Na een jarenlange kinderwens in combinatie met PCOS, hormoonbehandelingen, een kijkoperatie, inseminaties etc. was het eindelijk raak. Zomaar, uit het niks. Dolgelukkig als ik was negeerde ik enkele paniekaanvallen en leefde ik naar de uitgerekende datum toe.
‘Och vriendje wat ben je welkom, wat wacht ik op jou en wat duurt de tijd toch lang’. De tijd kon mij niet snel genoeg gaan. Het liefste ging in ‘winterslaap’ tot aan de bevalling. Ik zou hem in mijn armen sluiten en het zou rozengeur en manenschijn zijn.
Een week na de uitgerekende datum braken mijn vliezen en stond ik stuiterend, hyper en belachelijk blij om de 4/5 minuten weeën weg te dansen. ‘Mijn allerliefste, je bent er bijna!!’.
De bevalling ging in eerste instantie mooi vlot. 01.45 vliezen gebroken, 02.15 3 cm ontsluiting. Een uurtje (of 2?) later 4 cm. De verloskundige raadde het bad aan. Een uur in bad, helse pijnen die ik door de houding in het bad niet kwijt kon. Maar boh.. In dat uur van 4 naar 7 cm dus dat was mooi!!
De laatste paar cm gingen vlot en rond 9/10 uur zat ik op een volledige ontsluiting! Vielen mijn weeën compleet weg.. Zomaar niet meer daar?!? Hele hoopjes oxytocine om de weeën op te wekken naar binnen en langzaam maar zeker kwamen de persweeën terug. ‘Je bent er nu echt bijna!’
Maar meneer wou niet en wou niet.. Het was frustrerend.. En op een gegeven moment doodeng. De verloskundige die continu aan de telefoon was met de Gyn en de kinderarts want ja dat kind moest er toch echt uit! Zijn hartje herstelde steeds minder tijdens de persweeën. De CTG deed vreselijk pijn (ja echt?!) en dus kreeg meneer draadjes in zijn hoofd.. Trek ik die er toch direct uit..!

De verpleegster mee duwen op de buik, een knip en nog een knip.. ‘Kleine man, ben je er bijna..?’. Leuk zo’n sterrenkijker..
De gynaecoloog die eraan te pas komt. Karren die naar binnen worden gereden.. Is de blaas leeg?! ‘Moet ik nog gaan plassen dan???’ Katheter nu!! ‘Nee!! Wacht!! Mama’ Hop de blaas is leeg! ‘Mama!!! Het doet zo’n pijn’
‘Kleine lieve vriend, het doet zo’n pijn waar blijf je nu’
En met persen, mee duwen en een vacuüm was hij er dan! ‘Ja kleine man, ik weet het, je hebt mama ook pijn gedaan, ik weet het, het spijt me’
Nog een uurtje met de beentjes wijd om gehecht te worden en alles was vaag en wazig. Een liter bloed verloren en dan ben je mama..
Het lijkt nu allemaal dramatisch, maar gek genoeg was tot aan de weeën die weg vielen het prachtig. Vol grappen en grollen. Ik heb echt de meest idioot grappige opmerkingen gemaakt.
Ik: heeft u kinderen?
Verloskundige: nee.
Ik: nee, zal wel niet..!
Ik: heeft u kinderen?
Kraamzorg: ja, 1.
Ik: dat snap ik..
Ik: doet u het altijd zo bruut? Want dan houden we het bij iets eenmaligs!
Verloskundige: normaal ben ik zachter hoor.
Ik: fijn, wanneer is de 2e date?

En dan kom je de dag daarna thuis.. Nog wat doezelig.. Je kruipt je bed in en krijgt een paniekaanval.. Belt je moeder op en hoopt dat het eenmalig is.. Ik had gedroomd dat ik Noah vergeten was eten te geven oid en was ervan overtuigd dat ze hem gingen afpakken.
Ik voel me zo’n ondankbaar rot schepsel.. Ik hou van mijn zoontje. Maar heb nare en enge gedachren. Ik ben continu bang om door te draaien, om gek te worden. (Kennen jullie de film de gelukkige huisvrouw?)
Gedachten als ‘je wordt gek’ ‘je gaat met Noah gooien’ ‘je kan ook zelf voor een auto springen’.
En in de avonden en nachten is het terug rustiger in mijn hoofd en denk ik. Nee dat zijn maar gedachten, dat gebeurt echt niet!
Morgen mag ik naar de pop-poli en hoop zo dat ze mij kunnen helpen. Ik ben zo bang.. Bang om mijn allerliefste mannetje kwijt te raken, bang om mezelf kwijt te raken..
Heeft er iemand (positieve) ervaringen? Ik voel me zo alleen en bang..