Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-01-22 16:57

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-01-22 16:57

Pffffff niet gemakkelijk Kaat, syerkte meid en balen dat je overal zo achteraan moet.

**Geplaatst**: 04-02-22 14:35

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 04-02-22 14:35

Veel succes bij het solliciteren!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-02-22 12:06

Geplaatst door de TopicStarter : 07-02-22 12:06

Bedankt allebei.

Dat laatste interview was echt heftig. Uiteindelijk duurde het gesprek bijna 3 uur lang. Ik moest me zo hard focussen op luisteren, oogcontact en mijn houding. Van dat laatste heb ik overigens geen flauw benul meer. Tijdens mijn therapie had ik het daar ook al lastig mee. Ik kom niet echt in contact met mijn lichaam of gevoel. Ik weet oprecht niet hoe ik eruit zie, tenzij iemand mij daarop wijst of ik mezelf zie in de reflectie. Ik probeer me wel bewust te zijn van vooral, handelingen. Dat ik niet te veel zit te prutsen en voornamelijk dus ook probeer te kijken in de ogen van de mensen. Het is allemaal wel stroef, gecoördineerd en dus ook zeer vermoeiend. Ik beantwoord de vragen zoals ik denk dat ze willen beantwoord worden. Ik probeer eerlijk te zijn, maar de realiteit is dat ik dan nooit een job zal vinden. De inhoudelijke proef - op tijd zaken aanpassen in een Word document en Excel bestand - ging wel vlotjes. Na het gesprek was ik helemaal gesloopt. Ik ben vroeg in mijn bed gedoken en heb de hele dag niets meer kunnen doen.

Vandaag kreeg ik te horen dat ik niet geselecteerd was voor de overheidsjob. Dat had ik wel zien aankomen, want inhoudelijk wist ik echt te weinig over de functie. Uiteindelijk vielen ze ook over, jawel, teamwerk. Daar was ik te onduidelijk/onzeker over. Echter is dat wel een realistische representatie van de werkelijkheid. Het is niet dat ik niet in team kàn werken, ik doe het gewoon echt niet graag. Ik zei onlangs nog tegen iemand hoe ik gewoon mijn werk wil doen - ik wil niet constant te hoeven communiceren en discussiëren met mensen. Ik kan het niet goed en daarom doe ik het dus ook gewoon niet graag.

De ironie is echter dat ik vanochtend dus ook opgebeld werd voor de andere job (die van het 3u lang durende interview) dat ik daar wél nog eens op gesprek mag komen. Maar eerlijk? Ondanks ik het inhoudelijk echt een interessante job vind en het administratieve aspect zeker wel ga kunnen, twijfel ik. Het is een zeer klein bedrijf. Dat heeft als voordeel dat je iedereen kent, maar ook als nadeel dat het bedrijf erg afhankelijk van je is. Ik kan gewoon geen garantie bieden. Ik ben geen rots. Geen steunpilaar. Ik ben een twijgje.

Dat plus de reistijd die echt amper te doen is van hieruit. Ik sta niet te springen om (al is het tijdelijk) 5 dagen in de week 4 uur te reizen om ook maar 4 uur te gaan werken. Uiteindelijk wouden ze ook graag dat ik misschien hondentrainer werd en dat houdt dus sterk contact met een heel diverse poel van mensen in..

Ben ik dan werkelijk toch nog niet klaar om te gaan werken? Zal ik dat überhaupt ooit wel (nog) zijn? Ik weet het echt niet meer. Ik kan ook niet voor mezelf uitmaken wat ik moet doen.

**Geplaatst**: 07-02-22 18:13

Geplaatst: 07-02-22 18:13

Hoi Kaat, je maakt je weer veel te sappel. (En ja, dat is een erg Hollandse uitdrukking. "Ge mokt te veul van aa neus", misschien begrijp je dat beter.

)

Je bent vierentwintig. Dan is het echt nog veel te vroeg om je zorgen te maken of je ooit nog wel werk vindt. Ik ben 38 en weet je wat? Ik heb net nog een functie afgewezen die me werd aangeboden. Veel te ver buiten mijn competenties. Ik wil heus wel werken, maar ik ga niet beginnen aan iets wat me waarschijnlijk niet gaat lukken. Op zich wil ik niet mijn hele leven van een uitkering (België: leefloon) leven, maar ik doe nu vrijwilligerswerk en daarmee doe ik toch ook wat terug voor de samenleving die dat betaalt. Als jij er zo in kunt staan, zal dat je zeer helpen.

Je maakt je ook (te) veel zorgen over hoe je overkomt op die sollicitatie. Dat begrijp ik wel. Al vanaf de middelbare school wordt je ingeprent wat je allemaal wel en niet moet doen om een goede indruk te maken op mensen die je niet kent. Allemaal leuk en aardig, maar dat gaat maar ten dele op. Als je, zoals wij, hemel en aarde moet bewegen om te letten op je spraak, je oogcontact en je houding, kom je hoe dan ook gemaakt over. Dan werken al die trucjes averechts. Hoofdzaak is dat je geïnteresseerd bent in de functie waarvoor je solliciteert, en dat je dat overbrengt. Dat lukt je het beste als je eerlijk bent. Zeker, je moet niet alles vertellen wat je denkt, maar je moet zeker geen dingen zeggen die je níét denkt.

Enfin, dat is mijn mening over het geheel. Voor wat ze waard is. Ik heb nooit zelf in een sollicitatiecommissie gezeten.

[i]Edit: ik bedenk me ineens dat het Zuid-Nederlandse "van je neus maken" niet hetzelfde betekent als het Jiddische "je te sappel maken". Iemand die van zijn neus maakt, laat (te) luidruchtig van zich horen, iemand die zich te sappel maakt, maakt zich onnodig zorgen of windt zich al te veel op. Sorry voor de eventuele schade die ik heb aangericht.

