Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-01-19 22:59

Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 01-01-19 22:59

Ondanks alle schaamte en verdriet vind ik niet dat ik hiervoor een schaduw account voor moet openen. Immers, hier mag geen taboe op rusten, dit gun in mijn ergste vijand nog niet toe.

Na een jarenlange kinderwens in combinatie met PCOS, hormoonbehandelingen, een kijkoperatie, inseminaties etc. was het eindelijk raak. Zomaar, uit het niks. Dolgelukkig als ik was negeerde ik enkele paniekaanvallen en leefde ik naar de uitgerekende datum toe.

‘Och vriendje wat ben je welkom, wat wacht ik op jou en wat duurt de tijd toch lang’. De tijd kon mij niet snel genoeg gaan. Het liefste ging in ‘winterslaap’ tot aan de bevalling. Ik zou hem in mijn armen sluiten en het zou rozengeur en manenschijn zijn.

Een week na de uitgerekende datum braken mijn vliezen en stond ik stuiterend, hyper en belachelijk blij om de 4/5 minuten weeën weg te dansen. ‘Mijn allerliefste, je bent er bijna!!’.

De bevalling ging in eerste instantie mooi vlot. 01.45 vliezen gebroken, 02.15 3 cm ontsluiting. Een uurtje (of 2?) later 4 cm. De verloskundige raadde het bad aan. Een uur in bad, helse pijnen die ik door de houding in het bad niet kwijt kon. Maar boh.. In dat uur van 4 naar 7 cm dus dat was mooi!!

De laatste paar cm gingen vlot en rond 9/10 uur zat ik op een volledige ontsluiting! Vielen mijn weeën compleet weg.. Zomaar niet meer daar?!? Hele hoopjes oxytocine om de weeën op te wekken naar binnen en langzaam maar zeker kwamen de persweeën terug. ‘Je bent er nu echt bijna!’

Maar meneer wou niet en wou niet.. Het was frustrerend.. En op een gegeven moment doodeng. De verloskundige die continu aan de telefoon was met de Gyn en de kinderarts want ja dat kind moest er toch echt uit! Zijn hartje herstelde steeds minder tijdens de persweeën. De CTG deed vreselijk pijn (ja echt?!) en dus kreeg meneer draadjes in zijn hoofd.. Trek ik die er toch direct uit..! -O-

Dan voel je je schuldig en poedersuiker...

De verpleegster mee duwen op de buik, een knip en nog een knip.. ‘Kleine man, ben je er bijna..?’. Leuk zo’n sterrenkijker..

De gynaecoloog die eraan te pas komt. Karren die naar binnen worden gereden.. Is de blaas leeg?! ‘Moet ik nog gaan plassen dan???’ Katheter nu!! ‘Nee!! Wacht!! Mama’ Hop de blaas is leeg! ‘Mama!!! Het doet zo’n pijn’

‘Kleine lieve vriend, het doet zo’n pijn waar blijf je nu’

En met persen, mee duwen en een vacuüm was hij er dan! ‘Ja kleine man, ik weet het, je hebt mama ook pijn gedaan, ik weet het, het spijt me’

Nog een uurtje met de beentjes wijd om gehecht te worden en alles was vaag en wazig. Een liter bloed verloren en dan ben je mama..

Het lijkt nu allemaal dramatisch, maar gek genoeg was tot aan de weeën die weg vielen het prachtig. Vol grappen en grollen. Ik heb echt de meest idioot grappige opmerkingen gemaakt.
Ik: heeft u kinderen?
Verloskundige: nee.
Ik: nee, zal wel niet..!

Ik: heeft u kinderen?
Kraamzorg: ja, 1.
Ik: dat snap ik..

Ik: doet u het altijd zo bruut? Want dan houden we het bij iets eenmaligs!
Verloskundige: normaal ben ik zachter hoor.
Ik: fijn, wanneer is de 2e date?

En dan kom je de dag daarna thuis.. Nog wat doezelig.. Je kruipt je bed in en krijgt een paniekaanval.. Belt je moeder op en hoopt dat het eenmalig is.. Ik had gedroomd dat ik Noah vergeten was eten te geven oid en was ervan overtuigd dat ze hem gingen afpakken.

Ik voel me zo’n ondankbaar rot schepsel.. Ik hou van mijn zoontje. Maar heb nare en enge gedachren. Ik ben continu bang om door te draaien, om gek te worden. (Kennen jullie de film de gelukkige huisvrouw?)
Gedachten als ‘je wordt gek’ ‘je gaat met Noah gooien’ ‘je kan ook zelf voor een auto springen’.

