Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-10-18 12:10

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 30-10-18 12:10

De ene depressie is de ander niet. Ik kon maanden huilen en soms nog steeds.

**Geplaatst**: 30-10-18 13:16

Geplaatst: 30-10-18 13:16

Ik zie huilen vooral als uiten van wat je voelt. Veel mensen vechten ertegen om allerlei redenen. Het is tegenwoordig de trend dat je “vooral niet te verdrietig mag zijn” dat “blijven hangen in het negatieve niet goed is”.

Het gevolg is naar mijn gevoel dat mensen deze verdrietige negatieve gevoelens niet ervaren, maar wegstoppen, waardoor je er uiteindelijk mee blijft zitten.

Ik denk dat het belangrijk is te accepteren dat het poedersuiker gaat. Te accepteren dat je negatieve gevoelens hebt en daar doorheen moet. Dat ontwijken heeft in mijn ogen geen enkele zin. En huilen hoort dat ook bij.

Zonder dalen geen pieken... en ja. It sucks, maar het hoort ook bij het leven.

Depressie en burn-out duurt gewoon lang. Het heeft de tijd nodig die het nodig heeft. Ik geloof niet zo dat door zelf als maar te dwingen positief te moeten denken dat je dan sneller beter wordt.

Er is een verschil tussen je poedersuiker voelen en geloven dat het nooit meer beter wordt en daar in te blijven waden...

En je poedersuiker voelen, dat laten gebeuren, dat te accepteren en huilen zoveel je wilt, maar wel geloof houden dat je er wel weer uit komt.

Zolang je gelooft in “het wordt beter”, kan het echt heerlijk zijn om even los te laten en gewoon even te hangen in het “man wat voel ik me poedersuiker”.

Het is namelijk een les in los laten, in het niet ó-ve-ral de controle over willen hebben, ook over je gevoel.

Let it go... voel... huil... schreeuw... wordt boos... huil nog meer... en op een dag wordt je wakker en denk je bijvoorbeeld “oooh, wat ruikt het lekker buiten”... en besef je je ineens dat je weer ergens van kunt genieten.

**Geplaatst**: 30-10-18 13:34

Geplaatst: 30-10-18 13:34

Jolien87 schreef:
Ik merk dat ik nog heel erg de behoefte heb om mijn verhaal te doen, ik zit nog niet in de oplossingsfase.

Nuttige waarneming! Gewoon aan vasthouden...!
En intake procedures źijn ingewikkeld. Er moet veel tegelijkertijd gebeuren. Over en weer iet kennismaken, wat zijn de problemen en hoe kunnen jullie die samen aanpakken. Dat jij het wat zakelijk benadert is op zichzelf prima. Om uitgebreid te kunnen huilen heb je ook een vertrouwensband en wat al niet nodig.
En die beschermingsmodus is alleen maar goed!

Citaat:
Tijdens de 3 intakegesprekken met mijn huidige psych heb ik natuurlijk wel veel verteld maar dat is ook zo'n beetje alles geweest. We hebben wel mijn negatieve overtuigingen besproken en mogelijke oorzaken daarachter maar die heb ik zelf aangedragen, daarbij is er dus niet verder gewroet of geanalyseerd. Ik kreeg als reactie: "Jeetje, je hebt nogal wat meegemaakt zeg, wat rot voor je". En vervolgens gingen we naar de oplossing kijken.
Ik heb een brief moeten schrijven over een trauma, toen dacht ik dat we eindelijk naar de kern zouden gaan. Die brief heb ik aan de psych voorgelezen, ik kreeg wederom als reactie dat ze het heel rot voor me vond en dat het niet niks was. Daarna vroeg ze wat dit met mij deed en dat het door dit op te schrijven wellicht een plekje krijgt en dat anders in de toekomst EMDR een optie was, maar zeker niet nu al.

Tijdens de intake is het erg vroeg om naar de oplossing te kijken, al kan een advies als in 'een kleine richtingaanwijzing' soms geen kwaad.
Een brief schrijven over je trauma vind ik op het randje. Als het over heftiger zaken gaat zijn er therapeuten die de hele eerste fase van de traumatherapie niets vragen mbt de details - je mag wel spuien. En die eerste fase is er op gericht om te zorgen 'dat je emoties niet overkoken'. Veiligheid staat voorop en in de boekjes heet dit de stabilisatie fase. Daarna kan emdr goede diensten bewijzen.

