Bokt.nl

safina schreef:

_lautje_ schreef:

Ik rij iedere dag nog mijn paard en rij internationale eventingwedstrijden. Met kind.
Ze was 7 weken oud reed ik een cross en stond ze in wandelwagen mij op te wachten bij de finish.
Ken mensen die vlak voor ze dressuurproef ingingen kind nog even de borst gaven (maand oud).
Er kan heel veel als je heel graag wil.

Er kan heel veel als je heel graag wil....en als je enorm veel steun hebt van je omgeving. Want als jij je tijdverslindende dingen aan het doen bent (trainen, wedstrijd etc), zal er toch iemand zijn die op al die momenten voor je kind zorgt, neem ik aan?

Niet iedereen heeft een omgeving die bereid is zoveel te doen, denk ik. Veel partners hebben naast de gedeelde zorg voor de kinderen zelf een hobby waar ze ook nog wat van hun vrije tijd aan willen besteden. En niet iedereen heeft een (schoon)moeder of vriendin die zo gek is om keer op keer als oppas te fungeren.

denice schreef:

Ik vind de reden 'ik geniet teveel van het leven' echt een waar ik niets mee kan. Met kinderen kan je ook genieten van het leven, misschien wel meer.

Maargoed dat weet je pas als jeze hebt.

Quellian schreef:

'

Het is iets dat je moet voelen, denk ik. Als je twijfelt, tevreden bent met je leven of je al 'compleet' voelt, dan gewoon niet doen.

safina schreef:

Quellian schreef:

'

Het is iets dat je moet voelen, denk ik. Als je twijfelt, tevreden bent met je leven of je al 'compleet' voelt, dan gewoon niet doen.

Erg mee eens. Het is geen rationeel besluit dat je op een bepaald moment neemt. Het is een gevoel, een kriebel van binnenuit, die op een dag naar boven komt.....of niet.

Ik heb nooit echt een besluit genomen. De behoefte aan kinderen kwam gewoon niet.

_lautje_ schreef:

safina schreef:

Er kan heel veel als je heel graag wil....en als je enorm veel steun hebt van je omgeving. Want als jij je tijdverslindende dingen aan het doen bent (trainen, wedstrijd etc), zal er toch iemand zijn die op al die momenten voor je kind zorgt, neem ik aan?

Niet iedereen heeft een omgeving die bereid is zoveel te doen, denk ik. Veel partners hebben naast de gedeelde zorg voor de kinderen zelf een hobby waar ze ook nog wat van hun vrije tijd aan willen besteden. En niet iedereen heeft een (schoon)moeder of vriendin die zo gek is om keer op keer als oppas te fungeren.

Euhhh mijn kind gaat gewoon mee. En vaak heb ik toch een groom nodig als ik ga trainen, maar ik ga wekelijks naar springles alleen met kind. Als ik een meerdaags concours heb gaat mijn moeder mee, maar vaak ook alleen.
Mijn man kan alleen zondag de zorg overnemen.
Zaterdagochtend werkt hij in de middag gaat hij naar de voetbal. Af en toe neemt hij haar dan mee als ik een wedstrijd heb.
Conditietraining aan het strand doe ik vaak in de avond als mijn man er is of ik ga eerder van mijn werk weg (heb ik dag ervoor extra thuis gewerkt) en kan vlak voor ik dr moet halen van de crèche gaan.

Maar nee meestal doe ik het echt zelf en alleen.

NoTwixLeft schreef:

Laat ik vooropstellen dat ik hier geen discussie wil tussen pro- en anti-kids, maar op zoek ben naar mensen die twijfelen of hebben getwijfeld om, om wat voor reden dan ook, aan kinderen te beginnen.

Ik ben nu op een leeftijd dat mensen toch zich af gaan vragen waarom je nog geen kinderen hebt. Begin 30, twijfelaar over alles in m'n leven, geen rare, enge genetische ziekten in de familie, wel enkele vrouwelijke familieleden die wat hulp nodig hadden om zwanger te worden.
Om me heen veel zwangere dames, maar ook een aantal die dus geen kinderen willen/hebben. Beide kampen lijken (over het algemeen) gelukkig met hun keuze.
En ik, ik twijfel onwijs. Ik weet eigenlijk ook niet echt waarom ik twijfel, maar het meeste wat nu in me op komt zijn vrij egoïstische redenen
Ik weet niet of ik zoveel vrijheid wil opofferen. Of ik mezelf weg wil cijferen voor een kind. Wat als het kind een verschrikkelijk karakter heeft? Of iets waardoor het nooit zelfstandig zou kunnen zijn? Wil ik überhaupt een kind in de huidige maatschappij laten opgroeien? Kan ik wel zwanger worden of ben ik al te oud? Wat als ik nu niet van m'n eigen baby hou?

Ik heb op dit moment ook niet echt een oergevoel dat ik moeder moet worden, al lijkt het me wel onwijs leuk om moeder te zijn. Maar nu op dit moment? Nee. Oppassen op m'n nichtjes en neefjes vind ik onwijs leuk om te doen en ik geniet echt van de tijd die ik met ze doorbreng. Maar dan ga ik naar huis en dan is dat ook goed.

Wie heeft er ook getwijfeld of twijfelt nu ook? Wat heeft de doorslag gegeven om wel of niet zwanger te worden?

lieveli schreef:

Geen besluit is toch ook een besluit.

safina schreef:

lieveli schreef:

Geen besluit is toch ook een besluit.

