabiel ben.

**Geplaatst**: 15-09-21 23:18

Geplaatst: 15-09-21 23:18

Kaatastrof schreef:
Wbt het gapende gat die achter blijft als je uit het leven stapt voor de omstaanders, vind ik zelf een lastige. Als individu heb je namelijk zelf niet echt gekozen voor het leven. Hoe je het leven ervaart is nog altijd iets heel individueel. De ene persoon wandelt er vrij vlot doorheen, de ander heeft constant wegomleggingen of obstakels die onmogelijk lijken te beklimmen. Monsters op het pad die zo veel pijn en leed veroorzaken waardoor gewoon verder gaan haast een onmogelijke opgave lijkt. Uit mijn ervaring ervaar je op dat moment alleen pijn. Je denkt dan helaas niet meer aan een ander. Je denkt dan alleen maar aan je eigen leed. Hoe je met je rug tegen een muur wordt geduwd en geen uitweg meer lijkt te vinden. Geen manier om het te verzachten. Ik snap Fleur.

Ik snap Fleur ook. En jou ook. Maar zoiets van een ander horen zet de zaken wel in perspectief.

Vorige week had ik een afspraakje met een heel lief, maar autistisch en depressief meisje. Zij strooit ook met uitspraken als "ik wil dood", bij ogenschijnlijk kleine ongemakken waarvoor ze geen oplossing weet. Ik vertel haar graag dat ik er ook zo over denk, maar dat zo'n uitspraak van een ander nooit went. Echt helemaal nooit. En ik maak me er sterk voor dat het helpt - twee kanten op. Sowieso omdat gedeelde smart halve smart is, maar ook om bij zo'n gedachte te kunnen denken: wat als de ander dat zou zeggen?

**Geplaatst**: 16-09-21 07:15

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-09-21 07:15

Kan je geen bezoekje brengen aan de vdab of werkwinkel heet het hier.
Zij kunnen mee helpen in de zoektocht naar een geschikte job voor jou, heeft me in het verleden al goed geholpen:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-09-21 11:29

Geplaatst door de TopicStarter : 16-09-21 11:29

Het zet zeker zaken in perspectief, daarover ben ik het met je eens Musiqolog.

Met de vdab heb ik niet heel goede ervaringen persoonlijk. Iets meer dan een jaar geleden had ik me ingeschreven, maar de druk die er na x aantal weken wordt gezet om langs te gaan voor sollicitatiegesprekken heeft bij mij destijds zo veel angst veroorzaakt dat ik mijn kop in het zand gestoken heb en me weer uitschreef.. Ik ben er wel nog niet persoonlijk langsgeweest dus wellicht is dat op termijn een optie. Maar momenteel ben ik daar niet stabiel genoeg voor..

Want weer hing ik jankend aan de telefoon. Wanhopig omdat ik niet klaar ben voor de teamvergadering morgen. Ik ben al een hele week een emotioneel wrak. Blaas tegen mij en ik val omver. Ik heb gelukkig wel een compromis kunnen sluiten om het twee weken te kunnen opschuiven. Ik heb twee weken om dingen voor mezelf wat meer op een rijtje te zetten..

Ze was wel verbaasd want ze had het idee dat het wel oké met me ging obv de bewonersvergaderingen. Maar dan houd ik me recht. Mijn huisgenoten zitten er dan bij. Mijzelf kwetsbaar opstellen tegenover mensen in het echt is verdomd moeilijk. Eén op één lukt nog wel oké maar in groep..

Eigenlijk is de enige persoon die mij nog tegenhoudt niet volledig in dat gat weer te vallen, mijn vriend. Omdat ik hem dan mogelijks verlies, maar ook omdat ik hem dat leed niet toewens.

Mijn mama heeft me gisteren ook wel gebeld maar door dat ik weer enorm in mijn emotionele geest zat was ik niet echt lief tegen haar.. Eigenlijk ook één van de redenen waarom ik niet goed naar huis durf, omdat ik momenteel toch geen aangenaam persoon ben om mee om te gaan. Bij mijn ouders komt dat om één of andere reden nog meer naar boven en kan ik heel erg bot uit de hoek komen. Achteraf voel ik mij daar zo slecht over. Want ze hebben alleen maar het beste met me voor..

