Overbelast/overspannen

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Overbelast/overspannen

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-19 12:20

Hoi,

Ik zou graag wat ervaringen willen lezen van mensen die overbelast of overspannen zijn (geweest). Ik merk aan mezelf dat ik op sommige momenten ontzettend emotioneel kan zijn. Ook krijg ik af en toe migraine en heb ik eigenlijk de hele dag door hoofdpijn en zie ik vaak vlekken voor mijn ogen. Eerst dacht ik; misschien heb ik één of andere ziekte; ik heb altijd goed op stress kunnen gedijen dus waarom nu niet meer?? Gewoon een paar schoppen onder mn kont nodig..Momenteel werk ik helemaal niet, heb halve dagen geprobeerd afgelopen weken maar helaas toch een terugval gehad. Het voelt voor mij als ernorm falen, wat moeten mensen wel niet denken, al het werk wat bij collega's komt. Het lijkt alsof ik het sinds deze week wel beter kan accepteren dat ik echt even tijd voor mezelf moet nemen.

Ik zou vanaf nu 2,5 week vakantie hebben en dat geeft wel wat meer rust aan mn hoofd. Ik zou ook 5 dagen met vriendinnen op vakantie gaan. Echter dit heb ik afgezegd. Dat zou vandaag beginnen. Aan de ene kant lucht het op omdat ik thuis ongestoord af en toe een beetje labiel kan zijn en me rot mag voelen maar aan de andere kant vind ik het ontzettend jammer omdat ik altijd erg geniet van onze vakanties. Ik weet echter dat het me teveel energie zou kosten. Het moeilijke vind ik ook dat ik me niet de hele tijd zo vervelend voel; vooral overdag kan ik eigenlijk het huishouden, boodschappen, wel doen, naar mn pony, lopen met de hond, zolang het maar niet te intensief is. En dan denk ik meteen weer; maar dan kan ik ook wel weer werken. Ik kan eind juli pas terecht bij de psycholoog.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken maar ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Wanneer besloten jullie weer dat je weer aan het werk kon? Hoe lang heeft het bij jullie geduurd en wie heeft je uiteindelijk het beste kunnen helpen? Hoe voelde jullie je tijdens de periode? Continu slecht of ging het snel weer beter toen je eenmaal rust had?
Laatst bijgewerkt door bloemm op 05-07-19 12:29, in het totaal 4 keer bewerkt

Anoniem

Re: Overbelast/overapannen

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 12:21

Ik volg even. Sinds gisteren zit ik zelf ook thuis. Leven gaat gewoon door: Dieren, dochter, huis in orde etc. We zijn nog maar ‘dag 1’ en krijg niets gedaan.

Eveyy

Berichten: 1655
Geregistreerd: 26-01-09
Woonplaats: Tilburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 12:31

Ik heb een aantal jaar geleden thuis gezeten een aantal maanden, overspannen / tegen burnout aan.

Elke keer als er gevraagd werd door dokter, psych, of werk hoe het met me ging moest ik huilen, elke keer weer. Het was op het werk veeeeel te hoog opgelopen qua drukte voor een té lange tijd, en toen brak ik.

In mijn thuis situatie voelde ik me goed, wel veel moe en kon niet meer tegen drukte. Afspraken die stonden zag ik enorm tegen op, maar als ik zelf op het moment kon kiezen om iets te gaan doen, ging het goed. Ik moest veel leuke dingen ondernemen en dingen gaan doen waar ik plezier en ontspanning in vond. Dus ben veel met de paarden bezig geweest, buiten zijn en met kennissen/vrienden. Lag ook nog veel op de bank met film en series omdat ik zo moe was.. Elke week had ik een gesprekje met een GGZ medewerker die ook psycholoog was, en ik volgde een online programma van haar.

Steeds als ik weer dacht aan aan het werk gaan kreeg ik het weer benauwd. Maar met tijd werd dit wel iets minder.. Ik heb in totaal 3 maanden 'thuis' gezeten. Ik kon het gelukkig wel goed naast me neer leggen dat mijn collega's de boel moesten opvangen, daar ik immers jaren zelf de boel had opgevangen en dat dus duidelijk verkeerd ging. Het was eerst tijd voor mezelf, pas als ik mezelf weer oké had, zou ik weer een bijdrage kunnen gaan leveren.

Toen ik weer aan het werk ging was dat heel geleidelijk, eerst een keer 'koffie' drinken, of thee in mijn geval, daarna paar uurtjes in de week en elke twee weken uitbreiden..

Uiteindelijk ben ik nu alweer een paar jaar aan het werk, ik weet beter mijn grenzen en nee te zeggen en ik moet zeggen dat het weer goed gaat :j

bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 05-07-19 17:45

[quote="Eveyy"]Ik heb een aantal jaar geleden thuis gezeten een aantal maanden, overspannen / tegen burnout aan.

