Het is al weken aan de gang, misschien al maanden. Ik heb een 2-jarige pony (en haar moeder) en doe graag dingen op mijn eigen manier. Dat wil zeggen, ik wil graag met haar ‘werken’ (voor nu alleen maar poetsen, eens wassen en af en toe een rondje over het terrein) vanuit vertrouwen, en niet vanuit dwang.
Ik ben altijd erg onzeker geweest, niet in de omgang met dieren, maar wel in de omgang met mensen. Ik wil het altijd graag goed doen en vind het erg vervelend als mensen mij ongevraagd tips en adviezen geven. Ik heb gewoon een fijne instructrice die ik zelfs s nachts zou kunnen bellen als ik met een probleem zit, dus het is ook echt niet zo dat ik die tips nodig heb. Daarnaast vind ik dat het met mij en mijn pony’s prima gaat.
Toch heb ik al weken niet gereden en poets ik de 2-jarige het liefst als ik helemaal alleen op stal ben.
Ik krijg ALTIJD van een aantal mensen ongevraagd tips of (voor mijn gevoel) vervelende opmerkingen. Ik praat hierover met een paar andere stalgenoten, omdat ik er zelf echt last van heb. Nu ben ik ‘gezegend’ met een super sensibele merrie, en als ik me maar een beetje ongemakkelijk, verdrietig of boos voel, dan geeft Pebbles mij dat zeer duidelijk aan. Ik word dan extra geconfronteerd met mezelf, dus heb ik het rijden maar even opgegeven, want dat was geen doen meer.
Toch wil ik zo graag. We doen nu erg veel grondwerk, daarbij is Pebbles ook duidelijk, maar wordt ze niet zo fel. Ik geniet volop van grondwerk en het gaat erg goed, maar ik zou toch ook zo graag weer lekker rijden (ik ben NIET angstig met rijden, stap overal op, ze mogen zo gek doen als ze willen, het is meer het gevoel wat ik erbij krijg, en dat is momenteel niet heel fijn).
Nu krijg ik altijd te horen: zet het gewoon van je af, laat het los, ze doen het tegen iedereen, negeer het gewoon. Maar ik lijk dat niet te kunnen, ik zou niet weten hoe dat moet. Vooral omdat de mensen die het zeggen zelf op het gebied van paarden in mijn ogen nog flink wat kunnen bijleren (angstig mensen, mensen die hun paarden nauwelijks ruwvoer geven etc). Maar dat maakt het voor mij nog een stapje ‘moeilijker’. Ik krijg dan vaak de gedachte ‘als die ‘kneuzen’ dat al over mij denken... hoe denkt de rest dan?...’
Nu is het inmiddels alweer half 12, de wekker staat om 05.30 en ik lig al zeker 2 uur in bed, te wachten tot alle gedachtes stoppen. Ik weet gewoon echt niet hoe ik dat moet doen. Iemand tips, ja nu vraag ik ze toch (en niet ‘laat het los’ want dat weet ik inmiddels ook wel)