Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-08-21 11:51

Geplaatst: 03-08-21 11:51

Ik ga mijn mening geven. Ik volg je al een tijdje mee. En geen verwijten of zo he...Je kiest zelf wat je doet,is jouw leven, en ik gun jou alle geluk he..... maar ik ben bang dat je trg ga ervallen, als je thuis bent. Ik zou dat jammer vinden, je hebt zo hard gewerkt aan jezelf. En nog... ni pleuje he. :(:)

**Geplaatst**: 03-08-21 12:30

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 12:30

Kaat, vergeet niet dat je sinds enkele weken in een nieuwe relatie zit. Borderline is erg hormoongevoelig. Een nieuwe relatie en de daarbij horende hormonen zorgen voor een erg positieve invloed. Je wordt stabieler en kunt alles beter handelen. Denk eraan dat dit effectief op termijn uitwerkt Ik heb het helaas zelf heel vaak gezien bij mijn zus.
Ik zou deze drastische beslissing nu niet nemen, persoonlijk. Maar ik snap wel hoe jij jou voelt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-21 12:36

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-21 12:36

Finaal beslissen doe ik na mijn week verlof, sowieso. Ik ga het er nog over hebben met mijn vriend en ouders face to face en het verder met het team bespreken. Maar momenteel zie ik eigenlijk niet goed meer hoe het wel verder kan. Ik zie het niet meer zitten om tegen mijn zin in gewoon maar door te blijven doen omdat het hoort. Dat is niet fair tegenover mezelf en ook niet fair tegenover mijn groepsgenoten die met een gedemotiveerd persoon moeten samenzitten en werken. Dat helpt alles behalve voor de groepssfeer.

Mijn relatie speelt zeker en vast een grote rol. Dat ga ik ook niet ontkennen. Maar het is dan misschien wel de moment om van die positieve boost gebruik te maken om voor mezelf ook dingen verder uit te bouwen.

**Geplaatst**: 03-08-21 12:42

Geplaatst: 03-08-21 12:42

Het is uiteraard jou keus. Ik zou deze beslissing enkel nemen als je echt heel erg sterk in jou schoenen staat. Als het gaat keren gaat het ongelofelijk snel en diep. Probeer het niet te negatief te bekijken momenteel. Probeer open te blijven staan voor de aangedragen opties

Veel succes allersinds, met welke beslissing jij ook neemt

**Geplaatst**: 03-08-21 13:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 13:55

Gevoelsmatig denk ik te snel ,te vroeg en wat zonde om nu niet door te bijten. Dus ik zou daar nog eens heel erg goed over nadenken. Je komt van zo ver.

**Geplaatst**: 03-08-21 19:26

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 19:26

Ik herken een deel dingen die ik lees van bij andere mensen met borderline die ik ken(de); het nut van dingen willen begrijpen, je niet kunnen motiveren voor iets waar je het nut niet van inziet, verandering nodig hebben, positieve boost van relatie enz enz.
Een opname zoals de opname die je nu doet, duurt lang en is zwaar. Je geeft aan dat je nooit nog een opname wilt.... Je zit al over de helft van je opname, denk ik? ik denk dat de laatste helft van je opname je zou kunnen helpen om steviger te staan, om nog meer bij te leren, nog meer stappen te zetten, zodat je een nieuwe opname beter kan voorkomen.
Een opname beëindigen en terug 'in het gewone' leven stappen, kan een terugval veroorzaken (is zelfs niet ongewoon) omdat je weer in heel andere setting komt dan binnen de muren van het ziekenhuis en je dus echt meer op jezelf aangewezen bent.
De overgang van een opname met intensieve therapie naar 1x per week / 2 weken een gesprek met een therapeut is bovendien erg groot. Denk je dat dat intensief genoeg gaat zijn?
Naast met je vriend, ouders en team te spreken over al dan niet stoppen, zou ik ook even overleggen met de DGT-coach waar je ambulant naartoe zou gaan.
Het is uiteraard jou beslissing, maar zoals anderen hier ook al zeggen, zou ook ik er wel goed over nadenken...