Elke keer als er gevraagd werd door dokter, psych, of werk hoe het met me ging moest ik huilen, elke keer weer. Het was op het werk veeeeel te hoog opgelopen qua drukte voor een té lange tijd, en toen brak ik.

In mijn thuis situatie voelde ik me goed, wel veel moe en kon niet meer tegen drukte. Afspraken die stonden zag ik enorm tegen op, maar als ik zelf op het moment kon kiezen om iets te gaan doen, ging het goed. Ik moest veel leuke dingen ondernemen en dingen gaan doen waar ik plezier en ontspanning in vond. Dus ben veel met de paarden bezig geweest, buiten zijn en met kennissen/vrienden. Lag ook nog veel op de bank met film en series omdat ik zo moe was.. Elke week had ik een gesprekje met een GGZ medewerker die ook psycholoog was, en ik volgde een online programma van haar.

Steeds als ik weer dacht aan aan het werk gaan kreeg ik het weer benauwd. Maar met tijd werd dit wel iets minder.. Ik heb in totaal 3 maanden 'thuis' gezeten. Ik kon het gelukkig wel goed naast me neer leggen dat mijn collega's de boel moesten opvangen, daar ik immers jaren zelf de boel had opgevangen en dat dus duidelijk verkeerd ging. Het was eerst tijd voor mezelf, pas als ik mezelf weer oké had, zou ik weer een bijdrage kunnen gaan leveren.

Toen ik weer aan het werk ging was dat heel geleidelijk, eerst een keer 'koffie' drinken, of thee in mijn geval, daarna paar uurtjes in de week en elke twee weken uitbreiden..

Uiteindelijk ben ik nu alweer een paar jaar aan het werk, ik weet beter mijn grenzen en nee te zeggen en ik moet zeggen dat het weer goed gaat :j[/quot

Bedankt voor het delen! Ik ben bang dat je niet meer op je oude niveau komt/ altijd vatbaar blijft nadat je overspannen bent geweest, had jij dat gevoel ook? En hebben de gesprekken met de GGZ echt actief bijgedragen of aan je herstel is het vooral het een tijdje eruit zijn geweest wat goed is geweest?

Hutcherson

Berichten: 8974
Geregistreerd: 21-07-13
Woonplaats: --

Re: Overbelast/overspannen

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 18:33

Mijn geliefde zit al een dik Jjaar thuis met een burnout. Tien jaar lang op de toppen van zn kunnen gepresteerd (gevalletje 60-70 uur in 36 uur moeten proppen van bovenaf in diverse organisaties). Vandaar ook meerdere werkgevers gehad laatste jaren maar he tis overal hetzelfde.
Hij raakte zichzelf helemaal kwijt. Wist de simpelste dingen niet meer, geheugen functioneerde niet meer en voelde zich week in week uit 'meh' zo omschreef hij het.
Direct medisch hulp gezocht, doorverwezen naar de psycholoog. Die dacht aan autisme???? En verwees na 6 consulten door naar een gespecialiseerd autistisch centrum. 1 intake gehad en ze konden hem niet helpen.
Weer doorverwezen naar een grote ggz organisatie. Inmiddels heeft hij de tweede intake daar gehad en zit er alsnog een wachtlijst aan van 4 maanden voordat ze daadwerkelijk aan de behandeling kunnen beginnen. Al met al zijn we nu bijna twee jaar verder en hij heeft nog geen zinnig woord uit een psycholoog gekregen over wat hij kan doen om zijn overbelasting aan te kunnen voelen, idem voor overprikkeling, hij kan zich geen twee uur concentreren op iets of is helemaal kapot. Er is in dat jaar thuis helemaal niks veranderd. Natuurlijk doe ik wat ik kan met mijn therapeutische achtergrond maar ik ben geen psycholoog.
Het huishouden draaiende houden lukt hem (ik help ook mee maar werk 40-50uur per week) redelijk maar vaak ziet hij niet dat de hondenharen door de kamer waaien. Kan alleen ontspannen achter de pc. Ik vind het echt schrijnend dat hij al dik een jaar aan het wachten is op hulp.

Wildgirl

Berichten: 11880
Geregistreerd: 14-11-03
Woonplaats: Drenthe

Re: Overbelast/overspannen

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 18:48

Ik ben november 2018 van mijn stokje gegaan tijdens een concert; paniekaanval.
Een week later zat ik bij de psycholoog omdat ik wel in de gaten had dat ik overspannen was.
Een intensief traject van 2x pw therapie(1 emdr sessie en 1 gewone sessie), een half jaar geen 110% maar 75% geven op mijn werk en het bewust uitschakelen van prikkels en de focus op mezelf leggen heeft er voor gezorgd dat ik nu weer sinds eind maart goed functioneer.
Qua energie zit ik boven mijn oude niveau, carrière gaat uitstekend.
Ik heb geleerd eerder naar mijn eigen grenzen te luisteren, 80% los te laten, minder prikkels toe te laten/op te zoeken en meer kwaliteit in mijn leven toe te voegen.
Ik zeg wel eens, had ik dit maar eerder gedaan :D
De ziektewet ingaan heb ik nooit gedaan, dat past niet bij me. Wel heb ik veel afspraken gecanceld(paniek op de a10 ring Amsterdam is niet tof) en heb ik naar mijn werkgever toe aangegeven dat ik tijd voor mezelf nodig had soms.
T was een confronterend, soms lastig maar vooral super gaaf traject om de boel weer op de rit te krijgen.
Erg blij dat ik heb doorgepakt en hulp heb gezocht, alleen was ik er niet uitgekomen.

