Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-19 09:58

Levenslang depressief

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 09:58

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount.

In mijn leven zijn er vele dingen gebeurd. Soms leuke dingen, maar voornamelijk dingen die je je ergste vijand niet gunt.

Al sinds kinds af aan ben ik vernederd, verkracht en mishandeld. Eindelijk is het mij gelukt om mij los te scheuren van dat leven. Maar wat ik hoopte komt niet. Ik voel mij niet beter, integendeel zelfs.

In de puberteit ben ik manisch depressief geweest en heb diverse pogingen ondernomen. Ook had ik last van stemmen in hoofd. Niemand nam mij serieus, een gek beseft het zelf immers niet volgens hun. De zelfmoordpogingen waren enkel een roep om aamdacht volgens jeugdzorg. Na jaren vechten was ik eindelijk zover dat er toch geluisterd werd, dat ik hulp kon krijgen, maar helaas. Mijn moeder dacht daar anders over.

Inmiddels zijn we jaren later en het leven betert niet. Doordat ik al die jaren in die depressie ben bljven zitten, doordat ik niet eens weet hoe het leven in een normaal gezin is, doordat ik vaak van voor niet meer weet dat ik vanachter nog leef, door alles in mijn rugzak, blijf ik vatbaar voor verkeerde mensen. Keer op keer zak ik dieper. Inmiddels is de put bodemloos, het licht aan het einde van de tunnel is weg.

Eindelijk heb ik een huisarts die luisterd, eindelijk iemand die geloofd dat mijn zoontje de enige reden is dat ik nog leef.
Helaas denkt de verdere dienstverlening dat het allemaal wel mee valt. Dat ik helemaal zo diep niet zit. Opname is niet aan de orde, nergens voor nodig. Suïcidaal ben ik niet, dan zou ik er niet over praten, helaas voor hun is niet iedereen hetzelfde, helaas voor hun loop ik al tientallen jaren met deze gedachte rond en ja, ik meen het wel degelijk als ik zeg dat ik dood wil.

Maar ik kan niet meer. Ik wil een beter leven voor mij, maar vooral voor mijn zoontje. Maar is hij niet beter af bij iemand anders? Zelfmoord is eigenlijk egoïstisch, maar is het dat ook als ik het doe zodat mijn kleine ventje tenminste een betere toekomst krijgt? Ik ben moe, doodmoe en niemand die mij serieus neemt.

Wat ik wil bereiken met dit topic? Gewoon alles van mij afschrijven. Gewoon even mijn masker af kunnen zetten en toe kunnen geven dat het helemaal niet goed gaat met mij. Dat ik rust wil in mijn hoofd.

**Geplaatst**: 17-12-19 10:09

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 10:09

Lieve Depressief,
Wat ben jij ontzettend sterk, dat jij dit durft uit te spreken en te vertellen!
En wat ontzettend naar dat niemand je gelooft en je kan helpen.
0900 113 kan je altijd bellen en er zitten mensen die wel luisteren en samen met je kunnen nadenken.

Blijf praten en laat je horen.
Hele dikke knuffel voor jou :+:

**Geplaatst**: 17-12-19 10:21

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 10:21

Verschrikkelijk om niet begrepen te worden... Helaas kan ik je geen advies geven... Je hebt al diverse keren aangeklopt bij hulpverlening..
Fijn dat je eindelijk een huisarts hebt die wil luisteren en hopelijk is hij de eerste stap naar een fijner leven voor je.
Ik wens je heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 17-12-19 10:30

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 10:30

Wat ontzettend naar! Heb je nergens goede psychische hulp kunnen vinden? Je huisarts weet je ook niet naar de juiste plek te sturen? Geen fijne therapeut waar je CGT/EMDR/... hebt kunnen doen? Geen psychiater voor medicatie?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-19 10:59

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 10:59

GDG schreef:
Wat ontzettend naar! Heb je nergens goede psychische hulp kunnen vinden? Je huisarts weet je ook niet naar de juiste plek te sturen? Geen fijne therapeut waar je CGT/EMDR/... hebt kunnen doen? Geen psychiater voor medicatie?