Citaat:
In tegenstelling tot de rust die ik mezelf niet gun, durf ik wel steeds meer voor mezelf op te komen en waar nodig voor mezelf te kiezen. ik ben nu bewuster bezig met wat mij energie kost en wat mij energie oplevert. Een stukje bewustwording begint dus wel te groeien maar op dagen dat ik me slecht of moe voel, is dit wel moeilijker voor me.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 30-10-18 13:37, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-10-18 13:35

Geplaatst: 30-10-18 13:35

Ik heb gisteravond nog ff flink een potje zitten janken. Ff poedersuiker op dat moment, maar ik voelde me er wel lichter door. Maar dat heb ik altijd zo ervaren. Ok, ik ben wel een dag lichamelijk van slag, voornamelijk moe en duf, maar daarna gaat het snel beter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-18 13:01

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-18 13:01

Ik vind het heerlijk om te huilen, ik zou kunnen zeggen dat ik op huilen zit.
Door te huilen kan ik ontladen, ookal lost dat de problemen niet op. Maar het lucht wel vreselijk op.
Ik ervaar nu ook heel erg het verschil tussen je even rot voelen en echt denken dat dit nooit meer goed komt en dit laatste kan ik niet van me afzetten. Ik denk dagelijks 'dit is mijn leven nu'. Er is een reden waardoor ik me zo voel en zo zal het dus ook wel wezen voor de rest van mijn leven. Ik weet dat ik er een tijd is geweest dat ik me gelukkig heb gevoeld en ik kan nu ook niet zeggen dat ik levensmoe ben maar ik dobber ertussenin. Ik zie het nut er nu gewoon even niet van in. Bij leuke uitjes denken ik: 'Leuk om te doen maar daarna moet ik weer terug naar de werkelijkheid'. Na leuke uitjes op gebeurtenissen kan ik daar niet op voortborduren. Zoals iemand me een tijdje geleden ook zei: ik kan die endorfine nu niet (voldoende) aanmaken.

Ik zag laatst ergens een stukje voorbij komen waarin het verschil tussen een burnout en een depressie wordt uitgelegd: bij een burnout wil je wel dingen doen maar heb je de energie niet; bij een depressie wil je geen dingen doen maar heb je de energie niet.
En als ik dan ga nadenken waar ik het meest last van heb dan kom ik er niet uit. Er zijn moment dat ik best iets leuks wil doen maar er veel te moe voor ben, of dat ik er even later achter kom dat ik de energie er niet voor heb. En er zijn momenten dat er niks bij me binnenkomt, dan kan ik werkelijk niks bedenken waar ik een fijn gevoel van krijg. Ookal weet ik best welke dingen ik normaal gesproken fijn vind om te doen. Mensen die mij kennen weten dat ik een duizendpoot ben met 101 hobby's, er zijn zoveel dingen die ik leuk vind om te doen maar die overtuiging heb ik nu vaak niet.
Kortom: ik weet niet zo goed of ik nu een burnout heb, of een depressie of misschien iets van beiden.

En wat zeg je dan als iemand vraagt hoe het met je gaat? Sta je, jezelf toe om erover te liegen? Tot op welke hoogte vertel je wat er aan de hand is?
Ook krijg ik regelmatig van collega's lieve berichtjes met de vraag hoe het nu gaat en ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet zeggen. Ik kan niet zeggen dat het goed gaat, maar ook niet dat het vreselijk slecht gaat. Ik vind het zo lastig om daar een antwoord op te geven in één of twee zinnen.

Morgenochtend heb ik weer een afspraak met mijn werkgever en ik voel de zenuwen alweer opkomen, net als de vorige keer. Wat moet ik zeggen als ze vraag hoe het gaat? Wat doe ik als ze zegt dat ik weer moet gaan opbouwen? De gedachte om weer aan het werk te moeten maakt me misselijk.

**Geplaatst**: 31-10-18 14:44

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 31-10-18 14:44

Het belangrijkste is dat je open en eerlijk bent over hoe je je voelt. Sta jezelf toe je te voelen zoals het nu is en deel dit in een gesprek met je werkgever. Een werkgever is er namelijk ook bij gebaat goed te weten hoe je je voelt, die heeft er niks aan als je instort in de klas! Grenzen opzoeken kan je doen als je er aan toe bent, tot die tijd maar even lekker pruttelen onder je grens, daar word niemand slechter van in deze.

**Geplaatst**: 31-10-18 17:20

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 31-10-18 17:20

Sterker nog, je kunt het ook andersom zien en zeggen. Je bent helemaal niet verplicht om ook maar iets tegen je werkgever te zeggen. Je hoeft alleen aan te geven hoe lang je denkt nodig te hebben, thats all. Dat gezegende hebben, mocht je nu wel open willen zijn, dan kun je rustig vertellen wat je hier boven hebt gezegd

dat lijkt me aardig de lading te dekken.

