Angst verpest mijn paardendroom

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Ikeakast
Berichten: 4
Geregistreerd: 02-09-17

Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-17 09:11

Dit is een toegestaan schaduwaccount

Stel je voor, je hele leven is je grootste droom geweest om een eigen paard te hebben. Helaas was daar als kind nooit de mogelijkheid voor. Het was financieel niet haalbaar en achteraf had ik het op latere leeftijd ook echt niet kunnen combineren met mijn studie. Maar dan is het ineens later, als je 'groot bent'. De studie heeft zijn vruchten afgeworpen en je hebt een goede baan, een partner met een goede baan, een koophuis, een flink bedrag op je spaarrekening en qua gezondheid staat ook niets je in de weg. Op dat moment kan de lang gekoesterde droom eindelijk uitkomen: een eigen paard!!

De zoektocht naar een geschikte stalling begint en ook dat ziet er bijzonder rooskleurig uit, je vindt een perfecte paardvriendelijke plek. Dan begint de zoektocht naar een paard. Je gaat kijken bij een paard dat aan je verwachtingen voldoet en er blijkt een klik te zijn. Niets staat het paardengeluk nog in de weg. Ik kan haast niet geloven dat mijn droom eindelijk uit gaat komen! Maar dan ineens slaat het toe. Angst. Een golf van paniek. Wil ik dit wel? Waarom doe ik dit? Er wordt straks verwacht dat ik bijna iedere dag naar het paard ga, anders zou het raar zijn. Ik wilde hem immers zo graag. Maar ik wil dit niet. Ik voel me ontzettend angstig. Ik snap niet hoe ik dit ooit kon willen. Ik wil alles terugdraaien zodat de situatie snel weer bij het oude is. Ik voel me er kotsmisselijk van en... Pas als ik de eigenaar heb gemaild dat ik toch voor een ander paard kies (wat niet zo is) en ik de stalling afbel met de reden dat ik tóch ineens ergens anders een plek heb gevonden (wat ook niet zo is), keert de rust terug. Wat is dit heerlijk. Alle spanning is weg en ik voel me gerustgesteld. En een tijdje verdring ik alles wat met paarden te maken heeft omdat ik me richting mijn man schaam voor mijn vreemde gedrag: eerst iets doograag willen en vervolgens alles afblazen.

Tot een paard maanden later. Er komt iets op mijn pad. Een boek, een filmpje, een website of wat voor bron dan ook. Het zijn paarden. En het raakt me. Het raakt me zo intens, want het zijn paarden die altijd mijn droom zijn geweest en waar ik van kinds af aan voor lééfde. Er ging geen dag voorbij dat ik niet met ze bezig was. Het gemis steekt en er laait weer een vuurtje in me op. Het begint zachtjes door die bepaalde prikkel die ik toevallig kreeg. Wat wil ík graag een paard. Waarbij ik tot rust kan komen. Mee kan doen wat ik wil. Waar ik heerlijk mee op buitenrit kan. Ik begin weer met rondkijken. Eerst stallingen. Vind al gauw een pensionplek. Ik voel me geweldig en wil niets liever dan eindelijk mijn droom doen uitkomen. Ik ga bij een aantal paarden kijken totdat er één bij is die me raakt en ik weet het... Dít is hét paard. Het karakter en het gevoel wat ik krijg als ik erop stap, wow. Toch begint het daarna weer opnieuw. Eenmaal thuis krijg ik een enorm angstig gevoel. Moet ik dit wel doen? Waar begin ik aan? Mijn man wordt onderhand gek van mij. 'Doe het nou verdorie gewoon eens! Waarom trek je je altijd weer terug?!' En uiteindelijk gaf dat de doorslag. Misschien moet ik het maar gewoon doen. Denkend aan de klik die ik met dit paard had tijdens de bezichtiging, en denkend aan hoe idioot het is om voor de zóveelste keer iets enorm graag te willen en vervolgens weer af te zeggen, geef ik de verkoper groen licht. Hij kan komen! Alles is geregeld. Ik voel me gespannen. Weet niet of ik er goed aan heb gedaan. Dan belt de verkoper met wat laatste info. Ik doe vrolijk, maar krijg een soort black out want het is alsof ik een stomp in mijn maag krijg. Wanneer ik de telefoon erop heb gelegd slaat een enorme paniekgolf op me neer. Ik krijg geen lucht. Ik ben kotsmisselijk. Kokhalzend hang ik boven het toilet. Waarom doe ik dit, ik kan dit niet. Hoeveel druk legt dit op mij? Ik kan het niet aan. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik dit ooit wilde en ik heb ZO veel spijt! Had ik het maar nooit gedaan! Een paar minuten later ebben de angst en de paniek weg. Ik voel me rustiger. Ik kan weer ademen. En enigszins positief denken aan mijn paard. Want dat is hij. De betaling is de deur al uit.