Ik heb op dit moment een psycholoog. De hulp op zich is het probleem niet. Ze onderschatten de situatie alleen ontzettend hard. Mijn huisarts vind een opname noodzakelijk, de psych niet, omdat ik er heel open over ben.

Medicatie weiger ik. Dat vind ik in mijn situatie levensgevaarlijk. Buiten een simpele pijnstiller komt er niks in huis. En dit is 1 van de voorbeelden waarom de situatie zo onderschat word. Ik zie de gevaren in, maar dat komt juist doordat dat allemaal dingen zijn die ik overweeg. Want wat als mijn zoontje niet meer genoeg is om mij tegen te houden?

**Geplaatst**: 17-12-19 11:07

Geplaatst: 17-12-19 11:07

Wat vreselijk voor je TS! Je kan het best wel beginnen met medicatie. Je kan ook bij de apotheek zorgen/regelen dat je het maar voor 1 week in huis mag halen. Dan haal je het elke week. En als je een weekdosis in 1x opvreet ga je niet dood gelukkig.

**Geplaatst**: 17-12-19 11:08

Geplaatst: 17-12-19 11:08

Depressief schreef:
GDG schreef:
Wat ontzettend naar! Heb je nergens goede psychische hulp kunnen vinden? Je huisarts weet je ook niet naar de juiste plek te sturen? Geen fijne therapeut waar je CGT/EMDR/... hebt kunnen doen? Geen psychiater voor medicatie?

Ik heb op dit moment een psycholoog. De hulp op zich is het probleem niet. Ze onderschatten de situatie alleen ontzettend hard. Mijn huisarts vind een opname noodzakelijk, de psych niet, omdat ik er heel open over ben.

Medicatie weiger ik. Dat vind ik in mijn situatie levensgevaarlijk. Buiten een simpele pijnstiller komt er niks in huis. En dit is 1 van de voorbeelden waarom de situatie zo onderschat word. Ik zie de gevaren in, maar dat komt juist doordat dat allemaal dingen zijn die ik overweeg. Want wat als mijn zoontje niet meer genoeg is om mij tegen te houden?

Maar als het zo hevig is en je er al zo lang niet uitkomt met verschillende hulp dan is de kans dat het zonder medicatie beter wordt toch miniem? Er zijn toch wel mogelijkheden om samen met de huisarts (of psychiater) en apotheker af te spreken dat jij bijv. telkens voor slechts één week medicatie meekrijgt? Of het voor mijn part elke dag op gaat halen bij je apotheek/huisarts/vertrouwd persoon?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-19 12:20

Re: Levenslang depressief

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 12:20

Het is niet dat ik de medicatie niet wil nemen. Ik wil ze in eerste instantie niet thuis nemen. In opname en dan daar de medicatie afstellen. Maar op deze manier lukt dat niet, simpelweg omdat ze de boel onderschatten. Enerzijds laat mij dat twijfelen of ik mij niet gewoon aanstel, anderzijds maakt het mij maar weer pijnlijk duidelijk dat er slechts 1 iemand is die het zal merken als ik er niet meer ben.

Mijn huidige psycholoog heeft bekend dat het probleem groter is als aanvankelijk gedacht werd, maar niet ernstig genoeg voor een spoedopname. En ja, misschien heeft ze daar een punt aangezien ik er vrij open over ben, maar ik weet ook hoe ik mij voel en dat is praktisch niks meer. Alleen mijn zoontje maakt nog iets van gevoelens los bij mij.

Maar het is ook niet alleen die depressie waar ik tegen vecht. Alles komt terug en blijft terugkomen. Mijn gevecht tegen de stemmen in mijn hoofd, mijn gevecht tegen de anorexia, maar het belangrijkste is nog wel mijn gevecht voor de toekomst van mijn zoontje.

