Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-01-20 18:22

In de put

Geplaatst door de TopicStarter : 02-01-20 18:22

Goedemiddag,

Allereerst ik hoop dat het hier goed staat... Zo niet mijn excuus!

Dit wordt een lang en warrig verhaal...

Ik ben een moeder van 2 kids, getrouwd en wat dieren.

Om maar bij het begin te beginnen... Ik heb een prima jeugd gehad, tot mijn vader ziek werd, en m'n moeder en ik samen voor m gezorgd hebben tot we niet meer konden, m'n moeder en ik hebben samen nog gewaakt.

M'n vader en ik waren 2 handen op 1 buik... Hij was m'n wereld m'n alles! Toen hij kwam te overlijden heb ik samen met m'n moeder van alles geregeld... En ben ik verder gegaan met m'n leven... Dus werken en zorgen voor anderen...( Thuiszorg)

Vlak nadat m'n vader overleed moesten we het huis uit want m'n moeder kon het huis niet in haar eentje betalen... Dus ben ik al snel samen met m'n zusje gaan samen wonen...

Ik kreeg vlak na het overlijden van m'n vader een burnout... En ben nooit eigenlijk meer de oude geworden. De band die er ooit met m'n moeder was is er ook niet meer, m'n moeder en ik konden goed overweg.. maar sinds het overlijden van m'n vader is het net of er een muur tussen ons in is komen te staan..

Om een lang verhaal kort te maken er is na het overlijden van m'n vader van alles gebeurt... Ik mis de oude ik, diegene die ik ben geworden wil k niet zijn... Ik ben moe, erg moe... Met vlagen licht in m'n hoofd, nergens de energie voor, snel aangebrand van alles en iedereen, naar een dierentuin gaan kost me heel veel energie, op visite gaan of visite krijgen, noem t maar op alles is te veel! Ik doe een BBL traject, ben met m'n autorijbewijs bezig, doe m'n 2 kids zo goed als ik kan opvoeden, huishouden runnen, m'n dieren zo goed als ik kan verzorgen... En probeer er voor iedereen te zijn.. maar ik kan er niet voor mezelf zijn...

Ik heb al bij een psycholoog/gespecialiseerd geestelijk verpleegkundige (ofzo) gelopen... En die constateerde dat ik in een soort van steeds terug kerende depressie zat.. en kreeg lichte anti depresiva maar dat zou in combinatie met gesprekken moeten plaats vinden, nou die gesprekken kwamen er nooit van want de ggz verpleegkundige wist niet waar de gesprekken over zouden moeten gaan.. en wist eigenlijk niet zo goed hoe hij verder moest gaan... Tja uuuhhhm...

Als ik begon over m'n vader en dat daar vanuit alles is begonnen en ik niet weet of ik eigenlijk het overlijden van m'n vader ooit een plek heb kunnen geven/heb kunnen rouwen kreeg ik als reactie: tja maar iedereen rouwt op z'n eigen manier en tijd.. ja dat geloof ik maar ik denk dat dat een mooie ingang was geweest...

M'n man weet zo langzaamaan ook niet meer wat hij met me aanmoet... Want hij kent me ook zo niet, hij doet z'n best maar weet ook niet meer hoe hij mij uit deze put moet krijgen.

Daar komt bij dat onze dochter van 1 in de nacht ook nog niet doorslaapt dus ik ben er in de nacht ook nog verschillende keren uit... En dat maakt dat ik te pas en onpas in slaap val... Als ik dat merk ga ik maar bezig in huis want ik kan niet in slaap vallen bij m'n kids ... Dus ik zorg dat ik wakker blijf...

Wat ik hiermee wil?? Geen idee ik denk gewoon even van me afschrijven.. misschien mensen die dit herkennen?

Ik weet dat ik behoorlijk in de put zit en wil er uit! Maar hulp ervoor krijgen valt nog niet mee...

Als het goed is krijg ik maandag of dinsdag telefoon van instantie die mij gaat helpen

**Geplaatst**: 02-01-20 19:37

Re: In de put

Geplaatst: 02-01-20 19:37

Allereerst sterkte! Je hebt duidelijk niet de juiste psychologe getroffen. Het is echt belangrijk om hierover te gaan praten zodat je echt een stuk rouwverwerking kan krijgen.

**Geplaatst**: 02-01-20 20:47

Geplaatst: 02-01-20 20:47

Beauty26 schreef:
Goedemiddag,

Allereerst ik hoop dat het hier goed staat... Zo niet mijn excuus!

Dit wordt een lang en warrig verhaal...

Ik ben een moeder van 2 kids, getrouwd en wat dieren.

Om maar bij het begin te beginnen... Ik heb een prima jeugd gehad, tot mijn vader ziek werd, en m'n moeder en ik samen voor m gezorgd hebben tot we niet meer konden, (...)
Vlak nadat m'n vader overleed moesten we het huis uit want m'n moeder kon het huis niet in haar eentje betalen... Dus ben ik al snel samen met m'n zusje gaan samen wonen...