**Geplaatst**: 31-10-18 17:40

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 31-10-18 17:40

Erg herkenbaar verhaal! Hier een depressie en dwangmatige klachten. Ik heb weinig energie om alles terug te lezen en te reageren, maar als je wilt, mag je me altijd PB'en.

In ieder geval veel sterkte, ik hoop dat je snel de juiste hulp treft!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-18 18:36

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-18 18:36

Ik heb inderdaad in grote lijnen verteld wat ik hierboven ook heb getypt. Dat ik het ene moment nergens energie voor heb en vooral ook moeite heb met concentratie en dat ik het andere moment absoluut nergens zin in heb.
Mijn werkgever was nog steeds even begripvol, echt een schat! Ze schrok enorm van de manier waarop mijn psycholoog met mijn omgaat, ze kon zich niet voorstellen dat een psycholoog geen tijd voor je heeft. Ik moet nog meer tijd en aandacht aan mezelf schenken.
Ik krijg binnenkort een oproep van de bedrijfsarts dus dat is dan ook weer een stap in het proces.

Vanmorgen viel ik weer vreselijk door de mand. Ik heb op mijn gemakje de muren van de woonkamer gedaan. Waar ik daar normaal gesproken 1 dag voor nodig zou hebben, had ik er nu expres al meerdere dagen voor uitgetrokken en vandaag zou ik het laatste stukje doen. Ik voelde enorme onrust want ik wilde het nu echt afmaken. Gevolg: tot half 12 heb ik op een lege maag als een furie staan afplakken en verven en pas daarna kon ik rustig zitten en eten. Ik vond het al wel enorm knap van me dat ik daarna pas ben gaan opruimen dus dat is een stukje vooruitgang.

**Geplaatst**: 12-11-18 00:11

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 12-11-18 00:11

Hoe is het nu?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-18 10:16

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-18 10:16

Lief dat je ernaar vraagt.

Ik kan het niet zo goed zeggen. Ik pak moeilijk mijn rust maar krijg wel echt ruim de tijd van mijn werkgever, zo is gebleken.
ik merk wel dat ik steeds beter kan kiezen tussen wat goed is voor me en wat ik dénk dat goed voor me is. Zo sta ik steeds meer op mijn strepen. De bekende 'in dit soort tijden weet je echt wie je vrienden zijn en wie niet' is hier ook op van toepassing. Ik merk dat mijn eerlijkheid niet door iedereen op prijs wordt gesteld. Ik heb de keuze gemaakt om het contact te verbreken met iemand die mij teveel energie kostte maar in ruil daarvoor heb ik via bokt een lieve vriendin teruggekregen die echt begrijpt waar ik doorheen ga, die me niet op mijn vingers tikt als ik eerlijk ben of haar ongezouten mening geeft als ik gewoon even een schouder nodig heb.
Ik wil ook niet constant de depressiekaart trekken, ik ben niet zielig en ik ben ook niet de enige die er nu zo voor staat. Ik weet ook dat er mensen zijn die het minder goed voor mekaar hebben in het leven maar dit heeft er ook voor gezorgd dat ik er veel te lang mee heb rondgelopen.
Maar uitspraken als 'ik vind dat je, je aanstelt' als ik diep in de stress zit vind ik ook niet eerlijk. Ik hoef niet langer de goede vrede te bewaren ten koste van mijzelf. Wat dat betreft merk ik dat ik wel een verandering door maak. Gek genoeg kost dit me wel nog een heleboel energie omdat ik er zo over moet nadenken maar ik weet dat dit het beste voor me is, ookal voelt dit nog niet zo. Ik hoop dat ik er op den duur de vruchten van kan plukken.