Laatst bijgewerkt door musiqolog op 07-02-22 18:39, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-02-22 18:17

Geplaatst: 07-02-22 18:17

knuffel Kaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-02-22 19:49

Geplaatst door de TopicStarter : 07-02-22 19:49

Hey Musiqoloog, bedankt voor je input. Van je neus maken is hier idd meer in een negatieve zin. Hetzelfde als van 'uw oren' maken. Maar je hebt er zeker geen schade mee aangericht hoor.

Ik snap wat je probeerde uit te leggen.

Ik ben nog jong inderdaad, maar langs de andere kant dringt de tijd ook wel een beetje. Eind maart verloopt mijn arbeidsongeschiktheid. Wil ik leefloon behouden, moet dat weer verlengd worden. In principe trek ik het nu wel redelijk bij mijn ouders en zou ik zonder kunnen leven. Maar dan ben ik wel weer 100% afhankelijk van hun voor alles. Ik denk niet dat zij daar op staan te springen. Mijn leefloon hangt vast aan een arbeidscontract. Als de arts vindt dat ik kan werken, dan zal er druk gezet worden van het OCMW om dus zsm werk te vinden. Dan zal ik geen keuze meer hebben en vrede moeten hebben met hetgene mij aangeboden wordt. Dat hoeft niet persé negatief te zijn, en misschien ben ik op dat vlak wel verwend, maar ik kan niet zo maar iets doen. De reden waarom ik wil werken is jùist om uit die put te geraken en eindelijk verder te kunnen gaan. Het gevoel te hebben dat ik iets nuttig doe. Gewoon even 'normaal' ben.

Bij mensen die dichter bij me staan lukt het uiteraard wel een heleboel vlotter, dat oogcontact enzo. Het is dat het mensen zijn die mij vaak intimideren op een bepaalde manier. Zelf al was daar de sfeer vrij huiselijk. Toch kan ik me dan niet ontspannen.

Dusja ik zit weeral in dezelfde soep - werken aan mezelf of werken voor een ander. Misschien gooi ik de handdoek wel te snel in de ring. Ik ben echter al zo lang aan het kijken naar jobs en het valt gewoon heel erg tegen.

Pien :knuffel:

**Geplaatst**: 07-02-22 20:05

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 07-02-22 20:05

Eens met musiqoloog. Je anders voor doen dan je bent in een sollicitatie hoeft niet. Ik heb aan beide kanten van de tafel gezeten en je kijkt of iemand past voor een functie en in het team. Voor sommige functies is vlot overkomen echt niet belangrijk. Daarnaast ben je de enige niet die bij een sollicitatiegesprek zenuwachtig is en daardoor wat anders dan wanneer je helemaal op je gemak bent.
Zeker bij mensen die net beginnen op de arbeidsmarkt, zullen werkgevers wat coulanter zijn. Zeker nu, nu er veel tekorten op de arbeidsmarkt zijn.

**Geplaatst**: 07-02-22 23:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 07-02-22 23:14

Kaat vraagje waarom solliciteer je op een functie waarvan je weet dat het qua reisafstand eigenlijk niet te doen is ?
Het kost jou heel veel energie een gesprek van 3 uur.
Maar het kost het bedrijf ook veel tijd .
Probeer de lat voor jezelf niet te hoog te leggen en kijk goed wat voor jou haalbaar is qua uren , reisafstand en type bedrijf voordat je solliciteert .

**Geplaatst**: 07-02-22 23:21

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 07-02-22 23:21

Ik ben natuurlijk niet bekend met hor het werkt in België, maar denk je echt dat een arts nu gaat zeggen dat je prima in staat bent om te werken? Je bent nu nog zo aan het overleven, in deze staat zou je niet eens aan werken moeten denken.

Om een positief verhaal te delen. Ik heb vanwege depressie en (nu achteraf) ADHD 5 jaar lang thuis gezeten. Begonnen met het bezorgen van de post 6 uur per week. Later vrijwilligerswerk gaan doen en toen een kind gekregen. Toen onze dochter bijna een jaar was weer begonnen met werken, toen in de schoonmaak 10 uur per week. Daarna bij mijn huidige werk terecht gekomen. Eerst als oproepkracht ongeveer 17 uur per week en daarna opgeklommen naar voorvrouw 20 uur per week. Inmiddels werk ik 32 uur per week als waarnemend leidinggevende en in de running om definitief leidinggevende te worden. Daarnaast dus een gezin en een huishouden.

Op mijn 30ste riep ik nog dat ik nooit meer dan 20 uur per week zou kunnen werken. Het tegendeel is nu wel bewezen, maar daar heb ik wel enorm voor moeten groeien en hard voor aan mezelf moeten werken. Maar het is niet onmogelijk en het is nooit te laat.

**Geplaatst**: 08-02-22 06:23

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 08-02-22 06:23

Zonnebloem: Ik als Belg lees hier dingen waarvan ik denk: Mag je daar voor thuis blijven in Nederland? Zelf thuis gezeten met een burn out en op dag 2 stond de controlearts al aan huis. Ik had een fysieke job en was fysiek ok volgens hem dus ik kon maar beter maken dat ik na 2 weken terug aan het werk was. Anders was mijn afwezigheid onwettig en konden zij mij ontslaan.

Ik lees bij jullie veel over bedrijfartsen/arboartsen. Dat kennen wij hier niet. Wij hebben geen buffer tussen ons en de werkgever (tenzij grote bedrijven dit zelf voor zien) Zelfs 1 dag ziekte moet hier gewettigd zijn door een doktersbezoek (alhoewel ze bezig zijn met dit aan te passen) en opbouwend werken bestaat hier niet. Dit kan misschien ook met de werkgever geregeld worden maar dit komt echt zelden voor.
Veel bedrijven hanteren zelfs een minimum aantal uren die je moet werken. Bv een job van 6 uur wordt dan weer uitbesteed aan een flexijobber (goedkoper) maar voor een flexijob moet je eerst een hoofdinkomen hebben.
Op dat vlak is het hier ongelofelijk slecht geregeld.

