eigelijk is dit een topic over aannames, ik ben erg benieuwd of mensen met een soortgelijk probleem kampen en hoe men hier mee om gaat.
Ik werk bij mijn ouders in de zaak, lekker achter de schermen in de horeca. Mijn zusje werkt hier ook en de collega's die ik heb ken ik door de beugel genomen al een eeuwigheid.
Nou werd ik vandeweek door mijn vader apart genomen, men merkt aan mij dat er 'iets' is, hiermee refereren ze naar de dagen dat ik enorm pijn in mijn rug heb en ik liever met rust gelaten word (lees: ik ga geen uitgebreide gesprekken aan en ik verbijt me regelmatig van de pijn). Dit is eens in de zoveel tijd en al jaren het geval.
Alleen nu gaat men er kennelijk van uit dat ik depressief ben en is men bang dat ik zelfmoord wil plegen om de volgende redenen:
Ik ben 33 en heb geen partner.
-Ik vind het juist lekker rustig, ben druk bezig met het starten van mijn eigen zaak.
Ik heb geen kinderen.
-Ik heb geen kinderen omdat ik nooit kinderen heb gewild.
Ik ben niet succesvol.
-Nee, iets waar ik nu aan werk, maar waar ik niet wrokkig over ben.
Alles gaat mis bij mij.
-Niet dat ik weet, ik pies niet vaker naast de pot dan een ander.
Ik heb maar zelden uitjes.
-Klopt, maar als ik ze heb doe ik het goed, verder werk ik lekker aan mijn toekomst.
Ik heb geen vrienden.
-Heb ik wel maar ze lopen mijn deur niet plat en vice versa. Ik hou daar niet van. En de weinige vrienden die ik heb zijn ook echt van het kaliber waar je mee het verzorgingstehuis op stelten zet in de toekomst.
Oftewel, er is niks, behalve die poedersuiker rug zo nu en dan, waar iedereen van op de hoogte is. Ik kan zeggen wat ik wil, maar ik heb kennelijk op mijn voorhoofd staan: Faalhaas, Hopeloos, Suïcidaal, Pechvogel en Depressief