**Geplaatst**: 17-12-19 12:23

Geplaatst: 17-12-19 12:23

Wat een heftig verhaal. Ik wens je veel sterkte toe :(:)

**Geplaatst**: 17-12-19 12:27

Geplaatst: 17-12-19 12:27

GDG schreef:
Depressief schreef:

Ik heb op dit moment een psycholoog. De hulp op zich is het probleem niet. Ze onderschatten de situatie alleen ontzettend hard. Mijn huisarts vind een opname noodzakelijk, de psych niet, omdat ik er heel open over ben.

Medicatie weiger ik. Dat vind ik in mijn situatie levensgevaarlijk. Buiten een simpele pijnstiller komt er niks in huis. En dit is 1 van de voorbeelden waarom de situatie zo onderschat word. Ik zie de gevaren in, maar dat komt juist doordat dat allemaal dingen zijn die ik overweeg. Want wat als mijn zoontje niet meer genoeg is om mij tegen te houden?

Maar als het zo hevig is en je er al zo lang niet uitkomt met verschillende hulp dan is de kans dat het zonder medicatie beter wordt toch miniem? Er zijn toch wel mogelijkheden om samen met de huisarts (of psychiater) en apotheker af te spreken dat jij bijv. telkens voor slechts één week medicatie meekrijgt? Of het voor mijn part elke dag op gaat halen bij je apotheek/huisarts/vertrouwd persoon?

Ik kreeg mijn medicatie ook 1x per week tijdens mijn slechte periodes.....

Ik vind je verhaal schrijnend, lieve depressief.
Maar ik heb ook in deze situatie gezeten en ben er wel uitgeklommen terwijl ik dat nooit voor mogelijk had gehouden.
Ja het is moeilijk, en er zijn weken dat ik ontzettend slecht ga. Maar er zijn meer maanden dat ik ontzettend goed ga.

Ik heb zelf echt onbeschrijflijk veel baat gehad bij anti-depressiva. Het werkt niet voor iedereen, en ik wil het ook niet wegzetten als een wondermiddel, maar ik kan wel zeggen dat het mijn leven gered heeft.

Opnames doen ze bijna niet meer, alleen bij hele specifieke indicaties (bv. uittesten van medicijnen in een beschermde omgeving, psychoses, etc.). Heeft niet te maken met de ernst van je situatie. Toen ik voor de 3e x in een maand op de intensive care lag en zo suicidaal was als een dubbeltje, werd ik nog steeds niet opgenomen in een psychiatrische instelling omdat ze simpelweg te weinig bedden hadden en dachten dat het clientencontact een slechte invloed op me zou hebben (snap ik wel een beetje, want iedereen zat daar uitgebreid aan tafel z'n diagnoses en zelfmoordpogingen te bespreken... Dus het is ook écht geen gezonde omgeving, en kan zonder juiste monitoring meer kwasd dan goed doen)

Uiteindelijk, omdat een vriendin huilend aan mijn ziekenhuisbed stond dat ze het niet meer trok mocht ik welgeteld 2 hele nachten op de crisisafdeling blijven :')

Maarja. Dat is dus ook geen langdurige oplossing.

Wat voor mij geholpen heeft is het zoeken van een richting van mijn leven. Dingen bedenken die ik wil bereiken. Kijken welke stappen ik daarvoor moet ondernemen. Kijken wat mijn droombaan is, of het misschien ooit mogelijk is om een eigen bedrijfje te beginnen. Ik heb eerst een poosje in de ziektewet gezeten en alleen maar dingen gedaan die ik leuk vond, ben uiteindelijk weer begonnen aan een studie, gekeken naar hoe andere succesvolle mensen op dat punt zijn gekomen.... Heb nu een baantje dat ik ontzettend leuk vindt, en ben verhuisd naar een andere stad met minder negatieve associaties, en ik vond geheelmonverwachts mijn lieve vriendje.