**Geplaatst**: 08-02-22 08:42

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 08-02-22 08:42

Dat wist ik niet Moeestuin. Schokkend om te lezen. Dat had ik niet verwacht.

**Geplaatst**: 08-02-22 12:02

Geplaatst: 08-02-22 12:02

Moestuin schreef:
Zonnebloem: Ik als Belg lees hier dingen waarvan ik denk: Mag je daar voor thuis blijven in Nederland? Zelf thuis gezeten met een burn out en op dag 2 stond de controlearts al aan huis. Ik had een fysieke job en was fysiek ok volgens hem dus ik kon maar beter maken dat ik na 2 weken terug aan het werk was. Anders was mijn afwezigheid onwettig en konden zij mij ontslaan.

Ik lees bij jullie veel over bedrijfartsen/arboartsen. Dat kennen wij hier niet. Wij hebben geen buffer tussen ons en de werkgever (tenzij grote bedrijven dit zelf voor zien) Zelfs 1 dag ziekte moet hier gewettigd zijn door een doktersbezoek (alhoewel ze bezig zijn met dit aan te passen) en opbouwend werken bestaat hier niet. Dit kan misschien ook met de werkgever geregeld worden maar dit komt echt zelden voor.
Veel bedrijven hanteren zelfs een minimum aantal uren die je moet werken. Bv een job van 6 uur wordt dan weer uitbesteed aan een flexijobber (goedkoper) maar voor een flexijob moet je eerst een hoofdinkomen hebben.
Op dat vlak is het hier ongelofelijk slecht geregeld.

Dat klopt niet helemaal, Moestuin. Vanaf een bepaald aantal werknemers is de werkgever wel verplicht om een arbeidsgeneeskundige (dienst) te hebben. Vaak wordt dat uitbesteed aan bv IDEWE.
Daarnaast is het ook wel iets ingewikkelder... Een werkgever kan een controlearts sturen die inderdaad moet nagaan of je gewettigd afwezig bent. Maar daarnaast heb je natuurlijk ook nog de arts van de mutualiteit die ook wat te zeggen heeft en je eigen (huis)arts.
Opbouwen kennen wij hier ook, al is dat misschien wat minder gekend en verloopt het anders dan in NL. Als je langere tijd afwezig bent en je ontvangt een ziekte of invaliditeitsuitkering van het ziekenfonds (afhankelijk van of je meer of minder dan een jaar arbeidsongeschikt bent), dan moet je naar de afspraken met de arts van de mutualiteit en moet je toestemming vragen aan de arts om het werk (gedeeltelijk) te hervatten. Je bespreekt doorgaans eerst met je behandelend arts hoe je gaat reïntegreren en vervolgens moet je voor je weer begint te werken toestemming vragen aan de arts van de mutualiteit om weer (gedeeltelijk) aan het werk te gaan. Deze kan het al of niet goedkeuren. Bij je aanvraag moet je ook een werkschema doorgeven (op welke dagen werk je welke uren). Er wordt dan o.a. gekeken naar hoeveel je werkt in vergelijking met voor je ziekte. Doorgaans wordt het goedgekeurd als je maximaal 50% van de uren terug start, bij meer kan het afgekeurd worden en indien het herstarten niet goedgekeurd wordt, MOET je onmiddellijk stoppen met werken (of je verliest je uitkering).
Opbouwen als in: eens naar kantoor en daar gewoon zijn en koffie gaan drinken, kennen wij inderdaad niet echt. Maar beginnen met een paar dagen of uren per week, ja dat bestaat hier dus wel.
Daarnaast kan opbouwen hier ook bestaan uit starten met vrijwilligerswerk en kijken hoe dat gaat. Lukt dat goed kan je stilaan terug gaan reïntegreren op je betaalde job. (Maar ook voor vrijwilligerswerk moet je toestemming vragen aan de mutualiteit).
Artsen van de mutualiteit moeten ervoor zorgen dat je ziekteperiode zo kort mogelijk is dus die willen je doorgaans inderdaad zo snel mogelijk weer aan het werk zien, maar als je met verslagen van je behandelend arts enz kan aantonen dat je a) nog niet toe bent aan werken en b) toewerkt naar reïntegratie, dan keuren ze doorgaans wel je ziekteverlof goed.

Kaat, het lijkt me niet zo realistisch om zo lang te reizen naar je werk. Dat is mss goed voor heel even, maar op langere termijn is dat denk ik niet houdbaar.
Wat betreft ziekteverlof... kan je terug naar de arts die je tot (eind) maart thuis geschreven heeft? Als dat niet het geval is, zoek je dan een huisarts of psychiater die je op langere termijn kan opvolgen. Als je een arts hebt die jou op langere termijn kan opvolgen is het gemakkelijker om dergelijke zaken te bespreken. Die persoon heeft dan beter zicht op waar je in je proces staat en wat wel of niet haalbaar is voor jou.

**Geplaatst**: 08-02-22 12:48

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 08-02-22 12:48

Nou dan moet ik maar eens starten met een klacht in te dienen bij mijn vorige werkgever. Wat jij hierboven beschrijft heb ik echt niet gekregen en heeft mij zelfs mijn job gekost. Zware burn out die niet werd erkent door de controlearts. Ik moest en zou terug aan het werk gaan. Mijn ziekenbriefje werd direct nietig verklaard en als ik niet ging werken was dit schuldig verzuim. Hogerop gaan zoeken binnen het bedrijf, op een wal van vriendjespolitiek gebotst. Het bij de vakbond gaan zoeken en daar te horen gekregen dat ik flexibeler moest zijn. Bedrijfsarts bestond niet en dat voor een bedrijf van meerdere vestigingen. Opbouwend werken mocht ook niet. Of contract uren of niet.