En zo duurt het voort. Mijn angst komt in golven. In zo'n 'aanval' kan ik niet begrijpen waarom ik dit ooit wilde. Op zo'n moment probeer ik nu te denken aan dat ik het op de positieve momenten wél wil. En dat ik dat nu even niet zo zie, maar dat dit gevoel straks wel weer komt als de angst wat meer gezakt is. Ik baal. Ik kan niet eens genieten van de voorpret. Een ruitershop binnenlopen bezorgt me een ontzettend gespannen gevoel. Als ik nú een hoofdstel en dekjes koop, is het voor mij nóg definitiever dat ik het écht ga doen en dat beangstigt mij. Huilend heb ik een internetbestelling met paardenspullen uitgepakt. Het liefste zeg ik alles wéér af. Ook al zou ik het aankoopbedrag van een paar duizend euro kwijt zijn. Mijn rust zou dan meteen terugkeren, dat weet ik zeker. Daar heb ik immers ervaring mee. Niet alleen met paarden trouwens. Ook andere dingen die ik erg graag wilde maar een bepaalde verantwoordelijkheid met zich meedroegen heb ik op het laatste moment afgeblazen waar ik me vervolgens weer heel erg voor schaam.

Als kind had ik al angsten, maar nooit had het te maken met leuke dingen. Vroeger zou ik ook echt niet bang zijn geweest voor de aanschaf van een paard. Dat was iets wat ik vanuit het diepst van mijn hart wilde. Vroeger had ik andere angsten. Reeële angsten. Die heb ik nu ook wel, maar daar heb ik niet zoveel last van als van de angst die ik hierboven beschrijf. Het beperkt me in mijn doen en laten. Ik laat keer op keer moedwillig mijn eigen dromen in duigen vallen. Op die angstige momenten twijfel ik of dit wel echt mijn droom is. Wie doet zoiets nou!?

Ondertussen heb ik een doorverwijzing voor de psycholoog, voor het behandelen van een angststoornis. Want straks gaat het ook zo met het aan kinderen beginnen. Echter, die 'verkoop' je niet zomaar even als je spijt krijgt.

Helaas zijn de wachttijden erg lang. Ik moet mijn verhaal kwijt, ook al zal iedereen misschien boos op mij reageren. Dat snap ik, want als je je paard verkoopt aan iemand die inwendig zo twijfelt maar dit niet uitspreekt... Dat wil je toch niet? Hier voel ik mij dan ook enorm schuldig over. Ik zoek in mijn hoofd nú al redenen om het paard over een tijdje met een smoes te kunnen verkopen voor het geval ik het niet trek. Mensen die mij in het echte leven kennen zullen dit nooit van mij verwachten. Ik? Met míjn baan? Een angststoornis? Ik denk dat men mij niet eens zou geloven.

Aan de buitenkant merk je dit niet aan mij, ik kan heel goed een masker opzetten. Maar toch is het echt en dat merk ik aan allerlei lichamelijke klachten die steeds meer toenemen. In de aanloop naar dit paard kan ik nergens meer van genieten. Wat ik wil met dit topic zijn eigenlijk twee dingen. Ten eerste mijn hart luchten, het van mij af schrijven. Ten tweede hoop ik positieve verhalen te horen van 'lotgenoten' die van een angststoornis af zijn gekomen. Hoe het er nu voor staat kan ik niet geloven dat ik hier ooit vanaf zou komen. En misschien wil ik graag herkenning tegenkomen. Hoewel ik me haast niet kan voorstellen dat er nog meer mensen zijn die hun eigen dromen om zeep helpen. Maar wie weet.

Het paard komt er in ieder geval. Wij gaan hem binnenkort halen. Het ene moment moet ik overgeven als ik eraan denk. Het andere moment denk ik dat het misschien wel een soort 'verlossing' kan zijn voor mij. Ik voel me ook enorm schuldig naar het paard toe. |( Hoe dan ook, hij komt. Omdat ik besloot niet wéér toe te geven aan mijn angsten. Ik weet alleen nog niet hoe het gaat aflopen... Hopend op een 'feeling down? Saddle up', open ik op hoop van zegen dit topic.
Laatst bijgewerkt door Ikeakast op 02-09-17 09:47, in het totaal 1 keer bewerkt

melissa20

Berichten: 279
Geregistreerd: 12-07-03
Woonplaats: Amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 09:21

Wat goed dat je het bespreekbaar maakt en erkent dat je er iets mee moet. Dat is de eerste stap.

Besef dat bij veranderen er een hoop gevoelens vrijkomen. Echter dit is voorkomen normaaL.

Probeer de situatie een beetje te accepteren en los te laten wat je niet kunt veranderen. Waarschijnlijk ben je een controle persoon en zit je nu vast in je stramien.
Je paard zal je helpen want hij zij is je spiegel.