Het klinkt zo ontzettend simplistisch, maar heeft me verder gebracht dan 5 jaar intensieve hulpverlening die me eerder hebben doen afglijden.
Ik wilde dat ik verder iets kon zeggen om je te helpen oid.

Maar het enige wat ik kan is je hoop meegeven, want je kunt hier echt uitkomen. Ookal zijn je problemen ontzettend groot en ernstig. Je hebt je ookal tot dit punt van je leven weten te knokken, ondanks dat de situatie die je beschrijft echt bijna onmenselijk klinkt.

Ik hoop dat je snel een oplossing vindt :(:)

**Geplaatst**: 17-12-19 12:32

Geplaatst: 17-12-19 12:32

Wat een heftig verhaal, een goed advies heb ik niet voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte toe wensen.

Hopelijk tref je snel de juiste hulp en zie je weer een lichtpuntje, een weg uit je negatieve spiraal.

**Geplaatst**: 17-12-19 12:35

Geplaatst: 17-12-19 12:35

Depressief schreef:
Het is niet dat ik de medicatie niet wil nemen. Ik wil ze in eerste instantie niet thuis nemen. In opname en dan daar de medicatie afstellen.

Maar zoals ik al zei zijn daar toch andere mogelijkheden voor te vinden? Waarom richt je daar je pijlen niet op? Als het werkt kan het je zoveel opleveren, dat gun ik jou en je zoontje heel erg! Wat vind je van mijn suggesties daarover?

En ik begrijp goed dat met enkel de depressie medicamenteus aanpakken de rest niet opgelost is maar het zou wél een flinke stap voorwaarts kunnen zijn, je situatie stabieler kunnen maken en daarbij mogelijkheden kunnen scheppen om de rest ook (stap voor stap) aan te pakken.

**Geplaatst**: 17-12-19 12:36

Geplaatst: 17-12-19 12:36

Depressief schreef:
Het is niet dat ik de medicatie niet wil nemen. Ik wil ze in eerste instantie niet thuis nemen. In opname en dan daar de medicatie afstellen. Maar op deze manier lukt dat niet, simpelweg omdat ze de boel onderschatten. Enerzijds laat mij dat twijfelen of ik mij niet gewoon aanstel, anderzijds maakt het mij maar weer pijnlijk duidelijk dat er slechts 1 iemand is die het zal merken als ik er niet meer ben.

Mijn huidige psycholoog heeft bekend dat het probleem groter is als aanvankelijk gedacht werd, maar niet ernstig genoeg voor een spoedopname. En ja, misschien heeft ze daar een punt aangezien ik er vrij open over ben, maar ik weet ook hoe ik mij voel en dat is praktisch niks meer. Alleen mijn zoontje maakt nog iets van gevoelens los bij mij.

Maar het is ook niet alleen die depressie waar ik tegen vecht. Alles komt terug en blijft terugkomen. Mijn gevecht tegen de stemmen in mijn hoofd, mijn gevecht tegen de anorexia, maar het belangrijkste is nog wel mijn gevecht voor de toekomst van mijn zoontje.

Ik lees dit nu, en ook ik had een eetstoornis. Anorexia is echt fiets up, en ik snap echt zo goed dat eetstoornissen 1 van de hoogste suicide rates hebben, want het is echt een onmenselijke strijd als 1 van je basale levensbehoeftes zo'n grote bron van angst en spanning wordt en je daar dan dus 300x per dag mee geconfronteerd wordt en je in je eigen hoofd niets goeds meer kunt doen (want honger maakt je depressief en leeg as hell, en eten maakt je schuldig en gefrustreerd en gespannen etc.)

Ben je bekend bij eetstoornishulpverlening? Qua therapie heb ik er geen enkele baat bij gehad, Maar ik werd relatief makkelijk opgenomen in een eetstoorniskliniek (vergeleken met de crisisopname), en als een beschermde omgeving nu echt is wat je denkt dat nodig is, zou ik zeker kijken of je je daar kunt aanmelden en informeren of een opname daar tot de opties behoort....