Ik ben erg benieuwd in welke sectoren het eraan toe gaat zoals jij het beschrijft… Als ik nu ziek val en opbouwend wil werken worden mijn contracturen toch echt aangepast zonder bijkomende vergoeding.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-02-22 13:30

Geplaatst door de TopicStarter : 08-02-22 13:30

Ik heb het idee dat ik er mij wel wat kan uitzeveren tijdens de gesprekken. Ik probeer charmant over te komen en er wat losser over te gaan om de spanning wat te doen afnemen. Ik heb wel het idee, ondanks dit mijn eerste echte job zou zijn, de verwachtingen toch nog hoog liggen bij de werkgevers. Maar misschien ligt dat aan mij en de functies waarvoor ik solliciteer.

Genja, ik heb voor deze job alsnog gesolliciteerd omdat het plan wel is dat ik naar Gent terug verhuis binnen een paar maand bij mijn vriend. Dan was die job heel goed te doen. Zeker gezien ik initieel dacht obv de vacature dat ik meer uren ging kunnen doen op één dag, waardoor ik er niet persé 5 dagen in de week moest zijn. Ze boden ook thuiswerk aan, wat achteraf gezien eigenlijk niet zo'n ding was. Het kon in uitzonderlijke gevallen maar was zeker niet de bedoeling dat het een wekelijks ding was. Dat het gesprek 3u ging duren, wist ik uiteraard ook niet. Idealiter woonde ik al in die buurt, maar dat lukt financieel niet echt. Ik zit dus altijd met een probleem en dat is dat de job te ver/niet bereikbaar vanaf mijn ouderlijk huis. Ideaal zou dus zijn dat het iets is tussen de twee of dat doenbaar is van zowel hier als waar ik op termijn wil wonen.

Het gemakkelijkste is dat ik wacht en dan gewoon verhuis bij mijn vriend en dan op mijn gemak op zoek ga. Dat zou kunnen als ik nu heel spaarzaam ben. Als ik bij hem woon ben ik mijn leefloon kwijt en moet ik dus zsm werk zoeken..

Ik ga de problemen die Moestuin hier schrijft wellicht niet in die mate meemaken. Ik heb nog geen job en ben niet ingeschreven bij de VDAB. Dus de enige externe druk die zou kunnen komen is vanuit het OCMW uit. Bewust niet ingeschreven bij de VDAB, ik wou eerst in rust zelf zoeken, want die organisatie zet veel druk op mensen. In sommige situaties werkt dat goed, in mijn geval panikeer ik en vlucht ik er van weg, wat er dus ultiem voor gezorgd heeft dat ik er dus niet meer ingeschreven ben

Ik ken iemand in een gelijkaardige situatie als de mijne en ook hij heeft er het moeilijk mee.

Wat heftig om te lezen zeg Zonnebloem. Maar wel fijn hoe je het zo heb kunnen opbouwen. Heel knap hoe je dat bereikt hebt. Misschien minimaliseer ik mezelf wel weer. Ik heb niet zo'n objectieve kijk op mijn situatie, uiteraard.

Pateeke, de arts die mij thuis schreef tot eind maart is niet mijn vaste huisarts. Die weet quasi niets van mijn situatie eigenlijk. Ik denk dat mijn oude vaste huisarts wel meer weet, maar ik heb haar destijds op vlak van dat onderwerp altijd erg ontlopen ivm heel het gezin bij haar ook gaat. Ik wéét ook dat mijn mama met haar gepraat heeft over mij (wat perfect oké is overigens). Het is voor mij ongemakkelijk. Het is echter weer zoiets dat in mijn hoofd zit en het allemaal weer moeilijker maakt dan het zou mogen zijn. Ik heb reeds geprobeerd een andere arts te vinden in de buurt, ook al gekeken naar psychiaters overigens. Qua huisartsen hebben de meeste hier in de buurt een patiëntenstop, zeker als je al een vaste huisarts hebt. Op vlak van psychiaters vind ik het erg moeilijk om gewoon bij iemand random langs te gaan op basis van een naam, zonder enige referentie. Zeker gezien ik ook al wat negatieve ervaringen heb meegemaakt.

Ik ben mezelf zo hard aan het saboteren. Er is altijd wel een excuus, een maar of een reden waarom iets niet lukt. Het komt er op neer dat er nu geen gemakkelijke oplossing is. Voor niks. Ik denk dat ik dat ik gewoon moet accepteren dat het allemaal moeilijk is. Dat er geen duidelijke oplossing is. Als ik uit die kooi van angsten en onzekerheden wil kruipen ik me er gewoon aan moet wagen. En dat probeer ik ook écht. Een paar maanden terug belde ik sollicitatiegesprekken af uit angst. Die heb ik toch al overwonnen..

**Geplaatst**: 08-02-22 14:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 08-02-22 14:44

@Moestuin: dat is niet sectorspecifiek, maar gewoon sociale wetgeving. Een werkgever kan vragen aan de arbeidsgeneesheer om te controleren of je gewettigd afwezig bent. De arts is eigenlijk een soort van bedrijfsarts. Ik veronderstel dat er wel een bepaalde procedure is voor wanneer je het niet eens bent met diens oordeel, maar die procedure ken ik niet zo direct.
Als werknemer heb je recht op een bepaald aantal ziektedagen per jaar. Voor die dagen betaalt je werkgever je. Ben je langer afwezig dan betaalt de mutualiteit je een ziekte-uitkering (als je minder dan een jaar ononderbroken afwezig bent) of een invaliditeitsuitkering (als je al een jaar of langer onafgebroken afwezig bent). Zij betalen je een bepaald percentage van je loon (wettelijk bepaald welke percentages dat zijn). Als werknemer (of werkloze) heb je de plicht om je ziekte tijdig te melden aan de mutualiteit. Doe je dat niet, dan verlies je (een deel van) je uitkering.
Je moet dan om de zoveel tijd op controle bij de arts of paramedisch werker van de mutualiteit die natuurlijk de plicht heeft je weer aan het werk te krijgen, maar die ook mee kan kijken naar hoe je dat kan doen (hetzij direct weer volledig, hetzij opbouwen, hetzij eerst vrijwilligerswerk etc).
Progressieve tewerkstelling is niet voordelig voor de werkgever en de meesten doen er daarom dan ook moeilijk over, maar het is wel een mogelijkheid. Natuurlijk, als je nog geen contract hebt is het ook moeilijker om een werkgever te vinden die bereid is je progressief te werk te stellen….