Ik wens je veel sterkte met je nieuwe levensproces en weet dat het helemaal goed gaat komen. Je leert tenslotte elke dag weer wat bij.

git
Berichten: 1957
Geregistreerd: 15-07-05

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 09:41

Je hebt je eigen psycholoog gekocht. Natuurlijk is dat spannend. neem jezelf gewoon voor om het een half jaartje te proberen. Neem jezelf ook voor om, mocht het niet lukken,je paard niet met een smoes te verkopen maar met de harde waarheid.
Als je jezelf een termijn geeft wordt het misschien wat overzichtelijker voor je. Niet het gevoel dat je er levenslang aan vast zit als het niks wordt.
Het daarna verkopen met een eerlijk verhaal(mocht het zover komen) haalt ook de druk van een smoes moeten verzinnen weg.
Daarnaast ben je dan eerlijk naar een ander maar belangrijker nog, eerlijk naar jezelf.

Memories

Berichten: 2692
Geregistreerd: 05-05-10
Woonplaats: Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 09:50

Heel goed dat je erkent dat dit niet 'normaal' is en dat je er hulp voor zoekt! Dat is al een hele mooie stap in de juiste richting :j Heb je inmiddels je man ook duidelijk verteld over de angst die er speelt of is dat nog te pijnlijk?

Ik heb zelf een angststoornis 'gehad' (gehad tussen haakjes, omdat het in mijn ogen vaak niet iets is waar je ooit 100% vanaf komt, al klinkt dat heel ontmoedigend maar dat is het absoluut niet(!!!!) want mijn leven is zó anders nu) waarbij ik ook mezelf saboteerde als het ware. Ik had een sociale angststoornis die ooit zo erg was dat ik geen winkel in durfde om er iets te kopen. Nieuwe dingen uitproberen, of dat ene ding wat ik altijd zo graag wilde? Iets afspreken met mensen, vrienden maken? Vergeet het maar. Ik durfde niet en daardoor zijn er heel wat mogelijkheden in het leven aan mij voorbij gegaan, veel 'vrienden', mogelijke vrienden en contacten verloren.

En achteraf dacht ik steeds; godsamme waarom durfde ik nou niet???!!! Dan kon ik er ineens niks meer van begrijpen. Alsof ik 2 andere persoonlijkheden had, bijna. Vervolgens zei ik tegen mezelf dat ik het de volgende keer echt zou doen en daar geloofde ik dus ook echt in. Totdat die volgende keer kwam en de angst me weer om het hart sloeg. En dan deed ik het weer niet en kreeg ik vreselijk veel spijt en zou ik het de volgende keer tóch wel doen en... nou, zo was de vicieuze cirkel begonnen natuurlijk.

Psycholoog en 'zelftherapie' hebben mij uiteindelijk heeeeeel erg geholpen, al die dingen waar ik vroeger zo bang voor was durf ik weer! Angst is er hier en daar nog wel maar ik heb er anders mee om leren gaan.
En wat hier boven mij genoemd was is ont-zet-tend waardevol: eerlijk zijn. Naar jezelf en naar een ander. Ik schaamde me kapot en durfde niet toe te geven dat ik angst had. Ik verzon ook smoesjes maar uiteindelijk leer je vanzelf dat die smoesjes tot woede, verdriet en onbegrip leiden (bij jezelf en bij anderen). Je hoeft er niet gelijk uit te kwakken dat je een angststoornis hebt maar iets als 'ik vind het toch te spannend dus zie ik er vanaf' is al heel wat. En dat gaat natuurlijk ook niet binnen een dag, maar echt, het is zo waardevol.

Al met al is het dus wel herkenbaar wat je schrijft, voor mij wel op andere vlakken in het leven. Ik wens je heel veel succes en sterkte met het hele proces. Je komt er wel! :(:)

Lughnassadh

Berichten: 2139
Geregistreerd: 11-08-12

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 09:56

Ik wil het geen angststoornis noemen bij mij, want die heb ik niet, maar ik heb echt wel paniekaanvallen gehad. En de meest erge rampscenario's toen ik heel onverwacht in het bezit kwam van mijn droompaard. Dat terwijl ik het paard al zijn hele leven ken ook nog. Wat als dit, wat als dat en als er nu dat gebeurt, etc. En kan ik dit wel (ik kreeg een groene 4-jarige puber), wil ik dit echt (jawel want dit is mijn meisjesdroom). Ik ben er ziek van geweest.

Ik ken deze reactie van mezelf omdat ik hem vaker heb bij dit soort grote, leuke dingen. Het huis wat we kochten, trouwen met mijn lief, de aanschaf van mijn honden om zo maar eens wat te noemen. Ik kan inmiddels verstandelijke beredeneren dat wat ik denk en voel niet reëel is. Nu heb ik vanwege mijn autisme (daar ligt de oorzaak van mijn angst en paniek) al hulpverlening en zij sturen mij hierin waardoor het hanteerbaar wordt en ik toch gewoon doorzet.