Succes ts!

kwii
Berichten: 1747
Geregistreerd: 23-04-08

Re: Overbelast/overspannen

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 19:10

Hier ook ervaring.
Hoe het herstel is kan ik je eigenlijk niet vertellen. Ik denk echt dat je zal moeten accepteren dat je minder belastbaar bent en dat je rust nodig hebt. Ik kan dat zelf niet, en dat zorgt echt wel voor problemen. Bij een vriendinnetje zie ik zeker dat het herstel met ups en downs gaat wat heel demotiverend kan werken. Maar bij haar geld.. na elke down komt ook weer een up!

Ik wil je als tip meegeven om na een paar sessies met de psycholoog kritisch te bekijken of je denkt dat het je vooruit zal helpen, soms klikt het niet echt en kan je beter naar een andere psycholoog zoeken.

Paloedie

Berichten: 1008
Geregistreerd: 03-12-09
Woonplaats: Deventer/Epe

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-07-19 19:37

bloemm schreef:
Hoi,

Ik zou graag wat ervaringen willen lezen van mensen die overbelast of overspannen zijn (geweest). Ik merk aan mezelf dat ik op sommige momenten ontzettend emotioneel kan zijn. Ook krijg ik af en toe migraine en heb ik eigenlijk de hele dag door hoofdpijn en zie ik vaak vlekken voor mijn ogen. Eerst dacht ik; misschien heb ik één of andere ziekte; ik heb altijd goed op stress kunnen gedijen dus waarom nu niet meer?? Gewoon een paar schoppen onder mn kont nodig..Momenteel werk ik helemaal niet, heb halve dagen geprobeerd afgelopen weken maar helaas toch een terugval gehad. Het voelt voor mij als ernorm falen, wat moeten mensen wel niet denken, al het werk wat bij collega's komt. Het lijkt alsof ik het sinds deze week wel beter kan accepteren dat ik echt even tijd voor mezelf moet nemen.

Ik zou vanaf nu 2,5 week vakantie hebben en dat geeft wel wat meer rust aan mn hoofd. Ik zou ook 5 dagen met vriendinnen op vakantie gaan. Echter dit heb ik afgezegd. Dat zou vandaag beginnen. Aan de ene kant lucht het op omdat ik thuis ongestoord af en toe een beetje labiel kan zijn en me rot mag voelen maar aan de andere kant vind ik het ontzettend jammer omdat ik altijd erg geniet van onze vakanties. Ik weet echter dat het me teveel energie zou kosten. Het moeilijke vind ik ook dat ik me niet de hele tijd zo vervelend voel; vooral overdag kan ik eigenlijk het huishouden, boodschappen, wel doen, naar mn pony, lopen met de hond, zolang het maar niet te intensief is. En dan denk ik meteen weer; maar dan kan ik ook wel weer werken. Ik kan eind juli pas terecht bij de psycholoog.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken maar ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Wanneer besloten jullie weer dat je weer aan het werk kon? Hoe lang heeft het bij jullie geduurd en wie heeft je uiteindelijk het beste kunnen helpen? Hoe voelde jullie je tijdens de periode? Continu slecht of ging het snel weer beter toen je eenmaal rust had?



Lieve ts, wat rot dat je je zo voelt! Ik denk dat het belangrijk is dat je gaat leren waar je grenzen liggen. Niet je 'ik teer goed op stress whoohoo'-grenzen, maar je 'het is even teveel', 'ik ben moe', 'ik krijg hier stress van'-grenzen.

En ga met iemand praten met wie je een goede klik hebt en die je kan spiegelen. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook (bedrijfs)maatschappelijk werk, een coach of wat dan ook. Je voelt je rot, mag dat? Vind je daar iets van? Als je geniet van met de hond wandelen/iets anders voel je je schuldig, is dat terecht? Is even met de hond wandelen qua belasting hetzelfde als werken?

Je lichaam geeft je een heel duidelijk signaal, luister daarnaar! Je kon eerder ook niet zo goed op stress, daarom vertelt je lijf je nu dat je daarmee moet stoppen. En als je kunt accepteren hoe het nu gaat, je schuldgevoel en het 'waarom kan dat nu niet meer?' los kunt laten zal er ook langzaam verbetering in komen.