Dat is dus meer dan 5 jaar geleden, en ook dat zal ongetwijfeld aangescherpt zijn.... Maar toen ik eenmaal op het pad was van intensieve-eetstoornis-zorg (heeft ook nog een paar maanden geduurd met therapieen en therapeuten die dachten dat ik me aanstelde, ofwel loog {:)

), kon ik ook binnen enkele weken of iets opgenomen worden. Wellicht was dat een ' gelukje' , maar ik zou zeker kijken wat de mogelijkheden zijn als je daar actief aan wil werken. Ik acht die kans succesvoller dan een opname bij een algemene GGZ-afdeling.

Weet je een beetje wat de opties zijn? qua klinieken en centra? Anders wil ik wel even met je meekijken, mocht je het overwegen!

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 17-12-19 12:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-12-19 12:37

Geplaatst: 17-12-19 12:37

Heftig, kan je niet helpen maar wanneer je zo helder en duidelijk kunt aangeven hoe het er mee is dan hoop ik dat de cirkel uiteindelijk een keer doorbroken word. En je ooit ergens wel lichtpuntjes naast je zoontje kunt zien. Misschien toch medicatie proberen, in overleg met je psychiater kan dat misschien in een gecontroleerde omgeving??

**Geplaatst**: 17-12-19 12:39

Geplaatst: 17-12-19 12:39

Jeetje, heb je verhaal met tranen gelezen, komt hard binnen als het met jezelf ook niet lekker gaat

Ik heb maar een burn out, maar mijn kinderen zijn hier ook de grootse reden om mn bed uit te komen bijvoorbeeld. Ik zou je ontzettend graag willen helpen, met wat dan ook, maar ik weet niet hoe...

Wat schrijnend om te lezen dat je niet genoeg hulp krijgt, want je komt op mij niet over als geen hulp nodig hebben, maar idd als iemand die heel bang is de controle te verliezen in bepaalde situaties omdat en bepaalde gedachten zijn waar je niet aan toe wil geven voor dat ene kleine mensje dat jou écht wel nodig heeft!
Jij bent zijn mama, knok door voor hem, bel desnoods elke dag een instantie weet ik het wat, maar aub geef niet op!!!

Heel erg veel sterkte!!!

**Geplaatst**: 17-12-19 12:41

Geplaatst: 17-12-19 12:41

Jeetje meis wat heftig. Maar wat super dapper dat je hier een topic over opent. Ik hoop oprecht dat je hier wat aan hebt! Wat ik begrijp heb je (terecht) je verleden met iedereen afgesloten. Heb je verder nog mensen om je heen? Begrijp dat je zoontje bij jou woont?
Wat naar dat ze niet inzien hoever je erin zit. Dit is dus typisch weer een geval van tussen wal en schip vallen!
Ik snap je punt over medicatie, alleen zal het je denk ik wel helpen om je gedachten te temperen. Je wilt het niet in huis....is dat omdat je bang bent voor extra inname? Is er anders niet een vriendin, een buur waar je een regeling mee kunt treffen. Ik zou het je zo gunnen je gedachten wat te minimaliseren.
Nogmaals respect dat je er zo open over bent, dat is al heel wat hé!

**Geplaatst**: 17-12-19 13:04

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 13:04

Wat heftig.
Alleen denk zelf niet dat psychologen je veder gaan brengen. Wat je veel beter kunt doen is opzoek gaan waar je wel gelukkig van wordt. Proberen wat dingen uit en ga op ontdekking.

**Geplaatst**: 17-12-19 13:08

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 13:08

Nare situatie, maar goed dat je wel actie onderneemt. Dat is fijn en geeft hoop. Wil je zelf een spoedopname?

Ik neem aan dat je de medicatie niet in huis wil omdat je overdosis neigingen hebt?

Is het een optie om een beperkt aantal (3 a 4 pillen) in huis te hebben en regelmatig op te halen?