Inmiddels is mijn paard er al een half jaar en ik heb nog geen seconde spijt gehad! Ik geniet met suf, ga er elke dag met plezier heen en vind het echt geen last of grote verantwoordelijkheid.
Weet je, een paard aanschaffen is geen onomkeerbaar iets. Ik denk dat als je een droom hebt en je jaagt hem na en je doet het uiteindelijk toch niet dat je daar altijd spijt van krijgt. Ik vertik het om mijn angst en paniek mijn dromen te laten ontnemen!

troi
Berichten: 17639
Geregistreerd: 12-09-08
Woonplaats: Boven Zwolle

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 10:04

In wat mindere mate hebben veel dit. Als een droom dichtbij komt ga je de confrontatie aan met die droom, en wat nu als het tegenvalt? Is dan de droom van jaren vals geweest? Blijven dromen is lekker veilig, in je droom is alles perfect, maar de realiteit vaak niet.

Maar, niet perfect is ook nog steeds verdraait leuk! Ook als je het eerste half jaar niet rijdt en alleen maar tut in het weiland, dan nog is het heerlijk. Het is geen investering die winst moet draaien natuurlijk. Je betaald om te genieten en dat kan in veel vormen.

Mijn tip is dus vooral je ambitie heel laag te zetten. Ga niet direct een wedstrijd plannen en ga niet direct met een trailer op pad. Maar begin bijvoorbeeld met grondwerk. Zoek een goede ervaren juf en wees open over je emoties. Een goede lesgever helpt zowel jou als de omgang met je paard. Zo leren jullie elkaar op een veilige en goede manier kennen en zijn gelijk de verhoudingen tussen jou en je paard stevig ge-ankerd in respect en duidelijkheid. Daar heb je later, ook in het zadel, enorm veel aan!

Gimme_Joy

Berichten: 7779
Geregistreerd: 27-10-10

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 10:21

:(:) allereerst wil ik even kwijt dat ik het dapper van je vind dat je het onderkent en er wat aan wil laten doen. De stap naar de psycholoog is de grootste drempel.

Ik ga met troi mee. Probeer niet te hoog in te zetten. Ik heb vorog jaar een veulen gekocht (en ook ik heb keihard zitten janken toen ik de fokster belde met de "ja"). Tranen van geluk, maar ook zeker tranen van angst. Kan ik dit wel? Zo'n kleine gup? Wat als er iets gebeurd? Wat als blijkt dat ik dit toch niet kan betalen? Wat als ik mijn baan verlies?

We zijn een jaar later en ik ben gelukkiger met Joy dan ooit. Ja, ik ben mijn baan verloren. Maar ik heb er ook weer snel eentje gevonden. Ze staat in een prima opfok waar er goed op haar wordt gelet. Iedere keer als ik haar op ga zoeken kan ik nog steeds niet geloven dat ik paardeneigenaar ben en dat ze van mij is.

Ik weet zeker dat als jouw paard er eindelijk is, je veel van die angsyen kwijt gaat raken. Als je ziet dat het goed gaat en hij zich lekker in zijn vel voelt.

Veranderingen zijn keimoeilijk. Ik kan me niet voorstellen hoe het is als je echt een angststoornis hebt. Wel ben ik zelf (en alleen, wamt ja geen partner) bestwel al door de wol geverfd. Mijn ouders gescheiden toen ik 19 was, een huis gekocht en verhuisd naar een andere stad en mega vaak van baan verandert. Maar hoe meer veranderingen er op mijn pad komen, hoe meer ik het vertrouwen in mezelf krijg dat ik het wel aankan. Ik adem tenslotte nog steeds. ;)

Blijf vooral praten en dingen van je afschrijven, dat lucht enorm op!

karuna
Drukke kabouter

Berichten: 40854
Geregistreerd: 14-05-03
Woonplaats: Ergens waar het rustig is FrNl

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 10:50

Is dit een stoornis nee voor mijn gevoel niet. Eerder een help het komt wel erg dichtbij. Ik heb altijd geleerd bij geen volmondig ja en twijfel niet doen. Vaak was dat achteraf ook de beste keuze. En de laatste keer toen ik dit gevoel had bij tekenen voorlopig koopcontract. Wilde dat huis graag maar toch er bleef wat knagen. Is het niet doorgegaan door rare omstandigheden en is het goed zo gelopen. Maar toch ook ik spring regelmatig in het diepe zonder te weten wat me te wachten staat. Maar ook zonder een help waar begin ik aan.

Ik hoop dat je goed gaat genieten van je paard en goed dat je wil gaan nadenken over waarom je zo reageert.

scrabbel

Berichten: 1121
Geregistreerd: 25-04-14

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 11:45

Twijfel en twijfel bij de verkoop zijn wel 2 verschillende dingen. Klinkt meer alsof je bang bent voor het onbekende. Als het Paard straks in je routine zit komt alles goed juist door door te zetten en dingen buiten je comfort zone te doen wordt dit ook steeds beter. Misschien is het mogelijk om het Paard eerder op te halen zodat je kunt gaan genieten.