Ik ben alleszins wel blij dat de week weer bijna om is en dat ik niet alleen ben dit weekend. Toch even weg van de pijnlijke realiteit.. Ik besef dat dit ook niet geheel oké is en dat ik te afhankelijk aan het worden ben. Maar momenteel is dit werkelijk het enigste wat mij nog wat levensvreugde geeft.

**Geplaatst**: 16-09-21 15:10

Geplaatst: 16-09-21 15:10

Ik kan me we voorstellen dat het nieuws bij jou ook hard in is geslagen en de wereld even op zijn kop zet, in deze onrustige periode misschien nog wel meer. Dat je nu even vast loopt nadat het zo lang goed is gegaan is ook niet erg hè! Ik vind het super van je dat je naar de huisarts geweest bent en daardoor een manier hebt gevonden om te ventileren. En hoe erg is het eigenlijk dat ze jouw wanhoop hebben kunnen horen? Je hebt je juist open gesteld en laten zien dat het echt niet zo goed gaat als ze dachten.
Misschien kun je een brief schrijven voor je ouders, dat wanneer het niet zo goed gaat het niet aan hun ligt als je onaardig reageert en het een stukje openheid over jouw mentale toestand geeft. Ik hoop dat voor jou de zon snel weer mag schijnen!

**Geplaatst**: 16-09-21 17:47

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-09-21 17:47

Kaat is het geen tijd dat je aan de mensen om je heen die je kunnen helpen toe gaat geven dat het niet goed gaat en zeggen dat je hulp nodig hebt ?
Klinkt heel onaardig misschien maar zo bedoel ik het niet .
Maar op deze manier gaat het niet goed met je en lees ik geen enkele vooruitgang eerder achteruit gang .
Blijkbaar was de opname die je gehad hebt niet de juiste plek voor je . Dus trek aan alle bellen die je beschikbaar hebt en zeg ik trek het niet meer geef mij hulp .
( en eerlijke gezegd denk ik dat je ook een ‘strengere ‘ vorm nodig hebt waar je niet zomaar mag stoppen )
Meis kies voor jezelf en ga er nogmaals tegen aan . Je bent het echt waard

**Geplaatst**: 17-09-21 14:15

Geplaatst: 17-09-21 14:15

Kaatastrof schreef:
Ik denk niet dat dat kan gezien in mijn wooncontract haar naam staat. Daarbij is zij ook aanwezig op de teamvergaderingen. Ik ga morgen bellen met de hoofdverpleegkundige om te vragen of ik uitstel kan krijgen wbt de vergadering en zal het dan eens ter sprake brengen. Vrees er echter een beetje voor..

Fijn dat dit gelukt is, maar :(:)

wat een stress...

Citaat:
Ik heb gewoon een beetje meer tijd nodig.. Meer opbouw bij mijn psychotherapeute en hopelijk goede hulp bij het JAC. Misschien hoop ik wel te hard op een oplossing.

Het gesprek bij de HA was wel oké en ik mag daar altijd komen tussen gesprekken met therapeut door (kost mij ook niet zo veel). Maar meer dan een luisterend oor zijn kan ze ook niet uiteraard. Haar conclusie was immers ook gewoon terug bezig zijn met dingen zodat ik niet 24/7 met mezelf en mijn gedachten zit. En dat ik een compromis moest maken met mezelf dat het maar iets tijdelijk is en maw dingen moet doen die ik misschien niet heel erg leuk vind.

Iemand bij wie je een ei kwijt kan zonder meteen tien oordelen is hartstikke waardevol!
En je eigen weg zoeken is doorgaans een kwestie van vallen en opstaan.

Citaat:
Ik ben uiteindelijk mijzelf alleen maar aan het saboteren en toch geraak ik er met dat besef niet overheen.

Gedragstherapie heeft charmes, maar kan niet alles.
Heftige emoties 'onder' of 'achter' je gedrag kun je er alleen mee inventariseren. (Dat kan zin hebben, maar is momenteel vooral frustrerend.)

