Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 17:38

Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 17:38

Beste bokkers,

Ik ben benieuwd of mensen e.e.a. herkennen of wellicht tips hebben voor mij.

Korte situatieschets:
Ik ben in april 2016 uitgevallen met een ernstige burnout. De burnout is gekomen na jarenlange werkstress (veel reorganisaties en hoge werkdruk) en vervolgens in 3/4 jaar tijd mijn onvermijdelijke boventalligheid; overlijden vader door darmkanker; nieuwe drukke baan; moeder gediagnosticeerd met borstkanker en weer een reorganisatie waarbij ik wéér boventallig zou worden.

Afijn op een dag ging het licht uit.

Fysieke klachten van de bo:
- oververmoeidheid
- pijnlijk lijf (alsof je door een bulldozer overreden bent)
- misselijkheid (met name bij prikkels en drukte)
- duizeligheid (zie boven)
- keelpijn (als ik over mijn grens heen ging met fysieke klusjes)
- niet meer kunnen paardrijden of wandelen, als ik teveel had gedaan lag ik vervolgens dagen als een zombie op de bank.
- vreselijke hoofdpijnen (messteken)

Mentale klachten van de bo:
- behoorlijke depressie
- overprikkeling (niet meer tegen geluiden kunnen of naar feestjes kunnen)
- niet meer kunnen concentreren (blackouts bij volgen van een simpel recept voor de maaltijd)
- oorsuizen (kan ook een fysieke klacht zijn)

Nu, na 2 jaar ben ik na behandeling (therapie, fysiotherapie, vitamine b12injecties) zover hersteld dat ik aan het reïntegreren ben.

Omdat mijn contract niet werd verlengd bij laatste werkgever, doe ik dit bij een werkervaringsplek.
Ik doe mijn oude werk niet meer, aangezien ik erachter ben gekomen dat dat teveel ad-hoc zaken met zich mee bracht en ik continu moest schakelen. Ik ben gebaat bij een functie waarbij ik mij kan concentreren op mijn eigen werkzaamheden, zonder ad hoc zaken.
Ik loop nu stage op een communicatie-afdeling, waarbij ik veel teksten schrijf en redigeer voor de interne en externe communicatie. Hartstikke leuk!

Begonnen begin maart met 12 uur per week (deed al 8 maanden vrijwilligerswerk à 10 uur per week). Na 2 weken eerste terugslag gehad. En een behoorlijke ook.
Ik had die week naast mijn werk teveel privé-afspraken gehad.

Begin april naar 15 uur gegaan. Deze week heb ik mijn tweede terugslag.

Is dit normaal? Ik had voor de reïntegratie al meer dan een half jaar geen echte klachten meer.

Klachten bij terugval zijn fysiek:
- wakker worden alsof je door bulldozer bent overreden
- alles doet pijn in lijf, met name buikspieren; middenrif en onderrug
- alles voelt stroperig, alsof er geen energie door kan stromen
- zware benen (alsof ik er door kan zakken)
- soms duizelig
- wakker worden met keelpijn

Ik krijg maandelijks een vitamine B12-injectie.
Meestal knap ik op na een lange wandeling, maar dat helpt nu dus niet.

Wie herkent dit? En is dit echt nog een uitloper van de burnout of moet ik denken aan iets anders?
Wellicht een fysieke oorzaak? Wellicht toch naar een internist om helemaal binnenstebuiten gekeerd te worden?

Ik zal uiteindelijk weer naar 32 of 36 uur moeten gaan (krijg daar gelukkig wel de tijd voor van het UWV), maar mijn lijf werkt me weer zo tegen _-:(

**Geplaatst**: 27-04-18 17:40

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 27-04-18 17:40

Dit klinkt voor mij heel bekend, ik stuur je even een PB!

**Geplaatst**: 27-04-18 19:34

Geplaatst: 27-04-18 19:34

laetitia schreef:
Klachten bij terugval zijn fysiek:
- wakker worden alsof je door bulldozer bent overreden
- alles doet pijn in lijf, met name buikspieren; middenrif en onderrug
- alles voelt stroperig, alsof er geen energie door kan stromen
- zware benen (alsof ik er door kan zakken)
- soms duizelig
- wakker worden met keelpijn

Ik krijg maandelijks een vitamine B12-injectie.
Meestal knap ik op na een lange wandeling, maar dat helpt nu dus niet.

Wie herkent dit? En is dit echt nog een uitloper van de burnout of moet ik denken aan iets anders?
Wellicht een fysieke oorzaak?

Ik kan mij levendig voorstellen dat de optelsom: onderrug doet zeer, buikspieren en keel doen zeer plus het gevoel van die bulldozer bij het wakker worden een gevolg zijn van te veel van het stresshormoon cortisol. Het hormoon van 'lange termijn stress'.

De stroperigheid, zware benen en de duizeligheid kunnen goed het gevolg van de vermoeidheid zijn - en op hun beurt weer bijdragen aan nieuwe vermoeidheid. (Duizeligheid vreet energie.)

Wat helpt bij te veel cortisol is rust. Het is een stresshormoon.

Wat ook belangrijk is: probeer vroeg naar bed te gaan en op te staan als je uitgerust bent. De valkuil vanncortisol is, dat je 'savonds eindelijk een beetje wakker wordten dus dingen gaat doen - beter van niet.
Ik heb een tijd 'smorgens voor het ontbijt L-carnitine geslikt om mijn bijnieren te helpen.

