Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-19 03:01

Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-19 03:01

Hi allemaal.

De topictitel geeft het eigenlijk al aan. Ik vraag mij af hoe jullie daar allemaal mee om gaan. Hoe gedraag jij je, als je iemand bent verloren? Hoe zorg jij dat je door gaat met je leven? Waar haal jij troost vandaan? En motivatie?

Zelf worstel ik daar momenteel nogal mee, eerlijk gezegd. De afgelopen 2 jaar is vreselijk geweest. Zoveel tegelijk. Zo dicht op elkaar.

Het begon eigenlijk 1 jaar en 8 maanden geleden. Ik heb toen, na heel veel stress en onzekerheid, mijn allerliefste Friese merrie Famke in moeten laten slapen. Een onwijs moeilijke periode. Er was geen andere keus meer, maar toch was het afschuwelijk om die keuze te maken. Een ware nachtmerrie. Famke was echt zo’n speciaal dier. Echt mijn soulmate. Ik kon lezen en schrijven met haar.

Na haar overlijden voelde het alsof iedereen weer gewoon door ging met zijn of haar leven, maar mijn leven stil stond. Uiteindelijk wist ik er wat beter mee om te gaan, maar man oh man, wat mis ik dat beestje nog zeg.. Als ik er aan terug denk, rollen de tranen weer over mijn wangen. Het was zo oneerlijk.. Het voelt werkelijkwaar nog als gisteren.

Exact een jaar later overleed mijn oma. Op dezelfde dag, en ook nog eens bijna dezelfde tijd. Bizar. Dit na een kort, maar vreselijk heftig ziekbed. Ze voelde zich al een tijdje niet top, maar kon haar vinger er niet op leggen. Ze stond nog volop in het leven, deed echt alles nog. Zo’n prachtig mens. Altijd vrolijk, behulpzaam, lief. Iedereen kende haar. Ze was nog lang niet klaar om uit het leven te stappen. En wij waren allemaal nog lang niet klaar om haar te laten gaan..
Toch sloeg het noodlot toe. Longkanker. Het sloeg in als een mokerslag. Maar er was nog hoop. Hoop op nog een paar jaar. Die hoop verdween echter al gauw, toen bleek dat ze uitzaaiingen had in haar lever en op nog meer organen. Oma was oma niet meer. Ze ging zeer hard achteruit. En mentaal gezien was ze uit het veld geslagen. Vreselijk om te zien. De hele familie was in shock.
Na een oneerlijke en veel te zware strijd, is ze overleden. Zo’n dood wens je niemand toe. Wat een pijn... Uiteindelijk hebben ze haar met behulp van palliatieve sedatie de dood in laten glijden.. Ze was de volgende dag weg. Zo uit ons leven gerukt. Altijd was ze zo aanwezig. Overal bij. Nu was ze er niet meer.. Afschuwelijk. En ook hartverscheurend om mijn moeder zo intens verdrietig en kapot te zien. Het was zo snel gegaan. Iedereen voelde zich machteloos. Gelukkig hadden we elkaar. En die arme opa.. Op die leeftijd nog alleen over blijven. Wat een verdriet.

Een half jaar later ging het ineens berg afwaarts met mijn oom (vaders kant). Hij had al vanaf zijn 18e af en aan kanker. Toen der tijd begonnen met botkanker in zijn been. Zijn been is toen afgezet. Door de jaren heen kwam de kanker steeds weer terug. Tussen zijn ribben, in zijn longen, aan de andere kant bij zijn ribben, noem maar op. Maar elke keer won hij de strijd weer. Hij was altijd zo enorm sterk en positief ingesteld. Iedere keer weer verbaasde hij iedereen. Zware operaties, bestralingen, chemopillen, niets was hem te gek en hij leek niet klein te krijgen. Het leek bij hem te horen. Elke keer weer nieuwe scans en controles. Altijd weer opgelucht als het goed was. De laatste jaren was hij niet meer schoon. Er waren plekjes die ze niet meer weg konden krijgen. Maar hij deed mee aan testen bij het AVL, waar hij al die jaren al kwam, en stond overal voor open. Zo ook voor chemopillen die speciaal voor zijn DNA waren gemaakt. Dit was nog in experimentele fase en ze wisten niet of het zou werken. Maar het werkte. Hij had er wel allerlei klachten door waardoor hij niet meer kon werken, maar de tumoren bleven klein en hij was er tevreden over. Zo ook de artsen.
Toch ging het langzaam maar zeker bergafwaarts. De klachten van de medicatie werden steeds heftiger. Daar kreeg hij weer andere medicatie voor.