En in de avonden en nachten is het terug rustiger in mijn hoofd en denk ik. Nee dat zijn maar gedachten, dat gebeurt echt niet!

Morgen mag ik naar de pop-poli en hoop zo dat ze mij kunnen helpen. Ik ben zo bang.. Bang om mijn allerliefste mannetje kwijt te raken, bang om mezelf kwijt te raken..

Heeft er iemand (positieve) ervaringen? Ik voel me zo alleen en bang..

**Geplaatst**: 01-01-19 23:02

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 01-01-19 23:02

Geen ervaringen. Maar ik wil je wel veel sterkte wensen en ik hoop voor je dat er snel verbetering komt :(:)

**Geplaatst**: 01-01-19 23:04

Geplaatst: 01-01-19 23:04

Och jemig.. Dat klinkt meteen wel als een hele pittige bevalling zeg. Wat heftig dat het zo gelopen is.
Ik heb verder geen verstand van zwangerschappen en ben dus ook geen ervaringsdeskundige..

Maar je klinkt zo eenzaam. Weet je man hier vanaf? En de rest van je sociale omgeving buiten je mama? :(:)

Sterkte en toch ook gefeliciteerd met de komst van Noah.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:06

Geplaatst: 01-01-19 23:06

upendo schreef:
Och jemig.. Dat klinkt meteen wel als een hele pittige bevalling zeg. Wat heftig dat het zo gelopen is.
Ik heb verder geen verstand van zwangerschappen en ben dus ook geen ervaringsdeskundige..

Maar je klinkt zo eenzaam. Weet je man hier vanaf? En de rest van je sociale omgeving buiten je mama?

Sterkte en toch ook gefeliciteerd met de komst van Noah.

Mijn man en de kraamzorg weet hier van. Ik heb namelijk direct aan de bel getrokken. Heb sowieso al extra kaamzorg tot en met dag 14 in plaats van de gebruikelijke 8 dagen. Dat is al een hele ontlasting overdag.

Mijn man is er zoveel mogelijk voor mij. Gelukkig gaan de avonden en nachten juist gewoon goed. Alsof ik bijna terug ‘normaal’ ben. Overdag doet hij veel, maar het voeden komt wel op mij. Ik geef borstvoeding en i.v.m. speenverwarring krijgt hij nog niks via de fles.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:09

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 01-01-19 23:09

Hier een (helaas) ervaringsdeskundige. Ook ik had na de geboorte een angststoornis/postnatale depressie. Verschil is dat ik waarschijnlijk een prenatale depressie had die is overgegaan in een postnatale.
Allereerst, supergoed dat je meteen aan de bel hebt getrokken. Die gedachtes zijn eng maar die gedachtes zijn de ziekte. Dat ben jij niet.
Daarnaast is alles goed gekomen met mij. Toen ik er midden in zat dacht ik dat het nooit goed zou komen maar echt, er is licht aan het einde van die donkere tunnel. Het komt allemaal goed

**Geplaatst**: 01-01-19 23:09

Geplaatst: 01-01-19 23:09

Fijn dat je er in die zin niet helemaal alleen voor staat en wat heb jij een fijne vent! Het scheelt inderdaad dat je die extra kraamzorg hebt. Heb je het er ook al over gehad hoe jullie het willen gaan doen als de kraamzorg ophoudt?

En, standaard antwoord misschien, maar wellicht nu al bij de huisarts aan de bel trekken en vragen om een verwijzing (missschien met wachtlijstbemiddeling) voor de psycholoog?

**Geplaatst**: 01-01-19 23:12

Geplaatst: 01-01-19 23:12

Hier ook een hevige postnatale depressie gehad, ook ik combi met hevige angstaanvallen waar ik kalmeerpillen voor moest pakken. Ik had het ook in mijn hoofd gehaald dat er hechtingsproblemen waren.
Na 18mdn is de lucht opgeklaard.

Met klein hartje 2 de keer zwanger geworden. Binnen 2 weken wordt deze kleine man al 1 jaar. Niets van problemen gehad, terwijl ik nu wel mijn tijd moest verdelen en ik heel rap terug de routine in moest want oudste moest naar school. Bij 2de wel geen borstvoeding gegeven en voor mij maakte en voelde ik wel een verschil daardoor.

Veel sterkte. En laat u helpen en omringen.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:13

Geplaatst: 01-01-19 23:13

Ik heb ook geen ervaring of advies, maar wil zeggen dat je onwijs dapper vind en hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt en verdient.
Je bent niet gek, je hebt iets traumatisch meegemaakt, maar ik vind je ontzettend sterk.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 01-01-19 23:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-01-19 23:15

Geplaatst: 01-01-19 23:15

Wat ontzettend dapper van je dat je dit zo eerlijk opschrijft en ook meteen aan de bel hebt getrokken.