@Kaat: kan je mss contact opnemen met je psychologe van het CGG en vragen of zij je een goede psychiater kan aanraden?
Dat je niet teveel wil zeggen tegen de huisarts van de familie begrijp ik. Jammer dat de anderen een patiëntenstop hebben…
De beste raad die ik je kan geven is: doe dit niet alleen, maar bouw een sterk hulpverleningsnetwerk om je heen op die je kunnen steunen, helpen en informeren. Het is een behoorlijke kluwen. Het is moeilijk om in het oerwoud van regeltjes, rechten en plichten alleen je weg te vinden (en helaas geldt doorgaans ook: hoe meer hulp je krijgt op hoe meer je recht hebt (nu en in de toekomst)).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-02-22 16:06

Geplaatst door de TopicStarter : 08-02-22 16:06

Ik zou idd wel eens naar het CGG kunnen bellen. Is wel al lang geleden dat ik met hun contact heb gehad, maar kan altijd eens horen.

Ik had een soort van netwerk maar dat is met opnames en telkens verhuizen weer zo in de war gegooid. Ik heb daar straks naar Grimbergen gemaild om te informeren over hun afdeling voor oa persoonlijkheidsproblematieken. Ik overweeg het toch nog maar eens, hopend dat een andere aanpak beter helpt misschien. Ik ga op deze manier toch niet makkelijk aan een job geraken. Wie weet kan ik via daar dan ook meer hulp daarin krijgen en in de tussentijd heb ik mijn halftijdse studie nog. Moet zien dat ik dan wel vrij krijg op de excursiedagen. Ik denk gezien hoe sporadisch ze zijn dat wel moet te doen zijn.

**Geplaatst**: 08-02-22 16:39

Geplaatst: 08-02-22 16:39

Kaat je hebt ontzettend hard geknokt en ben echt al ver gekomen kijk daar eens naar. Ergens vind ik dat je jezelf een beetje moet zetten tot werk vinden. Bij elke baan merk ik dat je “iets” vind ik snap heel goed dat je graag iets wil wat je leuk vind dat wilt iedereen maar soms moet je daarvoor een stap terug doen en accepteren dat je ergens moet beginnen. Je hoeft niet je hele leven hetzelfde te blijven doen je kan weg als jouw droom baan alsnog voorbij komt. Maar wachten tot die komt is eigenlijk geen optie. Je hebt lieve ouders die jou op vangen en een vriend maar ik denk dat je beter eerst werk hebt voor je bij hem intrekt. Het kan een hele last worden op jullie relatie als hij de enige kostwinner is en je alles afslaat kwa werk. Laat dat niet jullie relatie leiden. Ik snap de enorme angst en druk die je voelt ik heb het zelf ook meegemaakt maar vecht ervoor om onafhankelijk te zijn. Als dat betekend dat je een aantal uren vakken moet vullen in de supermarkt dan is het zo maar het is wel al een stap in de goede richting en mss vind je het niks maar mss geeft het je extra energie om weer een stapje verder te gaan. Niet bang zijn om te vallen je kan pas leren van je fouten nadat je ze gemaakt hebt. Je bent een mens net als wij iemand zei ooit tegen mij een ander is niet beter als jou die is net zo goed in z’n blote kont geboren. :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-22 16:56

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-22 16:56

Daar heb je gelijk in Candalisa. Het zit ook echt tussen mijn oren deels. Ik ben echter zo bang dat zo maar iets doen gaat zorgen dat ik burned-out geraak. Dat risico is er altijd natuurlijk, maar ik denk in mijn geval dat ik extra voorzichtig moet zijn. Uiteindelijk heb ik dat ook gedaan met mijn studies - gestart met iets dat me sowieso een job ging leveren maar waarvan de werkdruk te hoog lag/me te veel stress bezorgde om over te gaan naar een richting die ik inhoudelijk erg leuk en interessant vond. En ondanks dat me nu ook deels beperkt, heb ik daar geen spijt van. Want ik heb het 2 van de 3 jaar erg goed gehad daar. Wat even een boost is geweest in mijn mentale welzijn en ik ook wel nodig had. Misschien komt er inderdaad wel een punt van radicale acceptatie dat ik ergens moet beginnen, maar ik weet niet of ik het uit mezelf ga kunnen. Gewoon ergens random starten waarvoor ik waarschijnlijk overgediplomeerd ben.. dan zal het door externe druk zijn of echt omdat het niet anders kan.. Er heerst daarrond ook wel schaamte denk ik.. Daarvoor ben ik dan wél weer te trots.

Ik wil idd ook gewoon eerst werk hebben voor ik bij hem intrek. Ik wil niet afhankelijk zijn van hem. Ik wil ook niet dat hij mij financieert. Hij gaat waarschijnlijk alleen op zoek binnenkort en dat is oké. Hij hoeft niet te wachten op mij. Dat spreekwoord dat je zegt op het einde is wel een mooie.. Jammer genoeg dat heel wat mensen dat lijken te vergeten en alsnog zo veeleisend zijn..