In december voelde hij zich echt regelmatig niet goed. Met kerst ging hij ook niet mee uit eten, wat we eigenlijk elk jaar met hem deden. Hij mocht stoppen met de pillen, ze hadden nieuwe voor hem, die hoogst waarschijnlijk beter zouden werken en minder klachten zouden geven. Hij mocht even een ‘rustpauze’ voordat hij aan de nieuwe medicatie zou beginnen.
In januari zakte hij uit het niets een keer in elkaar en bleek hij flinke hartproblemen te hebben. Ook had hij enorm veel last van zijn schouder/ arm/ nek. Zijn conditie was in één klap weg, zelfs naar de wc lopen of naar de keuken lopen was niet te doen. Hij werd opgenomen in het AVL, is vervolgens naar het OLVG overgeplaatst omdat die meer zouden kunnen op het gebied van hartproblemen, maar belandde uiteindelijk toch weer in het AVL. Na allerlei onderzoeken werden we amper iets wijzer. Wekenlang gestress en onzekerheid. En hij ging maar achteruit. Had heel veel pijn aan zijn arm en wist niet hoe hij liggen moest.
Uiteindelijk bleek er op een scan een ‘vlek’ op zijn nekwervel te zitten. Daar zou de pijn vandaan komen. Dit zouden ze nog kunnen onderzoeken en bestralen (niet om het te genezen, maar om het te verkleinen en daardoor de pijn hopelijk iets te verminderen). Maar mijn oom kon niet meer. Hij was er klaar mee. Hij was op. Zijn lichaam was op.

Na 3 hectische weken in het ziekenhuis, waar we eerst nog wel hoop hadden, want goh: “hij komt er altijd weer bovenop”, is hij met de ambulance naar huis gebracht. Daar heeft hij nog afscheid kunnen nemen van iedereen. Hij was ontzettend helder, omdat ze nu andere pijnmedicatie gaven dan de morfine, waar hij zo vreselijk suf en afwezig van werd. Maar hij was enorm duidelijk. Het was klaar. Hij was op. De strijd was gestreden.

Wat een verdriet en onmacht. Hij vond het zelf ook vreselijk voor ons. Maar vooral voor mijn tante, mijn vader en bovenal voor mijn oma. Dat arme, lieve mensje is 93. Is nog enorm helder van geest en doet alles nog zelf. Hij zei nog tegen mijn vader, vol emotie: “ik had nog zo gehoop dat ik mama zou overleven”. Hartverscheurend.

In de avond hebben ze hem in slaap gebracht, ook doormidden van palliatieve sedatie. En heel vroeg in de morgen is hij al overleden. Zijn lichaam was echt op..

Chaotisch. Dat was ons leven. Of is het nog steeds, eigenlijk. Alsof je steeds niet de tijd krijgt om iets te verwerken, voor je het volgende alweer op je bordje krijgt.

Ik probeer er steeds veel te zijn voor mijn ouders, mijn opa, mijn oma en mijn tante. Gelukkig hebben we een fijne familie en staan we allemaal voor elkaar klaar. Ik vind het vreselijk om hun verdriet te zien. Dat breekt mijn hart.

En nu.. We zitten nog vol in het proces van rouw, in de verwerking van al deze gebeurtenissen. En nu.. Gaat het opeens heel slecht met mijn opa (moeders kant, opa van mijn vaders kant is 13 jaar geleden al overleden).

Opa heeft al jaren COPD en suikerziekte. Ook al eens een hartinfarct gehad waarbij er een stukje van zijn hart is afgestorven.

Vlak voor het overlijden van mijn oma zijn we erachter gekomen dat hij amper meer doorbloeding heeft in zijn onderlichaam. Vanaf zijn heupen ongeveer zijn de vaten allemaal enorm vernauwd. Daar is eigenlijk niks meer aan te doen nu, op zijn leeftijd.

Op zijn voeten ontstonden een paar weken terug kleine wondjes. Die genezen niet meer door de slechte doorbloeding. Zijn benen doen veel pijn als hij loopt. Sinds het overlijden van mijn oma valt er niet meer tegen zijn suiker op te spuiten. Dus dat speelt ook nog mee.