Wellicht is het handig om je licht op te steken bij een orthomoleculaire arts, die kan bijvoorbeeld onderhandelen met de huisarts en de arts van het uwv (ik ben nl geneigd om te zeggen dat dit geen uitloper is, maar gewoon een burn out).
(Het nadeel is dat burn out geen medische diagnose is en zoiets als cortisol meten gebeurt niet standaard. Een psycholoog kan uiterst nuttige dingen doen, maar dit is een puur lichamelijke stress kwestie.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 22:00

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 22:00

Dank voor je reactie Janneke.

Ik reageer morgen even uitgebreid, ga zo lekker slapen.

Maar jij denkt dat het een reactie van stress kan zijn? Eerder dan te veel doen?

**Geplaatst**: 27-04-18 22:09

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 27-04-18 22:09

Klinkt voor mij als een combinatie van de stress van het weer meer gaan werken en daarnaast nog iets te veel willen doen. Een burn out en het daarna jezelf hervinden en accepteren kost bergen energie.

Je bijnieren maken het stresshormoon aan, als je cafeïne drinkt gaan die bijnieren weer aan de gang, dus daar zou je ook op kunnen letten.

**Geplaatst**: 27-04-18 22:09

Geplaatst: 27-04-18 22:09

...te veel doen is/ kan een van 'de duizend vormen' van stress zijn.

**Geplaatst**: 27-04-18 22:48

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 27-04-18 22:48

Wat deed je voor vrijwilligerswerk, was de stap daarvan naar wat je communicatieplek nu is echt zo groot? Ik neem tenminste aan dat je dat er niet alsnog bij op deed en het elkaar heeft vervangen.

Heb je nog psgchische begeleiding om het omgaan met de druk van voor het echie werken ipv vrijwillige basis waar elk stapje dst je doet is meegenomen?

**Geplaatst**: 27-04-18 23:04

Geplaatst: 27-04-18 23:04

Ik denk dat je er als eerste en belangrijkste, van uit moet gaan dat je na een echte burnout, nooit meer dezelfde zal zijn en nooit meer zal kunnen functioneren als voordien.
Is een flinke dobber om te verwerken, maar wel zo realistisch.
En niet perse negatief, maar wel een belangrijk punt om rekening mee te houden.
Veel mensen denken er te luchtig over.
En als je geen echte burnout hebt gehad dan is bovenstaand ook niet relevant natuurlijk, want dan ben je zo weer aan de bak.

Je bent nu net een maand weer aan het werk, dus helemaal niet vreemd dat je terugvallen hebt, integendeel!
Wat ik in je bericht lees is vooral veel stress en streberig zijn. Heel logisch, maar dat triggert natuurlijk wel eea in je lichaam.
Je schrijft dat je therapie hebt gehad, heb je dat nog?
Het is heel belangrijk om begeleiding te houden namelijk.

Mijn raad?
Wees wat liever voor jezelf, niet zo streng.
Probeer niet teveel druk te leggen op zaken waar je geen invloed op hebt, als je lichaam je niet kan bijhouden luister er dan naar.
En als laatste;
Je schrijft over weer fulltime moeten gaan werken, vraag jezelf af of dat een verstandig doel is.

**Geplaatst**: 28-04-18 11:15

Geplaatst: 28-04-18 11:15

BarbaLala schreef:
Ik denk dat je er als eerste en belangrijkste, van uit moet gaan dat je na een echte burnout, nooit meer dezelfde zal zijn en nooit meer zal kunnen functioneren als voordien.
Is een flinke dobber om te verwerken, maar wel zo realistisch.
En niet perse negatief, maar wel een belangrijk punt om rekening mee te houden.
Veel mensen denken er te luchtig over.

Aangezien burn out geen medische diagnose is, wil zowel 'het vaststellen wat er mis is' als het plan van aanpak en begeleiding nog wel eens rammelen.
(Een psycholoog kan uiterst nuttige dingen doen, maar fysieke uitputting is van een andere orde. Zolang iemand bek-af is bijvoorbeeld niet 'graven' of ingrijpende veranderingen, maar vooral steun en erkenning. En zaken als cortisolspiegel kunnen gewoon gemeten worden.)
Met idd onvolledig herstel tot gevolg.

Dat iemand niet meer bereid is om over haar grenzen te gaan is uitstekend, maar fysiek herstel hoort wel degelijk tot de mogelijkheden.

**Geplaatst**: 28-04-18 11:18

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 28-04-18 11:18

Stuur mij als je wilt maar een pb. Ik heb een jaar gedaan over terugkeren na een fikse BO.

**Geplaatst**: 28-04-18 11:30

Geplaatst: 28-04-18 11:30

Herkenbaar bij mijn vriendin.
Hierboven worden goede posts beschreven zoals, je moet er echt mee leren leven, het zal altijd je zwakke plek blijven, neem de tijd etc.