Ik ben vorige week woensdag gestart met de groepstherapie, ik weet nog niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Ik had heel erg het gevoel dat ik daar voor anderen zat en nam meer de rol van hulpverlener aan. Dit heb ik ook met de psychologen besproken dus dit wordt in de gaten gehouden. Ik merkte dat ik halverwege ook volledig overprikkeld was. Het meisje naast me wilde in de pauze nog een gezellig kletspraatje houden maar die behoefte voelde ik echt niet. Ik heb maar gezegd dat ik enorm moe was en even mijn rust wilde pakken. Dat was wel even een lastig moment; her en der zaten groepsleden met elkaar te kletsen en dit zorgde voor enorm veel prikkels bij mij. Het liefst wilde ik weggaan maarja, dat lost natuurlijk ook niets op. Ik maak me dus wel een beetje zorgen of groepstherapie nu wel goed voor me is maar ik wil het in ieder geval wel proberen.
Daarna heb ik donderdag een gesprek gehad met mijn eigen psycholoog en ook uitgelegd dat ik nu vooral behoefte heb om mijn verhaal te doen maar volgens haar kon ik dan beter naar een praktijkbehandelaar omdat ik bij Mentaal Beter (waar ik nu dus loop) actieve therapie moet volgen. Kortom: oplossingsgericht werken en dit betekent actieve deelname en opdrachten maken. Ik voelde me echt flink op mijn vingers getikt omdat ik niet de energie heb om die opdrachten allemaal uit te voeren. Ik moet namelijk ook nog een online module volgen én ik moet nu gemiddeld 30 min. per dag huiswerk gaan maken voor de groepstherapie.
De groep loopt op 9 januari af dus ik heb met mijn psych afgesproken dat we elkaar 10 januari zien om te kijken hoe het dan gaat en waar ik dan behoefte aan heb. Het voordeel voor mij is dat we dan in een nieuw jaar zitten dus dat ik met een nieuwe verwijzing van de huisarts weer nieuwe uren krijg bij de verzekering maar ik moet nog maar even goed nadenken of dat wel is wat ik wil tegen die tijd.

Edit: vrijdag had ik een collega op visitie. Ze was er 1,5 uur maar naderhand was ik volledig gesloopt. Ik heb de hele volgende dag nodig gehad om te herstellen. Ik was enorm emotioneel en zag het allemaal niet meer zitten. Het feit ik van zoiets zó moe kon zijn, drukte me wel even met mijn neus op de feiten. Op zulke momenten ben ik er echt van overtuigd dat dit nooit meer goed komt en dat dit nu gewoon mijn leven is.

**Geplaatst**: 12-11-18 10:37

Geplaatst: 12-11-18 10:37

Stomme tip misschien maar als ik zo overprikkeld ben bij zoiets als jij bij die groepstherapie dan ga ik even op het toilet zitten. Liefst in het donker

Niemand vindt het raar als je naar de wc gaat en zo kun je toch even een momentje afschakelen.

Al dat huiswerk zou ik trouwens ook niet trekken.

**Geplaatst**: 12-11-18 10:55

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 12-11-18 10:55

Een tijd geleden heb ik ook daarmee thuis gezeten... Wat mij erg hielp was het structuur in de dag aanbrengen. Gewoon op tijd uit bed, normale tijd er weer in etc. Ook doordat wij een hond hebben moest ik eruit, dat lieve dier kan je tenslotte niet thuis laten zitten. Die heeft mij weer een hoop structuur gebracht. Doordat ik lichamelijk wat ging doen liep ik mn hoofd leeg en voelde ik me na die tijd frisser, terwijl het uit huis gaan een behoorlijke drempel was. Ik heb bijna 2jr coaching gehad om mij te laten inzien en vooral het voelen wat ik wel en niet kon/wou ed.

Tijdelijk een hondje adopteren? Die geeft en brengt structuur, geeft liefde en je leert weer lachen!

Ook door mijn spiegelende PRE ben ik weer met 2 benen op de grond komen te staan. Die liet me zo zien hoe ik die dag in mekaar zat, toen vond ik dat verschrikkelijk, nu erg fijn. Mijn eigen therapeut zo noem ik hem...

Ik heb het ook erg zwaar gehad totdat er bij mij een knop om ging dat hoe het ging het ook niet fijn was. ben toen leuke dingen gaan oppakken, soms met veel tegenzin maar dat heeft mij de zon weer laten schijnen.

Deze tijd van het jaar, donkere dagen, zijn ook niet erg fijn als je je niet fijn voelt. Iets van een zonnenbank, lichttherapie of een last minute naar de zon een idee?

Ik begrijp dat als je thuis komt dat dat weer een domper is, maar ook dat komt echt goed! Veel succes!!

**Geplaatst**: 12-11-18 11:52

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 12-11-18 11:52

Ik zeg het niet snel maar ik vind jet jammer dat je psych zo aandringt op dat huiswerk maken. Ik zou ook daar op mijn strepen staan en zeggen dat je dat niet wilt. Ik heb ook bij een instelling gelopen die emodules hadden en dat vind ik gewoon stom dus ik deed het niet en paste me niet. Maar dat was ook prima. Ik vind dat ze je daar wel meer ruimte in mogen geven en vraag desnoods voor een ander waar je af en toe even je verhaal kunt doen. Het zou jammer zijn als je niet de hulp krijgt die jij wilt. Want dat mag je gewoon opeisen hoor

jij bent hier diegene die weet wat het beste bij jou past en waar jij behoefte aan hebt, een peut kan je daarin adviseren of sturen maar niet afdwingen.