Zijn voeten werden de afgelopen weken intensief behandeld en hij redde zich nog aardig. Met speciale zooltjes om de pijn te reduceren, kon hij nog voor zichzelf zorgen. Zelfs nog boodschapjes doen. Maar de pijn nam wel steeds toe.

Vandaag (donderdag) zou hij eigenlijk opnieuw naar de vaatchirurg gaan om te kijken hoe het er nu voor stond. Maar die afspraak is afgezegd. Hij is sinds vier dagen ineens héél benauwd en kan niks meer erdoor. Hij voelt zich niet goed en raakt steeds in paniek door de benauwdheid.

De huisarts vermoed een opkomende longontsteking, maar ook de COPD wordt steeds heftiger. Er werd wel een plekje gevonden op zijn longen, en hij had ook verhoogde ontstekingswaardes. Dus hij krijgt nu antibiotica, in de ‘hoop’ dat het inderdaad een longontsteking is en dat dit aan gaat slaan. Koorts heeft hij (nog) niet. Hij krijgt ook morfine tegen de pijn.

De afgelopen nachten heeft hij amper geslapen. Ook eet en drinkt hij slecht. Vandaag heeft de arts hem een slaapmiddel gegeven, in de hoop dat hij zo even kon uitrusten vandaag, want zijn lichaam heeft echt rust nodig. Maar hij is maar 2 uurtjes rustig geweest, daarna vooral heel paniekerig en onrustig. Mijn moeder heeft constant bij hem gezeten. Hij was niet aanspreekbaar door het slaapmiddel. Maar heel benauwd en paniekerig.

Nu hebben ze hem vanavond een ander (sterker) slaapmiddel gegeven, plus nog morfine. In de hoop dat hij de nacht rustig doorkomt. Mijn tante blijft bij hem slapen en er komt 3x in de nacht hulp langs. De huisarts gaf aan dat het zomaar kan zijn dat hij niet meer wakker gaat worden. Dat we daar rekening mee moeten houden.

Ik hoop echt met heel mijn hart dat deze (hopelijk rustige) nacht hem goed doet, dat de antibiotica aanslaat en hij minder benauwd gaat worden. Dat het toch een opkomende longontsteking is, dat hij geholpen kan worden. Maar ergens vrees ik het ergste.. Hij is er zo slecht aan toe.

Het is echt vreselijk. Van het een in het ander. Alles zo dicht op elkaar. Ik heb het gevoel dat het niet eens écht binnen komt. Het ene moment kan ik er redelijk goed over praten met mijn ouders, familie, vriendinnen of klasgenootjes. Het andere moment lig ik te huilen in bed en vraag ik mij af hoeveel een mens kan hebben. En hoe je dit alles in godsnaam moet verwerken. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk. Je staat zo machteloos. Waarom moet dood gaan zo vreselijk zijn?

En ik denk onbewust ook direct aan mijn oma. 94... Een mens van de dag. Ze gaat maar door. Zorgt nog voor haarzelf. Is een klein beetje vergeetachtig aan het worden, loopt niet al te soepel meer, maar daar houdt het ook bij op. En toch gaat het door mijn hoofd... Elke dag kan de laatste zijn. Het voelt als een tikkende tijdbom. Moeten we wéér door die miserie. Hoeveel kan een mens hebben? Ik hoop zo erg dat ze nog wat jaren mee gaat. Het is zo een lieverd. We genieten in ieder geval enorm van elk moment dat we met haar zijn. En hopen dat mócht ze uiteindelijk gaan, we gewoon een keer ‘s ochtends gebeld worden dat ze niet meer wakker is geworden..

Het is zo onwerkelijk. Ik heb nog steeds het idee dat als ik naar mijn opa ga, mijn oma daar ook gewoon op de bank zal zitten. Maar ik weet dat het niet zo is..
Ik heb nog steeds het idee dat als ik naar mijn tante ga, ook mijn oom daar zal zijn. Maar ik weet dat het niet zo is..

Wat wil ik met dit topic bereiken?
Ik denk dat ik het ook gewoon even van mij af moest schrijven. Ik ben niet echt iemand die makkelijk over mijn gevoelens praat. Ik hou het liever voor mijzelf.

En ik ben benieuwd hoe jullie ermee om gaan. Hoe jullie de draad weer oppakken en weer door gaan. Hoe jullie het verwerken, en het uiteindelijk los kunnen laten...

