Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
bloemm schreef:Hoi,
Ik zou graag wat ervaringen willen lezen van mensen die overbelast of overspannen zijn (geweest). Ik merk aan mezelf dat ik op sommige momenten ontzettend emotioneel kan zijn. Ook krijg ik af en toe migraine en heb ik eigenlijk de hele dag door hoofdpijn en zie ik vaak vlekken voor mijn ogen. Eerst dacht ik; misschien heb ik één of andere ziekte; ik heb altijd goed op stress kunnen gedijen dus waarom nu niet meer?? Gewoon een paar schoppen onder mn kont nodig..Momenteel werk ik helemaal niet, heb halve dagen geprobeerd afgelopen weken maar helaas toch een terugval gehad. Het voelt voor mij als ernorm falen, wat moeten mensen wel niet denken, al het werk wat bij collega's komt. Het lijkt alsof ik het sinds deze week wel beter kan accepteren dat ik echt even tijd voor mezelf moet nemen.
Ik zou vanaf nu 2,5 week vakantie hebben en dat geeft wel wat meer rust aan mn hoofd. Ik zou ook 5 dagen met vriendinnen op vakantie gaan. Echter dit heb ik afgezegd. Dat zou vandaag beginnen. Aan de ene kant lucht het op omdat ik thuis ongestoord af en toe een beetje labiel kan zijn en me rot mag voelen maar aan de andere kant vind ik het ontzettend jammer omdat ik altijd erg geniet van onze vakanties. Ik weet echter dat het me teveel energie zou kosten. Het moeilijke vind ik ook dat ik me niet de hele tijd zo vervelend voel; vooral overdag kan ik eigenlijk het huishouden, boodschappen, wel doen, naar mn pony, lopen met de hond, zolang het maar niet te intensief is. En dan denk ik meteen weer; maar dan kan ik ook wel weer werken. Ik kan eind juli pas terecht bij de psycholoog.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken maar ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Wanneer besloten jullie weer dat je weer aan het werk kon? Hoe lang heeft het bij jullie geduurd en wie heeft je uiteindelijk het beste kunnen helpen? Hoe voelde jullie je tijdens de periode? Continu slecht of ging het snel weer beter toen je eenmaal rust had?
bloemm schreef:Bedankt voor het delen! Ik ben bang dat je niet meer op je oude niveau komt/ altijd vatbaar blijft nadat je overspannen bent geweest, had jij dat gevoel ook? En hebben de gesprekken met de GGZ echt actief bijgedragen of aan je herstel is het vooral het een tijdje eruit zijn geweest wat goed is geweest?
Paloedie schreef:bloemm schreef:
Lieve ts, wat rot dat je je zo voelt! Ik denk dat het belangrijk is dat je gaat leren waar je grenzen liggen. Niet je 'ik teer goed op stress whoohoo'-grenzen, maar je 'het is even teveel', 'ik ben moe', 'ik krijg hier stress van'-grenzen.
En ga met iemand praten met wie je een goede klik hebt en die je kan spiegelen. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook (bedrijfs)maatschappelijk werk, een coach of wat dan ook. Je voelt je rot, mag dat? Vind je daar iets van? Als je geniet van met de hond wandelen/iets anders voel je je schuldig, is dat terecht? Is even met de hond wandelen qua belasting hetzelfde als werken?
Je lichaam geeft je een heel duidelijk signaal, luister daarnaar! Je kon eerder ook niet zo goed op stress, daarom vertelt je lijf je nu dat je daarmee moet stoppen. En als je kunt accepteren hoe het nu gaat, je schuldgevoel en het 'waarom kan dat nu niet meer?' los kunt laten zal er ook langzaam verbetering in komen.