Zelf zit ik sinds maart thuis met een burnout. Ik zat op kantoor en bij iedereen die iets tegen me zei moest ik huilen. Mijn plan was om te zorgen dat ik m'n leidinggevende en een bevriende collega zou ontwijken. Want die zouden meteen alarmbellen horen rinkelen en aan de noodrem trekken. De rest kon ik wel wijsmaken dat ik gewoon moe was en een rotweekeind had gehad. M'n leidinggevende kwam me even opzoeken en toen was het hek van de dam. Naar huis gestuurd, in eerste instantie om een paar dagen ofwel bij te tanken ofwel de ruimte te hebben verder onderuit te gaan. Zelf meteen een afspraak gemaakt bij de bedrijfsarts. Bijtanken werd het niet, maar onderuitgaan lukte pas toen ik van de bedrijfsarts hoorde dat er de komende 6 weken geen sprake was van reïntegratiemogelijkheden.

De eerste weken daarna wens ik mijn ergste vijand niet toe. Van de bank naar de wc was te ver, kruipend de trap op, schuifelen naar de auto, 50 meter lopen/schuifelen was te ver. Ik was blij als mijn vriend naar zijn werk ging want ik verdroeg zijn aanwezigheid nauwelijks. Compleet overgevoelig voor prikkels. Bezoek trok ik niet, lezen ging niet, nadenken niet en het ergste: slapen ook niet. Zo verschrikkelijk moe in elke vezel van m'n lijf, maar slapen ho maar. Paniekaanvallen wel. En ondertussen zei iedereen die ik sprak: 'oh een burnout, dan moet je leuke dingen gaan doen en lekker met de honden gaan lopen'. HOE DAN?!

Inmiddels ben ik met begeleiding van bedrijfsmaatschappelijk werk zover opgekrabbeld dat ik me in huis redelijk kan redden. Elektrische fiets aangeschaft en daarmee kan ik boodschappen doen en een beetje de deur uit. Bezoek gaat goed voor een uurtje of 2, mits rustig en simpel. Max 700 meter wandelen. Ik kan nu denken aan iets leuks doen of aan sjouwen met de honden zonder in paniek te raken. Het doen is nog een stap te ver. Vergeleken met het begin van m'n burnout enorme vooruitgang, vergelijken met hoe het daarvoor was doen we maar niet.

Ik ben langzaam aan het leren te luisteren naar m'n lijf: moe is stop, moe is ho, moe is slapen. Moe is niet 'ja maar nog even dit'. Het helpt dat mijn lichaam heel duidelijk is: doe ik toch 'nog even dit' dan sta ik trillend op m'n benen, paniek, niet meer kunnen nadenken, huilen. Ik ben aan het leren niet meer te micromanagen in huis en me niet meer vanalles op de hals te halen. En dat is een lange weg, waar ik zodra ik aan de beurt ben ook met een psycholoog mee aan het werk ga.

Overigens herken ik het schuldgevoel. Op een hele goede dag drink ik een kopje koffie in de stad, laat ik de honden uit en doe ik een was, zonder me daarbij helemaal bekaf te voelen. En dan heb ik de neiging me beter te melden. Gaat natuurlijk nergens over. mijn leidinggevende drukt me op het hart om alles te doen wat mij helpt om te herstellen. En soms betekent dat ook dat je over je grenzen gaat en daar een week van bij moet komen, so be it. Hij maakt heel duidelijk dat het niet om hun gaat, dat ik mijn werk in die zin niets verplicht ben, maar dat het nu om mij draait.

Herstel gaat het snelst als je los kunt laten dat je moet herstellen. Ik hoop dat je met de psycholoog op onderzoek uit kunt gaan waar je overspannenheid vandaan komt, wat daar invloed op heeft en hoe je dat om kunt buigen zodat je er geen last van hebt. Maar tot die tijd: luister naar je lichaam TS, en wees er lief voor. En denk pas weer aan werken als je op je slechtste gewoon je huishouden, je pony en je hond kunt doen en je vriendinnen je niet meer teveel energie kosten. Als 'mits niet te intensief' geen ding meer is. En dan rustig opbouwen. En onthou dat je klachten NIET tussen je oren zitten (de oorzaak mogelijk wel), maar dat je lichaam aan de rem trekt.

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-19 13:20

Ik sluit mij aan bij de vorige spreker - met 1 belangrijke aanvulling.

Burn out die maakt dat je ook thuis niet meer kunt functioneren, is een lichamelijke aandoening: hoogstwaarschijnlijk is er sprake van bijnieruitputting.
Een orthomoleculaire arts kan dit uitzoeken en behandelen.

Daarna heeft psychologische begeleiding zin - daarvoor eigenlijk niet.
Steunende gesprekken met het maatschappelijk werk , sociaal wijkteam, hebben WEL zin.

