Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 01:24

Is het dan zo raar..?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 01:24

Dat je soms even niet gelukkig kan zijn, dat het soms gewoon niet lukt? Want zo voelt het soms wel, de tijd en de wereld gaat door maar van binnen lijkt de tijd stil te blijven staan.
Het hoort een vrolijke tijd te zijn nu, vooral op mijn leeftijd, overal feesten door Koningsdag en bevrijdingsfestival maar ik kan er niet van genieten, elk jaar weer opnieuw niet.
Mijn vader heeft 11 jaar geleden er voor gekozen om uit het leven te stappen, op mijn moeders verjaardag
Elk jaar rond de zelfde tijd komt het weer extra naar boven, en kan ik niet meer genieten van de leuke dingen om mij heen want ik wil mijn papa.
Met vrienden er over praten gaat vaak niet, ik heb het gevoel dat ik ze er een beetje mee lastig val ‘ ze weten immers wel dat ik mijn vader mis ‘
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee wil, lig ik weer in bed, te piekeren terwijl mijn wekker over 4u en half uur gaat omdat ik morgen van 08:00 tot 04:00 snachts moet werken.. Iets wat ik nu vreselijk vind, allemaal vrolijke leuke gezinnen met kinderen en vaders, iets wat ik niet heb en mijn hele jeugd niet gehad hebt.
Raar is dat eigenlijk, iets missen wat je bijna niet gehad hebt of gekend hebt, is dat overdreven? Is dat raar? Of stel ik me nu gewoon vreselijk aan, want er zijn natuurlijk veel ergere dingen op de wereld en wat sommige mensen mee maken.

Maar zoals ik als zei, ik weet niet wat ik hier mee wil, gewoon even mijn gedachtenlozen denk ik.

**Geplaatst**: 27-04-18 01:41

Geplaatst: 27-04-18 01:41

Ik weet niet of het helpt, en of ik überhaupt kan helpen, maar denk dat ik je gevoel wel een beetje herken.
Misschien niet helemaal in dezelfde context, maar ik voel me ook vaak ongelukkig.

Wat betreft je verdriet, ik denk helemaal niet dat je overdrijft, je bent je vader verloren, je hebt alle recht om verdrietig te zijn, en hem te missen.
Verdriet is logish, het is een stukje verwerking. Je vrienden zijn vrienden om je te steunen, zij zullen het ook moeilijk vinden om hun vriendin verdrietig te zien, en zullen je echt wel willen helpen en steunen, nooit denken dat je een last bent! Verdriet moet er nou eenmaal uit.

Ik kan niet anders dan je een hele dikke virtuele knuffel geven. :(:)

En als je wil praten ofzo, iets kwijt wil, of gewoon dom wil kletsen, m'n pb staat altijd open.

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 27-04-18 02:24

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 02:24

Niet raar, maar begrijpelijk.
Sterkte met je verlies.

**Geplaatst**: 27-04-18 07:28

Geplaatst: 27-04-18 07:28

Het is heel logisch dat je je zo voelt, en met dit soort feestdagen wordt het nog even pijnlijk benadrukt. Je bent je vader verloren en dat dat na elf jaar pijn doet, is denk ik helemaal niet raar. Als je erover wilt praten, mag je me altijd een berichtje sturen. :(:)

**Geplaatst**: 27-04-18 07:43

Geplaatst: 27-04-18 07:43

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen...
Het lijkt erop alsof je je erg alleen voelt met je verdriet. En dat vind ik heel erg kl*ten voor je!
En je vader missen, dat ga je denk ik, je hele leven nog doen. En verdrietig zijn daarover, mag zeker. Ik hoop alleen voor jou, dat het niet je leven gaat beheersen.
Want 1 ding weet ik zeker; dat een vader dat niet zou willen voor zijn dochter.

Ik stuur je ook een hele dikke virtuele knuffel!

**Geplaatst**: 27-04-18 08:01

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 08:01

Nee het is niet raar. Je bent je vader verloren, dat is niet iets wat zo maar over gaat of geen pijn meer doet. Het wordt een deel van je leven, maar overgaan doet het niet. Op sommige dagen, zoals nu wanneer zijn sterfdag er aan komt, zal alles weer terug komen. https://www.facebook.com/jakobvanwielin ... 3995704457

**Geplaatst**: 27-04-18 09:03

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 09:03

Ik vind het ook helemaal niet raar. Ik ben nog maar een jaar geleden mijn vader verloren en heb de kans gehad om afscheid van hem te nemen toen hij nog leefde, wat het voor mij makkelijker te accepteren maakt.

Ik merk ook dat ik het soms moeilijk vind om te praten over dat ik mijn vader zo mis. Zelfs mijn vriend begrijpt niet echt wat ik voel en heeft een heel ander proces.