Ik denk te lezen dat je het "te goed wilt doen".
Dat je dus stress beleeft. Ook van iets waar je erg van geniet kan teveel zijn. Dus neem je zelf in acht. Ben lief voor jezelf want het komt echt goed, maar kost veel tijd. Pak je rust. En doe minder naast je werk totdat je jouw werk fluitend doet. Ik herken zoveel in je verhaal van mijn liefste vriendin.
Bij haar is het ook goed gekomen, maar zelf jaren nadien, kon ze opeens zeggen: "ik ga rusten ik voel mijn hoofd".
Jij begint pas net met revalideren. Dus geef je zelf alle tijd, pak echt veel rust en onderschat het niet, is heel moeilijk maar burn out komt vaak voor bij mensen die perfectionistisch zijn en ook erg goed in hun werk en super enthousiast.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-04-18 11:39

Geplaatst door de TopicStarter : 28-04-18 11:39

Janneke2 schreef:
Wat helpt bij te veel cortisol is rust. Het is een stresshormoon.

Wat ook belangrijk is: probeer vroeg naar bed te gaan en op te staan als je uitgerust bent. De valkuil vanncortisol is, dat je 'savonds eindelijk een beetje wakker wordten dus dingen gaat doen - beter van niet.
Ik heb een tijd 'smorgens voor het ontbijt L-carnitine geslikt om mijn bijnieren te helpen.

Wellicht is het handig om je licht op te steken bij een orthomoleculaire arts, die kan bijvoorbeeld onderhandelen met de huisarts en de arts van het uwv (ik ben nl geneigd om te zeggen dat dit geen uitloper is, maar gewoon een burn out).
(Het nadeel is dat burn out geen medische diagnose is en zoiets als cortisol meten gebeurt niet standaard. Een psycholoog kan uiterst nuttige dingen doen, maar dit is een puur lichamelijke stress kwestie.)

Dank voor je toelichting, nu ik dit zo lees denk ik dat het inderdaad eerder door stress is gekomen dan door teveel doen. Mijn werkzaamheden zijn erg rustig opgebouwd, maar afgelopen week heb ik er een (voor mijn doen) groot project bijgekregen waarbij nog veel te doen is voor een strakke deadline.
Ik denk dat dit een trigger is geweest, aangezien ik bij mijn vorige werkgever veel van dit soort projecten had en ik op een gegeven moment geen overzicht meer had. Geen overzicht = stress bij mij.
Daarbovenop had ik het donderdag ineens erg druk en kwamen er veel dingen tegelijk binnen.
Heb toen wel aangegeven dat mijn hoofd vol zat en heb de boel even de boel gelaten.

Ik denk dat ik maandag dat project teruggeef en vraag om mij geen coördinator te maken, maar mij losse taken te geven voor het project.

Wat betreft een orthomolucelair arts, kan deze meer dan een internist?

Maflinger_S schreef:
Klinkt voor mij als een combinatie van de stress van het weer meer gaan werken en daarnaast nog iets te veel willen doen. Een burn out en het daarna jezelf hervinden en accepteren kost bergen energie.

Je bijnieren maken het stresshormoon aan, als je cafeïne drinkt gaan die bijnieren weer aan de gang, dus daar zou je ook op kunnen letten.

Het is inderdaad lastig te accepteren dat alles zo langzaam gaat. Je zou denken 'wat zijn 15 uurtjes in de week nu eigenlijk?'.
Maar ik denk nu dat het niet zozeer om de uren gaat maar om bepaalde taken en de stress die ik blijkbaar onbewust daarbij krijg.

Bienotje schreef:
Wat deed je voor vrijwilligerswerk, was de stap daarvan naar wat je communicatieplek nu is echt zo groot? Ik neem tenminste aan dat je dat er niet alsnog bij op deed en het elkaar heeft vervangen.

Heb je nog psgchische begeleiding om het omgaan met de druk van voor het echie werken ipv vrijwillige basis waar elk stapje dst je doet is meegenomen?

Ik werkte op de redactie van de lokale omroep. De stap was daarom niet heel erg groot, echter de omroep was een ongecompliceerde organisatie. Mijn stageplek het tegenovergestelde. Daarnaast had ik daar 4 taken en meer niet. Op de stageplek leer ik steeds iets nieuws.
Ik heb geen psychische begeleiding, wel begeleiding van een reïntegratiebureau (via het UWV).

BarbaLala schreef:
Je bent nu net een maand weer aan het werk, dus helemaal niet vreemd dat je terugvallen hebt, integendeel!
Wat ik in je bericht lees is vooral veel stress en streberig zijn. Heel logisch, maar dat triggert natuurlijk wel eea in je lichaam.
Je schrijft dat je therapie hebt gehad, heb je dat nog?
Het is heel belangrijk om begeleiding te houden namelijk.

Mijn raad?
Wees wat liever voor jezelf, niet zo streng.
Probeer niet teveel druk te leggen op zaken waar je geen invloed op hebt, als je lichaam je niet kan bijhouden luister er dan naar.
En als laatste;
Je schrijft over weer fulltime moeten gaan werken, vraag jezelf af of dat een verstandig doel is.

Ik heb geen therapie meer, de therapie die ik had was echt gericht op de depressie en rouwverwerking van de dood van mijn vader en ziekte van mijn moeder.
Wat voor therapie zouden jullie aanraden qua begeleiding?