Ik kreeg vlak na het overlijden van m'n vader een burnout... En ben nooit eigenlijk meer de oude geworden.

Wat rot allemaal!
Gecondoleerd met je vader.
En zo te lezen was het klap op klap, met een burn out als gevolg.
(De zorg bij burn out schiet vaak stevig tekort: vaak is de toestand van iemands bijnieren belabberd, maar lang niet iedereen wordt hier op gecontroleerd. Met uitgeputte bijnieren die geen specifieke ondersteuning krijgen, bijvoorbeeld een voedingdssupplement slikken, is herstel van burn out nauwelijks te doen.)

Citaat:
De band die er ooit met m'n moeder was is er ook niet meer, m'n moeder en ik konden goed overweg.. maar sinds het overlijden van m'n vader is het net of er een muur tussen ons in is komen te staan..

Heel naar is dat!
Hier past vaak wel de opmerking 'dat iedereen op eigen manier rouwt'
(...maar na die banketstaaf de behanger word je waarschijnlijk niet blij van dit zinnetje...).
Het is gewoon heel erg verdrietig dat jij waarschijnlijk wil praten op een moment dat je moeder niet wil praten, dat je moeder tegelijkertijd jou wil troosten en troost wil ontvangen en dat niet voor elkaar krijgt etc etc etc - met een muur als gevolg. "Klap op klap".

Citaat:
Om een lang verhaal kort te maken er is na het overlijden van m'n vader van alles gebeurt... Ik mis de oude ik, diegene die ik ben geworden wil k niet zijn... Ik ben moe, erg moe... Met vlagen licht in m'n hoofd, nergens de energie voor, snel aangebrand van alles en iedereen, naar een dierentuin gaan kost me heel veel energie, (...)
Ik heb al bij een psycholoog/gespecialiseerd geestelijk verpleegkundige (ofzo) gelopen... En die constateerde dat ik in een soort van steeds terug kerende depressie zat.

Er zijn wel verschillen tussen depressie en burn out - en bij telkens terugkerende depressie is het ook verstandig om aan trauma te denken ("van een trauma word je alles behalve vrolijk").

Citaat:
Daar komt bij dat onze dochter van 1 in de nacht ook nog niet doorslaapt dus ik ben er in de nacht ook nog verschillende keren uit... En dat maakt dat ik te pas en onpas in slaap val... Als ik dat merk ga ik maar bezig in huis want ik kan niet in slaap vallen bij m'n kids ... Dus ik zorg dat ik wakker blijf...
(...)
Als het goed is krijg ik maandag of dinsdag telefoon van instantie die mij gaat helpen

Ik hoop dat je snel terecht kunt!

Want zowel voor depressie, trauma en burn out geldt, dat 'op adrenaline lopen' vaak een deel van de oorzaak is, en hoe langer je door moet ploeteren, hoe moeilijker / langzamer het herstel.

**Geplaatst**: 02-01-20 21:01

Re: In de put

Geplaatst: 02-01-20 21:01

Heel veel sterkte! Je hebt best wel wat meegemaakt (en nog). Of je er wat aan hebt weet ik niet maar dat kan je zelf misschien wel beoordelen. Hierboven is het ook al genoemd maar als je lange tijd stress ervaart raken je bijnieren uitgeput en dat is met voeding bijna niet meer op peil te brengen. Een supplement zou je daarbij kunnen ondersteunen. Ook van langdurig gebroken nachten (is ook stress voor je lijf) gebeurd er van alles in je lijf waardoor je ontregeld raakt. Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat in eerste instantie je ook psychische ondersteuning nodig hebt maar je hormonen, vitamines, mineralen enz. op orde brengen zou jou in mijn ogen ook kunnen helpen om je psychisch weer gezond en fit te voelen. Als je niet de juiste ondersteuning bij je huisarts hiervoor krijgt zou je een goede natuurarts kunnen raadplegen (wel goed opletten naar wie je toe gaat).
Voor nu heel veel sterkte en hopelijk kan je wat nachten achter elkaar doorslapen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-01-20 23:11

Re: In de put

Geplaatst door de TopicStarter : 02-01-20 23:11

Bedankt iedereen! Ja het is idd klap op klap etc geweest.. maar omdat ik mezelf voor de buitenwereld altijd goed staande kan/kon houden weet bijna niemand ervan hoe ik me werkelijk voel..

Ik hoop dan idd ook snel ergens terecht te kunnen... Want ik merk dat het steeds minder word... Gevoel is helemaal afgevlakt... M'n moeder weet er overigens wel van, maar die is hetzelfde als ik/mij.. en die zegt dan joh kom op... Gewoon doorgaan... >;)

Tja als ik dat eens kon...