**Geplaatst**: 03-08-21 19:47

Geplaatst: 03-08-21 19:47

pateeke schreef:
Ik herken een deel dingen die ik lees van bij andere mensen met borderline die ik ken(de); het nut van dingen willen begrijpen, je niet kunnen motiveren voor iets waar je het nut niet van inziet, verandering nodig hebben, positieve boost van relatie enz enz.

Toegegeven : ooit had ik een vuistdik dossier op het Riagg, met verschillende labels op As 1 en 2.
...maar borderline heeft er nooit bijgestaan.
Punt 1, 2 en 4 gaan compleet op voor mij.
(Verandering nodig hebben wat minder.)

**Geplaatst**: 03-08-21 20:05

Geplaatst: 03-08-21 20:05

Janneke2 schreef:
pateeke schreef:
Ik herken een deel dingen die ik lees van bij andere mensen met borderline die ik ken(de); het nut van dingen willen begrijpen, je niet kunnen motiveren voor iets waar je het nut niet van inziet, verandering nodig hebben, positieve boost van relatie enz enz.

Toegegeven : ooit had ik een vuistdik dossier op het Riagg, met verschillende labels op As 1 en 2.
...maar borderline heeft er nooit bijgestaan.
Punt 1, 2 en 4 gaan compleet op voor mij.
(Verandering nodig hebben wat minder.)

Kaat heeft hier eerder geschreven dat de diagnose borderline op haar van toepassing is. Hiervoor is ze nu in behandeling in het ziekenhuis waar ze opgenomen is.
In haar bericht over haar twijfels schreef ze:

Citaat:
Ik besef dat ik een moeilijk karakter heb en dat ik het mijzelf, noch anderen makkelijk maak.

Wat ik bedoelde was dat de moeilijkheden die ze opsomt, misschien niet zozeer een kwestie zijn van "een moeilijk karakter", maar het ook een symptoom kan zijn van de borderline en ze daar zeker niet alleen in is. Ik ben dan ook van mening dat als hulpverleners op een afdeling voor mensen met deze problematiek werken, ze zouden moeten weten dat ze zich bv aan verzet zoals Kaat het benoemt, kunnen verwachten en zij ook zouden moeten weten hoe daarmee om te gaan zonder boos / geïrriteerd te worden.

**Geplaatst**: 03-08-21 20:56

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 20:56

Ik had nog even teruggebladerd naar drie weken geleden:

Citaat:
(...) maar ook door bepaalde zaken die de psychiater me had gezegd in verband mijn dalende motivatie. Het is zelf tot het punt gekomen dat de therapeute van de vaardigheidstraining/Linehan me vertelde dat als ik zo verder ging doen, ik al het goeds in mijn leven weer kapot ging maken en dat ik niet klaar zou zijn voor de volgende module (zelfcompassie). Echter is zelfcompassie voor mij een hele belangrijke module, maar ze vreesde dat door het feit dat ik mijn emoties nog altijd onvoldoende accepteer en toelaat het er toe zou leiden dat ik het helemaal niet meer zou zien zitten.

Dusja ik zit momenteel een beetje op een vervelend plateau dat ik niet echt meer groei. En dat komt omdat het ook wel vrij goed met me gaat, maar ik ook de onderliggende emoties die loskomen bij de therapie ook erg onderdruk. Ik heb misschien nog maar één keer werkelijk, fysiek mijn emoties getoond aan de groep. Dat is nog altijd een heel lastig punt.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat er wat koeterwaals in staat (vakchinees wat ik geacht wordt te begrijpen, maar waar ik toch zo mijn vraagtekens bij heb.)