Ik herken ook dat verdriet omhoog komt bij blije en vrolijke dingen. Vrienden die hun eerste kindje krijgen, bruiloften, feestjes, dan denk ik vaak: was pap hier maar bij geweest. (Of: zou hij maar bij mijn bruiloft/toekomstige kinderen kunnen zijn)

Er is binnen bokt een topic (sorry, ik weet niet hoe ik die link deel) dat heet 'Bokkers die een ouder zijn verloren'. Iedereen in dat topic heeft zijn eigen verhaal en eigen verwerkingsproces, maar misschien vind je er net als ik herkenning en een plekje om af en toe je verhaal/verdriet kwijt te kunnen.

**Geplaatst**: 27-04-18 09:07

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 09:07

Ik vind het ook helemaal niet raar! Zelfs heel dapper dat je gaat werken! Je bent een sterke meid en je vader verliezen is gewoon heel erg hefig. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-18 10:08

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-18 10:08

Bedankt voor de reactie’s, soms moet je gewoon even je verhaal kwijt want ik kan me heel alleen voelen vol met vragen in deze volle wereld

**Geplaatst**: 27-04-18 10:13

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 10:13

Geen idee hoe oud je bent, maar een gebeurtenis van 11 jaar geleden, hoe verdrietig ook, zou jou toch niet meer helemaal uit balans mogen halen. Daarmee is helemaal niet gezegd dat je er niet op mag terugkijken en heus past daar ook wel een traantje bij, het was toch je vader.

Maar om de datum heen nachten wakker liggen en richting depressief gaan... Dat klinkt in mijn oren toch iets teveel "blijft erin hangen". Ik kan je alleen maar adviseren om daar toch eens over te gaan praten met een professional (kan vaak al met iemand vanuit de huisartsenpraktijk, gratis) om toch eens te kijken of je rouwverwerkingsproces wel goed is gegaan. Denk dat het je zal opluchten en dat het de manier waarop je je vader herinnert, mogelijk ook 'mooier' zal maken.

**Geplaatst**: 27-04-18 10:27

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 10:27

TS ik wil je een dikke knuffel geven en je sterkte toewensen ook al is het 11 jaar geleden. De tijd geeft aan hoe lang het geleden is maar het hart voeld de pijn alsof het gisteren gebeurd is en dat kan heel intens zijn. :(:)

**Geplaatst**: 27-04-18 10:51

Geplaatst: 27-04-18 10:51

First things first: :(:)

Is het raar dat gelukkig zijn 'soms niet lukt' - nee.
(Soms denk ik ook dat we elkaar opjutten 'dat je moet genieten...!' - dat is echt geen plicht, hoor...)

Mijn vader stierf op een kwade dag aan een hartaanval. (Vlak voor mijn verjaardag.) Uiteraard is dat anders dan zelf beslissen er uit te stappen - maar zijn overlijden is jaren een akelige, gemeen pijnlijke wond geweest.
Dus nee - ik vind echt niet dat je je aanstelt.

En ik herken ook 'vorig jaar om deze tijd' - dingen als lichtval, de seizoenen, en bij jou natuurlijk ook nog eens een keer het feit dat hij uitstapte op de verjaardag van je moeder.
Zo'n dag is nooit meer hetzelfde.
En in die periode komt het weer opzetten.

En iets missen wat je niet gekend hebt: dat kan heel goed. :(:)

Dingen zoals geborgenheid, veiligheid, een fijne familie (of hoe het maar uitkomt) waar je jezelf kan zijn en niet op je tenen hoeft te lopen en moet presteren om maar aandacht te krijgen -
'dat willen we allemaal'. (Niet als het een en al, maar wel graag als achtergrond, om daarna op avontuur te gaan...)

**Geplaatst**: 27-04-18 11:13

Geplaatst: 27-04-18 11:13

Tuurlijk zijn er altijd mensen die het slechter hebben, dat klopt. Maar dat wil niet zeggen dat je je gevoelens niet mag uiten, dat is juist goed soms. Tevens moet je je afvragen of die feestende mensen wel daadwerkelijk plezier hebben, of dat het maar allemaal groepsdruk is, schaapjes die elkaar over de dam volgen, wat vaak wel zo is. Bovendien drinken mensen ook vaak een hoop weg, waardoor ze vrolijk lijken, maar diep van binnen wel depressief kunnen zijn. Dan kun je er beter bij stil staan, zoals jij doet, dat is beter dan maar lekker hossen, feesten, zuipen als een stel beesten en noem maar op.

**Geplaatst**: 27-04-18 11:18

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 11:18

Jeeetje! Dat is inderdaad heftig ja. Heel veel sterkte! En de betere tijden komen wel weer...geloof me

**Geplaatst**: 27-04-18 11:19

Geplaatst: 27-04-18 11:19

Ik denk dat het eerder heel erg normaal is ipv raar dat je je soms zo voelt. Het moet inderdaad niet je leven overheersen, maar die momenten en dagen dat je gewoon even niet gelukkig kunt voelen, ook al zijn anderen dat wel, ik denk dat heel veel mensen dat herkennen en dat je niet eens op wat voor manier dan ook een ouder of een geliefde hoeft te zijn verloren. "Iets" missen, zelfs als je dat niet of amper hebt gekend is ook al niet zo heel vreemd. Zelfs al heb je een fijne jeugd (gehad) en gaat alles best wel goed, er kan van alles in je leven toch wel missen en dat doet soms ook zeer.
Dat het eigenlijk best normaal is wil natuurlijk niet zeggen dat je het er niet over moet hebben, je bent gewoon niet de enige en er zijn best mensen die het herkennen en die graag naar je luisteren als je het even kwijt moet. Al is het maar hier, dat je het even opschrijft en zo je ei kwijt kunt.
En precies, er zijn genoeg mensen die het slechter hebben, het kan altijd erger, maar dan hoef jij je gevoel nog niet weg te gummen, jij hebt het ook even slecht en dat mag. Zelfs als er mensen liggen te verhongeren.