**Geplaatst**: 12-11-18 11:58

Geplaatst: 12-11-18 11:58

Jolien87: kun je de groepstherapie 'reframen' door het te zien als oefening in voelen wat het met je doet, en het vasthouden aan je eigen grenzen? Therapie hoeft niet alleen maar dingen los te maken binnen jezelf, het is ook een situatie waarin je mag oefenen met andere omgang met de situatie. Bv door eens te experimenteren wat het doet als je niet de hulpverlener speelt, terwijl je dat wel zou kunnen. Of door aan te geven (of uberhaupt al te voelen) dat het je te veel wordt en dat je even wat minder meedoet bv. Dat hoeft niet alleen in de pauze, dat zou ook moeten mogen tijdens die groepssessie: jij mag jouw grenzen en belastbaarheid bewaken.

(En als dat niet mag, als ze druk op je gaan zetten om je gevoelens van overprikkeling en vermoeidheid niet serieus te nemen, dan leren ze je dus eigenlijk vooral om op de oude weg door te gaan: je gevoel te negeren, doorbikkelen, over je grenzen gaan. Is dat wat je wilt, is dan de vraag? Je mag keuzes maken, en je mag besluiten dat een bepaalde aanpak voor jou op dit moment niet de juiste is.)

**Geplaatst**: 12-11-18 12:13

Geplaatst: 12-11-18 12:13

Wat k*t dat je je zo voelt.

Al moet ik wel zeggen, ik wou dat ik wat meer van jouw ga-doen had. Als ik dus niet lekker in mijn vel zit, schiet ik op slot en komt er niks uit mijn handen. En dan voel ik me daar weer schuldig over naar mijn man die juist weer compleet de andere kant op schiet bij drukte, die gaat alleen maar harder werken, wat dan ook weer over de top is.

Ik heb eerder thuis gezeten met een burnout (1 jaar ongeveer) en heb daar nog steeds af en toe last van als het te druk is, zoals op dit moment.

Ik ben toen ook bij een psycholoog geweest maar daar weinig aan gehad. Zal ook niet de juiste geweest zijn denk ik.

Ik heb eerlijk gezegd alleen je eerste post en deze laatste pagina gelezen, maar als ik zo over je psycholoog lees, dan zit je daar niet echt op je plek? Als je al zoveel dingen moet, dan heeft het ook geen nut om juist te gaan hameren op het maken van huiswerk.

Doe het op je eigen tempo, kijk inderdaad uit dat je niet anderen gaat helpen (doe ik ook...) ook al is dat op dat moment 'makkelijker', het helpt je eigen therapie niet. En uiteindelijk ben je daar voor jezelf, niet voor anderen. En als je weg wil in de pauze, dan ga je toch gewoon? Niemand verplicht je om te blijven, als jij dat nodig hebt, gá dan gewoon even in je eentje naar buiten. Boeiend wat de rest daar van vindt, als ze er al iets van vinden, want ook zij zitten er voor zichzelf en zullen heus niet iedereen in de smiezen houden wat ze doen.

Ik vind het trouwens wel heel lief dat je collega's nog steeds zo met je mee leven! En ook als ze langs komen, leer dan dat je ook kunt zeggen (ook al na 10 minuten!) ik vind het echt heel fijn dat je er bent, maar het gaat nog even niet zo goed met me en ik moet nu even slapen (oid).

In ieder geval veel sterkte, en denk om jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-18 14:02

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-18 14:02

estja, mijn psych adviseerde ook om op dat soort momenten bijvoorbeeld even buiten een frisse neus te halen. In ieder geval even uit de energie van de groep stappen.

Ik snap de gedachte achter het huiswerk wel. Het is een actief proces waarbij je werkt naar een oplossing maar nu ik thuis zit heb ik nog niet het idee dat ik rust heb. Ik geloof ook dat ik de enige ben met een depressie/burnout in de groep en dat is natuurlijk mijn pakkie an maar dat maakt wel dat er gevoelsmatig nu aan meerdere kanten aan mij getrokken wordt.

Alenthe, ik ben gelukkig geen uitslaper dus ik word zelf rond een uur of 7 wakker, soms heb ik een uitschieter naar half 9 maar daar houdt het wel op. 's Avonds ga ik rond een uur of 8 / half 9 naar bed en overdag probeer ik op aanraden van de psych wakker te blijven.