Met ervaringen kan ik je helaas niet helpen, maar het feit dat je zo bewust weet wat er in je omgaat, is al een hele stap.

Succes morgen en alsnog gefeliciteerd met jullie zoontje :+:

**Geplaatst**: 01-01-19 23:15

Geplaatst: 01-01-19 23:15

upendo schreef:
Fijn dat je er in die zin niet helemaal alleen voor staat en wat heb jij een fijne vent! Het scheelt inderdaad dat je die extra kraamzorg hebt. Heb je het er ook al over gehad hoe jullie het willen gaan doen als de kraamzorg ophoudt?

En, standaard antwoord misschien, maar wellicht nu al bij de huisarts aan de bel trekken en vragen om een verwijzing (missschien met wachtlijstbemiddeling) voor de psycholoog?

De huisarts heeft me aangemeld bij de Pop-poli. Dat is ook iets met psychologen als het goed is! Speciaal voor zwangere/bevallen vrouwen.

De eerste huisarts nam mij overigens totaal niet serieus. Dat neem ik deze wel erg kwalijk!

Ik heb ook Oxazepam, maar wil dit liever niet pakken. Ook omdat ik dergelijke middelen eng vind. Plus lastig met de borstvoeding.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:16

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 01-01-19 23:16

Littletash en Dromertje, hoe is het bij jullie verlopen? Hoe liep het traject, wanneer ging het beter, waren jullie ook bang voor jullie gedachten?
Ik kan/durf hierdoor ook niet te slapen.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:25

Geplaatst: 01-01-19 23:25

Moed houden...! En goed om er over te spreken! !! :(:)

En: gefeliciteerd met je kleine man!
Rot alleen dat de geboorte zo'n zwaar proces bleek te zijn.
Wat je beschrijft gaat verder dan de gewone 'kraamvrouwentranen' - die er bij horen.
Roze wolk...? Ja, ook, maar niet alleen dat! (Niet iedereen praat daat eerlijk over, het is geen lolletje.)

'Bevallen' heet in het Engels Labour, en dat is het ook: hard werk. En soms, zoals met complicaties, veel meer dan hard werk.
Zeg maar gerust een trauma. :(:)

Ik heb wat jij beschrijft niet zelf doorgemaakt, noch als moeder ("noch als oma"). Maar wel in de kennissenkring.

De huidige gynaecologie stelt naar ik meen dat post partum depressie niet met vrouwelijke hormonen van doen heeft.
Een orthomoleculaire arts zal ogenblikkelijk je cortisol controleren: het lange termijn stress hormoon. (Een gebrek hier aan kan mensen lang in een depressie houden, in overleg met de gyn kan de orthomoleculaire arts het goed aanvullen en dat scheelt enorm.)

En angst aanvallen zijn gemene krengen.
...en ze zijn normaal pal na een trauma. :(:)

Laat je niet afschepen als de stress een vicieuze cirkel wordt.
(Naar de letter van de wet heb je pas 6 weken na een ingrijpende gebeurtenis een post traumatisch stress syndroom. "Dat moge zo zijn", dat is niet belangrijk. Er bestaat ook nog een 'acuut stress syndroom', de keurige term voor heftig gedoe na een nare, ingrijpende gebeurtenis.)

Ook bij 'acute stress' kun je goed geholpen worden met een behandeling zoals bijvoorbeeld emdr.
(Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.)
En gesteld dat het klikt met de psycholoog kun je binnen een week aan de slag.

Heel veel sterkte!
En houd voor ogen: het heeft niets, maar dan ook niets met ondankbaar zijn te maken!!!

**Geplaatst**: 01-01-19 23:29

Geplaatst: 01-01-19 23:29

och vrouwke toch wat naar

En ik kan je de hand schudden met deze gedachten en de paniekaanvallen die volgen. Wel om iets heeeeel anders, maar ook bij een leven wezentje. Om een hondje. Ik vind het geweldig om hem bij me te hebben maar als ik er ineens aan denk: oliebol straks gaat hij blaffen als ik niet thuis ben, dan hebben de buren vast last. Of: wat nou als ik naar het ziekenhuis moet, waar moet hij dan heen, wie verzorgt hem? En dan komt de paniek letterlijk door mijn aderen stromen, of je vanbinnen in brand staat en dan wil ik het liefst alles uit mijn handen laten flikkeren, al mijn dieren herplaatsen zodat de paniek weggaat dat ik niet goed voor ze kan zorgen.

