Lieve Kwita,
Wat een k nieuws heb je gehad en wat sta je er ongelovelijk dapper in, als ik het zo lees.
7 jaar geleden (mijn kinderen toen 10 en 5) zat ik in hetzelfde schuitje als jij, alleen had ik een melanoom in mijn gezicht. Ik heb het mijn kinderen destijds niet zelf kunnen vertellen omdat ik de uitslag kreeg en nog voor hun uit school waren lag ik al op de operatie tafel.
De schrik voor hun om een gehavende mama terug te zien hakte er ook wel even in.
Wat ik uit deze periode geleerd heb, blijf open over je gevoel, hoe jong of oud je kinderen ook zijn, stop je tranen niet weg. Mama mag ook verdrietig, opgelucht, bang of wat dan ook zijn. Je hoeft als mama niet altijd een antwoord te hebben (ga je nu dood bijv).
Begin September komt het volgende boek uit "Beter leven met een chronisch-progressieve ziekte" hier vallen kanker patienten ook onder. Ik heb hier een bijdrage voor geschreven als patient, maar ook vanuit mijn functie als gezins- en kindercoach. Wellicht heb je hier iets aan als de situatie iets rustiger is.
Mocht je vragen hebben of gewoon even van je af willen schrijven dan mag je me altijd een pb sturen.