Ik heb vandaag gebeld ivm opname, had er mijn gedachten reeds toe gezet ondanks ik het telefoongesprek wel aan het uitstellen was. De realiteit is dat het niet goed met me gaat. Zelf mijn mama sprak er mij over aan. Maar het lukt mij nog altijd niet om er over te praten. Ik klap helemaal toe, lach het nog altijd weg of verander het topic. Het enige wat ik kon uitkramen was 'Tja' en in mijn hoofd wou ik dat verder ondersteunen met 'ik ben mentaal ziek, wat dacht je anders?' maar gelukkig kon ik dat inslikken. Ze bedoelt het allemaal gewoon goed. Ik duw gewoon mensen weg van zodra ze die snaren raken. Achteraf pijnigt mij dat. Waarom kan ik niet gewoon lief zijn en haar uitreikend hand accepteren?

Telefoongesprek dus.. teleurstellend eigenlijk. Residentiële is geen optie sowieso, doen ze nu niet meer ivm Corona. Dagtherapie is denk ik niet te doen, ik weet de uren niet, maar gok dat mijn ouders niet staan te springen om dagelijks 4 uur te rijden om me af te zetten en op te halen. Hoofdzakelijk DGT ook en de arts bepaald uiteindelijk welke therapie het meest geschikt is. Gezien mijn label verwacht ik dus niet veel andere opties. DGT it is.. Ze ging het wel eens bespreken met de arts. Naar de afdeling waar ik toen zat daar wil ik niet meer terug. Het personeel was echt super, maar ik wil niet terug terecht komen op een opname afdeling. Ik heb rust nodig - ik wil niet lastig gevallen worden door geile mannen en constant te hoeven vragen of ik naar buiten mag.

**Geplaatst**: 11-02-22 22:00

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 11-02-22 22:00

Hoi Kaat,
lastig allemaal hoor! :(:)

Rot dat het eigenlijk niet zo goed gaat en je denkt aan opnieuw opname.

Voor mijn geestesoog wordt het ook een soort kringetje - aan de ene kant wil je aan het werk (niet dat dat makkelijk is, banen liggen niet voor het oprapen) en daar is 'een beetje' stabiliteit voor nodig,
en die stabiliteit is er eigenlijk niet, wat het solliciteren moeilijker maakt.
'Wat is de kip en wat is het ei...?'
En dat is frusterend, stel ik me zo voor, en dat allemaal is nou niet waar je op zat te wachten.

Knuf...! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-22 00:55

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-22 00:55

Dat is ook zo Janneke. Zo ervaar ik het zelf ook. Ik weet ook niet goed wat ik eerst moet aanpakken. Mijn logische redenatie is dat de bron van mijn problemen nog altijd ikzelf ben met mijn ongezonde denkwijzes en aanpak van dingen. En dat ik daar met momenten nog heel hard onder lijd.

Ik heb vandaag nog 2 andere plekken gemaild, ter info. Het is erg vreemd hoe mijn emoties weer heel radicaal heen en terug springen. Op het ene moment is het zo overduidelijk dat ik hulp nodig heb en het echt niet oké is. Op het andere moment als ik me lichtjes beter voel, lijkt het weer alsof het allemaal niet meer nodig is. Maar in die val ben ik al eerder getrapt. Ik kan er niet op vertrouwen. Ik ben onstabiel en verander constant. Mijn brein is een leugenaar.

Jammer genoeg zorgt mijn slechte algehele gemoedstoestand voor conflict ook met de mensen rondom mij. Ik denk dat dat ook de hoofdreden is waarom ik me instinctief terugtrek - ik weet namelijk dat wat eruit komt op dit moment al snel gemisinterpreteerd wordt omdat het niet conform is met wat ik wérkelijk probeer te zeggen. Zo dus heb ik wellicht een vriendschap om zeep geholpen..

Ik had dit weekend twee verjaardagsfeestjes. Gezien mijn toestand had ik ultiem eigenlijk geen zin in beide. Niet zozeer in het feestje zelf, maar vooral het sociale gebeuren en de energie dat dat van mij vergt én de reistijden keek ik erg naar op. Ik vind mezelf op dit moment ook onverzorgd gezien ik mezelf de laatste tijd verwaarloosd heb en kom dan überhaupt helemaal niet graag in het openbaar. Mijn vriendin plande al heel lang haar feestje, maar er is door praktische redenen al vrij veel gedoe rond geweest (ook door Covid). Ze weet dat het niet goed met me ging. En ik had al aangegeven te twijfelen of ik wel ging komen. Ultiem heb ik beslist dat ik naar het hare ging gaan en de andere ging laten voor wat het is. Aangezien ik goed bevriend met haar ben, heb ik het ook zo uitgelegd. Dat ik het heel jammer vond dat ik niet naar de andere kon gaan omdat er mensen kwamen die ik al lang niet meer gezien heb, maar dat ik dus wel naar het hare ging. Dat de twee te veel energie van mij ging vergen. Uiteindelijk schreef ik er al grappend bij dat ik extra veel zou drinken zodat ik wat meer entertaining zou zijn, met een cynische lachende smiley erbij.

Achteraf teruggelezen besefte ik hoe lomp ik wel niet gereageerd heb. Maar het drong pas door toen ze er slecht op reageerde. Ze zei dat als ik het zo spijtig vond dat ik naar de andere niet kon komen en het me zo veel energie ging kosten, ik beter toch gewoon naar het andere kon gaan. Niet de exacte woorden, die laat ik voor wat ze zijn, maar daar kwam het wel op neer. Ik heb nog proberen aan te geven dat ik het uiteraard niet zo bedoelde, maar ze is er verder niet meer op in gegaan.

Vandaag aan tafel kwam het plots ter sprake omdat mijn moeder vroeg of dat ik mijn jas nodig had voor dit weekend. De kat had erop gelegen en deze zat dus onder het haar. Ik zei dat de plannen niet meer doorgingen omdat mijn vriendin boos op me is. Ik heb kort de situatie geschetst (moeilijk, ik heb al dagen niet meer degelijk met ze gesproken en de eettafel zat vol). De vriendin van mijn oudere broer zei dan dat ik gewoon moest gaan om aan te tonen dat ik er mee in zat. Maar zo zit ik niet in elkaar?