Citaat:
Ik ging bij mijn ouders (en de dieren) vandaag maar dat is niet gelukt. Ik wil de dieren heel graag zien en het zou me deugd doen maar ik heb geen zin om mijn ouders te zien / spreken gezien ik emotioneel zo instabiel ben.

...idd: je ouders een brief schrijven kan zin hebben.
Dat je juist tegenover hen fiks bot uit de hoek kan komen (...niet verwonderlijk bij mensen die je nabij staan...)
dat je je er vervolgens daar weer hartstikke rot over voelt (... aan de éne kant siert jou dat, maar wat een pijn!!)
en dat de zaken dan uit de hand kunnen lopen.
Verstandig om dan afstand te nemen/houden, maar het kan zin hebben als je ouders expliciet weten hoe en wat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-21 20:38

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-21 20:38

Daarin heb je wel gelijk wiifke, het is uiteraard niet erg dat ze mijn wanhoop horen. Er hangt wel wat schaamte rond uiteraard. Een open brief schrijven naar mijn ouders is wellicht een idee. Ik ga er alleszins eens over nadenken.

Genja, ik vind van mezelf dat ik wel veel verbeterd ben qua hulp toelaten. Het is niet dat ik helemaal geen hulp zoek - ik heb een maatschappelijke assistente die me af en toe hoort, zocht hulp bij arbeidstrajectbegeleider en sociaal assistente van het zkh, heb er over gesproken met gynae en huisarts, externe therapeut.. en nu dus ook op aanraden van terug contact opgenomen met JAC. Het is alleen een beetje zoeken wat en wie me kan helpen. Overigens kan ik niet zo maar ergens heen voor therapie waar je niet zo maar kan stoppen. Dat is dan eigenlijk een gedwongen opname. Een vrijwillige opname kan je eenders wanneer stopzetten (al kan er wel wat tegenwind zijn van het team/dokters). Eerlijk gezegd zie ik het ook niet echt zitten om dat traject terug te bewandelen. Ik denk dat ik momenteel nood heb aan betekenis in mijn leven. Vooruit kunnen gaan. Daarmee bedoel ik niet radicaal stoppen met therapie - ik blijf nog altijd bij mijn therapeut langsgaan en denk er aan om wellicht in de tussenperioden van de sessie contact te behouden met het JAC als dat kan. Want vandaag merkte ik wel dat je in een uurtje therapie geen 2 weken aan gebeurtenissen kan vertellen, dat is onmogelijk. En ik merk dat ik wel nood heb aan iets tussendoor. Maar, wie weet is dat binnenkort niet meer nodig eens ik een tijdsbesteding heb. Dan is er minder tijd om te denken. Kan ik niet meer bij de pakken blijven zitten. Dus wellicht dat er dan ook veel minder besproken zal worden en dat dat uurtje dan wel genoeg 2x in de maand. We'll see.

Ik ben namelijk wel druk bezig geweest de afgelopen paar dagen. Het uitstel van mijn teamvergadering was zo'n gewicht van mijn schouders dat ik eindelijk een beetje ademruimte had. Hierdoor kon ik weer wat helder nadenken en heb ik eindelijk kunnen inzien wat ik werkelijk ga doen nu. Ik wil graag op termijn bij mijn vriend wonen - of althans onder hetzelfde dak in een co-housing oid. Maar daarvoor heb ik een vast loon nodig. Dus ben ik begonnen met vacatures uitpluizen die me nog wel oké leken om te doen. Ik had al eens gesolliciteerd maar bleek toch niet zo ideaal. Nu kwam ik onlangs nog iets tegen, mail gestuurd, meteen telefoon vrijdag nog maar was net de brievenbus gaan leegmaken dus telefoon gemist en helaas niet meer kunnen bereiken.