Er is 'iets' (niet alles hoeft op bokt, hoor) met dat de psychiater wat streng is, dat er gegraven wordt 'wat zit er nu toch achter het snijden' en dat dat jou kan demotiveren.

Wat hier staat als opmerking van de Linehan therapeute lijkt achteraf een soort selffulling prophecy.

Dat mededogen een belangrijk onderdeel is, snap ik.
Wat mij betreft is het een centraal thema van DGT, de D gaat over de paradox dan wel dialectiek 'dat je je aan de ene kant als cliënt volledig geaccepteerd mag weten - en toch ook je gedrag (het is tenslotte gedragstherapie) moet veranderen'.
Ik snap het dus niet echt dat dit pas voorbij de helft aan de orde komt en ik denk persoonlijk dat er ook geen voorwaarden vooraf voor nodig zijn.
Dat denk ik, omdat ik het één en ander van het Boeddhisme af weet. Wellicht dat men er in Gent allerlei dingen aan vast heeft geplakt, dat kan - maar dat weet ik niet.
Het is ook, Boeddhistisch gesproken, nergens voor nodig dat je eerst leert om je emoties te accepteren.
Dwz: met mededogen naar jezelf kijken kan inhouden dat je constateert 'dat je allerlei dingen bij je hebt (emoties, dus) waar je je rot over voelt, je voor schaamt, (en noem maar op) - en laat ik desondanks toch proberen met mededogen naar mezelf te kijken'.
(Hak mijn hoofd niet af als dat lastig is, het is voor heel veel mensen geen gesneden koek, maar het kan 'gewoon'.)

En wellicht geldt er zoiets als 'een oefening binnen een oefening'.
In principe kan ik me iets voorstellen bij 'leren omgaan met herhaling' - kan nuttig zijn. Maar het is iets wat in elke module zou kunnen zitten.
Mededogen (met jezelf en anderen) kun je op ik zeg even duizend manieren beoefenen, dat hoeft niet per se met 1 bepaald verhaal 7x aanhoren.

En afdeling paradoxen: dan schreef je ook nog 'dat je de loskomende emoties onderdrukte' en 'dat je niet meer groeide'. Ik snap dat het onderdrukken op zich niet zo het bedoelde eindresultaat is, maar ze zijn er wel en ze komen los..
... dus ben ik geneigd te denken dat er wel degelijk groei is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-21 13:35

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-21 13:35

Ik heb jullie berichtjes uiteraard gelezen, maar ga even voor mezelf afschrijven en er dan later op terug komen.

Ik heb echt een hele fijne 'vakantie' gehad. Echt genoten van het begin tot het einde. Omringd door hele fijne mensen waar ik oprecht ook dankbaar voor ben.

Op 5 augustus had ik mijn lieve merrie Tinky al weer 10 jaar en dat hebben we gevierd met een wasbeurt en wat mooie foto's in outfit. Hier had ik een topic over gemaakt, stond ook in uitgelicht: [ITP] In 't bos met mijn trouwe strijdros Met mijn vriend en zijn kameraad hebben we ook nog foto's gemaakt afgelopen dinsdag maar de foto's van mezelf zijn niet zo goed gelukt moet ik eerlijk toegeven. Mijn expressie is op bijna elke foto echt verschrikkelijk (te geconcentreerd met rijden). Maar wel lol gehad.
Afbeelding

Op die dinsdag werd ik ook opgebeld door de verantwoordelijke van de afdeling met als vraag of ik al beslist had. Er kon namelijk anders iemand vandaag starten in mijn plaats. Meteen schoot de gedachte in mijn hoofd: 'Zie je wel, Kaat. Je bent gewoon een nummer. Meteen vervangen door een ander.' En zo voelt het ook oprecht, al zegt mijn wijze geest wel gewoon dat het de ander echt wel gegund is en ik hoop dat deze persoon er zich wel volledig voor kan geven. Alleen had ik ergens wat meer uitleg verwacht. Ik kreeg gewoon te horen van de teamvergadering dat ik het zelf moest uitmaken maar als ik besloot om te blijven doorgaan dat ik er mij volledig voor moest smijten. Zo simpel was het. En toch hoopte ik op een gecompliceerd antwoord die mij toch nog ergens had kunnen motiveren. Helaas bleek dat geen realistische gedachte te zijn. Ik zocht gewoon bevestiging omdat ik moeite had om de knoop volledig door te hakken.