Ik zit hier dus ook al een hele tijd mee, wel al een jaar of 8. Ik had er een topic over geschreven twee dagen geleden, maar toch weer gelijk verwijderd. Bang dat ik veroordeeld zou worden.

Wat ben ik blij (dit klinkt echt raar en niet leuk naar jou toe) dat je dit topic geopend hebt. Ik begrijp je zo ontzettend goed. En ik raad je dan ook zeker aan om hier hulp bij te krijgen. Als je iemand deel kan laten uitmaken van jou angst, het erover kan hebben en diegene jou angst (die eigenlijk niet reëel is) kan ontkrachten, dan voelt dit als een enorme opluchting. Soms duurt die opluchting minder lang dan gehoopt, maar het helpt telkens een klein beetje meer om je zelfvertrouwen weer terug te krijgen.

Ik hoop dat je er snel weer bovenop komt, geniet van je mannetje.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:29

Geplaatst: 01-01-19 23:29

Anoniem schreef:
Littletash en Dromertje, hoe is het bij jullie verlopen? Hoe liep het traject, wanneer ging het beter, waren jullie ook bang voor jullie gedachten?
Ik kan/durf hierdoor ook niet te slapen.

Ik heb je een pb gestuurd

**Geplaatst**: 01-01-19 23:35

Geplaatst: 01-01-19 23:35

Goh ts, wat een nare ervaring zo. Langs alle kanten. Maar wat ik lees is dat je ontzettend veel van je kindje houdt, en misschien geeft je dat wat houvast :(:)

Over speen-tepel-verwarring.. mijn kraamhulp (nu 5 weken geleden) gaf aan dat dat achterhaald is inmiddels. Mijn dochter kreeg te weinig binnen met bv, en had dus ook een onstilbare zuigdrang. Na een nacht wakker liggen en bijna constant aanleggen kon ik niet meer en heb ik haar de speen gegeven. Opluchting alom.
Toen ik dat met de kraamhulp besprak zei ze dat het dus achterhaald is, sowieso als
je bv al goed op gang is.

Ook drukte ze me op het hart dat het van belang is dat je je zelf het zo makkelijk mogelijk maakt. Liever een kindje wat de fles of speen erbij krijgt dan een moeder die het er zwaar mee heeft.

Hou je vast aan je wondertje, aan je gezin. Het lijkt allemaal ontzettend eng, maar als je hier doorheen komt zal je zien dat het wel mee valt. De angsten houd je altijd, is het niet in deze fase dan wel later.
Maar je kunt ze een plekje geven. Ik herken je angsten enigszinds, maar ik heb ze gelukkig onder controle.

Houd inderdaad in je achterhoofd dat het de ziekte is die je dingen influistert en het moeilijk maakt. Jij kunt dit, als jij.. als moeder. Goed dat je het traject in bent gestapt om hulp te krijgen :(:)

**Geplaatst**: 01-01-19 23:36

Geplaatst: 01-01-19 23:36

Pfoe ik schrik van jouw verhaal, wat klink jij bang!

Lieve mama, het is een rollercoaster. De eerste weekjes zijn de kleintjes vooral slapend en daarna Kan het pittig worden. De borstvoeding kan hels zijn in het begin. Blijf praten, blijf mensen om je heen verzamelen. Wij hebben bijvoorbeeld een grote app groep gehad met allemaal mamma’s die rond dezelfde periode uitgerekend waren. Dat was hartstikke fijn voor sommigen, want dan kun je zien dat het er bij anderen ook net zo (pittig) aan toe gaat. Blijf rustig, niet in paniek schieten, je kan het!

Let your monkey do it. Draag je kleine mannetje, houd hem veel vast.

**Geplaatst**: 01-01-19 23:51

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 01-01-19 23:51

Jeetje meid, wat een heftige bevalling. Heb geen ervaring met een postnatale depressie, maar wil je heel veel kracht wensen.

Heel goed dat je aan de bel trekt. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt! Hopelijk krijgen je fijne hulp op de pop-poli en blijf praten met je man.