**Geplaatst**: 22-03-19 07:00

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 07:00

Jeetje wat schrik ik hier van. Het is inderdaad iets dat niet makkelijk is, en niet makkelijk gaat worden. Mijn gevoel zegt dit wordt nooit makkelijk of beter. Je leert er misschien mee omgaan maar dat is echt het enige. En zelfs dat lang niet altijd.

Zelf ook veel familieleden verloren aan kanker, vreselijke ziekte is dat. 5 jaar geleden is mijn moeder overleden. En zit momenteel zelf ook weer in een klote periode. Afgelopen week een vriend kunnen begraven op 49 jarige leeftijd. En nu zit ik in het ziekenhuis bij de Oma van mijn vriendin. Die ligt nu niet goed.....dus ook weer heftig hier.

Wat mij vooral helpt....veel praten, en soms veel janken. Klinkt misschien stom. Maar dat is wel zo voor mij,. Je mag me altijd PB'en of Appen!

**Geplaatst**: 22-03-19 07:46

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 07:46

Wat je schrijft, is herkenbaar, hoewel wij eea op nog kortere tussenpozen hebben gehad. Nu tien jaar geleden overleed mijn vader, na een kort en heftig ziekbed van slechts drie weken, aan longkanker. Een paar dagen later, nog voordat de uitvaart van mijn vader, overleed mijn oma, moeder van mijn moeder. Terwijl wij eigenlijk bezig zouden moeten kunnen zijn met ons verdriet, waren we druk met het leeghalen van haar verzorgingsflatje, want die moest weer gevuld worden met nieuwe bewoners. We kregen geen uitstel oid daarvoor.
Ondertussen vocht mijn paard zijn eigen strijd tegen straalkanker, welke hij niet heeft kunnen winnen, en drie weken na het overlijden van mijn vader en oma is hij ingeslapen. Niet veel later moesten we afscheid nemen van een van onze honden...

Nog steeds, nu tien jaar later, zijn er momenten dat de tranen me over de wangen rollen. Ik zou zo graag nog eens met mijn vader praten, vragen wat hij van onze emigratie naar Canada had gevonden, hem zien glimmen omdat zijn kleinkinderen het zo goed doen, etc. Huilen helpt zeker, en praten ook. Geef jezelf tijd om te rouwen, doordat alles bij mij zo snel op elkaar volgde heb ik daar eigenlijk geen tijd voor gehad. Mijn kinderen hielden me op de been, die moesten gewoon elke dag weer naar school, er moest eten gekookt, voor de honden gezorgd. Het wa meer een 'verstand op nul, blik op oneindig' gebeuren.

Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen manier. Laat je niet door anderen vertellen hoe je zou moeten rouwen, handelen etc. Blijf bij je gevoel, praat als je wilt praten, huil als je daar behoefte aan hebt. Sterkte.

**Geplaatst**: 22-03-19 08:04

Geplaatst: 22-03-19 08:04

Ook ik heb in 2002/2003 meegemaakt dat de een na de ander ons verliet
21 september 2002 werd mijn vader 50. Wat hij heeft gevierd met een groot feest dat weekend. Het weekend erop zaten we op de IC. Mijn vader had een hartaanval gehad en bleek ernstige COPD te hebben. 1 oktober 2002 overleed hij.
Mijn broer probeerde in februari 2003 zelfmoord te plegen. Hij werd opgenomen op de PAAZ. Hij kwam niet meer thuis wonen. Hij verblijft nu op een GGZinstelling
Met Hemelvaart 2003 belde een goede vriend van ons. Mijn oma die nooit ziek is geweest lag ziek op bed. Weer in de auto gesprongen en daarheen gegaan. Ze had nierfalen, hield vocht vast. Dat weekend raakte ze in een delirium waarop ze toch is opgenomen. We, mijn man en ik, zijn toch nog even op vakantie geweest ivm het 35 jarig huwelijk van mijn schoonouders. Toen we weer kwamen was mijn oma inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis maar was ze echt nog heel erg ziek. Ze moest zelfs geholpen worden met eten. Weer er naar toe waarna ze haar eerste hersenbloeding kreeg in mijn bijzijn. 25 juni overleed ze in mijn bijzijn.

