Sorry voor het lange verhaal, respect als je het helemaal leest. Ik hoop dat jullie wat voor me kunnen betekenen in de zin van ervaringsverhalen.Ik ben gisteren naar de Bergmankliniek in Naarden geweest, voor nader onderzoek naar mijn enkelgewricht links. Toen ik 14 was ben ik er voor het eerst doorheen gegaan, enorm dik en blauw, 10 weken op krukken gelopen, maar volgens de doktoren was er niks gebroken dus kon ik gewoon naar huis. Verder is er toen niks onderzocht.
In de jaren sinds toen (ik ben nu 26) heeft dit fenomeen zich vaak herhaald en nooit is er meer onderzocht, maar ik en mijn ouders hebben er ook nooit aan gedacht meer vragen te stellen. Tegenwoordig kan ik niet meer door een dag heen zonder een keer door mijn enkels te klappen, dit was ik zo zat en het werd zo pijnlijk dat ik om een verwijzing heb gevraagd en gelukkig heb ik die gekregen.
Bij de kliniek dus...
Ik blijk ten eerste super hypermobiel te zijn (in alles, behalve mijn ellebogen). Er zijn foto's gemaakt en een echo. Op de foto's was alles goed gelukkig, maar de echo bracht een klein drama aan het licht: in mijn linker enkel heb ik nog maar 1 band, een van de oppervlakkige banden en deze is zodanig beschadigd (en meerdere keren gescheurd) dat hij niet meer op spanning kan komen. Dat hij er zit, daar is dus alles mee gezegd, hij doet niks meer. Omdat ik met mijn rechtervoet onbewust compenseer, zit daar nu een cyste van 2cm doorsnee en in dat gewricht heb ik alleen de diepe banden nog, de oppervlakkige banden zijn daar weg.
Volgens de artsen zorgt de combinatie van hypermobiliteit en niet bestaande enkelbanden ervoor dat elke fysieke krachtuitoefening voor mij dubbel zo zwaar is als voor een ander persoon, in verband met een veel ingewikkeldere spiercoördinatie. Hier kan ik mij wel in vinden, voordat ik voor het eerst mijn enkelbanden scheurde, kon ik heel goed hardlopen en kon ik dat ook best lang volhouden. Tegenwoordig ben ik na 200m bekaf en doet alles zeer, terwijl ik een fantastische conditie heb.
Nu zijn er door de artsen twee dingen aangedragen:
1) Een steunzool met een bol aan de buitenkant vlak voor het hielbot, zodat ik niet meer kan zwikken. Dit zal ik dan de rest van mijn leven moeten dragen, want pas tegen mijn 50e zullen mijn spieren en banden strakker gaan staan (normaal ouderdoms verschijnsel).
2) Een enkelband reconstructie met synthetisch materiaal. Dit betekent 2 weken gips waar ik niks op mag, 4 weken gips waar ik op mag lopen en weken aan revalidatie. Ik zal dan op een scheve stoeptegel niet meer zwikken, maar als ik ergens af zou springen en zou zwikken, zou dat wel gebeuren en dan zijn de gevolgen mogelijk ernstiger dan ze nu zijn.
Ik ben erg geschrokken van de diagnose, ik had wel een vermoeden dat er dingen goed mis waren, maar dat het zo ernstig was, daar had ik niet op gerekend. Ik weet ook niet voor welke keus ik moet gaan. Aan de ene kant zie ik het niet zitten de rest van mijn leven met een steunzool te lopen en eigenlijk nooit meer zonder te kunnen. Aan de andere kant brengt een reconstructie natuurlijk aardig wat risico's met zich mee. Ik studeer nog, dus als ik voor deze operatie zou gaan, zou ik die plannen voor de vakantie volgend jaar. Mijn studie en toekomstige beroep zijn namelijk erg fysiek (theater en evenementen).
Ik moest dit even van me af zetten en ook zou ik heel graag ervaringen van medebokkers horen, wellicht helpt dit met het maken van een beslissing.
