Geplaatst 
Waarom dit schaduwaccount? Omdat ik een postnatale depressie heb en ik merk dat daar een enorm taboe op rust.
We hebben er ook lang over gedaan om zwanger te raken en hebben vele behandelingen bij de fertiliteitskliniek gehad.
Meerdere jaren hebben we de vurige wens gehad om een kindje te krijgen en mijn zwangerschap is zonder kwaaltjes verlopen. Geen misselijkheid, geen vermoeidheid, geen maagzuur, geen zere heupen.. zwanger zijn vind ik geweldig
begin maart was het eindelijk zover, de bevalling! Deze was lang en zwaar, 28 uur over gedaan en de kleine lag in kruinligging waardoor ze er heel moeilijk uit kon. Uiteindelijk werd ze geboren en voelde ik... niet direct de diepe liefde, de onbreekbare band met dit kleine wezentje 
Ik was wel blij dat ze er eindelijk was Naar huis, kraamhulp, zóveel informatie dat je hoofd bijna ontploft, ineens een klein baby'tje in huis.. gelukkig heeft mijn man al ervaring met kinderen wat wel super fijn is
Ik wilde heel graag borstvoeding geven, liefst tot ze een jaar of 2 zou zijn. Dit is helaas mislukt, in het ziekenhuis is er een slechte start gemaakt waardoor ik binnen een dag tepelkloven tot mijn tenen had en de hele kraamweek is het tobben geweest met kolven, aanleggen, geen toeschietreflex hebben, een boos kindje omdat ze dorst had maar het te lang duurde voordat er iets uitkwam. Een lactatiedeskundige in huis gehaald, die gaf tips over het aanleggen en power-kolven om de productie te verhogen. 3 keer per dag een uur lang 5 minuten kolven, 5 minuten rust, 5 minuten kolven enz. Nog meer getob kwam erbij, gelukkig was de kraamhulp echt fantastisch
. Het jammere was dat er na 4 dagen powerkolven nog steeds maar 15 cc per borst uitkwam en onze dochter ondertussen een flesje kreeg omdat ze anders teveel zou afvallen. Weer contact met de lactatiedeskundige en die was verbaasd dat de productie er nog niet echt was, ik zou borsten als meloenen moeten hebben met al dat gekolf en aanleggen. Ze liet doorschemeren dat het er misschien niet in zat... en ook de kraamhulp zei me na te denken of ik dit vol ga houden als mijn man weer gaat werken. De keuze was snel gemaakt, de fles zou het worden. Ik voelde opluchting, rust.. geen getob meer. Maar ik voelde ook een gevoel van falen, ik wilde ZO graag. Goed, terug naar de depressie
In het verleden heb ik depressies gehad en ik weet dat ik er gevoelig voor ben, ik had ook al aan de kraamhulp gevraagd waar ik op moest letten. zij vertelde mij het volgende:
-kraamtranen horen erbij en zijn helemaal niet erg, alleen als je na 2 weken nog veel huilt moet je opletten
-minder goede dagen zijn heel normaal, maar als de mindere dagen te lang duren, bijvoorbeeld een ruime week, kan het een kenmerk zijn van een beginnende depressie
-opzien tegen de zorg voor je kindje, als de dag begint denken: daar gáán we weer
-veel willen slapen of juist niet slapen
-prikkelbaar zijn, niet lekker in je vel zitten
bedankt kraamhulp, ik heb nu nergens last van maar dan weet ik waar we op moeten letten! De eerste maand zat ik op mijn roze wolk, genoot van de kleine meid en kwam erachter dat ik een geboren moeder ben 
totdat...Ik mijn man een berichtje stuurde dat ik het moeilijk vond om tegen haar te kletsen als ik de hele dag alleen ben met haar. Dit was toen ze een maand oud was, ik dacht dat het kwam omdat het begint te wennen, het eerste spannende eraf was en de kraamvisite ook wel zo'n beetje allemaal geweest was. Ondertussen gaat het kletsen tegen mijn baby'tje iets makkelijker, maar ik heb wel last van de volgende punten:
- ik schaam me. we wilde zo lang een kindje en dan ben ik er nu niet blij mee. Familie weet ook van niets
- een leeg gevoel hebben, niet in contact staan met mijn emoties
- somber zijn, veel huilen
- mijn familie woont ver weg, werkt, kan of wil niet oppassen, vriendinnen werken fulltime.. er is niemand die haar even over kan nemen als het me teveel wordt. Dat verstikt me soms en maakt me paniekerig
- als ze begint te huilen denk ik niet: kom maar bij mama ik troost je wel. Ik denk 'wanneer houdt je op met huilen, stop met huilen!'
- als ze op bed ligt te slapen met tegenzin de babyfoon aanzetten, als ik haar niet zie en hoor dan is ze er niet
- de verzorging op automatische piloot doen zonder emoties
- gedachtes hebben als: als ik van de trap val met haar in mijn armen is ze dood. Als een auto ons niet ziet en haar aanrijd is ze dood. als de tunnel instort als ik daar rijdt is ze dood. als de benzinepomp ontploft als ik tank is ze dood. En daar zit dan ook geen emotie bij, heel eng eigenlijk
- Het voelt alsof er ieder moment iemand aan de deur kan komen en zeggen: 'bedankt voor het oppassen, ik neem haar weer mee, daahag!'
Wat ik nog het ergste vind is dat ze 1,5 week geleden heel erg moest huilen van de buikpijn. Ik heb haar toen iets harder vastgepakt dan dat ik normaal zou doen, het was niet té hard..maar toch. Daar ben ik erg van geschrokken en ben naar de dokter gegaan. Deze heeft me doorverwezen naar de GGZ, ik wacht nu tot er contact wordt opgenomen.
Ons kindje is echt een schatje. Ze huilt bijna nooit en is heel tevreden, gaat zonder huilen slapen en geeft me prachtige lachen. Dat is wat me op de been houdt, het is niet zo dat ik helemáál geen band voel met haar. Ook het babyzwemmen vind ik super leuk en genieten we van
Mijn man weet ook wat er aan de hand is en neemt haar zo vaak mogelijk over, zodra hij thuis komt ben ik 'mom off duty' . Om de week komt oma een dagje oppassen zodat ik tijd voor mezelf heb, meer mogelijkheid tot mensen op haar laten passen zijn er niet op dit moment.
Wat wil ik met dit topic? In contact komen met lotgenoten, vrouwen die dit ook hebben meegemaakt. Hoe ging dat bij jou? Heb je ook gesprekken gehad met een psycholoog? Heb je het je familie verteld en hoe reageerde die? Ik hoor toch vaak: 'ja maar dat hoort erbij he, jij wilde een kind....' en 'genieten hoor! Voor je het weet is ze groot!'
Tot slot vind ik het oneerlijk en niet leuk voor mezelf, voor ons dochtertje, voor mijn man.. ik wil zo graag genieten van deze tijd, misschien is dit de enige babytijd die we mee mogen maken.. en dan lukt het niet zoals ik dat graag zou willen.
En respect als je dit hele verhaal gelezen hebt