Nu zijn we inmiddels 16 jaar verder. In die 16 jaar heeft het een plekje gekregen maar nog steeds praat ik er niet graag over omdat het een beurs litteken blijft.
Nu kwam het natuurlijk bij ons allemaal binnen 9 maanden tijd.
Bepaalde mensen denken ook bij mij te weten dat een rouwproces maar een jaar duurt. Echter moet je wel de tijd hebben om dingen te verwerken.
Praat, huil en neem de tijd voor jezelf
Sterkte

**Geplaatst**: 22-03-19 08:06

Geplaatst: 22-03-19 08:06

Meis wat een ellende in korte tijd heb je over je heen gekregen. Mijn grootste tip. Vergeet jezelf niet! Ga je niet niet wegcijferen zodat jij iedereen kan helpen in de rouwverwerking maar zoek vriendinnen op waarmee je kan praten, waar je mee kan huilen en waarmee je kan lachen om de goede herinneringen.

Mocht je niemand hebben, ben je bij mij welkom

Ik heb zelf heel veel overlijdens gehad in de afgelopen 12 jaar, zo erg dat ik nu helemaal geen familie meer heb. Geen grootouders, geen ouders meer. Allemaal overleden aan kanker. Allemaal in relatief korte tijd op elkaar. Ik ben mezelf enorm tegengekomen en heb mij meer dan eens weggecijferd. Dit heeft mij meerdere keren opgebroken. Als ik het hele verhaal hier neer ga zetten ben ik ruim een uur bezig met alles opschrijven.

**Geplaatst**: 22-03-19 08:52

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 08:52

Ride the waves...

In 2014 zijn we na een lange ziekte, maar een heftige 3 weken durende laatste strijd, mijn moeder verloren. We hebben haar met liefde laten gaan, want het leven zou lijden zijn geweest, maar het was lichtjaren te vroeg.

Ongeveer een maand later overleed haar broer, die al lang ziek was (o.a. kanker) en dmv euthanasie zijn eigen einde schreef. Het was een prachtig afscheid, maar wel weer intens verdrietig.

In 2017 overleed mijn vader plots. Zijn hart stopte ermee en weg was hij. Geen laatste woorden of kus.

Ik mis mijn ouders vreselijk, maar geniet ook van iedere dag. Het zou maar eens mijn laatste zijn...

Het verdriet komt in golven. Ze zijn niet meer zo hoog als in het begin en ik kan ze beter uitzitte, maar ze komen wel steeds vaker volledig onverwachts. Ik denk veel aan ze, ze zijn zichtbaar in mijn huis dmv foto's en ik bezoek regelmatig hun graf.

Ik heb geen tips voor het verwerken van rouw. Alles mag er zijn, ieder gevoel, ieder moment en iedere vorm. Laat je nooit dicteren dat het 'al zo lang geleden is', er staat nooit een einddatum voor rouw.

**Geplaatst**: 22-03-19 09:06

Geplaatst: 22-03-19 09:06

Wat een verdriet TS, en ik kan me zo voorstellen dat je het gewoon even niet meer weet.

Ik hoop dat je opa nog een fijne periode mag hebben, weet dat morfine niet alleen pijnstillend werkt maar ook de benauwdheidssensatie kan verminderen. Hij is dan niet minder benauwd maar hij voelt het zelf minder.

Ik ben mijn moeder verloren na een strijd van 3.5jr tegen kanker. Uiteindelijk is ze met de kanker overleden en niet aan de kanker.
Het verlies van mijn moeder is het meest heftige wat ik ooit heb meegemaakt, ze was mijn beste vriendin en ik denk dagelijks meerdere keren aan haar.
Rouw komt inderdaad in golven zoals hierboven al gezegd werd, na het overlijden van mijn moeder ben ik een half jaar thuis geweest, ik was helemaal leeg, ik werk inmiddels wel weer maar niet de belachelijke tijden die ik voor haar overlijden werkte. Ik pas veel beter op mezelf en als ik merk dat het teveel word ik nu veel eerder op de rem trap.
Het heeft uiteindelijk ook niet meegeholpen dat mijn toenmalige werkgever totaal niet wilde meedenken en mij dus ook geen verlof wilde geven vlak voor mijn moeder overleed.
Ik kan er heel goed over praten maar soms komt er een liedje op de radio en dan zit ik zomaar ineens in tranen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-19 12:14

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-19 12:14

Bedankt voor alle reacties!

Ik vind het fijn om andere, vergelijkbare situaties te horen en te horen hoe jullie er mee om gaan.

Ik zal zsm even uitgebreider reageren.