Het nemen van een hond ligt wat gevoelig. Ik zal het niet vragen om het topic in mijn onderschrift volledig te lezen maar daar ligt wel een stukje van de depressie.
De donkere dagen werken inderdaad ook niet mee aan mijn energiepijl, altijd al last van gehad. Mijn uitjes bestaan nu uit tripjes naar het tuincentrum (er hebben nog nooit zoveel planten in en om het huis gestaan) en kleine boodschapjes doen bij de AH. Ik heb er ook over gedacht om iedere dag een blokje om te lopen, het idee vind ik heel fijn maar altijd voor 'over een paar dagen misschien'.

Joolien,dat is onderdeel van de therapie. Actief aan een oplossing werken. Volgens mijn psych waren de woorden van de hoofdbehandelaar nav de intake: "Ze heeft een hele hoop meegemaakt. We moeten zo snel mogelijk aan een oplossing werken".
Schijnbaar is dat hoe ze bij Mentaal Beter werken, helemaal prima, maar ik vraag me ook steeds meer af of dat is wat ik nu nodig heb. Mijn psych is een schat van een mens en ze denkt echt met mij mee maar ook zij heeft een bepaald doel voor ogen en dat is mij handreikingen geven om hierna zelf verder te kunnen werken aan herstel. Ze geeft me nieuwe inzichten maar ik moet een hoop zelf doen en als ik mijn huiswerk niet maak dan is het effect van de therapie daar ook naar. Dat waren ook de woorden van mijn psych. Ik voel me toch vaak een beetje opgelaten als ik daar zit. Ik moet vooral niet in het verleden blijven hangen maar denken in oplossingen. Ieder stapje in de goede richting wordt ook toegejuicht.

Shadow, het is mooi dat je dat zegt. Mijn werkgever zei ook al tegen me dat ik daar desnoods alleen maar ga zitten en niks zeggen. Passief deelnemen en oefenen met het niet laten binnenkomen van andermans verhalen. Dat klinkt makkelijker voor mij dan het is maar ik denk zeker dat je een goed punt hebt.
Mijn psych en de groepstherapeuten hadden ook met elkaar over mij gesproken en dat ik mijn emoties moeilijk laat zien en dat ze hopen dat ik dat op den duur toch ga doen in de groep maar dat is absoluut niet mijn doel. Het doel van de therapie an sich is prima: verbeter je zelfbeeld in 7 stappen. De gedachte erachter is dat je niet perfect hoeft te zijn maar dat je best negatieve eigenschappen mag hebben en daar gelukkig mee kunt zijn. Er wordt ook en actieve inzet van de deelnemers verwacht. Zo werden er vorige week meerdere vraag- en gedachtenrondes gedaan en écht iedereen moest aan de beurt komen. Wachtte je te lang dan kreeg je vanzelf een beurt. Je wordt dus echt gedwongen om uit je schulp te kruipen. Ik heb daar zo mijn eigen gedachten over maar aan de andere kant: als er nooit iemand is die je uit je veilige schulp trekt dan zul je ook niet vooruit komen. Ik vind het dubbel maar bedenk me dan maar dat die mensen er zijn om me te helpen. Wat ook weer een valkuil van mij is want dan loop ik voorbij aan mij eigen behoeftes 'want ze bedoelen het zo goed dus laat ik maar niet moeilijk doen'.

Bedankt voor je lieve woorden, Prairy. Zelf zie ik een burnout of een depressie als een koortslip: als je het eenmaal hebt dan kom je er nooit meer helemaal vanaf. Je kunt alleen wel een manier vinden om ermee om te gaan. Maar ik snap heel goed dat het af en toe weer de kop opsteekt als je niet lekker in je vel zit. De ene persoon zal er vatbaarder voor zijn dan de ander. Daarnaast ben ik zelf hoogsensitief dus dat zal ook niet meewerken.

Mijn collega's zijn schatten. Ik ben de jongste van het team en ze hebben echt allemaal stuk voor stuk in hetzelfde schuitje gezeten, ze weten dus ook allemaal wat ik nu doormaak. Van velen heb ik ook te horen gekregen dat ik het nog lang heb volgehouden en dat ze zich regelmatig hebben afgevraagd wanneer ik eruit zou gaan klappen. Het waren ook mijn collega's die mij uiteindelijk de knoop hebben laten doorhakken om me ziek te melden. Daarbij komt natuurlijk dat niemand er iets aan heeft als er een zieke leerkracht in het team zit maar van stuk voor stuk krijg ik de boodschap om vooral rustig aan te doen.