Zelf zit ik sinds maart thuis met een burnout. Ik zat op kantoor en bij iedereen die iets tegen me zei moest ik huilen. Mijn plan was om te zorgen dat ik m'n leidinggevende en een bevriende collega zou ontwijken. Want die zouden meteen alarmbellen horen rinkelen en aan de noodrem trekken. De rest kon ik wel wijsmaken dat ik gewoon moe was en een rotweekeind had gehad. M'n leidinggevende kwam me even opzoeken en toen was het hek van de dam. Naar huis gestuurd, in eerste instantie om een paar dagen ofwel bij te tanken ofwel de ruimte te hebben verder onderuit te gaan. Zelf meteen een afspraak gemaakt bij de bedrijfsarts. Bijtanken werd het niet, maar onderuitgaan lukte pas toen ik van de bedrijfsarts hoorde dat er de komende 6 weken geen sprake was van reïntegratiemogelijkheden.
De eerste weken daarna wens ik mijn ergste vijand niet toe. Van de bank naar de wc was te ver, kruipend de trap op, schuifelen naar de auto, 50 meter lopen/schuifelen was te ver. Ik was blij als mijn vriend naar zijn werk ging want ik verdroeg zijn aanwezigheid nauwelijks. Compleet overgevoelig voor prikkels. Bezoek trok ik niet, lezen ging niet, nadenken niet en het ergste: slapen ook niet. Zo verschrikkelijk moe in elke vezel van m'n lijf, maar slapen ho maar. Paniekaanvallen wel. En ondertussen zei iedereen die ik sprak: 'oh een burnout, dan moet je leuke dingen gaan doen en lekker met de honden gaan lopen'. HOE DAN?!
Inmiddels ben ik met begeleiding van bedrijfsmaatschappelijk werk zover opgekrabbeld dat ik me in huis redelijk kan redden. Elektrische fiets aangeschaft en daarmee kan ik boodschappen doen en een beetje de deur uit. Bezoek gaat goed voor een uurtje of 2, mits rustig en simpel. Max 700 meter wandelen. Ik kan nu denken aan iets leuks doen of aan sjouwen met de honden zonder in paniek te raken. Het doen is nog een stap te ver. Vergeleken met het begin van m'n burnout enorme vooruitgang, vergelijken met hoe het daarvoor was doen we maar niet.
Ik ben langzaam aan het leren te luisteren naar m'n lijf: moe is stop, moe is ho, moe is slapen. Moe is niet 'ja maar nog even dit'. Het helpt dat mijn lichaam heel duidelijk is: doe ik toch 'nog even dit' dan sta ik trillend op m'n benen, paniek, niet meer kunnen nadenken, huilen. Ik ben aan het leren niet meer te micromanagen in huis en me niet meer vanalles op de hals te halen. En dat is een lange weg, waar ik zodra ik aan de beurt ben ook met een psycholoog mee aan het werk ga.
Overigens herken ik het schuldgevoel. Op een hele goede dag drink ik een kopje koffie in de stad, laat ik de honden uit en doe ik een was, zonder me daarbij helemaal bekaf te voelen. En dan heb ik de neiging me beter te melden. Gaat natuurlijk nergens over. mijn leidinggevende drukt me op het hart om alles te doen wat mij helpt om te herstellen. En soms betekent dat ook dat je over je grenzen gaat en daar een week van bij moet komen, so be it. Hij maakt heel duidelijk dat het niet om hun gaat, dat ik mijn werk in die zin niets verplicht ben, maar dat het nu om mij draait.
