Bokt.nl

Canon schreef:

Ik herken zo veel van je verhaal in mezelf voor ik tegen een burn-out aan begon te zitten.. Ik wilde mijn Hbo versneld afmaken. Aan mijn stage (die overigens hardstikke k-u-t was achteraf) wilde ik graag een baan overhouden, maar ook een eigen bedrijf oprichten en daarnaast drie sporten in de lucht houden waaronder mijn paard. Daarnaast heb ik iets dat hevige buikpijn-aanvallen creëert als ik last van stress krijg. Ik ben zowel mijn allerbeste, als mijn allerslechtste baas geweest die periode.

Je bent heel streng en veeleisend op jezelf en ik snap dat heel goed, want je wil het geweldig doen. Maar een goede vriend en docent zei mij steeds "Goed is goed genoeg" voordat hij verdween uit de gangen door zijn eigen burn-out. Hij wist mij de juiste dingen te vertellen, omdat hij zelf in exact dezelfde wereld zat..

Soms is het belangrijk grenzen voor jezelf te stellen.. Niet meer dan twee grote dingen te doen op een dag en voor de rest rust nemen. Overzicht houden in wat er komt en gaat en inderdaad regelmaat. Maar dan regelmaat in de zin van: Als morgen een héle zware drukke dag is, dan is overmorgen een rustigere.. Of als je twee dagen hard moet werken, dan doe je daarna twee dagen minder.. Zo houd je je eigen energielevel op peil en houd je energie over om plezier te hebben. Bijvoorbeeld met je paard! Buitenlucht heelt. En kijk ook naar waar je grenzen in je persoonlijkheid liggen. Vind je je nieuwe werk echt leuk? Of geef je stiekem meer dan je terugkrijgt aan energie? Dat zijn allemaal dingen geweest waarmee ik te kampen heb gehad en ik hoop dat het jou ook wat helpt.

Het is in ieder geval niet gek dat je je zo voelt, en je bent niet te laat. Je bent alleen te lang te hard doorgegaan.
Balans is het toverwoord.

Wildgirl schreef:

Wat vervelend dat je, je zo voelt TS en chapeau dat je het zo helder en duidelijk kunt omschrijven.
Kun je voor jezelf de vinger op de zere plek leggen?
Ik lees dat dit gevoel wat je nu ervaart is ontstaan na je verhuizing, wát zorgt er dan voor dat het nu zo voelt(als in, waar zit de trigger)?
Wat deed je toen je nog op de oude plek woonde, ook studeren of?
Woonde je toen thuis en nu op jezelf?
Kortom, waar zitten de verschillen?

De enige tip die ik je mee kan geven naast het stukje acceptatie welke je zult moeten gaan bereiken/leren bereiken is om te gaan plannen en je daar ook aan te houden.
De dingen die ''moeten'' ga je plannen maar ook de vrije momenten, leuke activiteiten en ontspanning.
De klachten die je ervaart komen door een continue staat van alertheid welke je lichaam uitput, zeker ook icm met PDD-NOS.
Wanneer je meer rust toevoegt aan je leven door je dagen af te kaderen zal die stress langzaam afnemen. Je kunt op termijn je planning weer wat losser inzetten om te kijken wat de juiste middenweg is.
Kun je hier met je vriend, vrienden en ouders goed over praten?
Ik wens je iig veel sterkte!

Edit: wat ik nog wel eens meegeef in dat ''plannen'' is dat je een verhouding neemt van 2:1 oftewel, 2 keer iets ''moeten'' en 1 keer iets ''mogen''.
Het werkt het beste om dit per 3, 5 of 7 dagen te doen(klein beginnen).
Het kunnen zaken zijn als opdrachten voor je studie maar bijvoorbeeld ook de was doen; probeer het klein te houden!

Janneke2 schreef:

Hoi Lisanne,
als oma en halve ervaringsdeskundige kan ik wat tips geven rondom pdd-nos.
Ten eerste is het in wezen geen diagnose, al is een brave verklaring van een hotemetoot soms erg handig. De letters zelf duiden aan 'dat er in jouw ontwikkeling als mens dingen niet ideaal zijn verlopen, maar wat dan precies wordt niet vermeld'.
In mijn ervaring gaat het doorgaans ook niet "echt" over psychologie maar eerder over zoiets als evenwicht, de primitieve reflexen en de bijbehorende stressreacties.
Een kleine, korte vertaling: primitieve reflexen heb je als mens in je eerste levensjaar hard nodig, daarna moet je ze "kwijtspelen", iets wat in mijn familie niet iedereen lukte, met 1 kleinkinder in het bijzonder.
Als die verschillende primitieve reflexen aanwezig blijven, zijn de gewoonste dingen voor jou lastiger dan voor een ander.
Veel mensen (mijn kinderen en ikzelf) slagen er in 'daar overheen te compenseren', dwz: je ziet weinig tot niets, maar ideaal is het allemaal niet. En bij zoiets 'wat voor iedereen stressvol is' (het huis uit, opnieuw beginnen in een andere stad, nieuwe opleiding) dreigt het emmertje over te lopen - hoewel je de opleiding zelf op zich goed aankunt.

Wat ik ook herken in je verhaal: de frustratie van het graag willen, maar het lukt niet.
Zoals de juf van kleinzoon zich uitdrukte: hij is slim zat, maar er blokkeert iets.
Via de orthopedagoog van school zijn we (uiteindelijk met de hele familie) naar het inpp verwezen. (http://www.inpp.nl) Het werd gewoon vergoed door de verzekering (check je polis in deze tijden). De website maakte al een aantal dingen duidelijk, in de loop van het proces/ het programma ging kleinzoon met sprongen vooruit. (Voor de andere familieleden, inmiddels razend geïnteresseerd ging het wat langzamer. Hoe een proces verloopt weet je nooit vooruit.)

Kleinzoon is inmiddels een heerlijke prepuber, de verklaring van pddnos ligt onder in een la en de verschillende kenmerkende zaken zijn niet meer aan de orde.


...soms blijft hoofdpijn 'hangen', omdat reflexmatig bij hoofdpijn je nekspieren aanspannen. (Dit is geen primitief reflex.) Als de eerste oorzaak weg is, kunnen de gespannen spieren de pijn laten voortbestaan.