**Geplaatst**: 17-12-19 22:12

Geplaatst: 17-12-19 22:12

Hoi meis,
wat een verschrikkelijk verhaal...! Een deel herken ik, als incestvrouw - maar na mijn 18e heb ik geluk gehad en jij niet.
Afschuwelijk.
En hoe pijnlijk ik dit zinnetje ook vind: dat je 'op deze manier leven niet wil': groot gelijk. Dit is de hel op aarde.
...en een trauma kan maken dat je het geloof of hoe zeg je dat verliest, dat er een fijne toekomst mogelijk is.
Wat mij betreft een van de verdrietigste en giftigste aspecten van trauma!

Een van de dingen die mij trof: je nickname is 'Depressief' en ik geloof grif dat je voldoet aan de turfjes in de DSM, maar het begrip trauma komt niet voor in je verhaal.
(Accoord: vraag een vis haar omgevingte beschrijven: dat ze in water zwemt noemt ze als laatste, dat is zo vanzelfsprekend....!)
Daar zijn ook geen pillen voor, trauma, maar wel uitstekende therapie.
(Wie een trauma heeft, voldoet bijna altijd aan de turfjes in de DSM mbt 'depressie', en soms staart iedereen zich daar blind op. NIET doen....!)

Stemmen in je hoofd kunnen uiteraard van alles en nog wat zijn, nare gebeurtenissen die telkens weer terugkomen is typisch voor trauma. Dat terugkeren van nare zaken kan 'acoustisch' zijn (al staat in de boekjes de term uit de filmwereld: "flashbacks".)
En met anorexia valt niet te spotten, en er vallen allerlei verschillende vormen van ellende onder het woord, maar voor sommigen is 'niet eten' een manier om niet te veel emoties te hoeven voelen.
...of om jezelf te straffen, omdat je rondloopt met een gigantische bak woede en dat je in wanhoop die woede dan maar op jezelf richt.
Of - noem maar op.

Persoonlijk heb ik nooit een opname gewild: twintig mensen die ik niet heb uitgekozen op 1 afdeling en die zitten allemaal 'tegen het plafond' - "daar moet je tegen kunnen" en ik ben een van diegenen die onder stress een dun schilletje krijgen (ipv de olifantenhuid die je dan nodig hebt).
Maar het is natuurlijk wel een erkenning dat men ein-de-lijk eens snapt hoe erg het is, zou je worden opgenomen.

In een van de vrouwengroepen waarin ik heb gezeten noemden we het 'de vloek van de overleefster': je houdt je jarenlang sterk terwijl er gigantische problemen zijn, en vraag je om hulp, dan is het vaak 'dat jij zo,sterk bent, nou moet je niet gaan piepen'.
-:(-

Overleefster zijn is een term die beschrijft wat jij als mens doet.
Er zijn rotzakken die jou tot slachtoffer maken -
JIJ loopt rond met een zware rugzak en hoe jij die rugzak draagt is jouw manier van over/leven.

Traumaverwerking doe je grofweg in drie fasen (okee, die wisselen elkaar af en komen een paar keer langs).
De eerste fase heet in het officieels stabilisatie, " pootn op de groand ", weten waar je zoal mee te dealen hebt, en wat je er tegen kunt doen. Je leert veel - doseren heeft zin, maar je hebt bakken informatie nodig! Wat stress is en hoe het je lichaam en geest beïnvloedt. (Logischerwijze gaan stress/ in de alamtoestand verkeren en slapen niet goed samen, dat soort dingen zijn nuttig om te weten - en graag een ontspanningsoefening erbij....)
Fase 1 gaat ook over manipulatie, over overlevingsmechanismen - en hoe je in het hier en nu een redelijk leven kunt hebben.
Ik heb zelf in dit verband veel gehad aan 'de oefening voor de vijf zintuigen. (Wat wil ik nu ruiken...? Wierook, parfum, bloemen, etc. - en dan jezelf die geur geven. Welke thee wil ik nu drinken? Welke kleuren wil ik zien? Voor tastzin : jezelf masseren, of in bad gaan, of die lekkere zachte trui aantrekken en dan die cd opzetten, dat lied zingen dat 'nu' past.) Vroegah sloeg men regelmatig fase 1 compleet over en werd je zonder 'gereedschappen' meteen in het diepe gegooid.