Dan is het weekend gestart. Zondag had ik samen met mijn vriend LARP (live-action role playing) training. Om het heel simpel te zeggen zijn we met een groepje geïnteresseerden samengekomen om te vechten met neppe wapens (zwaarden ed.) om eens te kijken of je het leuk vindt en er verder mee wilt gaan enzo. Ik vond heel spannend want er zaten een paar veteranen tussen en ik heb het heel moeilijk in groep waarbij er engagement gevraagd wordt door oude trauma's. Ik heb uiteindelijk wel vrij veel meegedaan en had er uiteindelijk ook wel plezier in, maar het was mentaal en fysiek heel zwaar. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik wou huilen. De laatste paar gevechtjes heb ik niet meer meegedaan want ik was echt op. Ik had die dag ook wel weinig gegeten, dus dat was niet zo handig. De groepsleider is wel op de hoogte van mijn kwetsbaarheid en gelukkig zijn de mensen in die wereld echt heel open-minded en lief. Hij vroeg tussendoor eens of alles oké was enzo dus dat is wel fijn. Ik heb er achteraf ook nog over kunnen praten met mijn vriend en de groepsleider en zijn tot een compromis gekomen over welke rol ik kan spelen die toch wat engagement vergt maar minder druk is. Op termijn zouden we namelijk naar een groot event gaan in Engeland en gezien ik al zwaar overprikkeld was van de 20 man, denk ik dat ik met 200 man op een slagveld helemaal flip. :')

Beetje frustrerend weer wel, die confrontatie met mijn moeilijkheden en weer aan de kant te moeten zitten enzo, maar goed. Dat is iets wat ik echt ga moeten leren accepteren.

Vandaag was het een mega hectische dag dat al vrij verkeerd begon door ik die de bus nam in de verkeerde richting waardoor ik 10 minuten te laat was bij mijn externe therapeut. Op zich wel mijn doelen (huiswerk) kunnen benoemen, kunnen beslissen waar we eerst aan gaan werken - rarara.. zelfacceptatie. Wie had dat gedacht.

Ik ging wel met een niet super positief gevoel naar buiten gezien het zo snel voorbij was en ik amper alles had kunnen vertellen wat er gebeurd is. Veeel te weinig tijd. Beetje abrupt afgerond ook, maar oké. Op de bus terug krijg ik ineens mail dat iemand heeft afgezegd voor boogschiet cursus en dat er nu een plekje vrij was waardoor ik 3 oktober al kon starten. Daarvoor had ik geld nodig. Mijn oudere broer had me wel gezegd dat hij mijn dagbesteding wou bekostigen. Dat was super lief. Dus hem even opgebeld en besproken hoe we het gingen doen. Het gaat niet om een enorm bedrag gelukkig, maar dan kon ik wel mijn plaatsje bevestigen. Dus als het goed is ga ik elke zondag gaan boogschieten binnenkort. Iets wat al jaren op mijn wish-list staat!

Daarna interim terug gebeld, die waren zeker in me geïnteresseerd en ze gingen het bedrijf contacteren. Komt mijn huisgenoot binnen, even met haar praten, weeral afgeleid :')

Enfin, normaal gezien ging ik maandag met een ex-medepatiënte wandelen met haar hond in het park in de buurt maar gezien ik mijn spieren mogelijks wat beschadigd heb zondag, dagje uitgesteld. Dus voor ik even rustig kon zitten was het al weer tijd om te vertrekken. Wel van genoten, leuke gesprekjes gehad en even lekker met haar Berner pup geknuffeld. Tijdens het wandelen ben ik nog opgebeld door het kantoor en..

... ik moet donderdag op sollicitatie gesprek

Ik had het liever minder snel gehad gezien ik eigenlijk van plan was om bij mijn ouders te gaan morgen en donderdag, maar het is niet anders. Morgen heb ik nog afspraak bij het JAC en gezien ik geen geschikte sollicitatie kleren heb, spreek ik achteraf nog af met mijn mama in het stad.

Kortom, druk, druk, druk. Momenteel voel ik me wel weer wat beter gezien ik wat meer perspectief heb gekregen.

