Geplaatst Zo lang als ik weet, ben ik mentaal zo nu en dan een wrak. Al toen ik klein was had ik regelmatig hele vreemde neuroses waar mijn ouders dan weer radeloos over met hun handen in het haar zaten.
De afgelopen 15 jaar zijn voornamelijk een achtbaan aan paniekaanvallen en depressies geweest. Afgewisseld met goede tijden, medicatie en therapie, niet per se in die volgorde.
Waarom en waar dit allemaal precies vandaan komt, ik heb geen idee, het is nooit gelukt om daar precies een vinger op te leggen. Dat geeft niet, inmiddels heb ik geaccepteerd dat dit bij me hoort, ik heb daar vrede mee en ik maak er zelf ook grappen over. Ik probeer andere facetten van mijn leven gewoon leuk te maken en dat lukt tot nu toe aardig.
Pillen slikken is altijd al wel een dingetje geweest. In zoverre dat ik de smaak van in water opgeloste aspirine zelfs ben gaan waarderen. En toen ik 2,5 jaar geleden weer met antidepressiva begon vanwege een behoorlijke terugval, waren de eerste 2 keer slikken nog lastig, maar daarna was het easypeasy: ik kon de capsule overdwars slikken, met water, cola en zelfs bier of wijn, wat ik maar in een glas had zitten. Ik dacht er geen seconde over na en het werd zelfs zo’n gewoonte dat ik het af en toe vergat. Waar ik dan de volgende dag ruw aan herinnerd word, omdat er dan al afkickverschijnselen beginnen.
Ik ben ook nooit van plan geweest ermee te gaan stoppen, omdat ik er echt goed mee functioneer. De paniekaanvallen zijn nagenoeg afwezig, ik kan weer leven als een vrij normaal persoon.
Zo’n 2 maanden geleden veranderde dit. Ineens ging het een keer mis, ik verslikte me in de capsule en spuugde het weer uit. Daarna kreeg ik het gewoon niet meer weg. Het was net alsof die pil 6x groter werd als het op mijn tong lag en ook alsof ik niet meer wist hoe ik uberhaupt moest slikken. Ik raakte compleet in de stress en pas 3 uur later, na een aantal weggegooid te hebben omdat ze opzwollen/kapot gingen, kreeg ik er 1 naar beneden.
De volgende avond begon de stress gelijk al. Ik heb uit pure frustratie staan janken in de keuken, want ik vond (en vind) dat ik me zo onwijs aanstelde. Ik kon gewoon slikken, eten en drinken ging goed en het is verdorie maar een relatief kleine capsule waar ik sowieso 2 jaar lang geen enkele problemen mee had, meer dan 700 keer gaat het fantastisch en dan ineens loop ik te miepen omdat ik ineens denk dat ik niet meer kan slikken?? Echt, wat de f.
Die volgende ochtend (het was toen nog steeds niet gelukt), heb ik wanhopig de huisarts opgebeld of er misschien een alternatief mogelijk was. De assistente ging het bespreken met de ha en zou later terugbellen. Daarna moest ik natuurlijk de apotheek bellen om te vragen of ze nog wat hadden liggen, want mijn voorraad was inmiddels bijna op en ik kan er niet zomaar mee stoppen. Dat hadden ze gelukkig.
Toen heb ik het gelijk nog een keer geprobeerd en het ging in 1 keer goed.
Met dat gegeven begon ik zelf al wel een beetje een link te leggen tussen spanning/stress en het niet kunnen slikken, maargoed, vertel mijn hoofd dat maar eens.
Diezelfde middag kon ik terecht bij de huisarts en heb een heel goed gesprek met haar gehad en ‘s avonds lukte het weer zonder er 1 weg te hoeven gooien. Onder andere omdat ik in mijn achterhoofd moest houden gewoon niet teveel druk op mezelf te leggen en als het ‘s avonds niet lukte, dat ik dan maar gewoon moest gaan slapen en het de volgende ochtend weer kon proberen. Uiteraard heb ik het ook nog met de psycholoog besproken.