In fase twee kan een techniek als emdr veel zin hebben - je draait de 'triggers' (dingen die jou de stress in sturen) stuk voor stuk "de nek om", inclusief de nare gedachten over jezelf, dat nare, zinkende gevoel in je maag (of hoe jouw lichaam maar reageert op trauma ), inclusief alle nachtmerries die zich aandienen, etc. Dat geeft een hoop ruimte!
In het officieels heet dit de fase van confrontatie - in fase 1 ben je maar zijdelings met de ellende / ellendelingen die het trauma veroorzaakten bezig, in fase 2 staat dit volop in de "belangstelling". Het voordeel van emdr is, dat de oude aanpak van 'het rotverhaal tien keer in alle details vertellen' niet meer nodig is. (Emdr is veel meer dan dat het 'alleen maar ellende weg zou halen'. Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.)
En fase 3 is alles wat je in je jeugd bent misgelopen eens langslopen en alsnog 'bijleren'. "Het is mijn leven, ik ga doen wat ik goed vind, wat mij energie geeft, ik ga mijzelf ontwikkelen."

**Geplaatst**: 17-12-19 22:38

Re: Levenslang depressief

Geplaatst: 17-12-19 22:38

TS misschien herken je je hierin.

Dysthyme stoornis, wat is het en wat is de beste behandeling.
Www.punt.nl

**Geplaatst**: 17-12-19 22:46

Geplaatst: 17-12-19 22:46

rumay schreef:
TS misschien herken je je hierin.

Dysthyme stoornis, wat is het en wat is de beste behandeling.
http://Www.punt.nl

Ik keek maar de site is opgeheven.

**Geplaatst**: 17-12-19 22:49

Geplaatst: 17-12-19 22:49

Wat moet jij je verschrikkelijk voelen...

Ik luisterde laatst deze podcast en ik vermoed dat jij er herkenning in kunt vinden. https://www.omroepgelderland.nl/verstrikt

**Geplaatst**: 17-12-19 22:54

Geplaatst: 17-12-19 22:54

...dysthymie wordt vaak omschreven als 'depressie, maar niet zo erg - wel langdurig'.

De kwestie van de weegschaal van het leed. Ik blijf graag weg van dat soort oordelen.

En eigenlijk vind ik het nogal arrogant om te stellen dat 'een depressie die niet zo erg is maar wel lang duurt': zou de spreker eerst zelf een paar jaar dysthym willen zijn en daarna nog eens zeggen of het niet zo erg is....?

(En dat veel mensen jarenlang depressies hebben omdat een onderliggend trauma niet wordt gezien: brrrr!!)

**Geplaatst**: 17-12-19 23:40

Geplaatst: 17-12-19 23:40

safina schreef:
Wat moet jij je verschrikkelijk voelen...

Ik luisterde laatst deze podcast en ik vermoed dat jij er herkenning in kunt vinden. https://www.omroepgelderland.nl/verstrikt

1 van de mensen die aanleiding was voor deze podcast zat bij mij in de klas op de middelbare. Heel vreselijk wat er gebeurd is.

TS er zijn ook klinieken waar jij jezelf voor kan opgeven geloof ik. Dan hoeft je huisarts je niet door te verwijzen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-12-19 07:35

Re: Levenslang depressief

Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-19 07:35

Bedankt voor de lieve reacties, im zal straks alles proberen door te lezen, maar het gaat (voor de zoveelste keer) niet goed. Onderstaande stuurde ik via pb.
Vandaag is de zoveelste gevaarlijke dag, vandaag is een dag dat ik gewoon geen uitweg meer zie. Vandaag is een dag dat ik mijn zoontje wederom thuis moet houden van school, wetende dat ik hem anders niet meer op zal halen...