**Geplaatst**: 22-09-21 09:09

Geplaatst: 22-09-21 09:09

Een heel verhaal Kaat. Klinkt levendig en goed. Hou vol en donderdag succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-21 23:10

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-21 23:10

Oké. Ik heb vandaag een goede dag gehad. Fijn gesprek bij het Jac. Eigenlijk mijn jaar in vogelvlucht, maar deed deugd om het nog zo eens in perspectief te zetten. Mijn mama is langs geweest, zijn gaan lunchen en wat bijgepraat.

Maar nu is het avond. Ik moet gaan slapen en ik weet dat als ik dat doe, ik straks wakker word en het de volgende dag is. De dag dat ik moet gaan solliciteren. Ik ben blij dat ik een kans tot werk heb. Dat dit deuren opent naar een meer normaal leven. Maar eerlijk? Ik ben overmand door angst. Als het aan mij zou liggen, ging ik niet meer.. Ik was daar straks mijn voorbereiding aan het schrijven. Men heeft graag voorbeelden bij bepaalde vaardigheden van eerdere ervaringen. Het lukt mij niet om iets nuttig te schrijven. Mijn geheugen laat me in de steek. Concrete dingen kan ik niet verwoorden..

Veranderingen. Zo veel veranderingen. Ik weet niet of ik er klaar voor ben.. Maar wanneer ben ik dat wel? Moet ik gewoon springen en hopen dat ik mijn vleugels spreid? Of val ik straks tot mijn verdoemenis? Keer ik niet gewoon terug in plaats van te springen, om mij beter voor te bereiden voor de volgende poging?

Het gaat me te snel. Ik kon het niet later zetten maar eigenlijk had ik moeten doorpushen en vragen of het later kon.

Nu zit ik hier. Tranen. Misselijk. Radeloos. Waarom toch? Betekent dit iets? Moet ik hier iets mee of stel ik me gewoon weer aan?

Thank god dat ik morgenvroeg nog even langs kan bij de sociaal assistente hier. Maar als ik afbel dan verkijk ik mijn kans volgens mij..

**Geplaatst**: 22-09-21 23:47

Geplaatst: 22-09-21 23:47

Niet te streng zijn hoor Kaat.
Je doet je best meer kun je niet doen.
En dat is makkelijk gezegd dat weet ik.
Al mijn leven lang moesten mijn ouders vechten tegen oordelen van artsen, want de reacties zouden niet kunnen.
Ik was hooguit 3 pas, het speelt al mijn leven lang helaas.
Nu is het gevolg dat mijn oude huisarts dacht aan hypochondrie, dus ben ik uitgebreid onderzocht: niet aan de orde.
Maar dit was pas na een mega flater van een ziekenhuis wat een trauma veroorzaakt heeft en niet zuinig ook.
Als ik serieus wat mankeer bel ik gerust geen 112 of dokter als ik er onderuit kan.
Omdat ik gelijk flashbacks krijg non stop.
Inmiddels is dankzij de wetenschap ontdekt dat de reacties op de medicijnen genetisch zijn.
De leverenzymen zijn er van de 9 testbare maar 4 in orde, 2 compleet afwezig ook en 2 veel te snel waardoor ik dus rare bijwerkingen krijg.
Mijn lei is nu schoon, we kunnen alles herleiden tot kind aan toe nu en er wordt naar gehandeld.
Nu heeft de apotheek computersystemen die automatisch alles uitzoeken als ik een nieuw medicijn krijg of dat mag.
En of de dosis anders moet, en melding dat het door een apotheker eerst gecontroleerd moet worden voor ik het meekrijg.

Maar hiermee draaien we niet ruim 20 jaar aan oordelen en behandelingen die ik ten onrechte niet kreeg terug.
Mijn nieuwe huisarts doet vreselijk haar best en ik ook, en emdr heeft zeker wat gedaan.
Maar ik heb na jaaaaaren hendelbare migraine, nu een hele heavy aanval gehad.
Daar moet ik medicatie voor krijgen, en maandag gaan we dat bespreken.
Maar zodra mijn ogen dicht gaan, zit ik in het ziekenhuis, en mijn instinct is er van overtuigd dat ik geen medicijnen krijg.