Ik ben door het UWV uit de ziektewet gehaald op basis van WIA-keuring. De arts heeft gesteld dat ik voor 40 uur belastbaar ben. Ik krijg dus voor 40 uur WW sinds deze maand, en moet ook beschikbaar zijn voor (en solliciteren naar) fulltime functies.
Dat hangt ook enigszins als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Gelukkig ziet de werkcoach in dat ik e.e.a. rustig moet opbouwen en krijg ik daar van hem ook de tijd voor. Hij ziet dat ik mijn best doe en van goede wil ben.

De stageplek is erg tevreden over mijn werk en is aan het kijken of ze mij een contract kunnen aanbieden voor 16 a 20 uur per week tot einde van het jaar. De werkcoach stond daar positief tegenover.

Wat betreft de terugslagen: hoe moet ik hiermee omgaan? Moet ik volledige rust houden? Wat ontspannende afleiding zoeken?
Paracetamol slikken om de pijn in lichaam wat te verzachten (ben nu niet meer moe, maar pijn is er nog)?

**Geplaatst**: 28-04-18 12:58

Geplaatst: 28-04-18 12:58

laetitia schreef:
(...) nu ik dit zo lees denk ik dat het inderdaad eerder door stress is gekomen dan door teveel doen. Mijn werkzaamheden zijn erg rustig opgebouwd, maar afgelopen week heb ik er een (voor mijn doen) groot project bijgekregen waarbij nog veel te doen is voor een strakke deadline.
Ik denk dat dit een trigger is geweest, aangezien ik bij mijn vorige werkgever veel van dit soort projecten had en ik op een gegeven moment geen overzicht meer had. Geen overzicht = stress bij mij.
Daarbovenop had ik het donderdag ineens erg druk en kwamen er veel dingen tegelijk binnen.
Heb toen wel aangegeven dat mijn hoofd vol zat en heb de boel even de boel gelaten.

Ik denk dat ik maandag dat project teruggeef en vraag om mij geen coördinator te maken, maar mij losse taken te geven voor het project.

Verstandig...!
Zolang die trigger er nog zit, gewoon niet doen. Opbouw is opbouw.

Maar puur lichamelijk gesproken: 'stress' is (ook) iets lichamelijks. Zoals honger, dorst en slaapgebrek is vermoeidheid stress en dus reden om stresshormoon aan te maken.

Citaat:
Wat betreft een orthomolucelair arts, kan deze meer dan een internist?

Tja - beide artsen doen nuttig werk, maar totaal anders.
Wel is een orthomoleculaire arts vaak meer een 'generalist', net zoals een huisarts van allerlei zaken verstand moet hebben.

Citaat:
Maar ik denk nu dat het niet zozeer om de uren gaat maar om bepaalde taken en de stress die ik blijkbaar onbewust daarbij krijg.

Nuttig inzicht - weet je een bepaalde trigger, is het veel makkelijker om het ding 'de nek om te draaien'.
Vwb onbewust: je stresssysteeem is per definitie onbewust.
In principe is het bedoeld om in de jungle etc. te overleven, dwz een korte schrik, doen wat je moet doen, (wij stammen per definitie af van mensen die het overleefden) en daarna weer rust.
Je stresssysteeem kan (moet, er zijn tenslotte tijgers en beren in die jungle) jou op scherp en in alarm zetten bij 1 verdacht geluidje en voordat je de tijd hebt gehad om er over na te denken (overleven deden we op instinct).

Citaat:
Ik heb geen therapie meer, de therapie die ik had was echt gericht op de depressie en rouwverwerking van de dood van mijn vader en ziekte van mijn moeder.
Wat voor therapie zouden jullie aanraden qua begeleiding?

...uiteraard hangt het af van wat jij wil.

Iemand die verstand heeft van hoe je als werknemer onder druk wordt gezet en tips en trucs heeft om je hier tegen te verweren.

Goede lichamelijke begeleiding, je lichaam is zo te lezen nog niet uit haar stresssysteeem.

En ik ben een fan van emdr als het gaat om rottige triggers de nek omdraaien. (Het fijne van emdr is ook dat het je stresssysteeem zelf daadwerkelijk beïnvloedt.)

Citaat:
Ik ben door het UWV uit de ziektewet gehaald op basis van WIA-keuring. De arts heeft gesteld dat ik voor 40 uur belastbaar ben. Ik krijg dus voor 40 uur WW sinds deze maand, en moet ook beschikbaar zijn voor (en solliciteren naar) fulltime functies.

...het ligt echt niet aan jou - dit is de moderne manier. De verzorgingsstaat is afgeschaft en de last ligt voor 100% op de ruggen van de werknemers...

Het is om de huppels van te krijgen...!!!

Citaat:
Wat betreft de terugslagen: hoe moet ik hiermee omgaan? Moet ik volledige rust houden? Wat ontspannende afleiding zoeken?
Paracetamol slikken om de pijn in lichaam wat te verzachten (ben nu niet meer moe, maar pijn is er nog)?