Dingen als confrontatie met je gedrag in de hoop dat je patronen gaat zien, herkennen en veranderen zijn zwaar, dus niet aan beginnen met uitgeputte bijnieren!

Eveyy

Berichten: 1655
Geregistreerd: 26-01-09
Woonplaats: Tilburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-07-19 10:18

bloemm schreef:
Bedankt voor het delen! Ik ben bang dat je niet meer op je oude niveau komt/ altijd vatbaar blijft nadat je overspannen bent geweest, had jij dat gevoel ook? En hebben de gesprekken met de GGZ echt actief bijgedragen of aan je herstel is het vooral het een tijdje eruit zijn geweest wat goed is geweest?


Ik denk dat je er juist sterker uit komt, omdat je beter je grenzen bewaakt om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt.. :(:)
Die gesprekken hebben voor mij niet heel veel gedaan, omdat wat ze zei ik zelf ook al wel had bedacht, ik ben daar denk ik te nuchter voor. Ik WIST best hoe en waarom, had alleen niet goed genoeg op mezelf gepast. En dat doe ik vanaf nu dus wel :j

bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 09-07-19 22:14

Paloedie schreef:
bloemm schreef:



Lieve ts, wat rot dat je je zo voelt! Ik denk dat het belangrijk is dat je gaat leren waar je grenzen liggen. Niet je 'ik teer goed op stress whoohoo'-grenzen, maar je 'het is even teveel', 'ik ben moe', 'ik krijg hier stress van'-grenzen.

En ga met iemand praten met wie je een goede klik hebt en die je kan spiegelen. Dat kan een psycholoog zijn, maar ook (bedrijfs)maatschappelijk werk, een coach of wat dan ook. Je voelt je rot, mag dat? Vind je daar iets van? Als je geniet van met de hond wandelen/iets anders voel je je schuldig, is dat terecht? Is even met de hond wandelen qua belasting hetzelfde als werken?

Je lichaam geeft je een heel duidelijk signaal, luister daarnaar! Je kon eerder ook niet zo goed op stress, daarom vertelt je lijf je nu dat je daarmee moet stoppen. En als je kunt accepteren hoe het nu gaat, je schuldgevoel en het 'waarom kan dat nu niet meer?' los kunt laten zal er ook langzaam verbetering in komen.

Zelf zit ik sinds maart thuis met een burnout. Ik zat op kantoor en bij iedereen die iets tegen me zei moest ik huilen. Mijn plan was om te zorgen dat ik m'n leidinggevende en een bevriende collega zou ontwijken. Want die zouden meteen alarmbellen horen rinkelen en aan de noodrem trekken. De rest kon ik wel wijsmaken dat ik gewoon moe was en een rotweekeind had gehad. M'n leidinggevende kwam me even opzoeken en toen was het hek van de dam. Naar huis gestuurd, in eerste instantie om een paar dagen ofwel bij te tanken ofwel de ruimte te hebben verder onderuit te gaan. Zelf meteen een afspraak gemaakt bij de bedrijfsarts. Bijtanken werd het niet, maar onderuitgaan lukte pas toen ik van de bedrijfsarts hoorde dat er de komende 6 weken geen sprake was van reïntegratiemogelijkheden.

De eerste weken daarna wens ik mijn ergste vijand niet toe. Van de bank naar de wc was te ver, kruipend de trap op, schuifelen naar de auto, 50 meter lopen/schuifelen was te ver. Ik was blij als mijn vriend naar zijn werk ging want ik verdroeg zijn aanwezigheid nauwelijks. Compleet overgevoelig voor prikkels. Bezoek trok ik niet, lezen ging niet, nadenken niet en het ergste: slapen ook niet. Zo verschrikkelijk moe in elke vezel van m'n lijf, maar slapen ho maar. Paniekaanvallen wel. En ondertussen zei iedereen die ik sprak: 'oh een burnout, dan moet je leuke dingen gaan doen en lekker met de honden gaan lopen'. HOE DAN?!

Inmiddels ben ik met begeleiding van bedrijfsmaatschappelijk werk zover opgekrabbeld dat ik me in huis redelijk kan redden. Elektrische fiets aangeschaft en daarmee kan ik boodschappen doen en een beetje de deur uit. Bezoek gaat goed voor een uurtje of 2, mits rustig en simpel. Max 700 meter wandelen. Ik kan nu denken aan iets leuks doen of aan sjouwen met de honden zonder in paniek te raken. Het doen is nog een stap te ver. Vergeleken met het begin van m'n burnout enorme vooruitgang, vergelijken met hoe het daarvoor was doen we maar niet.

Ik ben langzaam aan het leren te luisteren naar m'n lijf: moe is stop, moe is ho, moe is slapen. Moe is niet 'ja maar nog even dit'. Het helpt dat mijn lichaam heel duidelijk is: doe ik toch 'nog even dit' dan sta ik trillend op m'n benen, paniek, niet meer kunnen nadenken, huilen. Ik ben aan het leren niet meer te micromanagen in huis en me niet meer vanalles op de hals te halen. En dat is een lange weg, waar ik zodra ik aan de beurt ben ook met een psycholoog mee aan het werk ga.