Ik ben het gewend dat mensen mij uiteindelijk in de steek laten. Ik heb geleerd om alleen te zijn (maar tegelijkertijd kan ik niet alleen zijn, want emotioneel ben ik afhankelijk van anderen aangezien ik niets aan mezelf heb, zo is gebleken). Jaren geleden al. Ik kan me dus ook redelijk makkelijk onthechten van mensen, zeker als het gewoon vriendschapsrelaties zijn. Ik veronderstel dat ik het allemaal emotioneel ook niet echt toelaat ofzo. Initieel dacht ik van oliebol, hoe dom ben ik om het dit keer weer te verpesten? Maar al snel worden die emoties onder gegraven. Dan ga ik in een 'I don't care' modus. Keer ik het de rug toe en ga ik verder. Dat is in mijn liefdesrelaties ook zo geweest. Het is heel moeilijk om de schade proberen te repareren voor me om één of andere reden. Wellicht omdat er dan confrontatie en ongemakkelijke gevoelens bij te pas komen? Mijn instinct is dan om het te laten wat het is en gewoon door te gaan. Dat is o zo toxisch. En toch heb ik nu zoiets van.. wat moet ik hier mee? Ik heb geen zin om er in te investeren, om te gaan smeken aan iemands voeten om me niet achter te laten.. Ik voel er allemaal zo weinig bij..? Ik vind het erg dat dat zo is, het maakt mij zo onmenselijk. Maar het is wel de realiteit.

**Geplaatst**: 12-02-22 09:00

Geplaatst: 12-02-22 09:00

Het is ook veel allemaal en ingewikkeld. Misschien zou je een tijdje gewoon fysiek tuinwerk moeten doen. Letterlijk met de handen in de klei, geen tijd om te piekeren, want dat maakt het ook zo moeilijk. Letterlijk aarden. Is maar een idee dat bij me opkomt. En wandelen blijkt ook goed te zijn voor je hoofd.

Je ziet Kaat, ik weet het ook niet. Kan je ook niet helpen. Ik blijf wel via dit topic met je mee lopen. Ik geef je een Knuffel en hou je taai. Ik vind je wel een leuk en creatief mens en vind je streng over jezelf oordelen.

**Geplaatst**: 12-02-22 09:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-02-22 09:55

Hoi Kaat,

Dat lijkt me moeilijk en ik kan je redenering volgen.
Ik herken zulke situaties als die met die vriendin, maar dan van het standpunt van die vriendin. Ik heb gelijkaardige situaties meegemaakt met mensen uit mijn omgeving die dezelfde diagnose hebben als jij.
Ik ken die vriendin van jou natuurlijk niet. Iedereen reageert natuurlijk anders. Maar dat je vriendin nu boos lijkt wil niet zeggen dat de vriendschap over is natuurlijk. Ik heb het ook ooit meegemaakt dat een kennis met dezelfde diagnose als jij dacht dat ik heel boos was omdat ik mijn grens aangaf op een rustige manier en ze vertelde dan ook aan anderen dat ik erg boos was op haar. Maar dat was eigenlijk niet zo. Ik had enkel mijn grens aangegeven. En ja ik was uiteindelijk wel boos, maar vooral door haar reactie (aan anderen gaan vertellen dat ik heel boos was, niets meer van zich laten horen, …).
Communicatie is moeilijk en het gebeurt bij iedereen wel eens dat je dingen anders zegt dan hoe je ze bedoelt of dat de ander het scherper opvat. Hoe je daarmee omgaat maakt wel een verschil.
Als je nu niet gaat en niks meer van je laat horen, dan bestaat de kans inderdaad dat de vriendschap klaar is. Door wel te gaan of opnieuw het gesprek aan te gaan, toon je aan je vriendin dat je ermee zit, ze belangrijk voor je is als vriendin en je wil investeren in de vriendschap.
Je hoeft niet te smeken. Het kan ook voldoende zijn om te laten weten dat je het zo niet bedoelde en het je momenteel niet lukt om op een andere manier met de situatie om te gaan, maar je er later als het beter gaat wel op terug wil komen.

Heb ik het trouwens goed begrepen dat je momenteel eigenlijk helemaal geen therapeut meer hebt? Opname is natuurlijk een mogelijkheid, maar weet dat er ook nog wel een middenweg is tussen geen therapie en het in je eentje moeten zien te redden en opname.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-22 15:35

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-22 15:35

In plaats van in de aarde te wroeten of zelf te wandelen ben ik vandaag te paard gegaan, Pien. Dat was ook al weer weken geleden. Ik ben regelmatig bezig met hun verzorging, maar dat is eerder omdat het moet voor hun welzijn (mijn Tinkers hebben vooral weer erg last van hun sokken en het onderhoud daar van vergt veel energie en tijd). Ik sprak me dus altijd tegen als ik wou gaan rijden, want hun benen moesten dringend nog eens geschoren worden en hun welzijn heeft prioriteit tov rijden. Maar vandaag ben ik eens egoïstisch geweest en moest en zou ik op mijn paard kruipen. Mijn merrie had wat overtuiging nodig, maar na een lekkere appel was ze al een stuk enthousiaster. Tijdens het borstelen liep ik nog erg te piekeren, maar tijdens het rijden moest ik me meer concentreren op de omgeving en op mijn paard waardoor heel eventjes ik gedachtenloos was en kon genieten. Ze was erg braaf, de zon scheen en het was rustig. Ook tijdens het borstelen was er niemand thuis - enkel ik, mijn paarden en de hondjes. Heerlijk. Dat heeft me dus zeker wel geholpen. Het ding is dat, eens ik me aangekleed heb en mezelf heb buitengeschopt, ik me zeker wel nuttig kan bezig houden en wat geluksmomentjes kan sprokkelen. Maar ik merk, net zoals veel mensen, dat de zon mij vooral aantrekt om meer bezig te zijn met dingen. Ik hoop dus ook dat met de verandering van de seizoenen, ik me in het algemeen toch wel wat beter zou voelen.