Gimme_Joy

Berichten: 7779
Geregistreerd: 27-10-10

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 11:49

quickie schreef:
Twijfel en twijfel bij de verkoop zijn wel 2 verschillende dingen. Klinkt meer alsof je bang bent voor het onbekende. Als het Paard straks in je routine zit komt alles goed juist door door te zetten en dingen buiten je comfort zone te doen wordt dit ook steeds beter. Misschien is het mogelijk om het Paard eerder op te halen zodat je kunt gaan genieten.


Het heeft inderdaad niet zozeer met het paard te maken als wel met angst voor een grote verandering in het leven. Twijfel bij verkoop (dus of het paard wel gezond is oid) is iets anders.

Ikeakast
Berichten: 4
Geregistreerd: 02-09-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-17 12:04

@Melissa20:
Dankjewel. Ik ben inderdaad een enorm controlepersoon. Gek dat ik hier niet eerder aan heb gedacht maar het klinkt logisch dat dit er iets mee te maken kan hebben.

@Git:
Het raakt mij echt, dat je zegt dat ik mijn eigen psycholoog heb gekocht. In zekere zin hoop ik ook dat dit paard mij misschien van mijn angsten af kan helpen. Het dubbelzinnige is dat ik van het hebben van het paard juist ook veel angstgevoelens krijg.
Je idee van een termijn eraan koppelen vind ik een goede tip. Misschien moet ik inderdaad na een half jaar zien hoe ik er dan tegenaan kijk. Hoewel het mij nu enorm angstig maakt dat ik dit paard dus minimaal een half jaar zal hebben en de verplichting heb er íedere dag heen te gaan.

@Memories:
Mijn man weet er inderdaad van, nadat hij mijn gedrag zo onbegrijpelijk vond heb ik het uitgelegd. Dat luchtte al enorm op. Toch begrijpt hij het niet, op dat vlak is hij mijn tegenpool want hij ervaart zelden stress.
Wat je zegt over twee persoonlijkheden vind ik héél herkenbaar. De ene persoon ziet alles realistisch en is optimischisch, en de ander is heel angstig. Het klinkt hoopvol dat je er inmiddels veel beter mee om kan gaan.

@Lughnassadh:
Op een gegeven moment heb ik ook de knoop doorgehakt omdat je als je het nooit doet, er ook niet achter kan komen of het nu wel of niet iets voor je is. Ze zeggen wel eens dat je beter spijt kunt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan. Hoewel ik dat niet op ieder moment van de dag zo kan zien.
Net als bij jou is het bij mij ook een terugkerend iets. Heel herkenbaar wat je over huisdieren schrijft. Ook van de aanschaf daarvan heb ik enorm veel last gehad van angst, paniek en spijt. Terwijl ik er nu echt niet meer zonder kan. Toch ben ik bang dat het bij een paard anders zal zijn. Een huisdier heb je thuis en naar een paard moet je eerst toe. Dit legt een bepaalde druk op mij dat me angstig maakt.

@troi:
Dankjewel. Ik hoop dat je gelijk krijgt! :)

@kuruna:
Ik ben echt een gevoelsmens en bij het maken van keuzes speelt dit erg mee. We kochten ooit bijna een bepaald huis, maar ineens om onverklaarbare redenen had ik er geen goed gevoel meer bij. Mijn man snapte er niets van. Uiteindelijk kwam al snel een ander huis voorbij wat wél echt ons droomhuis was en waar ik een heel goed gevoel bij had. Daar wonen we nu alweer jaren. Maar juist dit maakt mij bezorgd. Ik heb nu namelijk níet naar mijn angstgevoel geluisterd en toch doorgezet. Ik ben erg bang dat dit betekent dat ik er achteraf heel veel spijt van ga krijgen.

@Quickie:
Ik denk dat ik inderdaad heel bang ben voor het onbekende wat op dat moment buiten mijn veilige zone en mijn veilige routines zit.

@Gimme_Spurs:
Over het paard zelf twijfel ik inderdaad niet. Het is een heel leuk dier. Daarom vind ik het ook zo zielig, want het ligt niet aan het paard dat ik mij zo voel. Het ligt aan mijzelf.

bruintje123

Berichten: 14667
Geregistreerd: 30-06-14

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 12:08

Op wat voor stal heb je haar staan?
OP een doe het zelf stal moet je er inderdaad elke dag heen.
Maar vol pension weer niet.

Doe het zelf zul zelf misschien meer kennis meten hebben, maar een stal waar meer mensen staan kun je die ook om hulp en raad vragen. Geef aan dit is mijn eerste paard.

Dus dat zijn dingen waar je je het gemakkelijker kunt maken.

Ikeakast
Berichten: 4
Geregistreerd: 02-09-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-17 12:12

bruintje123 schreef:
Op wat voor stal heb je haar staan?
OP een doe het zelf stal moet je er inderdaad elke dag heen.
Maar vol pension weer niet.

