Stel je voor, je hele leven is je grootste droom geweest om een eigen paard te hebben. Helaas was daar als kind nooit de mogelijkheid voor. Het was financieel niet haalbaar en achteraf had ik het op latere leeftijd ook echt niet kunnen combineren met mijn studie. Maar dan is het ineens later, als je 'groot bent'. De studie heeft zijn vruchten afgeworpen en je hebt een goede baan, een partner met een goede baan, een koophuis, een flink bedrag op je spaarrekening en qua gezondheid staat ook niets je in de weg. Op dat moment kan de lang gekoesterde droom eindelijk uitkomen: een eigen paard!!
De zoektocht naar een geschikte stalling begint en ook dat ziet er bijzonder rooskleurig uit, je vindt een perfecte paardvriendelijke plek. Dan begint de zoektocht naar een paard. Je gaat kijken bij een paard dat aan je verwachtingen voldoet en er blijkt een klik te zijn. Niets staat het paardengeluk nog in de weg. Ik kan haast niet geloven dat mijn droom eindelijk uit gaat komen! Maar dan ineens slaat het toe. Angst. Een golf van paniek. Wil ik dit wel? Waarom doe ik dit? Er wordt straks verwacht dat ik bijna iedere dag naar het paard ga, anders zou het raar zijn. Ik wilde hem immers zo graag. Maar ik wil dit niet. Ik voel me ontzettend angstig. Ik snap niet hoe ik dit ooit kon willen. Ik wil alles terugdraaien zodat de situatie snel weer bij het oude is. Ik voel me er kotsmisselijk van en... Pas als ik de eigenaar heb gemaild dat ik toch voor een ander paard kies (wat niet zo is) en ik de stalling afbel met de reden dat ik tóch ineens ergens anders een plek heb gevonden (wat ook niet zo is), keert de rust terug. Wat is dit heerlijk. Alle spanning is weg en ik voel me gerustgesteld. En een tijdje verdring ik alles wat met paarden te maken heeft omdat ik me richting mijn man schaam voor mijn vreemde gedrag: eerst iets doograag willen en vervolgens alles afblazen.
Tot een paard maanden later. Er komt iets op mijn pad. Een boek, een filmpje, een website of wat voor bron dan ook. Het zijn paarden. En het raakt me. Het raakt me zo intens, want het zijn paarden die altijd mijn droom zijn geweest en waar ik van kinds af aan voor lééfde. Er ging geen dag voorbij dat ik niet met ze bezig was. Het gemis steekt en er laait weer een vuurtje in me op. Het begint zachtjes door die bepaalde prikkel die ik toevallig kreeg. Wat wil ík graag een paard. Waarbij ik tot rust kan komen. Mee kan doen wat ik wil. Waar ik heerlijk mee op buitenrit kan. Ik begin weer met rondkijken. Eerst stallingen. Vind al gauw een pensionplek. Ik voel me geweldig en wil niets liever dan eindelijk mijn droom doen uitkomen. Ik ga bij een aantal paarden kijken totdat er één bij is die me raakt en ik weet het... Dít is hét paard. Het karakter en het gevoel wat ik krijg als ik erop stap, wow. Toch begint het daarna weer opnieuw. Eenmaal thuis krijg ik een enorm angstig gevoel. Moet ik dit wel doen? Waar begin ik aan? Mijn man wordt onderhand gek van mij. 'Doe het nou verdorie gewoon eens! Waarom trek je je altijd weer terug?!' En uiteindelijk gaf dat de doorslag. Misschien moet ik het maar gewoon doen. Denkend aan de klik die ik met dit paard had tijdens de bezichtiging, en denkend aan hoe idioot het is om voor de zóveelste keer iets enorm graag te willen en vervolgens weer af te zeggen, geef ik de verkoper groen licht. Hij kan komen! Alles is geregeld. Ik voel me gespannen. Weet niet of ik er goed aan heb gedaan. Dan belt de verkoper met wat laatste info. Ik doe vrolijk, maar krijg een soort black out want het is alsof ik een stomp in mijn maag krijg. Wanneer ik de telefoon erop heb gelegd slaat een enorme paniekgolf op me neer. Ik krijg geen lucht. Ik ben kotsmisselijk. Kokhalzend hang ik boven het toilet. Waarom doe ik dit, ik kan dit niet. Hoeveel druk legt dit op mij? Ik kan het niet aan. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik dit ooit wilde en ik heb ZO veel spijt! Had ik het maar nooit gedaan! Een paar minuten later ebben de angst en de paniek weg. Ik voel me rustiger. Ik kan weer ademen. En enigszins positief denken aan mijn paard. Want dat is hij. De betaling is de deur al uit.