Maar wanneer heb ik dat besluit dan genomen? (de vraag in de titel van het topic)

safina schreef:

lieveli schreef:

Geen besluit is toch ook een besluit.

Maar wanneer heb ik dat besluit dan genomen? (de vraag in de titel van het topic)

M_D_H schreef:

NoTwixLeft schreef:

Laat ik vooropstellen dat ik hier geen discussie wil tussen pro- en anti-kids, maar op zoek ben naar mensen die twijfelen of hebben getwijfeld om, om wat voor reden dan ook, aan kinderen te beginnen.

Ik ben nu op een leeftijd dat mensen toch zich af gaan vragen waarom je nog geen kinderen hebt. Begin 30, twijfelaar over alles in m'n leven, geen rare, enge genetische ziekten in de familie, wel enkele vrouwelijke familieleden die wat hulp nodig hadden om zwanger te worden.
Om me heen veel zwangere dames, maar ook een aantal die dus geen kinderen willen/hebben. Beide kampen lijken (over het algemeen) gelukkig met hun keuze.
En ik, ik twijfel onwijs. Ik weet eigenlijk ook niet echt waarom ik twijfel, maar het meeste wat nu in me op komt zijn vrij egoïstische redenen
Ik weet niet of ik zoveel vrijheid wil opofferen. Of ik mezelf weg wil cijferen voor een kind. Wat als het kind een verschrikkelijk karakter heeft? Of iets waardoor het nooit zelfstandig zou kunnen zijn? Wil ik überhaupt een kind in de huidige maatschappij laten opgroeien? Kan ik wel zwanger worden of ben ik al te oud? Wat als ik nu niet van m'n eigen baby hou?

Ik heb op dit moment ook niet echt een oergevoel dat ik moeder moet worden, al lijkt het me wel onwijs leuk om moeder te zijn. Maar nu op dit moment? Nee. Oppassen op m'n nichtjes en neefjes vind ik onwijs leuk om te doen en ik geniet echt van de tijd die ik met ze doorbreng. Maar dan ga ik naar huis en dan is dat ook goed.

Wie heeft er ook getwijfeld of twijfelt nu ook? Wat heeft de doorslag gegeven om wel of niet zwanger te worden?

Dit zou door mij geschreven kunnen zijn.

Als kind was mijn droom niet om moeder te zijn. Mijn poppen reden altijd paard
Als tiener was mijn droom nog steeds niet om moeder te zijn.
Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige partner heb ik dit meteen aangegeven. Ik heb geen kinderwens. Mijn partner die kinderen wel erg leuk vind heeft aangegeven dat als ik het niet wil het ook absoluut niet hoeft. Ik was en ben gelukkig met mijn huidige leven.
De vrijheid om alles te kunnen doen zonder rekening te hoeven houden met een ander vind ik heerlijk...

Maar de afgelopen maanden zijn een aantal goede vriendinnen van mij zwanger geraakt. Mijn neef (praktisch broer) heeft al zijn tweede en mijn andere neef verwacht nu zijn eerste kindje. Andere vrienden zijn ook erg bezig met zwanger te worden.

en ik weet niet meer wat ik wil... Ik hou van mijn vrijheid en van mijn paard. Na dit paard moet er ook gewoon weer een ander paard komen. Ik hoe er van om keihard te werken, dat is mijn ding, van thuis zitten wordt ik gek...

Maar tegelijkertijd zie ik hoe gelukkig mijn omgeving is met hun kinderen en dan denk ik... Is het dan echt zo erg als ik het mij voorstel?

Ik ben een enorm gelukkige tante, ik vind het heerlijk als de kinderen hier zijn (dat was vroeger niet zo, maar tegenwoordig wel, ik kan ze beter handelen.) maar ik vind het ook heerlijk als ze weer terug zijn naar hun ouders en we weer met zijn tweetjes zijn

Wat is het dan dat mij nu zo laat twijfelen? Het feit dat het alleen nog maar over kinderen gaat? Zwanger zijn, de bevalling, de poep van een baby, tandjes, slaapjes etc etc etc... Overal waar we komen gaat het alleen nog maar daarover
Ik heb het gevoel dat als ik geen kindje neem ik er niet meer bij hoor...
Maar dat is geen goede reden voor een kindje natuurlijk
Ik weet ook dat ik niet alleen oud wil worden...
Maar dat is ook geen reden voor een kindje

Ik ben enorm egoïstisch, mijn paard is het belangrijkste en alles draait daarom, ik weet niet of ik mijn centrale punt kan verleggen naar een kind en hoe ik mij daarbij voel.
Ik weet wel dat mijn vriend enorm goed is met kinderen, een natuurtalent... En ik zou hem een kindje enorm graag gunnen. Maar ik weet niet hoe ik het ga vinden om constant zo'n hulpeloos onzelfstandig hummeltje te hebben...

Ik vraag mij af wat er mis met mij is
Waarom die kriebel of die kinderwens er niet is en wanneer dit dan zou moeten komen.

Edit: Zoals je leest twijfel ik dus enorm...

Ik ben bang dat als ik het toch uiteindelijk wil ik de boot gemist heb

lieveli schreef:

safina schreef:

Maar wanneer heb ik dat besluit dan genomen? (de vraag in de titel van het topic)

Dat heb ik volgens mij 2 keer duidelijk uitgelegd vanuit mijn eigen perspectief. Succes met lezen.