...in de sportwereld geldt een norm, dat je na 36 uur rust hersteld hoort te zijn.
Is dat niet zo, ben je dus te ver gegaan. ("Overtraind zijn is gewoon een burn out", heb ik wel horen zeggen...)
Ontspanning: veel en graag!
Een beetje pijnstilling - ach, van pijn lijden word je ook niet beter.
- En natuurlijk is 'nadenken waar het dus mis ging' aan de orde, maar daar ben je volop mee bezig! +:)+

**Geplaatst**: 28-04-18 15:33

Geplaatst: 28-04-18 15:33

Wat enorm vervelend..
Zelf (gelukkig) geen ervaringen met een burn out.
Ik denk dat het de beste optie is om rond de tafel te gaan zitten met je werkcoach. Ik hoop dat diegene jou tips kan geven om ermee om te gaan. In je eentje dit oplossen lijkt me heel lastig. Het is natuurlijk ook nog extra zwaar voor jou omdat de druk er is van het blijven solliciteren.
Veel succes.

**Geplaatst**: 28-04-18 16:55

Geplaatst: 28-04-18 16:55

Janneke2 schreef:
BarbaLala schreef:
Ik denk dat je er als eerste en belangrijkste, van uit moet gaan dat je na een echte burnout, nooit meer dezelfde zal zijn en nooit meer zal kunnen functioneren als voordien.
Is een flinke dobber om te verwerken, maar wel zo realistisch.
En niet perse negatief, maar wel een belangrijk punt om rekening mee te houden.
Veel mensen denken er te luchtig over.

Aangezien burn out geen medische diagnose is, wil zowel 'het vaststellen wat er mis is' als het plan van aanpak en begeleiding nog wel eens rammelen.
(Een psycholoog kan uiterst nuttige dingen doen, maar fysieke uitputting is van een andere orde. Zolang iemand bek-af is bijvoorbeeld niet 'graven' of ingrijpende veranderingen, maar vooral steun en erkenning. En zaken als cortisolspiegel kunnen gewoon gemeten worden.)
Met idd onvolledig herstel tot gevolg.

Dat iemand niet meer bereid is om over haar grenzen te gaan is uitstekend, maar fysiek herstel hoort wel degelijk tot de mogelijkheden.

Ah, jij bent er zo een die alles vanuit de wetenschap zwart op wit wil want anders is het niet geloofwaardig of waar. :roll:

Tja. Dat is een erg achterhaalde denkwijze dus ik zie het nut er niet van in om verder met je in discussie te gaan hierover.
Wellicht kom je tot een beter inzicht mocht het je zelf overkomen, al wens ik je dat niet toe want het is alles behalve prettig.

TS,
Er schort helaas een heleboel aan de hulpverlening. Je had eigenlijk een uitgebreidere vorm van therapie en begeleiding moeten hebben (als ik het zo lees althans). Gericht op jou en je leefwijze, je patronen. Ipv enkel op symptoombestrijding, wat nu gedaan is. Zijn maar weinig psychologen die het zo breed pakken helaas. De meeste plukken er wat pijnpunten uit en frutten daar een beetje mee, that's it. Terwijl het analyseren van het probleem veel beter en een daadwerkelijke oplossing is.
Alleen jij kan bepalen waar je grens ligt, alleen jij kan dus bepalen wat je moet doen met een terugval. Goed luisteren naar je lichaam, dat geeft zelf aan wat het beste is.

**Geplaatst**: 28-04-18 18:25

Geplaatst: 28-04-18 18:25

BarbaLala schreef:
Janneke2 schreef:
Aangezien burn out geen medische diagnose is, wil zowel 'het vaststellen wat er mis is' als het plan van aanpak en begeleiding nog wel eens rammelen.
(Een psycholoog kan uiterst nuttige dingen doen, maar fysieke uitputting is van een andere orde. Zolang iemand bek-af is bijvoorbeeld niet 'graven' of ingrijpende veranderingen, maar vooral steun en erkenning. En zaken als cortisolspiegel kunnen gewoon gemeten worden.)
Met idd onvolledig herstel tot gevolg.

Dat iemand niet meer bereid is om over haar grenzen te gaan is uitstekend, maar fysiek herstel hoort wel degelijk tot de mogelijkheden.

Ah, jij bent er zo een die alles vanuit de wetenschap zwart op wit wil want anders is het niet geloofwaardig of waar.

Nee.
Dat wil ik totaal niet, maar bijvoorbeeld mbt het woord 'stress' zijn 100 verschillende interpretaties mogelijk.
Voor BO geldt iets vergelijkbaars.

En ik ben totaal niet van 'het is of zwart of wit en niets anders', maar aan misverstanden en langs elkaar heen praten heeft niemand iets.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-04-18 19:39

Geplaatst door de TopicStarter : 28-04-18 19:39

Anoniem schreef:
Wat enorm vervelend..
Zelf (gelukkig) geen ervaringen met een burn out.
Ik denk dat het de beste optie is om rond de tafel te gaan zitten met je werkcoach. Ik hoop dat diegene jou tips kan geven om ermee om te gaan. In je eentje dit oplossen lijkt me heel lastig. Het is natuurlijk ook nog extra zwaar voor jou omdat de druk er is van het blijven solliciteren.
Veel succes.

Dank je, ik ga maandag het reïntegratiebureau bellen om even te sparren over hoe ik een nieuwe kan voorkomen.

Ik was vanmiddag even naar de stad, klachten van het begin van de bo waren ineens terug:
- niet meer tegen de mensenmassa kunnen
- overprikkeld zijn
- daardoor misselijk en duizelig.

We zijn daarom snel weer naar huis gegaan. In de auto moest ik huilen, want deze klachten had ik al zo lang "achter mij gelaten". Nu zijn ze weer terug, ik hoop voor even...