Want zo was het jaren lang dus ik meldde heel veel niet meer, maar van de week kon het met de migraine echt niet meer.
Ik ben gerust gesteld dat dit met deze timing veel voorkomt, en dat ik lang moet komen zodat ze het uit kan leggen enzo.
Maar ik ben gewoon echt bang.
En dat is niet terecht dat weet ik, en de apotheek heeft ook al de lijst migraine medicijnen nagekeken zodat ik die mee kan nemen.
Met advies wat het beste past bij mijn DNA.
Kost 5 minuten werk met dit computersysteem.
Maar ik had gedacht dat ik met deze dna test me vrij zou voelen nu er bewijs is.

Maar nog steeds voel ik me klein worden, en het niet waard om behandeld te worden.
Ziekenhuizen zijn ook voor normale mensen en dat ben ik niet, en waarom zou ik gaan want het gaat toch altijd fout.
En rationeel weet ik het prima, maar ik moet echt stap voor stap weer durven aangeven dat ik iets heb en zorg nodig heb.
Mijn migraine in ergere mate stand net aan uit te houden heb ik jaren verzwegen uit angst dat ze het onzin zouden vinden.
En elke keer zei ik na een aanval: nu bel je een dokter.
En elke keer, deed ik dat niet, nu heb ik de stap wel gezet maar ik krijg echt een lading flashbacks te verduren niet tekort.
Het is niet altijd te begrijpen en ook ik heb halve dag als bevroren op de bank gelegen voor 1 a 2 aanvallen migraine per maand.
Niet eens dat je zegt 10x ofzo, nee 2x.

En zeggen geef jezelf een trap onder je hol helpt nu hier gewoon niet.
Ik moet maandag wéér gaan ervaren dat ze me niet opeet, de afspraak is ook bewust een week verzet omdat het hormonaal is.
Dus we hebben gewoon alle tijd tot de volgende.
Daar zei ik vol overtuiging ja op, maar nu vind ik het gewoon doodeng en zie ik beren.
Fysiek ziek, of mentaal, het is beiden erg.
Zie Fleur, superslimme dame en strijdvaardig.
Ontzettend geliefd, en toch lukte het niet.
En ze heeft gestreden.
Maar jij gaat dit overwinnen of in elk geval een plekje geven, zodat je verder kunt.
Ik vond met 23 ook dat alles snel moest en had stress, maar nu denk ik: je was nog zo jong!
Probeer dat laatste vast te houden, eerst lief zijn voor jezelf en je doet je best!
En dan ga ik deze wannabe wijze woorden, ook proberen toe te passen hier.

Go for it, dan ga ik dat ook proberen maandag en de resterende dagen tot maandag.

**Geplaatst**: 23-09-21 07:15

Geplaatst: 23-09-21 07:15

Heftig verhaal Moonfish.

Kaat ik duim voor je! Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-21 09:14

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-21 09:14

Wat erg Moonfish. Ik wens je heel veel sterkte toe met het overwinnen van jouw angsten.

Ik ben jong. Maar als ik een episode heb, lijd ook ik haast ondraaglijke pijn. Ik heb gisteren na het schrijven van mijn post één gehad. Het is ronduit bizar hoe het van nul naar honderd gaat en ik bijna alle controle uiteindelijk verlies. Intens huilen. Mezelf slaan. Getriggerd worden door elk ding dat ik zie in mijn kamer dat ik mogelijks zou kunnen gebruiken tegen mezelf. Telkens rustiger worden om terug te overspoelen. Tegen mezelf huilend te zeggen dat ik dit niet wil, dat mijn brein moet stoppen. Maar het stopt niet. Niet kunnen recht raken. Frustraties.

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en is de schade beperkt gebleven. Ik heb wel iets geschreven nog. Het schrijven hielp ook wel een beetje.. Ik heb ergens het idee dat mijn episodes heftiger worden. Ze gebeuren minder vaak, maar het is een opstapeling van triggers.. Dit heeft een uur geduurd tot ik uiteindelijk in slaap ben gevallen.