Dus heb ik maar toegegeven. Gezegd dat ik ging stoppen. En nu ik hier alle tijd van de wereld heb en al mijn administratie aan het regelen ben voor de nabije toekomst komt het wel hard binnen. Zeker ook na zulke fijne, gevulde dagen blijf ik nu vooral achter met leegte. Alles gaat traag. Ik geraak maar niet in gang. Wil veel dingen doen maar tegelijkertijd ook helemaal niets. Qua regelingen heb ik wel al het één en het ander op een rijtje. Op 4 september kan ik langsgaan bij mijn externe therapeut. Morgen maak ik kennis met een nieuwe huisarts buiten het ziekenhuis om ook nog eens te bekijken of ik terug recht kan hebben op fysio (weer veel spanning in mijn rug en schouders). Start ik met arbeidstrajectbegeleiding, waarvoor ik dinsdag 17 augustus al mag langsgaan. Ik was ook op zoek naar iets om te doen tussendoor qua hobby of sport. Ik wil al jarenlang leren boogschieten. Jammer genoeg moet ik wachten tot eind januari 2022 voor er een cursus begint hier in de buurt. Maar dan heb ik wel nog een leuk vooruitzicht en alvast een tof verjaardagscadeau naar mezelf toe.

Het bezorgd me wel allemaal weer een hoop stress. Ik weet niet wat ik wil doen qua werk. Ik ben ontzettend kieskeurig, wat niet zo helpend is. Ik wil ook niet eenders wat doen. Ik moet echt iets doen wat ik leuk vind, anders raak ik enorm gedemotiveerd en duikel ik weer in een neerwaartse spiraal zoals dat in het verleden wel aantal keer gebeurd is.

En ondanks het feit dat ik het allemaal wel redelijk goed geregeld krijg voel ik me eigenlijk niet zo goed. Het is niet dat ik spijt heb van mijn beslissing. Het is eerder zo even in het zwarte gat vallen denk ik. Weer met mezelf te zijn en tot de conclusie te komen dat ik mezelf maar zo verdomd moeilijk kan motiveren om dingen te doen (onder mij alleen). Ik zou naar de winkel moeten gaan om avondeten maar zelf dat lijkt nu een huzarenwerk. Ik heb er gewoon helemaal geen zin in. Het zal weer even wennen worden allemaal en ik denk dat ik er wel uit zal kruipen. Het zal gewoon wat tijd nodig hebben vrees ik.

Laatst bijgewerkt door Kaatastrof op 12-08-21 14:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-08-21 13:49

Geplaatst: 12-08-21 13:49

Ach ......ik geef je een knuffel Kaat. Moeilijk kan het leven soms zijn als het om keuzes maken gaat. :knuffel:

**Geplaatst**: 12-08-21 14:19

Geplaatst: 12-08-21 14:19

Ik sta paf....

Op zondag 3 augustus schrijf je dat je na je verlofweek gaat beslissen. Of dat je er tijdens je verlof over gaat nadenken en 'men' op jouw eerste dag na het verlof hoort 'hoe en wat'.

... en dan word je tijdens je verlof opgebeld??