Doe het zelf zul zelf misschien meer kennis meten hebben, maar een stal waar meer mensen staan kun je die ook om hulp en raad vragen. Geef aan dit is mijn eerste paard.

Dus dat zijn dingen waar je je het gemakkelijker kunt maken.

Het uitmesten moet ik zelf doen, voeren en binnen en buiten zetten niet.

leanR
Berichten: 491
Geregistreerd: 06-11-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 13:02

Herkenning in de verhaal, al wel in mindere mate.
Zo te lezen ben je inderdaad heel gevoelig en leg je jezelf, met deze gróte droom die nu realiteit blijkt te worden, heel veel druk op.
Ik hoop dat je het los kan laten, jezelf de tijd gunnen om te kijken hoe deze paardendroom bij je past en wat fijn voor je werkt als het paard eenmaal in je stal staat. Hoe dan ook ga je een leerzame en hele interessante periode tegemoet, samen met dit paard.
En als dit paardenverhaal toch niet zo bij je past zoals je je voorgesteld had, zijn daar nog zo'n 1001 oplossingen voor. Écht. Het leest voor mij alsof je het gevoel hebt dat je een tattoo gaat zetten, waar je nooit meer op terug kan komen. Dat is natuurlijk niet zo lieve TS!

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 13:19

Ik herken het ook, alleen in mindere mate.

Sinds twee weken heb ik m'n tweede paard. Heb op m'n eerste pony nooit echt kunnen rijden.

Jaren gespaard voor een tweede, toen een redelijk bedrag op m'n rekening stond begon ik te twijfelen... Heb ik wel genoeg tijd? Kan ik dit echt aan? Rijd ik goed genoeg? Heeft ook wel met m'n faalangst te maken.

Ook meerdere paarden bezichtigt, uiteindelijk één gevonden waar de klik mee was. Eenmaal thuis weer twijfels... Ze past toch niet bij mij, ik heb niet genoeg ervaring, ik heb toch geen tijd... Ik heb echt meerdere keren een uur lopen huilen door een soort paniek, gewoon de angst die naar m'n keel greep.

Uiteindelijk wel gekocht en heb haar inmiddels twee weken. Maar nog steeds heb ik zo af en toe twijfels. Merendeel van de tijd ben ik hartstikke blij hoor, maar vaak genoeg heb ik gedachten van zie nou wel (als iets niet helemaal lekker loopt) je kan het niet! Je kan niet goed genoeg rijden! En als ik een keer inderdaad in tijd nood kom, dan denk ik van zie nou wel, je had er nooit aan moeten beginnen. Etc etc...

Heel knap dat je het deelt en hoop dat je zsm bij een psycholoog terecht kan. mocht je verder vragen hebben, pb staat voor je open :)

ChiVet

Berichten: 117
Geregistreerd: 28-12-15
Woonplaats: Zeist

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 13:24

Wat ontzettend zwaar en herkenbaar is je verhaal.
Bij mij is afgelopen jaar een (sociale) angststoornis vastgesteld. Al vanaf de vierde klas zet ik ontzettend veel druk op mijzelf om een bepaalde studie te kunnen doen en mijn dromen uit te laten komen. Daaruit ontwikkelde zich faalangst. Deze is helaas niet weggetrokken toen ik eenmaal mijn droomstudie deed, waardoor ik ontzettend met mezelf in de knoop raakte. Ik wilde zo goed presteren, raakte hierdoor in paniek, kon daardoor niet meer goed presteren en raakte in nog meer paniek. Een vicieuze cirkel dus.
M.b.v. een psycholoog ben ik begonnen aan cognitieve gedragstherapie. Eén van de dingen uit deze therapie die bij mij het fijnst hielp was alles opschrijven en visualiseren. Mijn twijfels werden uitgeschreven, de gevolgen van dingen die fout konden gaan ook en de kans dat het worst-case scenario uit zou komen heb ik zelfs berekend. Zo kon ik veel realistischer naar mijn eigen angst kijken en kwam er veel meer rust voor mij, omdat ik niet om de fouten heen kan.
In ieder geval heel veel sterkte, ik hoop dat je voor jezelf wat meer rust kan vinden!

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 13:44

Wat goed om de koe bij de horens te grijpen!
Angststoornissen zijn uitstekend "de nek om te draaien" en goede informatie helpt daarbij.

Angst is geen gedachte, bijvoorbeeld.
Angst is veel meer je instinct, gedachten zijn secundair. Net zoals de gewaarwording dat niets meer leuk is en de lichamelijke reacties van angst zoals misselijkheid en "mijn hersens staan stil" (dat riep ik met enige regelmaat in de zwaarste tijd van mijn leven).