Nou, zo ging het een tijdje best wel goed. Af en toe lukte het weer even niet, maar inderdaad: even laten zitten, de volgende ochtend weer proberen en hatza, ik kon er weer een dagje tegenaan.
Inmiddels heb ik de laatste sessie met mijn psycholoog ook gehad. Want het ging weer een stuk beter met mij, waar de pijnpunten zitten zijn helder en ik weet waar ik aan moet werken en dat kan ik wel weer zonder hem.
Maar dan nu. Ondanks dat het even weer goed ging, ging ik toch stiekem steeds meer spanning opbouwen naar het slikmoment toe, ik begon er steeds meer en meer tegenop te zien. En elke keer als ik er 1 weg had, kwam er een nog grotere vlaag van spanning, ondanks dat ik het gehad had, trillen op mijn benen, zweethandjes, de hele deal. Ook kreeg ik inmiddels steeds meer moeite met eten. Opeens ben ik heel erg bang om te stikken in alles wat ik eet. Oftewel ik ben 1 bonk spanning als het gaat om dingen die door mijn keel heen moeten.
Een paar uur geleden ging het weer niet goed en ik ben even rustig gaan liggen, wat ademhalingsoefeningen en heb het weer geprobeerd. Ergens omdat ik ook een beetje bang ben dat het erger gaat worden en het straks helemaal niet lukt, dus wilde ik het op die manier proberen op te lossen en pas daarna te gaan slapen als back up.
Dat hielp en toen het weg was, heb ik mezelf uitgebreid beloond, maar toch kwam er weer een vloedgolf aan spanning over me heen en ik kan dat echt niet verklaren. Het erge daaraan vind ik dat het niet helpt voor morgenavond, nu ben ik dus bang dat het morgenavond weer een ramp gaat worden.
Ik weet dat ik zo niet moet denken, maar ik kan het niet helpen.
Waarom maak ik hier een topic over. Nou, om het even van mezelf af te schrijven, nu ik dit opgeschreven heb ben ik wel weer aardig rustig en denk dat ik zo wel kan gaan slapen. Maar ik ben ook benieuwd of iemand dit misschien herkent? Of dat iemand een gouden tip heeft?
- Appelmoes en yogurt helpt niet, dan sla ik meteen op tilt omdat het voor mijn gevoel heel stroef is en het voelt dan alsof ik een hele appel door moet slikken
- Breken en dergelijke kan absoluut niet
- Stoppen wil ik eigenlijk niet, want ik wil mijn rare hersenen niet die bevrediging geven en ik ben nogal gehecht aan mijn paniekloze leven (deze rare periode even niet meegeteld dan)
Of heeft iemand misschien wetenschappelijk bewijs dat er nog nooit iemand gestikt is in een capsule die iets groter is dan een Tictac? Misschien helpt dat wel
Oh ja en ik ben me er ook van bewust dat de pijnpunten die nog bestaan wel invloed hierop kunnen hebben, dus ook dat probeer ik in mijn achterhoofd te houden. Kennelijk gaat het nog niet helemaal goed genoeg. Ik ben daarom nu ook meer op zoek naar een soort van boost, die helpt om de spanning rond het slikken van de medicijnen en gewoon eten kwijt te raken. Herkenning en verhalen van anderen helpen me soms bij dit soort oliebol en soms dus ook de wetenschap dat het niet eens mogelijk is dat het hopeloos mis gaat. Dus vandaar deze lap tekst... Ik ben benieuwd..
Bedankt voor het lezen en goedenacht
Tuurlijk werkt dat niet! Met je logische verstand is niets mis, mentaal ben je kerngezond, het echte probleem zit totaal ergens anders. 
, niet naar kijken) en dan duwde ik die pil in die bol boterham, dat die dus helemaal in de boterham zit. En als ik dan niet nadenk, lukt het meestal 