**Geplaatst**: 12-11-18 14:34

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 12-11-18 14:34

Dat bedoel ik Jolien. Het is natuurlijj goed Dat ze actief herstel willen, maar soms is Dat te vroeg. Soms moet je de muur eerst helemaal afbreken voordat je hem weer opbouwt en als je niet helemaal tot de grond gaat met afbreken, maar sommige delen laat staan, dan kun je daar over een paar jaar alsnog last van krijgen.
Er zijn genoeg psychologen die niet deze methode hanteren, dus wellicht is het een idee om over te stappen.
Ik word alleen al kriegel bij het idee dat je iets Moet doen, want anders heeft dat invloed op je behandeling. Ik snap ook dat je inzet moet tonen maar dat hoeft echt niet perse op deze manier.

**Geplaatst**: 12-11-18 18:08

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 12-11-18 18:08

Uit je schulp trekken klinkt heel mooi maar daar is wel een basisvoorwaarde aan verbonden: veiligheid. Je moet je veilig genoeg voelen in de groep / bij de therapeut om uit je schulp te kunnen komen. Anders ben je alleen maar (alweer) over je grenzen aan het gaan.

**Geplaatst**: 12-11-18 22:04

Geplaatst: 12-11-18 22:04

Jolien87 schreef:
Daarna heb ik donderdag een gesprek gehad met mijn eigen psycholoog en ook uitgelegd dat ik nu vooral behoefte heb om mijn verhaal te doen maar volgens haar kon ik dan beter naar een praktijkbehandelaar omdat ik bij Mentaal Beter (waar ik nu dus loop) actieve therapie moet volgen. Kortom: oplossingsgericht werken en dit betekent actieve deelname en opdrachten maken. Ik voelde me echt flink op mijn vingers getikt omdat ik niet de energie heb om die opdrachten allemaal uit te voeren. Ik moet namelijk ook nog een online module volgen én ik moet nu gemiddeld 30 min. per dag huiswerk gaan maken voor de groepstherapie.
De groep loopt op 9 januari af dus ik heb met mijn psych afgesproken dat we elkaar 10 januari zien om te kijken hoe het dan gaat en waar ik dan behoefte aan heb. Het voordeel voor mij is dat we dan in een nieuw jaar zitten dus dat ik met een nieuwe verwijzing van de huisarts weer nieuwe uren krijg bij de verzekering maar ik moet nog maar even goed nadenken of dat wel is wat ik wil tegen die tijd.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het een vreemd behandelplan vind....

Je bent depressief / burnt out en hebt nare dingen meegemaakt.
Bij burn out heeft een rustige aanpak de voorkeur, snel overprikkeld worden hoort er bij.
Verder is er weinig onderscheid in termen van de DSM (het turfboek waar de diagnose's in staan) tussen depressie en getraumatiseerd zijn.

"Actief zijn en oplossingsgericht werken" - tja....
Trauma verwerken kan erg actief zijn, en het lost vaak bakken problemen op, maar dat is het geloof ik niet.

Opmerken dat je in een soort hulpverlenersrol stapt is natuurlijk een prima observatie. - en dan idd dat item aanpakken :"midden in deze groep mag het over mij gaan en als een ander gedoe heeft, lossen anderen dat wel op".

En elke dag 30 minuten huiswerk, wat waarschijnlijk niet neerkomt op "lekker bankhangen zonder schuldgevoel, hoeveel minuten kun je dit al...?"

Zoals ik het lees, je voelt je op dem vingers getikt, je hebt de energie niet om al dit werk aan te kunnen - ik denk vooral van "moet dit nou?!?!"

Burn out geneest vaak het beste met rustig bewegen, grenzen respecteren, je lichaam op orde krijgen - niet met dit soort gedoe.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-18 11:38

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-18 11:38

Wederom bedankt voor jullie reacties, lief dat jullie hier zo de tijd en moeite voor nemen.

Janneke, in eerste instantie was er geen sprake van een burnout, maar 'slechts' een depressie. Op basis daarvan is het behandelplan opgesteld.
Ik kijk nu gewoon hoe de groepstherapie gaat, vanmiddag is de tweede sessie, de individuele therapie is voor die tijd even stopgezet zodat het niet allemaal dubbelop zou worden.