Ook van mij een dikke knuffel! :knuffel:

**Geplaatst**: 12-08-21 14:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-08-21 14:31

Ik vind het niet fair van de afdeling: Anders kan er vandaag iemand anders starten. Dat doe je niet. Dat is druk uit oefenen. Maar typeert wel de psychische zorg in België weer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-21 14:46

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-21 14:46

Dat idee of gevoel heb ik al langer hier. Mensen die zonder al te veel poespas buiten gegooid worden en ook weer meteen 'vervangen' zijn. Ze nekken zichzelf door dit lange traject. Alles moet snel gaan om de wachtlijsten weg te werken. Maar dat komt uiteraard niet ten goede van de zorgvragers natuurlijk..

Ik voelde de kolen ook wel onder mij branden en had liever wat meer in gesprek kunnen gaan. Maar mij coach is 3 weken op verlof en de vervanging is niet echt een man van veel woorden.

**Geplaatst**: 12-08-21 19:35

Geplaatst: 12-08-21 19:35

Moestuin schreef:
Ik vind het niet fair van de afdeling: Anders kan er vandaag iemand anders starten. Dat doe je niet. Dat is druk uit oefenen. Maar typeert wel de psychische zorg in België weer.

Vind je? Het zijn dure plekken hé? Zij twijfelt en vindt dat de afdeling háár moet motiveren, dat is toch de omgekeerde wereld?
Zij moeten haar niet motiveren, zij moet de motivatie in zichzelf vinden. Daar kunnen ze haar bij helpen, maar ze moet het wel echt zelf willen.

Daarin spelen een paar dingen een rol: als je zelf niet optimaal gemotiveerd bent, ben je lastig te helpen. En ze houdt een plek bezet die wellicht ingevuld kan worden door iemand die er wél optimaal voor gaat.

Trouwens, als ik hier zo meelees is jullie systeem van psychische hulpverlening en de mogelijkheden tot opnames e.d. vele malen beter dan in Nederland. Dus die negatieve toon van je vind ik heel eerlijk gezegd behoorlijk misplaatst.

**Geplaatst**: 12-08-21 20:45

Geplaatst: 12-08-21 20:45

Achterom, jij weet niet waar jij het over hebt. Ik heb jaren ervaring met diverse instellingen voor zus, grootvader en moeder. Alles samen geteld gaat het over ruim 15 jaar. Jij woont niet in België en weet dus ook niet hoe het hier aan toe gaat. Zaken zoals een pedofiel iemand op een gemengde afdeling plaatsen met jong volwassenen is schering en inslag. Het draait hier niet goed.

Overigens was er afgesproken dat Kaat mocht beslissen na haar verlof. Aan het begin daarvan al bellen en Kaat voor een keus zetten want er kan iemand anders starten is niet ok.

**Geplaatst**: 12-08-21 20:51

Geplaatst: 12-08-21 20:51

Achterom schreef:
Moestuin schreef:
Ik vind het niet fair van de afdeling: Anders kan er vandaag iemand anders starten. Dat doe je niet. Dat is druk uit oefenen. Maar typeert wel de psychische zorg in België weer.

Vind je? Het zijn dure plekken hé?

Nu heet ik geen Moestuin, maar ik vind het wel respectloos gedrag van de afdeling.
(Ik heb gelezen: tijdens de verlofweek wordt nagedacht, en laten we zeggen op maandagochtend krijgt 'men' de uitslag te horen. En dan bellen op dinsdag 'of er al een beslissing is'. Plus een opmerking over iemand anders.)

Dat het een dure plek is zal best waar zijn, maar verlof hoort gewoon bij het programma.
En geld is geen reden om een afspraak eenzijdig te wijzigen. (Op het moment dat Kaat stelde er in de verlofweek etc etc etc wist men op de afdeling heus wel dat het een dure plek is.)

Citaat:
Zij twijfelt en vindt dat de afdeling háár moet motiveren, dat is toch de omgekeerde wereld?
Zij moeten haar niet motiveren, zij moet de motivatie in zichzelf vinden. Daar kunnen ze haar bij helpen, maar ze moet het wel echt zelf willen.