Ik ga op 4 mei weer even janken als ze de taptoe spelen. Dat speelde mijn vader soms op de trompet thuis, dat had ie in zijn diensttijd ook altijd gedaan. Hij is nu alweer bijna 20 jaar geleden overleden, maar dat, en zo andere specifieke dingen blijven toch. En dat geeft niet, het gemis blijft, al wordt het steeds zachter en vriendelijker, en daar mag ik ook best af en toe even over grienen.

Dikke knuf :(:)

en sterkte, meis. Y;(

**Geplaatst**: 27-04-18 11:49

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 11:49

Het is niet raar maar normaal. Het is 11 jaar geleden gebeurd. Het verdriet blijft, toch denk ik dat je er goed aan doet om het rouwverwerkingsproces onder begeleiding van een professional opnieuw te doen om het gemis en verdriet een betere plek te geven zodat je er beter mee kan omgaan. Het verdriet en gemis klinkt mij in de oren als meer doorslaan naar depressief worden. Je 'moet' niet genieten maar het zou wel fijn zijn toch. De hele maatschappij is er tegenwoordig op dat je leven constant maar leuk moet zijn. Ik hoop dat je mijn post niet verkeerd opvat het is positief bedoeld. Sterkte in ieder geval. Een virtuele knuffel

**Geplaatst**: 27-04-18 11:55

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 27-04-18 11:55

11 jaar of 11 maanden of 11 weken, verdriet slijt misschien maar een plekje geven is soms zo moeilijk. Vooral wanneer het zelfmoord betreft en dan ook nog op je moeders verjaardag. Voelt als een trap na voor het hele gezin want op wat een feestelijke dag zou moeten zijn komt dit gewoon elk jaar weer binnen. Waarschijnlijk ben je niet alleen verdrietig maar ook boos, boos omdat je vader je een onbezorgde vrolijke jeugd heeft afgepakt, je moeder voor de rest van haar leven haar verjaardag afgepakt. Dus je gevoelens zijn zo begrijpelijk maar daar schiet je nu niets mee op. Praat er eens met een professional over, soms kunnen een aantal gesprekken je toch helpen om er anders, misschien beter mee om te kunnen gaan, sterkte.

**Geplaatst**: 27-04-18 11:58

Geplaatst: 27-04-18 11:58

Raar? Helemaal niet zelfs.
Kan alleen zeggen, richt je op de toekomst, en op de leuke tijden.

Laatst bijgewerkt door Anastasia24 op 15-02-22 03:20, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-04-18 12:04

Geplaatst: 27-04-18 12:04

Nee hoor .. is helemaal niet raar. Mijn biologische vader kijkt niet naar mij(ons) om en had losse handjes .. mijn stiefvader is acht jaar geleden uit ons leven gerukt en op jonge leeftijd overleden. Ik weet precies hoe jij je voelt en hoe je andere vaders ziet.

Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel

Probeer de mooie momenten te koesteren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-04-18 23:50

Geplaatst door de TopicStarter : 28-04-18 23:50

Bedankt voor de reactie’s, ik heb vanavond net mijn moeder even keihard zitten janken op nummers die hij graag luisterde en nummers waarbij we aan het moeten denken. Klinkt raar maar het lucht ergens wel op

**Geplaatst**: 29-04-18 10:20

Geplaatst: 29-04-18 10:20

Goed gedaan...!

Samen herdenken, herinneringen ophalen, samen huilen - dat helpt!

**Geplaatst**: 29-04-18 13:00

Re: Is het dan zo raar..?

Geplaatst: 29-04-18 13:00

Dikke knuffel.

Tja ik vind het logisch om op bepaalde momenten iemand extra te missen.
Feestdagen, verjaardagen, sterfdag, bepaalde muziek.

Mijn schoonvader is overleden op de 9e verjaardag van onze zoon.
Zoon heeft lang niet die dag willen vieren, paar dagen later was goed.

Vorig jaar speelde wij met het orkest ‘ons dorp’ . Ik heb zitten huilen ipv sax spelen.
Schoonvader had dit nummer op zijn uitvaart.

‘Hij was maar een clown’ kan ik ook niet horen vanwege uitvaart van opa.
Ook al is opa in 1997 overleden.

Wees lief voor jezelf. Zijn genoeg dagen in het jaar om sterk en stoer te zijn.