Herstel gaat het snelst als je los kunt laten dat je moet herstellen. Ik hoop dat je met de psycholoog op onderzoek uit kunt gaan waar je overspannenheid vandaan komt, wat daar invloed op heeft en hoe je dat om kunt buigen zodat je er geen last van hebt. Maar tot die tijd: luister naar je lichaam TS, en wees er lief voor. En denk pas weer aan werken als je op je slechtste gewoon je huishouden, je pony en je hond kunt doen en je vriendinnen je niet meer teveel energie kosten. Als 'mits niet te intensief' geen ding meer is. En dan rustig opbouwen. En onthou dat je klachten NIET tussen je oren zitten (de oorzaak mogelijk wel), maar dat je lichaam aan de rem trekt.
bloemm schreef:Bedankt voor het fijne bericht, ik pak alleen deze er voor vandaag even uit. Zo herkenbaar wat je schrijft. Collega's die zeggen AH neem tijd voor jezelf en spendeer het aan je nieuwe puppy! Terwijl ik daar momenteel op sporadische momenten na niet aan moeten denken..Mensen die denken ooh even leuke dingen doen en je bent er wel weer.Ik heb het aan het werk willen wel losgelaten na afgelopen weekend en dat geeft inderdaad alweer wat meer rust. Ik ben dit weekend verder achteruit gegaan, ik had de ene paniek aanval naar de ander en moest veel hysterisch huilen. Ik ben nu ontzettend overgevoelig en wil niet meer uit bed komen terwijl ik dat voor donderdag nog wel wilde. Mijn vriend was er niet dus een vriendin kwam en die schrok zo erg dat ze de huisartsenpost heeft gebeld. Die hebben oxaxepam gegeven. Dat hielp enigzins. Ik moest maandag maar weer naar mijn eigen huisarts en die heeft voor de angstaanvallen antidepressiva voorgeschreven. Ik wordt hier echter ontzettend misselijk van, zit veel op de wc en heb nog meer hoofdpijn. Dit schijnt de eerste 2 weken van gebruik aan te houden maar van mij hoeft het op deze manier eigenlijk niet. Ik voel me alleen maar slechter. Dan houd ik het liever bij de oxazepam voor het geval ik een aanval krijg. Ik ben doodop en uitgeput, die paniek omdat je denkt dat je gek aan het worden bent en alle controle kwijtraakt is vreselijk en uitputtend
Janneke2 schreef:Och meis, zo te lezen ben je bezig met een stevige afkick van je stresshormonen.
(Zo las ik je openningsbericht: ik ken het als "psychological reverse": een soort van happy en zelfs bijna ontspannen van stress zijn.)
En lief dat je huisarts wil helpen, maar AD lijkt mij niet handig.
Ten eerste ben je niet gediagnosticeerd met depressie - en voor wie dit wel is, maar stijf staat van de stress werkt het niet. (Die mensen hebben wel de "bijwerkingen", dingen als misselijk worden zijn een normaal onderdeel van de werking van de pillen, maar worden niet kalmer of ontspannener.)
Sowieso wordt het niet aangeraden bij angstaanvallen.
De gebruikelijke arts heeft wel betablokkers die zin kunnen hebben.
En de drogist heeft GABA op het schap staan, dat werkt in op hetzelfde systeem als oxazepam, maar heeft geen nare bijwerkingen (die oxazepam helaas bij de vleet heeft).
En de overprikkeling hoort "gewoon " bij de stresshormonen: bij gevaar (= de functie van stresshormonen is overleven) heb je baat bij maximale informatie uit je omgeving, dus gaan je zintuigen wagenwijd open.
Gaba helpt, rustig ademen naar je buik helpt, steun helpt, veel slapen en vooral 'niets moeten '. Als je zin hebt een kalme wandeling of zoiets als harpmuziek.
kimmysan schreef:Wat vervelend dat je je zo naar voeltHeel veel sterkte met het herstel, neem je tijd!
Citaat:
Janneke2 schreef:En lief dat je huisarts wil helpen, maar AD lijkt mij niet handig.
Ten eerste ben je niet gediagnosticeerd met depressie - en voor wie dit wel is, maar stijf staat van de stress werkt het niet. (Die mensen hebben wel de "bijwerkingen", dingen als misselijk worden zijn een normaal onderdeel van de werking van de pillen, maar worden niet kalmer of ontspannener.)
Sowieso wordt het niet aangeraden bij angstaanvallen.