@Janneke en Barbadala ik reageer morgen weer even op jullie tips.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-04-18 12:02

Geplaatst door de TopicStarter : 29-04-18 12:02

pien_2010 schreef:
Herkenbaar bij mijn vriendin.
Hierboven worden goede posts beschreven zoals, je moet er echt mee leren leven, het zal altijd je zwakke plek blijven, neem de tijd etc.

Ik denk te lezen dat je het "te goed wilt doen".
Dat je dus stress beleeft. Ook van iets waar je erg van geniet kan teveel zijn. Dus neem je zelf in acht. Ben lief voor jezelf want het komt echt goed, maar kost veel tijd. Pak je rust. En doe minder naast je werk totdat je jouw werk fluitend doet. Ik herken zoveel in je verhaal van mijn liefste vriendin.
Bij haar is het ook goed gekomen, maar zelf jaren nadien, kon ze opeens zeggen: "ik ga rusten ik voel mijn hoofd".
Jij begint pas net met revalideren. Dus geef je zelf alle tijd, pak echt veel rust en onderschat het niet, is heel moeilijk maar burn out komt vaak voor bij mensen die perfectionistisch zijn en ook erg goed in hun werk en super enthousiast.

Heeft jouw vriendin uiteindelijk weer haar uren kunnen uitbreiden? En is ze ander werk gaan doen?
Ik ben benieuwd naar haar verhaal, dat mag natuurlijk ook in een pb.

@ Barbalada, ik ben vergeten te melden dat ik na de CGT zelf een jobcoach in de arm heb genomen.
Deze heeft gekeken naar mijn persoonlijkheid en hoe het zover heeft kunnen komen dat ik steeds over mijn grenzen ben gegaan. Daar is uiteindelijk uitgekomen dat ik een grote behoefte heb aan zekerheid. Ik heb veel faillissementen en reorganisaties meegemaakt en moest steeds ergens opnieuw beginnen, om een vast contract te krijgen heb ik mijzelf continu 200% gegeven. Mijn grootste valkuil is om over mijn eigen grenzen heen te gaan om een contract te krijgen.

Dat merk ik nu ook weer: ik wil graag het contract bij mijn stageplaats, maar moet morgen toch echt aangeven dat dat ene project (nog) een stapje te ver is. Ik ben daarna bang dat ik daardoor wellicht níet wordt aangenomen.

Ik heb in mijn carrière pech gehad wat betreft banen, heb nooit ergens langer dan 3,5 jaar kunnen werken vanwege faillissementen en reorganisaties. Terwijl de werkgever vaak wel tevreden was over mij.

@ Janneke, ik zal eens navragen of iemand een goede orthomoleculair arts weet hier in de omgeving. Ik ben er een beetje huiverig voor, aangezien er zoveel kwakzalvers zijn in de alternatieve gezondheidszorg.
Daarnaast zal ik even aan mijn contactpersoon bij het reïntegratiebureau vragen of zij wellicht kan nagaan wat een goede begeleiding is in deze periode.

Ik voel me nu weer wat beter gelukkig, heb nog wel pijn in mijn lijf maar dat zijn denk ik ook de afvalstoffen die in mijn bindweefsel zijn opgehoopt na de stressreactie.
Heb daar vorig jaar massagetherapie voor gehad en dat hielp goed om alle vastgezette emoties en spanningen los te laten, ga dat ook weer oppakken.

**Geplaatst**: 29-04-18 13:33

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 29-04-18 13:33

Herstel na een burn-out gaat met ups en downs, het is geen rechte lijn omhoog helaas...
Ik ben tijdens een zomer in mijn burn-out geraakt, moest na drie weken al weer aan het werk, wat natuurlijk veel te vroeg was. Pas na ruim twee maanden heb ik mijn burn-out geaccepteerd en kon het genezen gaan beginnen.
Ik ben intern naar een andere functie gegaan, een goed half jaar na de burn-out, dacht dat ik al heel wat was, maar liep toch weer tegen mezelf aan.
En ondanks dat ik toen een kilometer van de manege zat, kostte het me soms teveel moeite om daar naar toe te gaan om te doen wat ik het liefste doe.
Het gevoel overreden te zijn door een truck herken ik, het opstaan was soms ook al te vermoeiend. Ben toen magnesium gaan slikken, wat mij erg geholpen heeft.

Uiteindelijk merk ik het nu ook als ik teveel hooi op mijn vork neem of heb. Echter, nu herken ik het en kan ik aan de bel trekken. Dit proces heeft echter ook tijd nodig.

Mijn psycholoog zei destijds: je hersenen zijn gebroken. Je kan beter je arm of je been breken, dat ziet iedereen en er is bekend dat er minimaal zoveel weken gips en herstel nodig is. Bij een burn-out kan niemand het zien dat je hersenen gebroken zijn en is het niet duidelijk dat je aan het herstellen bent.

**Geplaatst**: 29-04-18 13:52

Geplaatst: 29-04-18 13:52

laetitia schreef:
@ Janneke, ik zal eens navragen of iemand een goede orthomoleculair arts weet hier in de omgeving. Ik ben er een beetje huiverig voor, aangezien er zoveel kwakzalvers zijn in de alternatieve gezondheidszorg.