**Geplaatst**: 22-03-19 12:35

Geplaatst: 22-03-19 12:35

Ik hoor vooral dat je er veel wilt zijn voor je familie, maar wat doe je om er voor jezelf te zijn? Om het zelf te verwerken?
Dit is echt veel verlies in korte tijd. Dat stapelt op en kom je bijna niet aan verwerken toe omdat het volgende al weer gebeurd. Ik zou aanraden om een keer hulp (hoeft niet heel serieus) te vragen aan een coach of psycholoog ofzo. Die kijken er vanaf buitenstaander naar en kunnen je miss helpen om dingen op een rij te zetten of te verwerken. door juiste vragen te stellen. En in zon gesprek kun je je helemaal op jezelf focussen en niet te letten op dat je er ook voor de ander moet zijn oid.

Voor mij helpt loslaten en rouwen erg goed om alle emoties die je ervaart heel bewust te doorleven en mee te maken en dat het er mag zijn. Als je gevoel hebt dat je hele dag kan huilen, doe maar. Als je afleiding wilt, zoek dat dan. Probeer je er iig aan over te geven wat je lichaam aangeeft, en denk niet te snel dat dat niet kan of niet hoeft of geen zin heeft. Dat is je hoofd die praat. Naar anderen toe ook, praat erover. Geef aan waar jij behoefte aan hebt en waar anderen je evt mee kunnen helpen (door er voor je te zijn, luisteren of iets praktisch miss). Meditatie kan ook helpen om weer bij je gevoel te komen, als je dat erg kwijt bent. Je kan ook soort van 'numb' worden door alle verdriet, dat je jezelf beschermd en afsluit zodat het niet meer binnen komt. Maar dan verwerk je eig ook niks meer en blijft het opgekropt zitten wat ook niet goed is.

Heel veel sterkte iig ermee!!!

**Geplaatst**: 22-03-19 12:37

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 12:37

Ik ga je vanmiddag even pben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-19 12:43

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-19 12:43

Ik ga later even uitgebreider reageren, maar ik ben zojuist gebeld door mijn moeder dat ze vanmiddag gaan starten met palliatieve sedatie bij mijn opa. Hij kan gewoon niet meer.

**Geplaatst**: 22-03-19 13:02

Geplaatst: 22-03-19 13:02

djinnie schreef:
Ik heb geen tips voor het verwerken van rouw. Alles mag er zijn, ieder gevoel, ieder moment en iedere vorm. Laat je nooit dicteren dat het 'al zo lang geleden is', er staat nooit een einddatum voor rouw.

Wijze woorden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-19 18:25

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-19 18:25

Iedereen hartstikke bedankt voor de lieve PB’tjes! Ik ga vanavond even alles opnieuw en rustig doorlezen. En misschien ook meteen reageren. Ook hier. Even kijken of mijn hoofd er naar staat.

Vanmorgen rond 11 uur had opa nog even een helder moment. Toen heeft hij ook duidelijk laten weten dat het goed was zo. Hij wilde graag dat alle kinderen en kleinkinderen ‘s middags nog zouden komen om afscheid te nemen. Maar na dit moment werd hij weer heel onrustig en hebben ze hem dus weer slaapmiddel gegeven. Een dosis die rond half 4 dan weer uitgewerkt zou zijn, omdat tussen 4 en 5 de artsen zouden komen voor de palliatieve sedatie.

Helaas is hij niet meer wakker geworden. Zijn ademhaling klonk als een waterkoker.. En hij ademde slechts 1 keer per 20 seconden. Soms dacht je dat hij er al in zou blijven.

Rond half 5 is er begonnen met de palliatieve sedatie. Nu is het afwachten. Wat een rollercoaster weer.

**Geplaatst**: 22-03-19 19:15

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 19:15

Pffff heftig Celine! Heel veel sterkte toegewenst voor jou, maar ook voor je familie en al je naasten!

**Geplaatst**: 22-03-19 19:54

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 22-03-19 19:54

Jeetje, wat heftig, zo klap na klap. Heel veel sterkte met dit afscheid en alles wat je al hebt meegemaakt.

**Geplaatst**: 22-03-19 19:59

Geplaatst: 22-03-19 19:59

Celine heel veel sterkte met je opa.

Je hebt veel dierbaren verloren in korte tijd.
En dat is heftig.
Heb je weleens aan een rouwtherapeut of gewone therapeut gedacht?
Iemand die er is om jou te helpen. Want volgens mij vergeet je jezelf een beetje.

