Bokt.nl

Macs schreef:

Snap ik. Ik heb het jaren voor me uit geschoven. Had het veeel eerder moeten doen!

Pikkepor schreef:

Ik heb het ook voor me uitgeschoven tot ik er zo klaar mee was dat het zo'n beperking was. Ik ben er 100% voor gegaan in therapie en het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik denk dat het altijd een moeilijk puntje gaat blijven en het is zeker niet altijd makkelijk, maar het is echt een hele opluchting als je na een jaar merkt: hee, normaal was ik nu totaal in paniek geweest en nu niet. Nu kan ik dit.

Heel veel succes! Laat je niet afschrikken en tegenhouden als het even moeilijk is. Je kunt dit.
En mijn therapeut zei: je kunt niet doodgaan van angst, dus wat is het ergste dan kan gebeuren?

Pikkepor schreef:

Ruby, je kunt het!!

Ik heb het ook voor me uitgeschoven tot ik er zo klaar mee was dat het zo'n beperking was. Ik ben er 100% voor gegaan in therapie en het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik denk dat het altijd een moeilijk puntje gaat blijven en het is zeker niet altijd makkelijk, maar het is echt een hele opluchting als je na een jaar merkt: hee, normaal was ik nu totaal in paniek geweest en nu niet. Nu kan ik dit.

Heel veel succes! Laat je niet afschrikken en tegenhouden als het even moeilijk is. Je kunt dit.
En mijn therapeut zei: je kunt niet doodgaan van angst, dus wat is het ergste dan kan gebeuren?

Janneke2 schreef:

Pikkepor schreef:

Ik heb het ook voor me uitgeschoven tot ik er zo klaar mee was dat het zo'n beperking was. Ik ben er 100% voor gegaan in therapie en het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik denk dat het altijd een moeilijk puntje gaat blijven en het is zeker niet altijd makkelijk, maar het is echt een hele opluchting als je na een jaar merkt: hee, normaal was ik nu totaal in paniek geweest en nu niet. Nu kan ik dit.

Heel veel succes! Laat je niet afschrikken en tegenhouden als het even moeilijk is. Je kunt dit.
En mijn therapeut zei: je kunt niet doodgaan van angst, dus wat is het ergste dan kan gebeuren?

Ik heb nog al wat angsten en fobieën gehad (voltooid verleden tijd), maar van dit bericht word ik niet vrolijk.
Hoezo 'altijd een moeilijk puntje blijven'...?
Accoord, soms heb ik een terugval omdat er een nieuw aspect opduikt in een nieuwe situatie. Kan gebeuren, dan bel ik mijn oude therapeut op en doen we nog een sessie op dit 'nieuwe stuk' (dat natuurlijk al heel oud is, maar nu pas gedoe geeft.) Ben ik dat ook maar weer kwijt.

De sessies zelf waren pittig in de zin van emotioneel, maar het proces ging snel, was zeer respectvol en er werden nul 'relativerende' opmerkingen gemaakt.
Zoals koder dat je niet kunt doodgaan van angst, dat is inhoudelijke onzin en voelt voor mij erg onrespectvol.
(Angst is het grootste rotgevoel dat moeder natuur kon verzinnen, en het komt tevoorschijn als jouw lichaam het gevoel heeft dat je te maken hebt met een kwestie van leven en dood. Wat maakt dat mensen soms erg onverstandige dingen doen.)
"Wat is het ergste dat kan gebeuren?" - Het zou kunnen gebeuren dat ik een therapeut die dit tegen mij zegt om de oren sla. Kom je voor een behandeling tegen angst, mag iemand best vragen waar ik zoal bang voor ben, maar ik wil de angst kwijt en dat kan ook gewoon anno 2018. Dus ik wil geen geleuter over 'dat dat nare gevoel in je maag niet erg is'. Ik ga naar een therapeut omdat ik het vervelend vind en kwijt wil.

Pikkepor schreef:

Wat betreft het puntje dat het misschien altijd een moeilijk puntje zal blijven bedoel ik: ik ben nu 1.5 jaar geleden naar de therapie gegaan. En daar weer weggegaan omdat mijn hulpvraag voltooid was. Maar voor mij voelde het als autorijles. Ik heb geleerd hoe ik er mee om moet gaan en nu ben ik losgelaten en moet ik het alleen doen. Vol vertrouwen en met veel tools die me daarbij gaan helpen. Maar ik moet het wel doen. Het is een werkpunt. En het is gemakkelijk om in oude patronen te hervallen. Maandag vertrek ik op stage naar een afdeling waar ik nu al van weet dat ik overgevende mensen ga tegenkomen. 2 jaar geleden had ik dat niet eens gedaan. Nu ben ik wel gespannen, maar ik weet dat ik er even doorheen moet. Ik moet niet omdraaien en ervan weg lopen. Ik moet het gewoon aangaan. Ik weet dat ik dat kan en dat dat weer een stapje de goeie richting in kan, maar het oude patroon lonkt om dat te doen, want dat is makkelijker. Een snelle uitweg.
En ik geloof niet dat dat ooit over gaat. Dat bedoel ik met een moeilijk puntje. Het is als een litteken dat achterblijft en mij altijd herinnert aan iets dat gebeurt is, en het litteken vervaagt met de tijd maar verdwijnt nooit.

Ik hoop dat ik me zo duidelijker uitgedrukt heb. Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar dit is hoe ik dingen ervaar en ervaren heb. En ik heb met beide kwesties geen problemen.

Ruby1995 schreef:

Dank voor je bemoedigde woorden!!
Was van plan vandaag de huisarts te bellen maar helaas niet aan toegekomen, volgende week nieuwe kans!

Ruby1995 schreef:

Ik heb echt toevallig net gebeld! Ga volgende week

Vind het opzich niet erg dat t volgende week pas is, loop hier toch al jaren mee. Maar momenteel is het bar, veel last ervan. Vannacht veel wakker geweest erdoor. Zo stom.

Dreamy schreef:

Hier ook iemand met emetofobie heb vorig jaar voor het eerst sinds jaaaaren zelf overgegeven en dacht dat ik het niet meer eng vond om het zelf te doen, alleen nog maar als anderen moesten.

Spoiler:
Maar vannacht had ik last van mijn maag en ineens schoot ik wakker doordat ik iets van braaksel in mijn mond voelde. Heb het snel weer ingeslikt en was gelijk klaarwakker en in paniek.

Het zat zooo hoog en ik durfde niet te drinken of iets, had het gevoel alsof ik ook niet kon ademen door mijn keel omdat het zo hoog zat
Heb m’n vriend wakker gemaakt en die heeft me gekalmeerd, een extra kussen gegeven (plat liggen durfde ik niet meer) en een emmertje naast m’n bed gezet
Ik was trouwens niet echt misselijk, alleen een hoog gevoel en druk bij de buik als ik ging liggen. Echt heel eng.
Meer mensen dit wel eens gehad?