Er is een orgaantje in je hersenen, dat heet de amygdala. Die screent alle binnenkomende informatie op de vraag 'kan datgene wat ik nu zie, hoor, ruik, etc etc gevaarlijk zijn, ja of nee?'
Voeg hier aan toe: je amygdala krijgt deze informatie bijvoorbeeld van je ogen voordat je gelegenheid hebt om er eens goed naar te kijken, laat staan er over na te denken. (Je amygdala moet jou in leven houden en bij gevaar is haast geboden.) Je amygdala "kijkt" dus quick and dirty.
En de amygdala kan uitstekend 'zien' wat er in je ooghoeken gebeurt.

En gesteld dat iemand ooit een paasei opmerking tegen jou maakte in combinatie met een wenkbrauw die op een bepaalde manier werd opgetrokken, dan kan je amygdala zien dat schuin naast jou, in je ooghoek waar jij totaal niet bent met je aandacht, iemand een wenkbrauw optrekt op een manier die in jouw ervaring dus gevaarlijk is.

Tja - je amygdala heeft groot gelijk met haar alarm, je ratio zal er waarschijnlijk iets heel anders van vinden.
Wat je ratio, je logische boerenverstand vindt is belangrijk, maar toch ook secundair.
Maar als mens tast je in het duister waarom je amygdala alarm blies.

Neemt niet weg dat ik mij veel kan voorstellen bij deze specifieke angstreactie.
Zo vond mijn vader (geboren in 1928) die echt armoede heeft gekend in zijn leven het prachtig dat ik een paard kocht ("Het kan - wat leuk!") - mijn moeder bleef hameren op die bezwaren, die ik mijn hele jeugd al had gehoord...

Mijn oog viel ook in jouw post op de uitdrukking 'reële angst', schrap die term maar gewoon.
Vanuit het perspectief van de amygdala sta jij met je aankoop wellicht op het punt om een zeer reële grens die in jouw familie etc geldt te overschrijden. Noem dat maar eens geen reële angst! (Al is het minder tastbaar dan bang zijn voor een wesp oid.)

Aan de orde is dus het her-opvoeden van de amygdala. Op het erf van de psycholoog is emdr hiervoor de geëigende techniek. Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.
Hopelijk kun je snel terecht bij iemand met emdr in haar of zijn pakket (het is 'for some reason or the other' die ik noch begrijp noch goedkeur geen standaard ingrediënt van de opleiding). Daar moet je dus wel specifiek naar vragen/ op zoeken. (http://www.emdr.nl geeft een lijst practitioners.)

QueenE

Berichten: 5056
Geregistreerd: 21-03-04
Woonplaats: Burgum

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 14:26

Wat heftig en vervelend voor je, ik zou ook gaan kijken naar een goede all-in stalling, dit geeft echt veel rust, je 'moet' dan helemaal niks en kan alleen naar het paard gaan wanneer het jou uitkomt en wanneer je hier zin in hebt en je hoeft dan daar alleen maar te genieten van wat dan ook wat je met het paard wil doen op dat moment.
Als het paard buiten komt, voer krijgt en uitgemest word dan is het echt wel tevreden, hierdoor hoef je je niet verplicht te voelen elke dag langs te gaan.

Lughnassadh

Berichten: 2139
Geregistreerd: 11-08-12

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 15:01

Ikeakast schreef:
@Lughnassadh:
Op een gegeven moment heb ik ook de knoop doorgehakt omdat je als je het nooit doet, er ook niet achter kan komen of het nu wel of niet iets voor je is. Ze zeggen wel eens dat je beter spijt kunt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan. Hoewel ik dat niet op ieder moment van de dag zo kan zien.
Net als bij jou is het bij mij ook een terugkerend iets. Heel herkenbaar wat je over huisdieren schrijft. Ook van de aanschaf daarvan heb ik enorm veel last gehad van angst, paniek en spijt. Terwijl ik er nu echt niet meer zonder kan. Toch ben ik bang dat het bij een paard anders zal zijn. Een huisdier heb je thuis en naar een paard moet je eerst toe. Dit legt een bepaalde druk op mij dat me angstig maakt.

O, ik zie dat ook niet altijd zo hoor maar weet wel dat het waar is.
Ja, je moet er heen en ik dacht ook dat ik dat als druk zou ervaren. Het tegendeel bleek waar bij mij. Sterker nog, een dag mijn paard niet gezien is een dag niet geleefd. Ik gebruik het er naar toe gaan ook als ontspanning. Dus vanaf het moment dat ik de deur achter me dichttrek is het tijd voor mijn paard en dat is ontspanning.
Mijn paard staat volpension omdat ik fysiek het mesten niet trek. En ik moet zeggen dat is wel erg lekker. Zo weet ik ook dat als ik ziek ben er altijd iemand voor hem zal zorgen. Alhoewel een appje naar een van mijn stalgenootjes ook zo gedaan is en er altijd wel iemand is die hem wat aandacht wil geven.

anjali
Berichten: 16972
Geregistreerd: 25-07-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 15:56

QueenE schreef:
Wat heftig en vervelend voor je, ik zou ook gaan kijken naar een goede all-in stalling, dit geeft echt veel rust, je 'moet' dan helemaal niks en kan alleen naar het paard gaan wanneer het jou uitkomt en wanneer je hier zin in hebt en je hoeft dan daar alleen maar te genieten van wat dan ook wat je met het paard wil doen op dat moment.
Als het paard buiten komt, voer krijgt en uitgemest word dan is het echt wel tevreden, hierdoor hoef je je niet verplicht te voelen elke dag langs te gaan.