Ik kan sommige liedjes niet horen zonder te huilen.
Zijn liedjes die op uitvaarten zijn gedraaid.
Tja ik huil dan gewoon. Hoort bij mij.

**Geplaatst**: 23-03-19 11:42

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 23-03-19 11:42

Heftig, en vooral heftig omdat jij eigenlijk jezelf niet toestaat om te rouwen maar de anderen wil helpen. Dat breekt je op want je hebt zelf vaak dan niemand om tegen te tieren, brullen en janken, of gewoon in een hoekje te zitten zonder vervelende vragen. Ik denk dat je juist nu je merrie ontzettend mist, gewoon omdat mensen bij dieren zichzelf kunnen zijn en verdriet toe kunnen laten. Probeer wat meer op jezelf te letten, dooddoener maar het leven gaat door voor de achterblijvers. En rouw is iets heel persoonlijks maar wanneer je er zo onder gebukt gaat is het eens van je afpraten bij een rouwconsulent geen verkeerd idee, heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 23-03-19 12:07

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 23-03-19 12:07

Lieve Ts,

Je verhaal van Famke heb ik toen gevolgd maar god wat een rollercoaster kwam daarna! Het is ook een beetje alsof ik een deel van mijn eigen verhaal zit te lezen.
Mijn oma was al een tijdje niet lekker konden ook onze vinger er secht op leggen. Maar ze woonde met opa net samen jn het verzorgingshuis en daar werd goed op dr gelet. Tot om op een zaterdag ochtend onderweg naar de wc ineens gevallen was en niet meer wist wat er was gebeurd. Ze was in de war en kon nauwelijks nog op haar benen staan. Daarna is alles snel gegaan in het ziekenhuis bleek het een zware infectie en een oude beroerte. 2 dagen later kwam hier een beroerte boven op en ook mijn oma is toen geholpen met morfine en slaap middel rustig te overlijden. Precies de zaterdag na het vallen is oma in bijzijn van ons en opa overleden in hun eigen kamertje.
Opa was flink van slag en wij ook. Oma die altijd vrolijk en aanwezig was zat niet meer in haar eigen rode stoel. Oma die altijd babbelde, koekjes uitdeelde en mij zelfs nu ik 23 ben nog af en toe “zakgeld” toestopte was er niet meer. Ook ik had nog elker keer het idee dat ze er gewoon weer zou zitten. Helaas was dit keer op keer niet het geval. Ongeveer 2 weken later kregen we weer telefoon van het huis van opa. Opa is uit bed gevallen.
Onze eerste gedachte ohnee niet weer!
Maar jawel. Opa had altijd al zwaar copd en was gewoon zwak met zijn 90 jaar. Opa had een zware longontsteking. Medicijnen en extra zuurstof werden uit de kast getrokken. Maar opa wilde niet meer verder zonder oma en na 68 jaar huwelijk snap ik dat best. Opa gaf het op en de maandag na het telefoontje is hij na een slaapmiddel en wat morfine in het bijzijn van de hele familie en onze hond die zijn maatje was rustig naar oma toe gegaan. In nog geen 23 dagen tijd waren wij plots onze enige oma en opa kwijt. Dit alles is afgelopen februari en maart geweest.

Ik kan je vertellen ik weet nog niet zo goed hoe ik dit ga verwerken. Ik mis ze gewoon vreselijk! Ik laat mijn tatoege die ik al jaren heb voor hun opfleuren met 2 vergeet me nietjes. Want hun vergeten zal ik nooit doen.
Verder probeer ik het te verwerken door te schilderen en te tekenen. Af en toe een traantje weg te pinken en heel veel met de hond knuffelen.
Verder zal de tijd het leren hoe ik verder met dit rouwen om ga.

Zoals een andere bokker ook al zei. Rouwen zit geen tijd aan verbonden. Ik neem de tijd of dit nu weken, maanden of jaren zijn.

Lieve Ts neem je tijd en doe vooral wat goed voelt voor jou. En pak ook je rust tussendoor. Ik ben in deze periode ook naar mn vriendinnenweekend gegaan voor de afleiding, gezelligheid en de rust van even uit deze hectische situatie thuis.

Sorry als ergens iets raar of fout staat. Het is nog erg vers dus heb niet direct gelet op taalfouten.