En zo duurt het voort. Mijn angst komt in golven. In zo'n 'aanval' kan ik niet begrijpen waarom ik dit ooit wilde. Op zo'n moment probeer ik nu te denken aan dat ik het op de positieve momenten wél wil. En dat ik dat nu even niet zo zie, maar dat dit gevoel straks wel weer komt als de angst wat meer gezakt is. Ik baal. Ik kan niet eens genieten van de voorpret. Een ruitershop binnenlopen bezorgt me een ontzettend gespannen gevoel. Als ik nú een hoofdstel en dekjes koop, is het voor mij nóg definitiever dat ik het écht ga doen en dat beangstigt mij. Huilend heb ik een internetbestelling met paardenspullen uitgepakt. Het liefste zeg ik alles wéér af. Ook al zou ik het aankoopbedrag van een paar duizend euro kwijt zijn. Mijn rust zou dan meteen terugkeren, dat weet ik zeker. Daar heb ik immers ervaring mee. Niet alleen met paarden trouwens. Ook andere dingen die ik erg graag wilde maar een bepaalde verantwoordelijkheid met zich meedroegen heb ik op het laatste moment afgeblazen waar ik me vervolgens weer heel erg voor schaam.
Als kind had ik al angsten, maar nooit had het te maken met leuke dingen. Vroeger zou ik ook echt niet bang zijn geweest voor de aanschaf van een paard. Dat was iets wat ik vanuit het diepst van mijn hart wilde. Vroeger had ik andere angsten. Reeële angsten. Die heb ik nu ook wel, maar daar heb ik niet zoveel last van als van de angst die ik hierboven beschrijf. Het beperkt me in mijn doen en laten. Ik laat keer op keer moedwillig mijn eigen dromen in duigen vallen. Op die angstige momenten twijfel ik of dit wel echt mijn droom is. Wie doet zoiets nou!?
Ondertussen heb ik een doorverwijzing voor de psycholoog, voor het behandelen van een angststoornis. Want straks gaat het ook zo met het aan kinderen beginnen. Echter, die 'verkoop' je niet zomaar even als je spijt krijgt.
Helaas zijn de wachttijden erg lang. Ik moet mijn verhaal kwijt, ook al zal iedereen misschien boos op mij reageren. Dat snap ik, want als je je paard verkoopt aan iemand die inwendig zo twijfelt maar dit niet uitspreekt... Dat wil je toch niet? Hier voel ik mij dan ook enorm schuldig over. Ik zoek in mijn hoofd nú al redenen om het paard over een tijdje met een smoes te kunnen verkopen voor het geval ik het niet trek. Mensen die mij in het echte leven kennen zullen dit nooit van mij verwachten. Ik? Met míjn baan? Een angststoornis? Ik denk dat men mij niet eens zou geloven.
Aan de buitenkant merk je dit niet aan mij, ik kan heel goed een masker opzetten. Maar toch is het echt en dat merk ik aan allerlei lichamelijke klachten die steeds meer toenemen. In de aanloop naar dit paard kan ik nergens meer van genieten. Wat ik wil met dit topic zijn eigenlijk twee dingen. Ten eerste mijn hart luchten, het van mij af schrijven. Ten tweede hoop ik positieve verhalen te horen van 'lotgenoten' die van een angststoornis af zijn gekomen. Hoe het er nu voor staat kan ik niet geloven dat ik hier ooit vanaf zou komen. En misschien wil ik graag herkenning tegenkomen. Hoewel ik me haast niet kan voorstellen dat er nog meer mensen zijn die hun eigen dromen om zeep helpen. Maar wie weet.
Het paard komt er in ieder geval. Wij gaan hem binnenkort halen. Het ene moment moet ik overgeven als ik eraan denk. Het andere moment denk ik dat het misschien wel een soort 'verlossing' kan zijn voor mij. Ik voel me ook enorm schuldig naar het paard toe.