Ik verwacht ook niet dat iemand hier komt met een oplossing Pien. Dat zou wel heel fijn zijn uiteraard. Ultiem is het belangrijk dat ik het zelf tracht uit te vogelen. (Speciaal gelet dat ik niet 'moeten' schreef, zodat ik wat aardiger ben tegenover mezelf). Ik vind het wel heel lief dat je hier blijft meelopen. :knuffel:

En echt iedere vorm van input hier apprecieer ik. Zowel de lieve als de hardere woorden.

Dus ook jouw input Pateeke. Want die ervaarde ik zelf als heel leerrijk. Het is goed om het eens te kunnen zien van de andere kant. Zo kan ik het allemaal ook wat meer in perspectief zetten. En je hebt gelijk - Ik denk dat ik ook ongelukkiger zou zijn als die persoon niets meer van zich laat horen. Ik denk dat ik haar vandaag ga terugschrijven, dat ik effectief niet ga vandaag, maar dat het me wel spijt dat ik haar gekwetst zou hebben. En daarbij ook probeer aan te geven dat ik haar reactie snap en respecteer.

Het klopt ook dat ik inderdaad geen therapie meer volg. Initieel was dat een bewuste keuze. Ik merkte dat het bij mij allemaal niet meer binnendrong. Ik onthou echt maar flarden van gesprekstherapie, dus louter dat is onvoldoende (ik moet er echt meer mee aan het werk gezet worden, daarvoor vond ik de huiswerkbladeren in de DGT wel heel handig, dat is voor mij veel duidelijker). Wat ik ook moeilijk vond is de veel strengere tijdslimieten op gesprekken. Ik heb moeite met to the point te blijven. Ik leg te veel verbanden tussen dingen en denk te veel na (

) waardoor mijn verhaal onsamenhangend wordt en er altijd weer meer issues komen waarop we in kunnen praten. Waardoor er ultiem vaak geen tijd meer over was met wat er op dat moment speelde. Dan moest ik weer een hele periode zonder, tot de volgende sessie. In die week à 2 weken gebeurde er dan weer zo veel dingen die er weer bij kwamen waarmee ik eigenlijk moest bezig zijn, maar we moesten ook vorige sessie nog verder zetten. Uiteindelijk ging ik gestresst naar mijn sessies, was ik gestresst tijdens de sessies (want praten face to face over mijn emoties is en blijft heel lastig) en ging ik dubbel zo gestresst naar huis. En thuis ontploft het dan en is er eigenlijk niemand om het op te vangen (of jawel, die zijn er wel, maar mijn familie kan ik er nog altijd niet goed bij toelaten..). Daarom dacht ik zelf dat een opname misschien het beste is, gezien het daar toch wel allemaal wat intensiever is en er meer tijd is om aan allerlei issues te werken. Maar het heeft ook absoluut nadelen. Ik wil eigenlijk niet terug verhuizen, weer moeten wennen en lang weg zijn van huis/de dieren/mijn vriend. Het kost veel geld en ik ben bang dat ik initieel weer erg getriggerd ga worden in die omgeving, afhankelijk van de ernst van de problematiek van mijn medepatiënten.

Uiteindelijk is er ook nog de praktische kant als in, mijn afspraken moeten passen in de agenda van mijn ouders (vervoer) en de therapeuten liggen hier ook niet bepaald voor het oprapen in de streek waardoor er ook lange wachtlijsten zijn. En dan zal ik moeten duidelijk maken tov hun dat het aan mij is om over mijn proces te praten, niet aan hun. Als ik voel dat ik iets wil delen, zal ik dat wel proberen doen. Überhaupt dat aangeven is al een proces an sich. Eigenlijk, moet ik vooral mezelf eens een schop onder mijn kont geven en naar de huisarts gaan om het te bespreken maar wederom vind ik het niet tof om mijn ouders te moeten betrekken. De huisarts is op zich niet ver, ik kan er evt. heen met de fiets, maar ik fiets nooit en ik kan niet liegen dus het even in het geniep doen is ook niet echt een optie want dat hebben ze zo door :')

**Geplaatst**: 12-02-22 16:50

Geplaatst: 12-02-22 16:50

Gaaf dat je hebt paard gereden. Ben maar veeeeeeeel vaker "egoïstisch" (ik vind dat dus totaal niet hé, maar gebruik je eigen woorden). Iedereen is toe aan lente en de {:}

! Dat is gewoon zo, ikke ook.

Ik rijd al heel lang niet meer, 2 paarden overleden en 1 met pensioen. En ik merk dat het moeilijker is om meestal blij te zijn. Paarden doen iets met mij (positief) en ik lees ook bij jou. Dus probeer zo vaak als je kunt te rijden Kaat. Is goed voor je hoofd . Ik herken heel erg wat je schrijft nl bij je paard ben je in het hier en nu en stopt de innerlijke dialoog. Dat hebben wij mensen nodig.

Je hebt gelijk dat wij de oplossing niet hebben, hoe jammer vind ik dat _O-

. Ik geef je een dikke knuffel. Ga jij je vriendin maar appen +:)+

.Goed bezig.

**Geplaatst**: 14-02-22 23:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-02-22 23:04

Wat goed dat je lekker 'egoistisch' bent geweest en dat je een heerlijk momentje had

Ik zeg vaker doen!

Fijn dat je steun haalt uit de reacties in dit topic, dat is de steun van bokt. Jammer genoeg kunnen we niet bijdragen in de oplossing, maar ik hoop dat we er toch zo ook een beetje voor jou kunnen zijn en je niet het gevoel hebt echt alleen er voor te staan zonder dat iemand om je heen staat. Ik ken je dan niet in het echt maar ik weet inmiddels wel dat je een onwijs sterk persoon bent die altijd maar door vecht. Jij bent zo'n superwoman.