De titel arts is wettelijk beschermd, de beroepsvereniging mbog (www.mbog.nl) stelt vwb het orthomoleculaire fikse eisen aan hun leden.

Citaat:
Ik voel me nu weer wat beter gelukkig, heb nog wel pijn in mijn lijf maar dat zijn denk ik ook de afvalstoffen die in mijn bindweefsel zijn opgehoopt na de stressreactie.
Heb daar vorig jaar massagetherapie voor gehad en dat hielp goed om alle vastgezette emoties en spanningen los te laten, ga dat ook weer oppakken.

Goed idee...!!
+:)+

**Geplaatst**: 29-04-18 14:02

Re: Terugslagen tijdens reintegratie na BO

Geplaatst: 29-04-18 14:02

O, en vergeten op te schrijven: via een collega ben ik destijds in aanraking gekomen met acupunctuur en geloof daar ook zeker in.

**Geplaatst**: 29-04-18 17:36

Geplaatst: 29-04-18 17:36

laetitia schreef:
Dat merk ik nu ook weer: ik wil graag het contract bij mijn stageplaats, maar moet morgen toch echt aangeven dat dat ene project (nog) een stapje te ver is. Ik ben daarna bang dat ik daardoor wellicht níet wordt aangenomen.

Het is niet overal zo, maar op sommige werkplekken hebben ze daar echt wel begrip voor en appreciëren ze het zelfs als je dit aangeeft. Op de plek waar je nu bent, weten ze veronderstel ik ook dat je aan het reïntegreren bent? Dat maakt het wellicht voor hen ook eenvoudiger om te begrijpen dat het misschien nu niet het juiste moment voor je is om dat project erbij te nemen.
Ik herken wel wat je schrijft, maar weet ook uit ervaring dat er soms wel positief op gereageerd wordt en dat dat een enorme opluchting kan zijn.
Gewoon doen dus!

Ook dit gaat bij je herstel horen: grenzen stellen om zo te voorkomen dat er telkens overheen gegaan wordt / dat je er telkens over gaat. Door je grenzen te kennen en te gaan stellen, ga je ook op een andere manier om met stress: je zorgt er namelijk voor dat je niet zo in de stress moet gaan schieten. Op zich is een beetje stress niet noodzakelijk verkeerd; stress kan ook je focus verhogen wat positief kan zijn (bijvoorbeeld bij het toewerken naar een deadline). Langdurige stress die je het gevoel geeft dat je geen controle hebt, is daarentegen wel schadelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-04-18 19:36

Geplaatst door de TopicStarter : 29-04-18 19:36

@ Danseresje, dank voor je reactie. Herkenbaar

. Ik dacht dat ik na een maandje wel weer beter zou zijn, ben toen uit mijzelf weer begonnen met werken. Mijn lichaam ging meteen in verzet en heb toen na 2 weken moeten toegeven dat het meer dan 'een beetje overspannenheid' was.

Heb je goede begeleiding gekregen bij de reïntegratie? En werk je nu weer de uren die je voorheen werkte?
Hoe merkte je dat je tegen jezelf en je grenzen aan liep? En wat heeft je geholpen om met een terugslag om te gaan?

Iemand in dit topic had het over 'revalideren' en ik besef me nu dat het inderdaad een soort revalideren is. Je moet alles weer opnieuw leren belasten (qua hersenwerk, stressniveau, concentratie) en dat kost, net als bij een revalidatie van bijvoorbeeld een blessure aan het been, veel tijd en energie en gaat met vallen en opstaan.

Magnesium vind ik een goede tip, daar heb ik niet eerder aan gedacht. Ik geef het aan het paard wat ik rijd voor haar spanningen en verkrampte spieren, maar kan zelf ook wel wat gebruiken

@Pateeke, ze weten inderdaad van mijn bo en wilden juist iemand de kans geven om bij hun te reïntegreren. Het is nu gelukkig nog maar een 'stage' en dat geeft ook wat minder druk, echter zit dat contract natuurlijk in mijn achterhoofd.
Ze zijn gelukkig erg schappelijk, daarom durf ik morgen ook aan te geven dat ik het nog een stapje te ver is om e.e.a. te coördineren (met alle deadlines erbij).

Ik moet nu inderdaad leren om mijn grenzen aan te geven (en aan te voelen); ik ben enthousiast en leer snel. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant ook een valkuil omdat ik dan snel teveel naar me toehaal of erbij krijg. En dan ineens ben ik het overzicht kwijt...

**Geplaatst**: 29-04-18 19:59

Geplaatst: 29-04-18 19:59

laetitia schreef:
@ Danseresje, dank voor je reactie. Herkenbaar . Ik dacht dat ik na een maandje wel weer beter zou zijn, ben toen uit mijzelf weer begonnen met werken. Mijn lichaam ging meteen in verzet en heb toen na 2 weken moeten toegeven dat het meer dan 'een beetje overspannenheid' was.

Heb je goede begeleiding gekregen bij de reïntegratie? En werk je nu weer de uren die je voorheen werkte?
Hoe merkte je dat je tegen jezelf en je grenzen aan liep? En wat heeft je geholpen om met een terugslag om te gaan?