**Geplaatst**: 23-03-19 12:52

Geplaatst: 23-03-19 12:52

Heel herkenbaar. Ik ga mee met wat al gezegd is, neem de tijd. Elk gevoel mag er zijn. En wees lief voor jezelf. Wij hebben in 2 jaar tijd een hond, mijn lievelingsoom (heel onverwacht) en vorig jaar ons paard en de pony van onze dochter verloren. Vooral die laatste 2 hebben er enorm ingehakt. Ik kan daar soms ineens nog heel verdrietig om worden. En dat is ok.

**Geplaatst**: 23-03-19 14:50

Geplaatst: 23-03-19 14:50

Ik voel met je mee Celine.
Het lijkt wel of iedereen hier vroeg of laat mee te maken krijgt en dat het vinden van een modus in al dit verdriet, een hele lastige blijkt te zijn.

2013 was voor ons een heel lastig jaar. Op de dag dat mijn schoonvader de diagnose leverkanker kreeg zonder kans op genezing, overleed mijn oma compleet onverwacht. Een week later stierf mijn schoonvader aan de complicaties van een biopsie (om te onderzoeken of ze de primaire tumor konden vaststellen). Iets wat een routineonderzoek had moeten zijn, veroorzaakte een enorme bloeding die hem uiteindelijk fataal werd. Hetzelfde jaar ging mijn tante onder het mes vanwege slokdarmkanker, ze moest een zware operatie ondergaan, exact dezelfde operatie als mijn schoonmoeder 3 jaar eerder. We hadden er dus “ervaring” mee en we wisten, het wordt niet makkelijk maar het KOMT GOED! Ook hier complicaties, mijn tante had iets met de witte stof in haar hersenen (weet niet meer precies wat, want we waren inmiddels al helemaal murw van alle toestanden). Na een paar dagen in een geïnduceerd coma bleek dat ze geen hersenactiviteit meer had.

En daar sta je dan, een jaar daarvoor was iedereen er nog in alle gezondheid, had je eigenlijk geen zorg in de wereld en dan zo ineens vallen 3 belangrijke mensen weg.

Ik herinner me dat ik me de vooral de eerste tijd, continu verdoofd voelde. Het was onwerkelijk. Daarna iemand zo erg missen dat je er fysiek pijn van had. Boosheid en frustratie vanwege de manier waarop alles is gegaan. Intens verdriet en bij alles wat je ziet een verbinding naar hen leggen (ow lekker Indisch eten, mijn lieve tantetje maakte ook zulke lekkere gerechten.... hmm, dat weet ik niet, tja schoonpapa was net een lopende encyclopedie.... Zo wat een prachtige tuin, oma genoot daar ook altijd zo van op de boerderij)...

Toch ga je uiteindelijk stukje bij beetje weer je weg terugvinden, je meer berusten en weer gewoon dankbaar kunnen zijn dat je ze überhaupt in je leven mocht hebben.
Het is duidelijk een heel proces waarbij je volgens mij geen stappen over kan slaan.

Mijn beste tip is daarom, komt er een gevoel op, pak het vast, sta er even bij stil en laat het dan met liefde los. Klinkt misschien wat zweverig, maar het werkte voor mij en als ik nu denk aan wat ik heb verloren, voel ik de liefde in me opwellen, glimlach ik dankbaar voor wat ze voor mij hebben betekend en kan ik weer door.

Sterkte Celine (en natuurlijk voor iedereen die door een donkere periode gaat) :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-19 20:28

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-19 20:28

Echt ontzettend bedankt voor alle reacties en PB’s. Mijn uitgebreidere reactie op jullie berichtjes en pb’s komt nog.

Opa is gister overleden. 18 uur na de start van de palliatieve sedatie. Ging niet bepaald rustig/fijn helaas.

Vandaag lig ik al de hele dag met 39 graden koorts op bed. Dus een uitgebreidere reactie hebben jullie nog tegoed. Sorry!

**Geplaatst**: 24-03-19 21:43

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 24-03-19 21:43

Gecondoleerd en echt onwijs veel sterkte :(:)

wat moet dat moeilijk zijn!

En lekkere timing voor je ziek zijn. Ik hoop dat je snel opknapt en dat je afscheid kunt nemen van je opa.

**Geplaatst**: 24-03-19 22:21

Re: Hoe doen jullie het? Rouwen/verwerken/loslaten

Geplaatst: 24-03-19 22:21

Gecondoleerd met je vele verliezen de laatste tijd en met opa.
Neem je tijd en praat erover.
Zoek een manier om je emoties uit je hoofd te krijgen zodat je niet blijft malen.