Taal kan tricky zijn.
Motivatie zelf is volgens mij voor Kaat niet de kern.
Kaat had zo haar twijfels, van het chapiter 'zo werkt het voor mij niet'.
En ze is niet gemotiveerd voor 'opzitten en pootjes geven', wat ik een uitstekende eigenschap vind. (Iets wat noch door Kaat, noch door de afdeling - wat mij betreft - nagestreefd moet worden.)

Uiteraard zou 'motiveren' ook iets kunnen zijn als een gesprek met kop en staart 'dat het niet gaat om opzitten en pootjes geven', waarom het wel zo voelt, wat daar wel of niet aan te doen is, etc etc etc.
(Maar dat type motivatie kun je per definitie niet uit jezelf halen.)

**Geplaatst**: 12-08-21 21:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-08-21 21:20

Akkoord, het zou goed zijn als Kaat intrinsiek gemotiveerd is voor de behandeling, maar zo simpel als: je moet gewoon gemotiveerd zijn is het helaas niet. Het team kan mee zoeken naar hoe ze gemotiveerd kan worden voor de behandeling. Dat vind ik absoluut wel een taak van hulpverleners. En het is - zoals ik het lees - niet dat er helemaal geen motivatie is. Hoop en motivatie komt ook voort uit je veilig voelen en vertrouwen hebben in jezelf en de hulpverlening. Dat lijkt niet helemaal goed te zitten…

En ja, het is een dure plek, maar dat wil niet zeggen dat je aan een cliënt tegen de afspraak in eerder moet zeggen dat ze moet beslissen en als ze niet doorgaat, er iemand anders kan starten. Ik vind het behoorlijk kwalijk dat die druk bij Kaat gelegd wordt. Zij is niet verantwoordelijk voor het al dan niet kunnen starten van anderen.

Kaat, ik kan me voorstellen dat het een bittere pil is. Dit is geen fijne manier van afronden en ik kan me inbeelden dat deze ervaring een grote impact heeft en het jouw vertrouwen alles behalve ten goede komt.
Ik vind het wel heel knap dat je dadelijk aan de slag gaat om je administratie in orde te brengen, met je externe therapeut af te spreken, arbeidsbegeleiding te zoeken enz enz. Probeer naast die belangrijke maar minder fijne dingen ook ruimte te maken voor ontspanning en leuke activiteiten. Dat is ook erg belangrijk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-21 09:30

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-21 09:30

pateeke schreef:
Kaat, ik kan me voorstellen dat het een bittere pil is. Dit is geen fijne manier van afronden en ik kan me inbeelden dat deze ervaring een grote impact heeft en het jouw vertrouwen alles behalve ten goede komt.
Ik vind het wel heel knap dat je dadelijk aan de slag gaat om je administratie in orde te brengen, met je externe therapeut af te spreken, arbeidsbegeleiding te zoeken enz enz. Probeer naast die belangrijke maar minder fijne dingen ook ruimte te maken voor ontspanning en leuke activiteiten. Dat is ook erg belangrijk!

Klopt. Door dit hele gebeuren ben ik zeker wel mijn vertrouwen wat kwijt en blijft er een slechte nasmaak achter. Het is allemaal zo abrupt, zo snel gegaan. Het is niet mooi afgerond. Ik heb niet echt een goed eindwoord gekregen of laatste gesprek met een psychiater. Dat moet ik zelf allemaal regelen. Het is dat ik iemand ben die graag alles goed op een rijtje heeft en zelf al veel regelt want anders had ik nu een beetje aan mijn lot overgelaten geweest.

Goh die administratieve zaken ga ik vlot door dus ik zit nog met een zee van tijd om dingen te doen. Ik geraak echter niet in gang zo in mijn eentje. Tegelijkertijd vraag ik ook niet graag dingen aan mensen omdat er meestal toch geen feedback op komt en al mijn vrienden niet in de buurt wonen. Dus ik ga nog moeten bekijken hoe en wat ik kan gaan doen de komende paar maanden. Mijn arbeidsongeschiktheid loopt sowieso nog tot eind september. Vanaf januari heb ik mijn opleiding en cursus boogschieten gelukkig wel.

