Geplaatst Ten eerste wil ik dit topic beginnen met de reden er van, ik heb namelijk behoefte om even van me af te schrijven. Ik vind het heerlijk om mijn gevoelens van me af te typen.
Inmiddels ruim 2,5 week geleden schoot mijn knie op slot tijdens het werken, 2 keer achter elkaar mijn rechter knie. Gelijk daarna voelde ik een pijn die ik niet kende. Ik heb namelijk al 8 jaar last van het patella femoraal pijn syndroom, dus pijn in mijn knieën is niet niet voor mij. Maar deze pijn dus wel. Dit werd dus weer een nieuw hoofdstuk van aanmodderen met mijn knie, want dat had ik nog niet genoeg gedaan de afgelopen jaren
.Ik zal beginnen bij het punt dat ik echt regelmatig last begon te krijgen van mijn knieën. Waar dat eerder alleen was na gym of sport, had ik ook steeds meer last tijdens mijn werk bij mijn bijbaan (veel staan en lopen). Zo ging ik naar de huisarts en van de huisarts door naar de orthopeed
Omdat het volgens mijn eerste orthopeed heel belangrijk was dat ik mijn knieën sterker ging maken, zodat ik minder pijn kreeg, ging ik naar een fysiotherapeut. Maanden lang ging ik er heen en deed ik oefeningen en werden mijn knieën ingetapet. Die tape hielp wel wat, en de oefeningen ook. Maar altijd bleef mijn rechter knie achter. Bij buig oefeningen hoorde en voelde je de knie ook altijd “ploppen” het was niet echt het kraken zoals je je vingers knakt bijv. Maar meer een gevoel alsof er iets over elkaar heen schuurt. Daarom besloot de fysio me terug te sturen naar de orthopeed. Deze besloot na veel aandringen een MRI te maken. Daar was weinig op te zien, behalve wat overtollig vocht. Ik moest maar naar een andere fysio. Een sport fysio dit keer.
Bij deze fysio ging ik inderdaad lekker sporten, ik trainde de rest van mijn lijf, maar hoe zwaarder de oefeningen werden, hoe meer pijn gingen mijn knieën doen. Trouw bleef ik toch door gaan, en na een maand of 5 was mijn traject volgens de fysio wel klaar. Nog steeds had ik geregeld last van mijn knieën, voornamelijk rechts en als ik een dag wat veel gedaan had. Ik negeerde dat meestal maar gewoon, of nam een ibu.
Echter begon na een tijd de pijn frequenter te worden, en lag ik na een avond werken soms te huilen in bed van de pijn. Ik besloot naar een andere orthopeed te gaan, voor een second opinion. Ook hier foto’s en een MRI en ook daarop was niks te zien, behalve dus weer dan overtollige vocht. Omdat mijn reactie aardig op een steeds terug kerende ontsteking leek, heeft de orthopeed me doorgestuurd naar een reumatoloog. Deze kon echter niks voor me betekenen..
Zo kom ik eigenlijk aan bij waar dit topic mee begon. Ik heb na de reumatoloog niks gedaan. Ik mocht gerust door mijn pijn heen gaan (tot wat ik zelf aan kon) en behalve hardlopen en dergelijke zwaar belastende dingen mocht ik alles wel doen. Dus dat deed ik altijd maar gewoon. Bij veel last tapete ik mijn knieën in, of deed ik mijn brace om en nam ik een ibu.
Tot mijn knie dus op slot schoot, en ik dus niks meer kon. Want zo erg was de pijn. Na een paar dagen niks doen hield deze pijn aan, dus maakte ik een afspraak bij de huisarts. Deze boog mijn knieën een paar keer, zei niks en stuurde me direct door naar de orthopeed. Daar ging ik weer.
Eerst foto’s maken, niks op te zien. Dan toch maar weer een MRI. Die is op 8 mei, dus nog bijna 2 weken wachten. Moet maar dan
.Inmiddels zit in dus al ruim 2,5 week thuis en verveel ik me ontzettend. Overdag is iedereen werken of naar school, en zit ik dus alleen. Savonds zijn mijn ouders en of zusje vaak wel thuis. Een of twee keer per week rijd papa even met mij naar stal, om mijn twee paarden te bezoeken. Dat is echt even een lichtpuntje. Ik merk dat ik inmiddels enigszins gefrustreerd word van het niks doen. Ik mis het paardrijden echt vreselijk. Ik ben normaal een heel actief persoon, ik ben hele dagen in de weer en zit bijna nooit stil thuis. En nu moet ik wel.
Een keer in de week heb ik een paar uurtjes school. Omdat ik in november door een zware burn-out en depressie met angstklachten heb moeten besluiten om te stoppen met stage heb ik alleen een dag in de week school. Hier hobbel ik dan op mijn krukjes naar toe.
Het enige lichtpuntje is, is dat ik gelukkig geen terug val heb in die depressie.
Heel erg bedankt, en respect als je alles hebt gelezen.
Wellicht zijn er wel meer mensen die mijn verhaal herkennen, of met me mee willen praten?
Het was in ieder geval even fijn om mijn verhaal te typen
Groetjes, van de manke
