
Denk je mij te herkennen hou dit dan a.u.b. stil.
-
Ik zet mijn fiets neer, bij een leeg perron. Er komt een man een eindje verderop staan, en ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. Gek, denk ik. Een fietsenstalling bij de metro is geen plek om ‘zonder doel’ stil te gaan staan.
Mijn fiets staat op slot en ik draai me om. Het lijkt alsof meneer mij iets wil vragen, dus ik kijk hem even aan, wachtend op zijn vraag. Tot hij zijn mobieltje omhoog haalt en overduidelijk foto’s van mij maakt. Verward als ik ben loop ik snel weg zonder er iets van te zeggen, was denk ik een soort automatische reactie. Er stond verder ook niemand in de buurt die mij eventueel kon helpen. In eerste instantie dacht ik dat meneer dacht dat ik een fiets probeerde te stelen, en hij daarom een foto maakte. Maar nu ik daar aan terug denk, dan had hij daarna niet zo in de metro gedaan.
Ik loop maar het stoplicht om over te steken en zie meneer het perron op lopen waarbij mijn fiets staat. Hij maakt foto’s van andere fietsen in de fietsenstalling.
Op advies van mijn moeder bel ik 112 en geef ik een signalement door, en zeg ik dat hij zich verdacht gedraagt.
Ik ben inmiddels over gestoken en zie hoe meneer dit ook doet, op dit moment hang ik nog aan de lijn met de meldkamer, en ik meld dit.
Precies op dat moment komt er een metro, die ik wel moet hebben, anders kom ik te laat op school. Ik meld dat deze man aanstalten maakt om ook in diezelfde metro te stappen en de meldkamer geeft mij een ‘dan kunnen wij er verder niks meer mee, fijne dag nog’ en ze hangen op.
Ik sta zeker 2 deuren van meneer vandaan, maar vlak voordat de deuren dicht gaan springt hij toch nog bij mijn deur de metro in. Ja het was druk, maar niet zó druk dat je echt tegen elkaar moet staan. Ik voel zijn ogen mij bijna uitkleden.. Meneer blijft in eerste instantie keurig op afstand, maar zodra de deuren weer open gaan, en hij aan de kant gaat voor instappende reizigers komt hij erg dichtbij. Oké, snap ik. Maar er is zat ruimte om weer een stap terug te zetten. Dit doet hij niet. Hij blijft dichtbij me staan en elke keer als de deur weer open gaat, lijkt ie wel in me te willen kruipen zo dichtbij komt ie.
Na de derde keer voel ik ook een wat duidelijkere aanraking op mijn billen. Maar echt alleen duidelijk daar, als iemand botst voel je dat wel over je hele rug..
Naïef als ik misschien ben, durf ik niks te roepen etc. want wat als ik het wél verkeerd voel?
Twee haltes voor ik eruit moet stapt meneer uit. Godzijdank...
Ik stap uit waar ik eruit moet, loop naar school. Maar ik merkte wel dat ik heel erg aan het opletten was, ik voelde me minder comfortabel als normaal, en ik loop daar al 4 jaar lang twee keer op een dag, elke dag. Eenmaal op school zie ik mijn beste vriend en gooi ik alles eruit.
Docenten nemen het over, en ik heb alles aan wel 5 docenten moeten vertellen geloof ik. Heel fijn dat er zelfs docenten waren die mij wilden thuisbrengen, zodat ik niet met de metro hoefde.
Mijn vader heeft mij uiteindelijk opgehaald.
Nu ik terug denk aan dit alles had ik gewoon iets moeten zeggen, dan hadden de mensen in de metro me wel bijgestaan. Maar op dat moment dacht ik daar écht niet aan. Ik twijfel nogsteeds of het wel ‘bedoeld’ was, maar dan ben ik misschien te lief. Misschien botste hij daadwerkelijk gewoon vaak tegen me op... Iets in mij geloofd dat. Maar ergens weet ik ook dat dit alles bij elkaar gewoon écht niet kan kloppen.
-
Ik voel me vies. Het idee dat ik niet weet wat meneer met mijn foto’s gaat doen ook.. Al is dat natuurlijk niet meer mijn probleem. Ik droeg niks uitdagends, ik heb niks fouts gedaan. Ik heb hem niet uitdagend aangekeken ook...
We hebben dit gemeld bij de RET, maar verder nog geen aangifte gedaan. Ik wil dit denk ik wel gaan doen, maar nu nog niet. Ik merkte vandaag op school ook de emotionele impact wat dit heeft gehad. Ik was vanmiddag zó enorm moe. Gewoon uitgeput van alle ‘indrukken’, en van het ‘pendelen’ tussen docenten / teamleiders omdat ik wegens afspraken steeds over gedragen werd.
-
Waarom ik dit topic open?
Om mijn verhaal van mij af te schrijven, en misschien in contact te komen met mensen die zoiets ook hebben meegemaakt?
Bedankt voor het lezen,
en ik hoop dat niemand ook zoiets overkomt, je gunt dit niemand.