Overigens herken ik het schuldgevoel. Op een hele goede dag drink ik een kopje koffie in de stad, laat ik de honden uit en doe ik een was, zonder me daarbij helemaal bekaf te voelen. En dan heb ik de neiging me beter te melden. Gaat natuurlijk nergens over. mijn leidinggevende drukt me op het hart om alles te doen wat mij helpt om te herstellen. En soms betekent dat ook dat je over je grenzen gaat en daar een week van bij moet komen, so be it. Hij maakt heel duidelijk dat het niet om hun gaat, dat ik mijn werk in die zin niets verplicht ben, maar dat het nu om mij draait.

Herstel gaat het snelst als je los kunt laten dat je moet herstellen. Ik hoop dat je met de psycholoog op onderzoek uit kunt gaan waar je overspannenheid vandaan komt, wat daar invloed op heeft en hoe je dat om kunt buigen zodat je er geen last van hebt. Maar tot die tijd: luister naar je lichaam TS, en wees er lief voor. En denk pas weer aan werken als je op je slechtste gewoon je huishouden, je pony en je hond kunt doen en je vriendinnen je niet meer teveel energie kosten. Als 'mits niet te intensief' geen ding meer is. En dan rustig opbouwen. En onthou dat je klachten NIET tussen je oren zitten (de oorzaak mogelijk wel), maar dat je lichaam aan de rem trekt.


Bedankt voor het fijne bericht, ik pak alleen deze er voor vandaag even uit. Zo herkenbaar wat je schrijft. Collega's die zeggen AH neem tijd voor jezelf en spendeer het aan je nieuwe puppy! Terwijl ik daar momenteel op sporadische momenten na niet aan moeten denken..Mensen die denken ooh even leuke dingen doen en je bent er wel weer.Ik heb het aan het werk willen wel losgelaten na afgelopen weekend en dat geeft inderdaad alweer wat meer rust. Ik ben dit weekend verder achteruit gegaan, ik had de ene paniek aanval naar de ander en moest veel hysterisch huilen. Ik ben nu ontzettend overgevoelig en wil niet meer uit bed komen terwijl ik dat voor donderdag nog wel wilde. Mijn vriend was er niet dus een vriendin kwam en die schrok zo erg dat ze de huisartsenpost heeft gebeld. Die hebben oxaxepam gegeven. Dat hielp enigzins. Ik moest maandag maar weer naar mijn eigen huisarts en die heeft voor de angstaanvallen antidepressiva voorgeschreven. Ik wordt hier echter ontzettend misselijk van, zit veel op de wc en heb nog meer hoofdpijn. Dit schijnt de eerste 2 weken van gebruik aan te houden maar van mij hoeft het op deze manier eigenlijk niet. Ik voel me alleen maar slechter. Dan houd ik het liever bij de oxazepam voor het geval ik een aanval krijg. Ik ben doodop en uitgeput, die paniek omdat je denkt dat je gek aan het worden bent en alle controle kwijtraakt is vreselijk en uitputtend

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-07-19 22:43

bloemm schreef:
Bedankt voor het fijne bericht, ik pak alleen deze er voor vandaag even uit. Zo herkenbaar wat je schrijft. Collega's die zeggen AH neem tijd voor jezelf en spendeer het aan je nieuwe puppy! Terwijl ik daar momenteel op sporadische momenten na niet aan moeten denken..Mensen die denken ooh even leuke dingen doen en je bent er wel weer.Ik heb het aan het werk willen wel losgelaten na afgelopen weekend en dat geeft inderdaad alweer wat meer rust. Ik ben dit weekend verder achteruit gegaan, ik had de ene paniek aanval naar de ander en moest veel hysterisch huilen. Ik ben nu ontzettend overgevoelig en wil niet meer uit bed komen terwijl ik dat voor donderdag nog wel wilde. Mijn vriend was er niet dus een vriendin kwam en die schrok zo erg dat ze de huisartsenpost heeft gebeld. Die hebben oxaxepam gegeven. Dat hielp enigzins. Ik moest maandag maar weer naar mijn eigen huisarts en die heeft voor de angstaanvallen antidepressiva voorgeschreven. Ik wordt hier echter ontzettend misselijk van, zit veel op de wc en heb nog meer hoofdpijn. Dit schijnt de eerste 2 weken van gebruik aan te houden maar van mij hoeft het op deze manier eigenlijk niet. Ik voel me alleen maar slechter. Dan houd ik het liever bij de oxazepam voor het geval ik een aanval krijg. Ik ben doodop en uitgeput, die paniek omdat je denkt dat je gek aan het worden bent en alle controle kwijtraakt is vreselijk en uitputtend


Och meis, zo te lezen ben je bezig met een stevige afkick van je stresshormonen.
(Zo las ik je openningsbericht: ik ken het als "psychological reverse": een soort van happy en zelfs bijna ontspannen van stress zijn.)

