Allereerst, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws.
Het goede nieuws is dat ik papa ben geworden! 
Het slechte nieuws is dat Duitsland er uit is. 
Nu even weer verder op de orde van de dag, want er zijn een paar mooie posts bijgekomen! 
Jongens (en dames 
), wat een heerlijk topic is dit toch. 
Allereerst is het voor de meelezers misschien interessant om de berichten te lezen van julhan99 om het perspectief te lezen van een moeder met een transgender kind.
AbbyBlues schreef:Hiraeth schreef:maar dan heb ik in ieder geval niet de tweede puberteit op mijn werkplek.
Lol, ga je ook echt door een nieuwe puberteit ja?
AbbyBlues schreef:Het zal ook best afhankelijk zijn van je werk. In de journalistiek en andere kunstzinnige en creatieve banen zal het al meer geaccepteerd worden dan bijvoorbeeld in de bouw.
Dat denk ik op zich wel, maar je kunt overal mensen tegenkomen die wat minder tolerant zijn of het niet gewend zijn. Aan de andere kant, er worden ook weer veel dingen makkelijker op gebied van werk als ik als een man mee draai. Daarnaast is het ook niet zo dat er een etiket op je voorhoofd staat met "hoi, ik ben niet geboren als man!" als je eenmaal het proces door bent. 
Veel succes trouwens met je aankomende verhuizing!
julhan99 schreef:Mijn kind was op het moment van uit de kast komen al 10 stappen op ons vooruit. Voor haar speelt dit natuurlijk al veel langer. Daar hebben we goed over gepraat. Wij moeten namelijk de tijd krijgen om "bij te stappen". Als je dat niet doet, levert dat te veel frustratie op voor iedereen en raak je elkaar kwijt. Dat betekent wel dat de ander moet wachten en dat ik moet versnellen. Ik merk dat ik dat soms best lastig vind.
Dit (en veel andere punten) is enorm herkenbaar. Zelf loop je er al tijden mee rond en weet je de ins en outs wel en is het al 'normaal' geworden, terwijl je als moeder zijnde nog überhaupt moet wennen aan het idee en daarnaast nog een hele nieuwe wereld in moet gaan. Mijn moeder en ik hebben daar nog steeds een beetje moeite mee (mijn moeder wil het soms ook té goed doen en beseft dan niet dat ze eigenlijk niets weet )
julhan99 schreef:Wat ik ook al gemerkt heb is mijn enorme weerstand tegen de mogelijkheid dat je ook "afgewezen" kan worden voor een behandeling. Ik krijg nu al moordneigingen bij het idee. Ik snap dus helemaal jouw angst om "te licht bevonden te worden". Het gevaar is dat je sociaal wenselijke antwoorden gaat geven. Het is dus goed om te lezen dat, in ieder geval in jouw geval, de arts daar direct een juiste inschatting maakt en je eerlijkheid heeft gewaardeerd. Dat geeft weer wat vertrouwen.
In mijn geval was het al genoeg om ondanks de risico's (die uitgebreid besproken werden) het écht te willen. Wees dus goed op de hoogte van de risico's en de negatieve kanten van de transitie en geef aan dat het een goed overwogen keuze is. Dat telt al heel zwaar namelijk. Ze zien meerdere gevallen per jaar, en ondanks dat niemand hetzelfde is kunnen ze vaak wel snel genoeg zien of iemand het meent.
Shadow0 schreef:
Ik ken 'm inderdaad! Dankjewel voor het noemen, zeker de moeite waard.
julhan99 schreef:pien_2010 schreef:Julhan zie jij je kind als jongen of als meisje?
Uit jouw verhaal begrijp ik dat er sprake is van transitie meisje - jongen.
Nu nog als meisje. Maar ik zie ook de jongen. Je schakelt nou eenmaal niet in 1 keer om. Ook voor ons is het een proces. Behalve dat mijn brein aan het feitelijke idee moet wennen moet ook mijn psyche nog aan boord komen. Het gaat in fases. Soms het een soms het andere deel.
Weet je, ik heb een meisje gebaard. Althans, fysiek. Je stelt je hele leven daar op in. Zo gaat dat nou eenmaal. Dat is niet goed of slecht maar gewoon de realiteit. Meestal is die instelling ook goed haha. Nu heb ik blijkbaar een fysiek meisje gebaard maar toch een jongen. Voor mij is het vooral mijn kind. Wat mij angstig maakt is dat ik inschat dat de weg naar zijn geluk geen simpele zal zijn. Het is niet een makkelijke weg. Je wilt je kind behoeden voor alles wat hen pijn kan doen. En daar zit de verwarring.
Dat zij zich een hij voelt maar een zij is, is voor haar pijnlijk. Dat wil ik absoluut wegnemen.
Dat zij om een hij te worden een zware weg te bewandelen heeft, is voor haar pijnlijk. Dat wil ik niet.
Dat hij straks tegen "vervelende mensen aan gaat lopen" is pijnlijk. Ik wil het niet.
Ik wil het niet! Als moeder wil je een fijn, makkelijk, succesvol leven voor je kind. In 99% van de gezinnen werkt het zo niet. Ook niet bij niet-transgenders haha. Such is life.
Ik zie nog steeds vooral mijn kind. En ik zag verdriet, onmacht en een worsteling. En nu zie ik weer een blij en onbevangen kind.
Wat ben jij een onwijs lieve moeder. Mijn mama zegt soms: "Ik geloof niet in God, maar ik denk dat een hogere macht jou aan mij gegeven heeft omdat ze wisten dat ik het aan kon en er altijd zou zijn voor je." 
F_Orumster schreef:Ik ben een stille meelezer die toch even laat horen. Ik vind het super en ontzettend leerzaam voor ons dat je hier je verhalen deelt. Vanyit een fotografie passie roept kriebelt het om te zeggen 'dit roept om een documentaire of artikel waarin je gevolgd wordt.
Haha, gelukkig heb ik dus een beetje een journalistiek instinct en wil ik dat ook doen! Mocht iemand ideeën hebben mag je die ook altijd naar voren schuiven.
pien_2010 schreef:Ik heb bij oudere kinderen altijd het beeld dat je als ouder als een soort "soldaatje" aan de kant staat en over ze "waakt". Ze zijn immers volwassen en leven hun eigen leven en vaak willen ze de ouder er ook niet meer bij. Het soldaatje leeft mee en vangt op als het kind er om vraagt en is er dan voor haar of hem proberend goed aan te voelen wat er op dat moment voor dat kind nodig is. Dat wordt dan gegeven.
In jouw geval is die rol nog moeilijker daar het "soldaatje" zelf ook "een transitie" in moet. Weliswaar een geestelijke maar toch. Inderdaad niet gemakkelijk en je hebt daarover een heel eerlijk ontroerend sterk stukje geschreven!
Wat lief omschreven! Ik ben blij dat julhan99 hier ook terecht kan!
@ Balou_K: Wat mooi dat je er in ieder geval al aan denkt! De kans is natuurlijk klein dat één van je kinderen met dit probleem in aanraking komt, maar het kan nooit kwaad om voorbereid te zijn. Daarnaast vind ik het leuk je hier tegen te komen! Je lijkt me zo'n onwijs lieve meid en ik denk dat je ook zeker een goede mensenmama zou worden!
Geplaatst: 28-06-18 09:44 
) iemands identiteit in de weg zit: Weg ermee dan. Maar wel onder begeleiding van een excellente arts en psycholoog graag. 