Dat lijkt mij ook,dan heb je geen verplichtingen. En in het begin zou je les kunnen nemen met je paard als dat nodig zou zijn. Probeer het gewoon,mocht het echt niet gaan dan kun je hem toch weer verkopen.Als je het niet probeert dan weet je ook niets!

Ikeakast
Berichten: 4
Geregistreerd: 02-09-17

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-17 17:12

Een all in stalling zou inderdaad al meer rust geven. Echter heb ik deze stal gekozen omdat hij op fietsafstand goed te doen is en de paarden er de hele dag buiten komen. Andere stallen in de omgeving liggen op auto afstand en omdat we maar één auto hebben en mijn man regelmatig tot laat werkt is dat helaas niet haalbaar. Bovendien komen ze daar minder buiten..

anjali
Berichten: 16972
Geregistreerd: 25-07-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 18:57

Ikeakast schreef:
Een all in stalling zou inderdaad al meer rust geven. Echter heb ik deze stal gekozen omdat hij op fietsafstand goed te doen is en de paarden er de hele dag buiten komen. Andere stallen in de omgeving liggen op auto afstand en omdat we maar één auto hebben en mijn man regelmatig tot laat werkt is dat helaas niet haalbaar. Bovendien komen ze daar minder buiten..

Nou,het enige wat je daar zelf moet doen dus is uitmesten? Als je flink opstrooit hoeft dat niet elke dag. En het is waarschijnlijk wel mogelijk om tegen een vergoeding een van je stalgenoten dat voor je te laten doen als jij niet zou kunnen. Ga maar van je paard genieten,en maak ons blij met updates en foto's!

XxLMMxX
Berichten: 3271
Geregistreerd: 22-03-12

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 19:12

Zie het niet als iets dat elke dag MOET.
Maar probeer het te zien als een ontspannen moment, helemaal voor jou.

En afentoe een dagje vrij van stal ervaar ik zelf als fijn, blijft het leuk houden. En als paard buiten komt vindt ie een dagje rust vast niet erg.

Een stalletje is met een kwartier klaar, dus als je een dagje weg wilt kan je het misschien ervoor of erna doen.
Misschien heb je wel leuke stalgenoten.
Kunnen zij vast voor jou afentoe een dagje mesten. En jij dan weer voor hun.

Gaat t niet dan kan je altijd nog inclusief gaan staan.

En werkt dat ook niet dan kan het paard altijd nog weer worden verkocht.

Maar probeer je t niet dan weet je niet wat je mist.

Misschien ga je een onwijs leuke tijd krijgen.
Ik vind het knap dat je het ondanks je angst proberen gaat.

Jolliegirl

Berichten: 34694
Geregistreerd: 18-07-04

Re: Angst verpest mijn paardendroom

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-17 19:19

Allereerst, wat goed dat je voor het welzijn van je eerste eigen paard kiest! Petje af!

Elke dag is denk ik niet perse nodig hoor. Wellicht kan je wat afspreken met stalgenootjes, of de staleigenaar.

Ik heb 5 jaar een bijrijdpaard gehad waar ik bekant de verantwoordelijkheid over had. Vooral t laatste jaar toen we verhuisden. Ik ken je gevoel van moeten... Maar ik had een hele goede klik en er werd heel veel voor me gedaan in overleg. Echt een superplek! Als je overlegd is er veel mogelijk.

Ik ben inmiddels helemaal met paarden gestopt.. Dus jouw gevoel is bij mij nu juist omgekeerd... Ik heb mn rust.. Geen verplichting meer.. Geen stress... En het voelt heerlijk...
Het stomme is, dat ik het niet mis.
Soms denk ik eraan om een eigeb paard aan te schaffen en heb dan jouw gevoel...
Je gooit jezelf vast aan een verplichting.


Maar van al die jaren verplichting.. Heb ik NOOIT spijt gehad... Nooit..
Waar een wil is, is een weg.
En in overleg en met stalgenootjes bereik je een hoop!


Toi toi toi!!

Suzanne F.

Berichten: 54415
Geregistreerd: 03-03-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 03-09-17 15:15

Ik begrijp je wel. Ik heb dit met andere dingen maar wel een soort zelfde reactie en gevoelens.
Toch moet je een keer doorzetten en je angst 'proberen'. Mocht je na enkele weken zeggen dat het nog steeds niet goed voelt dan ga je in oplossingen denken. Het is nooit definitief. Alleen de dood is definitief.
Zolang je er niet dood aan gaat zijn er oplossingen.