En lief dat je huisarts wil helpen, maar AD lijkt mij niet handig.
Ten eerste ben je niet gediagnosticeerd met depressie - en voor wie dit wel is, maar stijf staat van de stress werkt het niet. (Die mensen hebben wel de "bijwerkingen", dingen als misselijk worden zijn een normaal onderdeel van de werking van de pillen, maar worden niet kalmer of ontspannener.)
Sowieso wordt het niet aangeraden bij angstaanvallen.
De gebruikelijke arts heeft wel betablokkers die zin kunnen hebben.
En de drogist heeft GABA op het schap staan, dat werkt in op hetzelfde systeem als oxazepam, maar heeft geen nare bijwerkingen (die oxazepam helaas bij de vleet heeft).

En de overprikkeling hoort "gewoon " bij de stresshormonen: bij gevaar (= de functie van stresshormonen is overleven) heb je baat bij maximale informatie uit je omgeving, dus gaan je zintuigen wagenwijd open.
Gaba helpt, rustig ademen naar je buik helpt, steun helpt, veel slapen en vooral 'niets moeten '. Als je zin hebt een kalme wandeling of zoiets als harpmuziek.

kimmysan
Berichten: 1632
Geregistreerd: 23-02-07
Woonplaats: Achterhoek

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-07-19 23:14

Wat vervelend dat je je zo naar voelt :(:) Heel veel sterkte met het herstel, neem je tijd!

Janneke2 schreef:
Och meis, zo te lezen ben je bezig met een stevige afkick van je stresshormonen.
(Zo las ik je openningsbericht: ik ken het als "psychological reverse": een soort van happy en zelfs bijna ontspannen van stress zijn.)

En lief dat je huisarts wil helpen, maar AD lijkt mij niet handig.
Ten eerste ben je niet gediagnosticeerd met depressie - en voor wie dit wel is, maar stijf staat van de stress werkt het niet. (Die mensen hebben wel de "bijwerkingen", dingen als misselijk worden zijn een normaal onderdeel van de werking van de pillen, maar worden niet kalmer of ontspannener.)
Sowieso wordt het niet aangeraden bij angstaanvallen.
De gebruikelijke arts heeft wel betablokkers die zin kunnen hebben.
En de drogist heeft GABA op het schap staan, dat werkt in op hetzelfde systeem als oxazepam, maar heeft geen nare bijwerkingen (die oxazepam helaas bij de vleet heeft).

En de overprikkeling hoort "gewoon " bij de stresshormonen: bij gevaar (= de functie van stresshormonen is overleven) heb je baat bij maximale informatie uit je omgeving, dus gaan je zintuigen wagenwijd open.
Gaba helpt, rustig ademen naar je buik helpt, steun helpt, veel slapen en vooral 'niets moeten '. Als je zin hebt een kalme wandeling of zoiets als harpmuziek.

[FZ] We zijn toch geen huisarts?! Waarom doen we wel zo?

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 10-07-19 09:19

kimmysan schreef:
Wat vervelend dat je je zo naar voelt :(:) Heel veel sterkte met het herstel, neem je tijd!
Citaat:


Maar bij mijn werk in de gezondheidszorg ben ik te veel mensen tegengekomen die op een ""vage"" indicatie AD kregen en vervolgens wel de "bijwerkingen" (niet gewenste effecten) van de pil hadden, maar niet het gewenste effect.
Waarbij het op verschillende plekken mijn werk was om het dossier door te nemen en met de psychiater te overleggen.

De aanhalingstekens rondom 'de vage indicatie' betekenen NIET dat TS iets vaags heeft!!

Het klinkt mij loepzuiver in de oren als hoe een lichaam reageert op een overmaat aan stresshormonen.
Niet als een gebrek aan serotonine (dat is de beste reden om AD te nemen).
Verder is er een argument dat iemand met angst baat kan hebben bij 'meer serotonine', dus de associatie van de huisarts snap ik volkomen.
Gesteld dat de HA dacht:'er zijn angstaanvallen, de patiënt heeft baat bij valium/ oxazepam/ benzodiazepines - laat ik maar AD geven', zijn er ook andere en minder belastende opties mogelijk.

Popstra
Berichten: 15820
Geregistreerd: 21-06-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 10-07-19 12:58

Denk dat al heel veel helpt je er open over bent in je omgeving. Dat je je hart lucht en gewoon zegt ,,ik voel me poedersuiker,,
Het is geen schande he.