Meer en meer raak ik mezelf kwijt
Het monster in mijn hoofd
Komt naar buiten
Gijzelt mij
Neemt mij in zijn greep
Controle kwijt
Help mij
Ik wil dit niet
Ik wil mijzelf niet slaan
Ik wil geen pijn
Hoe meer ik mij verzet
Hoe harder hij mij bij de keel grijpt
Het wordt erger en erger
Ik ben mijzelf niet meer

**Geplaatst**: 23-09-21 10:28

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-21 10:28

Heftig hoor Kaat...!

Fijn dat je geslapen hebt vannacht.

Toi toi toi voor straks!

**Geplaatst**: 23-09-21 11:07

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-21 11:07

Kom op kaat ! Tga u lukken! Gij kunt da!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-21 11:56

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-21 11:56

Nope. Ik ga niet. Ik bel straks af. We zijn weer in emotionele modus waarin ik constant wil wenen. Ik zie er niet uit. Ik voel me beroerd. Ik kwam net terug van de sociale assistente en heb daar gewoon de hele tijd liggen janken..

We hebben alternatieven besproken. Misschien dat ik terug in (dag) opname ga. Ik weet het nog niet goed en moet daar eerst even rustig over spreken met mijn naasten.

**Geplaatst**: 23-09-21 12:47

Geplaatst: 23-09-21 12:47

Knuffel meidje, wat vervelend allemaal :knuffel:

.

**Geplaatst**: 23-09-21 13:04

Geplaatst: 23-09-21 13:04

Knuf.

**Geplaatst**: 23-09-21 20:56

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-21 20:56

Hoi Kaat, hoe-s-t nu met je? :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-21 21:50

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-21 21:50

Redelijk. Ik heb een hele namiddag geslapen. Ik ben blijkbaar nog 3x gebeld door interim. Geen idee waarom want ik denk dat het duidelijk was dat het niet ging lukken. Ik had echter geen zin om de telefoon op te nemen. Ik was bang dat het het bedrijf was. Dat de interim ze niet had verwittigd oid. Het was namelijk 10 na 3 en om 3 uur had ik afspraak. Ik heb de telefoon gewoon laten gaan.

Ik heb wat geschilderd, iets gegeten. Ik ben eigenlijk nog altijd erg moe. Ik denk dat ik bijna ga slapen terug. Er valt toch niets te doen. Buiten mij niet heel erg goed voelen.

Mijn eczeem is vrij heftig aan het terug komen. Het is het seizoen, maar gok dat de heftige stress er ook wel mee te maken heeft. Maakt me ook altijd verdrietig. Hoe ik me intern voel is dan uiterlijk ook zichtbaar en dat vind ik niet fijn.

Mijn vriend wil dat ik morgenavond bij hem ben omdat hij bezorgd is. Ik ga zaterdag namiddag eindelijk bij mijn ouders en hoop dat ik daar de moed vind om er over te praten. Ik hoop ook een ritje te kunnen maken. Nog eens alleen want dat is al erg lang geleden. Ik heb het nodig om even in de velden te crossen en niet zo het gevoel te hebben dat ik zo gevangen zit..

**Geplaatst**: 23-09-21 22:00

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-21 22:00

Hopelijk kan je een ritje maken. Dat gun ik je zo hard!

Ik denk aan je Kaat!

**Geplaatst**: 23-09-21 22:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-09-21 22:37

Ah kaat toch. Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat het Jr niet lukt.vooraleer dat je voor een ander werkt. Werk eerst maar voor jezelf :(:)

uiteindelijk is jouw gezondheid het aller belangrijkste dan een job.

Ik hoop ook dat je je ritje met je beste maatje kunt hebben. Dit verdien je.

Probeer niet te veel te stressen. Luk het niet? Oke! Volgende keer dan. Maakt toch niet uit? Als jij er klaar voor bent... en ik steun je , wat je ook doet! :(:)

**Geplaatst**: 24-09-21 02:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-09-21 02:31

Ik hoop dat je toch een beetje rust kunt vinden en jezelf beter gaat voelen.
En een fijn ritje maken met je mooie pony

Krijg je een uitkering? Kom je niet in de problemen wanneer je niet naar de afspraak gaat?