Iemand in dit topic had het over 'revalideren' en ik besef me nu dat het inderdaad een soort revalideren is. Je moet alles weer opnieuw leren belasten (qua hersenwerk, stressniveau, concentratie) en dat kost, net als bij een revalidatie van bijvoorbeeld een blessure aan het been, veel tijd en energie en gaat met vallen en opstaan.

Magnesium vind ik een goede tip, daar heb ik niet eerder aan gedacht. Ik geef het aan het paard wat ik rijd voor haar spanningen en verkrampte spieren, maar kan zelf ook wel wat gebruiken

Ik was nog niet klaar om te werken, maar moest van mijn leidinggevende. De bedrijfsarts deed er eigenlijk ook weinig tegen. Gelukkig was er een staf secretaresse die me van de werkvloer haalde voor simpele klusjes, het lamineren van zakkaartjes etc.
De uren moesten ook vlot opgebouwd worden, maar daarin floot de psycholoog me terug. In het begin sliep ik ook steevast twee of drie uur na drie uur werk, afgedraaid was ik dan.
Ik kreeg het ook flink benauwd toen er een reïntegratie plan op papier gezet moest worden. Ik kon niet eens een dag overzien, laat staan zo'n plan die een maand of twee maanden besloeg. En dat gaf ik wel meerdere keren aan, maar mijn leidinggevende walste daar gewoon overheen.

Toen ik een andere functie zag binnen het ziekenhuis, heb ik daarop gesolliciteerd en ben in mijn gesprek ook eerlijk geweest over mijn burn-out. Ik werd aangenomen, maar onder de voorwaarde dat ik weer volledige uren draaide. Dat ik nog niet alles weer zou doen, was niet erg, want ik zou toch andere taken krijgen.

Uiteindelijk werkte ik na bijna vierenhalve maand weer mijn volledige uren, maar alleen dagdienst. Ik heb één avonddienst gedraaid in goed overleg, maar mijn collega's hebben me toen vervroegd naar huis gestuurd...

Vanuit werk niet zo'n fijne begeleiding gehad, vanuit de psycholoog wel. Daar kon ik ook echt mijn ei kwijt en zij hielp mij handvatten te geven om mijn grenzen te bepalen en te bewaken. Ook de acupunctuur heeft daar een grote rol in gespeeld. ook hebben beide me geholpen om met tegenslagen om te gaan en niet meteen weer de afgrond in te storten, maar misschien een stapje achteruit te doen en dan weer vooruit te kijken en gaan.
Het revalideren is een mooie omschrijving. Ik had ook moeite met de meest simpele handelingen die ik al jaren uitvoerde en moest ze weer van voor af aan leren en uitvoeren.
Voor mij begon de revalidatie met acceptatie. Ik kon pas aan mijn herstel gaan werken toen ik het geaccepteerd had. En nu ook, ik schaam me er niet voor. Schreeuw het niet van de daken dat ik een burn-out heb gehad, maar verzwijg het ook niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-04-18 19:32

Geplaatst door de TopicStarter : 30-04-18 19:32

Jeetje Danseresje, wat naar dat je geen goede begeleiding van je leidinggevende én bedrijfsarts hebt gehad. Ik denk dat veel mensen niet weten hoeveel impact een burnout heeft en wat het precies inhoudt. Het is meer dan overspannen zijn. Maar doorgaan kan gewoon echt niet meer op dat punt...

Wat goed dat je bij je nieuwe functie meteen je volledige uren hebt kunnen draaien en dat ze je een kans hebben willen geven.
Ben blij te lezen dat je je weg weer hebt gevonden in een nieuwe functie, dat geeft mij weer moed

.

Ik heb een goede werkdag gehad, heb aangegeven dat ik een terugslag heb gehad die waarschijnlijk voortkomt uit een hevige stressreactie (negatieve associatie met mijn vorige baan). Ik hoef de coördinatie nu niet te doen en dat geeft veel rust. Daarnaast heb ik even wat structuur aangebracht in de to-do-lijst, zodat dat ook wat overzichtelijker is geworden.
Mijn begeleider dacht goed met me mee en vond het fijn dat ik e.e.a. had aangegeven bij haar.

Thuis heb ik even contact gehad met mijn reïntegratiecoach, zij denkt n.a.v. mijn terugslagen door de hevige stressreacties op bepaalde taken dat ik wellicht een soort trauma heb opgelopen bij mijn vorige werkgever. En dat elke keer als ik een taak krijg die lijkt op wat ik bij mijn vorige werkgever deed ik een stressreactie krijg.
Ik denk dat dat wel kan kloppen, die 3/4 jaar zijn één grote waas voor me en als ik eraan terug denk zie ik alleen maar stress, angst en paniek, complete verdrinking in alle werkzaamheden, geen overzicht, geen begeleiding (want manager was al na 1,5 maand dat ik er zat uitgevallen), een afdeling die stuurloos was en verantwoordelijkheden die absoluut niet bij mij hoorden te liggen.

Ik moet nu een soort verslag gaan schrijven over die periode, en hoe ik mijn functie daar ervaren heb. Dan kunnen we gaan kijken naar de grootste stressfactoren die er speelden en deze gaan analyseren.

Voor woensdag heb ik een massagetherapie geboekt zodat de afvalstoffen uit mijn lijf gemasseerd kunnen worden (bindweefsel doet erg pijn nu).