Lijkt wel of iedereen alleen maar vrolijk en positief mag zijn maar zo werkt het natuurlijk niet in het echte leven.

bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-19 10:48

Bedankt Janneke, ik vraag me ook af of het wel de juiste keuze is geweest maarja. Ik heb woensdag overlegd met de huisarts, hij wil toch dat ik er nog even mee doorga tot ik in ieder geval bij de psycholoog ben geweest. De misselijkheid is nu in ieder geval wel weg, dat scheelt al. Maandag naar de psycholoog voor de intake. Op dit moment voel ik me vooral moe en erg op de achtergrond. Ik neem wel deel aan gesprekken maar heb continu het idee dat ik er niet bij ben. De paniek aanvallen worden minder maar heb nogsteeds erg sombere gedachtes. Ik hoop dat het snel beter gaat :(

Mandyy

Berichten: 31138
Geregistreerd: 09-06-02
Woonplaats: Barneveld

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-07-19 08:31

Hoe gaat het nu met je TS? :(:)

pateeke
Berichten: 2692
Geregistreerd: 12-05-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-07-19 09:03

Janneke2 schreef:
En lief dat je huisarts wil helpen, maar AD lijkt mij niet handig.
Ten eerste ben je niet gediagnosticeerd met depressie - en voor wie dit wel is, maar stijf staat van de stress werkt het niet. (Die mensen hebben wel de "bijwerkingen", dingen als misselijk worden zijn een normaal onderdeel van de werking van de pillen, maar worden niet kalmer of ontspannener.)
Sowieso wordt het niet aangeraden bij angstaanvallen.


Ik vraag me af waar je deze dingen op baseert?

Ik ben geen psychiater, maar antidepressiva kunnen bij mijn weten wél aangeraden zijn bij angstaanvallen en kunnen ook zorgen dat je je rustiger voelt. Een voordeel van antidepressiva ten opzichte van klassieke angstremmers is dat deze niet verslavend werken.

Ik ben het met je eens dat je moet opletten met wat je inneemt aan medicatie, maar dat geldt voor alle medicatie. Lees de bijsluiter en bekijk of je geen tegenindicaties hebt voor het nemen van de medicatie.
Tuurlijk, antidepressiva kunnen bijwerkingen geven, net zoals alle medicatie overigens.

TS, het klinkt wel herkenbaar. Ik heb een tweetal jaar geleden ook heel even thuis gezeten i.v.m. overspannenheid. Het ging helemaal niet goed op mijn werk en ik voelde op zeker moment dat ik gewoon niet meer functioneerde zoals het hoorde. Ik heb zelf besloten me ziek te melden en een tijdje thuis te blijven. Sommige van mijn taken en afspraken werden overgenomen door mijn directe collega. Zij had het ook zwaar toen, maar dat was even niet mijn grootste zorg. Ik heb later, toen zij met klachten van overspannenheid thuiszat, ook wat werk van haar overgenomen. Ze wist ook deels wel wat er aan de hand was.
Ik heb eerst veel geslapen en ben dan gestart aan een aantal werkpunt te werken vooraleer ik terug ging werken. Daarna ben ik terug gaan werken. Na een jaar denk ik, zat ik terug aan mijn limiet, of eigenlijk er net over. Ik was al langer op zoek naar een nieuwe baan, maar niet heel erg intensief. Door enkele voorvallen en de zodanig hoog oplopende stress, ben ik heel intensief gaan solliciteren en heb ik gelukkig snel werk gevonden waar ik onmiddellijk kon starten. Ik was ontzettend blij dat ik weg kon. Ik ben op mijn vorige werk weggegaan op het moment dat ik echt op het randje of net erover van een serieuze burn-out zat.
Veranderen van baan heeft me goed gedaan.

In de tussentijd heb ik gesprekken gehad bij een psycholoog (die gesprekken had ik al), antidepressiva en loopbaancoaching.

Misschien kan je proberen even je activiteiten te beperken, niet te veel te doen op een dag, maar wel telkens één leuke en ontspannende activiteit te doen per dag. Dat kunnen ook heel kleine dingen zijn: even met de hond spelen, je paard knuffelen, een boek lezen, tekenen,...
Veel succes!

bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-19 16:07

Het gaat inmiddels een stukje beter! Heb weer energie om dingen te doen. Ik ga binnenkort trouwen dus blijf daarom nog even aan de AD om stabiel te blijven met paniekaanvallen. Ik hoop het volgende maand het te kunnen afbouwen. De psycholoog helpt mij ook goed om mijn gedachtes weer een beetje op orde te krijgen. Dus de terugvallen daar gelaten zit er een stijgende lijn in. Vooral de acceptatie van het rustiger aan doen en je niet schuldig voelen dragen bij. Ook worden mijn lichamelijke klachten iets minder waardoor ik me wat beter voel.

Mandyy

Berichten: 31138
Geregistreerd: 09-06-02
Woonplaats: Barneveld

Re: Overbelast/overspannen

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-08-19 18:32

Wat een goed nieuws! Vol aan het herstellen!!

bloemm

Berichten: 257
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 12:11

.