Ik ga straks kennis maken met nieuwe huisarts. Hopelijk bevalt dat.

**Geplaatst**: 13-08-21 11:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-08-21 11:55

Gosh, is er überhaupt wel een afronding geweest?

Ik was zelf vooral blijven 'hangen' op het respectloze telefoontje op dinsdag.
Ben je nog terug geweest om spullen op te halen...?
Zo te lezen is er door de afdeling weinig tijd aan afscheid nemen besteed.

En trouwens, heb jij meegemaakt dat andere mensen weggingen voor dat het 8 maanden programma om was?
Was er dan iets van 'we stellen het ernstig op prijs dat je afscheid van de groep neemt'?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-21 12:55

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-21 12:55

Ik moest geen spullen ophalen. Alles ligt hier in de Villa en daar mag ik gelukkig gewoon blijven wonen omdat het een beetje los staat van het ziekenhuis en ik er al verhuisd was voor mijn ontslag.

Bij anderen was er ook niet echt een afscheid. Dus ik sta er niet echt van te kijken. Maar het doet me wel geen goed. Het leven gaat echter gewoon door, net zoals mijn verantwoordelijkheden hier. Ik heb er geen zin in. In het schoonmaken, koken en naar de winkel gaan. Maar ga tegengesteld handelen en het wel gewoon doen. Scheelt dat ik vandaag al naar buiten moet voor afspraak en ik dus de dingen wat kan combineren. En gelukkig ga ik vanavond bij mijn vriend en gaan we dit weekend wel weer leuke dingen doen. Ik heb effectief gewoon even een dikke knuffel nodig.

Enige voordeel van de tijd is dat ik terug creatief kan bezig zijn. Zonder schuldgevoel om mijn perfectionisme of resultaatgerichtheid. Al viel dat wel mee want deze zijn zonder schets en meteen met inkt. Ook experimenteel met watercolour markers die ik amper gebruikt heb.
Afbeelding

**Geplaatst**: 13-08-21 19:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-08-21 19:16

Echt heel jammer dat er geen afscheid geweest is en het niet afgerond kon worden. Ik denk dat ze de impact daarvan op zowel jou als op de groep echt zwaar onderschatten. En ik geloof dan ook zeker dat je vertrouwen (weer) een deuk gekregen heeft.
Wel goed dat je in de villa kan blijven. Heb je daar ook iets van begeleiding (woonondersteuning oid)? Misschien kunnen zij met jou bekijken hoe je dingen als boodschappen doen, koken, huishouden etc kan opnemen en je ondersteunen bij daginvulling...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-21 21:50

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-21 21:50

Er is wekelijks een bewonersvergadering onder toezicht maar dat is het zo'n beetje. En de verplichting om zeker om de 2 mnd de psychiater te zien en een daginvulling te hebben. Verder is alles zelfstandig. Ik ga gewoon moeten kijken om voldoende eten in te slaan denk ik. Zodat ik altijd wel iets in huis heb voor de dagen die moeilijk zijn.

**Geplaatst**: 13-08-21 21:58

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 13-08-21 21:58

Kaat, misschien ben ik te simpel hoor. Maar mijn man zegt altijd : " het geluk in het leven zit in het aanvaarden van hetgeen niet veranderd kan worden ". Het is nu wat het is. Dus ga ervoor. Je hebt een hoop geleerd. Dat neemt niemand je meer af, dus ga er voor liefie !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-21 22:22

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-21 22:22

Daar zit wel wat in hoor Pien. Dat is zelf één van de hoofdzaken die we leerden: radicale acceptatie. Ik ben daar gelukkig wel al wat beter in geworden en kan de dingen beter relativeren.