Dikke knuffel

**Geplaatst**: 01-01-19 23:59

Geplaatst: 01-01-19 23:59

Och meis, wat heb jij een ontzettend heftige, traumatische bevalling meegemaakt. Het is dan ook helemaal niet vreemd dat zoiets meemaken heel erg veel met je doet en je daar nu veel last van hebt. En helemaal als ook het zwanger worden nog met de nodige emoties gepaard is gegaan.. Dan kan je geest best wel eens een beetje op hol slaan omdat het zoveel is om te verwerken. Wat doe je het nu goed voor jezelf en je baby door snel hulp te regelen. Je houd van je zoontje en gaat hier met hulp zeker weer doorheen komen daar ben ik van overtuigd! Voor nu heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 02-01-19 00:02

Geplaatst: 02-01-19 00:02

Allereerst gefeliciteerd met je kindje. En schaamte is echt niet nodig. Alles wat je beschrijft, het gevoel je kindje iets aan te doen , de traumatische bevalling, het past totaal in het plaatje. Maar dat betekend niet dat je er vanaf bent. Staar je niet blind op het geven van borstvoeding , jouw geestelijke gezondheid gaat voor. En als dat de fles betekend dan moet dat maar. Daar zijn miljoenen kinderen groot mee geworden. Ontzettend knap dat je zo snel aan de bel hebt getrokken en ik hoop dat je snel hersteld en gaat genieten van je baby zonder de donkere wolk.

**Geplaatst**: 02-01-19 00:10

Geplaatst: 02-01-19 00:10

Heel veel geluk gewenst met je zoontje!
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, zo'n 32 jaar geleden bij de geboorte van mijn oudste zoon. Die werd geboren na 52 uur weeën om de drie minuten, hij had een kruinligging en de bevalling wilde maar niet doorzetten ondanks volledige ontsluiting. Hij kreeg het steeds benauwder, hartslag vertraagde steeds. Uiteindelijk ingeknipt en ingescheurd en daar was hij. Ik doodmoe en dolblij. Later thuis, na vertrek van de kraamhulp, in een halfverhuisd interieur, alleen met hem. Ik had allemaal enge gedachten, was continu bang dat er iets mis zou gaan, dat ik hem iets aan zou doen.

Hij huilde veel, spuugde veel, ik zat halve nachten op om hem te troosten. Pas na de geboorte van mijn tweede bleek dat hij waarschijnlijk allergisch was voor koemelk en nog een en ander.

Ik wist niet dat er zoiets als een postnatale depressie bestond, kon het niet met mijn toenmalige partner bespreken en kon alleen wachten tot het overging. Wat gelukkig na een paar maanden gebeurde.

**Geplaatst**: 02-01-19 00:47

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 00:47

Hevonen, gewoon gewacht???!
Hoe heb je dat overleefd?

Ik reageer later uitgebreider.

**Geplaatst**: 02-01-19 00:53

Geplaatst: 02-01-19 00:53

bigone schreef:
Allereerst gefeliciteerd met je kindje. En schaamte is echt niet nodig. Alles wat je beschrijft, het gevoel je kindje iets aan te doen , de traumatische bevalling, het past totaal in het plaatje. Maar dat betekend niet dat je er vanaf bent. Staar je niet blind op het geven van borstvoeding , jouw geestelijke gezondheid gaat voor. En als dat de fles betekend dan moet dat maar. Daar zijn miljoenen kinderen groot mee geworden. Ontzettend knap dat je zo snel aan de bel hebt getrokken en ik hoop dat je snel hersteld en gaat genieten van je baby zonder de donkere wolk.

Ik vind de borstvoeding zelf ook fijn. Dat lukt goed. Noah was binnen 5 dagen op geboortegewicht en het is gewoon net slagroom.

Juist omdat dat goed lukt durf/wil ik dat ook niet opgeven.

Lees dat tepvelverwarring achterhaald is? Ik ga daar morgen ook zeker nog eens naar vragen!

**Geplaatst**: 02-01-19 00:55

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 00:55

Over de bevalling, ik heb die op dat moment niet bewust mee gemaakt als zijnde traumatisch. Maar achterad is het laatste stuk wel heel heftig geweest..

Nu ben ik sowieso zeer gevoelig voor angsten. Mijn eerste paniekaanvallen zijn genoteerd op de leeftijd van 8 jaar.

Toen betroffen ze mijzelf ‘ik ga dood’ en dat is zoveel minder erg dan ‘ik word gek en doe Noah iets aan’.

**Geplaatst**: 02-01-19 01:37

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 01:37

Dikke knuffel ts :(:)

**Geplaatst**: 02-01-19 02:11

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 02-01-19 02:11

Knuffel Anoniem, je bent een top mama! Hopelijk kunnen ze je goed helpen en ga je daar zelf ook meer op vertrouwen. Maar als baby's konden praten had Noah je het vast verteld, dat je de beste mama bent die hij kan wensen!