Gisteren ben ik voor het eerst bij de bedrijfsarts geweest. Dit vond ik erg spannend want ik was bang dat ze me snel weer aan het werk wilde zetten. Maar ze was enorm begripvol en zei zelf ook dat ik echt duidelijk een depressie heb en niet binnen redelijke tijd aan het werk kan. Ze vond me heel rationeel en mijn verhaal heel helder. Goh, dat zei de pesycholoog ook al. Ook vond ze het opmerkelijk dat ik in eerste instantie gewoon heb doorgewerkt en volgens haar heb ik adequaat gehandeld door therapie te volgen en mee te werken aan het beter worden. Ze wil me de tweede helft van januari weer zien en tot die tijd moet ik van haar ook rustig aan doen en aan mezelf denken. Ze dacht echt met me mee, of Mentaal Beter wel de plek was waar ik nu wezen moest en dat ik echt wel mag slapen als ik hier de behoefte aan heb, ookal is dit midden op de dag.
Dit helpt me wel in het vinden van rust.

Helaas is gisteravond de moeder van een vriend redelijk onverwacht overleden en hebben we onlangs te horen gekregen dat iemand uit mijn schoonfamilie zware chemotherapie moet ondergaan. Dit alles zorgt er wel voor dat ik mijn eigen situatie in een ander perspectief zet en me afvraag of ik me niet vreselijk aanstel. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het slechter dan jij hebben maar in dit geval vind ik het erg lastig om bij mezelf te blijven en niet mijn eigen situatie te bagatelliseren.
In alle redelijkheid weet ik dat mijn depressie oprecht is en niet uit de lucht is komen vallen, maar het maakt wel dat ik snel weer in de rol van ondersteuner schiet en hierbij mezelf vergeet. Ik moet een weg vinden om er voor anderen te zijn zonder dat ik mezelf voorbij loop.

**Geplaatst**: 21-11-18 11:50

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 21-11-18 11:50

Ik lees vanaf het begin mee, daar ik in een vergelijkbare situatie zit.
Het lukt mij niet om overal op te reageren, maar ik wilde even iets zeggen over het slapen:
Wanneer je een redelijk dag-nacht ritme hebt en niet overdag slaap inhaalt die je snachts mist, is er volgens alle therapeuten die ik heb gehad niets mis met even slapen.
Probeer het dan wel rond de 1,5 uur te houden. Dan heb je precies een slaapcyclus gehad en wordt je vaak ook niet super groggy wakker.

Er gebeurd nu heel veel, maar gun het jezelf dat je -tegen wil en dank in nu- tijd voor jezelf mag nemen én dat ook serieus neemt. Vergelijken met een anders misère brengt altijd een naar gevoel.
Voor iedereen is de beleving anders.
Houd jezelf voor; Ik ben bezig met mijn proces, en dat is best behoorlijk zwaar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-18 16:52

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-18 16:52

Even een schopje. Het gaat k.u.t. Maar dan ook echt. Ik begin nu ein-de-lijk in te zien hoe slecht het eigenlijk met me gaat. Riep ik een tijd geleden dat ik dat allang geaccepteerd had, maar daar was blijkbaar geen woord van waar.

Ik krijg gelukkig wel nog steeds van alle kanten begrip maar ik ben de laatste op de wereld die het mezelf gemakkelijk maakt.

Inmiddels overweeg ik wel om te beginnen aan Personal Body Plan om me ook letterlijk beter in mijn vel te laten zitten. Hierbij heb ik ook mijn huidige toestand aangekaart met de vraag of dit op dit moment goed voor mij is. Daar is nog even het wachten op.
Ik zoek naar structuur, een lijdraad om me de dag door te helpen. Het niet op de klok hoeven te kijken en hoeven te weten wat voor dag het is, begint te wennen maar het maakt me vreselijk lui.

**Geplaatst**: 13-12-18 17:10

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 13-12-18 17:10

Is een hond een idee? Dan moet je er regelmatig uit...
Ik kan ook even niet werken en merk dat oa wandelen met onze hond voor mij helpt aan dagstructuur en mezelf iig nuttig voelen.

Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-12-18 17:26

Geplaatst door de TopicStarter : 13-12-18 17:26

PPPeet schreef:
Is een hond een idee? Dan moet je er regelmatig uit...
Ik kan ook even niet werken en merk dat oa wandelen met onze hond voor mij helpt aan dagstructuur en mezelf iig nuttig voelen.

Sterkte!

Het nemen van een hond heb ik ook aan gedacht maar ligt wat gevoelig, gezien het overlijden van onze vorige hond.
Daarnaast is het de bedoeling dat ik uiteindelijk weer fulltime ga werken, net zoals mijn vriend dus dan is er weinig tijd meer voor het beestje. :(:)